Η Σύνοδος καλύπτει τις ανθρώπινες ελλείψεις

Πηγή

 Με τον κ. Δημήτριο Μόσχο, αναπληρωτή καθηγητή και πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ζωή της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα των θεμάτων των οποίων καλείται να αντιμετωπίσει, καθώς και από τον συνοδικό χαρακτήρα με τον οποίων τελικά τα αντιμετωπίζει. Η Σύνοδος αυτή, η οποία πλέον αποτελεί ένα κεντρικό σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα της Εκκλησίας, δεν λειτουργεί με έναν λυτρωτικό χαρακτήρα, αλλά περισσότερο με έναν τρόπο προσπάθειας της επίλυσης των επίκαιρων εκκλησιαστικών ζητημάτων.

Όταν αναφερόμαστε στην Σύνοδο της Εκκλησίας μας, στις παλαιότερες αλλά και σύγχρονες αυτές Συνόδους, αφενός δεν είναι σωστή η πλήρης άρνηση των αποφάσεών της από μια μερίδα της κοινότητας, αφετέρου εξίσου λάθος είναι και η θεωρία της αψεγάδιαστης Συνόδου, η οποία δεν μπορεί να σφάλει ή να πάρει μια απόφαση η οποία δεν θα είναι άψογη. Ο σωστός δρόμος είναι αυτός της αποδοχής της Συνόδου και της ελπίδας στον Κύριό μας, ο οποίος πάντοτε θα αποτελεί καθοδηγητή για την κοινότητα και την Σύνοδό μας.

Η αγκύλωση στο παρελθόν

Πηγή

 Η Εκκλησία στην πορεία της, αποτελεί ένα συνεχώς κινούμενο αλλά σχεδόν καθόλου παραλλαγμένο Σώμα, το οποίο ξεκινάει με τους Αποστόλους και συνεχίζει μέχρι και σήμερα, αντιμετωπίζοντας τα όποια προβλήματα ένα τέτοιο τεράστιο Σώμα μπορεί να αντιμετωπίζει στον χρόνο, είτε εσωτερικά είτε είναι εξωτερικά.

Κάθε άλλο κοινωνικό/πολιτικό/ανθρωπιστικό κίνημα, με τον καιρό αλλοιώνεται, σβήνει και τελικά χάνεται. Αλλά η Εκκλησία, ούσα ένα Σώμα όχι βασισμένο στην ανθρώπινη ηθική αλλά στην πίστη στον Έναν και Τριαδικό Θεό, συνεχίζει μετά από δύο χιλιάδες χρόνια να είναι ίδια με την Αποστολική Εκκλησία.

Με τον Σταύρο Γιαγκάζογλου, Επίκουρο καθηγητή Δογματικής, Θεολογική Σχολή ΕΚΠΑ

 

Η συγκρότηση του ευχαριστιακού Σώματος

Πηγή

Με τον π. Δημήτριο Μπαθρέλλο, θεολόγο και επισκέπτη καθηγητή Ινστιτούτου Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών στο Κέμπριτζ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Κεντρικό στην λατρεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι το ευχαριστιακό Σώμα, το Σώμα δηλαδή των πιστών που με κοινή πίστη και με μόνη προοπτική την μετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, συνέρχονται και συνεκκλησιάζονται σε έναν τόπο, ο οποίος είναι το κέντρο του Σώματός αυτού.

Η ύπαρξη αυτού του Σώματος, το οποίο έχοντας κοινή κατεύθυνση συγκοινωνεί, είναι εμφανής ήδη από το Ευαγγέλιο και τον Μυστικό Δείπνο, όπου ο ίδιος ο Κύριός μας, μας παραδίδει το Αίμα του και το Σώμα Του προς την σωτηρία του ανθρώπου: «Τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν».

 

Η πρόσληψη και μεταμόρφωση της κτίσης

Πηγή

Είναι ακατόρθωτο για τους ανθρώπους να κατανοήσουν το μεγαλείο της οικονομίας του Θεού. Αυτό που μπορούμε, όμως, να κάνουμε, είναι να μετέχουμε σε Εκείνον και τις ενέργειές Του, να ζούμε εν Χριστώ και να απολαμβάνουμε τη μεγαλειότητα της Δημιουργίας Του.

Οι άνθρωποι ως κτιστά όντα, δεν υπερβαίνουμε την κτιστότητά μας, για αυτό και φθειρόμαστε έως θανάτου. Με την Ανάσταση του Χριστού, όμως, μας δίνεται η ευκαιρία να βιώσουμε την αιώνια ζωή, όχι σαν κάποιο είδος μεταθανάτιας εμπειρίας αλλά, ως όντως αληθινή ζωή στο εδώ και τώρα. Η Εκκλησία αποτελεί, ακριβώς, αυτήν τη βίωση του εσχατολογικού γεγονότος στον παρόντα χρόνο.

Με τον Σταύρο Γιαγκάζογλου, επίκουρο καθηγητή Δογματικής της Θεολογικής Σχολής Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Το πρόσωπο μέσα από τα σύγχρονα ρεύματα

Πηγή

 Με τον π. Δημήτριο Μπαθρέλλο, θεολόγο, επισκέπτη καθηγητή Ινστιτούτου Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών στο Cambridge του Ηνωμένου Βασιλείου.

 Πως αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα ρεύματα το πρόσωπο σε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία και την θεολογική παράδοση αυτής; Πως μπορούμε να συγκρίνουμε αυτά τα σύγχρονα ρεύματα, από τον ουμανισμό και τον Διαφωτισμό στον ρομαντισμό και τον υπαρξισμό με την χριστιανική θεολογία και εν μέρει φιλοσοφία;

Κατά πόσο αυτά τα ρεύματα παρεκτρέπονται από την γραμμή της σωτηρίας του ανθρώπου, λειτουργώντας πολλές φορές ενάντια στην κοινότητα και τον συνάνθρωπο, θέτοντας πρώτο τον «Εαυτό» και σε δεύτερη «μοίρα» τον «Άλλον». Πως μπορούμε εμείς να προσεγγίσουμε αυτά τα ρεύματα για να τα κατανοήσουμε και, ίσως πιο σημαντικά, πως μπορούμε να αποφύγουμε τις όποιες κακόδοξες παρερμηνείες της ανθρώπινης φύσης που εκφράζονται μέσα από αυτά;

 

Προσεγγίζεται ορθά η Παλαιά Διαθήκη σήμερα;

Πηγή 

Ήδη από τα πρώιμα χρόνια της εκκλησίας διαφαίνεται η σημαντικότητα της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς οι Άγιοι Πατέρες όχι μόνο κατείχαν βαθύνοια στα εν προκειμένω, αλλά ουκ ολίγες φόρες αναφέρονταν και στα γεγονότα αυτής. Πειστήριο άλλωστε υφίσταται η ίδια η παράδοση της εκκλησιάς, αφού το λειτουργικό της γίγνεσθαι αποτελείται από πλήθος αναφορών στα γεγραμμένα της Παλαιάς Διαθήκης.

Στο πέρασμα των χρόνων η εμβάθυνση στην Παλαιά Διαθήκη δεν αποτέλεσε προτεραιότητα για τον μέσο χριστιανό, απεναντίας επικράτησε η θεώρηση πως η ανάγνωση της Καινής Διαθήκης είναι κάτι παραπάνω από αρκετή. Αυτή η άποψη διατηρείται έως και σήμερα δημιουργώντας παρερμηνείες στα εδάφια της Αγίας Γραφής, λόγω της επιδερμικής γνώσης αυτής από τους πιστούς. Τέλος η λανθασμένη προσέγγιση της Παλαιάς Διαθήκης αποτελεί ένα σύνηθες ατόπημα, καθώς η κατανόηση της είναι a priori πολυπαραγοντική και απαιτεί συγκεκριμένη μεθοδολογία για την ορθή ερμηνεία της, στην οποία δεν επενδύεται η πρέπουσα προσοχή και ο κατάλληλος χρόνος

Κοντολογίς, η Παλαιά Διαθήκη διαθέτει πολυσήμαντα μηνύματα απαραίτητα για την κατανόηση της Ορθοδόξου Θεολογίας και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πρέπει να υποσκάπτεται η αξίας της σαν να επρόκειτο για βιβλίο δευτέρας διαλογής

Προσεγγίζεται ορθά η Παλαιά Διαθήκη σήμερα; – κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, ομότιμο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

 

 

Η επικαιροποίηση του ευαγγελικού μηνύματος

Πηγή

 Η Εκκλησία δεν αποτελεί έναν κοινωνικό θεσμό, αλλά ούτε κι ένα θρησκευτικό σύστημα…

Αποτελεί την Αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους. Φέρει, ως Σώμα, το πλήρωμα της Αληθείας. Αυτή η ύψιστη και μοναδική Αλήθεια δεν μεταβάλλεται στο χρόνο. Μένει αναλλοίωτη στο διάβα των αιώνων και δίδεται σαν παρακαταθήκη στους πιστούς.

Ωστόσο, ενώ ο πυρήνας του μηνύματος του Ευαγγελίου μένει αμετάβλητος, τα μέσα μετάδοσής του, γλωσσικά και μηχανικά, μεταβάλλονται ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας. Ο Χριστός, οι Απόστολοι, οι Πατέρες χρησιμοποίησαν τα εργαλεία της εποχής τους, τη γλώσσα αλλά και τις κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές έννοιες του περιβάλλοντός τους, για να μεταδώσουν το μήνυμα της Αγάπης. Πρόκειται για την επικαιροποίηση μιας διαχρονικής και συνάμα αιώνιας Αλήθειας, με σκοπό τον ευαγγελισμό των ανθρώπων σε κάθε μήκος και πλάτος του κόσμου, σε κάθε εποχή, σε κάθε ιστορική συνθήκη.

Με τον π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό, θεολόγο-εκπαιδευτικό και Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ιεράς Μητροπόλεως Κέρκυρας

Οι ποιμαντικές προκλήσεις στον σύγχρονο κόσμο

Πηγή

Στη σύγχρονη κοινωνία αμφισβητείται πλέον ο παραδοσιακός ρόλος και η σημασία της Εκκλησίας και αναδύονται νέες προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Η μετεξέλιξη της κοινωνίας σε μία κοινωνία χρησιμοθηρική όπως και η ανάπτυξη της ιδέας του μηδενισμού έχουν οδηγήσει σε αμφισβήτηση της χρησιμότητας της Εκκλησίας, μα και της διαχρονικότητας της χριστιανικής παράδοσης

Η ποιμαντική είναι το μέσο που θα χρησιμοποιήσει η Εκκλησία, για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Σε αυτήν την κοινωνία θα πρέπει να δώσει απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα των ανθρώπων, να καλλιεργήσει ένα εκκλησιοποιημένο φρόνημα στην καθημερινότητα της ζωής τους και να βρει τρόπους να προσεγγίσει τη νέα γενιά που βρίσκεται μακριά από την παράδοση

Οι ποιμαντικές προκλήσεις στον σύγχρονο κόσμο – π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός