Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Βουδισμός: Εκεί υπάρχει ο πόνος, αλλά δεν βρίσκεις αυτόν που πονάει...



Mια προσέγγιση του βουδισμού, με σεβασμό, από ένα σύγχρονο Ορθόδοξο Ιεραπόστολο



πΙωνάς Μούρτος, Ταϊβάν 
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΠΛΟΓΚΟΣΦΑΙΡΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

  
Όλοι οι ανατολικοι λαοι και κυρίως ο βουδισμός αναγνωρίζουν ότι ΟΛΑ στην ζωή ειναι ΠΟΝΟΣ. Όλη η ζωη ειναι πόνος.
Και η αιτία του πόνου είναι η προσκόλληση, η δίψα για αγαθά, και τελικά η προσκόλληση στην ιδέα ότι πρέπει να υπάρχω. Ο άνθρωπος μένει γαντζωμένος στην ύπαρξη.
Και αυτό γιατί ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ (λανθασμένα) ότι υπάρχει κάτι το σταθερό, κάτι το αμετάβλητο. Για τον βουδισμό δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. ΟΛΑ μεταβάλλονται, σαν τη ροή ενός ποταμού.
Γι' αυτό και η ιδέα της ατομικής άπαρξης, όπως μεταφέρεται από τον δυτικό τρόπο σκέψης, απορρίπτεται από τον βουδισμό.
Εδώ βέβαια μπορούμε να πούμε, από μια πλευρα, ο Βούδας έχει δίκιο. Η ατομικότητα, το ότι εγώ υπάρχω, και το ξέρω ότι είμαι εγώ, διότι δεν είμαι ΕΣΥ, δεν είμαι ΑΥΤΟ, για τον χριστιανισμό ο τρόπος αυτός του υπάρχειν είναι η ίδια η κόλαση.
Αυτό είναι και το προπατορικό αμάρτημα, το ότι γεννιόμαστε σε ένα σύμπαν που είναι γεμάτο συντρίμμια, που είναι διασπασμένο.
Βέβαια ο Bούδας, ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος, έφτασε σε αυτό το σπουδαίο συμπέρασμα για την ύπαρξη αλλά δεν μπορούσε να πάει παραπέρα. Λοιπόν, αυτό που προτείνει είναι να πάψω να προσκολλώμαι σε οτιδήποτε, ούτε στην ίδια την ύπαρξη, διότι το ΕΓΩ είναι η ρίζα της ύπαρξης.
Όποιος το πετύχει ελευθερώνεται από τον νόμο της φθοράς και μπαίνει στην νιρβάνα, δηλ. στην σωτηρία.
Για τον βουδισμό λοιπόν υπάρχει η σωτηρία αλλά ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΤΟΝ ΣΩΖΟΜΕΝΟ, υπάρχει πόνος αλλά δεν βρίσκεις αυτόν που πονάει, δηλ. δεν υπάρχει το πρόσωπο, δεν πρέπει να υπάρχει.
Εμείς λέμε, πολύ σωστά, το πρόσωπο (μάλλον το άτομο) έτσι όπως είναι δεν πρέπει να υπάρχει. Αλλά όπως στον Βούδα ήρθε η αποκάλυψη, και όπως στο ΖΕΝ έρχεται η έλλαμψη, έτσι και ο Θεός επενέβη και μας έδειξε μια άλλη λύση.

Η Αγία Τριάδα (βλ. εδώ)
Όχι το να σβήσω αλλά το να υπάρχω με διαφορετικό τρόπο.
ΟΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΣ. Πώς υπάρχει ο Θεός; Ως ΤΡΙΑΣ, ως κοινωνία τριών προσώπων. Όχι ως 3 διαφορετικές ατομικότητες, όχι ως τρεις φιλοι, αλλά ως τρία πρόσωπα (μόνο αριθμούμενα) που συνυπάρχουν και αλληλοπεριχωρούνται ["Ν": δηλ. το καθένα βρίσκεται "μέσα" στα άλλα δύο]. Δηλ. αν ένας από τους 3 εκλείψει, πάει, δεν υπάρχει Θεός. Ενώ εγώ υπάρχω, είτε με συμπαθείτε είτε με αντιπαθείτε, διότι αντλω την ύπαρξή μου από την βιολογική μου λειτουργία.

Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να ζήσει ένα νέο τρόπο ζωής. Να υπάρχει ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ. Αλλά πώς να γίνει αυτό; Ο ένας της Τριάδος γίνεται άνθρωπος, και έτσι γίνεται το κέντρο ΟΛΗΣ της κτίσεως.
Αν θέλω, μπορώ και εγώ να ενωθώ μαζί του, δηλαδή να αποκτήσω μια νέα υπόσταση, ένα ΑΛΛΟ τρόπο ύπαρξης, θεωρώντας ως ζωή την σχέση μου με ΑΥΤΟΝ. Τότε δεν είναι ο πατέρας και η μάνα μου, δηλ. η βιολογική μου αρχή, η ύπαρξή μου, αλλά ο τρόπος που μπορώ να διαλέξω, δηλ. να έχω πατέρα μου τον ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ, να λέω ότι ζωή είναι αυτή η σχέση και μόνο αυτή. Και αυτό μπορώ να το πετύχω ενούμενος με τον Χριστό, τον υιό του Θεού, που χωρίς να πάψει να είναι ό,τι ήταν, γίνεται και άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου αυτό.
Ο ΑΛΛΟΣ της Τριάδος, ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ, το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, με ενώνει με τον Χριστό, και ταυτόχρονα με τους άλλους. Διότι το πνεύμα ενεργεί όχι ατομικά αλλά εν τη Εκκλησία. Δηλαδή, ας δώσουμε ένα (κακό) παράδειγμα, αν το σώμα σας είναι ο Χριστός, τότε εγώ είμαι το ένα δάχτυλο, εσείς το άλλο, ο γείτονας το άλλο κ.τ.λ.
Αυτό είναι η ζωή. Η συνύπαρξη. Και όποιος ζει αυτή την σχέση, δεν γεύεται τον θάνατο, η σχέση αυτή δεν σταματά ποτέ. Μπορεί να έρθει (και θα έρθει), ο βιολογικός θάνατος του σώματος, όμως η σχέση αυτή, η ένωση αυτή συνεχίζεται για πάντα, διότι όπως είπαμε ζωή είναι ο Χριστός, όχι η αυτόνομη βιολογική λειτουργία.

(Όποιος θέλει να δει περισσότερα, ας διαβάσει το υπέροχο κείμενο του σεβ. Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα, Από το προσωπείον εις το πρόσωπον).

Αυτός ο χριστιανισμός δεν έγινε ποτέ γνωστός στην Ασία.
Οι μη ορθόδοξοι κηρύττουν τον ιστορικό Ιησού που ήρθε να σώσει από την αμαρτία και αγνοούν τελείως τα παραπάνω.
Και εμείς, έχω γράψει πόσο αρνηθήκαμε να κηρύξουμε.
Όταν τα λέω αυτά σε βουδιστές ανοίγει η καρδιά τους. Μου λένε πολύ ωραία αυτά, πες μας και άλλα.
Και υπάρχουν πολλά.
Π.χ. στο θέμα της ύπαρξης, που είναι καίριο. Για τον βουδιστή δεν υπάρχει ο σωζόμενος.
Το ερώτημα τότε "εγώ ποιος είμαι; πώς π.χ. οι πράξεις μου επηρεάζουν την επόμενη ζωή μου; τι σχέση έχω εγώ με …εμένα στην επόμενη μετεμψύχωσή μου;" δεν απαντάται ευθέως με ένα λογικό δυτικό τρόπο. Τα περί υπάρξεως ερωτήματα ο Βούδας τα θεωρεί άστοχα, non proper, και τα αντιπαρέρχεται με σιωπή. Το περίφημο παράδειγμά του: ένας που τον τραυμάτισε το βέλος και υποφέρει, ρωτάει τι ειδους είναι το βέλος, ποιος το έριξε κ.τ.λ., ενώ δεν θα έπρεπε να ρωτάει τέτοια πράγματα, αλλά να φροντίσει να θεραπευθεί.
Βέβαια υπάρχει, όπως διαπιστώνει ο βουδισμός, μια συνεχής μεταβολή. Π.χ. το σώμα σας ήταν τελείως διαφορετικό όταν ήσαστε μωρό, τώρα και όταν γεράσετε (εύχομαι να γίνετε πολύ πολύ γέροι, να ζήσετε πολλά χρόνια) όλα τα κύτταρα έχουν ανανεωθεί. Τι σας κάνει να νομίζετε ότι είστε εσείς;
Είναι το ερώτημα της συνέχειας της υπόστασης εν χρόνω (personal identity over time, αν μεταφράζω σωστά), καίριο ερώτημα των προσωκρατικών που είπαν ότι δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια, διότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κίνηση και χρόνος, ενώ αντίθετα ο Ηράκλειτος, θεωρώντας ότι όλα είναι μεταβολη, αρνείται αυτήν την ύπαρξη. Ο Πλάτωνας αντίθετα βρίσκει μια ιδιοφυή λύση. Αυτό που με κάνει να λέω ότι εγώ υπάρχω ενώ το σώμα μου αλλάζει συνεχώς είναι η ψυχή, που είναι αθάνατη, έπεσε από τον κόσμο των ιδεών και συνεπώς ενώνει τα διάφορα στιγμιότυπα, θα λέγαμε, δηλ. τις μεταβολές του σώματός μου, και έτσι είμαι ΕΓΩ. Ο βουδισμός αρνιέται, και ΣΩΣΤΑ, αυτήν την λύση.

Βέβαια το ερώτημα είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα με την πρόοδο της κβαντμηχανικής. Ο καθηγητής Derek Parfit (Reasons and Persons) εξετάζει το ερώτημα από τα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, από την τηλεμεταφορά (teleportation), που θεωρητικά γίνεται σε στοιχειώδη σωμάτια προς το παρόν. Δηλ. να μπείτε σε μια μηχανή και σε χρόνο 0 να βρεθείτε αλλού. Αλλά ποιος μας λέει ότι εκεί στο αλλού είστε εσείς;
Προσπαθώ να δώσω την χριστιανική απάντηση, που νομίζω είναι ότι υπάρχουμε όχι αφ' εαυτών, ούτε επειδή έχουμε αθάνατη ψυχή (διότι τίποτα δεν είναι αθάνατο, μόνο ο Θεός είναι απολύτως και αφ' εαυτού αθάνατος), αλλά διότι ο Θεος μας αγαπά, και μόνο από ελεύθερη και ανιδιοτελή αγάπη, από μια αγάπη που ΔΕΝ κάνει διακρίσεις μας κρατά στην ύπαρξη, είτε είμαστε καλοί είτε όχι, ακόμα και τον διάβολο, μας δίνει ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ένα ίχνος, που αυτό είναι η ψυχή και που δεν πεθαίνει, διότι δεν αφήνει ο Θεός να πεθάνει και ούτε θα αφήσει ποτέ.
Αυτή λοιπόν είναι η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ, η ελάχιστή μας personal identity (δυστυχώς ξέχασα να γράφω ελληνικά…).

Και που πάλι ταιριάζει με την κινέζικη φιλοσοφία. Διοτι εγώ, εσείς, και κάθε κτίσμα[=δημιούργημα του Θεού], δεν είμαστε μέρη του Θεού, αλλά εν τούτοις το κέντρο της ύπαρξής μας είναι η ΣΚΕΨΗ του Θεού, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ, αυτό που οι Κινέζοι αποκαλούν ΤΑΟ (ντάο είναι η σωστή προφορά) χωρίς να το ξέρουν. Είναι η θεολογία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού[έργα του εδώ]. Και όχι μόνο βέβαια. Διότι ναι μεν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο ΕΝ ΧΡΟΝΩ, αλλά ήθελε, σκέφτηκε ελεύθερα και από αγάπη να χαρίσει την ύπαρξη και την συνειδητότητα σε διάφορους βαθμούς σε κάτι εκτός αυτού [δηλ. εκτός από τον εαυτό Του]. Και το πραγματοποίησε. [Για τη σύγκριση Τάο και ορθόδοξου χριστιανισμού δες το βιβλίο του π. Δαμασκηνού Κρίστενσεν Χριστός το αιώνιο Τάο (σύντομη παρουσίαση εδώ)].

Είναι λοιπόν η πραγματοποιημένη σκέψη, η αγάπη του Θεού, το κέντρο της ύπαρξης του σύμπαντος και κάθε όντος ξεχωριστά. Πρέπει να πούμε στους Κινέζους ότι σωστά το εμπνεύστηκαν ο Λάο Τσε, ο Τσουάν Τσε κ.τ.λ… αλλά δεν μπορούσαν να πουν παραπάνω, γιατί δεν είχε φανερωθεί. Ούτε εμείς μπορούσαμε άλλωστε, αλλά επειδή ο Υιός και Λόγος του Θεού αποκαλύφτηκε,έγινε άνθρωπος, μπορούμε τελικά να μιλάμε γι' αυτό, επειδή Αυτός μας μίλησε.

Μίλησα για ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ συνειδητότητα, προσωπική ύπαρξη. Γιατί; Διότι η τελική ΔΕΝ ήρθε ακόμα. Είμαστε ένα γίγνεσθαι, και ο Θεός "δεν μπορεί" και δεν θέλει να μας εξαναγκάσει. Αλλά η προσωπική ταυτότητα, personal identity, είναι ένα ΔΩΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Ένα δώρο του Θεού, ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ανάλογα με την προσωπικότητα που χτίσαμε.
Στην Αποκάλυψη 2, 17 και 3, 12, ο Χριστός θα δώσει καινούργιο ΟΝΟΜΑ που θα είναι η τελική μας personal identity, προσωπική ταυτότητα, συνειδητότητα, και θα έχει σχέση με τον ίδιο τον Χριστό, αφού θα είμαστε μέλη του.
Και μαζί με μας ενώνεται εν Χριστώ όλη η κτίση, για να είναι τα πάντα εν πάσιν Χριστός [φράση του απ. Παύλου από την επιστολή προς Κολοσσαείς, 3, 11].

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Θεέ μου,Εσύ είσαι τόσο απλός,μα εμείς τόσο πολύπλοκοι


π. Ανδρέας Κονάνος

Θεέ μου,Εσύ είσαι τόσο απλός,μα εμείς τόσο πολύπλοκοι.

Εσύ ξεκουράζεις την ψυχή και ξεμπλοκάρεις τη σκέψη μας.

Εμείς,τα κάνουμε πάντα θάλασσα,εις εαυτούς και αλλήλους.
Εσύ έρχεσαι να μας βοηθήσεις φιλικά και ήρεμα

να προχωρήσουμε με μικρά βήματα,συμβατά με τις αντοχές
και τα κουράγια μας.

Εμείς,σπρώχνοντας αδιάκριτα- υποτίθεται να βοηθήσουμε τον άλλον-
τον ρίχνουμε τελικά στο γκρεμό.

Εσύ λες λίγα,και κάνεις πολλά μες στη σιωπή Σου.
Εμείς,λέμε πολλά,δήθεν δικά Σου,που όμως φέρνουν σύγχυση και μόνιμη Βαβέλ.

πηγη

Ρήματα ζωής




Οι άνθρωποι που μας παρακολουθούν, μπορούν να μας βοηθήσουν, αρκεί να τους επιτρέπουμε με τον ταπεινό μας χαρακτήρα, διότι, εάν -Θεός φυλάξοι! – ζούμε μέσα στην αντάρα, θα νομίζουμε ότι και όλος ο κόσμος σε τέτοια ατμόσφαιρα ζει, και δεν θα ανησυχούμε καθόλου και όλο άρρωστοι θα είμαστε μέσα στην ομίχλη, μέχρι να πεθάνουμε άρρωστοι.
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης  

Αμαρτάνουμε όταν θεληματικά δεχόμαστε τους λογισμούς και τους αναπτύσουμε μέσα μας. Όταν όμως, αυτοί κινούνται ανεξέλεχτα, δίχως τη δική μας συνειδητή συνεργασία, δεν φταίμε σε τίποτα. Φτάνει, τέτοιους αδέσποτους λογισμούς να μην τους ακολουθούμε.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος         


“Σε ερώτηση πως πρέπει να ετοιμαστούμε καλύτερα, για να υποδεχθούμε τον θάνατο, ο Γέρων απάντησε:
– Να ετοιμαστούμε, για να μην πεθάνουμε. Ένα ρητό λέει: “Εάν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις”. Η προετοιμασία μας, που θα πρέπει να γίνεται σε ολόκληρη την ζωή μας, συνίσταται στα εξής τέσσαρα σημεία:
α. Να πεθαίνουμε συνεχώς προς την αμαρτία.
β. Να μη θαρρούμε για ό,τι καλό κάναμε στον εαυτό μας και αυτοεπαινούμεθα.
γ. Όσο και να σφάλλουμε, να μην απελπιζώμεθα και
δ. Να γνωρίζουμε ότι ο Θεός παραχωρεί να αμαρτάνουμε, για να ταπεινωθούμε. Αλλιώς δεν μπορούμε να εισέλθουμε στην Βασιλεία των ουρανών.”
 Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης   

Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να έχει την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας και συντριβής: «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν’, 19).
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Η παρακολούθηση του εαυτού μας είναι απαραίτητη –όπως και οι μπακάληδες, εάν δεν παρακολουθήσουν τα κέρδη από τις ζημίες τους, για να τις προσέξουν, γρήγορα χρεοκοπούν. Επίσης και η προσοχή στους λογισμούς είναι απαραίτητη, διότι από απροσεξία μικρή πολλοί έκαψαν τα σπίτια τους και έμειναν στους δρόμους δυστυχισμένοι.
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μην κοιτάζετε αυτό που σας συμβαίνει, αλλά να κοιτάζετε το φως, τον Χριστό, όπως το παιδί κοιτάζει την μητέρα του, όταν κάτι του συμβεί. Όλα να τα βλέπετε χωρίς άγχος, χωρίς στενοχώρια, χωρίς πίεση, χωρίς στύψιμο. Έτσι, αντί να δίνεστε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, θα δίνεστε στη δοξολογία του Θεού.
Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Η αμαρτία είναι τρομακτικό κακό γι’ αυτόν που την κρατά μέσα του, αλλά είναι εύκολο να θεραπευθεί γι’ αυτόν που θα τη βγάλει από τη ζωή του με τη μετάνοια.
Όσιος Αρσένιος Μπόκα

Η κοσμική χαρά δεν είναι αληθινή χαρά· αντίθετα, κοντά στον Κύριο και οι θλίψεις φέρνουν χαρά.
 Άγιος Θεοφύλακτος Επίσκοπος Αχρίδος     

“Με τις προσευχές και την ελεημοσύνη τους, για τους κεκοιμημένους, οι Χριστιανοί φανερώνουν τη σχέση ανάμεσα σ’ αυτόν τον κόσμο και στον επερχόμενο. Η Εκκλησία στον κόσμο τούτο και η Εκκλησία στον άλλο κόσμο είναι ένα και το αυτό – ένα σώμα, μία ύπαρξη – όπως η ρίζα ενός δένδρου, κάτω άπω τη γη, συγκροτεί έναν ενιαίο οργανισμό με τον κορμό και τα κλαδιά του δέντρου πάνω από τη γη. Απ’ αυτό γίνεται προφανές πως εμείς, οι οποίοι συγκροτούμε την επίγεια Εκκλησία, μπορούμε να δεχόμαστε βοήθεια από τους αγίους και τους δικαίους στην Ουράνια Εκκλησία, ακριβώς όπως οι κεκοιμημένοι αμαρτωλοί στον άλλο κόσμο μπορούν να δέχονται βοήθεια από εμάς εδώ στη γη.
 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τα δάκρυα για τους νεκρούς εξατμίζονται, τα λουλούδια μαραίνονται, αλλά η προσευχή ανεβαίνει ως τον θρόνο του Θεού.
Ιερός Αυγουστίνος    

Φρόντισε στην νεότητά σου να αποκτήσεις την αρετή της αυτομεμψίας για να ταπεινωθεί η κενοδοξία σου, και να έλθεις σε αυτογνωσία.
Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής

Η προσευχή θα φέρει τον Χριστό στην καρδιά σου, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, και έτσι θα ενισχύσει και θα θωρακίσει τη ψυχή σου εναντίον κάθε κακού. Μετά την προσευχή όμως θα πρέπει να τηρείς προσεχτικά την καρδιά σου.
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Αν δεν υπήρχαν αντίπαλοι, δεν θα υπήρχαν αγώνες. Κι αν δεν υπήρχαν αγώνες, δεν θα υπήρχαν στεφάνια.
 Άγιος Θεοφύλακτος Επίσκοπος Αχρίδος
 
Πηγή/Αναδημοσίευση:http://imverias.blogspot.gr/2015/10/blog-post_23.html

Οι απρόσμενοι πειρασμοί


          Δεν είναι παράδοξο, ότι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί μας βασανίζουν κατά την ώρα της Ευχαριστίας και Κοινωνίας, τότε ακριβώς που περιμένουμε και πάλι την ουράνια ομορφιά των προσώπων και των πραγμάτων, την κάθοδο και την παρουσία του ουρανού επί της γης
. Ο διάβολος είναι ο θεός της ασχήμιας και της απελπισίας, και οι πειρασμοί του είναι τόσο ισχυροί, που κάνουν πολλούς από μας κατά την Λειτουργία, να χάσουμε την ειρήνη της καρδιάς μας- το «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν»- , και να βιασθούμε να αποχωρήσουμε της συνάξεως και να αρνηθούμε τα προσφερόμενα δώρα, το σώμα και το αίμα του Χριστού.
 Ας μην ξεχνούμε, ότι η Θ. Ευχαριστία είναι το βασιλικό στάδιο, όπου η μυστηριακή χάρη ποτίζει την όλη πνευματική μας ζωή και την ανδρώνει στην νικηφόρα έκβαση των πνευματικών μαχών, με κέντρο την πάλη μας κατά των δαιμονικών δυνάμεων.

Πρωτ. Μ. Καρδαμάκης

Πηγή:http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/2015/10/blog-post_18.html

Γίνε άνθρωπος,τι σου ζητάνε;




Γίνε άνθρωπος , τι σου ζητάνε;

Άσε και μια ρημάδα κουβέντα να πέσει κάτω,μην ψάχνεις συνεχώς λόγους να καυγαδίσεις.
Σεβάσου τον διπλανό σου,τον υφιστάμενο σου,την διαφορετικότητα,την αντίθετη γνώμη.
Δείξε συμπόνια στον αδύναμο,μην ακονίζεις τα νύχια σου σε καθε ευκαιρία,μην ορμάς να κατασπαράξεις αυτο που δεν φτάνεις ή αυτο που γεννήθηκε με λιγότερα προνόμοια απο σένα.

Γίνε άνθρωπος.

Ξεκίνα να δίνεις,αντί να παίρνεις μόνο.
Χτυπάς και φέυγεις,μαζέυεις και μετράς και με τα λάφυρα σου φτιάχνεις βουνά,βουνά που πριν το τέλος θα πέσουν και θα σε πλακώσουν.
Και δεν είναι που δεν θα πάρεις τίποτα απο όλα αυτά μαζί σου,είναι που δεν θα νιώσεις ούτε μια φορά στη ζωή σου,πόσο ευλογημένο συναίσθημα είναι να δίνεις χαρά ,να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Δείξε λίγο φιλότιμο,ειλικρίνεια,μην είσαι αχάριστος.Μην χλευάζεις,μην ξεχνάς κατά το δοκούν,μην εμπαίζεις τους ανθρώπους που σε εμπιστέυτηκαν,κράτα το λόγο σου.
Πάλεψε μια φορά και για κάποιον άλλον εκτός απο τον εαυτό σου,γίνε χρήσιμος.Μην μένεις θεατής στα γεγονότα,πάρε μέρος,θέση,κάνε ένα βήμα μπροστά,ένα μόνο αρκεί για να κάνεις μια μικρή διαφορά.
πηγή
Αναδημοσίευση:http://proskynitis.blogspot.gr/2015/10/blog-post_729.html

Η εκπαίδευση για το θάνατο: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί

 Η γέννηση ενός ναζί .Το αντι-ναζιστικό animation μικρού μήκους από τον Ντίσνεϊ

Ο μικρός Χανς είναι ένα αγόρι που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατράφηκε για να γίνει άξιος στρατιώτης της Άριας φυλής. Ταγμένος από τη γέννησή του στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος, ο Χανς ανατρέφεται έτσι ώστε να βλέπει τους Χίτλερ, Γκαίριγκ και Γκαίμπελς ως Αγία Τριάδα και τη Δημοκρατία ως κακιά μάγισσα. Στον κόσμο που μεγαλώνει, δεν επιτρέπονται ο οίκτος, η ευαισθησία, το χάδι. Ο ναζισμός φυτεύεται στο κεφάλι του ανεπιστρεπτί.

Το 10λεπτο βιντεάκι «Εκπαίδευση θανάτου: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί» παρουσιάζει την ανατροφή των παιδιών στο καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γκρέγκορ Ζίμερ, κυκλοφόρησε το 1943 από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και δυστυχώς παραμένει επίκαιρο.

Δείτε το βίντεο εδώ

   


Η εκπαίδευση για τον θάνατο: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί from N S on Vimeo.

Αναδημοσίευση:http://teleytaiothranio.blogspot.gr/2015/10/video-animation.html

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Ο Χριστός ως εραστής των ψυχών ημων

 

Το μαρτύριο της κόλασης θα είναι η αδυναμία να αναγνωρίσουμε τον Χριστό στο Πρόσωπο του Νυμφίου και Εραστή των ψυχών μας. Η όποια θαυμαστή Παρουσία Του δεν θα αρκεί να μας πείσει - το θαύμα δεν έπεισε ούτε τους Γραμματείς και Φαρισαίους. Αν προέχει για μας ο Νόμος, τα μέτρα της νομικής ‘καθαρότητας’, δεν είναι δυνατό να Τον αναγνωρίσουμε. Δεν μπορεί να είναι αυτός που αγκαλιάζει τους ακάθαρτους – τους τελώνες, τις πόρνες, τους άσωτους, τους ληστές. Εμείς αναλώσαμε τον βίον όλον στη μελέτη και τήρηση του Νόμου, και τώρα Αυτός δέχεται και αγαπάει τους αχρείους παραβάτες του Νόμου, τα ρεμάλια, τους παρίες. Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών. Δεν είναι ο Κριτής που περιμέναμε, αυτός που θα δικαιώσει τις στερήσεις και την άθληση μας, δεν είναι ο δικαιοκρίτης Θεός. Είναι Νυμφίος και Εραστής, άρα είναι δαίμονας –αφού ‘η φύση του έρωτα είναι δαιμονική’.

    Και κάπως έτσι αρχίζει η κόλαση. Περιμένουμε αυτόν που δεν θα έρθει, βυθιζόμαστε όλο και βαθύτερα στην απόγνωση της ανέλπιδης αναμονής. Ανίκανοι να αναγνωρίσουμε τον παρόντα και εγγύτατο Νυμφίο στην ερωτική του αυτοπροσφορά.

Χρήστος Γιανναράς
Αναδημοσίευση:http://isagiastriados.com

Η αγνοία της πόρνης κι η πορνεία των "αγνών"...


Η αγνεία της πόρνης κι η πορνεία των "αγνών"…
παπα-Λίβυος
" πάντα στην καρδιά μιας πόρνης θα κρύβεται μια παρθένος αγνή
και στην καρδιά ενός μαθητής ένας προδότης"

Έχουμε πει πολλές φορές ότι η εκκλησία είναι ένας παράδοξος χώρος, γιατί παράδοξη για την κοσμική λογική είναι η αγάπη του Θεού. Στην εκκλησιαστική εμπειρία δεν υπάρχει δικαιοσύνη όπως την γνωρίζουμε στον κόσμο, αλλά μια παραδοξότητα αγάπης, που ως λέει και Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι αδικία κατά κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έχει δικαιοσύνη αλλά έλεος. Βασίσου λέει στην αδικία του Θεού που είναι η αγάπη Του.
Έτσι αυτές τις μέρες, μέσα στο πνευματικό και κατανυκτικό κλίμα της Μ. Εβδομάδος, θα ζήσουμε δύο αντιφατικά γεγονότα για την λογοκρατούμενη ηθική μας.
Θα αντικρίσουμε μια πόρνη να έρχεται σε ρήξη με το αμαρτωλό παρελθόν της, και ανατρέποντας κάθε έννοια ηθικής ευταξίας και νομικού φορμαλισμού, τύπου και κανόνων, να ελευθερώνεται μέσα στην αποδοχή και αγάπη του Θεού. Και από την άλλη έναν μαθητή, ένα ακόλουθο του Χριστού, να μετατρέπεται σε προδότη και ηθικό δήμιο του Κυρίου Του. Στους ναούς, θα ακούσουμε το τροπάριο της Κασσιανής, το οποίο αναφέρεται σε μια πόρνη γυναίκα που αγάπησε πολύ τον Χριστός μας, και μετανοεί για την ζωή που πήρε λάθος. Και συγρόνως με σπαρακτικό τρόπο θα απορρίσουμε γεμάτοι ερωτήματα στην καρδιά μας, για την προδοσία ενός κοντινού και οικείου μαθητού. Ετσι για να μην ξεχνάμε οτι το να ακολουθείς τυπικά κάποιον δεν σημαίνει οτι τον αγαπάς ουσιαστικά.
Γιατί άραγε όμως οι άνθρωποι έχουν αγαπήσει αυτόν τον ύμνο, αυτό το περιστατικό και προσέρχονται σήμερα περισσότεροι από τις προηγούμενες μέρες στους ναούς μόνο και μόνο για να ακούσουν και να αισθανθούν αυτόν το ύμνο; Να οφείλεται μονάχα στο ωραίο μουσικό μέλος; Όχι βέβαια. Οπότε;
Αισθάνομαι ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να συγκλονίζονται από το τροπάριο αυτό, είναι το περιγραφόμενο περιστατικό και το βαθύτερο νόημα που αυτό προσκομίζει στην ανθρώπινη ψυχή.
Μια πόρνη, ένας βαθιά αμαρτωλός άνθρωπος, μια πόρνη γυναίκα, περιθωριοποιημένη, αποτυχημένη κοινωνικά, ψυχικά και πνευματικά, βρίσκει όχι μονάχα εκ νέου την χαμένη ταυτότητα της, αλλά το σημαντικότερο γνωρίζει την αγάπη του Θεού, ερχόμενη σε βαθιά συμφιλίωση με την ψυχή της.
Οι άνθρωποι απόψε το βράδυ, θα ταυτιστούν μαζί της. Θα αισθανθούν την δική τους αποτυχία να υπάρξουν σε ακεραιότητα και πληρότητα ζωής. Μια ζωής που έκτισαν χωρίς την παρουσία του Χριστού. Νιώθουν τα λάθη τους, τις δικές τους ελλείψεις, μά πάνω από όλα μια ζωή που χάθηκε σε αλλότρια πράγματα ανίκανα να θρέψουν την πείνα και την δίψα της ύπαρξης τους. Θα αισθανθούν ότι μέσα στο χώρο της εκκλησίας, στο βλέμμα του Χριστού, υπάρχει χώρος και χρόνος μετανοίας. Αλλαγής, επίγνωσης, νέας ευκαιρίας να χτίσουν μια κατά Θεό ζωή.
Μόνο μια κατηγορία ανθρώπων δεν μπορεί να νιώσει την ταπείνωση και την μετάνοια της πόρνης γυναικός, μα και την μεγάλη άνευ προϋποθέσεων αγάπη του Θεού. Κι αυτοί δυστυχώς από την εποχή του Χριστού μέχρι και σήμερα είναι οι λεγόμενοι «θρησκευόμενοι». Ας μην ξεχνάμε ότι η πόρνη μετανοεί και ο μαθητής προδίδει.
Γιατί όμως διαχρονικά αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται στην μετάνοια;
Διότι πρώτον η ζωή που ζουν, όσο και αν φαινομενικά περιγράφεται ως χριστιανική στην πραγματικότητα έχει απόλυτα κοσμικά στοιχεία, εξουσίας, δύναμης, αυτοδικαίωσης, ιδιοτέλειας, προβολής και επιβολής κ.α. που απλά ενδύονται ως λέει ο μέγας Ιωάννης της Κλιμακος, θρησκευτικό μανδύα. Δεύτερον, γιατί στην εκκλησιαστική εμπειρία ο στόχος της πνευματικής ζωής δεν είναι η νέκρωση και απώθηση των επιθυμιών ή παθών μας, αλλά η μεταμόρφωση τους. Οι «αμαρτωλοί», οι άνθρωποι της κοσμικής ζωής όπως αναφέρουμε νάρκισσα πολλές φορές, αγαπούν, ερωτεύονται, υποφέρουν, κάνουν λάθη και αστοχούν, αλλά ζει και πάλετε μέσα τους η ζωή, οι επιθυμίες. Απλά είναι σε λάθος κατεύθυνση, είναι διαστρεβλωμένα και στραμμένα σε λάθος στόχους και σκοπούς.
Όταν έρθει όμως η ώρα και βιώσουν το αδιέξοδο των επιλογών τους, τότε η μετάνοια τους, έχει δύναμη και ορμή. Η ίδια καρδιά που είχε την τόλμη και το θράσος της αμαρτίας ή ίδια έχει την ορμή και την δίψα της μετανοίας. Γιατί όταν ζεις μπορείς να πέσεις αλλά και να σηκωθείς, όταν όμως είσαι νεκρός η διαρκής πτώσης σου φαίνεται ύπνος και μακαριότητα. Τότε προσποιείσαι τις αρετές για να καλύψεις τον φόβο και την ενοχή σου μπροστά στην ζωή. Τότε υποτάσσεσαι στο νόμο ώστε ποτέ να μην γευθείς την Χάρι που ζητά αλήθεια, ειλικρίνεια, πρόσωπο να συνδιαλέγει και καρδιά να αγαπηθεί.
Γι αυτό μην απορείτε όταν μεγάλοι αμαρτωλοί μεταμορφώνονται σε μεγάλους αγίους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, ναι έκαναν λάθος χρήση της θελήσεως, της επιθυμίας και των παθών τους, αλλά δεν κρύφτηκαν από την ζωή, ούτε πίστεψαν στην τελειότητα τους, πολλώ δε μάλλον δε κατήργησαν την καρδιά που ο Θεός έθεσε στα στήθη της υπάρξεως τους, έτσι ώστε να εφαρμόζεται σε αυτούς, το «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι ..» 
Αναδημοσίευση: http://isagiastriados.com

Πίσω από την ακόρεστη σεξουαλική δίψα...




Πίσω από την ακόρεστη σεξουαλική δίψα …
π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου – π. Λύβιος
Πίσω από την ακόρεστη σεξουαλική δίψα που πολλές φορές ενέχει ψυχαναγκαστικά στοιχεία, με μεγάλο άγχος εμμονής, υπάρχει μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση. Για επαφή και συνάντηση με τον άλλο.
Το σώμα ξέρει. Ο νους όμως και η πληγωμένη καρδιά μας, δεν μπορεί να αρθρώσει σε λέξεις, αυτή την ανάγκη της. Το σώμα φωνάζει νιώσε με, κατάλαβε με, αγάπησε με, αποδέξου με, δώσε μου αγάπη και τρυφερότητα. Όμως τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε τον τρόπο να το εκφράσουμε, γι αυτό αναλαμβάνει ενεργό ρόλο το σώμα σκορπώντας μηνύματα.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να κατακρίνουμε τους ανθρώπους και τα πάθη τους, που δεν είναι κατάρες μα ανάγκες που πήραν λάθος δρόμο. Βασικές ανάγκες που μιλάνε μέσα από το σώμα.
Ο Χριστός συγχωρεί την πόρνη γυναίκα διότι διέκρινε αυτό που δεν μπορούσε να δεις κανείς άλλος, ότι πίσω από το πάθος, κρυβόταν μια ανάγκη για αγάπη και αποδοχή. Είδε μια καρδιά που ήθελε μα δε ήξερε τον τρόπο να συνδεθεί με τον άλλο. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Και δουλειά του παπά δεν είναι να κρίνει και να επικρίνει την ζωή των ανθρώπων, αλλά να ταπεινώνεται στην οδύνη των παθών τους, και να κατανοεί το "γιατί" των παθών τους. Ο παπάς κομίζει στην κοινότητα του, την πρόταση ζωής του Χριστού μας. Και είναι εκείνος που πρέπει να μάθει στους ανθρώπους, να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες με τον σωστό τρόπο που οδηγεί στην πληρότητα της ζωής.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει οτι και ο παπάς και η εκκλησιαστική του κοινότητα έχουν οι ίδιοι αποδεχθεί την πρόταση ζωής του Χριστού ως υπαρξιακό βίωμα τους.
Αναδημοσίευση: http://isagiastriados.com

Αμαρτία δεν είναι ο έρωτας αλλά η αδυναμία σχετισμού με το πρόσωπο του Χριστού


Αμαρτία δεν είναι ο έρωτας,
αλλά η αδυναμία σχετισμού με το πρόσωπο του Χριστού

Χρυσόστομου Σταμούλη, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Έρωτας. Μία κατάσταση για την οποία σπάνια γίνεται λόγος στο χώρο της εκκλησίας. Ο άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης θα μας πει «το του έρωτος όνομα μη φοβηθώμεν» και ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος προκειμένου να περιγράψει τη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό, χρησιμοποιεί εικόνες από την ερωτική ζωή μεταξύ ανδρός και γυναικός καθώς αναφέρει πως «μακάριος όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο έρωτα, οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται…ο όντως ερών το του φιλουμένου προσώπου φαντάζεται, και τούτο ένδον ενηδόνως περιπτύσσεται ο τοιούτος». Ποια είναι η φύση του έρωτα στη σχέση μεταξύ των δύο φύλων όπως την εκφράζει η πατερική διδασκαλία;
Ο έρωτας βάζει δύσκολα στην Εκκλησία. Έβαζε στο παρελθόν, το κάνει και σήμερα. Θα καταλάβουμε την πραγματική σημασία του έρωτα μόνον εάν τον βάλουμε στη θέση της Εκκλησίας. Υπάρχει μία εξίσωση που μπορεί να μας βοηθήσει: Εκκλησία = έρωτας = αγάπη. Όσο αλλοιώνουμε τη σημασία του έρωτα τόσο διαλύουμε ανεπαισθήτως – πολλές φορές και με απόλυτη συνείδηση του βιασμού- και χωρίς αιδώ  το νόημα της Εκκλησίας. Εκκλησία χωρίς έρωτα δεν υφίσταται. Βέβαια κάποιοι προτιμούν αντί της σχέσης με την πληρότητα της ανθρωπινότητας τον ηθικιστικό και πορνικό συνουσιασμό με τα φαντάσματα. Περάσανε 2000 και χρόνια από τη σάρκωση και πολλοί ακόμη δεν την καταλάβανε. Ακόμη ρωτάμε για τη νομιμότητα των σεξουαλικών σχέσεων και το μυστήριο του γάμου. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η σεξουαλικότητα συνδέεται αποκλειστικά και μόνον με την τεκνογονία.
Επικαλούμαστε την παράδοση και αυτή μας διαψεύδει (ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, γράφει τα εξής εκπληκτικά: «Εδόθη μεν ουν και παιδοποιίας ένεκεν ο γάμος• πολλώ δε πλέον υπέρ του σβέσαι την της φύσεως πύρωσιν. Και μάρτυς ο Παύλος λέγων δια δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω, ου διά τας παιδοποιίας. Και πάλιν επί το αυτό συνέρχεσθαι κελεύει, ουχί ίνα πατέρες γένωνται παίδων πολλών, αλλά τι; Ίνα μη πειράζη ημάς ο Σατανάς φησί. Και προελθών δε ουκ είπεν• ει δε επιθυμούσιν παίδων• αλλά τι; Ει δε ουκ εγκρατεύονται γαμησάτωσαν», αντίστοιχα και ο Βασίλειος Αγκύρας: «Ούτω τω ασθενεστέρω ζώω του Δημιουργού βοηθήσαι θελήσαντος, ίνα τη ενούση αυτώ ηδονή μαγγανεύον το άρρεν, ου διά την παιδοποιΐαν μόνον, αλλά και δι’ αυτόν τον της μίξεως οίστρον, υπερμαχούν αυτώ έχη το άρρεν»).
Και τότε ψάχνουμε να βρούμε εάν τα κείμενα είναι νόθα. Και δημιουργούμε νέες ιδεολογίες, νέα ενοχικά συστήματα προκειμένου να διατηρήσουμε τον έλεγχο των συνειδήσεων και της ιερότητας των ανθρώπων. Εξουσιαστικότητα και καθεστωτικός έλεγχος ορίζουν τα πλαίσια των σχέσεων και του διαλόγου με τη σταυρωμένη από το νόστο των εσχάτων ύπαρξη των ανθρώπων.  Ε, λοιπόν, να το πούμε δυνατά: το πρόβλημα της σύγχρονης Εκκλησίας δεν είναι ο έρωτας, αλλά το ανέραστο. Με αυτό πρέπει να παλέψουμε, με αυτό πρέπει να αναμετρηθούμε. Αυτό πρέπει να νικήσουμε.
 Ένα ζήτημα που έχασε την εκφραστική του στο χώρο της εκκλησίας και κανείς δεν ακούει τους θεολόγους και τους κληρικούς να κάνουν λόγο γι’ αυτό, είναι κι εκείνο της σεξουαλικότητας. Δεδομένου του γεγονότος ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ανέδειξαν την αλήθεια των πραγμάτων επιδοκιμάζοντας τη βίωση της ηδονής μέσα από τη συμπλοκή των σωμάτων και την οικείωση του σώματος του άλλου στο δικό μου σώμα, γιατί αποφεύγεται σκοπίμως η αναφορά στο θέμα αυτό; Είναι αμαρτία η ηδονή και η σεξουαλικότητα;
Τίποτα το κατά φύσιν δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι η αδυναμία σχετισμού με το πρόσωπο του Χριστού. Η αδυναμία αναφοράς όλης της κτιστής φύσης μας και δια μέσου αυτής όλης της κτιστής φύσης στον Θεό.
Πηγή: http://www.pemptousia.gr

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. 
Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. 
Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις.
 Γιατί; 
Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. 
Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; 
Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. 
Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! 
Ε, αυτό πάει πολύ…..
 
Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: 
Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; 
Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; 
Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; 
Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;
Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; 
Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; 
Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; 
Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; 
Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο;
 Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; 
Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; 
Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;
Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. 
Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες».
 Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. 
Μίλα του λογικά.
 Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; 
Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;
Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς….
 Πού θα πάει αυτή η ιστορία; 
Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; 
Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;
 
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τα λογικά επιχειρήματα για έναν θεό της θρησκείας και να αγαπήσουν τρελά το Χριστό, που είναι ο Θεός της αγάπης. Ένα Θεό που υπερβαίνει τα δικά μας μέτρα και σταθμά, ένα Θεό που αρνείται να υπακούσει σε μια συμφεροντολογική και γι’ αυτό κουτσή αγάπη, ένα Θεό που δεν εγκλωβίζεται σε θρησκευτικά κλισέ, ένα Θεό που μας “αδικεί” για να μας ΑΓΑΠΑΕΙ…..


Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής

Αναδημοσίευση:http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/2015/10/blog-post.html
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...