 |
| Εικόνα από εδώ |
Στη συνέχεια η ανθρωπότητα δεν έπαψε ποτέ να λατρεύει τους δαίμονες. Τερατόμορφοι και απειλητικοί «θεοί», που λατρεύονταν με ανθρωποθυσίες, κυριαρχούσαν σ’ όλες τις ειδωλολατρικές θρησκείες. Οι Βαβυλώνιοι θυσίαζαν βρέφη στο Μολώχ, το «θεό» με το κεφάλι του ταύρου. Οι Γαλάτες δρυΐδες και οι λοιποί Κέλτες είχαν διαφορετικό τρόπο θυσίας για τα θύματα κάθε κελτικού «θεού». Οι Αζτέκοι θυσίασαν 40.000 αιχμαλώτους μέσα σε τέσσερις μέρες στα εγκαίνια του ναού του Θεού Ήλιου στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας τους!... Ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα, θεότητες όπως η Ορθία Άρτεμις της Σπάρτης «έπρεπε να λατρεύονται με αίμα», ενώ υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρκαδία της Πελοποννήσου και αλλού (δείτε εκτενές αφιέρωμα στο θέμα εδώ).
Τι είναι όλοι αυτοί οι «θεοί»; Τι είναι όλα τα διφορούμενα ή σκοτεινά πνεύματα, που ακόμα και σήμερα καταλαμβάνουν τα μέντιουμ, τους σαμάνους και τους διάφορους πνευματιστές όλων των ειδών; Η απάντηση είναι αυτονόητη.
Εξίσου αυτονόητο είναι και το «ποιον θεό λατρεύουν» οι λέσχες που βρίσκονται πίσω από τις τεράστιες οικονομικές αυτοκρατορίες που κυβερνούν τον κόσμο. Σίγουρα όχι τον Ιησού Χριστό.
Αυτός λοιπόν ο προαιώνιος Εχθρός, ο Διάβολος, που ξεγέλασε την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πείθοντάς την ότι είναι Θεός, έρχεται πια με μια καινούργια μάσκα – πιο αποκαλυπτική – κερδίζοντας τη φαντασία και την καρδιά των παιδιών μας.
Ο δολοφόνος της Γλυφάδας
Ιούνιος 2014: ένας νέος 22 ετών στη Γλυφάδα θυσιάζει στο Σατανά μια άστεγη! Τα ΜΜΕ φρίττουν. Κι όμως, παραθέτω ένα σχόλιο από την ιστοσελίδα «Αντιαιρετικό Εγκόλπιο» (εδώ):
Ο 22ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΤΑΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΥΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ!
Απορούν και εξίστανται τα Μ.Μ.Ε, ηλεκτρονικά και έντυπα, για το άγριο έγκλημα-θυσία στον Σατανά, του 22χρονου δράστη. Και εμείς απορούμε με το απύθμενο θράσος των Κριτών του, οι οποίοι στρουθοκαμηλίζουν στον πραγματικό Δράστη, που είναι η ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ της σύγχρονης ανθρωποκεντρικής κοινωνίας μας.
Το παιδί θέλησε να συνεργαστεί με το σατανά. Έκανε και αυτό που απαιτεί ο σατανάς για να ολοκληρωθεί η «συμφωνία», μια θυσία, ίσως και δυο και περισσότερες αν δεν τον συνελάμβαναν. Το παιδί αυτό είναι ο θύτης;
Ας μας απαντήσουν οι κριτές του:
Πότε αντέδρασαν στις μαζικές σατανιστικές προσηλυτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται συχνά πυκνά με την μορφή «καλλιτεχνικής» συναυλίας από διάφορα Heavy, Thrash & Black Metal συγκροτήματα ακόμα και μέσα από τον χώρο των σχολείων μας (schoolwave);
Θυμίζουμε ότι ο ίδιος ο νεαρός μέσω του youtube έψαχνε άτομα να τον μυήσουν στο εγκληματικό δόγμα: «Θέλω να γίνω σατανιστής. Μένω Αθήνα. Όποιος το δει ας απαντήσει εδώ αν μπορεί να με βοηθήσει να γνωρίσω τα κατάλληλα άτομα», έγραφε ο Αλέξανδρος Παπαγεωργίου ως σχόλιο κάτω από ένα τραγούδι των Rotting Christ, ενός ελληνικού συγκροτήματος μουσικής μπλακ μέταλ, με τίτλο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού».
Πότε αντέδρασαν στις διάφορες σέχτες, προθαλάμους του σατανισμού που δρουν ανενόχλητες στην Ελλάδα, όταν οι Ευρωπαϊκές χώρες με αυστηρή και υπεύθυνη νομοθεσία τις έχουν περιορίσει ουσιαστικά;
Πότε αντέδρασαν στον έκδηλο αποκρυφισμό, ο οποίος κάλλιστα μπορεί να είναι η ατραπός σε μια ενδεχόμενη σατανιστική μύηση, και ο οποίος φανερώνεται στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές τύπου «Χάρυ Πόττερ» και δεκάδων άλλων που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες ακόμη και στην παιδική ζώνη;
Είναι τραγική η ευκολία με την οποία η στρεβλωμένη κοινωνία μας ψάχνει για ενόχους όταν ο βασικός ένοχος είναι η ανευθυνότητά της μπροστά στην προστασία των παιδιών μας.
Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος (σ.σ.: ένας άγιος παπάς που αφιέρωσε τη ζωή του μελετώντας τις σέχτες και τις παραθρησκείες, για τις οποίες έγραψε πολλά σοβαρά βιβλία, αλλά δέχτηκε και πολλές απειλές) έλεγε ότι δεν υπάρχουν εγκληματικά μυαλά αλλά εγκληματικά δόγματα. Αν η κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε θέλουν να βρουν τους πραγματικούς ενόχους τότε ας περιορίσουν τον σατανισμό και όχι τους σατανιστές».
Τα παιδιά των smartphones
Στο μεταξύ, σατανιστές ζητούν βοήθεια μέσω Facebook για να ιδρύσουν «Εκκλησία του Σατανά» στην Ελλάδα.
Αυτά είναι τα παιδιά τα «απελευθερωμένα από την πίστη στο Θεό». Τα παιδιά της ανεξέλεγκτης πρόσβασης στον παγκόσμιο ιστό (Internet), όπου θα βρουν υλικό για να αφυπνίσουν και να διογκώσουν κάθε λογής απόκοσμα πάθη και, τελικά (αν δεν τους έχετε μάθει να βάζουν φρένο στον εαυτό τους και στις επιθυμίες τους), να κυριευθούν και να αλλοτριωθούν απ’ αυτά. Τα παιδιά μας, τα παιδιά σας.
Τα παιδιά (αγόρια και κορίτσια), που κρατάνε στην ανώριμη εφηβική ή προεφηβική παλάμη τους την πρόσβαση σε χιλιάδες ηλεκτρονικές σελίδες βίας, πορνογραφίας, σεξουαλικών διαστροφών, αυτοκαταστροφής, εμμονής με το θάνατο, λατρείας του διαβόλου, αλλά και σε λέσχες που συγκεντρώνουν μέλη απ’ όλο τον πλανήτη εκφράζοντας «ελεύθερα» ό,τι έχει ο καθένας «μέσα του».
Όλο αυτό το υλικό βρίσκεται στη μικρή συσκευή που το παιδί σας έχει στο τσεπάκι του. Εκτός αν νομίζετε πως τα iPad, τα smartphones και όλα τα υπερσύγχρονα gadgets, που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας, εφευρέθηκαν από τους παγκόσμιους οικονομικούς κολοσσούς για να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη…
Δεν «δαιμονοποιώ» τη χρήση της τεχνολογίας από τους έφηβους. Απλά, είναι μια βόμβα, που προσφέρεται ανεξέλεγκτα σε ανώριμα χέρια – όχι τυχαία, αλλά επειδή κάποιοι έχουν συμφέρον.
Αφήστε τα λοιπόν, φίλοι, μακριά από τους παπάδες και την εκκλησία. Δώστε τους τα πάντα, εκτός από την γνώση της Ορθοδοξίας. Μην τα ξυπνάτε την Κυριακή το πρωί για να πάτε στην εκκλησία οικογενειακώς. Μην τα προτρέπετε να πάνε για εξομολόγηση. Τι λέω, για όταν φτάσουν στην εφηβεία; Είναι αργά πια. Από μικρά πρέπει να έχουν γίνει χριστιανοί – και θα γίνουν αν εσείς είστε χριστιανοί. Χριστιανοί αληθινοί, όχι του καναπέ. Χριστιανοί που πηγαίνουν στην εκκλησία, νηστεύουν, εξομολογούνται, μεταλαβαίνουν, προσεύχονται και εννοείταιαγαπούν τον πλησίον τους, συγχωρούν τον εχθρό τους και νοιάζονται περισσότερο για τον άλλον παρά για τον εαυτό τους (πράγματα αντίθετα με το σημερινό εγωιστικό τρόπο ζωής).
Συγγνώμη που γράφω έτσι. Δεν είμαι δάσκαλος κανενός, εκτός από τους μαθητές μου στο σχολείο. Αλλά ξέρω από αυτούς τους μαθητές μου πόσο διψάνε για το Θεό (και δε βρίσκουν πηγές να πιούνε νερό) και πόσο εξαπλωμένος είναι ο σατανισμός (κρυφός ή φανερός, με τελετές κ.λ.π.) στην κοινωνία μας.
Μουσική, ταινίες, μυθιστορήματα, παιχνίδια, όλα εκεί οδηγούν. Μάγοι, μέντιουμ, βρικόλακες, λυκάνθρωποι, κτήνη, δαίμονες, παράφρονες δολοφόνοι, αυτά κυριαρχούν πλέον στην ψυχαγωγία, δηλαδή στην αγωγή της ψυχής. Μια γενιά, που, όταν ακούει για το Θεό ή για αγίους, αδιαφορεί ή κοροϊδεύει (όπως βλέπει να κάνουν κι οι γονείς της). Όταν ακούει για δαίμονες και δαιμονισμένους, τρέχει με τα τέσσερα να μάθει τα πάντα. Αυτή τη γενιά τη διαπαιδαγωγούν οι ενήλικες, η τηλεόραση, το διαδίκτυο. Είναι η γενιά που έρχεται.
Δε θα γράψω άλλα, παρά θα κλείσω μ’ ένα κομμάτι από κάποιο παλιότερο άρθρο μας, με τίτλο «Το Σύνδρομο της Κόλασης», δίνοντας ένα δείγμα της κατάστασης:
Μεταμοντέρνος τρόμος, χωρίς… τρόμο, αλλά με έρωτα!
Στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο του τρόμου, οι φόβοι που εκφράζονται είναι ανάλογοι και έχουν αναλυθεί αρκετά στη σχετική βιβλιογραφία: από τον παιδικό και πρωτόγονο φόβο του σκοταδιού και του μπαμπούλα, το φόβο των φαντασμάτων και των τερατωδών πλασμάτων, ώς το φόβο του serial killer, που συχνά έχει και μη ανθρώπινες πλευρές ή κάποιες υπερφυσικές ιδιότητες [π.χ. στη σειρά ταινιών Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες].
Στις μέρες μας όμως φαίνεται να αναδύεται ένα νέο είδος τρόμου, που ανατρέπει τα δεδομένα. Το νέο αυτό είδος λαμβάνει δύο μορφές, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: το τέρας, που καταδιώκει τους ήρωες του έργου, δεν έρχεται πλέον απ’ έξω, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι γίνονται τέρατα. Μερικές φορές μάλιστα αυτά τα τέρατα είναι αξιαγάπητα και φιλικά, όχι αιμοδιψή και τρομακτικά, και δεν καταδιώκουν, αλλά ερωτεύονται και προστατεύουν.
Η μία μορφή αυτού του νέου είδους λογοτεχνίας και κινηματογράφου (και τηλεόρασης) τρόμου βασίζεται στον εφιάλτη ότι ένας ιός μετατρέπει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης σε ανεγκέφαλα και ανθρωποφάγα ζόμπι! Οι λίγοι υγιείς αγωνίζονται να επιβιώσουν σ’ ένα πλανήτη που κυριαρχείται από τέρατα, που είναι η μετάλλαξη του εαυτού μας: εμείς οι ίδιοι είμαστε τα νεκροζώντανα τέρατα, οι πρώην άνθρωποι!
Εδώ ανήκουν έργα και σειρές έργων όπως τα Planet Terror, Resident Evil, Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ, I am Legend κ.ά. Τα παιχνίδια υπολογιστών φυσικά κατακλύζονται από τη σχετική μυθολογία, που δίνει σεναριακές ιδέες και για κινηματογραφικές σειρές, όπως το Resident Evil.
Η δεύτερη μορφή του είδους βασίζεται στη φαντασίωση ότι οι βρικόλακες ζουν πλέον ανάμεσά μας και μάλιστα ότι συγκροτούν μια οργανωμένη κοινωνία με ιεραρχία και κουλτούρα, που συνυπάρχει με τους «ανθρώπους». Ενίοτε βλέπουμε ανθρώπους που είναι «μισοί άνθρωποι και μισοί βρικόλακες», σαν ο βρικόλακας να είναι ένα άλλο είδος ή ένα υποείδος του ανθρώπου. Στη νέα αυτή βαμπιρική μυθολογία – που κυριολεκτικά έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας – κατά κανόνα πρωταγωνιστούν βρικόλακες φιλικοί προς τον άνθρωπο, με υψηλές ηθικές αρχές, γοητευτικοί, που ερωτεύονται ανθρώπους και τους υπερασπίζονται ηρωικά από τους μοχθηρούς βρικόλακες, που είναι «κάποιοι άλλοι», όχι οι ήρωες της ιστορίας.
Εδώ ανήκουν έργα ή σειρές έργων όπως τα Underworld, True Blood, Vampire Academy, Vampire Diaries, φυσικά το The Twilight Saga (για ν’ αναφέρω τα πιο γνωστά, νομίζω, στην Ελλάδα) και ένα σωρό άλλα. (…)
Βλέπουμε ωστόσο και κάτι άλλο: νέους ανθρώπους, και μάλιστα έφηβους, ερωτευμένους με ευγενείς, ενάρετους και γοητευτικούς βρικόλακες, να γίνονται εν τέλει και οι ίδιοι βρικόλακες κι έτσι να λαμβάνουν το βραβείο των προσπαθειών τους: αθανασία και εκπλήρωση του έρωτά τους με το ιδανικό τους ταίρι. Όσο για την αιμοποσία, μην ανησυχείτε, δε θα πίνουν αίμα ανθρώπων, αλλά ζώων ή αίμα από τράπεζες αίματος. Δεν πρέπει να νιώθουμε αποτροπιασμό ή φόβο γι’ αυτούς. (…)
Τα δύο αυτά νέα είδη τρόμου (που το δεύτερο, τα βαμπιρικά έπη, δεν είναι καν γραμμένο ως ιστορίες τρόμου, αλλά περισσότερο ως αισθηματικές νεανικές ή εφηβικές περιπέτειες – κι όμως περιέχουν πολύ σκοτάδι, αίμα, φόβο, φόνους και συχνά την εθελοντική μετάλλαξη του ανθρώπου σε βρικόλακα), κατά τη γνώμη μου, έρχονται να σπρώξουν ένα βήμα παραπέρα τη μαζική ασθένεια που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο στο δυτικό κόσμο, την παράνοια.
Ξέρουμε ότι υπάρχουν ήδη στο εξωτερικό, μα φοβάμαι πως και στη χώρα μας, λέσχες ανθρώπων που ζουν σα λύκοι ή φαντασιώνονται πως είναι βαμπίρ και συμπεριφέρονται ανάλογα! Πρόκειται για ένα αληθινό σύνδρομο της κόλασης, όπου όμως δαίμονες γίνονται οι ίδιοι οι άνθρωποι, έχοντας πλέον «ξεπεράσει» τα παραδοσιακά όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Ίσως μάλιστα τα βαμπιρικά έπη γράφονται ή προωθούνται από ομάδες βαμπιριστών, όχι τυχαία, αλλά ακριβώς για να προπαγανδίσουν αυτό τον τρόπο ζωής και να τον εξαπλώσουν. Μέρος της βαμπιρικής μυθολογίας εξάλλου, ως γνωστόν, είναι και η εξάπλωση και μετάδοση του βαμπιρισμού από τον ένα στον άλλο με το γνωστό δάγκωμα.
Αυτό είναι λοιπόν το μέλλον, όπως τρυπώνει στη φαντασία των έφηβων αγοριών και κοριτσιών σας, από τα παράθυρα των μυθιστορημάτων, της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, και φυσικά του διαδικτύου και των παιχνιδιών για υπολογιστές: ένα μέλλον συνύπαρξης με ζόμπι και βρικόλακες, που συχνά κυριαρχούν και είναι εμείς μεταμορφωμένοι, οι πρώην άνθρωποι. (Η άλλη όψη είναι η εμμονή με τις νεράιδες και τα ξωτικά – τα «όντα του αλλόκοσμου» – που επίσης ξεφεύγει από την ψυχαγωγία και παίρνει μορφή επιδημίας).
Είναι γνωστό δε ότι ο δυτικός άνθρωπος δεν πάει και τόσο καλά. Είναι φανερό πλέον πόσο εύκολο είναι να οδηγηθεί στην ψυχασθένεια, σύμπτωμα της οποίας είναι τα βίαια ξεσπάσματα, αλλά και η ταύτισή του με τους «κακούς» των φανταστικών διηγήσεων, σε μια προσπάθεια απόδρασης από τον αληθινό κόσμο, που τον απογοητεύει καθημερινά, στον κόσμο της φαντασίας που τον κατακλύζει. Σχετικό με το θέμα μας είναι ότι και ο Joker έγινε μόδα (ο παρανοϊκός αντίπαλος του Batman), ενώ στην πρεμιέρα της ταινίας Dark Knight Rises (από την τριλογία του Batman που σκηνοθέτησε ο Κρίστοφερ Νόλαν) στο Ντένβερ του Κολοράντο, 12 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 59 τραυματίστηκαν, όταν ένας άντρας βαμμένος σαν το Joker εισέβαλε στον κινηματογράφο και άρχισε να πυροβολεί. Μήπως πρέπει ν’ ανησυχήσουμε;
Νομίζω πως περιττεύει να γράψω άλλα. Ο κόσμος έχει γίνει κόλαση. Όμως εμείς έχουμε μια παράδοση – την ελληνική, τη ρωμέικη παράδοση, την ορθόδοξη παράδοση – που μιλάει για τον παράδεισο. Που μιλάει για αγίους και ευωδιάζει λιβάνι και νάμα κι όχι τις αποπνικτικές οσμές που αποβάλλει σχεδόν κάθε πόρος της σύγχρονης ζωής. Που φωτίζει με το γαλήνιο φως του καντηλιού και του κεριού από μελίσσι κι όχι με πολύχρωμα ηλεκτρικά φώτα που τυφλώνουν στο ημίφως. Έναν πολιτισμό που γιατρεύει τις πληγές και τις ψυχές των ανθρώπων, δεν τους εξαγριώνει, που τους κάνει αγίους κι όχι θηρία.
Έτσι ο παράδεισος με την κόλαση ήρθε η ώρα να μονομαχήσουν. Όχι όμως στο πανί, στο χαρτί ή το γυαλί, αλλά στη ζωή και την καρδιά των παιδιών μας. Και ο σκοπός είναι η σωτηρία των παιδιών μας και όλου του κόσμου (και εμάς των ίδιων) από την παράνοια.
Ναι στην ψυχαγωγία, φυσικά, ναι στη φαντασία, όχι στην παράνοια, όχι στη διείσδυση του πολύμορφου κακού από τις πόρτες και τα παράθυρα της φαντασίας και της εμμονής.
Και η μονομαχία – πολύ πιο συναρπαστική, καθότι πραγματική κι όχι σεναριακή –είναι επιτέλους ώρα ν’ αρχίσει.
ΥΓ. Ο π. Μάρκος Μανώλης (1937-2010) είχε υποστηρίξει πνευματικά τους πάλαι ποτέ σατανιστές δολοφόνους της Παλλήνης, μετά τη σύλληψή τους. Παράδειγμα προς μίμησιν.
Μεταμοντέρνος τρόμος, χωρίς… τρόμο, αλλά με έρωτα!
Στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο του τρόμου, οι φόβοι που εκφράζονται είναι ανάλογοι και έχουν αναλυθεί αρκετά στη σχετική βιβλιογραφία: από τον παιδικό και πρωτόγονο φόβο του σκοταδιού και του μπαμπούλα, το φόβο των φαντασμάτων και των τερατωδών πλασμάτων, ώς το φόβο του serial killer, που συχνά έχει και μη ανθρώπινες πλευρές ή κάποιες υπερφυσικές ιδιότητες [π.χ. στη σειρά ταινιών Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες].
Στις μέρες μας όμως φαίνεται να αναδύεται ένα νέο είδος τρόμου, που ανατρέπει τα δεδομένα. Το νέο αυτό είδος λαμβάνει δύο μορφές, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: το τέρας, που καταδιώκει τους ήρωες του έργου, δεν έρχεται πλέον απ’ έξω, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι γίνονται τέρατα. Μερικές φορές μάλιστα αυτά τα τέρατα είναι αξιαγάπητα και φιλικά, όχι αιμοδιψή και τρομακτικά, και δεν καταδιώκουν, αλλά ερωτεύονται και προστατεύουν.
Η μία μορφή αυτού του νέου είδους λογοτεχνίας και κινηματογράφου (και τηλεόρασης) τρόμου βασίζεται στον εφιάλτη ότι ένας ιός μετατρέπει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης σε ανεγκέφαλα και ανθρωποφάγα ζόμπι! Οι λίγοι υγιείς αγωνίζονται να επιβιώσουν σ’ ένα πλανήτη που κυριαρχείται από τέρατα, που είναι η μετάλλαξη του εαυτού μας: εμείς οι ίδιοι είμαστε τα νεκροζώντανα τέρατα, οι πρώην άνθρωποι!
Εδώ ανήκουν έργα και σειρές έργων όπως τα Planet Terror, Resident Evil, Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ, I am Legend κ.ά. Τα παιχνίδια υπολογιστών φυσικά κατακλύζονται από τη σχετική μυθολογία, που δίνει σεναριακές ιδέες και για κινηματογραφικές σειρές, όπως το Resident Evil.
Η δεύτερη μορφή του είδους βασίζεται στη φαντασίωση ότι οι βρικόλακες ζουν πλέον ανάμεσά μας και μάλιστα ότι συγκροτούν μια οργανωμένη κοινωνία με ιεραρχία και κουλτούρα, που συνυπάρχει με τους «ανθρώπους». Ενίοτε βλέπουμε ανθρώπους που είναι «μισοί άνθρωποι και μισοί βρικόλακες», σαν ο βρικόλακας να είναι ένα άλλο είδος ή ένα υποείδος του ανθρώπου. Στη νέα αυτή βαμπιρική μυθολογία – που κυριολεκτικά έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας – κατά κανόνα πρωταγωνιστούν βρικόλακες φιλικοί προς τον άνθρωπο, με υψηλές ηθικές αρχές, γοητευτικοί, που ερωτεύονται ανθρώπους και τους υπερασπίζονται ηρωικά από τους μοχθηρούς βρικόλακες, που είναι «κάποιοι άλλοι», όχι οι ήρωες της ιστορίας.
Εδώ ανήκουν έργα ή σειρές έργων όπως τα Underworld, True Blood, Vampire Academy, Vampire Diaries, φυσικά το The Twilight Saga (για ν’ αναφέρω τα πιο γνωστά, νομίζω, στην Ελλάδα) και ένα σωρό άλλα. (…)
Βλέπουμε ωστόσο και κάτι άλλο: νέους ανθρώπους, και μάλιστα έφηβους, ερωτευμένους με ευγενείς, ενάρετους και γοητευτικούς βρικόλακες, να γίνονται εν τέλει και οι ίδιοι βρικόλακες κι έτσι να λαμβάνουν το βραβείο των προσπαθειών τους: αθανασία και εκπλήρωση του έρωτά τους με το ιδανικό τους ταίρι. Όσο για την αιμοποσία, μην ανησυχείτε, δε θα πίνουν αίμα ανθρώπων, αλλά ζώων ή αίμα από τράπεζες αίματος. Δεν πρέπει να νιώθουμε αποτροπιασμό ή φόβο γι’ αυτούς. (…)
Τα δύο αυτά νέα είδη τρόμου (που το δεύτερο, τα βαμπιρικά έπη, δεν είναι καν γραμμένο ως ιστορίες τρόμου, αλλά περισσότερο ως αισθηματικές νεανικές ή εφηβικές περιπέτειες – κι όμως περιέχουν πολύ σκοτάδι, αίμα, φόβο, φόνους και συχνά την εθελοντική μετάλλαξη του ανθρώπου σε βρικόλακα), κατά τη γνώμη μου, έρχονται να σπρώξουν ένα βήμα παραπέρα τη μαζική ασθένεια που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο στο δυτικό κόσμο, την παράνοια.
Ξέρουμε ότι υπάρχουν ήδη στο εξωτερικό, μα φοβάμαι πως και στη χώρα μας, λέσχες ανθρώπων που ζουν σα λύκοι ή φαντασιώνονται πως είναι βαμπίρ και συμπεριφέρονται ανάλογα! Πρόκειται για ένα αληθινό σύνδρομο της κόλασης, όπου όμως δαίμονες γίνονται οι ίδιοι οι άνθρωποι, έχοντας πλέον «ξεπεράσει» τα παραδοσιακά όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Ίσως μάλιστα τα βαμπιρικά έπη γράφονται ή προωθούνται από ομάδες βαμπιριστών, όχι τυχαία, αλλά ακριβώς για να προπαγανδίσουν αυτό τον τρόπο ζωής και να τον εξαπλώσουν. Μέρος της βαμπιρικής μυθολογίας εξάλλου, ως γνωστόν, είναι και η εξάπλωση και μετάδοση του βαμπιρισμού από τον ένα στον άλλο με το γνωστό δάγκωμα.
Αυτό είναι λοιπόν το μέλλον, όπως τρυπώνει στη φαντασία των έφηβων αγοριών και κοριτσιών σας, από τα παράθυρα των μυθιστορημάτων, της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, και φυσικά του διαδικτύου και των παιχνιδιών για υπολογιστές: ένα μέλλον συνύπαρξης με ζόμπι και βρικόλακες, που συχνά κυριαρχούν και είναι εμείς μεταμορφωμένοι, οι πρώην άνθρωποι. (Η άλλη όψη είναι η εμμονή με τις νεράιδες και τα ξωτικά – τα «όντα του αλλόκοσμου» – που επίσης ξεφεύγει από την ψυχαγωγία και παίρνει μορφή επιδημίας).
Είναι γνωστό δε ότι ο δυτικός άνθρωπος δεν πάει και τόσο καλά. Είναι φανερό πλέον πόσο εύκολο είναι να οδηγηθεί στην ψυχασθένεια, σύμπτωμα της οποίας είναι τα βίαια ξεσπάσματα, αλλά και η ταύτισή του με τους «κακούς» των φανταστικών διηγήσεων, σε μια προσπάθεια απόδρασης από τον αληθινό κόσμο, που τον απογοητεύει καθημερινά, στον κόσμο της φαντασίας που τον κατακλύζει. Σχετικό με το θέμα μας είναι ότι και ο Joker έγινε μόδα (ο παρανοϊκός αντίπαλος του Batman), ενώ στην πρεμιέρα της ταινίας Dark Knight Rises (από την τριλογία του Batman που σκηνοθέτησε ο Κρίστοφερ Νόλαν) στο Ντένβερ του Κολοράντο, 12 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 59 τραυματίστηκαν, όταν ένας άντρας βαμμένος σαν το Joker εισέβαλε στον κινηματογράφο και άρχισε να πυροβολεί. Μήπως πρέπει ν’ ανησυχήσουμε;
Νομίζω πως περιττεύει να γράψω άλλα. Ο κόσμος έχει γίνει κόλαση. Όμως εμείς έχουμε μια παράδοση – την ελληνική, τη ρωμέικη παράδοση, την ορθόδοξη παράδοση – που μιλάει για τον παράδεισο. Που μιλάει για αγίους και ευωδιάζει λιβάνι και νάμα κι όχι τις αποπνικτικές οσμές που αποβάλλει σχεδόν κάθε πόρος της σύγχρονης ζωής. Που φωτίζει με το γαλήνιο φως του καντηλιού και του κεριού από μελίσσι κι όχι με πολύχρωμα ηλεκτρικά φώτα που τυφλώνουν στο ημίφως. Έναν πολιτισμό που γιατρεύει τις πληγές και τις ψυχές των ανθρώπων, δεν τους εξαγριώνει, που τους κάνει αγίους κι όχι θηρία.
Έτσι ο παράδεισος με την κόλαση ήρθε η ώρα να μονομαχήσουν. Όχι όμως στο πανί, στο χαρτί ή το γυαλί, αλλά στη ζωή και την καρδιά των παιδιών μας. Και ο σκοπός είναι η σωτηρία των παιδιών μας και όλου του κόσμου (και εμάς των ίδιων) από την παράνοια.
Ναι στην ψυχαγωγία, φυσικά, ναι στη φαντασία, όχι στην παράνοια, όχι στη διείσδυση του πολύμορφου κακού από τις πόρτες και τα παράθυρα της φαντασίας και της εμμονής.
Και η μονομαχία – πολύ πιο συναρπαστική, καθότι πραγματική κι όχι σεναριακή –είναι επιτέλους ώρα ν’ αρχίσει.
ΥΓ. Ο π. Μάρκος Μανώλης (1937-2010) είχε υποστηρίξει πνευματικά τους πάλαι ποτέ σατανιστές δολοφόνους της Παλλήνης, μετά τη σύλληψή τους. Παράδειγμα προς μίμησιν.
Πηγή/Αναδημοσίευση:vardavas.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.