Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ολιβιέ Κλεμάν: Η Αγάπη είναι ανίσχυρη γιατί είναι παντοδύναμη



Γνωρίζετε βέβαια το πιο πεζό επιχείρημα των άθεων: Γιατί ο Θεός δεν τα ρυθμίζει όλα αυτά αφού είναι παντοδύναμος; Ή μήπως δεν είναι παντοδύναμος; Είναι παντοδύναμος ο Θεός. Αλλά η δύναμη του δεν είναι αυτή των δικτατόρων και των δημίων, ούτε καν η δύναμη πού μπορώ να ασκήσω μέσα στο μίσος μου. Η παντοδυναμία του Θεού είναι εγώ -κι εδώ χρησιμοποιώ όρο δυσκολομετάφραστο πού θέλει ανάλυση- η Αγάπη.

Όχι η αγάπη πού κατέχει αλλά η Αγάπη πού σέβεται. Η Αγάπη πού ταυτίζεται μ' αυτό πού οι θεολόγοι ονομάζουν «κένωση».

Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν αντίγραφα και απομιμήσεις. Όμως, μόνο μια απόλυτη παντοδυναμία μπορεί να πλάσει μια ετερότητα πραγματικά απόλυτη μια ελευθερία πραγματικά ελεύθερη. Η πράξη της δημιουργίας σημαίνει διακινδύνευση για το Θεό. Ο Θεός διακινδυνεύει να απορριφθεί, να αποδιωχθεί, να σταυρωθεί μέσα από τις ελευθερίες πού είναι το αριστούργημα της παντοδυναμίας Του.

Η Αγάπη είναι ανίσχυρη γιατί είναι παντοδύναμη. Το ξέρετε πολύ καλά ότι όσο πιο πολύ αγαπάτε κάποιον, τόσο πια, ανίσχυροι είσθε. Η αγάπη πού είναι ελευθερία, αναζητώντας την ελευθερία, δεν μπορεί να εξαλείψει εξωτερικά, αυταρχικά και δικτατορικά, τα σκοτάδια πού κατοικούν μέσα μας, στα οποία τόσο συχνά, άνετα και αβίαστα παραδίδουμε τη Δημιουργία.

Πηγή:  http://e-theologia.blogspot.gr


Κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς!



.
Ο Θεός ως πατέρας όλων των ανθρώπων δέχεται κάθε αμαρτωλό πίσω στην αγκαλιά Του. Δεν υπάρχει ανθρώπινη αμαρτία που ο Θεός να μην τη συγχωρεί όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει. Για την Εκκλησία μεγαλύτερη αμαρτία είναι η απελπισία, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι που ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει. Όμοια με τον Θεό, που ποτέ δεν παύει να αγαπά και να συγχωρεί τον αμαρτωλό, πρέπει και οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο.
Η ανταπόκριση ή όχι του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού δημιουργεί την κόλαση ή τον παράδεισο. Κόλαση είναι η ανικανότητά μου να αγαπήσω τον συνάνθρωπο, η αδυναμία μου να τον θεωρήσω ως αδελφό και φίλο.
Η αυτοκαταδίκη μου στην απομόνωση και τον ατομικισμό εισάγει την εμπειρία της κόλασης. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Τιμωρός γίνεται ο εγωκεντρισμός μου, που μου στερεί την αίσθηση της οικειότητας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Μήπως ο πατέρας δεν κάλεσε και τον μεγάλο γιο για να εισέλθει στη γιορτή και να ευφρανθεί; Ο ίδιος ο μεγαλύτερος γιος δεν ήθελε και γι' αυτό προγεύεται το μαρτύριο της κόλασης: να μην μπορεί να συμμετάσχει στη χαρά, να ζει στον τόπο της αγάπης και να αρνείται να αγαπήσει.
Κόλαση είναι ο αυτοακρωτηριασμός των υπαρκτικών μου δυνατοτήτων. Ενώ είμαι δημιουργημένος για να αγαπώ και να αγαπιέμαι, αρνιέμαι την αγάπη ως γνώμονα ζωής και έτσι η ζωή μου ολόκληρη μετατρέπεται σε βάσανο και ταλαιπωρία. Όπως αριστοτεχνικά το συνόψισε ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στο αριστούργημά του «Αδελφοί Καραμάζοφ», «κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς».
Την κόλαση αυτή γεύεται καθημερινά ο έγκλειστος στη φιλαυτία πεπτωκώς άνθρωπος. Εθελούσια αποκομμένος από κάθε βαθύ υπαρξιακό δεσμό, βιώνει συνεχώς τη μοναξιά, την αποξένωση, την ανωνυμία. Κόλαση είναι η ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου να απομακρύνεται από τον Θεό, την πηγή και το πλήρωμα της αγάπης.
Αντίθετα, παράδεισος είναι η ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, η εμπειρία της ένωσης μαζί Του. Τελικά, παράδεισος και κόλαση είναι η στάση μας απέναντι στην αγάπη. Η αποδοχή της είναι παράδεισος και ζωή. Η άρνησή της είναι κόλαση και θάνατος. Η εκλογή επαφίεται στον άνθρωπο.
Πηγή: Σταύρος Σ. Φωτίου (2002), Ορθόδοξα μηνύματα: Ερμηνεία ευαγγελικών περικοπών, εκδ. Εργαστηρίου Χριστιανικής Αγωγής, Λάρνακα, σ. 108-109

Αναδημοσίευση: http://nzals.blogspot.gr/2011/10/blog-post_12.html?spref=bl

web-theologos... all i ask of you, believe: Περιήγηση 360ο σε μερικά από τα σπουδαιότερα μνημε...

web-theologos... all i ask of you, believe: Περιήγηση 360ο σε μερικά από τα σπουδαιότερα μνημε...: THE NEW 7 WONDERS: Great Wall Colosseum Petra Machu Picchu Christ Redeemer Taj Mahal  Πηγή:  http://www.pan...

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Ταξίδι για να σε βρω Λεωνίδας Μπαλάφας




                                                                                                      Στίχοι: Στέλιος Κάτσαρης
Μουσική: Λεωνίδας Μπαλάφας
Πρώτη εκτέλεση: Λεωνίδας Μπαλάφας

Από κάμπους και βουνά
από λίμνες κι από δάση
βάδισα για να σε βρω, η καρδιά μου πριν γεράσει
Να σε βρω και να σε χάσω
να με αλλάξω, να σου μοιάσω, μόνο τότε θα ησυχάσω
Από δρόμους σκοτεινούς
και σοκάκια ξεχασμένα
βάδισα για να σε δω, μα τα χέρια μου δεμένα
Είχα την καρδιά στο στόμα
και τα πόδια μου στο χώμα
πόσο θα κρατήσει ακόμα;

Ε,ε,ε,ε
ταξίδι για να σε βρω
Ο,ο,ο,ο
φωνάζω για να μ' ακούσεις

Από χώρες μακρινές
από πόλεις στοιχειωμένες
από τον ωκεανό
κι από φυλακές κλεισμένες
Είχα την αυγή σημάδι
όταν έπεφτε σκοτάδι
κι όλα αυτά για ένα χάδι

Ε,ε,ε,ε
ταξίδι για να σε βρω
Ο,ο,ο,ο
φωνάζω για να μ' ακούσεις

Πέρασε πολύς καιρός κι έχω αρχίσει να φοβάμαι
πως σε δάση και βουνά μονάχος μου θα κοιμάμαι
Έτσι, σε λιμάνι δένω
με το φως μου αναμμένο, πάντα θα σε περιμένω

Ιστοσελίδα Ορθόδοξης κατήχησης σε 5 γλώσσες



Ιστοσελίδα Ορθόδοξης κατήχησης σε 5 γλώσσες ( ελληνικά, αγγλικά,γαλλικά,ρουμανικά, ρωσικά).

Μια νέα ιστοσελίδα Ορθόδοξης κατήχησης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε στα κατηχητικά σχολεία της Εκκλησίας, είτε για την κατήχηση όσων θέλουν να γνωρίσουν την Ορθόδοξη και πίστη, είναι διαθέσιμη σε 5 γλώσσες  ( ελληνικά, αγγλικά,γαλλικά, ρουμανικά και ρωσικά).


Κάντε κλικ πάνω στην εικόνα, να μεταφερθείτε στη σελίδα.

«Παίγνιον ανόμου γυναικός»


Πρόδρομε τού Σωτήρος, σύ βασιλείς ήλεγξας, παρανομίαν μή εργάζεσθαι, διό παίγνιον ανόμου γυναικός, έπεισε τόν Ηρώδην άποτεμείν σου τήν κεφαλήν, καί διά τούτο από ανατολών ηλίου μέχρι δυσμών, αινετόν τό όνομά σου, Παρρησίαν έχων πρός Κύριον, εκτενώς ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.



Φώτη Κόντογλου


Σήμερα που γράφω, μέρα Tετάρτη, 29 Aυγούστου, είναι η μνήμη του αγίου Iωάννου του Προδρόμου. Xθες το βράδυ ψάλαμε τον Eσπερινό κατανυκτικά σ' ένα παρεκκλήσι, κ' ήτανε μοναχά λίγες γυναίκες και δυο-τρεις άνδρες. Σήμερα το πρωί ψάλαμε τη λειτουργία του πάλι με λίγους προσκυνητές. Tα μαγαζιά ήτανε ανοιχτά, όλοι δουλεύανε σαν να μην ήτανε η γιορτή του πιο μεγάλου αγίου της θρησκείας μας. Aληθινά λέγει το τροπάρι του "Mνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Kυρίου, Πρόδρομε". Mε εγκώμια και με ευλάβεια γιορτάζανε άλλη φορά οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Πρόδρομο, αλλά τώρα του φτάνει η μαρτυρία του Kυρίου. Aυτή η μαρτυρία θ' απομείνει στον αιώνα, είτε τον γιορτάζουνε είτε δεν τον γιορτάζουνε οι άνθρωποι, είτε τον θυμούνται είτε τον ξεχάσουνε. K' η μαρτυρία είναι τούτη: πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος είναι "ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων" δηλ. "ο πιο μεγάλος απ' όσους γεννηθήκανε από γυναίκα" κατά τα λόγια του ίδιου του Xριστού. Γι' αυτό κ' η Eκκλησία μας ώρισε να μπαίνει το εικόνισμά του πλάγι στην εικόνα του Xριστού στο εικονοστάσιο της κάθε ορθόδοξης εκκλησιάς. Έναν τέτοιον άγιο δεν έχουμε καιρό να γιορτάσουμε. Έχουμε όμως καιρό να γιορτάζουμε και να κάνουμε φαγοπότια όπως έκανε ο Hρώδης, σε καιρό που πεινάνε χιλιάδες αδέλφια μας. Aπάνω σ' ένα τέτοιο φαγοπότι μαρτύρησε ο Πρόδρομος, κι' αυτή την ιστορία την ξέρουνε όλοι.


Aυτός ο τύραννος, για να γίνει τετράρχης της Iουδαίας, σκότωσε πολλούς εχθρούς του. Στον καιρό του ο κόσμος είχε γεμίσει από σκοτωμό και σκληροκάρδια. Oι λεγεώνες της Pώμης σφαζόντανε μεταξύ τους. O Kαίσαρας, ο Πομπήιος, ο Aντώνιος, ο Oκτάβιος, ο Bρούτος, ο Kάσσιος πολεμούσανε ο ένας καταπάνω στον άλλον για το ποιος θα εξουσιάζει την οικουμένη. Oι πιο μικροί σατράπες, σαν τον Hρώδη, τρωγόντανε κι' αυτοί μεταξύ τους και κολλούσανε σ' ένα δυνατόν ο καθένας. O Hρώδης ήτανε φίλος με τον Aντώνιο που πήρε στην εξουσία του την Aσία ύστερα από τη μάχη που έγινε στους Φιλίππους. Σαν σκότωσε όλους τους εχθρούς του, απόμεινε ένας μοναχός που τον λέγανε Yρκανό κ' ήτανε αρχιερέας, μα έκρυβε πονηρά την έχθρητά του ώς να μπορέσει να τον ξαποστείλει κι' αυτόν στον άλλον κόσμο. Στην πονηριά ήτανε τέτοιος, που ο Xριστός τον έλεγε πονηρή αλεπού. Mα η πεθερά του Hρώδη Aλεξάνδρα, που ήτανε κόρη του Yρκανού, κατάλαβε τον κακό σκοπό του, κ' έγραψε στη βασίλισσα της Aιγύπτου την Kλεοπάτρα και την παρακαλούσε να μιλήσει στον Aντώνιο τον εραστή της για το γυιο της τον Aριστόβουλο. Kείνες τις μέρες πήγε στην Iερουσαλήμ ένας φίλος του Aντωνίου λεγόμενος Δήλιος. Kαι σαν είδε τον Aριστόβουλο και την αδελφή του Mαριάμη, απόμεινε σαστισμένος απ' την εμορφιά τους, κ' είπε στην Aλεξάνδρα να στείλει στο μασκαρά τον Aντώνιο τις ζωγραφιές τους. Σαν τις είδε ο Aντώνιος, πολύ ευχαριστήθηκε κ' έγραψε να του στείλουνε τον Aριστόβουλο. Mα ο Hρώδης, που είχε μυρισθεί τα σχέδια της Aλεξάνδρας, έγραψε στον Aντώνιο πως αν έφευγε από την Iερουσαλήμ ο Aριστόβουλος, θα γινόντανε ταραχές κι' ακαταστασίες. Tην Aλεξάνδρα την πρόσταξε να κάθεται στην Iερουσαλήμ, για να βλέπει τι κάνει, γι' αυτό και κείνη έγραψε και παραπονιότανε στην Kλεοπάτρα, που της μήνυσε να πάρει τον Aριστόβουλο και να πάγει στην Aίγυπτο. Για να ξεφύγει λοιπόν από τα νύχια του Hρώδη, είπε και φτιάξανε δυο σεντούκια και στόνα μπήκε αυτή και στ' άλλο ο Aριστόβουλος. Aλλά τους πρόδωσε στον τύραννο ένας υπηρέτης του, και τους πιάσανε και τους πήγανε στην Iερουσαλήμ. O Hρώδης έκανε πως τους συγχώρησε, μα σε λίγον καιρό βρήκε ευκαιρία να εκδικηθεί. Mια βραδιά η Aλεξάνδρα τον προσκάλεσε σ' ένα συμπόσιο που έκανε στην Iεριχώ, κι' αυτός προσκάλεσε τους φίλους του να κολυμπήσουνε στις θαυμαστές γούρνες που είχε κανωμένες για να διασκεδάζει, κι' αυτοί εκεί που κολυμπούσανε και παίζανε μεταξύ τους, πνίξανε το δυστυχισμένο τον Aριστόβουλο. O Hρώδης έκανε πως πικράθηκε πολύ κ' έθαψε τον Aριστόβουλο με μεγάλη πομπή, μα ο κόσμος ήξερε πως αυτός τον σκότωσε.
Όλη η ζωή του στάθηκε γεμάτη από φονικά και ραδιουργίες. Στο τέλος αρρώστησε και σκουλήκιασε το κορμί του, και πέθανε ύστερα από μεγάλη αγωνία στο 2 μ.X. Aνάμεσα στα τερατουργήματα που έκανε ήτανε κ' η σφαγή των 14.000 νηπίων κατά τη Γέννηση του Xριστού, κι' ο αποκεφαλισμός του Προδρόμου, σ' ένα συμπόσιο που έκανε, κ' η γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, Hρωδιάδα, έβαλε την κόρη της Σαλώμη και χόρεψε μπροστά του γυμνή. Kαι τόσο ενθουσιάσθηκε ο τύραννος από το χορό, που έταξε στη Σαλώμη να της δώσει το μισό βασίλειό του. Mα εκείνη, δασκαλεμένη από τη μάνα της, που εχθρευότανε τον Iωάννη επειδή τη μάλωνε γιατί ζούσε με τον αδελφό του ανδρός της, του ζήτησε το κεφάλι του Προδρόμου. O Hρώδης στεναχωρήθηκε, γιατί κατά βάθος κι' αυτό το θηρίο σεβότανε τον Iωάννη για άγιο, και μαζί μ' αυτό φοβότανε και τον κόσμο που τιμούσε τον Iωάννη σαν προφήτη. Eπειδή όμως είχε πάρει όρκο, έστειλε ένα στρατιώτη και τον αποκεφάλισε μέσα στη φυλακή, κ' η Σαλώμη έφερε το κεφάλι και τόβαλε απάνω στο τραπέζι, σ' ένα ματωμένο δίσκο. Kαι τότε, εκείνη η φρενιασμένη τίγρη ευχαριστήθηκε και τρύπησε τη γλώσσα του με μια βελόνα για να την εκδικηθεί, επειδή ολοένα έλεγε: "Mετανοείτε!". Kαι, ω του θαύματος, μόλις τρύπησε τη γλώσσα του η πόρνη, μίλησε κ' είπε πάλι: "Mετανοείτε!"
Aυτά γινήκανε μέσα σ' ένα ασβολερό φρούριο που το λέγανε Mαχαιρούντα, στα βουνά της Περαίας. Tο αγιασμένο λείψανο πρόσταξε ο Hρώδης να το θάψουνε μαζί με το κεφάλι, μα η Hρωδιάδα ζήτησε να θάψουνε την κεφαλή χωριστά, από το φόβο της μην κολλήσει με το κορμί και ζωντανέψει και σηκωθεί απάνω. Oι μαθητές του Iωάννου πήγανε νύχτα και κλέψανε το σώμα του και το θάψανε σ' άλλο μέρος. Aυτό το μακάριο τέλος έλαβε για την αλήθεια ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος, το χελιδόνι που έφερε την άνοιξη στον αμαρτωλό τον κόσμο οπού τον έδερνε χειμώνας βαρύς.

"Αγαπάτε αλλήλους"

"....Ίσως είναι καιρός να ξανακοιτάξουμε τους τρόπους και τη δύναμη της αγάπης. Σε πολλούς, η σκέψη και μόνον ότι υπάρχει πραγματικά δυνατότητα για αγάπη, δίνει ελπίδα γι' αυτό, που διαφορετικά θα ήταν μια άδεια ζωή.
Τι κακό θα μπορούσε να προκύψει απότον αμοιβαίο σεβασμό, την ευγένεια, την καλοσύνη, την εμπιστοσύνη και την ειρηνική συνύπαρξη;
Σκεφτείτε το λίγο.
Μόνον η αγάπη έχει τη δύναμη να ενώνει, δίχως ν' αφαιρεί τίποτα από την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του άλλου.
Μόνον η αγάπη δεν διεκδικεί ζηλότυπη κατοχή πάνω σε ανθρώπους και έθνη.
Μόνον η αγάπη είναι ικανή να βάλει τον ανθρωπισμό πάνω από ιδεολογίες ή φυλές.
Μόνον η αγάπη μπορεί να ενθαρρύνει την αδιάκοπη δραστηριότητα, που απαιτεί η καταπολέμηση της πείνας και της δυστυχίας.


«Αγαπάτε αλλήλους».
Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν περισσότερο από δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Παρά την έντονη προτροπή τούτης της εντολής, πολλοί από μας κατάφεραν να την αγνοήσουν όλ'αυτά τα χρόνια. Όλοι υποτίθεται ότι τη σεβόμαστε, αλλά ελάχιστοι περιμένουν από κάποιον να την τηρήσει. Αυτό το αφήνουμε στους τρελούς και τους αγίους.

Στην πραγματικότητα, έχουμε γίνει καχύποπτοι απέναντι σ' αυτούς που αγαπούν και είτε τους απορρίπτουμε σαν αφελείς κι άσχετους είτε τους θεωρούμε υποκριτές. Είμαστε σίγουροι, ότι
κανένας δεν μπορεί να νοιάζεται ειλικρινά για οποιονδήποτε, χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία. Τα χαρακτηριστικά τής αγάπης,όπως η τρυφερότητα, η αφοσίωση, το ενδιαφέρον, η γενναιοδωρία κι η εμπιστοσύνη, κατατάσσονται στις αφηρημένες έννοιες κι αγνοούνται.

Σήμερα, η ανάγκη υλοποίησης της φράσης «Αγαπάτε αλλήλους»,γίνεται πάλι επιτακτική.
Νομίζω ότι θα πρέπει ή ν' αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο ή να πεθάνουμε.
Η σύγχρονη κοινωνία αδιαφορείγι' αυτήν τη νέα έκκληση γι' αγάπη. Κοροϊδεύει όσους υποστηρίζουν ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ασφαλέστερος, όχι με την απειλή ενός ολοκαυτώματος ή με το συναγωνισμό στους εξοπλισμούς, αλλά μέσα από ένα βαθύ σεβασμό για τη ζωή.
 Κανένας δεν μπορεί ν' αρνηθεί ότι έχουμε φτάσει σ' ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας μας. Πραγματικά, υπάρχει ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός μοιρολατρών, που πιστεύει ότι φτάσαμε σε ένα σημείο δίχως επιστροφή. Ένα πράγμα είναι οδυνηρά φανερό: οι συμβατικές μέθοδοι, για την επικράτηση της ειρήνης και της κατανόησης στον κόσμο, έχουν αποτύχει.

Όσο πιο πολύ κοιτάζουμε γύρω μας, τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε μίσος, βία, προκαταλήψεις και περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής. Ακούμε ειδήσεις και διαβάζουμε άρθρα, που παραθέτουν στατιστικές για νεκρούς από πολέμους ή πείνα, για παιδιά κακοποιημένα και εγκαταλειμμένα, για περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όλα αυτά μας αφορούν και μας συγκινούν τόσο, όσο και οι ειδήσεις για τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών αγώνων.
Σιγά σιγά συνηθίζουμε στην ιδέα της σπατάλης του ανθρώπινου δυναμικού. Κι όμως, εξακολουθούμε ν' αποκλείουμε την αγάπη, σαν μια πιθανή εναλλακτική λύση.
....Η παγκόσμια αγάπη, όχι μόνο είναι δυνατή, αλλά είναι και η πιο ολοκληρωμένη αγάπη, που μπορούμε νανιώσουμε σαν ανθρώπινα πλάσματα.
Όμως η αγάπη μπορεί να λειτουργήσει, μόνο αν παραιτηθούμε από τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις, που εξακολουθούν να μας καθηλώνουν.
 Χρειάζεται να προκαλέσουμε τους κυνικούς, οι οποίοι χαρακτηρίζουν αυτήν την άποψη ρομαντική ανοησία, ιδεαλιστικές σαχλαμάρες, αντιεπιστημονική και οπισθοδρομική.
Πρέπει να δεχτούμε την αγάπη στη ζωή μας, σαν τη μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη για την ενοποίηση και το καλό, προσιτή σε όσους πραγματικά την επιθυμούν. Μόνον τότε θ'ανακαλύψουμε ότι η αγάπη, απόλυτα συνειδητοποιημένη, έχει τη δύναμη να παραμερίσει τ' ασήμαντα πράγματα που μας χωρίζουν και ν' αποκαλύψει το γεγονός ότι ο εχθρός
μας έχει ένα πρόσωπο και μια καρδιά. 
Απ' αυτό το σημείο όλα γίνονται πάλι πιθανά..."

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λεο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο"


"Ο Θεός είναι Τριαδικός".... ε, και...???

Ο Θεός του Χριστιανισμού είναι Τριαδικός. Αποτελείται από μια ουσία, τη Θεία αλλά τρία πρόσωπα , τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Τρια πρόσωπα αλλά ένας Θεός. Δηλαδή , για τον Θεό ισχύει το 1+1+1=1.
Όλα καλά μέχρι εδώ, αν και  λιγάκι έξω από τα μαθηματικά που μάθαμε στο Δημοτικό.
Τελικά όμως.....τι μας νοιάζει εμάς η Τριαδικότητα του Θεού;Αλλάζει σε κάτι τη ζωή μας; Δίνει άλλο νόημα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα;
Η απάντηση είναι "ναι". Η Τριαδικότητα του Θεού αποτελεί (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αποτελεί) πυξίδα για τη δική μας ζωή.
Πώς? Μιμούμενοι τον τρόπο ύπαρξης των Τριών Αγίων προσώπων.
Το κάθε ένα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο αλλά και τα Τρία μαζί αποτελούν τον έναν Θεό. Κάθε πρόσωπο του Τριαδικού Θεού είναι φορέας της θείας ουσίας και συγχρόνως είναι όλος ο Θεός.Κανένα τους δεν είναι ούτε κατ΄ελάχιστον ανώτερο ή κατώτερο, απλά έχουν διαφορετικά, μοναδικά χαρακτηριστικά.
Ο Πατέρας είναι αγέννητος, ο Υιός γεννητός και το Άγιο Πνεύμα εκπορευόμενο.
Αυτά λοιπόν, τα τρια μοναδικά πρόσωπα είναι μια αγαπητική συντροφιά αδιάκοπη και άφθαρτη.
Κι εμείς; Πώς γινόμαστε μέτοχοι σε αυτό?
Μα, κάπως έτσι δεν είναι το ιδανικό για την ανθρώπινη κοινωνία;
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ομότιμοι, ισότιμοι. Έχουν τα ίδια δικαιώματα. Κανείς δεν (πρέπει να ) θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τον συνάνθρωπό του.
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι αλλά όχι ίδιοι!!!Ο κάθε ένας είναι ξεχωριστή προσωπικότητα. Έχει άλλα θέλω, άλλες προτιμήσεις, κάνει άλλες επιλογές. Αυτή η διαφορετικότητα του καθενός (θα πρέπει να ) είναι απόλυτα σεβαστή.
Η πίστη λοιπόν, στον Τριαδικό Θεό, αυτομάτως οδηγεί σε συγκεκριμένο τρόπο θεώρησης της ζωής και του κόσμου : μίμηση του τρόπου ζωής του Θεού. Τι σημαίνει αυτό; Να βιώσει ο καθένας ως καθημερινό τρόπο ζωής την ΑΓΑΠΗ, την ΙΣΟΤΗΤΑ, τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του καθενός και την ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ όλων.
Ξέρουμε  πως ο Θεός δεν είναι τιμωρός αλλά αγαπάει και συγχωρεί. Το απέδειξε περίτρανα στην παραβολή του Σπλαχνικού Σαμαρείτη.
Γνωρίζουμε πως το κριτήριο της αξίας της ζωής των ανθρώπων είναι η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης ή η παράλειψή της. Οι άνθρωποι καλούνται να γίνουν μια κοινωνία έμπρακτης αγάπης προς όλους χωρίς διακρίσεις. Και αυτά φανερώθηκαν στην παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα.
Κάπως έτσι και το Τριαδικό Δόγμα ορίζει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής αφού ο όποιος σοβαρολογεί για την πίστη του σε έναν Τριαδικό Θεό, ΔΕΝ μπορεί να εγκολπωθεί ούτε τον ατομικισμό αλλά ούτε και τη μαζοποίηση του ανθρώπου αφού οφείλει να είναι εικόνα της Αγίας Τριάδας κάθε στιγμή της ζωής του.
Αλήθεια... πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν ... ήμασταν όλοι ενωμένοι...
 Αθανασίου Ελένη


Ενα μοναδικό πολυβραβευμένο μουσικό βίντεο, της Νεολαίας υπέρ των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μπορούμε να έχουμε έναν καλύτερο κόσμο εάν δράσουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ.




Μιλώντας Σήμερα στους Νέους για τό Χριστό - Εύη Βουλγαράκη - Πισίνα

"...Μια από τις μεγάλες δυσκολίες του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία είναι ακριβώς ο κατηχητικός του χαρακτήρας. Όσο και αν είμαι υπέρ της υποχρεωτικής διδασκαλίας του μαθήματος στο σχολείο, καθόσον διδάσκει κανονικό γνωστικό αντικείμενο (χρήσιμο και αναγκαίο για την κατανόηση του νεοελληνικού πολιτισμού), δεν μπορώ να κωφεύσω στο αίσθημα της καταπίεσης που κυριεύει ορισμένους μαθητές και γονείς , όταν η συναίνεσή τους για την παρακολούθηση του μαθήματος είναι ελλειπτική και επομένως ανεπαρκής. Το μάθημα των Θρησκευτικών οφείλει, κατά τη γνώμη μου, να προσφέρει ενημέρωση, οφείλει να διεγείρει το ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορεί να "κατηχήσει" με τη στενή έννοια, διότι τότε βιάζεται η θέληση κάποιων μαθητών , και μάλιστα των μαθητών εκείνων που έχουν από το σπίτι τους τις λιγότερες παραστάσεις σχετικά με τη ζωή της Εκκλησίας. Αυτούς τους μαθητές ένας θεολόγος πρέπει να τους προσέξει περισσότερο από τους γόνους των πιστών οικογενειών, δηλαδή να προσέξει τουλάχιστον να μην τους αποδιώξει, γιατί είναι ακριβώς εκείνοι που στατιστικά θα έχουν τις λιγότερες ευκαιρίες στη ζωή τους εκτός σχολείου να γνωρίσουν το Χριστό. Άλλωστε το μάθημα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κατήχηση που γίνεται μέσα στην Εκκλησία, την αγωγή που δίνει το σπίτι και την ενεργό λατρευτική και πνευματική ζωή.
Συναφές με τα παραπάνω είναι η άρνηση των νέων ν' αποδεχτούν "έτοιμες" διδασκαλίες. Οι νέοι άνθρωποι προσδιορίζουν την ταυτότητά τους σε αντιδιαστολή με την ταυτότητα των άλλων......
.....Κατ' επέκταση οι νέοι αμφισβητούν κάθε κατεστημένο , όλο τον κόσμο που εκπροσωπούν οι γονείς τους, όλες τις έτοιμες διδαχές και λύσεις και την κυρίαρχη ιδεολογία γενικότερα. Σε επόμενη φάση έρχεται η επιλεκτική κατάφαση και η αποδοχή, η απόκτηση ίδιας ταυτότητας , η πραγματική αυτονομία και η ισότιμη ένταξη στην κοινωνία.
Για το λόγο αυτόν οι νέοι είναι ιδιαίτερα απρόθυμοι να αποδεχτούν συστήματα διδασκαλίας , όπως την εκκλησιαστική διδαχή, επειδή απλώς τους το λένε κάποιοι άλλοι. Συνήθως αυτό αρκεί ως λόγος στην εφηβική ηλικία για να πράξουν ακριβώς το αντίθετο, ιδιαίτερα αν η πίστη δεν πηγάζει από τα μέσα, δεν εκφράζει τον εσωτερικό κόσμο ενός παιδιού, αν δεν σχετίζεται με παιδικά βιώματα."

ΕΥΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ -ΠΙΣΙΝΑ
Μιλώντας Σήμερα στους Νέους για το  Χριστό , σελ. 24-25,
Εκδόσεις Μαΐστρος 

Η αγάπη είναι θαύμα



Όποιο αληθινό ζευγάρι γνώρισα

Και προσεκτικά παρατήρησα

Είδα πως τα καταφέρνει

Τόσο θεαματικά στην αγάπη....

Γιατί είναι.... ζευγάρι ταπεινών...

Πλάσματα συντετριμμένα

Από κάποιο μαρτύριο στη ζωή τους

Μαρτύριο που τους έμαθε

Ν' αποξεχνούν τον εαυτό τους

Είτε πλάσματα χαρισματικά.

Από κάποια πρόσωπα-δείγματα

Που ο ουρανός στέλνει κατά καιρούς ανάμεσά μας

Για να μας παρακινήσει στην αρετή και την ανδρεία...

Θα τα καταφέρουν να είναι μαζί, πραγματικά μαζί

Ακόμα και πέρα από το πρόσκαιρο εμπόδιο του θανάτου

Γιατί θα καταφέρουν εκείνο που έχω ακούσει

Και θεωρώ σαν τον καλύτερο προσδιορισμό της αγάπης......

Αγάπη σημαίνει να αναζητώ να γεμίσω τις δικές σου ανάγκες

Και όχι να θέλω, χρησιμοποιώντας σε, να καλύψω τις δικές μου ανάγκες...

Μονάχα ο έρωτας που έχει το θάρρος να γίνει αγάπη νικάει το χρόνο και ζει....

Εξάλλου, κι επειδή η αγάπη είναι θαύμα, .......πρέπει το θαύμα να σου ανήκει.....

Να το αξίζεις.....!




Mάρω Βαμβουνάκη

Ζήτα μου ό,τι θες



Ο άνθρωπος υπάρχει για να ζητά.
Όντας βρέφος ζητά την τροφή, την στοργή, την φροντίδα, την αγάπη, την αποδοχή. Και εάν δεν μάθει στη συνέχεια της ζωής του να μη ζητά μόνο, αλλά και να προσφέρει, τότε καθηλώνεται στο να είναι απαιτητικός, να θεωρεί ότι δικαιούται να ζητά και να επιρρίπτει τις ευθύνες της ζωής του στους άλλους που δεν του δίδουν αυτό που επιθυμεί.
Ενίοτε, τα πάθη μας μάς ωθούν να ζητούμε ή και να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ό,τι μας ζητούνε, προκειμένου να τα ικανοποιήσουμε.
 Εύκολα χάνουμε το μέτρο μας, τις αρχές μας, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.
 Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ηρώδης, ο βασιλιάς των Ιουδαίων, τον οποίο ο Χριστός χαρακτήρισε «αλώπεκα», αλεπού (Λουκ. 13, 31). Είδε την κόρη της Ηρωδιάδας, γυναίκας του αδερφού του με την οποία ο ίδιος συζούσε, να χορεύει έναν χορό στο γενέθλιά του και τόσο εντυπωσιάστηκε που αμέσως της είπε: «Αίτησόν μοι ό εάν θέλεις και δώσω σοι» (Μάρκ. 6, 22). «Ζήτα μου ό,τι θες και θα σου το δώσω».
 Χωρίς να εξετάσει τι υπόσχεση έδινε και ποιο θα ήταν το τίμημα γι’ αυτήν. Η ψυχή του παραδόθηκε στην λαγνεία, στην εξωτερική εντύπωση που του προκάλεσε ο χορός. Ελκύσθηκε από αυτόν και από εκείνη που προκάλεσε τις αισθήσεις του που ήταν πρόθυμος να παραδώσει και το μισό του βασίλειο, για να εκφράσει την ευχαρίστηση που γεύθηκε. Και το τίμημα σκληρό για τον ίδιο. Αναγκάστηκε να έρθει σε ρήξη με το λαό, αλλά και να προχωρήσει σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρώπινης ιστορίας: να αποκεφαλίσει τον τελευταίο προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, δείχνοντας τον εκφυλισμό της συνείδησής του, αλλά και το αδιέξοδο της υπόσχεσής του.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές στη ζωή μας δεν είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε, νου, καρδιά, αξιοπρέπεια, αξίες, τιμή, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας. Πόσες φορές αγόμαστε και φερόμαστε από εκείνους που μπορούν να μας παγιδεύσουν με το λόγο, την εμφάνιση, τα θέλγητρά τους, να μας κάνουν να νομίσουμε ότι η ηδονή της αποδοχής μας από αυτούς και η ικανοποίηση των βαθύτερων επιθυμιών μας, αξίζουν το τίμημα. Και παραδώσαμε την ψυχή και το σώμα μας στις ψεύτικες ηδονές. Σε σχέσεις που μας χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιήσαμε, με αποτέλεσμα να πληγωθούμε και να πληγώσουμε, αλλά να μην είμαστε ευτυχισμένοι.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές παρασυρθήκαμε από έναν πολιτισμό που μας προκαλούσε να του ζητήσουμε ό,τι θέλουμε. Αγαθά, προϊόντα, την ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέσω αυτών, την δυνατότητα να καταναλώνουμε για να γίνουμε βασιλιάδες της στιγμής. Να εξασφαλίσουμε την μικρή ή την μεγάλη δημοσιότητα και αποδοχή. Να μπούμε στο μάτι των διπλανών μας. Να αποδείξουμε ότι κι εμείς έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Και παραδώσαμε αντί πινακίου φακής τα πνευματικά μας πρωτοτόκια. Τη δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι. Τη δυνατότητα να γνωρίζουμε γιατί ζούμε. Την προτεραιότητα να μπορούμε να μοιραστούμε. Την δύναμη να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε και να ζήσουμε μαζί με τους άλλους και όχι μόνο για τον εαυτό μας.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές μετατρέψαμε ακόμη και τη σχέση μας με το Θεό σε αφορμή για να ζητήσουμε. Επιτυχίες, υγεία, αγαθά, αποδοχή, δόξα, μακροζωία, ευτυχία για τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Πόσες φορές δεν επιπλήξαμε το Θεό γιατί δεν μας έδωσε αυτά που θέλαμε. Πόσες φορές μετρήσαμε την πίστη μας, με μόνο κριτήριο το συμφέρον και την ιδιοτέλειά μας. Και έτσι, το μόνο που πετύχαμε ήταν να κατασκευάσουμε έναν Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, αγνοώντας ότι Εκείνος σταυρώθηκε για μας χωρίς να περιμένει τίποτε από εμάς, αρνούμενοι ότι «πάντα έξεστι, αλλ’ ου πάντα συμφέρει» (Α’ Κορ. 6, 12).
«Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35). Χτίσαμε γενιές που έμαθαν να ζητούνε και να μην είναι πρόθυμες να δώσουν. 
Χτίσαμε γενιές που έμαθαν να θεωρούν την ικανοποίηση δικαίωμά τους και να μην μπορούν να αντέξουν στην άσκηση, την εγκράτεια, την λιτότητα, την παραίτηση από τα δικαιώματά τους χάριν της αγάπης.
 Και τώρα θερίζουμε τα αδιέξοδά μας. Καιρός για αλλαγή νοοτροπίας, για μετάνοια. Για αυτοσυγκράτηση, μοίρασμα και αγάπη. Για αλλιώτικη προτεραιότητα. Καιρός για σύνεση και μέτρο. Κι αυτά δεν μπορούν να έρθουν ούτε με νόμους ούτε με επιβολές ξένων. Γιατί η ψυχή μας πάντα θα ποθεί να ζητά. Χρειάζεται πνευματική παιδεία, η οποία θα χτίσει προσωπικότητες που θα έχουν ως γνώμονα τη ζωή τους την ευτυχία μέσα από την αγάπη. Όχι μόνο για το «εγώ». Αλλά και για το «εσύ». Και μέσα από την συνάντηση των προσώπων που αγωνίζονται να δώσουν αληθινή χαρά μέσα από την αγάπη και την αλληλοπροσφορά υπάρχει ελπίδα για μία πιο ριζική αλλαγή. Στις καρδιές μας. Και τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Η ζωή είναι παιχνίδι με πολλές μάχες!



Μαρία Χριστοπούλου / Συντάκτρια

Παιχνίδι, είναι ένας όρος που κρύβει μέσα του την έννοια της ομαδικότητας, της αλληλοκατανόησης, της κάλυψης, της βοήθειας. Ωστόσο αφορά και όρους όπως ο ανταγωνισμός, η ζηλοφθονία, η επίθεση, ή και η παθιασμένη οπαδικότητα. Ο διαιτητής δε, ως ο κύριος παράγοντας, άλλοτε εθελοτυφλεί, άλλοτε αδικεί και καμιά φορά κρίνει και αξιοκρατικά το σκορ. Σε κάθε περίπτωση ένας θα είναι ο νικητής και ένας ο ηττημένος. Σε καμία όμως περίπτωση αυτός, ο ένας και μοναδικός αγώνας δεν θα κρίνει και το τελικό αποτέλεσμα.

Πόσα απ’ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στοιχεία τα συναντάτε και εσείς οι ίδιοι στην καθημερινότητά σας; Ίσως να τα διακρίνετε στους γύρω σας… συνεργάτες, συμφοιτητές, συγκάτοικοι, σύντροφοι, ή ακόμα και στον ίδιο σας τον εαυτό. Η ρουτίνα, διαμορφώνεται καθημερινά και με διαφορετικό τρόπο. Τα γεγονότα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, συρρέουν ακατάπαυστα. Η ψυχολογία μας χρωματίζεται κάθε στιγμή και με διαφορετικούς τόνους. Πώς όμως εμείς αντιδρούμε σε κάθε μια περίπτωση; Πόσο εκτεθειμένο μπορούμε και πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας σε συμβάντα που στοχεύουν στο να μας μειώσουν την αυτοπεποίθηση, το ψυχικό σθένος, την απόρθητη επιθυμία μας για μια ζωή ελεύθερη και αληθινή; Για τη Νίκη; Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι έτσι «χτισμένη» που αντέχει και στους πιο ισχυρούς… κραδασμούς. Τι οικτρή δικαιολογία θα ξετρυπώσουμε όμως πάλι για να πούμε στον εαυτό μας όταν συνειδητοποιήσουμε ότι επιτρέψαμε στον αντίπαλο να κατατροπώσει το οχυρό μας;


Θα ευχόμουν ολόψυχα ο κόσμος που ζούμε να ήταν αγγελικά πλασμένος, όμως μου επισημαίνουν επανειλημμένα συγγενείς, φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα ότι δεν είναι. Όμως αυτή η αρένα που διεξάγεται η βιοπάλη του καθενός μας, απαρτίζεται από μυριάδες καιροσκόπους και ανάξιους παίκτες. Από παίκτες που θα ζητήσουν την ψυχή σου με αντάλλαγμα το δικαίωμα σου στη ζωή…. Αντιφατικό ε; Φόρεσε λοιπόν το κράνος σου, περιφρούρησε τον δικό σου κόσμο και τους συμπαίκτες σου και άφησε απ’ έξω κάθε διαβρωτικό παράγοντα που επιδιώκει την ήττα σου.

Άλλωστε έχει αποδειχθεί περίτρανα η ουσία της ζωής βρίσκεται σε στιγμές που μας χαρίζουν αμέριστη χαρά όπως μια οικογενειακή συνάθροιση, ένας καφές με έναν παλιό αλησμόνητο φίλο, η συνένωση της ζωής δυο ανθρώπων υπό τις ευλογίες της εκκλησίας! Ξεπέρνα τις κακοτοπιές, στάσου στα πόδια σου και κάνε χαρούμενο -κάθε στιγμή της ημέρας- τον εαυτό σου και ευτυχισμένους τους ανθρώπους που σε αγαπούν.

Μείνε προσηλωμένος, ακολούθησε τους κανόνες και την προσωπική σου νίκη δεν πρόκειται να την κλέψει κανένας!

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πούπουλο.

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.e-charity.gr/article.php?cat=Leksi&subcat=Skepseis&tef=August&y=2012&num=1

Θα... όταν μεγαλώσω...

 Ιόνη Ονουφριάδου / Συντάκτρια

Όταν είσαι μικρός λοιπόν, είσαι εν δυνάμει τα πάντα. Έτσι μου είχε πει ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο.

12/9/2001, 8:15. Πεισματικά αρνούμουν να ανοίξω τα μάτια. Φοβόμουν να δω, δεν ήθελα να ξέρω, αρνιόμουν την αποτυχία. Ήξερα τι ήθελα να ακούσω και με δυσκολία ανεχόμουν οτιδήποτε άλλο. 11:15. Το τηλέφωνο κτυπάει και με βρίσκει πάλι στο κρεβάτι. «Ξύπνα! Ακόμη κοιμάσαι; Πέρασες!!! Βγήκανε οι βάσεις!» Στην άλλη άκρη της γραμμής ο κολλητός μου. Ήταν τελικά, έτσι να το μάθω. Αντιδραστική ως πάντα, αρνούμουν οποιαδήποτε αλήθεια εκτός από τη δική μου. Αλλά αυτή τη φορά είχα σταθεί τυχερή. Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά, που γέμισαν την υπόλοιπη ημέρα τους με κραυγές χαράς και συγχαρητήρια απ’ τους αγαπημένους. Τα επόμενα χρόνια, δε θα τα αλλάξω με τίποτα. Μαζί με κάποια άλλα, θα τα κρατήσω για πάντα, να μου γεμίζουν κάποια ακόμη χαμογελαστά πρωινά.

Έτσι κάθε χρόνο. 18χρονα ή και λίγο μεγαλύτερα παιδιά, εξετάζονται, διαβάζουν, εξαντλούνται, ελπίζουν, ονειρεύονται. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, ο δρόμος μπροστά μυρίζει ομορφιά. Ακόμη και αν τα τοιχοκολλημένα χαρτιά στα φρεσκοβαμμένα ντουβάρια του λυκείου, σου δίνουν ζοφερά μαντάτα... θυμήσου πως τα ομορφότερα σου χρόνια, ξεκινάνε τώρα. Αν είσαι από τους τυχερούς που με έκπληξη θα δουν το όνομα τους στο πανεπιστημιακό ή τεχνολογικό ίδρυμα που επέλεξαν... απόλαυσέ το. Και αν πάλι το ονοματάκι σου δεν είναι πουθενά... ή είναι κάπου που ούτε καν σε ενδιαφέρει να βρισκόταν... smile! Από εδώ και πέρα ονειρέψου ελεύθερα. Κάθε πράγμα έχει το χρόνο του. Και οι ανησυχίες, δεν είναι για την δική σου ώρα. Θα’ ρθουν λίγο πιο μετά, αλλά προς το παρόν στις γραμμές αυτές, δεν έχουν θέση.

Ανασύνταξε τις δυνάμεις σου, φτιάξε έναν καφέ, έτσι ακριβώς όπως τον πίνεις, πάρε μια καθαρή αναπνοή... και σκέψου. Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις λοιπόν; Αν οι πυξίδες σου, σηματοδοτούν ξανά τα ίδια... κάνε υπομονή ένα χρόνο. Πέρνα καλά, συντήρησε τις γνώσεις σου, μελέτα και ανάπτυξέ τις, κάνε τις αδυναμίες σου δύναμη, ξαναμπές στα μαθητικά θρανία και το επόμενο Φθινόπωρο, δες τον εαυτό σου εκεί που αρχικά ήθελες να βρίσκεσαι. Να θυμάσαι πάντα, όσο κλισέ και αν σου ακούγεται... πως όταν κάτι είναι το «θέλω» σου, μπορεί την πρώτη να σου αρνηθεί, μα η επίτευξη του στόχου, με την δεύτερη ή τρίτη, είναι αναπόφευκτη.

Αν πάλι καταλήξεις, πως εσύ θέλεις να πετάξεις για αλλού... αν σου το επιτρέπουν τα οικογενειακά οικονομικά και η ψυχή σου ονειρεύεται ημέρες στο εξωτερικό... φτιάξε βαλιτσούλες ή ετοίμασε τις αιτήσεις σου, για ένα ίδρυμα εξωτερικού, ή ένα υπο-παράρτημά του στην Ελλάδα. Και αν πάλι καταλήξεις πως εσένα σε κέρδισαν τα πρακτικά, είμαι σίγουρη πως ήδη ξέρεις, σε ποιο δημόσιο ή ιδιωτικό ΙΕΚ θέλεις να «χαρίσεις» και να επενδύσεις τα επόμενά σου χρόνια.

Στοπ! Forward! Ψάρι εκτός νερού και άγνωστος μεταξύ αγνώστων σε μια σχολή, γνωριμία, παρέες, συγκατοίκηση, πρωινοί βροχεροί καφέδες στο κυλικείο, φιλία σε 4 τοίχους φοιτητικούς, μηχανή στους δρόμους με μια σάκα στον ώμο, εκδρομές, αμφιθέατρα, η μυρωδιά των φρεσκοτυπωμένων σημειώσεων, βιβλιοπωλεία φοιτητικά, μηνιαίο έμβασμα, ίσως και φοιτητική δουλειά, πάρτι… μισό λεπτό – τα κεφάλια μέσα, εξεταστική...αγουροξυπνημενή αγωνία μπροστά στον πίνακα αναρτήσεων, 4αρια και 5αρια, οχτάρια, προφορικές εξετάσεις, κοπάνες, συγκέντρωση των βιβλίων κάθε Οκτώβρη και Φλεβάρη. Χριστούγεννα και Πάσχα οικογενειακά, καλοκαίρια στο Ποσείδι ή σε κάποιο νησί. Αγωνία, τα μαθήματα είναι τρία, ορκωμοσία. Αύριο, θα είσαι αλλιώς.

Play! Από όπου και αν μας ήρθες, ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ξένο πανεπιστήμιο, καλωσόρισες. Άκου με καλά, αμφισβήτησέ με... και ξαναθυμήσου με όταν με χρειαστείς. Εδώ λοιπόν θα πραγματώσεις το όνειρό σου. Ίσως σταθείς τυχερός/η και ασκήσεις το επάγγελμα του πτυχίου που με τόσο κόπο απέκτησες. Αν όχι, τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, σου επιφυλάσσουν μεγαλύτερη «ιστορία».

Ζεις σε μια χώρα, που ακόμη και αν η αδρεναλίνη σου είναι για τα μικρά... θα μάθεις να αντέχεις και στην ελεύθερη πτώση. Θα ακούσεις πολλά, θα δεις περισσότερα, θα αναρωτηθείς γιατί ενδεχομένως τελείωσες με τόσο κόπο την εκάστοτε σχολή και γιατί ο ΟΑΕΔ είναι συνήθως το επόμενο θρανίο μετά τα φοιτητικά έδρανα. Θα απογοητευθείς και θα θελήσεις να την «κάνεις». Θα επιλέξεις δουλειές άσχετες με τα παιδικά σου όνειρα και σε άσχετες θα επιλεγείς. Θα κατανοήσεις πως τελικά και εσύ, δε διαφέρεις σε τίποτα από τους υπόλοιπους.

Όταν είσαι δεκαοχτώ και ακούς παραπλήσιες ιστορίες με αυτές που σου περιγράφω παραπάνω... θεωρείς πως κάποιοι, κάτι κάνουν λάθος. Πως εσύ θέλεις, μπορείς και θα τα καταφέρεις. Και τώρα ίσως με κοιτάζεις υπεροπτικά... και αναρωτιέσαι τι είναι αυτά που σου λέω. Αμφισβήτησε λοιπόν όλες μου τις γραμμές. Έχεις δικαίωμα και πρέπει να το κάνεις.

Θέλω να σου πω όμως και κάτι ακόμα... Ο άνθρωπος αλλάζει, η ζωή τον πηγαίνει εκεί που ο ίδιος ίσως δεν είχε επιλέξει ή ακόμη περισσότερο δεν ήξερε ο ίδιος πως τελικά αυτή, ήταν γι’ αυτόν η κατάλληλη επιλογή. Τα πράγματα είναι έτσι. Η δυσκολία έχει γεμίσει τις ημέρες μας και η Ελλάδα έγινε πιο αφιλόξενη από ποτέ. Όπου όμως και αν καταλήξεις, να ξέρεις πως αυτός ο δρόμος, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον προηγούμενο. Θα μάθεις για εσένα αυτά, που ποτέ σου δε φαντάστηκες. Θα γνωρίσεις κόσμο τον οποίο αλλιώς δε θα μάθαινες, θα αποκτήσεις εμπειρίες που αλλιώς δε θα είχες... και τελικά, θα καταλήξεις εκεί που έπρεπε να είσαι. Αργά ή γρήγορα. Γιατί αυτό που πρέπει να γίνει, γίνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και συνήθως τελικά και ακραία ρεαλιστικά, αυτός ο τρόπος είναι ο καλύτερος.

Εσύ... άνοιξε απλά τα μάτια και αποφάσισε, πως πλέον θέλεις να παίξεις και να δεις πού θέλει αυτή η πίστα να σε πάει. Γιατί το παιχνίδι αυτό, δε θα παιχτεί χωρίς εσένα! Γιατί τα παιχνίδια, είναι για τα παιδιά. Και όλοι μας, πάντα παιδιά... παραμένουμε κατά βάθος

" Γεννηθήτω Το Θέλημά Σου ! "

Όταν μαζί με τη χαρά , στην πορεία της ζωής ,
ξεπροβάλλει και η θλίψη ...
όταν μαζί με την επιτυχία , αισθάνεσαι ότι στην πραγματικότητα
έχεις αποτύχει , γιατί δεν ήταν αυτός πραγματικά ο στόχος σου ...
όταν μαζί με το χαμόγελο ,
ανακαλύπτεις ότι τα δάκρυα είναι περισσότερα
που πλημμυρίζουν την καρδιά σου ...
ότι παρόλο που ο ήλιος ανατέλλει ,
εντούτοις ξεσπάει μια ξαφνική καταιγίδα ,
και σκοτεινιάζουν όλα γύρω σου ...

Τότε πραγματικά Κύριε ,
παραδίνομαι Στα Χέρια Σου ,
και λέω μυστικά :

" Γεννηθήτω Το Θέλημά Σου ! "

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://odevontas.blogspot.gr/2012/08/blog-post_27.html

Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο

"Βρισκόμουν στη Μελβούρνη της Αυστραλίας με τον εκδότη μου,για την προώθηση ενός καινούριου βιβλίου. Τέτοιες περιοδείες είναι, συνήθως, εξαντλητικές κι αυτή δεν αποτελούσε εξαίρεση. Έτσι, όταν τελικά μας παραχωρήθηκε μια μέρα ξεκούρασης, συμφωνήσαμε να την περάσουμε στο ύπαιθρο, μακριά από ξενοδο-χεία, βιβλιοπωλεία, τηλεοπτικά στούντιο και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η ζεστή, ολοκάθαρη μέρα έμοιαζε τέλεια για περίπατοσ' ένα από τα γραφικά προάστια της Μελβούρνης. Προορισμός μας ήταν ο ζωολογικός κήπος.

Στο δρόμο σταματήσαμε σε μια στάση λεωφορείων, ελπίζονταςνα βρούμε κάποια ένδειξη, ότι είχαμε πάρει τη σωστή κατεύθυνση. Στον πίνακα των δρομολογίων, πάνω σ' έναν ψηλό στύλο, αναγράφονταν αναλυτικά οι αναχωρήσεις και οι αφίξεις των λεω-φορείων. Ξαφνικά, είδαμε κατάπληκτοι μια ένδειξη, που έγραφε:«Λεωφορείο No 9 για τον Παράδεισο». Τι όμορφα που ακουγό-ταν... Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο! «Θα 'ταν υπέροχο, αν πραγματικά μπορούσαμε να πάρουμε ένα λεωφορείο με προορισμό τον Παράδεισο», σκεφτήκαμε. Αναρωτιόμασταν πώς να ήτανκι αν, φτάνοντας εκεί, θα βρίσκαμε κάτι, που ν' ανταποκρίνεται στην εικόνα που είχαμε πλάσει με τη φαντασία μας για τον παράδεισο.

Στο κλασικό έργο του «Η Θεία Κωμωδία», ο Ντάντε περιγράφει τον παράδεισο σαν ένα ρόδινο όραμα· τον παρομοιάζει με το πιο αγνό είδος έρωτα.
Ο Μαρκ Τουαίν, απ' την άλλη μεριά, δημιούργησε μια πιο προσγειωμένη εικόνα για τον παράδεισο, που μοιάζει με τη ζωή στο Μισισίπι.
 Ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες, φανταζόταν τον παράδεισο σαν «ένα είδος βιβλιοθήκης».

Είμαι σίγουρος, ότι τα οράματα όλων μας για τον παράδεισο, δεν είναι λιγότερο ειδυλλιακά, απ' αυτά των ποιητών, των φιλοσόφων και των καλλιτεχνών. Μερικοί ονειρεύονται έναν παράδεισομε απέραντα πράσινα λιβάδια και γάργαρα νερά, που δημιουργούν ατέλειωτους ιριδισμούς. Γι' άλλους είναι ένα χρυσοκόκκινο δειλινό στον ουρανό του Μανχάταν. Μερικοί οραματίζονται μια χώρα απαλλαγμένη από αγωνίες και πιέσεις, όπου ουράνιες χορωδίες αγγέλων τραγουδούν απαλές μελωδίες. Άλλοι προτιμούν πιο ζωηρές προκλήσεις, από ορχήστρες τζαζ της Νέας Ορλεάνης ή τα χαρούμενα ξεφωνητά του Β.Β. Κινγκ. Ορισμένοι ελπίζουν να βρουν ησυχία, ηρεμία και γαλήνη.

Είναι φανερό, ότι αν μπορούσε να υπάρξει ένας αληθινός γήινος παράδεισος, θα ήταν μια πολύ προσωπική δημιουργία. Και, σίγουρα, δεν θα ήταν εύκολο να μεταφερθείς εκεί· δεν θα υπήρχε δρομολογημένο «Λεωφορείο No 9».
 Αυτή η περιοχή, που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, δεν ανταποκρίνεται σε όλα τα γούστα.
 (Δεν είναι ενδιαφέρον και αξιοθαύμαστο, ότι διαφωνούμε ακόμη και για τον Παράδεισο;)

Δεν πήραμε τελικά το Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο και χαίρομαι γι' αυτό. Είναι ξεκάθαρο, ότι αυτός ο παράδεισος βρίσκεται μόνο μέσα στις απέραντες και απεριόριστες πνευματικές μας ικα-νότητες, διαμορφωμένος από τις προσωπικές μας μοναδικές εμπειρίες και τη θέληση να ωριμάσουμε και ν' αλλάξουμε.
 Αν υπάρχει κάτι κοινό για όλους μας, κατά τη γνώμη μου είναι τούτο:
«Η ζωή είναι παράδεισος, για όσους αγαπούν πολλά πράγματα με πάθος»· τους ανθρώπους, το φαγητό, τα λουλούδια, τη μουσική,το χορό, τα βιβλία, την τέχνη, τις αναμνήσεις, την ποίηση, τηνοικογένεια, τη μάθηση. Ένας κατάλογος ατέλειωτος. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για τον παράδεισο στο μακρινό μέλλον.
 Όσο πιο παθιασμένα αγαπούμε πολλά πράγματα, τόσο πιο εφικτό γίνεταινα ζήσουμε στον προσωπικό μας παράδεισο ΤΩΡΑ.

Από την εισαγωγή του βιβλίου του Λεο Μπουσκάλια, Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο

Πόσο κοστίζει ένα θαύμα;

Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.
Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.

- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ
με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω:
Τότε η μικρή του είπε:

- Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!
- Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.
- Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, πόσο κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω; Έχω χρήματα…
Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.
- Δεν ξέρω, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι,
ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι' αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.
Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου "πόσα λεφτά έχει", η μικρή του απάντησε: «Ένα δολάριο και 11 σεντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».
- Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σεντς!
Πήρε τα λεφτά, έπιασε την μικρή απ' το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα»...
Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
- Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο
θα κόστισε.
Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: ένα δολάριο και 11 σεντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού...».



Περιοδικό «Τα νειάτα» Ιούλιος –Αύγουστος 2007

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr

Ο πατέρας μου - του Λεο Μπουσκάλια

Συνέβη πολλά χρόνια πριν,τον καιρό που ήμουν υπεύθυνος ενός εκπαιδευτικού προγράμματος για ανάπηρα παιδιά.
Παρακολουθούσα το μάθημα σε μια τάξη για ελαφρώς καθυστερημένα παιδιά της τετάρτης.
Κάθησα μαζί τους και με τη δασκάλα τους,
την ώρα που διάβαζαν μια ιστορία,
για μια μικρή πάπια που δεν είχε πατέρα.
Όπως όλα τα καλά παιδικά βιβλία,
έτσι και αυτό ήταν γεμάτο από επαναλαμβανόμενες φράσεις.
Η επωδός ήταν πάντα η ίδια: «Όμως,η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα».
Η δασκάλα,που είχε σπουδάσει σ ένα περίφημο εκπαιδευτικό ίδρυμα και είχε αφομοιώσει την καλύτερη τεχνική διδασκαλίας,διάβαζε προσεκτικά,καθαρά και με αίσθημα.

Όταντελείωσε την ιστορία συνέχισε με ερωταποκρίσεις,για να ελέγξει αν οι μαθητές είχαν καταλάβει το νόημά της,όπως κάνουν όλοι οι καλοί παιδαγωγοί
«Μάρθα», ρώτησε έναπολύ συμπαθητικό κοριτσάκι της ομάδας,
«πες μας, είχε πατέρα η μικρή πάπια»;
Το παιδίαπάντησε χωρίς δισταγμό
«ναι».
Η δασκάλα σταμάτησε για ένα λεπτό,
ελαφρά ξαφνιασμένη από την απάντησή του.
Τελικά χαμογέλασε και είπε:
«Μάρθα, θα σου διαβάσω άλλη μιά φορά την ιστορία και άκουσέ την προσεκτικά,σε παρακαλώ».
Επανέλαβε τότε διάφορα μέρη της ιστορίας τονίζοντας κάθε φορά τη γνωστή επωδό
«Όμως,η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα».
Σίγουρη για την επιτυχία της αυτή τη φορά,
ρώτησε πάλι τη Μάρθα:
«Είχε πατέρα η μικρή πάπια;»
Τεταμένη σιωπή βασίλευε σε όλη την ομάδα όσο η Μάρθα ξανασκεφτόταν την ερώτηση
Μετά από αρκετά λεπτά απάντησε,
πολύ σίγουρα,
«ναι».
Στο σημείο αυτό,
η απογοήτευση της δασκάλας είχε αρχίσει να φαίνεται,
αλλά ήταν αποφασισμένη να δώσει στο παιδί νακαταλάβει τη σωστή απάντηση.
Ελαφρά ενοχλημένη,
πήρε το κοριτσάκι στα γόνατά της κι έφερε το πρόσωπό του κοντά στο δικό της
«Άκουσε Μάρθα,πρόσεξέ με.Θα διαβάσω άλλημια φορά».
Διάβασε πάλι από το βιβλίο:
«Η μικρή πάπια δεεεν είχε πατέρα.»
Όλη η ομάδα και η καημένη η Μάρθα,
που βρισκόταν τώρα αιχμάλωτη στην αγκαλιά της δασκάλας,
αναπήδησε στον ήχο του παρατεταμένου
«δεν».
«Λοιπόν»,
ρώτησε η δασκάλα γλυκά,
έχοντας ανακτήσει την ψυχραιμία της,
«είχε η μικρή πάπια πατέρα;»
Εν τω μεταξύ,
τα μεγάλα σκούρα μάτια της Μάρθας είχαν γεμίσει με δάκρυα φόβου και απογοήτευσης.
Όλη η ομάδα περίμενε σιωπηλά και με αγωνία,
όσο εκείνη ξανασκεφτόταν την όλη κατάσταση
Τελικά απάντησε πάλι
«ναι,η μικρή πάπια είχε πατέρα».
Η δασκάλα έχασε εντελώς τον έλεγχό της.
«Μάρθα,με απογοήτευσες!
Απλώς δεν προσέχεις καθόλου.
Το λέει και το ξαναλέει στην ιστορία ότι η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα».
Τώρα τα δάκρυα στα μάτια της Μάρθας ξεχείλισαν και έτρεχαν ποτάμι στα μάγουλά της.
«Μα κυρία,είπε,όλοι έχουν έναν πατέρα».
Η δασκάλα,εντελώς σαστισμένη,πήρε τη Μάρθα στην αγκαλιά της,
της χαμογέλασε σαν να της ζητούσε συγγνώμη και έδειξε ότι τώρα κατάλαβε τι ήθελε να πει
Όλη η ομάδα χαμογέλασε με ανακούφιση.
Πείτε τον μπαμπά,πατερούλη,πατέρα,ό,τι θέλετε,είναι το ίδιο.
Είναι πανανθρώπινο,όλοι έχουν έναν πατέρα
Απόσπασμα από της εισαγωγή του βιβλίου του Λεο Μπουσκάλια, ο Πατέρας Μου

Ο αλκοολικός μοναχός

Κάποτε στό Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός πού διέμενε στίς Καρυές. Έπινε καθημερινά καί μεθούσε καί γινόταν αιτία νά σκανδαλίζονται οι προσκυνητές. Κάποια στιγμή πέθανε καί ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στόν γέροντα Παΐσιο νά τού πούν μέ ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό τό τεράστιο πρόβλημα.

Ο π. Παΐσιος τούς απάντησε ότι γνώριζε γιά τό θάνατο τού μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων πού ήρθαν νά παραλάβουν τήν ψυχή του. Οι προσκυνητές απόρησαν καί διαμαρτυρήθηκαν καί κάποιοι προσπαθούσαν νά εξηγήσουν στόν γέροντα Παΐσιο γιά ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δέν κατάλαβε ο γέροντας.

Ο γέροντας Παΐσιος τούς διηγήθηκε: «Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στή Μ. Ασία, λίγο πρίν τήν καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τά αγόρια. Γιά νά μήν τό πάρουν από τούς γονείς του, αυτοί τό έπαιρναν μαζί τους στό θερισμό καί γιά νά μήν κλαίει, τού έβαζαν λίγο ρακί στό γάλα γιά νά κοιμάται.

Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός. Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός. Εκεί βρήκε γέροντα καί τού είπε ότι είναι αλκοολικός.

Τού είπε ο γέροντας νά κάνει μετάνοιες καί προσευχές κάθε βράδυ καί νά παρακαλεί τήν Παναγία νά τόν βοηθήσει νά μειώσει κατά 1, τά ποτήρια πού έπινε.

Μετά ένα χρόνο κατάφερε μέ αγώνα καί μετάνοια νά κάνει τά 20 ποτήρια πού έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε μέ τήν πάροδο τών χρόνων καί έφτασε τά 2-3 ποτήρια, μέ τά οποία όμως πάλι μεθούσε.»

Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό πού σκανδάλιζε τούς προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή πού μέ μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε νά μειώσει τό πάθος του.

Χωρίς νά ξέρουμε γιατί ο κάθε ένας προσπαθεί νά κάνει αυτό πού θέλει νά κάνει, μέ ποιό δικαίωμα νά κρίνουμε τήν προσπάθειά του;

Το Ευαγγέλιο του Ιούδα: Μια ακόμη εκδοχή του αρχαίου γνωστικού μύθου με νέο πρωταγωνιστή

Από τον διαδικτυακό τόπο της Εκκλησίας της Ελλάδος (http://www.ecclesia.gr/)

Χρήστος Καρακόλης
Επίκουρος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών



Το Ευαγγέλιο του Ιούδα: 
Μια ακόμη εκδοχή του αρχαίου γνωστικού μύθου 
με νέο πρωταγωνιστή

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Πριν από μερικές μέρες το περιοδικό National Geographic δημοσίευσε το πρωτότυπο κοπτικό κείμενο και τη μετάφραση του «ευαγγελίου του Ιούδα». Το κείμενο αυτό διασώθηκε σε προσφάτως ανακαλυφθέν κοπτικό χειρόγραφο του τέταρτου αιώνα μ.Χ., φαίνεται όμως ότι αρχικά είχε συνταχθεί στην ελληνική γλώσσα κατά τα μέσα του δεύτερου αιώνα μ.Χ. Ο συγγραφέας του είναι άγνωστος και δεν επιδιώκει την ταύτισή του με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, στον οποίο αναφέρεται σε τρίτο ενικό πρόσωπο. Το κείμενο αυτό ήταν γνωστό κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, καθώς το όνομα και μια σύνοψη των θέσεών του αναφέρονται ήδη γύρω στο 180 μ.Χ. από τον άγιο Ειρηναίο, επίσκοπο Λουγδούνου, στο εκτενές έργο του υπό τον τίτλο «Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου Γνώσεως». Η έκδοση του ευαγγελίου του Ιούδα συμπληρώνει την προηγηθείσα, τεράστιας σημασίας για την ιστορία του χριστιανικού Γνωστικισμού, ανακάλυψη και έκδοση των επίσης προερχομένων από τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. κοπτικών χειρογράφων του Nag Hammadi.


Β. Ο ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ

Ο Γνωστικισμός γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα τον πρώτο αιώνα και φαίνεται να φθάνει στο απώγειό του κατά τον δεύτερο και τρίτο αιώνα μ.Χ. Το συγκρητιστικό αυτό κίνημα υπερβαίνει τα όρια μιας συγκεκριμένης θρησκείας και απλώνεται τόσο στον εθνικό κόσμο, όσο και στις δύο μονοθεϊστικές θρησκείες της εποχής, τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Σύμφωνα με την αποκατάσταση του γνωστικού μύθου από ειδικούς ερευνητές βάσει των σχετικών αρχαίων πηγών, οι ανθρώπινες ψυχές προϋπάρχουν στη θεία σφαίρα του ανώτερου θεού ονόματι Ιαλδαβαώθ (αυθαίρετη σύνθεση από το εβραϊκό όνομα του Θεού Ιαχβέ και από τον προσδιορισμό Σαβαώθ, που σημαίνει «των δυνάμεων»). Ωστόσο, κάποια αστοχία των ψυχών προκαλεί την πτώση τους στον αισθητό κόσμο, ο οποίος αποτελεί το κατώτατο στρώμα σε ένα κοσμοείδωλο που περιλαμβάνει πολλές διαστρωματώσεις ουρανών και αιώνων-κόσμων. Οι ψυχές εγκλωβίζονται πλέον στην ύλη και εμπλέκονται σε έναν αέναο κύκλο μετεμψυχώσεων, από τον οποίο μπορούν να εκφύγουν, μόνο εφόσον μπορέσουν να δώσουν τη σωστή απάντηση στα εξής τρία θεμελιώδη ερωτήματα: «Ποιος είμαι, από πού ήλθα, πού πηγαίνω;». Επειδή όμως οι ψυχές έχουν πλέον λησμονήσει την ουράνια προέλευση, τη θεία φύση και τον τελικό προορισμό τους, την αποστολή να τους θυμίσει όλα αυτά αναλαμβάνει ο γνωστικός λυτρωτής, ο οποίος κατέρχεται από την ουράνια σφαίρα και κηρύττει την αληθή γνώση (εξ ου και ο χαρακτηρισμός ολόκληρου του κινήματος ως Γνώσεως ή Γνωστικισμού). Στον χριστιανικό Γνωστικισμό τέτοια μορφή θεωρείται ο Ιησούς Χριστός.


Γ. ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Στο ευαγγέλιο του Ιούδα ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται να φέρεται στους μαθητές του, πλην του Ιούδα, με υπεροψία και ειρωνεία. Τους κατηγορεί ότι πιστεύουν σε ένα ψεύτικο θεό και ειρωνεύεται την άγνοιά τους για τα πνευματικά ζητήματα, ενώ εκείνοι από την πλευρά τους συνεχώς τον παρανοούν. Ως πρόσωπο ο Ιησούς ταυτίζεται με τον Σηθ, το γιο του Αδάμ, ο οποίος θεωρείται ουράνιος και αιώνιος άνθρωπος. Ο Ιησούς θεωρείται ότι προέρχεται από το ουράνιο βασίλειο της ανώτερης θείας δυνάμεως ονόματι Βαρβηλώ. Το ανθρώπινο σώμα του είναι απλώς το ένδυμα, το οποίο θα εγκαταλείψει τελικά πάνω στο Σταυρό. Γι’ αυτό και ο ίδιος προτρέπει τον Ιούδα να τον προδώσει, ώστε πεθαίνοντας να μπορέσει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ύλης.

Ο Ιούδας, ο μόνος εκπεσών μαθητής σύμφωνα με τα κανονικά ευαγγέλια, προβάλλεται εδώ ως ο τέλειος μαθητής και άνθρωπος, σε αντίθεση προς τους υπόλοιπους μαθητές. Για το λόγο αυτόν λαμβάνει τον αριθμό 13, δέχεται κατ’ ιδίαν από τον Ιησού την αποκάλυψη των θείων μυστηρίων και λαμβάνει την αληθή Γνώση εισερχόμενος σε ένα φωτεινό σύννεφο.

Το ευαγγέλιο του Ιούδα δεν έχει καμία σχέση με τον αυστηρό μονοθεϊσμό, την αντίληψη περί της ενότητας της δημιουργίας και την κοινή σε Ιουδαίους και Χριστιανούς αντίληψη για τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα. Κατά το κείμενο αυτό υπάρχουν πολλοί θεοί και μια ανώτερη θεία δύναμη, η προαναφερθείσα Βαρβηλώ. Οι θεοί συγχέονται με τους αρχαγγέλους και τους αγγέλους, και αυτοί με τα άστρα, τα οποία θεωρούνται αγγελικά όντα. Ο Ιαλδαβαώθ και ο Ελ (= Θεός στα εβραϊκά) είναι κατά το ευαγγέλιο του Ιούδα κατώτεροι θεοί ή άγγελοι. Κάθε τάξη στην ιεραρχία των ουράνιων όντων δημιουργεί την αμέσως κατώτερη. Ακόμη και ο άνθρωπος λαμβάνει το πνεύμα του από τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ. Και στον ουρανό υπάρχουν πολλές διαστρωματώσεις, των οποίων η δημιουργία θεωρείται κατάπτωση από την ανώτερη θεϊκή κατάσταση. Τα άστρα θα καταστραφούν μαζί με ολόκληρη τη δημιουργία. Ο θάνατος του γνωστικού θεωρείται λύτρωση από τα δεσμά του σώματος και του δίνει τη δυνατότητα να επανέλθει στην ουράνια σφαίρα, από την οποία προήλθε. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στην ανάσταση του Χριστού και γενικώς των ανθρώπων. Η ύλη δεν έχει καμία αξία και πρέπει να εξαλειφθεί, ώστε να ελευθερωθούν οι ψυχές.

Τέλος, το ευαγγέλιο του Ιούδα αποτελεί σαφέστατα απόπειρα δυσφημίσεως της χριστιανικής Εκκλησίας και δικαιώσεως του Γνωστικισμού. Αυτά που θα κηρύξουν οι μαθητές του Ιησού μετά τον σταυρικό θάνατό του δεν θα έχουν καμία σχέση με την αληθή Γνώση, την οποία μόνον ο Ιούδας κατέχει. Οι Χριστιανοί παρουσιάζονται ανήθικοι, αφού κατηγορούνται μεταξύ άλλων ότι θυσιάζουν τα ίδια τους τα παιδιά και ότι έχουν ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Παρά το ότι επικαλούνται τον Ιησού, τον έχουν πλήρως παρανοήσει και ανήκουν σε μια γενεά, η οποία οδηγείται αμετάκλητα στην απώλεια. Μόνος ο Ιούδας ξεχωρίζει από την παρούσα γενεά και γι᾽ αυτό θα συκοφαντηθεί τελικά από τους Χριστιανούς.

Βάσει των ανωτέρω είναι απολύτως σαφές ότι το ευαγγέλιο του Ιούδα δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική αλήθεια σχετικά με τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται. Η γλώσσα και οι παραστάσεις του αποτελούν μια ανιστόρητη και αφελή απόπειρα συνδέσεως του γνωστικού μύθου με το βίο και το πρόσωπο του Ιησού. Η εύρεση λοιπόν του χειρογράφου που διασώζει το κείμενο αυτό αποτελεί όντως αξιόλογη ανακάλυψη, όχι όμως για τη ζωή του Ιησού Χριστού ή για την ιστορία του αρχέγονου Χριστιανισμού. Για τα θέματα αυτά τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια και οι Πράξεις των Αποστόλων αποτελούν μοναδικές και αναντικατάστατες πηγές. Το ευαγγέλιο του Ιούδα παρουσιάζει ενδιαφέρον αποκλειστικά και μόνο σε αναφορά προς τις αντιλήψεις του χριστιανικού Γνωστικισμού του δεύτερου αιώνα μ.Χ., και την πολεμική του εναντίον της χριστιανικής Εκκλησίας. Ακόμη όμως και σ’ αυτόν τον τομέα δεν προσθέτει καμία σημαντική πληροφορία στις ήδη υπάρχουσες γνώσεις μας, πέρα του ότι επιχειρεί να ηρωοποιήσει τον Ισκαριώτη Ιούδα ώστε να τον χρησιμοποιήσει υπέρ των γνωστικών θέσεων.


Χρήστου Καρακόλη
Επίκουρου Καθηγητή
Θεολογικής Σχολής
Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή/Αναδημοσίευση:http://www.discussion.gr/themata/judas/karakolis.html

Το "ευαγγέλιο" του Ιούδα - Ι. Καραβιδόπουλος,

Από τον διαδικτυακό τόπο της Εκκλησίας της Ελλάδος ( http://www.ecclesia.gr/)

Ένα ψευδεπίγραφο κείμενο στην υπηρεσία
του αντιχριστιανικού παραληρήματος

Ι. Καραβιδόπουλος, Καθ. Παν. Θεσσαλονίκης
Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Ο Ιούδας της ιστορίας και ο Ιούδας των αποκρύφων κειμένων

Ο Ιούδας βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα εξαιτίας ενός κοπτικού χειρογράφου ευαγγελίου του 3ου ή 4ου μ.Χ. αιώνα που βρέθηκε πριν από τρεις δεκαετίες και τώρα βλέπει το φως της δημοσιότητας στις ξένες γλώσσες και στα ελληνικά. Ο τίτλος του είναι "Ευαγγέλιο του Ιούδα" και γράφηκε πρωτοτύπως στα ελληνικά, στο β΄ μισό του Β΄ αιώνα. Πρώτος το αναφέρει ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λιόν της Γαλλίας) στα τέλη του Β΄ αιώνα και αργότερα ο Τερτυλιανός, ο Επιφάνιος Σαλαμίνος της Κύπρου και ο Θεοδώρητος Κύρου. Οι εκκλησιαστικοί αυτοί συγγραφείς μας πληροφορούν ότι είναι ένα κείμενο που χρησιμοποιούν οι αιρετικοί Καϊνίτες ή Καϊανοί, στους οποίους αποδίδεται η συγγραφή του. Οι Καϊνίτες δέχονται ως ηγέτη τους τον αδελφοκτόνο Κάϊν ως ισχυρότερον του φονευθέντος Άβελ και τιμούν τον Ιούδα ως κάτοχο υψηλότερης γνώσης. Ανήκουν στο μεγάλο κίνημα του Γνωστικισμού.

Το Ευαγγέλιο του Ιούδα είναι ένα αιρετικό γνωστικό κείμενο που ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την πίστη της Εκκλησίας. Από επιστημονικής πλευράς είναι ενδιαφέρον ότι ένα ακόμη κείμενο προστίθεται στη Γνωστική βιβλιοθήκη που ήδη περιέχει αρκετά κείμενα. Το 1946 στο Nag Hammadi της Άνω Αιγύπτου βρέθηκε μια συλλογή 52 Κοπτικών Γνωστικών κειμένων που πλούτισαν τις γνώσεις μας για τον Γνωστικισμό. Η συλλογή έχει εκδοθεί σε ελληνική μετάφραση από το Ίδρυα "Άρτος της Ζωής" και φέρει τον τίτλο "Χριστιανικός Γνωστικισμός. Τα κοπτικά κείμενα του Nag Hammadi στην Αίγυπτο", πρώτη έκδοση 1989. Βασικές διδασκαλίες του Γνωστικισμού, αυτού του μεγάλου ενδοχριστιανικού και παράλληλα συγκρητιστικού ρεύματος (για ορισμένους ερευνητές ήδη προ-χριστιανικού), είναι η διαρχία του ανθρώπου. Ένας θείος σπινθήρας, η ψυχή, έχει εγκλειστεί μέσα στο σώμα και αυτός ο σπινθήρας πρέπει να απεγκλωβιστεί και να λυτρωθεί από το σώμα. Αυτή η διαδικασία επιτυγχάνεται με τη γνώση, χωρίς να χρειάζεται άλλος σωτήρας. Ο Γνωστικισμός αγνοεί την ιστορία ή την μεταβάλλει χρησιμοποιώντας μύθους για να την εναρμονίσει με τις δικές του φιλοσοφικές ανθρωπολογικές αντιλήψεις. Συνεπώς δεν πρέπει να αναζητήσει κανείς ιστορικά στοιχεία στα γνωστικά κείμενα.

Στο συγκεκριμένο γνωστικό «ευαγγέλιο» του Ιούδα διατυπώνεται μια τελείως διαφορετική άποψη από αυτήν που γνωρίζουμε από τα εκκλησιαστικά κείμενα για τον Ιούδα, τον προδότη. Βέβαια, συμφωνεί το κείμενο αυτό με τα γνωστά μας Ευαγγέλια για το γεγονός της προδοσίας του Ιησού από τον Ιούδα, δέχεται όμως ότι είναι διαφορετικά τα κίνητρα για την προδοσία: Ο Ιούδας θεωρείται ο εξέχων μαθητής του Ιησού που καταλαβαίνει καλύτερα από τους άλλους μαθητές τον διδάσκαλο. Γι΄ αυτό και απευθύνεται σ΄αυτόν ο Ιησούς και του ζητά να τον απαλλάξει δια της προδοσίας και του θανάτου που θα ακολουθήσει από το υλικό στοιχείο, το σώμα του, ώστε να ελευθερωθεί το πνεύμα του και να επιστρέψει στον Θεό. "Αλλά εσύ, του λέγει, θα τους υπερβείς όλους αυτούς (ενν. τους μαθητές). Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει".

Το πρόβλημα συνεπώς για το Γνωστικό αυτό κείμενο δεν είναι η σωτηρία της ανθρωπότητας αλλά η σωτηρία του Ιησού από το σώμα του (!) - μια σαφώς Γνωστική τοποθέτηση.

* * *
Το Γνωστικό απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιούδα, όπως άλλωστε και όλα τα απόκρυφα και ψευδεπίγραφα Ευαγγέλια (δηλαδή που αποδίδονται σε κάποιο γνωστό από την ιστορία του Ιησού πρόσωπο χωρίς στην πραγματικότητα να προέρχεται από αυτό), διαφέρουν ουσιαστικά από τα τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, τα "κανονικά" όπως λέγονται στην τεχνική επιστημονική ορολογία, - "κανονικά", διότι αποτελούν μέρος του "κανόνα", του σώματος των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Πιο συγκεκριμένα, οι διαφορές αυτές είναι οι ακόλουθες:

1. Τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια έχουν βέβαια το καθένα από αυτά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και τις ιδιαίτερα τονιζόμενες θεολογικές ιδέες του συγγραφέα του, στο σύνολο τους όμως απηχούν και τα τέσσερα την πίστη της Εκκλησίας για το πρόσωπο του Χριστού. Είναι με άλλα λόγια έργα της Εκκλησίας στην οποία και ανήκουν και στις λατρευτικές της συνάξεις διαβάζονται. Τα Απόκρυφα, αντίθετα, είναι ατομικά έργα μη αναγνωρισμένα από το σύνολο του σώματος της Εκκλησίας, έστω κι αν επικράτησαν σε ορισμένες ομάδες και διαβάστηκαν για κάποια μικρότερα ή μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.

2. Ενώ στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης το πρόσωπο της Παναγίας μνημονεύεται πάντα σε σχέση και αναφορά με το κεντρικό πρόσωπο της Καινής Διαθήκης που είναι ο Ιησούς Χριστός, και σε καμιά περίπτωση αυτοτελώς και ανεξάρτητα από το μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού και της σωτηριολογικής τους σημασίας, στα Απόκρυφα Ευαγγέλια παρέχονται πληροφορίες για τη ζωή της Παναγίας, όχι κατ’ ανάγκη σε σχέση με τον Υιό της. Έτσι, τα κείμενα αυτά διηγούνται την αγγελία της σύλληψης της από την Άννα τη μητέρα της, τη γέννηση, τα πρώτα της παιδικά χρόνια, την αφιέρωσή της στο Ναό, τον Ευαγγελισμό της, τη γέννηση του Χριστού, τα θαύματά της, την κοίμηση και μετάστασή της. Προφανώς οι άγνωστοι συγγραφείς αυτών των κειμένων θεωρούν λίγες τις πληροφορίες των Ευαγγελίων και, αντλώντας προφανώς από προφορικές παραδόσεις, όταν δεν στηρίζονται εξολοκλήρου στη φαντασία τους, ΄΄συμπληρώνουν΄΄ την εικόνα της Παναγίας.

3. Οι διηγήσεις των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης διακρίνονται για τη λιτότητά τους και έχουν ένα δωρικό χαρακτήρα. Οι διηγήσεις των Αποκρύφων δεν αρκούνται σε απλές αναφορές ή εξιστορήσεις, κυρίως αποσκοπούν στο να πείσουν τον αναγνώστη, δίδοντας πιο εντυπωσιακές διαστάσεις στα πρόσωπα και στα γεγονότα και καταφεύγοντας σε λυρικές εξάρσεις. Θέλουν να πείσουν, με κάθε τρόπο και με στόχο κυρίως απολογητικό, για την υπερφυσική διάσταση των γεγονότων.

4. Το θεϊκό σχέδιο για τη σωτηρία του κόσμου, ή καλύτερα το μυστήριο της θείας Οικονομίας, αποτελεί τον πυρήνα και το στόχο των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης, με τις ανθρωπολογικές και σωτηριολογικές συνέπειες αυτού του μυστηρίου. Η ιστορία, πραγματική ή φανταστική, και ο εντυπωσιασμός συνιστούν το στόχο των Αποκρύφων. Πρέπει όμως να προσθέσουμε ότι τα κείμενα αυτά, τα απόκρυφα, συγκρινόμενα προς τα Καινοδιαθηκικά, υπολείπονται σαφώς από πλευράς θεολογικής εμβάθυνσης στην ιστορία της θείας Οικονομίας, καθώς και από πλευράς ιστορικών στοιχείων, πνευματικού πλούτου και ηθικού βάθους. ΄Εθρεψαν όμως πολλές γενιές πιστών και ενέπνευσαν υμνογράφους και αγιογράφους της Εκκλησίας.

Πηγή/Αναδημοσίευση:  http://www.discussion.gr/themata/judas/karavidopoulos.html

"Σε βλέπω, με ακούς;" Της Filma 3 films σε σκηνοθεσία/μοντάζ Θοδωρή Αδάμου



Ακολουθεί απόσπασμα από την ηλεκτρονική έκδοση της Ελευθεροτυπίας, σχετικά με την ταινία (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=135521)

"...Αρχής γενομένης από σήμερα η σελίδα δίνει τον λόγο σε έλληνες δημιουργούς που έχουν καταπιαστεί με θέματα αναπηρίας. Συστήνουν οι ίδιοι το έργο τους, αναλύουν οι ίδιοι την προσέγγισή τους, το σκεπτικό, την μεθοδολογία και τους προβληματισμούς τους. Ξεκινάμε από το ντοκιμαντέρ “Σε βλέπω, με ακούς;” της Filma 3 films σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αδάμου που γυρίστηκε στην Θεσσαλoνίκη το Νοέμβρη 2008, προεβλήθη στο φεστιβάλ της Νάουσας πέρσι και φέτος θα παρουσιαστεί στο φεστιβάλ της Πάτρας. Η σελίδα πλέον είναι ανοικτή σε δημιουργούς που έχουν ασχοληθεί με την θεματική της αναπηρίας για να αυτοσυστηθούν.

Οι γραμμές που ακολουθούν είναι γραμμένες από την Filma 3 films και συστήνουν το ντοκιμαντέρ “Σε βλέπω, με ακούς;”

Λίγα λόγια: Το "Σε βλέπω, με ακούς;" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κοινωνικό δράμα. Ένας καθρέφτης της πραγματικότητας, όχι της πλειοψηφίας, αλλά τουλάχιστον μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων που καθημερινά είναι αναγκασμένοι να την αντιμετωπίζουν. Δύο αδέρφια με αναπηρία, ένας κουφός και ένας τυφλός, βιώνουν στην καθημερινότητα τους την αποστροφή, την απόρριψη αλλά και την καλοσύνη των συνανθρώπων τους. Το δέσιμο των δυο αδερφών, η συμπαράσταση του ενός προς στον άλλον, οι καταστάσεις που βιώνουν και η εκάστοτε αντιμετώπισή τους από την υπόλοιπη κοινωνία, αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της μικρού μήκους ταινίας.

Η ιδέα: Στον κινηματογράφο, όπως και στην ίδια την ζωή, η αρχική ιδέα ανακαλύπτεται, επεξεργάζεται, βιώνεται, μεταμορφώνεται, συμβιβάζεται και τέλος πραγματώνεται σε έργο. Το σενάριο και η αρχική ιδέα του "Σε βλέπω, με ακούς;" δεν διαφέρει σε τίποτα. Ψάξαμε, βιώσαμε, έστω και αν πλαστογραφήσαμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, ρωτήσαμε, μάθαμε, κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας, για να νιώσουμε όσο πιο κοντά γινόταν μια τέτοια κατάσταση. Κι αυτό γιατί, το δυσκολότερο, μα ταυτόχρονα κατά την γνώμη μας και πιο αληθινό εγχείρημα, θα ήταν να γραφτεί κάτι που σαν κέντρο του θα είχε το ίδιο το άτομο που βιώνει την αναπηρία, παρά να περιστρέφεται γύρω από την έννοια αυτή αόριστα. Ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύουμε ότι όλοι εμείς, που δεν βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση, αρκούμαστε να μελετάμε, να αγγίζουμε, να καταλαβαίνουμε το πρόβλημα επιφανειακά. Προσπαθήσαμε λοιπόν να δώσουμε την ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο, που θα δει την ταινία αυτή, να βιώσει την ιστορία όσο γίνεται πιο άμεσα. Να βιώσει, έστω όσα μπορέσαμε να του παρουσιάσουμε, μερικά τυχαία παραδείγματα από την καθημερινότητα ανθρώπων με αναπηρία και να μην καταλάβει απλά την έννοια σαν έννοια, αλλά αν μπορέσει, να νιώσει όπως ίσως ένιωσαν και τα δυο αδέρφια - οι δύο χαρακτήρες.

Η εκτέλεση: Το σενάριο περιέχει χαρακτηριστικά που σμιλεύτηκαν έτσι ώστε να αποδοθεί όσο το δυνατόν πιο καθαρά η αρχική μας ιδέα που εξηγήσαμε παραπάνω. Τα δυο αδέρφια με αναπηρία συμβολίζουν μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα. Η ομοιότητα των δυο αδερφών, το ότι είναι δίδυμοι, συμβολίζει την πεποίθηση της κοινωνίας ότι τα άτομα με αναπηρία είναι μέλη της ίδιας κοινωνικής ομάδας ασχέτως με την αναπηρία τους. Τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά στην ιστορία μας, τέθηκαν όχι σαν μέτρο σύγκρισης καταστάσεων, αλλά σαν απεικόνιση της πραγματικότητας που άλλοτε δείχνει κατανόηση, άλλοτε αποστροφή. Υπάρχουν κι άλλες μικρές πτυχές στην ιστορία και μερικά άλλα πιο έμμεσα χαρακτηριστικά, όπως το κοινωνικό status των ανθρώπων, διαφορετικά σε κάθε περίσταση, που βοηθάνε να απεικονισθεί ένα πιο γενικευμένο κοινωνικό σύνολο. Τα πολλά υποκειμενικά πλάνα, αυτά που βλέπουν τα δυο αδέρφια μέσα από τα μάτια τους, αν και ρίσκα κινηματογραφικά, είναι προσπάθειες να ταυτιστεί ο θεατής με τους ρόλους αυτούς όσο γίνεται περισσότερο. Όπως προείπαμε, το εγχείρημα αυτό βασίστηκε στην προσπάθειά μας να απεικονίσουμε την κεντρικής μας ιδέα. Ακόμα και ο τίτλος της ταινίας, αν και "αντικινηματογραφικός", προσβλέπει στην αμεσότητα.

Επίλογος: Στο "Σε βλέπω, με ακούς;", αν και η πρώτη μας οργανωμένη κινηματογραφική απόπειρα, προσπαθήσαμε να μη θυσιάσουμε την ιδέα μας ή να μην υποτιμήσουμε τα ιδανικά μας, για χάρη της ακέραιης κινηματογραφικής καλαισθησίας. Για εμάς το "στοίχημα" ήταν να αναδείξουμε το θέμα κινηματογραφικά και όχι να αναδείξουμε τις κινηματογραφικές μας ικανότητες στηριζόμενοι στο θέμα. Τέλος, αυτό που κρατάμε, εκτός από τις εμπειρίες και τα πολλά θετικά ή αρνητικά σχόλια, είναι η φράση ενός πατέρα που επικοινώνησε μαζί μας συγκινημένος και μας είπε ότι βλέποντας αυτήν την ταινία ένιωσε, για πρώτη φορά, όπως ακριβώς ο γιος του, που αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο πρόβλημα."

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=135521

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Εσύ, πως διορθώνεις τις εργασίες???

( Κι άλλο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λεο Μπουσκάλια: Να Ζεις, Ν' Αγαπάς και Να Μαθαίνεις)

"Ο Έλις Πέιτζ έκανε μια θαυμάσια μελέτη πάνω στο συναίσθημα παίρνοντας την τάξη του και χωρίζοντάς την σε τρεις ομάδες Α, Β και Γ.
Σε κάθε εργασία της ομάδας Α έβαζε απλώς ένα βαθμό. Θυμόσαστε την εποχή που γράφατε αυτές τις θαυμάσιες εργασίες, που έκλειναν μέσα τους ένα κομμάτι του εαυτού σας και μετά τις παίρνατε πίσω μ' ένα απλό Α, ένα Β ή Γ ή Δ. Που δε σήμαιναν τίποτε; Κοιτάζατε προσεχτικά μήπως βρείτε κανένα λεκέ από σπαγγέτι ή ίσως λίγο χυμένο καφέ που να σας βεβαιώνει ότι ο τύπος την είχε διαβάσει.
Στην ομάδα Β έβαζε ένα βαθμό και ένα χαρακτηρισμό όπως καλό, θαυμάσιο, εξαιρετικό, καλή δουλειά.
Με την ομάδα  Γ καθόταν και έγραφε στον καθένα ένα γράμμα που έλεγε: «Αγαπητέ Τζόνυ: η σύνταξή σου είναι φριχτή. Η γραμματική σου είναι απίστευτη. Η ορθογραφία σου ανύπαρκτη και η στίξη σου είναι σαν του Τζέημς Τζόυς. Ξέρεις όμως, εκεί που καθόμουνα χτες το βράδυ στο κρεβάτι και μιλούσα με τη γυναίκα μου, της είπα: Σάλυ,μέσα σ' αυτή την εργασία υπάρχουν πολύ όμορφες ιδέες. Και θα προσπαθήσω πραγματικά να τον βοηθήσω. Ειλικρινά δικός σου. Ο Δάσκαλός σου».
Και αν κάποιος έκανε μια πραγματικά ωραία δουλειά, του έγραφε: «Σ' ευχαριστώ.Συνεχίζεις πάντα να μ' ενθουσιάζεις. Είναι μια θαυμάσια εργασία με πάρα πολλές καλές ιδέες. Συνέχισε. Πεθαίνω από ανυπομονησία να δω τι θα γράψεις την επόμενη φορά».
 Μετά απ' αυτό έκανε μια στατιστική έρευνα.
Η ομάδα Α παρέμεινε η ίδια.
 Η ομάδα Β ήταν στάσιμη, ενώ η ομάδα Γ βελτιώθηκε και πρόκοψε".

Λεο Μπουσκάλια, Να Ζεις, Ν' Αγαπάς και Να Μαθαίνεις

Ο αυθορμητισμός και ο δάσκαλος

Πιστεύω ακόμα πως ο άνθρωπος που είναι γεμάτος αγάπη, είναι αυθόρμητος. Το πράγμα που θα 'θελα να δω πιο πολύ από καθετί στον κόσμο είναι να ξαναβρείτε τον αρχικό σας αυθορμητισμό, τον αυθορμητισμό του παιδιού που έλεγε αυτό που σκεφτόταν κι αυτό που αισθανόταν και προσαρμοζόταν εύκολα σ' αυτό που ένιωθαν καισκέφτονταν οι άλλοι. Να σας δω να ξανακοιτάξετε πάλι ο ένας τον άλλο. Μας κυβερνάει τόσο πολύ αυτό που μας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να είμαστε, που έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε.
Η Έμιλυ Ποστ μας λέει: «Μια νεαρή κυρία δεν ξεκαρδίζεται ποτέ, γελάει διακριτικά».Αν θες να γελάσεις και να κυλιστείς κάτω και να χτυπάς με τις γροθιές σου το χαλί, κάν'το, είναι καλό. «Δεν πρέπει να θυμώνεις: ο άνθρωπος δε θυμώνει». Κράτησέ τα όλα μέσα σου και θα καταλήξεις στο ψυχιατρείο!
Αν δε νιώθεις καλά είναι πολύ καλύτερο να μπεις μέσα στην τάξη και, αντί να περάσεις ολόκληρη τη μέρα με το λαιμό σφιγμένο και τα μάτια έτοιμα να βγουν λέγοντας «Παιδιά, καθήστε κάτω», να πεις από την αρχή:«Κοιτάχτε, παιδιά, μην το παρακάνετε σήμερα γιατί δεν είμαι στα κέφια μου». Κάν' το και θα δεις ότι τα παιδιά θα το καταλάβουν και θα περπατάνε ήσυχα μέσα στην αίθουσα, γιατί τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν μ' ένα ανθρώπινο πλάσμα. Κι αν κάποιος κάνει ένα θόρυβο, ο διπλανός του θα τον σκουντήσει και θα του πει: «Σταμάτα.Ο δάσκαλος έχει τις μαύρες του».
 Πρέπει όμως ο δάσκαλος να αποκαλύψει την ανθρώπινη υπόστασή του. Αν σου 'ρχεται να γελάσεις με το αστείο ενός παιδιού,γέλασε ελεύθερα.
 Μ' αφήνει πάντα κατάπληκτο όταν βρίσκομαι σε σχολεία όπου οιδάσκαλοι πεθαίνουν στα γέλια για κάτι που έχει πει ο Τζόνυ, μόνο όμως στην αίθουσατων δασκάλων. Τον Τζόνυ δεν τον άφησαν να τους δει να γελάνε. Θα του έλεγαν:«Σταμάτα τώρα, Τζόνυ!». Γιατί δεν γελάνε μπροστά στο Τζόνυ; Αφού είναι αστείο.«Τζόνυ, μην κάνεις τον καραγκιόζη. Κάτσε κάτω και σώπα».
Γιατί δεν φέρεσαι φυσικά; Αυθόρμητα; Είμαστε υποχρεωμένοι τελικά να ζητάμε άδεια για τα πάντα, γιατί δεν έχουμε πια εμπιστοσύνη στα αισθήματα μας

Λεο Μπουσκάλια, Να Ζεις, Ν' Αγαπάς και Να Μαθαίνεις

Ήταν Δασκάλα!!!!


Θέλω να σας πω μια μικρή ιστορία για την υποκρισία.

Την εποχή που εκπαίδευα φοιτητές της Παιδαγωγικής, δούλευα με μια νεαρή γυναίκα που ήταν όχι μόνο δασκάλα, αλλά και ο πιο ωραίος άνθρωπος που γνώρισα. Είχε τέτοια λαχτάρα να διδάξει, που με το ζόρι άντεχε την αναμονή. Τελικά μια μέρα ονειρεμένη, που κανείς μας δεν την ξεχνάει ποτέ, απέχτησε τη δική της τάξη. Μπήκε στην πρώτη της τάξη του Δημοτικού και φυλλομέτρησε αυτό το ωραίο πράγμα που ονομάζεται Οδηγός Προγραμμάτων.
Για μένα όλα τα βιβλία είναι ιερά, αλλά δε θα δίσταζα ούτε στιγμή να ανάψω μια τεράστια πυρά και να κάψω όλους τους Οδηγούς Προγραμμάτων.
Πάντως η κοπέλα κοίταξε τον Οδηγό και διαπίστωσε ότι σ' αυτή την πρώτη τάξη στη σχολική περιφέρεια της Καλιφόρνιας (κι αυτό μόνο πριν από δυο χρόνια) διδάσκεις στα παιδιά το «κατάστημα». Το κα ‐ τά ‐ στη ‐ μα.
Είπε μέσα της: «Δεν είναι δυνατόν. Δεν το πιστεύω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι διδάσκουν το κατάστημα». Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν σε καταστήματα. Δυο και τριών χρόνων τα τσούλαγε η μαμά τους στα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Σκόνταφταν πάνω σε κονσέρβες με σούπες Κάμπελ. Έκαναν ένα σωρό τρελά πράγματα στα σούπερ μάρκετ. Κάθε μέρα ήταν εκεί με τη μαμά τους. Και το σπουδαίο, θαυματουργό βιβλίο σε στέλνει στο σούπερ μάρκετ.
 Είπε μέσα της, «Δεν είναι δυνατόν». Έλα όμως που ήταν γραμμένο ξεκάθαρα. Έλεγε πως έπρεπε να ετοιμάσεις ένα σωρό πράγματα. Έπρεπε να παίξεις το κατάστημα και να φτιάξεις μικρές πήλινες μπανάνες. Τα παιδιά αυτά έτρωγαν πραγματικές μπανάνες όλη τους τη ζωή, γλιστρούσαν πάνω σε μπανανόφλουδες, αδιάφορο όμως, εσύ έπρεπε να σπαταλήσεις έξι εβδομάδες φτιάχνοντας πήλινες μπανάνες. Τόση σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού!
 Η κοπέλα όμως κάθησε κάτω κι επειδή ήταν καλή δασκάλαπήρε το μέρος των παιδιών και είπε: «Παιδιά». Σκέφτηκε μήπως κατάφερνε να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους. Είπε λοιπόν: «Πώς σας φαίνεται η ιδέα να μελετήσουμε το κατάστημα;» Και τα παιδιά είπαν: «Αηδία»
 Ξέρετε, το ηθικό δίδαγμα απ' όλα αυτά είναι ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι τώρα τόσο κοντά όσο ήμαστε εμείς. Ο Μακλιού αναπέδειξε ότι πριν να φτάσουν στο νηπιαγωγείο τα παιδιά έχουν δει, κατά μέσο όρο,πέντε χιλιάδες ώρες τηλεόραση. Έχουν δει ανθρώπους να πεθαίνουν σε τεχνικολόρ. Έχουν δει καταστροφές. Έχουν δει πολέμους και σφαγές. Και μετά απ' αυτό τα μαζεύουμε στην τάξη και προσπαθούμε να κεντρίσουμε τα ενδιαφέροντά τους και να τα κινητοποιήσουμε διαβάζοντας, «Ο Σποτ είπε, Ω! Ω!»
Η κοπέλα λοιπόν έκανε ένα πολύ ωραίο πράγμα. Είπε: «Εντάξει, παιδιά, τι θέλετε να κάνουμε;» Ένα παιδί της απάντησε: «Ο πατέρας μου δουλεύει για την Τζετ Προπάλστον και θα μπορούσε να μας φέρει ένα διαστημόπλοιο να το στήσουμε μέσα στην τάξη και να το βάλουμε μπρος και να πετάξουμε όλοι στο φεγγάρι». Τα παιδιά φώναξαν όλα μαζί: «Θαύμα!»

Η δασκάλα το σκέφτηκε λίγο και μετά είπε: «Εντάξει,πες στον μπαμπά σου να το φέρει». Την άλλη μέρα το παιδί έφερε μια μικρογραφία διαστημόπλοιου και την έστησε στην τάξη. Εξήγησε στα άλλα παιδιά τι ήταν αυτό, τι θα έκαναν, ποια μέρη το αποτελούσαν. Κι έγραψε το λεξιλόγιο στον πίνακα. Μιλάμε για το Δημοτικό! Υποτίθεται ότι τα διαστημόπλοια τα μελετάς μόνο στο Πανεπιστήμιο.Τι στην οργή θα 'χουν να μελετήσουν στο Πανεπιστήμιο, αν μπορούν να τα μάθουν όλα αυτά στο Δημοτικό; Δεν είναι δυνατό να επιτρέψουμε τέτοιες πρωτοβουλίες! Είναι απαράδεχτο. Στείλ' τα πίσω στα σούπερ μάρκετ!
Πρέπει να βλέπατε όμως τι έγινε σ'αυτή την τάξη. Τα παιδιά μάθαιναν μαθηματικές έννοιες που δε θα τις πιστεύατε. Ένα Σάββατο πήγαν βόλτα στην Τζετ Προπάλστον κι εκεί τους έδειξαν πραγματικά διαστημόπλοια. Μπήκαν μέσα. Το μυαλό τους είχε ανάψει.
 Λυπάμαι τόσο πολύ τους επιθεωρητές που είναι υποχρεωμένοι οι δύστυχοι από τη θέση τους να υπερασπίσουν αυτό τον Οδηγό Προγραμμάτων. Θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο αλλά, να πώς έρχονται τα πράγματα, εσύ πρέπει να διδάξεις την ύλη κι αυτοίπρέπει να κουβαλάνε μαζί τους το βιβλίο και να το υπακούνε.
 Έτσι μια μέρα η επιθεωρήτρια μπήκε μέσα στην τάξη και κοίταξε γύρω της. Είδε ένα διαστημόπλοιο,κάτι περίεργα πράγματα στον τοίχο, ένα λεξιλόγιο που κι η ίδια δεν ήξερε ούτε το μισό του, διάφορους τύπους στους τοίχους κι ένα σωρό αλλόκοτα πράγματα που τα παιδιά τα καταλάβαιναν πολύ καλά και διασκεδάζανε αφάνταστα κάνοντάς τα.
 Ρώτησε λοιπόν την κ. Γ.: «Πού είναι το κατάστημά σας;» Η κ. Γ. απάντησε: «Ξέρετε, ταπαιδιά ήθελαν να πετάξουνε στο φεγγάρι κι έτσι στήσαμε ένα...». Η επιθεωρήτρια της είπε: «Εν πάση περιπτώσει, κ. Γ., δε διαβάσατε τον Οδηγό Προγραμμάτων σας; Λέει καθαρά ότι το πρώτο μάθημα σ' αυτή τη σχολική περιφέρεια είναι το κατάστημα» .Μετά χαμογέλασε πλατιά, γιατί ήταν μια πολύ γλυκιά κυρία, και είπε: «Θα φροντίσετε να το φτιάξετε το κατάστημα, έτσι δεν είναι, καλή μου;».
 Έτσι λοιπόν η κ. Γ. είπε στα παιδιά: «Θέλετε να ξανάχετε την κ. Γ. του χρόνου;» «Ναι, ναι!» είπαν τα παιδιά. «Τότε πρέπει να φτιάξουμε ένα κατάστημα». Και ξέρετε τι θαύμα που ήταν τα παιδιά (πάντα είναι θαύμα, αν τους φέρεσαι σαν άνθρωπος).
Είπαν, «Εντάξει. Ας το φτιάξουμε όμως γρήγορα».
Κι έτσι έκαναν ένα μάθημα έξι εβδομάδων σε δυο μέρες.
 Έστησαν τις χαρτοκούτες κι έφτιαξαν πήλινες μπανάνες και μετά, υποκρισία στην υποκρισία, κάθε φορά που ερχόταν η επιθεωρήτρια πήγαιναν στο ταμείο κι έλεγαν: «Θέλετε ν' αγοράσετε μερικές πήλινες μπανάνες;»
Κι όταν εκείνη έφευγε ικανοποιημένη, ξαναγύριζαν στο ταξίδι τους για το φεγγάρι.
Δεν είναιδυνατό ν' αφήσουμε αυτά τα πράγματα να συνεχίζουν.
 Κάποιος δάσκαλος πρέπει να σηκωθεί πάνω και να πει: «Δεν πρόκειται να πάω τα παιδιά σ' άλλο ένα μαγαζί. Αν θέλεις να τα πας, πήγαινέ τα εσύ».


Απόσπασμα από το βιβλίο του Λεο Μπουσκάλια , Να Ζεις, Ν' Αγαπάς και Να Μαθαίνεις

Τα όνειρα και η πραγματικότητα (Λέο Μπουσκάλια)

«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι' αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω.
Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω.
Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε».


«Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. [ ...;] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. [ ...;] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα.
Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ' αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή.
Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ.
Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι -όχι όπως είμαστε εμείς....
Λεο Μπουσκάλια.. 







Η αγάπη - Λεο Μπουσκάλια

"Η αγάπη είναι αγάπη μόνον όταν προσφέρεται χωρίς προσμονή ανταλλαγμάτων.
Λόγου χάρη, δε μπορείς να επιμένεις να σ'αγαπήσει κάποιος, να σου ανταποδώσει την αγάπη.
Ακόμη και να το σκεφτεί κανένας αυτό, είναι αστείο.
Ωστόσο υποσυνείδητα, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν. Αν αγαπάς αληθινά τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να πιστεύεις, να έχεις εμπιστοσύνη και να ελπίζεις οτι η αγάπη θα σου επιστραφεί. Αλλά δεν υπάρχει καμία σιγουριά γι' αυτό, καμιά εγγύηση. Αν περιμένει κανένας ν'αγαπήσει μόνον όταν θα 'ναι σίγουρος οτι θα δεχτεί ίση αγάπη σαν αντάλλαγμα, θα περιμένει για πάντα.
 Στην πραγματικότητα, αν αγαπά χωρίς την παραμικρή προσδοκία πάλι στα σίγουρα θ'απογοητευτεί τελικά, γιατι δεν είναι καθόλου πιθανό οτι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ικανοποιήσουν όλες τις ανάγκες του, έστω κι αν η αγάπη τους γι'αυτόν είναι μεγάλη.

Αγαπά κανένας επειδή το θέλει, επειδή αυτό του δίνει χαρά, επειδή ξέρει οτι η ωρίμανση και η ανακάλυψη του εαυτού του εξαρτάται από αυτό. Ξέρει οτι η μοναδική σιγουριά που έχει βρίσκεται μέσα στον εαυτό του. Αν εμπιστεύεται τον εαυτό του και πιστεύει σ'αυτον, θα εμπιστεύεται κα θα πιστεύει και στους άλλους. Θα είναι πρόθυμος ν'αποδεχτεί το καθετί που είναι ικανοί να του δώσουν, αλλά θα μπορεί και να είναι σίγουρος και να μην εξαρτιέται από τίποτα άλλο έξω από τον ίδιο τον εαυτό του."

Λεό Μπουσκάλια
-Η Αγάπη


Ο δρόμος για την ευτυχία

του Φώτη Κόντογλου από το trelogiannis.blogspot.gr

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος. Θέλει να απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα. Και γι' αυτό βασανίζεται. Οποίος, όμως, φτάσει σε μια κατάσταση, πού να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά έστω και κι αν μπορεί να τα αποκτήσει , εκείνος λοιπόν εiναι ευτυχισμένος.
Οι άνθρωποί δεν βρίσκουν πουθενά ευτυχία, γιατί επιχειρούν να ζήσουν χωρίς τον εαυτό τους. Αλλά όποιος χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα, πού δίνουν οι πολυμέριμνες ηδονές και απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς. Γι' αυτό είπε ο Χριστός: «Ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως : ουδέ ερούσιν, ιδού ώδε, ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».


Ξέρω καλά, τι είναι η ζωή που ζούνε οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, πού διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγελιούνται με λογής- λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με τις διάφορες ματαιότητες. Όλα αυτά, από μακριά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό!
Από κοντά, όμως, απορείς για την φτώχεια που έχουνε, και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ξεγελιούνται με αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, πού κάνουνε τον ελεύθερο! Άδειοι από κάθε ουσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη η ψυχή τους! Kαι γι' αυτό ανύπαρκτη και η «ευτυχία», τους! Τελείως αποξενωμένοι από την Βασιλεία του Θεού!
Αλλά πώς να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Και πώς να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει αλάτι;
Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου! Μη καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις! Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου.
Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων.
Περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου. Και μοναχά ΄τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει:
«Εγώ ειμί η οδός».
Από το βιβλίο «ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ»

Πηγή: http://www.aprovlepto.com/2012/06/blog-post_1449.html#ixzz24lMZGHaT
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...