Νικολάι Μπερντιάγεφ, Ρώσος φιλόσοφος (1874-1948): «Το ψωμί μου είναι ζήτημα υλικό, το ψωμί του αδελφού μου είναι ζήτημα πνευματικό».
1. α. Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα (1891 - 1945)
1942: Γερμανική Κατοχή. Το Παρίσι ζει τη σκληρότητα των Γερμανών κατακτητών καθημερινά. Οι Εβραίοι αρχίζουν να διώκονται χωρίς έλεος. Στάδια ολόκληρα μετατρέπονται σε φυλακές, όπου συγκεντρώνονται άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά. Κανείς δεν μπορεί να αντιδράσει [...]. Μόνο μια αγαθή καλόγρια θα καταφέρει να βρει τρόπο να γλυτώσει πολλά παιδιά από βέβαιο θάνατο! Είναι η αδελφή Μαρία Σκομπτσόβα - μια αγία του καιρού μας!
Forest, J. (2008). Ακίνητη σαν πέτρα! Μια αληθινή ιστορία για μια αγία του καιρού μας. Αθήνα: Εν πλω
β. Μαρία Σκόμπτσοβα, η δια Χριστόν σαλή
Χαράματα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού. Οι λαμπτήρες ακόμη αναμμένοι αντιδικούν με το φως της αυγής που αχνοφέγγει πίσω απ’ τη θολή τζαμαρία. [...] στοιβαγμένοι πάνω στους ξύλινους πάγκους σαν αποσκευές αφηρημένων επιβατών, οι άστεγοι. Την έχουνε δει να πλησιάζει και πασχίζουν να μαζέψουν στη στιγμή [...] λιγοστά ψίχουλα αξιοπρέπειας. Κάποιος τσαλακώνει βιαστικά την προχτεσινή εφημερίδα που είχε τυλιχτεί για το κρύο άλλος σηκώνει το αδειανό μπουκάλι με το σπίρτο ένας τρίτος τρίβει τα μάτια του με σάλιο. Εκείνη, στο βάθος [...] καμώνεται πως δεν τους βλέπει. Το βλέμμα της πίσω από τα μυωπικά γυαλιά σκύβει -με περίσκεψη τάχα ή θυμό;- κατά τη μεγάλη πάνινη τσάντα που κρατάει στο ένα της χέρι (Μες στο σκοτάδι σεργιάνισε τη λαϊκή αγορά για να τρυγήσει από τη γενναιοδωρία των χωρικών παραγινωμένα φρούτα, σάπια λαχανικά, κρέας φτηνό για τη μεσημεριάτικη σούπα) [...] Φαίνεται πως την περίμεναν οι ανέστιοι να τους καλέσει με τα αστεία σπαστά γαλλικά της σε γεύμα. Αν κι αγνοούν τ’ όνομά της, [...] τη μαρτυρούνε βουβά «Μητέρα ξένων παιδιών, αδελφή αλλοφύλων, απίστων αγία».
Υφαντής, Π. (2003). Μαρία Σκόμπτσοβα, η διά Χριστόν σαλή. Περ. Σύναξη, τ. 87.
2. Ραούλ Φολλερώ (1903-1977)
Ο Ραούλ Φολλερώ θεωρείται σήμερα μία από τις πλέον εξέχουσες φυσιογνωμίες του αιώνα μας. Είναι ο άνθρωπος που αγάπησε περισσότερο απ’ όλους τους άλλους τις πονεμένες υπάρξεις-προ πάντων τους λεπρούς. Γεννήθηκε στο Νεβέρ της Γαλλίας του 1903 και μολονότι σπούδασε Νομικά, δεν άργησε να εγκαταλείψει το επάγγελμά του για χάρη των θλιμμένων ανθρώπων. Όταν σε ηλικία 25 ετών, ταξίδεψε στην Αφρική για επαγγελματικές υποθέσεις και είδε την αθλιότητα των δυστυχισμένων λεπρών, πήρε τη μεγάλη απόφαση να ασχοληθεί ειδικά και μόνον μ’ αυτούς και να εργασθεί για την ανακούφισή τους. Η τριακονταετία που ακολούθησε ήταν γεμάτη αγάπη και έργα θυσίας. Ήταν μια αδιάκοπη ανοδική πορεία και πρόοδος στο θέμα της περίθαλψης των φτωχών. Άρχισε πρώτα να κάνει διαλέξεις σε όλα τα μεγάλα κέντρα του πολιτισμένου κόσμου και να προσκαλεί τους λαούς στην επιστράτευση της αγάπης. Από τα χρήματα που μάζευε αγόραζε φάρμακα και τα πήγαινε ο ίδιος στους λεπρούς ασθενείς. Κατά τους μετριότερους υπολογισμούς ο Ραούλ Φολλερώ έχει μέχρι σήμερα διατρέξει την απόσταση 1.500.000 χιλιομέτρων προς χάριν των αγαπημένων του Χανσενικών. Αυτή η μεγάλη απόσταση, που ισοδυναμεί περίπου με 30 φορές τον γύρο της γης, ονομάσθηκε απ’ όλους «Λεωφόρος Αγάπης».
Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας...
Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας θα τον αναγνωρίσετε;
Θα έλθει ίσως σαν άλλοτε φτωχός κι αποδιωγμένος. σαν ένας εργάτης, σαν ένας άεργος
Ή ένας απεργός που αγωνίζεται σε δίκαιη απεργία.
Μπορεί να είναι ασφαλιστής
Κι ακόμη πωλητής ανεμιστήρων…
Θ’ ανεβαίνει, αδιάκοπα σκαλοπάτια, θα σταματά σε κεφαλόσκαλα μ’ ένα χαμόγελο γλυκό στο θλιμμένο του πρόσωπο…
Μα το κατώφλι σας είναι τόσο σκοτεινό…
Άλλωστε, πώς να δεις το χαμόγελο αυτών που διώχνεις!
«Δεν μ’ ενδιαφέρει…», θα πείτε, πριν ακόμη τον ακούσετε. [...]
Μπορεί ακόμη να είναι πρόσφυγας, Ένας από τα δεκαπέντε εκατομμύρια προσφύγων, με κάποιο διαβατήριο του Ο.Η.Ε. στο χέρι, ένας από αυτούς που κανείς δεν τους θέλει και που περιπλανιούνται σ’ αυτή την έρημο, τον Κόσμο, ένας από εκείνους που πρέπει να πεθάνουν, «γιατί κανείς δεν ξέρει από που έρχονται άνθρωποι σαν κι αυτούς…».
Μπορεί να είναι κάποιος μαύρος, στην Αμερική, ένας νέγρος, όπως τον λεν, που κατάκοπος ζητιανεύει άσυλο μες στα ξενοδοχεία της Νέας Υόρκη, σαν άλλοτε, στην Ναζαρέτ, η Παναγία.
Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;
Θα έχει όψη κουρασμένη, καθώς είναι εξαντλημένος, συντριμμένος, αφού πρέπει να βαστάζει όλα τα βάσανα της γης…
Πρόσεξε!…
Κανείς δεν δίνει δουλειά Σ’ έναν τόσο κουρασμένο…
Καθώς μάλιστα αν Τον ρωτήσεις: «Τι ξέρεις να κάνεις;» δεν μπορεί ν’ απαντήσει: όλα.
«Από πού έρχεσαι;» δεν μπορεί να σου πει: από παντού.
«Τι θέλεις να κερδίσεις;» δεν μπορεί να πει: εσάς!
Έτσι, θα ξαναφύγει, πιο κουρασμένος και συντριμμένος, παίρνοντας μαζί Του, μες στα γυμνά Του χέρια, την Ειρήνη.
Φολλερώ, Ρ. (1981), Αν ο Χριστός αύριο χτυπήσει την πόρτα σας... θα Τον αναγνωρίσετε; Αθήνα: Η Δαμασκός, σ. 7-8, 26.
3. Martin Niemöller (Μάρτιν Νίμελερ) (1892-1984)
Γερμανός λουθηρανός πάστορας και αντι-ναζιστής θεολόγος [«Πρώτα ήρθαν...» είναι ο τίτλος μιας ευρέως γνωστής ρήσης, που αποδίδεται στον Γερμανό λουθηρανό πάστορα Μάρτιν Νίμελερ, και πραγματεύεται την αδράνεια των Γερμανών συμπατριωτών του έναντι των μεθόδων του ναζιστικού τυραννικού καθεστώτος και συγκεκριμένα των εκκαθαρίσεων στοχευμένων πολιτικών, εθνικών, θρησκευτικών και κοινωνικών ομάδων ανθρώπων, που πραγματοποιήθηκαν από το καθεστώς.] Βικιπαίδεια
4. Μάρτιν Νίμελερ «Πρώτα ήρθαν...»
«Όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα κομμουνιστής. »
«Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. »
«Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. »
«Όταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε κανείς πλέον, που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας