Η επίδραση των παρευρισκομένων

Γιατί οι άνθρωποι παραμένουν αδρανείς σε ακραία περιστατικά που συμβαίνουν μπροστά τους; Τι τους ωθεί να τραβήξουν βίντεο αντί να βοηθήσουν; Η επιστημονική εξήγηση και το “bystander effect” Γιατί οι ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/quot-bystander-effect-quot-giati-oi-anthropoi-paramenoyn-adraneis-se-akraia-peristatika-poy-symvainoyn-mprosta-toys/

 

“Συνέβη σε δημόσιο χώρο, μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών που θα μπορούσαν να είχαν παρέμβει. Γιατί παρέμειναν απαθείς;”. Μια ερώτηση που επαναλαμβάνεται μετά από τραγικά συμβάντα σε πολυσύχναστου...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/quot-bystander-effect-quot-giati-oi-anthropoi-paramenoyn-adraneis-se-akraia-peristatika-poy-symvainoyn-mprosta-toys/

Γιατί οι άνθρωποι παραμένουν αδρανείς σε ακραία περιστατικά που συμβαίνουν μπροστά τους; Τι τους ωθεί να τραβήξουν βίντεο αντί να βοηθήσουν; Η επιστημονική εξήγηση και το “bystander effect” Γιατί οι ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/quot-bystander-effect-quot-giati-oi-anthropoi-paramenoyn-adraneis-se-akraia-peristatika-poy-symvainoyn-mprosta-toys/

 

Η επίδραση των παρευρισκομένων η αλλιώς το Bystander effect είναι ένα φαινόμενο κοινωνικής ψυχολογίας σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος αρνείται να πάρει την ευθύνη και να βοηθήσει κάποιον που χρειάζεται βοήθεια όταν βρίσκονται παρόντα και άλλα άτομα.

Το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρήθηκε πρόσφατα και στην Κίνα όταν ένα κοριτσάκι 2 χρονών, η Wang Yue, χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να πέσει αιμόφυρτη στο έδαφος. Από δίπλα της πέρασαν συνολικά 18 άτομα ενώ κανένας δεν έσπευσε να την βοηθήσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κοριτσάκι να μείνει αβοήθητο για 7 λεπτά μέχρι που μια γυναίκα οδοκαθαριστής προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Δυστυχώς όμως, το κοριτσάκι είχε χάσει ήδη πολύ αίμα και έτσι δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή πεθαίνοντας στην εντατική μετά από λίγες μέρες.

Το φαινόμενο αυτό έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση σε ερευνητές και ψυχολόγους από όλο τον κόσμο, και ψάχνουν να βρουν μια εξήγηση για αυτή την αντίδραση των ανθρώπων. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται αλλιώς ως σύνδρομο Genovese και οφείλει το όνομα του σε μια κοπέλα, την Kitty Genovese, η οποία το 1964 μαχαιρώθηκε θανάσιμα έξω από το σπίτι της στη Νέα Υόρκη και παρόλο που πέρασαν 38 άτομα από μπροστά κανείς δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει. Αυτό το περιστατικό σηματοδότησε την έρευνα γύρω από την συγκεκριμένη συμπεριφορά των ανθρώπων.

Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος δεν βοηθάει έναν ο οποίος ζητά την βοήθεια του στο δρόμο; Οι ερευνητές μέσα από χρόνια πειράματα και έρευνες έδωσαν την απάντηση. Η πιθανότητα λοιπόν ένας περαστικός να βοηθήσει είναι αντιστρόφως ανάλογη του αριθμού των περαστικών. Όσο περισσότεροι άνθρωποι υπάρχουν κοντά στο συμβάν τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει κάποιος να πάρει την πρωτοβουλία και να βοηθήσει.

Ο άνθρωπος γενικά όταν δει κάποιον ο οποίος χρειάζεται βοήθεια θα τον βοηθήσει. Όταν όμως υπάρχουν μπροστά και άλλοι άνθρωποι θα σκεφτεί διαφορετικά. Θα προσέξει τις κινήσεις των υπολοίπων για να δει αν είναι απαραίτητο να παρέμβει η όχι. Θα σκεφτεί "Για να μην βοηθάει κανείς ,αυτό πάει να πει ότι ίσως αυτό συμβαίνει για κάποιο λόγο, οπότε και εγώ δεν χρειάζεται να βοηθήσω." Η σκέψη αυτή από όλους τους περαστικούς έχει ως αποτέλεσμα να μην κάνει κανείς την αρχή και να μην σπεύσει κανείς για βοήθεια. Κάποιοι ακόμα φοβούνται την ευθύνη θεωρώντας ότι ίσως δεν δώσουν την σωστή βοήθεια που χρειάζεται και θα την έδινε πιθανότατα κάποιος άλλος, για παράδειγμα ένας γιατρός.

Επιπλέον, υπάρχει και ο φόβος ότι μπορούμε να μπλέξουμε αν πάρουμε την πρωτοβουλία να βοηθήσουμε. Σε πείραμα που έγινε, ένας άντρας ξυλοκοπούσε την γυναίκα του στη μέση του δρόμου. Το 65% των περαστικών βοήθησαν όταν η γυναίκα φώναξε "Σταμάτα, δεν σε ξέρω!". Όταν όμως η γυναίκα φώναξε "Σταμάτα , δεν ξέρω γιατί σε παντρεύτηκα!" , το ποσοστό αυτών που βοήθησαν έπεσε στο 19%. Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι φοβήθηκαν να ανακατευτούν στα εσωτερικά ζητήματα του ζευγαριού.

Τέλος, κάτι ακόμη που παρατηρήθηκε στη συμπεριφορά των ανθρώπων είναι η τάση να βοηθήσουν την ‘σωστή’ ομάδα ανθρώπων. Σε ένα ανάλογο πείραμα , ο άνθρωπος που ζητούσε βοήθεια ήταν ντυμένος με κοστούμι και η βοήθεια ήρθε μετά από μόλις 4 δευτερόλεπτα ενώ κάποιοι τον αποκάλεσαν και κύριο! Όταν όμως ο άνθρωπος που ζητούσε βοήθεια ήταν πιο πρόχειρα ντυμένος, χρειάστηκαν να περάσουν 20 λεπτά μέχρι να βρεθεί κάποιος για να τον βοηθήσει. Δυστυχώς, ο άνθρωπος κάποιες φορές δίνει περισσότερη αξία σε έναν καλοντυμένο και δρα κρίνοντας αποκλειστικά από την εξωτερική εμφάνιση.

Πηγή

                         

Το πείραμα της συμμόρφωσης

Το πείραμα του Ας είχε σκοπό να καταδείξει, εάν πολλοί άνθρωποι, υπό ορισμένες συνθήκες, μπροστά στο ενδεχόμενο να περιθωριοποιηθούν από ένα κοινωνικό σύνολο, είναι διατεθειμένοι να αυτοϋποβληθούν, να υποκύψουν και να συμμορφωθούν με το «κοινωνικά ορθό», ακόμη κι όταν αυτό είναι προφανέστατα λάθος κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την αντίληψή τους και τα πιστεύω τους... 

 

 

Κοινωνικά πειράματα

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.
 
Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
 
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.
 
Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.
 
Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου». Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!». Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.
 
(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
 
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.
 
Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα».
 
Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει. Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.
 
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία».
 
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του. Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή. «Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό». «Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος». «Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό». Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
 
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.
 
Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.
 
Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.
Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!
 
Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».
 
Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».
 
Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό».
 
Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα. Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.
 
Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.
 
Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.
 
Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.
 
Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.
 
Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
 
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.
 
Και μια τελευταία παρατήρηση:
 
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.
 
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
 
(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)
 
Πηγή: Blog https://sanejoker.blogspot.gr/

 

 

Το ασύμβατο του Χριστιανικού ήθους με τον φανατισμό

  Έννοια του φανατισμού:

Φανατισμός (fanum = ιερό) γενικά ονομάζεται η αποκλειστική και με πάθος προσπάθεια επιβολής των ιδεών ενός ατόμου ή μιας ιδεολογίας. Ο φανατικός δεν ανέχεται αντίθετες απόψεις και είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει βία για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του. Σχεδόν συνώνυμη είναι και η μισαλλοδοξία (μίσος για τις απόψεις του άλλου) 

Αιτίες φανατισμού: 

 Μορφές θρησκευτικού φανατισμού

Το κουίζ του μαθήματος

Σχέση φανατισμού - μισαλλοδοξίας:

  Το πρώτο γνώρισμα του φανατικού είναι η μισαλλοδοξία του. Χωρίς να ενδιαφερθεί καν να μάθει τι ακριβώς υποστηρίζουν οι αντίπαλοί του, απορρίπτει ευθύς εξ αρχής κάθε θέση τους ως εσφαλμένη   και στη συνέχεια ψάχνει να βρει τα επιχειρήματα για την απόρριψη. 

Άλλωστε βλέπει πάντα τα πράγματα άσπρα μαύρα, χωρίς καμιά ενδιάμεση απόχρωση. Όλες οι δικές του απόψεις είναι σωστές, ενώ όλες οι διαφορετικές απόψεις είναι εσφαλμένες. 

Αυτή η στάση του φανατικού προέρχεται από την πεποίθησή του ότι οι δικές του απόψεις και πράξεις είναι απόλυτα σωστές και ορθές. Καμιά αμφιβολία δεν γεννιέται ποτέ μέσα του για ό,τι λέγει και πράττει. Πάντα έχει δίκιο και ενεργεί σωστά. Όχι μόνον οι γενικές αλήθειες, αλλά και κάθε λεπτομέρειά τους είναι αναμφισβήτητα ορθή. Σ’ όλα πορεύεται όπως πρέπει. 

Με τέτοιες προϋποθέσεις δεν είναι δυνατόν να ανοίξει διάλογο ο φανατικός. Όταν μιλεί, το κάνει μόνο για να διαφωτίσει τους άλλους και να τους φέρει στο σωστό δρόμο. Όταν μιλούν οι άλλοι, συνήθως κλείνει τ’ αυτιά του και συνεχίζει μετά το δικό του, το ίδιο πάντα τροπάριο, χωρίς καμιά παραλλαγή. Ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για απόψεις που απορρίπτει ευθύς εξ αρχής με μόνη τη δικαιολογία ότι δεν συμφωνούν με τις δικές του!

 Για ποιους λόγους το χριστιανικό ήθος είναι ασύμβατο με τον φανατισμό;

 Το φαινόμενο του θρησκευτικού φανατισμού, όμως, καλεί και εμάς τους Ορθόδοξους Έλληνες σε μετάνοια και αυτοκριτική εγρήγορση, καθώς και στην υπέρβαση του διαχρονικού πειρασμού μας πως είμαστε ο νέος περιούσιος, ο νέος εκλεκτός λαός του Θεού, ένας πειρασμός που συχνά οδηγεί στον αποκλεισμό των άλλων και των διαφορετικών, καθώς και στην απόρριψη των ξένων, των προσφύγων και των μεταναστών. 

Επιτρέψτε μου να θυμίσω στην αγάπη σας ότι είμαστε αληθινοί χριστιανοί στο μέτρο και το βαθμό που παραμένουμε πιστοί στην ευαγγελική εντολή της αγάπης όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, θρησκείας, κοινωνικής τάξης και προέλευσης, μιας αγά πης που περιλαμβάνει ακόμη και τους εχθρούς, είμαστε αυθεντικοί ορθόδοξοι, όταν δεν υποκύπτου με στον πειρασμό να επιβάλουμε, με τα κοσμικά μέσα, τη βασιλεία του Θεού και να εκριζώσουμε με τη βία τα ζιζάνια που εμποδίζουν ή καθυστερούν την έλευσή της. 

Και είμαστε πιστοί στο διαχρονικά οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού, όταν παραμένουμε ανοιχτοί και καταδεκτικοί σε όσους, διά των γραμμάτων, της παιδείας και της υιοθέτησης των αξιών μας επιθυμούν να ενταχθούν, να ζήσουν και να προκόψουν στην κοινωνία μας. [...] 

 Ιγνάτιος, Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού (2015). Η εξάπλωση του φαινομένου του θρησκευτικού φανατισμού και η μαρτυρία και το μαρτύριο των χριστιανών στο σύγχρονο κόσμο. Εισήγηση στο Διεθνές Διεπιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Θρησκεία και Βία» (Α.Π.Θ., 2729 Απριλίου 2015) (απόσπασμα).

Αντιστοίχηση 

Συμπλήρωση κενών

 ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΚΟΥΤΙ

Συμπλήρωση κενών