Πάνω σ' έναν ξένο στίχο: Ταξιδεύοντας στην Μεγάλη Πέμπτη με την ποίηση του Γ. Σεφέρη

Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό ^. την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια, το στέγνωμα της αγάπης ^. Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε... τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει; ποιος θα μπορέσει ν’ ακουστεί; Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων. («Σαλαμίνα της Κύπρος»)

Η προδοσία είναι το στέγνωμα της αγάπης. Ξεκινάς με την κλήση του Ξεχωριστού. Η καρδιά σου νιώθει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την αγάπη. Και γίνονται θαύματα και σε σένα και στον κόσμο, επειδή η αγάπη. Μα αν η αγάπη δεν σε κάνει να νικήσεις το ένα και μοναδικό πάθος που είναι αρκετό για να σε κυριεύσει, τότε ανοίγει ο δρόμος της προδοσίας. Η αγάπη ζητά την αποκλειστικότητα. Γίνεται ιδιοτελής γιατί θέλει ο άλλος να είναι όπως τον θέλεις. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ιδιοτέλεια, να μην μπορείς να δεχτείς αυτό από το οποίο συνηρπάγης: το Ξεχωριστό. Και δεν αλλάζει ο δρόμος της προδοσίας. Μπορεί να φέρει μεταμέλεια, η μετάνοιά όμως είναι για τους λίγους. Όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να φέρουν πίσω το Ξεχωριστό, όπως έχει μεταποιηθεί στην ψυχή.

Ο αγαπημένος γίνεται εχθρός σου. Χωρίς να σε έχει βλάψει. Μόνο γιατί δεν είναι όπως τον θέλεις, πρέπει να είναι εχθρός σου. Αλλιώς, καλείσαι και πάλι να αλλάξεις εσύ. Και δεν το αντέχεις. Είναι πολύ πιο πάνω από την ελευθερία σου. Ή, όπως την νομίζεις. Καθένας άλλωστε χωριστά ονειρεύεται. Δεν μπορεί να ακούσει τα όνειρα των άλλων. Ούτε καν τι τους πνίγει.

Κύριε, βοήθησον. Να σε θέλουμε όπως είσαι, όπως μας κάλεσες. Να γίνουμε αγάπη. Όχι δύναμη. Όχι γνώμη. Όχι αστέρια. Ούτε πρώτοι. Πάντων έσχατοι. Να γίνουμε η αγάπη μαζί Σου. Ξεριζώνοντας κάθε στέγνωμα που ο χρόνος κρύβει.  
Πηγή/Αναδημοσίευση:http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2014/04/5.html