Ευχή προς - Κατερίνα Τσιλιλή

Ήταν καιρός που αγνοούσα την ύπαρξή Σου
άκουγα να μιλάνε για Σένα και να Σε επικαλούνται
και απλά αδιαφορούσα.
μα πώς είναι δυνατόν έλεγα να είσαι παντού.
Πώς επιτρέπεις στα δημιουργήματά σου να ζούνε με τόσο πόνο;
που είναι η μεγαλοσύνη Σου και το έλεός Σου;Που είναι η αγάπη Σου;
Το μόνο που επέτρεπα στον εαυτό μου να νιώσει για Σένα ήταν θυμός...
Και ύστερα εντελώς ξαφνικά κάτω από τον ίσκιο ενός πλατάνου
Σε βρήκα.
Σε γνώρισα.
Πόσο τυφλή κι εγωίστρια ήμουν όλον αυτόν τον καιρό
που Σε απέφευγα.
Εσύ ήσουν πάντα μπροστά μου , δίπλα μου
ανοίξανε τα μάτια μου και είδα την απεραντοσύνη της αγάπης Σου.
Έκλαιγα γιατί άφησα τα χρόνια μου να κυλάνε μακριά Σου...
γελούσα γιατί η καρδιά μου, η ψυχή μου ήταν ανάλαφρες
το μυαλό βλέπεις τις κρατούσε καθηλωμένες, δεμένες
ενώ τώρα όλα είναι σε αρμονία.
Με συγχωρείς που αμφέβαλλα δεν ήξερα - δεν ήθελα να ξέρω
Σ' ευχαριστώ που Σε γνώρισα, τώρα ξέρω...

Μέρες Διττές, Κατερίνα Τσιλιλή - Εκδόσεις Μανιφέστο