Τ΄ αβάσταχτο παράπονο πούχε η Παναγία
σαν έβλεπε να κρέμεται στο ξύλο ο Χριστός,
ήταν τ΄ανθρώπου η απονιά, τ΄ανθρώπου η αδικία,
του γένους του ανθρώπινου ο εξευτελισμός.
Άνθρωπε σκληρέ, δόλιε, πονηρέ,
άνθρωπε ανήθικε, οικτρέ,
ον ανήμερο... και το πιό στυγερό.
Κι´ έκλαψε τότε η Παναγιά γιά το Μονάκριβό Της,
το Θείο Πλάσμα π΄ έσβηνε απ΄ τ΄ανθρώπου την πυγμή,
μα πιό πολύ έκλαψε γιά κά- γιά κάθε αμετανόητο
που δε ξεφεύγει, ενώ έχει νου, απ΄ την καταστροφή.
Πηγή: http://www.stixoi.info
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.