Πριν από λίγες εβδομάδες, η εφημερίδα Washington Post, στις σελίδες της που ασχολούνται με τα θέματα της Παιδείας, δημοσίευσε μία συνέντευξη του Καθηγητή Χημείας, Jonathan Bergmann αναφορικά σε ένα νέο μοντέλο διδασκαλίας, μια αντίστροφη μέθοδο, σύμφωνα με την οποία η μάθηση λαμβάνει χώρα εκτός τάξης, στο σπίτι, ενώ η εργασίες και οι ασκήσεις γίνονται στην τάξη, με τη βοήθεια του δασκάλου.
Σε όλα της τα σχολικά χρόνια, η μαθήτρια της Β’ Λυκείου, Brooke Gutschick παρακολούθησε μαθήματα των οποίων η διδασκαλία γινόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Οι καθηγητές έκαναν την παράδοση του μαθήματος στην τάξη και ανέθεταν στους μαθητές εργασίες για το σπίτι. Ωστόσο, όταν ξεκίνησε να παρακολουθεί το μάθημα της καθηγήτριας, Stacey Roshan ανακάλυψε ότι η διαδικασία εκμάθησης ήταν αντεστραμμένη.
Η Roshan, Καθηγήτρια Μαθηματικός, είπε στους μαθητές της ότι θα μαθαίνουν στο σπίτι τους με τη βοήθεια οπτικοακουστικού και άλλου υλικού, που η ίδια είχε δημιουργήσει, και ότι στην τάξη θα κάνoυν τα καθήκοντα.
Η Roshan, λοιπόν, είχε αντιστρέψει την εκπαιδευτική της πρακτική – μια τάση στη διδασκαλία και τη διαχείριση της τάξης, που έχει υιοθετηθεί από χιλιάδες εκπαιδευτικούς σε όλη τη χώρα για μια ποικιλία θεμάτων.
Η φιλοσοφία πίσω από αυτή τη διαδικασία είναι ότι οι εκπαιδευτικοί μπορούν να περνούν χρόνο με τους μαθητές που χρειάζονται τη βοήθειά τους στην τάξη – και οι μαθητές μπορούν να συνεργάζονται για την επίλυση των προβλημάτων – αντί να κάθονται μόνοι τους στο σπίτι προσπαθώντας να κάνουν τις εργασίες τους, τις οποίες μπορεί να μην κατανοούν ή να μην έχουν κάποιον να τους βοηθήσει.
Οι σκεπτικιστές εγείρουν ερωτήματα σχετικά με τον συγκεκριμένο τρόπο διδασκαλίας:
Πόσα μαθήματα είναι πράγματι κατάλληλα ώστε να διδαχθούν ακολουθώντας μια τέτοια προσέγγιση;
Πώς λειτουργεί για τους φοιτητές που δεν έχουν υπολογιστές στο σπίτι ή που ζουν σε απαγορευτικές συνθήκες για την εμπέδωση ενός τέτοιου υλικού;
Τι γίνεται με τους καθηγητές που παρουσιάζουν εμπνευσμένες παρουσιάσεις στην τάξη;
H ζωντάνια και η αμεσότητα δεν χάνονται όταν μαγνητοσκοπούνται;
Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές αυτής της μεθόδου δηλώνουν ότι:
Oι εκπαιδευτικοί βρίσκουν τρόπους να την εφαρμόσουν σε όλα τα μαθήματα.
Yπάρχουν τρόποι να επιλυθούν τα επιμέρους προβλήματα.
Για παράδειγμα, οι καθηγητές μπορούν να δημιουργήσουν ποικίλο υλικό για το σπίτι, ή να παρέχουν ώρα στο σχολείο για να παρακολουθήσουν οι μαθητές το οπτικοακουστικό υλικό.
Η Roshan αναφέρει ότι η τάξη της με το συγκεκριμένο μάθημα που είχε να διδάξει, αποτελούσε ένα ανήσυχο περιβάλλον. Ο χρόνος ήταν πολύ λίγος για όλα αυτά που έπρεπε να μεταφέρει στους μαθητές της. Έμαθε για τη νέα αυτή εκπαιδευτική μέθοδο σε ένα συνέδριο τεχνολογίας και συνειδητοποίησε ότι θα της επέτρεπε να μεταφέρει το μάθημα έξω από τα στενά όρια της τάξης αλλά και να αποκτήσει χρόνο με τον κάθε μαθητή της μεμονωμένα. «Αυτό θα δημιουργούσε ένα περιβάλλον όπου οι μαθητές θα μπορούν πραγματικά να συνεργαστούν», είπε.
Η Gutschick πιστεύει ότι η καθηγήτριά της πέτυχε το στόχο της, σκεπτόμενη ότι τη φετινή χρονιά σημείωσε ταχύτερη πρόοδο στα μαθηματικά. Περίπου τέσσερα βράδια την εβδομάδα, η Gutschick παρακολουθεί ένα διαφορετικό βίντεο από την Roshan. Σε γενικές γραμμές, τα βίντεο διαρκούν 20 – 30 λεπτά, αλλά, όπως λέει, συχνά πηγαίνει πίσω για να ακούσει τα σημεία που δεν κατάλαβε με την πρώτη φορά. «Με αυτό τον τρόπο δεν χάνεται τίποτα», όπως υποστηρίζει. Στην τάξη, εργάζεται με την καθηγήτρια και άλλους μαθητές για την επίλυση των προβλημάτων, χωρίς να χρειάζεται να αγωνίζεται μόνη της στο σπίτι.
Η Roshan είπε στη μητέρα της, επίσης Καθηγήτρια Μαθηματικών, για αυτή την καινοτόμο μέθοδο διδασκαλίας. Η μητέρα της, στη συνέχεια, αποφάσισε να δοκιμάσει τα βίντεο και το άλλο υλικό, που είχε δημιουργήσει η κόρη της.
Η Wendy Roshan, 60, ανησυχούσε ότι θα χάσει την αμεσότητα κατά την παράδοση, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι αυτός ο τρόπος ήταν «εξαιρετικός». Τα μαθήματα δεν θα διακόπτονταν πια από ερωτήσεις και η ίδια δεν θα ανησυχούσε ότι μιλάει πολύ γρήγορα. Όπως αναφέρει, οι μαθητές γίνονται περισσότερο ανεξάρτητοι, καθώς συνεργάζονται πιο συχνά στην τάξη και λαμβάνουν εξατομικευμένη προσοχή.
Για το επόμενο σχολικό έτος, η Wendy και η Stacey Roshan σχεδιάζουν να εφαρμόσουν την ίδια μέθοδο στο μάθημα της άλγεβρας και της τριγωνομετρίας και η Stacey μοιράζεται τα βίντεο της με άλλους καθηγητές οι οποίοι έχουν ακούσει για το έργο της.
Αυτό που θα της άρεσε, ωστόσο, να γνωρίζει είναι πόσο οι μαθητές εκτιμούν το μάθημά της. Αυτό περιλαμβάνει και τον Justin Schuble, 17.
Πρόκειται για μια πιο ατομική προσέγγιση διδασκαλίας, είπε. «Είναι καλύτερο ότι αντί να παρακολουθούμε διαλέξεις στην τάξη, μπορούμε να συνεργαζόμαστε με άλλους μαθητές. Υπάρχει περισσότερη υποστήριξη και η εκμάθηση καθίσταται ευκολότερη».
Πηγή : Washington Post
Αναδημοσίευση:http://www.schoolofthefuture.gr/?p=543
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.