Οι πράξεις μας πολλές φορές μέσα στην πορεία της ζωής μας, μπορεί να πληγώσουν συναισθηματικά άλλους ανθρώπους. Τότε η συνείδησή μας στην προσπάθειά της να διορθώσει την τόσο λυπηρή κατάσταση, αποζητά τη συγχώρεση από τον άνθρωπο που πλήγωσε ώστε να μπορέσει και η ίδια να λυτρωθεί.
Γράφοντας και διαβάζοντας διαρκώς για το πώς μπορούμε να συγχωρέσουμε τους άλλους, είναι σημαντικό να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη και να ζητάμε συγγνώμη όταν αυτό είναι απαραίτητο. Το να ζητάς συγγνώμη από πολλούς αντιμετωπίζεται ως μία ένδειξη αδυναμίας, αφού δείχνεις στον άλλο την τρωτή πλευρά σου. Αρκετοί μάλιστα τη χαρακτηρίζουν και ως μία μάταιη ενέργεια, αφού το κακό έχει γίνει και δε διορθώνεται.
Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτός που ζητάει συγγνώμη, έχει πράξει έναν σπουδαίο άθλο: έχει υπολογίσει περισσότερο εκείνη τη στιγμή έναν άλλο άνθρωπο και έχει νικήσει τον εγωισμό του. Δε διστάζει να ταπεινωθεί και δείξει την έμπρακτη μεταμέλειά του. Ακόμα και αν δεν μπορούμε να φέρουμε το χρόνο πίσω ώστε να μην μπορούσαμε να προκαλέσουμε καθόλου τη συναισθηματική πληγή, με το να ζητήσουμε συγγνώμη δείχνουμε στον άλλο πως έχουμε μετανιώσει για αυτό που συνέβη και επιθυμούμε να διορθώσουμε το κακό.
Αν ο άλλος άνθρωπος δεν αποδεχτεί τη συγγνώμη, τότε αυτό αφορά τον ίδιο, εμείς καταβάλλαμε την προσπάθεια και είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι σφάλλαμε. Και εκείνη τη στιγμή, αυτή η συνειδητοποίηση, μας βοηθάει να ωριμάσουμε περισσότερο πνευματικά και να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία.
Να ζητάμε συγγνώμη όταν σφάλλουμε και έχουμε βλάψει πραγματικά κάποιον. Δεν είναι ντροπή, δεν είναι αδυναμία, δεν είναι έλλειψη αυτοσεβασμού. Είναι δείγμα ενός γενναίου ανθρώπου που υπολογίζει περισσότερο έναν άνθρωπο από τον δικό του εγωισμό.
Για να το καταφέρουμε δεν πρέπει να συγχωρούμε από θέση ανωτερότητας, αλλά να δεχόμαστε πως όλα συμβαίνουν όπως ακριβώς πρέπει να συμβούν. Κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο πνευματικής εξέλιξης και, επομένως, ενεργεί μέσα στα όριά του.
Όλοι δίνουμε αυτό που έχουμε -λίγο ή πολύ- ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε. Ο καθένας βρίσκεται εκεί που πρέπει να βρίσκεται και προσφέρει αυτό που μπορεί να προσφέρει. Επομένως δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρήσουμε. Το πολύ πολύ, μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους να προχωρήσουν λίγο στον δρόμο τους προς την πληρότητα.
Όποιος φέρεται άσχημα, στην πραγματικότητα, μας ζητάει βοήθεια. Και βοηθώντας τον, αναπτυσσόμαστε πνευματικά μαζί μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Δεδομένου ότι στο σχολείο της ζωής δεν υπάρχουν προσβολές, μόνο μαθήματα, θα .έπρεπε να τους είμαστε ευγνώμονες για τη δυνατότητα που μας προσφέρουν να γίνουμε καλύτεροι και να φανούμε χρήσιμοι στους άλλους.
Ακριβώς μια φράση που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ είναι : «Αγάπα με όταν το αξίζω λιγότερο, επειδή τότε θα το χρειάζομαι περισσότερο»
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ετυμολογία της λέξης συγχωρώ, τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά.
Συγχωρώ= χωρώ + κάτι/και αυτό. Δηλαδή, μέσα μου αφήνω χώρο να δεχθώ αυτό που μου συνέβη, για να το αποδεχθώ. Διαθέτω χώρο μέσα μου, συναισθηματικό και νοητικό.
Στα Αγγλικά η αντίστοιχη σχετική φράση είναι “forgive and forget” και σημαίνει ότι δίνω κάτι (for-give) και παίρνω επίσης κάτι με αυτό το δόσιμο (for-get). Tι δίνουμε και τι παίρνουμε σε αυτή τη δοσοληψία, λοιπόν; Δίνουμε κατανόηση και παίρνουμε ειρήνη του νου, την ησυχία μας.
Στην ουσία, αν το καλοσκεφτούμε όταν συγχωρούμε, ωφελούμε τον ίδιο μας τον εαυτό πρώτα. Τον ελευθερώνουμε. Είμαστε έτοιμοι για νέα πετάγματα, με άδειο το ρεζερβουάρ από εντυπώσεις, κακίες, πικρίες. Κι αν επιζητάμε δικαιοσύνη, ας μη γελιόμαστε, η ίδια η ζωή φέρνει ξανά και ξανά σε εμάς ό,τι χρειάζεται να πάρουμε, μέχρι να μάθουμε, μέχρι να περάσουμε το μάθημα. Ίσως θα έχετε ακούσει τη φράση: «Πάνω από την αρχή της δικαιοσύνης βρίσκεται η αρχή της φιλευσπλαχνίας».
Οπότε ας έχουμε στο νου και την καρδιά μας, ότι το πρώτο βήμα προς την ηρεμία του νου είναι το πιο δύσκολο, κι αυτό είναι η συγχώρεση. Είναι μια γενναία πράξη να αφήσουμε πίσω μας, απαλά, σαν τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν αβίαστα και φυσικά προς το έδαφος, ό,τι θεωρούμε ότι μας πλήγωσε, μας πόνεσε, μας τσαλαπάτησε.
Το πιο σημαντικό όμως σε αυτό… είναι η συγχώρεση του εαυτού μας. Κι αυτό προϋποθέτει την ειλικρίνεια να δούμε σε πρώτο στάδιο τι κάναμε «λάθος», τι δεν ήταν λειτουργικό και ευγενικό προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφού το αναγνωρίσουμε αυτό, ας μας κοιτάξουμε με συμπόνια. Εξάλλου αν εμείς οι ίδιοι πράττουμε τόσα λάθη από μόνοι μας, στον εαυτό μας ή στους άλλους, με τι καρδιά μπορούμε άκαμπτα και αυστηρά να κρίνουμε και ίσως να «καταδικάσουμε» αυτούς που μας στενοχώρησαν και μας πόνεσαν;
Λοιπόν, ας δίνουμε κατανόηση κι ας παίρνουμε ηρεμία. Ας βάλουμε αυτή την αρχή στη ζωή μας. Χρειάζεται εξάσκηση και μια μεγάλη καρδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας