Η στήριξη των ασθενών και των συγγενών τους, είναι κάτι που συναντάμε σε πολλούς πολιτισμούς και θρησκείες. Η έννοια της παρηγορίας ως ένας τρόπος συμπαράστασης στον πόνο αναγνωρίζεται από τα αρχαία χρόνια, με αναφορές σε επικές ιστορίες. Στον αρχαίο κόσμο, η ανακούφιση από τον πόνο επιτυγχανόταν κυρίως μέσω της μαγείας, της θρησκείας και της ιατρικής, με την ιατρική τελικά να επικρατεί ως βασική μέθοδος θεραπείας. Η ανακουφιστική φροντίδα, όμως, παραμένει άγνωστη σε πολλούς, ακόμα και στον ιατρικό κόσμο.
Η ανακουφιστική φροντίδα προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο των ασθενών, επικεντρώνοντας όχι μόνο στη σωματική θεραπεία, αλλά και στην ψυχική και συναισθηματική τους ενδυνάμωση. Ορισμένοι δεν γνωρίζουν ακόμη τη σημασία αυτής της προσέγγισης, παρόλο που έχει γίνει όλο και πιο γνωστή τα τελευταία χρόνια. Αυτός ο συνδυασμός σωματικής και ψυχικής ανακούφισης ήταν πάντα παρών σε θρησκευτικές και πνευματικές παραδόσεις, με τη θρησκεία να παίζει κεντρικό ρόλο στη στήριξη αυτών που πάσχουν.
Η μνήμη μπορεί να αποτελέσει είτε πηγή ανακούφισης είτε μια μορφή εσωτερικής καταδίκης. Αν και συχνά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τις δύσκολες καταστάσεις που μας προκαλούν πόνο, αυτές οι αναμνήσεις παραμένουν βαθιά ριζωμένες και μας ακολουθούν. Το βάρος του πόνου γίνεται έτσι μέρος της ψυχικής μας μνήμης, ενώ ταυτόχρονα η ίδια μνήμη μπορεί να αποτελέσει πηγή ανακούφισης και λύτρωσης.
Με τον κ. Κλεάνθη Νιζάμη, εντεταλμένο διδάσκοντα του τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας