ΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ

ΒΗΜΑΤΑ: ΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ:   «Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» ( Μάρκ. 8, 37) «Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του;»   ...

ΑΡΑΓΕ ΑΞΙΖΩ;

 Πηγή

Είπε ο Αββάς Ιάκωβος: «Όταν σε επαινούν, πρέπει να συλλογίζεσαι τις αμαρτίες σου και να νιώθεις ότι δεν αξίζεις τα λεγόμενα» (Από το «Γεροντικό»).

Το ερώτημα πόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μας πρέπει να έχουμε απασχολεί πολλούς. Η απουσία της γεννά άγχος και φόβο. Η πληθώρα της γεννά αλαζονεία. Πόσο εύκολο είναι να βρεις το μέτρο;

Οι γονείς αισθάνονται την ανάγκη να επαινούν τα παιδιά τους, για να μην αναπτύσσεται σ’ αυτά σύμπλεγμα κατωτερότητας, μειονεξίας. Κάποτε τα υπερεπαινούν. Δεν θέλουν να ακούσουν κριτική γι’ αυτά, ακόμη κι αν οι ίδιοι γνωρίζουν την πραγματική τους κατάσταση. Όταν τα παιδιά τους στο σχολείο δεν φέρονται σωστά, γι’ αυτούς γονείς φταίνε οι άλλοι, οι δάσκαλοι, τα άλλα παιδιά, το σύστημα, ποτέ τα παιδιά τους και ποτέ οι ίδιοι. Αν δεχτούν ότι υπάρχει ευθύνη, νιώθουν ότι τα παιδιά τους θα απογοητευτούν, θα πληγωθούν, θα απορριφθούν. Κι έτσι, εθελοτυφλούν. Ποτέ όμως κάποιος δεν έχασε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα λάθη του. Άλλωστε, ο άνθρωπος δεν επιλέγει προφανώς πάντοτε το σωστό, βιώνει ήττες και αποτυχίες, ο χαρακτήρας του έχει σημαία τα οποία δυσκολεύουν τη συνύπαρξη, όπως επίσης ακόμη και αυτοί που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και λειτουργούν ηγετικά έχουν κακές στιγμές. Ο συνεχής έπαινος γεννά ψευδαισθήσεις. Και όταν ο άνθρωπος βρεθεί κατάματα με την αλήθεια για τη ζωή και τα έργα του, τότε απογοητεύεται ακόμη περισσότερο από τον εαυτό του, διότι το παραμύθι ότι πάντα φταίνε οι άλλοι κάποτε θα τελειώσει. Δεν θα έχει μάθει όμως να επανατοποθετεί τη ζωή του σε νέες βάσεις και η πρώτη φορά θα μετατίθεται στο μέλλον, καθώς η ψευδαίσθηση του τέλειου θα του σκοτίζει τον νου και την ματιά, αυτή που κανονικά πρέπει να βλέπει όχι μόνο έξω αλλά και μέσα.

Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μάς επισημαίνει ότι χρειάζεται να έχουμε πάντοτε κατά νουν τις αμαρτίες μας, ιδίως όταν μας επαινούν. Ο έπαινος προφανώς και φέρνει χαρά. Σκοτίζει όμως και τον νου μας. Μας κάνει να επαναπαυόμαστε, να περηφανευόμαστε, να νιώθουμε ότι αξίζουμε, χωρίς να μπορούμε να δούμε την πραγματική μας εικόνα. Αξίζουμε, ναι. Είμαστε εικόνες Θεού. Για χάρη μας ο Θεός έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μας. Για χάρη μας δίδεται η ανάσταση. Υπάρχει η Εκκλησία. Υπάρχει η άφεση. Για χάρη μας η αγάπη. Πώς να μην αξίζουμε αν βλέπουμε την ύπαρξή μας ως δώρο Θεού;

 Η αξία μας όμως είναι και μία κλήση στην οδό της αγάπης, του μοιράσματος, όπως επίσης και της αναγνώρισης των αμαρτιών μας ως αστοχιών να βρούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο σε κοινωνία συνύπαρξης και αλήθειας. Γι’ αυτό και δεν θα πρέπει να λησμονούμε τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας ούτε να τις κρύβουμε τουλάχιστον από εμάς τους ίδιους.  Όχι για να μελαγχολήσουμε και να αισθανθούμε αποτυχημένοι και να αυτοεξουθενωνόμαστε. Γιατί κι αυτό κρυφός εγωισμός είναι, ότι δεν τα καταφέρνουμε, ενώ πλαστήκαμε για να τα καταφέρνουμε όχι μόνοι μας, αλλά με τον Θεό μαζί. Η αξία μας λαμπρύνεται εν τη ταπεινώσει μας. Κι αυτό καλούμαστε να δώσουμε στα παιδιά μας. Ότι αξίζουν διότι ο Θεός τα αγαπά, όπως κι εμείς. Αξίζουν όταν μπορούν να δούνε σε τι υστερούν. Αξίζουν όταν μοιράζονται τα χαρίσματά τους. Αξίζουν όταν υπομένουν στις δοκιμασίες, με προσευχή και πίστη.

Η αυτοεκτίμηση δεν είναι πανάκεια. Η εμπιστοσύνη στον Θεό τελικά και μας προσγειώνει στα μέτρα μας, αλλά και μας δίνει τη δυνατότητα να βρούμε ουρανό και συνάνθρωπο. Ας το παλεύουμε. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 24 Σεπτεμβρίου 2025

Δικαστής του εαυτού σου

Αόρατη γωνιά: Δικαστής του εαυτού σου: Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν που δεν θα έβλεπε το ηλιοβασίλεμά του. Κι έπειτα, είχε αρχίσει κιόλας να βαριέται λίγο: - Δεν υπά...

Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών…

Αόρατη γωνιά: Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών…:   του εξαίρετου ψυχολόγου Ελευθεριάδη Γ. Ελευθερίου     Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών… Για αυτό ζω. Για εκείνη την ημέρα… Για τη μέρα, που όλοι ...

Αόρατη γωνιά: Παράθυρο καθαρό. Που να μπορεί ν'ανοίγει.

Αόρατη γωνιά: Παράθυρο καθαρό. Που να μπορεί ν'ανοίγει.:  Ναι, έτσι -θαρρώ- αξίζει να είμαστε. Η ύπαρξή μας όλη ένα παράθυρο. Να μπορούμε να βλέπουμε. Να βλέπουμε τον Θεό, τον συνάνθρωπό μας, τη φύ...

Στο τραίνο της αγάπης!

Από την Αόρατη Γωνιά

Στο πολύ αγαπημένο μου ιστολόγιο Χαμομηλάκι, είδα πριν λίγο καιρό αυτό το υπέροχο βίντεο. Σας το αναρτώ κι εδώ, γιατί τέτοια βιντεάκια πρέπει να τα μοιραζόμαστε!

Ξέρεις κάτι, φίλε/η; Η αγάπη δεν χρειάζεται κάτι το αφύσικα υπερβολικό. Λίγο-λίγο άμα προσπαθούμε κάθε μέρα, ε αυτό ήταν! Μπαίνουμε στο τραίνο της αγάπης! Και σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε τον υπέροχο κόσμο της. Και ζούμε έτσι ενωμένοι, εν αγάπη με τους γύρω μας :)


Καλή προσπάθεια να'χουμε :)

Είσαι ξένος; Μόνος; Φτωχός; Ορφανός; Εγώ για σένα ήρθα...

Εγώ για σένα πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ.
 Να μη σου λείψει τίποτα.
Θα δουλέψω εγώ.
Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις.
Εγώ και φίλος, και μέλος του σώματός σου και κεφάλι,
και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ.
Μόνο να είσαι κοντά μου.
Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα.
Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα.
Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, στη γη έρχομαι πρεσβευτής του Πατέρα μου για σένα.
Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος μου και μέλος του σώματός μου.
Τι άλλο θέλεις; 

Πηγή: Ιωάννης Χρυσόστομος, Εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ομιλία ΟΣΤ΄, ε΄, Migne, P.G. vol 58, pg 700.

Πηγή: http://mazi-xeri-xeri.blogspot.gr
Αναδημοσίευση: http://samakos9.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5.html

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Υπεράνω όλων η αγάπη!

Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. «Καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη• ὑμεῖς δέ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Α' Κορ. 12, 26-27). Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία• ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστεὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωισμός. Νὰ μὴζητᾶμε, «ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση.

Ἔτσι, ἂν ζοῦμε ἑνωμένοι, θὰ εἴμαστε μακάριοι, θὰ ζοῦμε στὸν Παράδεισο. Ὁ κάθε διπλανός μας, ὁ κάθε πλησίον μας εἶναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μας» (Πρβλ.Ἐφ. 5, 30). Μπορῶ ν' ἀδιαφορήσω γι' αὐτόν, μπορῶ νὰ τὸν πικράνω, μπορῶ νὰ τὸν μισήσω; Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα ἐν Θεῷ. Ἂν αὐτὸ κάνομε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δὲν ὑπάρχει ἀπ' αὐτὴ τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι ὁ Παράδεισος.
Ἂς διαβάσομε ἀπ' τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχή. Προσέξτε τοὺς στίχους: «ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς... ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί... ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν... ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν... ἵνᾳ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ».
Ὑπεράνω ὅλων ἡ ἀγάπη. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ, παιδιά μου, εἶναι ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο, ἡ ψυχή του. Ὅ,τι κάνομε, προσευχή, συμβουλή,ὑπόδειξη, νὰ τὸ κάνομε μὲ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν ἀγάπη ἡ προσευχὴ δὲν ὠφελεῖ, ἡσυμβουλὴ πληγώνει, ἡ ὑπόδειξη βλάπτει καὶ καταστρέφει τὸν ἄλλον, ποὺαἰσθάνεται ἂν τὸν ἀγαπᾶμε ἢ δὲν τὸν ἀγαπᾶμε καὶ ἀντιδρᾶ ἀναλόγως.


Ἀπὸ τὸ «Βίος καὶ Λόγοι»,
ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς,
Χανιὰ-Κρήτης 2004.

Πηγή/Αναδημοσίευση:imverias.blogspot.gr

Aς ενώσουμε δυνάμεις σε έναν διάλογο για αρχή εξαντλητικής αγάπης…

Κώστας Ζουρδός, θεολόγος

Πολλές φορές είναι κουραστικό να διαβάζεις θρησκευτικές εργολαβίες από γραφεία που έχουν σκοπό να διαφωτίζουν τους χριστιανούς για κάθε θέμα και κείμενο που τους φαίνεται αιρετικό και ύποπτο. Πολλές φορές μπαίνεις στον πειρασμό να απαντήσεις και πάντα το μετανιώνεις. Όταν βλέπω ένα κείμενο από αυτά τα γνωστά γραφεία θυμάμαι μια παράγραφο από ένα άρθρο του Mario de Ahdrade που λέει: 

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…»

Και έτσι δεν απαντώ. Ούτε και τώρα θα το κάνω μόνο λίγες σκέψεις θα μοιραστώ. Η αλήθεια δεν κατέχεται χωρίς αγώνα, δεν πιστοποιείτε με την βιολογική γέννηση σε ένα χριστιανικό περιβάλλον, δεν μονοπωλείτε, δεν επιβάλλεται με τσαμπουκά. Μετέχετε και καταβάλλεται, μαρτυρείται με πόνο και απορία. Βασικό μέλημα της αναρχίας, αν κάποιος διαβάζει σωστά, είναι κυρίως η

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο ηθικός, αλλά ο αγαπών.

Πολλές φορές ακούτε από το στόμα των ιερέων να ομιλούν για πνευματική προκοπή, ή να λένε: «Να προσπαθήσουμε να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι..». Όμως τι σημαίνει τελικά πνευματική προκοπή, τι σημαίνει πνευματικότητα; Μήπως τα έχουμε παρεξηγήσει μέσα στο μυαλό μας;

Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για πνευματικότητα δεν ομιλούν περί ηθικής. Η Εκκλησία αδελφοί μου μας προσφέρει πνευματικότητα, και όχι ηθική τελείωση. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σίγουρα και ηθικός όμως ο ηθικός δεν συνεπάγεται και το πνευματικός...Το να είμαστε ηθικά καλοί αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το πετύχουμε, όμως δεν είναι το ζητούμενο, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός, δεν αρκεί η ηθική από μόνη της ώστε να ελκύσουμε την χάρη του Θεού. Π.χ. όσο καθαρός κι αν είσαι, όσο εγκρατείς κι αν είσαι, όση αμόλυντη ζωή κι αν έχεις, εάν ζει εν παρθενία, όσο δίκαιος κι αν είσαι, με λίγα λόγια όλοι σε θεωρούν έναν ηθικό άνθρωπο, εάν δεν έχεις ταπείνωση τίποτα δεν κατάφερες..διότι «ο Κύριος ταπεινοίς δίδωσι χάριν».

Για να επανέλθουμε όμως. Λέμε λοιπόν ότι η Εκκλησία, μας προσφέρει πνευματικότητα. Τι είναι λοιπόν η πνευματικότητα; Μπορεί να μετρηθεί;
Η πνευματικότητα αδελφοί μου είναι κατάστασις όπου ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον εγωισμό, την φιλαυτία του, έχει υπερβεί τα του κόσμου και πλέον εν ταπεινώση και μετανοία ζει για τον Χριστό ,δια του Χριστού.
Ζει δηλαδή όχι για να κτίσει ένα καλό όνομα στην κοινωνία, όχι για να γίνει διάσημος και προσφιλείς στους ανθρώπους λόγω της καθαρότητος του βίου του ή των ποικίλων αρετών του αλλά ζει για τον Χριστό, ζει για τους άλλους, ζει δια του Χριστού δηλαδή ζει μέσω του Χριστού, δια των μυστηρίων της Εκκλησίας και φτάνει στο σημείο να λέγει μαζί με τον απόστολο: «ζω δε ουκέτι εγώ ζει δε εν εμοί χριστός».

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι αυτός που έχει κάνει σπουδές στην θύραθεν σοφία, δεν είναι ούτε ο ηθικός άνθρωπος, αλλά ο μυημένος στο μυστήριο της Αγάπης.

Εάν τολμούσα να ονόμαζα ποιος είναι ο πνευματικός άνθρωπος, θα έλεγα είναι ο άνθρωπος που αγαπά. Διότι το ατέλεστο τέλος που καλούμαστε όλοι μας να αγγίξουμε και να γίνουμε μέτοχοι είναι η Αγάπη εν Χριστώ, δηλαδή η άδολη αγάπη, η ανιδιοτελής αγάπη, η αγάπη που μπορεί να φτάσει στην θυσία του Σταυρού χωρίς να κρατήσει κακία μέσα της.
«Αγάπα και κάνε ότι θέλεις», είπε ένας γέροντας σε κάποιον μοναχό. Διότι εάν αγαπάς, όντως, θα σου είναι αδιανόητο να στεναχωρήσεις τον πλησίον σου, να τον αδικήσεις, να τον κατακρίνεις. Εάν αγαπάς θα σου είναι αδιανόητο να ησυχάσεις μέσα στην φιλαυτία σου, μέσα στο βόλεμά σου…θα καταληφθείς από μία «μακαρία μανία» όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος η οποία ακόμα και όταν το σώμα κουραστεί και αποκάμει από τους κόπους της ασκήσεως θα πραγματοποιηθεί σε σένα εκείνο το ψαλμικό: «Εγώ καθεύδω» από την ανάγκη της φύσεως, «η δε καρδία μου αγρυπνεί» από το πλήθος του έρωτος προς Σε.

Η Αγάπη λοιπόν είναι ο σκοπός της ζωής, διότι Αγάπη είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος λοιπόν που σκοπό έχει την ένωσή του με τον Θεό (καθ'ομοίωσιν), είναι σαν να έχει σκοπό του την απόκτηση της Αγάπης.
Λέγει πάλι ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Αυτός που θέλει να ομιλή για την αγάπη είναι σαν να επιχειρή να ομιλή για τον ίδιο τον Θεόν.
Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωσις με τον Θεόν, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της, είναι μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, είναι πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως».


Να λοιπόν γιατί τόλμησα να πω ότι τελικά πνευματικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που αγαπά, που έχει αγάπη όχι για τους φίλους και τους οικείους τους, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά για όλη την κτίση!
Αγαπητοί μου αδελφοί, όλα αυτά τα αναφέρουμε, όχι για να μικροψυχήσουμε και να προσπαθήσουμε μονομιάς και απότομα να κατακτήσουμε τα κράσπεδα του Ουρανού, διότι μπορεί στην πορεία να απογοητευτούμε. Γι΄αυτό δεν πρέπει να ξεχνούμε το εξής: «Ότι όπως δεν είναι δυνατόν αυτός που πέρασε μακροχρόνια ασθένεια να ανακτήσει την υγεία του μέσα σε μία στιγμή, έτσι δεν είναι δυνατόν να νικήσουμε διά μιας τα πάθη μας ή ακόμα και ένα πάθος μας» (Άγ. Ιων.Κλιμακος).

Θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει προσευχή, προσοχή, ταπείνωση και μετάνοια. Θέλει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κατορθώσει πολλά πράγματα στην ζωή του όμως την αγιότητα δεν μπορεί να την κατορθώσει μακράν των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός, άρα λοιπόν μακράν της Εκκλησίας, είμαστε μακράν του Χριστού, κι ας υποστηρίζουν κάποιοι ότι πιστεύουν στον Χριστό, απορρίπτοντας την Εκκλησία Του, διότι όποιος απορρίπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία, απορρίπτει τον Χριστό και πλέον μακράν του Χριστού είναι μακράν του Φωτός, της Αλήθειας, της Αγάπης και της Αιωνίου Ζωής.
Και μην πει κάποιος ότι: «εμείς δεν ποθούμε να γίνουμε άγιοι», διότι όποιος έστω και ενδόμυχα απορρίπτει συνειδητά την αγιότητα, απορρίπτει τον σκοπό της δημιουργίας του.
Όλοι μας αδελφοί μου πλαστήκαμε κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, δηλαδή, δημιουργηθήκαμε ελεύθεροι με νου, κρίση και λογική ώστε να μεταμορφωθούμε από χοϊκούς ανθρώπους σε κατά χάριν θεανθρώπους, σε αγίους, σε όντα που ζουν μαζί με τον Θεό αρμονικά μέσα σε αιώνια ευφροσύνη. Εάν λοιπόν δεν θέλουμε ένα τέτοιο μέλλον…είμαστε άξιοι των επιλογών μας.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου στο οποίο ο Άγιος μας δείχνει τον δρόμο από την γη των παθών προς τον Ουρανό της Αγάπης.
Λέγει ο Άγιος: «Η ελάττωσις του κακού γεννά την αποχή από το κακό. Η αποχή από το κακό είναι η αρχή της μετανοίας. Η αρχή της μετανοίας είναι η αρχή της σωτηρίας. Η αρχή της σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις. Η καλή πρόθεσις γεννά τους κόπους. Αρχή των κόπων είναι οι αρετές. Η αρχή των αρετών είναι το άνθος (της πνευματικής ζωής). Το άνθος της αρετής είναι η αρχή της (πνευματικής) εργασίας. Η (πνευματική) εργασία είναι τέκνο της αρετής∙ και αυτής τέκνο η συνέχισις και η συχνότης της εργασίας. Καρπός και τέκνο της συνεχούς και επιμελούς εργασίας είναι η έξις, (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια). Και τέκνο της έξεως είναι η ποίωσις , (να γίνη δηλαδή η αρετή ένα με την ψυχή, φυσική κατάστασίς της).
Η ποίωσις στο καλό γεννά τον φόβο (του Θεού) και την ευλάβεια. Ο φόβος γεννά την τήρησι των εντολών – είτε των επουρανίων είτε των επιγείων. Η τήρησις των εντολών είναι απόδειξις της αγάπης (προς τον Θεόν και τον πλησίον). Αρχή της αγάπης είναι το πλήθος της ταπεινώσεως. Το πλήθος δε της ταπεινώσεως είναι θυγατέρα της απαθείας. Και η απόκτησις της απαθείας είναι η πληρότης της αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις του Θεού σε όσους έγιναν με την απάθεια «καθαροί τη καρδία…ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».

Η πνευματική ζωή είναι η ζωή της συγχωρετικότητος και της αγάπης. Εάν δεν συν-χωρούμε και δεν αγαπούμε…μην πλανόμεθα, δεν ζούμε πνευματική ζωή όσο και "ηθικά αμόλυντοι" κι ας είμαστε, διότι "Ο αγαπών εκ του Θεού γεγένηται και γιγνώσκει τον Θεόν".

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος.
Πηγή/Αναδημοσίευση:orthodoxianpress.com

Η Ανατρεπτική Αγάπη του Θεού

Ώ, Συ Νυμφίε, που ομορφαίνεις την ασχήμια της νύφης!
Το Zωντανό Iστολόγιο

Ομιλία Ιω. Χρυσοστόμου : « Ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος …»
Επιλογή (από P.G. 52, 404 Α-411 Β): +Παναγιώτης Νέλλας. Μετάφραση: Ελ. Μαϊνάς.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ‘ΣΥΝΑΞΗ’ τεύχος αρ. 2, 1982
Πηγή: Αντιαιρετικό Εγκόλπιο


Πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; Ναι πόρνη. Εννοώ τη δική μας φύση. Ήταν τρανός και αυτή ταπεινή. Τρανός όχι στη θέση αλλά στη φύση. Πεντακάθαρος ήταν, ακατάστρευτη η ουσία του, άφθαρτη η φύση του. Αχώρητος στο νου, αόρατος, άπιαστος από τη σκέψη, υπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας απαράλλακτος. Πάνω από τους αγγέλους, ανώτερος από τις δυνάμεις των ουρανών. Νικώντας τη λογική σκέψη, ξεπερνώντας τη δύναμη του μυαλού, αδύνατο να τον δεις, μόνο να τον πιστέψεις …

Έριχνε το βλέμμα του στη Γη και την έκανε να τρέμει … Ποτάμια έβγαζε στην έρημο … Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Για να την αναπλάσει από πόρνη σε παρθένα. Για να γίνει ο νυμφίος της. Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην πόρνη, δεν στέλνει αρχάγγελο, δεν στέλνει τα χερουβείμ, δεν στέλνει τα σεραφείμ. Αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος ο ερωτευμένος.

Επεθύμησε πόρνη. Και τι κάνει;

Το μυστήριο της αγάπης - Μακαριστός Γέρων Αρσένιος Παπατσιώκ

Ο κόσμος αυτός δεν είναι ένοχος. Εμείς είμεθα ένοχοι, διότι δεν ξέρουμε να τον αγαπάμε και να τον εκτιμήσουμε! Τί κάναμε εμείς γι’ αυτό τον κόσμο, εάν γίνεται λόγος να είσέλθουμε λεπτομερώς στον δρόμο της σωτηρίας μας; Τί κάναμε εμείς γι’ αυτό τον κόσμο; Αυτό είναι το ζητούμενο!

Ένα ίδρυμα, όπως και ένα έθνος, ζουν μέσω αυτών τών ανθρώπων πού προέρχονται απ’ αυτά, διότι μένουν επάνω στον σταυρό του καθήκοντος, χωρίς να υποχωρούν ή να κλονίζεται ή αγάπη τους. Μια μεγάλη αγάπη για τον Θεό απαιτεί μια παντοτινή θυσία. Δεν μπορούμε ποτέ να ζήσουμε, χωρίς προβλήματα και χωρίς βέλη κατευθυνόμενα εναντίον μας! Δεν ακούτε τί μάς λέγει ή Χριστιανική διδασκαλία; «Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην επί της γης, αλλά μάχαιραν… και εχθροί του άνθρωπον οι οικιακοί αυτού…» (Ματθ. 10, 36). Αλλά όλα αυτά δεν πρέπει να απελπίζουν με κανένα τρόπο τον άνθρωπο. Ακόμη κι όταν ό άνθρωπος προσβάλλεται συχνά απ’ αυτές τις δυστυχίες, αυτό δεν σημαίνει ότι θα άπελπισθή στον αγώνα του. Όχι! Ό Θεός γνωρίζει την στενοχώρια σου και μ` αυτές τις συμφορές σέ δοκιμάζει, για να σέ καταστήσει άξιο να

Η αγάπη του Θεού και η ελευθερία του ανθρώπου

Η αγάπη του Θεού και η ελευθερία του ανθρώπου

Ιερομ. Φιλόθεου Γρηγοριάτη

Ο Θεός αγάπη εστί μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και όντως αυτός είναι ο καλύτερος χαρακτηρισμός του Θεού. Για να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι, τι είναι ο Θεός.

Κατά τον Ιερό Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη βέβαια, και σύμφωνα με την αποφατική θεολογία της Εκκλησίας, ο Θεός υπερβαίνει κάθε έννοια ανθρώπινη. Δεν είναι ούτε ψυχή, ούτε λόγος, ούτε δύναμη, ούτε φως, ούτε ζωή, ούτε ουσία, ούτε χρόνος, ούτε επιστήμη, ούτε αλήθεια, ούτε βασιλεία, ούτε σοφία, ούτε αγαθότης…

Ωστόσο, ας μου επιτραπεί να πω, θα μπορούσε να γίνει κάποια εξαίρεση για το όνομα “αγάπη”. Ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο παρά Αγάπη.

Και πράγματι ο Θεός, ο Θεός των Πατέρων μας, ο μόνος αληθινός Θεός, δεν είναι ένας τιμωρός Θεός, ή έστω ένας “δίκαιος”, κατά τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Όχι, ένας δίκαιος αστυνόμος που οφείλει να επιβάλλει την τάξη καταγράφοντας με λεπτομέρεια τις παραβάσεις μας. ΄Η όπως κάποιος δίκαιος δικαστής που έργο του είναι να κρίνει αμερόληπτα, για να φανερώσει και τιμωρήσει τον ένοχο και παραδειγματίζοντας τον να επιφέρει δικαιοσύνη και ικανοποίηση στην έννομο τάξη.

Αλλά ο Θεός μας δεν είναι έτσι “δίκαιος”. Αλλοίμονο μας αν ήταν! Ο Θεός μας είναι ο Πατέρας μας. Ο Θεός μας “αγάπη εστί”.

Υποβάλλεται όμως από πολλούς η ερώτηση – απορία της ανθρώπινης αδυναμίας:

Γιατί τότε να υπάρχουν τόσες θλίψεις, τόσες αδικίες και δυστυχίες στον κόσμο, αφού ο Θεός είναι αγάπη;

Σε απάντηση θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τα λόγια του μακαριστού π.Επιφανείου Θεοδωροπούλου:

“… Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; γιατί; γιατί; Χιλιάδες πελώρια “γιατί”. κατάλαβε το. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει, με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των “γιατί”.

Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει να πάρουμε απάντηση σε μερικά “γιατί”…

Αγάπη λοιπόν ο Θεός και αγαπά τον άνθρωπο, το δημιούργημα Του. Έτσι επιθυμεί και την κοινωνία μαζί Του: Κοινωνία αγαπητική αγαπωμένων προσώπων. Και ο άνθρωπος, μπορεί να αγαπήσει τον Προσωπικό Θεό, εφ’ όσον αληθινή αγάπη μόνο σε πρόσωπα μπορεί να κατευθυνθεί και να υπάρξει. Ζώα, αντικείμενα, ιδέες ή φιλοσοφίες, το μερικό ενδιαφέρον του ανθρώπου μπορούν και πρέπει να ελκύουν κι όχι τον όλο άνθρωπο. Γι’ αυτό και κάθε περίπτωση που υπερβαίνει το μέτρο αυτής της απλής συμπάθειας και ενδιαφέροντος προς αυτά, εκφυλίζεται και καταλήγει σε πάθος, αδυναμία ψυχής, αλλά ποτέ δεν είναι αγάπη αληθινή. Αγάπη αληθινή, προσωπική, δονεί τον όλο άνθρωπο ως τα βαθύτατα του είναι του, και τον ελκύει προς το αγαπημένο πρόσωπο.

Και ο προσωπικός Θεός μας, δεν είναι ο θεός των φιλοσόφων, των σκεπτικιστών, αλλά ο Θεός των Πατέρων μας, που είναι Πρόσωπο και όχι ιδέα.

Αυτός ο Θεός από την εκστατική Του αγάπη προς το προσωπικό Του δημιούργημα, τον άνθρωπο, εξέρχεται με τις άκτιστες ενέργειες Του και κοινωνεί μαζί του σε μια κοινωνία αγάπης, εν Χριστώ, στην Εκκλησία Του.

Προϋπόθεση αληθινής και βαθιάς αγάπης είναι η ελευθέρα προαίρεσης. Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει κανείς κάποιο άλλο πρόσωπο, πιεζόμενος να το κάνει αυτό, από κάποια ανάγκη η βία.

Ο άγιος Θεός, από σεβασμό και πατρική εκτίμηση και αγαπητική διάθεση προς τον άνθρωπο, τον θέλει ελεύθερο, δεν του επιβάλλεται, αλλά περιμένει την ελεύθερα προσωπική του εκλογή. Το να αποδεχθεί δηλ. το Θεό στην ζωή του ή να Τον απορρίψει.

Ο Θεός λοιπόν, έρχεται προς ημάς και αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, αφού με ελευθερία αγάπης Τον δεχθούμε στην ζωή μας. Και μας φανερώνεται η δόξα και η Χάρις Του και εμείς απολαμβάνουμε την ευλογημένη παρουσία Του. Και εκ πείρας μαθαίνουμε τι σημαίνει ζωή με το Θεό, και πως είναι η κοινωνία με το Θεό. Εφ’ όσον, αν δεν μας αποκαλυφθεί από Εκείνον, δεν μπορούμε μόνοι μας να Τον εύρουμε, να Τον γνωρίσουμε, τον Δημιουργό και Κτίστη μας.

Αντιθέτως τον απορρίπτουμε από την ζωή μας και δεν Τον αγαπούμε, όταν αδιαφορούμε για τις εντολές Του, σύμφωνα και με τον λόγο Του: “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. δ’, 21). Κλείνουμε έτσι τα αυτιά μας στην πρόσκληση Του και μένουμε μόνοι μας χωρίς Θεό, ανίκανοι να αγαπήσουμε, γευόμενοι την απελπιστικά πικρή οδύνη της φιλαυτίας μας.

Μας αφήνει ο Θεός να διαλέξουμε μόνοι μας και δεν μας επιβάλλει την παρουσία Του. Όμως διακριτικά μας βοηθεί να ξεπεράσουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας και να εκλέξουμε το συμφέρον σε μας.

Και το συμφέρον μας, άσχετα αν το καταλαβαίνουμε ή όχι, είναι να Τον εύρουμε, να Τον γνωρίσουμε, να ενωθούμε και να μείνουμε μαζί Του. Αυτός είναι κι ο σκοπός της ζωής μας, γι’ αυτό πλασθήκαμε απ’ Αυτόν.

“Αυτή δε έστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσι σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν” (Ιωάν. ιζ’, 3)

Έχει τους τρόπους Του να πλησιάζει ο Θεός την κάθε ψυχή, να την ελκύει προς τον Εαυτό Του. Να την πληροφορεί για την παρουσία Του, να της ομιλεί, να της δίδει ευκαιρίες, αφορμές και δυνατότητες για να Τον πλησιάσει κι αυτή και να Τον γνωρίσει, για να χαρεί και να ζητήσει ο άνθρωπος να μείνει ο Θεός μαζί του.

Αν η ψυχή, δεκτική στην Χάρη του Θεού, Τον πλησιάζει και ποθήσει την κοινωνία Του, τότε ο Θεός αρχίζει ένα άγιο “παιχνίδι” μαζί της.

Πότε της ομιλεί με γλυκύτητα και τρυφερότητα, και τότε η ψυχή φτερουγίζει στα ουράνια από ένα ιερό, θείο έρωτα, λησμονώντας όλα τα επίγεια.

Πότε της κρύβεται και εκείνη τρομαγμένη από την φαινομενική μοναξιά της Τον ψάχνει λυπητερά και υπομένει ένα άγιο μαρτύριο.

Ώσπου και πάλι της φανερώνεται, αυξάνοντας έτσι τον εράσμο γι’ Αυτόν πόθο της και καθαίροντας την καλύτερα. Για να μεγαλώσει την ένωση και κοινωνία μαζί της και να την οδηγήσει σε μεγαλύτερες χαρές και ευλογίες από δόξα σε δόξα.

Και τούτο συνεχίζεται μέχρι το τέλος της ζωής του ανθρώπου, και αναλόγως της δεκτικότητας της κάθε ψυχής μετέχει στην χαρά της αγαπητικής αυτής κοινωνίας με τον Κύριο της.

Αναδημοσίευση: http://isagiastriados.com

Γιατί να μην έχουμε για κάθε άνθρωπο αγάπη;

Από το :lllazaros.blogspot.gr

Εκείνος, που αγωνίζεται να αποκτήση τελεία αγάπη, τόσο προς τον Θεό, όσο και προς τον πλησίον, αυτός μπορεί και ομολογεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν «εν Πνεύματι Αγίω» (βλ.. Α’ Κορ. 12, 3)

.Πρέπει να πιστεύης ότι σε αγαπά ο Θεός, ακόμη κι αν όλοι οι άνθρωποι σε αποστραφούν κι αν όλοι σε εγκαταλείψουν.
Όταν σου έλθη λογισμός πως δεν σε αγαπούν και δεν σου συμπαραστέκονται, τότε να θυμάσαι πως, όταν όλοι σ’ εγκαταλείψουν, όμως έχεις τον Θεό για βοηθό. «Ο πατήρ μου», λέγει ο Δαβίδ, «και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με» (Ψαλμ. 26, 10).

 Κάποιος Μοναχός ήταν άρρωστος. Πέρασε περίπου ένας μήνας, και κανείς δεν πήγε στο κελλί του να τον 'δη και να τον βοηθήση. Κατόπιν έστειλε ο Θεός άγγελο να τον υπηρέτηση. Κι όταν αργότερα οι συνασκητές του σκέφθηκαν να τον επισκεφθούν, να ιδούν μήπως είναι άρρωστος, μήπως έχη πάθει τίποτα, αυτός, μόλις τους αντίκρυσε, τους φώναξε: «Φύγετε!» Τότε αυτοί του είπαν: «Γιατί μας διώχνεις;» Αυτός αποκρίθηκε: «Τόσο καιρό, που δεν με σκεφθήκατε εσείς, που δεν με είδατε, που δεν με βοηθήσατε, έστειλε ο Θεός άγγελο, και με υπηρετούσε. Μα τώρα, που ο άγγελος σας είδε, έφυγε! Προτιμότερο να φύγετε εσείς, και να έρθη πάλιν ο άγγελος!»
Γιατί να μη έχουμε για κάθε άνθρωπο αγάπη;
Όσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται!
Εκείνος, που επιθυμεί το κακό του συνανθρώπου του, κάνει τελικά κακό στον ίδιο τον εαυτό του. Και εκείνος, που αγαπά ακόμα και τον εχθρό του, στην πραγματικότητα ευεργετεί τον ίδιο τον εαυτό του.
Όσο πιο πολύ αγωνιζόμαστε να αγαπήσουμε τον Χριστό, τόσο πιο πολύ νοιώθουμε μέσα μας χαρά και ευτυχία. Δεν υπάρχει στον κόσμο μεγαλύτερη ευτυχία από το να φλέγεται η καρδία μας από αγάπη προς τον γλυκύτατο Κύριό μας.
«Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6, 24). Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό με όλη την καρδία μας, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα τα γήινα είναι πρόσκαιρα και μάταια, και σε τίποτε από αυτά να μη προσκολληθούμε. Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας, πρέπει να περιφρονήσουμε τρία πράγματα: Το χρήμα, τις ηδονές και την ανθρώπινη δόξα.
Είμαστε σε θέση να πούμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο, «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. 8, 35). Αν ναι, τότε είναι που πραγματικά αγαπούμε τον Χριστό!
Δεν έχει τόση αξία το να αγαπούμε όσους μας αγαπούν. «ποία υμίν χάρις εστί;» (Λουκ. 6, 32). Αξία έχει το να αγαπούμε αυτούς, που μας εχθρεύονται, κι αυτούς, που μας μισούν!

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. 

Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. 

Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις.

 Γιατί; 

Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. 

Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; 

Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. 

Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! 

Ε, αυτό πάει πολύ…..

 

Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: 

Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; 

Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; 

Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; 

Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;

Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; 

Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; 

Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; 

Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; 

Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο;

 Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; 

Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; 

Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;

Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. 

Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες».

 Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. 

Μίλα του λογικά.

 Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; 

Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;

Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς….

 Πού θα πάει αυτή η ιστορία; 

Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; 

Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;

 

Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τα λογικά επιχειρήματα για έναν θεό της θρησκείας και να αγαπήσουν τρελά το Χριστό, που είναι ο Θεός της αγάπης. Ένα Θεό που υπερβαίνει τα δικά μας μέτρα και σταθμά, ένα Θεό που αρνείται να υπακούσει σε μια συμφεροντολογική και γι’ αυτό κουτσή αγάπη, ένα Θεό που δεν εγκλωβίζεται σε θρησκευτικά κλισέ, ένα Θεό που μας “αδικεί” για να μας ΑΓΑΠΑΕΙ…..

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής

Αναδημοσίευση:http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/2015/10/blog-post.html

Γίνε λίμνη...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός γέροντας δάσκαλος.
Είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.

Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.

«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Πικρή» είπε ο μαθητής.

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής έκανε ότι του είπε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.

«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.

«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Όχι» απάντησε ο νέος.

Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:
«Ο πόνος στη ζωή είναι καθαρό αλάτι.
Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια.
Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο εκείνο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.

Έτσι,
το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις
είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…
Πάψε να είσαι το ποτήρι.
Γίνε η λίμνη!»

Όλοι έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι ο δικός μας πόνος πονάει πιο πολύ. Κι όταν πονάμε γινόμαστε ακόμα περισσότερο το κέντρο του κόσμου. Ο εγωισμός αυξάνεται πόσο μάλλον όταν είναι και δικαιολογημένος… Αυτό και μόνο του επιτρέπει να βγει έξω να διαδηλώσει με σημαίες και με ταμπούρλα….

Και ποιο το αποτέλεσμα;
Ο πόνος αυξάνεται διότι ως γνωστόν σε ότι εστιαζόμαστε δε συρρικνώνεται αλλά μεγεθύνεται. Όσο μικρότερο το ποτήρι, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος. Όσο πιο κοντινή η απόσταση απ’ όπου τον βιώνουμε, τόσο πιο απέραντος μοιάζει.

Αν όμως βυθίσουμε τον πόνο μας στη απύθμενη λίμνη του πανανθρώπινου πόνου και μετά κοιτάξουμε τη λίμνη από το απέναντι βουνό θα συνεχίσει να έχει την ίδια ένταση, την ίδια σημαντικότητα και το ίδιο βάθος;

Μια δοκιμή θα μας πείσει.

peacefull-mind.blogspot.gr

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2013/09/gine-limni/#ixzz2j8grOckJ

Το κομμάτι της αλήθειας....

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Αρχιδιάβολος περπατούσε συνοδευόμενος από έναν δαίμονα.
Καθώς περπατούσαν λοιπόν και κατάστρωναν δολοπλοκίες και κάθε είδους πονηρά σχέδια, κάποια στιγμή παρατήρησαν έναν άντρα να περπατάει στην αμμουδιά μια υπέροχης παραλίας.

Κάτι σε αυτόν τον άντρα τράβηξε προς στιγμήν την προσοχή του δαίμονα ο οποίος σκούντηξε τον Αρχιδιάβολο και του έδειξε προς την κατεύθυνση που ήταν ο άνθρωπος αυτός.
Ο άντρας περπατούσε διαλογιζόμενος και ήταν απορροφημένος από την ομορφιά του περιβάλλοντός του.
Καθώς περπατούσε όμως, κάποια στιγμή κοντοστάθηκε και κοίταξε κάτω στην αμμουδιά.

Ο Αρχιδιάβολος και ο δαίμονας παρακολουθούσαν με περιέργεια τον άντρα και ο δαίμονας αποφάσισε να τον πλησιάσει λίγο για να δει τι είχε βρει στην αμμουδιά.
Ο άντρας λοιπόν είδε κάτι να λαμπυρίζει κάτω στα πόδια του, έσκυψε και το πήρε στα χέρια του.
Μόλις το αντίκρισε, ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του και γεμάτος ευγνωμοσύνη, ύψωσε τα χέρια του στον αέρα.
Ο δαίμονας, έντρομος έτρεξε στον Αρχιδιάβολο και του είπε “Αυτός ο άνθρωπος βρήκε ένα κομμάτι αλήθειας!”
Ο Αρχιδιάβολος, φανερά αδιάφορος όμως, γύρισε από την άλλη και συνέχισε τον δρόμο του.
Τότε ο δαίμονας, μην κατανοώντας την στάση του αυτή έτρεξε πάλι κοντά του και του είπε απεγνωσμένα “Μα δεν καταλαβαίνεις; Ο άνθρωπος αυτός βρήκε ένα κομμάτι αλήθειας. Δεν θα κάνεις κάτι;”

“Όχι, δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, γιατί κάθε φορά που ο άνθρωπος βρίσκει μια αλήθεια, τότε δημιουργεί μια θρησκεία” αποκρίθηκε ο Αρχιδιάβολος αδιάφορος και συνέχισε την πορεία του.

 http://enallaktikidrasi.com/2013/05/to-kommati-tis-alitheias/#ixzz2jCTACpk9

Η μετρίως έξυπνη μύγα

Μια μεγάλη αράχνη στο παλιό σπίτι έφτιαξε έναν ιστό ωραιότατο, για να πιάνει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα ακουμπούσε στον ιστό και παγιδευότανε πάνω του, η αράχνη την καταβρόχθιζε, έτσι ώστε, όταν θα πέρναγε καμιά άλλη μύγα, να νομίζει πως ο ιστός ήταν ένα μέρος ασφαλές και ήσυχο, να ξεκουραστεί.

Μια μέρα, μια μετρίως έξυπνη μύγα βούιζε γύρω και πάνω απ’ τον ιστό τόση πολλή ώρα χωρίς να προσγειώνεται, που η αράχνη παρουσιάστηκε και είπε «Έλα κάτω, μωρέ.»

Η μύγα όμως ήταν αρκετά έξυπνη για τα κιλά της αράχνης, κι είπε: «Ποτέ δεν προσγειώνομαι σε μέρη που δε βλέπω να υπάρχουν κι άλλες μύγες, και δε βλέπω καθόλου άλλες μύγες στο σπίτι σας.» Έτσι, πέταξε μακριά μέχρι που έφτασε σ’ ένα μέρος όπου υπήρχαν πάρα πολλές άλλες μύγες. Ετοιμαζότανε να εγκατασταθεί ανάμεσά τους όταν μια μέλισσα εμβουίστηκε κι είπε: «Στάσου, βλάκα, το χαρτί έχει κόλλα. Όλες αυτές οι μύγες είναι πιασμένες.»

«Μην είσαι ανόητη», είπε η μύγα, «απλώς χορεύουνε.»

Κατέβηκε, λοιπόν, κάτω και κόλλησε στη μυγοπαγίδα μ’ όλες τις άλλες μύγες.

Επιμύθιο: δεν υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς, ούτε σε οτιδήποτε άλλο.

James Thurber

  Πηγές: http://tzotzioy.blogspot.gr/  , wikipedia

Αντικλείδι , http://antikleidi.com/

Πηγή

Αναζητώντας ... την αλήθεια

Ένας άνθρωπος, σ’ όλη του τη ζωή έψαχνε την Αλήθεια και δεν μπορούσε να τη βρει. Πέρασε απ’ όλες τις χώρες του κόσμου, βρέθηκε στις χώρες του Βορρά, στις χώρες του Νότου και της Δύσης χωρίς αποτέλεσμα.

Πηγή εικόνας

Κάποια φορά που βρέθηκε σε μια μικρή χώρα της Ανατολής, ένοιωσε κουρασμένος και απελπισμένος και κάθισε κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Ξαφνικά, από το εσωτερικό της σπηλιάς ακούστηκε κάποιος θόρυβος σαν γρύλισμα. Ο άνθρωπος σηκώθηκε και πλησίασε την είσοδο με ένα ξίφος στο χέρι. Ξεχώρισε μια σκοτεινή μορφή που του φάνηκε ότι ανήκε σε γυναίκα. Μπήκε στη σπηλιά όπου βασίλευε φοβερή δυσοσμία. Όταν τα μάτια του συνήθισαν στο σκοτάδι, είδε πράγματι μια γυναίκα, γριά και αποκρουστική, ρυτιδιασμένη, τριχωτή και βρωμερή.

Εκείνη, σήκωσε προς το μέρος του τα θολά μάτια της και τον ρώτησε, τι θέλει.

- Αναζητώ την Αλήθεια, απάντησε εκείνος.

- Τη βρήκες, του είπε η γριά.

- Εσύ είσαι η Αλήθεια;

- Ναι.

- Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος;

Εκείνη του έδωσε αποδείξεις. Ήξερε τα πάντα για αυτόν, το όνομά του, την ηλικία του, τις περιπέτειές του. Ο άνθρωπος έμεινε αποσβολωμένος και απογοητευμένος, ρώτησε με αμηχανία:

- Είσαι τόσο άσχημη! Ποτέ δεν είχα συναντήσει τίποτα πιο τρομερό από ‘σένα. Όμως όλοι θέλουν να σε γνωρίσουν! Θα με ρωτήσουν! Πρέπει να τους πω κάτι! Τι να τους πω;

- Πες τους ψέματα, είπε η Αλήθεια, πες τους ότι είμαι νέα και ωραία, και όλοι θα σε πιστέψουν.

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Η τρύπα στο πεζοδρόμιο - Χόρχε Μπουκάι

Αυτή η ιστορία είναι εμπνευσμένη από ένα ποίημα ενός μοναχού από το Θιβέτ, του Ριμποτσέ, που εγώ το ξαναέγραψα σύμφωνα με το δικό μου τρόπο αφήγησης, για να τονίσω κάποια παραπανίσια χαρακτηριστικά που έχουμε εμείς οι άνθρωποι.

Σηκώνομαι το πρωί. Βγαίνω από το σπίτι μου. Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου, ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Ωστόσο, δεν το θυμάμαι και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο. Τη θυμάμαι και,παρόλα αυτά, δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου. Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο και περπατάω κοιτάζοντας κάτω. Την βλέπω και, παρόλο που τη βλέπω, πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου.Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο. Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου. Την βλέπω,προσπαθώ να πηδήξω από πάνω αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου. Βλέπω την τρύπα. Παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά, αλλά όχι αρκετά μακριά και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα, βγαίνω απ΄ το σπίτι μου,βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω στην άλλη άκρη! Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα που χοροπηδάω από τη χαρά μου… Και, έτσι όπως χοροπηδάω, ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα, βγαίνω απ΄ το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω και συνεχίζω το δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα, σήμερα μόλις, συνειδητοποιώ ότι είναι πιο βολικό να περπατάω… στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Χόρχε Μπουκάι

Ο λύκος, ο όσιος και τα γαϊδουράκια.

Στην περιοχή του Μγβίμε, όπου ασκήτευε ό Όσιος Σίω ό Σπηλαιώτης, τα θηρία, και κυρίως οι λύκοι, κατασπάραζαν συχνά τα ζώα των ανθρώπων, πού έφθαναν ως εκεί ζητώντας θεραπεία, αλλά και τα γαϊδουράκια, πού είχαν οι ασκητές, για να μεταφέρουν διάφορα φορτία. Ό Όσιος Σίω, βλέποντας τόσο τούς προσκυνητές όσο και τούς μοναχούς να θλίβονται για την απώλεια των υποζυγίων τους, προσευχήθηκε στον Κύριο, να οδηγήσει μπροστά του όλα τα άγρια ζώα πού ζούσαν στον Μγβίμε. Μόλις τελείωσε την παράκληση του και βγήκε από την σπηλιά του, αντίκρισε αναρίθμητα θηρία, μικρά και μεγάλα, να στέκονται εκεί, με σκυμμένα τα κεφάλια, σαν να περίμεναν κάποια εντολή του.

- Ακούστε τί θα σάς πω, άρχισε να τα νουθετεί ό Όσιος. Ό Χριστός γνωρίζει πώς ή καρδιά μου πονά για σάς. Αυτή ή έρημος όμως θα γεμίσει ανθρώπους, πού θα δοξολογούν τον Θεό, γι' αυτό πρέπει να πάτε σε άλλον τόπο. Μόνο ένα από σάς θα μείνει εδώ, για να βόσκει τα γαϊδουράκια των αδελφών. Έτσι θα εξιλεωθείτε για τις ζημιές πού κάνατε.

Σε λίγα λεπτά όλα τα θηρία είχαν εξαφανιστεί, εκτός από έναν λύκο, πού έμεινε ακίνητος μπροστά στον Όσιο, κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
- Στον όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είπε εκείνος, σε προστάζω από σήμερα να φυλάς τα υποζύγια των αδελφών. Κάθε πρωί θα τα οδηγείς στην βοσκή και κάθε βράδυ θα τα φέρνεις πίσω. Θα τρως ότι τρώμε κι εμείς. Ζώο ή άνθρωπο δεν θα πειράξεις. Εμπρός, δουλειά τώρα.

Από τότε ό λύκος, ημερωμένος και υποταγμένος στον Όσιο, έβοσκε τα γαϊδουράκια. Σάρκα δεν γεύθηκε ποτέ. Κάθε πρωί έτρωγε ψωμί μουσκεμένο σε νερό, το ίδιο και το βράδυ. Ύστερα πήγαινε στην φωλιά του -μια τρύπα σκαμμένη από τον Όσιο Σίω δίπλα στην σπηλιά του- όπου περνούσε την νύχτα. Πέρασαν έτσι έξι χρόνια. Μια μέρα ό λύκος έφερε πίσω τα ζώα νωρίτερα από την συνηθισμένη ώρα και άρχισε ν' αλυχτά παράξενα. Οι Πατέρες δεν άργησαν να διαπιστώσουν πώς έλειπε ένα γαϊδουράκι, πού ανήκε στον μοναχό Κόνωνα. Πιστεύοντας ακράδαντα πώς ό λύκος είχε φάει τον ζώο του, ό Κόνων έτρεξε στην σπηλιά του Οσίου.

- Γέροντα, εξαιτίας σου έχασα τον γάιδαρο μου, ξέσπασε θυμωμένος.

Ο πραότατος Σίω δεν ταράχθηκε από την άπρεπή συμπεριφορά του υποτακτικού του. Στο μεταξύ ό λύκος είχε πλησιάσει κοντά τους. Τούς κοιτούσε και κουνούσε την ουρά του, σαν να ήθελε κάτι να τούς πει. Βλέποντας όμως πώς δεν τον καταλάβαιναν, άρπαξε τον ραβδί του Κόνωνα με τα δόντια του κι άρχισε να τον τραβά επίμονα. Τον ακολούθησαν και σε λίγο βρέθηκαν επάνω από ένα βάραθρο. Έσκυψαν με προσοχή και είδαν στο βάθος του το γαϊδουράκι να κείτεται νεκρό μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ήταν φανερό ότι είχε τσακιστεί στον γκρεμό.

Ο Κόνων, μετανοημένος, ζήτησε με δάκρυα συγγνώμη από τον Γέροντα. Ύστερα από αυτό το γεγονός ό Όσιος είπε στον λύκο:
Αρκετά μάς υπηρέτησες. Σ' ευχαριστούμε για τούς κόπους σου. Πήγαινε πια να βρεις τούς συντρόφους σου. Τα γαϊδουράκια θα τα βόσκουν από δώ και πέρα οι αδελφοί.

Πηγή

Το όνειρο

Ένας επισκέπτης πήγε σε έναν Δερβίση. Αυτός ο επισκέπτης ήθελε να αποδείξει τις γνώσεις του για το Κοράνι και ήθελε να προκαλέσει τον Δερβίση σε μια συζήτηση. Όταν μπήκε ωστόσο, ο Δερβίσης πήρε την πρωτοβουλία και αναφέρθηκε στον Ιωσήφ και τα όνειρα που είχε, σύμφωνα με το Κοράνι. Στη συνέχεια στράφηκε ξαφνικά προς τον επισκέπτη του και τον ρώτησε αν θα μπορούσε να του πει για ένα όνειρο που είχε δει ο ίδιος, έτσι ώστε ο επισκέπτης να του το ερμηνεύσει. Αφού πήρε την άδεια του, ο Σούφι είπε ότι είδε ένα όνειρο στο οποίο συμμετείχαν και οι δύο τους. Ο Δερβίσης συνέχισε περιγράφοντας το όνειρο: “Είδα το χέρι σου να βυθίζεται σε ένα βάζο με μέλι, ενώ το χέρι μου βυθίστηκε στην τουαλέτα”.

Ο επισκέπτης έσπευσε να ερμηνεύσει: «Είναι προφανές! Έχεις βυθιστεί σε λάθος αναζητήσεις ενώ εγώ ζω μια έντιμη και δίκαιη ζωή ».

«Αλλά», είπε ο Σούφι, «υπάρχει και συνέχεια”. Ο επισκέπτης του ζήτησε να συνεχίσει. Ο Δερβίσης συνέχισε λέγοντας: “Εσύ έγλειφες το χέρι μου και εγώ το δικό σου”.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2013/06/to-oneiro-mia-soufiki-istoria/#ixzz2jCPc8gkq

Η κομψή καμήλα - Ευγένιος Τριβιζάς

Ο Αχμέτ Χαμάμετ, ο μοναχικός βεδουίνος, είχε μια καμήλα που τον συνόδευε ακούραστη σε όλα του τα ταξίδια.

- Ω καμήλα θαυμαστή, ω καμήλα διαλεχτή! της έλεγε κάθε τόσο.

Δεν υπάρχει σαν κι εσένα καμήλα άλλη καμιά! Είσαι η παρηγοριά, η ελπίδα και η παρέα μου. Πολυτιμότερη είσαι απ’ τις δροσερές οάσεις και οι αρετές σου είναι περισσότερες από τους αναρίθμητους κόκκους τής άμμου όλων των ερήμων της οικουμένης.

- Τα παραλές! του απάντησε μια μέρα η καμήλα.

- Ποιος; Εγώ; Γιατί με πικραίνεις με τ’ άστοχα λόγια σου, ω καμήλα; Καθόλου δεν τα παραλέω. Τόσα πολλά είναι αυτά που σου χρωστάω, που ακόμα κι αν ζούσα χίλιες χιλιάδες αιώνες και πάλι δεν θα προλάβαινα να σου τα ξεπληρώσω.

- Αν είσαι έτσι όπως τα λες, αν με εκτιμάς, αν με αγαπάς, αν με υπολήπτεσαι τόσο πολύ, τότε αντί να τα φορτώνεις όλα στην καμπούρα μου, θα μου έκανες και συ μια μικρή χάρη.

