[…] Ο Θεός λοιπόν είναι ο Ένας που αγαπάμε, ο προσωπικός μας φίλος. Δεν χρειάζεται να αποδεί-
ξουμε την ύπαρξη ενός προσωπικού φίλου. [...] Αν πιστεύουμε στο Θεό, είναι γιατί τον γνωρίζουμε
άμεσα από την δική μας εμπειρία και όχι από λογικές αποδείξεις. Παρ’ όλα αυτά είναι ανάγκη να
γίνει εδώ μια διάκριση ανάμεσα στην «εμπειρία» και στις «εμπειρίες». Άμεση εμπειρία μπορεί να
υπάρξει χωρίς να συνοδεύεται από ιδιαίτερες εμπειρίες. Υπάρχουν πράγματι πολλοί που έφτασαν
να πιστέψουν στο Θεό από κάποια φωνή ή από κάποιο όραμα, σαν αυτό που δέχτηκε ο Απ. Παύλος στο δρόμο για τη Δαμασκό (Πρ. 9, 1-9). Υπάρχουν όμως πολλοί άλλοι που δεν έχουν περάσει
από ιδιαίτερες εμπειρίες αυτού του τύπου, αλλά μπορούν να βεβαιώσουν ότι σε όλη τη διάρκεια
της ζωής τους και στο σύνολό της, αισθάνονται μια ολοκληρωτική εμπειρία του ζωντανού Θεού,
μια πεποίθηση που υφίσταται σε ένα επίπεδο πιο στέρεο από όλες τις αμφιβολίες τους. Ακόμη
και αν δεν μπορούν να δώσουν μαρτυρία για μιαν ορισμένη θέση ή στιγμή, [...] μπορούν να ισχυ-
ριστούν με εμπιστοσύνη: Ξέρω το Θεό προσωπικά. Τέτοια επομένως είναι η βασική μαρτυρία για
την ύπαρξη του Θεού: μια πρόσκληση για άμεση εμπειρία (αλλά όχι αναγκαστικά για εμπειρίες).
Όμως ενώ δεν μπορούν να υπάρξουν λογικές αποδείξεις για τη Θεία πραγματικότητα, υπάρχουν
ορισμένοι «δείχτες». Στον κόσμο γύρω μας, όπως επίσης μέσα μας, υπάρχουν γεγονότα που ζη-
τούν μια ερμηνεία, αλλά που μένουν ανερμήνευτα, αν δεν αφεθούμε στην πίστη στον Προσωπικό
Θεό.
Ware, Κάλλιστος, επίσκοπος Διοκλείας (1983). Ορθόδοξος Δρόμος. Αθήνα: Επτάλοφος, σ. 62-63.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας