Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι τόσο οικεία όταν τους βλέπω να αναφέρονται στα εκκλησιαστικά κείμενα. Προφανώς γιατί και εγώ αισθάνομαι αποτυχημένος, λαβωμένος, αδύναμος και σακατεμένος από την ζωή.
Είναι κάτι κολασμένες ψυχές που μυρίζουν παράδεισο. Και σήμερα για ακόμη μια χρονιά αισθάνθηκα το άρωμά τους, την ευωδία εκείνου που ξέρει να χάνει, να μετανοεί και να ταπεινώνεται, να αλλάζει και να ζει δίχως φόβο. Εκείνου που μέσα από την ζωή του, φανερώνει ότι πολλές φορές η αποτυχία δεν είναι κατάρα μα ευκαιρία…
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Το ιστολόγιό του: π. Λίβυος)
(από εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.