- Τι χάρη επιθυμείς να σου κάνω;

- Να με πας στην Ευρώπη να κάνω αισθητική εγχείρηση.

- Δεν καταλαβαίνω. Τι ακριβώς εννοείς; Για εξηγήσου, ω αινιγματική καμήλα!

- Να, είπε με φωνή γεμάτη παράπονο η καμήλα. Νομίζεις ότι μου αρέσει να κουβαλάω στη ράχη μου ολόκληρη καμπούρα; Νομίζεις ότι δεν θέλω κι εγώ να είμαι κομψή κι ανάλαφρη σαν ελαφίνα;

- Επιθυμείς δηλαδή, ω καμήλα, να απαλλαγείς από την καμπούρα σου;

- Ακριβώς. Άλλωστε κι εσένα σε συμφέρει, ω βεδουίνε! Θα είσαι ο μόνος βεδουίνος στην έρημο που θα διαθέτει κομψή, ντελικάτη και ντιστεγκέ καμήλα. Λίγο το ‘χεις;

- H επιθυμία σου θα εκπληρωθεί! αποφάσισε ο μοναχικός βεδουίνος.

Ξόδεψε όλες του τις οικονομίες, χρεώθηκε, έβαλε ενέχυρο την τέντα του και την καλή του κελεμπία, αγόρασε εισιτήριο και πήγε την καμήλα στο Λονδίνο, στον καλύτερο αισθητικό χειρουργό.

Εκεί, στην αίθουσα αναμονής περιμένανε κι άλλοι πελάτες.

Περίμεναν άχαρα λελέκια που θέλανε να τους κοντύνει τα πόδια και σκαντζόχοιροι που θέλανε να τους ξυρίσει τα αγκάθια τους.

Περιμένανε χελώνες που θέλανε να τους ισιώσει τις ρυτίδες και κατσίκες που θέλανε να τους κάνει ριζική αποτρίχωση.

Περιμένανε σαρδέλες που θέλανε να τις επιχρυσώσει, για να γίνουνε χρυσόψαρα, και ρινόκεροι που θέλανε να αποκτήσουνε βελούδινη επιδερμίδα.

Περιμένανε φάλαινες που θέλανε να αδυνατίσουνε, ώσπου να γίνουνε μαρίδες και κοράκια που θέλανε να τους κάνει μεταμόσχευση φτερών παγονιού.

Όταν έφτασε η σειρά της, μπήκε και η καμήλα στο γραφείο του γιατρού. Μαζί της και ο μοναχικός βεδουίνος.

Εδώ βλέπουμε τη φάλαινα και τα άλλα ζώα που περιμένουν με ανυπομονησία τον γιατρό στην αίθουσα αναμονής

Ο κτηνοαισθητικός πήρε προσεχτικά το ιστορικό της καμήλας, ακροάστηκε την καμπούρα της και την κοίταξε καλά καλά.

- Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να σου την κόψω; ρώτησε.

- Σιγουρότατη! απάντησε κοφτά η καμήλα.

- Εσείς τι λέτε, αγαπητέ βεδουίνε;

- Ό,τι πει η καμήλα!

- Να κόψω καλύτερα μόνο τη μισή; πρότεινε ο γιατρός.

- Ποια μισή; Όλη! επέμεινε η καμήλα.

- Εσείς τι λέτε, σεβαστέ βεδουίνε; Έχετε σκεφτεί τις συνέπειες;

- Ό,τι πει η καμήλα!

- Μήπως θέλετε να το αναβάλουμε για να το ξανασκεφτείτε;

- Ό,τι πει η καμήλα!

- Το γοργόν και χάριν έχει! είπε η καμήλα.

- Να την κόψω λοιπόν όλη; Αυτό επιθυμείτε;

- Αυτό! Κόψ’ τη τη ρημάδα να ησυχάσουμε! αποφάσισε ο βεδουίνος, που δεν του αρέσανε τα ημίμετρα.

Έτσι κι έγινε. H καμήλα μπήκε στην κλινική και όταν σε μερικές μέρες βγήκε, ήταν κομψή και πεταχτή σαν ελαφίνα.

Όταν με το καλό επιστρέψανε στην πατρίδα τους κάνανε αίσθηση. Οι άλλοι, βεδουίνοι μείνανε μ’ ανοιχτό το στόμα, μόλις αντικρίσανε τη βελτιωμένη καμήλα. Δεν πιστεύανε στα μάτια τους. Ο Αχμέτ ανέβηκε πολύ στην υπόληψή τους. Όσο για τις υπόλοιπες καμήλες, τρελαθήκανε από τη ζήλεια τους.

Ο Αχμέτ Χαμάμετ περιέφερε την καμήλα του από ‘δω και από ‘κει και πολύ καμάρωνε.

- Είδατε τι κομψή καμήλα έχω εγώ; έλεγε και γελούσανε και τα μουστάκια του.

Σε μερικές μέρες ο Αχμέτ Χαμάμετ και η κομψή καμήλα ξεκινήσανε για ένα μεγάλο ταξίδι στην απέραντη έρημο.

Ένα μεσημέρι όμως τους ζάλισε ο πυρωμένος ήλιος, χάσανε τον προσανατολισμό τους και δεν άργησαν να χαθούν.

Μερόνυχτα γυρίζανε άσκοπα, χωρίς να μπορούνε να βρούνε ούτε όαση ούτε τροφή ούτε κάποιο δροσερό πηγάδι.

Ο Αχμέτ Χαμάμετ άρχισε να βλέπει οφθαλμαπάτες. Έβλεπε κοράκια με φτερά παγωνιού να σερβίρουνε παγωμένες γρανίτες.

Έβλεπε λελέκια να κάνουνε βουτιές σε δροσερές πισίνες.

Έβλεπε ρινόκερους με βελούδινη επιδερμίδα να ανταλλάσσουν γυάλες με επιχρυσωμένες σαρδέλες.

Έβλεπε κατσίκες να χορεύουνε τσικ του τσικ γύρω από κρυστάλλινα σιντριβάνια.

Έβλεπε χελώνες χωρίς ρυτίδες να κάνουνε θαλάσσιο σκι σε αφρόλουστες παραλίες.

Εδώ βλέπουμε κι εμείς μία από τις φαντασμαγορικές οφθαλμαπάτες που έβλεπε ο βεδουίνος όταν χάθηκε στην απέραντη έρημο

H καμήλα που δεν είχε αποθέματα λίπους για να συντηρηθεί σε τούτες τις δύσκολες στιγμές αδυνάτισε, έγινε πετσί και κόκαλο και δεν άργησε να αφήσει την τελευταία της ανάσα.

Ο Αχμέτ Χαμάμετ πλανιόταν ολομόναχος στην αφιλόξενη φλογισμένη έρημο που έμοιαζε να μην έχει αρχή και τέλος. Οι αμμόλοφοι χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα, ίδιοι με κύματα μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας που είχε πετρώσει εδώ και πολλούς αιώνες.

Τα μάτια του έτσουζαν, το λαρύγγι του ήταν στεγνό, τον θάμπωνε, τον έκαιγε, τον τυραννούσε, τον πυρπολούσε ο πυρωμένος ήλιος.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, τον τύλιξε σε λίγο στη μανιασμένη δίνη της μια φοβερή ανεμοθύελλα.

Πάσχισε να προχωρήσει. Άδικος ο κόπος. Δεν τον κρατούσαν πια τα πόδια του.

Ενώ χιλιάδες μαστίγια βίτσιζαν το πρόσωπό του, παραπάτησε, γονάτισε, σωριάστηκε στην άμμο εξουθενωμένος…

- Τι την ήθελα την κομψή καμήλα; πρόλαβε να ψιθυρίσει προτού τον σκεπάσει για πάντα η θαμπή, η καυτή, η ανελέητη άμμος της ερήμου.

πηγή: Ευγένιος Τριβιζάς

fairytalesdreams.wordpress.com

 photo by Euphemnia

 Πηγή