Η περιφραστική πέτρα - Κική Δημουλά

Μίλα .
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
Που να σε δένει πιο σφιχτά
Με την αοριστιά.
Πές:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θα δούμε».
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
Μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
Αρχίζει η θάλασσα.
Πές κάτι.
Πές «κύμα», που δεν στέκεται.
Πές «βάρκα» που βουλιάζει
Αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πές «στιγμή»,
Που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
Μην τη σώσεις,
Πες,
«δεν άκουσα».
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
Έχουν τους ανταγωνισμούς:
Αν κάποια απ’αυτές σε αιχμαλωτίσει,
Σ’ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μια λέξη απ΄τη νύχτα
Στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λές «ολόκληρη»,
Πες «ελάχιστη»,
Που σ’αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη αίσθηση,
Λυπη ολόκληρη δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πές «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
Που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα ίσα
Να βάλω έναν τίτλο
Σ’αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.