Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

1. Ερωτήματα σχετικά με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής ... μετά μουσικής!!!

Της Μαρίας Διακογιώργη

Ο άνθρωπος είναι φύσει ανήσυχο πνευματικά ον. Χάρη σ' αυτή την έμφυτη περιέργεια έχει κατορθώσει να αναπτύξει τις επιστήμες τόσο τις φυσικές/ θετικές όσο και τις θεωρητικές (φιλοσοφία, θεωρία). Παρά τα εξαιρετικά επιστημονικά του επιτεύγματα πάντα αναζητά, πάντα αναρωτιέται, πάντα ψάχνει την αλήθεια.


*********

 (που είναι η πρώτη ενότητα της φετινής χρονιάς) διατυπώνονται μουσικά

στη rock opera (μην τρομάζετε!) "Hair"  (1967) με το τραγούδι "Where do I go"
                             
Και οι στίχοι του τραγουδιού

Where do I go
Follow the river
Where do I go
Follow the gulls

Where is the something
Where is the someone
That tells me why I live and die

Where do I go
Follow the children
Where do I go
Follow their smiles

Is there an answer
In their sweet faces
That tells me why I live and die

Follow the wind song
Follow the thunder
Follow the neon in young lovers' eyes

Down to the gutter
Up to the glitter
Into the city
Where the truth lies

Where do I go
Follow my heartbeat
Where do I go
Follow my hand

Where will they lead me
And will I ever
Discover why I live and die

Why do I live (beads, flowers)
Why do I die (freedom, happiness)
Tell my why (beads, flowers)
Tell me where (freedom, happiness)
Tell my why (beads, flowers)
Tell me why (freedom!)

From Hair

Πηγή στίχων 

 έχουμε και ελληνική εκδοχή σε ποίηση του Γεωργίου Δροσίνη

                                
Τι λοιπόν;
Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε, τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σε ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο, μήπως κάτω απ τους τάφους ανθίζει;
Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρα απ΄ τον θάνατο αρχίζει;
Η ψυχή ταξιδεύτρα μες στο Άπειρο σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει,
που ανεβαίνει στα νέφη απ΄ τα πέλαγα κι απ΄ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι αντί νάρθει μια νύχτα αξημέρωτη, ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Πηγή στίχων 

Αξιολόγηση των μαθητών της Γ Λυκείου στα Θρησκευτικά

Μεθοδολογικές αρχές για τα Θρησκευτικά στο Λύκειο

Αξιολόγηση των Μαθητών της Β Λυκείου στα Θρησκευτικά

Αξιολόγηση των μαθητών της Α Λυκείου στα Θρησκευτικά

Αναλυτικό Πρόγραμμα Θρησκευτικών Γ Λυκείου

Αναλυτικό Πρόγραμμα Θρησκευτικών Β Λυκείου

Αναλυτικό Πρόγραμμα Θρησκευτικών Α Λυκείου

Βιβλίο Εκπαιδευτικού Γ Γυμνασίου

Βιβλίο Εκπαιδευτικού Θρησκευτικών Β Γυμνασίου

Βιβλίο Εκπαιδευτικού Θρησκευτικών Α Γυμνασίου

Μια παράξενη αλληλογραφία (του Αϊνστάιν και του Φρόιντ)


Παραθέτω δύο αυθεντικές επιστολές, του Αϊνστάιν και του Φρόιντ τις οποίες είχαν ανταλλάξει μεταξύ τους μετά από πρόσκληση της Κοινωνίας των Εθνών τον περασμένο αιώνα.

Το θέμα της αλληλογραφίας των δύο σοφών είναι η δυνατότητα απελευθέρωσης του ανθρώπου από τον φόβο του πολέμου. Οι επιστολές αυτές που γράφτηκαν το καλοκαίρι του 1932, έχουν τεράστιο ενδιαφέρον γιατί το θέμα του πολέμου δεν είναι ούτε χθεσινό, ούτε σημερινό – είναι αιώνιο.

Η επιστολή του Αϊνστάιν

Πότσδαμ, 30 Ιουλίου 1932


Αγαπητέ κ. Φρόιντ,

Η πρόταση , η οποία μου έγινε από την Κοινωνία των Εθνών και από το «Διεθνές Ινστιτούτο Πνευματικής Συνεργασίας» των Παρισίων, να επιλέξω κάποιον για μια ανταλλαγή απόψεων σε ένα θέμα της εκλογής μου, μου προσφέρει την ευκαιρία να συζητήσω μαζί σας ένα ερώτημα, το οποίο, υπό τις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες, εμφανίζεται από τα πιο επείγοντα που αντιμετωπίζει ο πολιτισμός. Το ερώτημα είναι : υπάρχει τρόπος να απαλλαγούν οι άνθρωποι από την μοίρα του πολέμου; Είναι πια γνωστό ότι με την πρόοδο της σύγχρονης επιστήμης, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει γίνει ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον πολιτισμό. Εν τούτοις, παρά την καλή μου θέληση, όλες οι προσπάθειες δεν έχουν καταλήξει σε τίποτα το συγκεκριμένο. Έχοντας απαλλαγή από εθνικιστικές προκαταλήψεις, έχω έναν απλό τρόπο αντιμετωπίσεως της εξωτερικής όψεως, δηλαδή της οργανωτικής, του προβλήματος: τα κράτη να δημιουργήσουν ένα νομοθετικό και δικαστικό όργανο, το οποίο να αναλάβει την εξομάλυνση όλων των διαφορών που αναφύονται μεταξύ τους. Σήμερα, όμως στερούμεθα αυτού του υπερεθνικού οργάνου, το οποίο, θα ήταν σε θέση να εκδίδει αδιαφιλονίκητες αποφάσεις και να επιβάλλει δυναμικά την εκτέλεση των αποφάσεών του. Φθάνω έτσι στο πρώτο μου αξίωμα: Προκειμένου να εξασφαλισθεί η διεθνής ειρήνη, επιβάλλεται όπως κάθε κράτος παραιτηθεί, μέσα σε λογικά όρια, από μερικά των κυριαρχικών του δικαιωμάτων. Αυτός είναι αναμφισβήτητα ο μόνος δρόμος για να φθάσουμε σε παρόμοια ειρήνη.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΞΙΩΜΑ

Η αποτυχία, παρά τις προσπάθειες που κατεβλήθησαν την τελευταία δεκαετία προς αυτή την κατεύθυνση, μας πείθει ότι επεμβαίνουν ισχυροί ψυχολογικοί παράγοντες, οι οποίοι παραλύουν κάθε προσπάθεια. Μερικοί από τους εν λόγω παράγοντες είναι προφανείς. Η δίψα της εξουσίας της κρατούσης τάξεως είναι, σε όλα τα κράτη, αντίθετη προς κάθε περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Αυτή η υπέρμετρη επιθυμία πολιτικής εξουσίας συμβαδίζει με τους στόχους εκείνων, οι οποίοι αποβλέπουν μόνο σε οικονομικά πλεονεκτήματα. Αναφέρομαι, κυρίως, σε αυτή την περιορισμένη, αλλά αποφασιστική ομάδα, η οποία, δραστήρια σε κάθε κράτος και αδιάφορη προς κάθε «κοινωνικό περιορισμό», βλέπει στον πόλεμο, δηλαδή στην κατασκευή και πώληση πυρομαχικών, απλώς και μόνο μια ευκαιρία προωθήσεως των ατομικών της συμφερόντων. Πώς είναι δυνατόν αυτή η μειονότητα να κατορθώνει να υποδουλώνει στην απληστία της την μάζα του λαού, η οποία το μόνο που περιμένει από ένα πόλεμο είναι να υποφέρει και να χάση; Μια λογική απάντηση θα ήταν ότι η μειονότητα, η οποία εκ περιτροπής κατέχει την εξουσία, εξουσιάζει πριν απ’ όλα το σχολείο και τον Τύπο και, επί πλέον, τις θρησκευτικές οργανώσεις. Αυτό της επιτρέπει να κατευθύνει και να παραπλανά τα αισθήματα της μάζας, καθιστώντας την όργανο της πολιτικής της. Ωστόσο, και αυτή η απάντηση δεν δίνει μια ολοκληρωμένη εξήγηση και προκαλεί ένα επόμενο ερώτημα : Πώς είναι δυνατόν η μάζα να αφήνεται να εξάπτεται με τα μέσα που αναφέραμε, φθάνοντας στο πάθος και το ολοκαύτωμά της;

Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Στο ερώτημα αυτό υπάρχει μια δυνατή απάντηση: Γιατί στον άνθρωπο είναι έμφυτη η ευχαρίστηση του μίσους και της καταστροφής.Υπό ομαλές συνθήκες, το πάθος αυτό παραμένει εν υπνώσει και και αφυπνίζεται μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις. Είναι εύκολο όμως το πάθος αυτό να μεταβληθεί σε ομαδική ψύχωση. Φθάνουμε έτσι στο τελευταίο ερώτημα: Είναι δυνατόν να καθοδηγηθεί η ψυχολογική ανάπτυξη των ανθρώπων σε τρόπο ώστε να καταστεί ικανός να αντισταθεί στην ψύχωση του μίσους και της καταστροφής;Δεν αναφέρομαι εδώ μόνο στις λεγόμενες αμόρφωτες μάζες. Η πείρα αποδεικνύει ότι εκείνη που υποκύπτει πρώτη σε αυτές τις ομαδικές καταστρεπτικές υποβολές, είναι η λεγόμενη «διανόηση». Γιατί ο διανοούμενος δεν έχει άμεση επαφή με την σκληρή πραγματικότητα, την οποία ζει μέσα από την πιο εύκολη συνοπτική μορφή της: την τυπωμένη σελίδα.Καταλήγω: Αναφέρθηκα έως τώρα σε πολέμους μεταξύ κρατών, δηλαδή σε διεθνείς πολέμους. Έχω όμως πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι το επιθετικό ένστικτο ενεργεί και υπό άλλες συνθήκες: αναφέρομαι στους εμφυλίους πολέμους π.χ., τους οφειλόμενους κάποτε σε θρησκευτικό φανατισμό και κάποτε, όπως σήμερα σε κοινωνικούς παράγοντες, ή ακόμη στις φυλετικές καταστάσεις μειονοτήτων. Ξέρω ότι στα βιβλία σας μπορούμε να βρούμε σαφείς ή έμμεσες απαντήσεις σε όλα τα ερωτηματικά αυτού του προβλήματος. Που είναι και επείγον και απαράγραπτο. Θα ήταν ωστόσο πάρα πολύ χρήσιμο σε όλους μας, αν μας εκθέτατε το πρόβλημα της παγκοσμίου ειρήνης υπό το φως των τελευταίων ανακαλύψεών σας, γιατί αυτό θα μας δείξει τον δρόμο για νέους και αποτελεσματικούς τρόπους δράσεως.


Εγκάρδια δικός σας

                                                                                                                      ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ
_________________________________________________________________________________

Η επιστολή του Φρόιντ

Βιέννη Σεπτέμβριος 1932

Αγαπητέ κ. Αϊνστάιν,


Αρχίζετε με τη σχέση μεταξύ νόμου και δυνάμεως. Μπορώ να αντικαταστήσω τη λέξη «δύναμη» με την πιο σκληρή και ωμή λέξη «βία»; Δίκαιο και βία αποτελούν για μας όρους εκ διαμέτρου αντίθέτους.


Είναι εύκολο να αποδείξουμε ότι το ένα ανεπτύχθη από το άλλο. Και, αν ανατρέξουμε στην αρχαιότητα για να επαληθεύσουμε ότι αυτό ίσχυε ανέκαθεν, η λύση του προβλήματος δεν θα είναι δύσκολη.


Οι συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των ανθρώπων λύονται κατ’ αρχήν με τη χρήση βίας. Αυτό συμβαίνει σε όλο το ζωικό βασίλειο, στο οποίο ανήκει και ο άνθρωπος. Στον άνθρωπο, όμως, θα πρέπει, για την αλήθεια, να προσθέσουμε και τις ιδεολογικές συγκρούσεις οι οποίες, προκειμένου να είναι αποφασιστικές απαιτούν μια άλλη τακτική. Αυτό όμως συνέβη αργότερα, όπως θα δούμε συνέχεια.


Αρχικά, σε μια μικρή ανθρώπινη ομάδα, η μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη αποφάσιζε σε ποιόν θα ανήκε κάτι, ή τίνος η θέληση θα επικρατούσε. Σύντομα όμως η μυϊκή δύναμη αντικατεστάθη από την χρήση οργάνων: νικούσε όποιος είχε το καλύτερο όπλο, ή το χρησιμοποιούσε με περισσότερη επιτηδειότητα.


Με την εμφάνιση των όπλων, η πνευματική υπεροχή αρχίζει και παίρνει τη θέση της κτηνώδους μυϊκής δυνάμεως, παρ’ όλο ότι ο τελικός σκοπός του αγώνος παραμένει ο ίδιος: το ένα από τα δύο μέρη υποχρεώνεται να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις του, ή τις αντιρρήσεις του.


Αυτό επιτυγχάνεται κατά τρόπο ριζικότερο, όταν η βία εξουδετερώνει οριστικά τον αντίπαλο, δηλαδή τον σκοτώνει. Το σύστημα αυτό έχει δύο πλεονεκτήματα: ότι ο αντίπαλος δεν μπορεί να επαναρχίσει τις εχθροπραξίες και ότι η τύχη του αποθαρρύνει τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.


Καμιά φορά, όμως, την απόφαση του φόνου ανατρέπει η σκέψη ότι ο εχθρός μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε υπηρετικά καθήκοντα, εάν τρομοκρατηθεί και του χαριστεί η ζωή. Στην περίπτωση αυτή η βία περιορίζεται να κάνη υποχείριο της αντί να τον σκοτώσει. Αλλά ο νικητής θα έχει στο εξής να αντιμετωπίζει την μανία της εκδικήσεως του ηττημένου, ο οποίος θα βρίσκεται σε συνεχή αναμονή.


Το δικαίωμα της αντιθέσεως στη βία.

Αυτή, λοιπόν, ήταν αρχικά η κατάσταση: η επικράτηση του ισχυροτέρου, της κτηνώδους βίας, ή της βίας που την στήριζε η ευφυΐα. Γνωρίζουμε ότι αυτό το καθεστώς μετεβλήθη στην διάρκεια της εξελίξεως, ότι ένας δρόμος οδήγησε από την βία στο δίκαιο, στο νόμο. Ποιος, όμως; Κατά την γνώμη μου, εκείνος ο δρόμος που περνούσε από την διαπίστωση ότι η μεγαλύτερη δύναμη του ενός μπορούσε να αντιμετωπιστεί από την ένωση των περισσοτέρων αδυνάτων.

Η ισχύς εν τη ενώσει.

Η βία καταπολεμείται από την συνένωση των πολλών και η δύναμη αυτών που συνενώθηκαν εκπροσωπεί τώρα το δικαίωμα της αντιθέσεως στην βία του ενός. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το δίκαιο είναι η δύναμη μιας κοινότητος. Η οποία παραμένει πάντα βία, έτοιμη να εκδηλωθεί εναντίον εκεινού που της αντιτίθεται, ενεργεί με τα ίδια μέσα, ακολουθεί τους ίδιους σκοπούς. Στην πραγματικότητα, η μόνη διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν θριαμβεύει πια η βία του ενός αλλά η βία της κοινότητος. Αλλά για να πραγματοποιηθεί αυτό το πέρασμα της βίας στο νέο δίκαιο, πρέπει να εκπληρωθεί μια ψυχολογική προϋπόθεση. Η ένωση των πολλών θα πρέπει να είναι μόνιμη, σταθερή. Εάν πραγματοποιηθεί μόνο προς τον σκοπό να καταπολεμηθεί ο προπέτης για να διαλυθεί μετά την ήττα του, δεν επιτυγχάνεται τίποτα. Ο πρώτος που θα θεωρούσε τον εαυτό του ισχυρότερο, θα φιλοδοξούσε εκ νέου να κυριαρχήσει δια της βίας, και το παιχνίδι θα επαναλαμβανόταν χωρίς τέλος. Η κοινότητα οφείλει να παραμένει συνεχώς ηνωμένη, να προδιαγράψει τους κανόνες που θα προλαμβάνουν τις ανταρσίες, να διορίσει τα όργανα τα οποία θα αγρυπνούν για την τήρηση των κανόνων, των νόμων, και τα οποία όργανα θα προνοούν για την εκτέλεση των νομίμων πράξεων βίας. Σε μια παρόμοια κοινότητα συμφερόντων δημιουργούνται μεταξύ των μελών μιας ηνωμένης ανθρώπινης ομάδος συναισθηματικοί δεσμοί, κοινά αισθήματα στα οποία στηρίζεται η πραγματική της δύναμη.


Σε τι χρησιμεύουν οι νόμοι.

Το πράγμα είναι απλό, σε όσο διάστημα η κοινότητα αποτελείται από ορισμένα άτομα εξ ίσου ισχυρά, οι νόμοι αυτής της «ομάδος» καθορίζουν μέχρι ποιου σημείου θα πρέπει να περιοριστεί η ελευθερία του κάθε ατόμου να χρησιμοποιεί την δύναμη του κατά τρόπο βίαιο, ώστε να καταστεί δυνατή μια ασφαλής κοινή ζωή.


Ένα όμως παρόμοιο ειρηνικό καθεστώς είναι νοητό μόνο θεωρητικά. Γιατί στην πραγματικότητα, οι περιστάσεις περιπλέκονται, για τον λόγο ότι η κοινότητα, ευθύς εξ αρχής, περιλαμβάνει εξ ίσου δυναμικά, άνδρες και γυναίκες, γονείς και παιδιά, και σύντομα, συνεπεία του πολέμου και των καθυποτάξεων, νικητές και ηττημένους, οι οποίοι μεταβάλλονται σε κυρίους και σκλάβους. Το δικαίωμα της κοινότητος καθίσταται τότε έκφραση της σχέσεως άνισων δυνάμεων στο εσωτερικό της, οι νόμοι γίνονται από, και για εκείνους, που διοικούν, οι οποίοι παραχωρούν ελάχιστα δικαιώματα σε αυτούς που καθυπέταξαν. Από την στιγμή εκείνη υπάρχουν στην κοινότητα δύο πηγές ανησυχίας, αλλά και τελειοποιήσεως του νόμου.


Πρώτον, η προσπάθεια του ενός ή του άλλου ατόμου για να υψωθεί υπεράνω των περιορισμών που ισχύουν για όλους για την επιστροφή συνεπώς από την βασιλεία του νόμου σε εκείνη της βίας και, δεύτερον την συνεχή προσπάθεια των υπηκόων για την απόσπαση περισσότερης εξουσίας και νομιμοποιήσεως αυτών των μεταβολών, δηλαδή από την ισότητα των νόμων για όλους, στην ισότητα των νόμων για μερικούς. Αυτή η εξελικτική διαδικασία καθίσταται ιδιαίτερα σημαντική όταν εκδηλώνονται μετατοπίσεις της εξουσίας στο εσωτερικό της κοινότητος, όπως μπορεί να συμβεί λόγω ιστορικών αιτίων. Το δίκαιον, ο νόμος, μπορεί προσαρμοσθεί βαθμιαίως στις καινούργιες σχέσεις της εξουσίας ή, πράγμα που συμβαίνει συχνότερα, η κυρίαρχη τάξη να μη είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει αυτή την μεταβολή, οπότε φθάνουμε στην εξέγερση, στον εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή σε μια προσωρινή κατάλυση του νόμου και σε νέες εκδηλώσεις βίας, μετά τις οποίες εγκαθιδρύεται μια νέα τάξη δικαίου. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και στους κόλπους μιας κοινότητας δεν αποφεύγεται η βίαια λύση των οικονομικών συγκρούσεων. Αλλά οι ανάγκες και η ταυτότητα των συμφερόντων, που προκύπτουν από την ζωή, ευνοούν μια γρήγορη λύση αυτών των αγώνων, ενώ η πιθανότητα ειρηνικής λύσεως αυτών των καταστάσεων αυξάνει συνεχώς. Μια ματιά στην ιστορία της ανθρωπότητας, θα μας δείξει μια αδιάκοπη σειρά συγκρούσεων μεταξύ μιας κοινότητος και μιας άλλης, ή μεταξύ πολλών, μεταξύ πόλεων, χωρών, φυλών, λαών, κρατών, οι οποίες γίνονται σχεδόν πάντα δια της προσφυγής στην βία του πολέμου. Οι πόλεμοι αυτοί καταλήγουν ή σε λεηλασίες ή σε απόλυτη υποταγή του ενός από τον άλλον. Οι κατακτητικοί πόλεμοι δεν μπορούν να κριθούν συνολικά. Μερικοί, όπως των Τούρκων και των Μογγόλων, δεν προκάλεσαν παρά μόνο δυστυχία, ενώ άλλοι αντίθετα, συνετέλεσαν στην μετατροπή της βίας σε νόμο, δημιουργώντας μεγαλύτερες μονάδες, μέσα στις οποίες η δυνατότητα προσφυγής στην βία εξουδετερώνετο, ενώ μια νέα νομοθετική τάξη συνεβίβαζε τις διαφορές.

Όπως οι κατακτήσεις των Ρωμαίων έδωσαν στις μεσογειακές χώρες το πολύτιμο «Πάξ Ρομάνα».


Ο πόλεμος ως μέσον «αιώνιας ειρήνης»

Η απληστία των Γάλλων βασιλέων να επεκτείνουν τα κτήματά τους δημιούργησε μια Γαλλία ηνωμένη, ευημερούσα. Όσο κι’ αν αυτό μπορεί να φανεί παράδοξο, θα πρέπει ωστόσο να παραδεχθούμε ότι ο πόλεμος δεν θα ήταν ένα ανάρμοστο μέσον για την εγκαθίδρυση της «αιώνιας» ειρήνης, γιατί επιτρέπει την δημιουργία αυτών των μεγάλων μονάδων μέσα στις οποίες μια ισχυρή κεντρική εξουσία καθιστά αδύνατο τον πόλεμο. Ωστόσο, δεν το κατορθώνει, γιατί οι επιτυχίες της κατακτήσεως κατά κανόνα δεν διαρκούν. Για ότι αφορά την εποχή μας οδηγούμεθα στο ίδιο συμπέρασμα, στο οποίο καταλάβατε και εσείς από συντομότερο δρόμο. Μια ασφαλής πρόληψη του πολέμου είναι δυνατή μόνο εάν οι άνθρωποι συμφωνήσουν για την σύσταση μιας κεντρικής εξουσίας, στις οποίας την κρίση θα υποβάλλονται όλες οι διαφορές. Στην πρόταση αυτή περιέχονται δύο διαφορετικές ανάγκες: η δημιουργία ενός Ανωτάτου Δικαστηρίου και να εξασφαλισθεί η απαιτουμένη εξουσία. Η πρώτη χωρίς την δεύτερη δεν θα ωφελούσε σε τίποτα.

Δύο αντίθετες παρορμήσεις.

Ας εξετάσουμε τώρα μια άλλη από τις προτάσεις σας. Απορείτε ότι είναι τόσο εύκολο να παρασυρθούν οι άνθρωποι στον πόλεμο και υποθέτετε ότι μέσα τους υπάρχει πράγματι μια παρόρμηση προς το μίσος και την καταστροφή. Συμφωνώ μαζί σας απόλυτα. Πιστεύουμε πράγματι στην ύπαρξη αυτού του ενστίκτου και τα τελευταία χρόνια προσπαθήσαμε να μελετήσουμε τις εκδηλώσεις του. Θα μου επιτρέψετε να εκθέσω μέρος της θεωρίας των ενστίκτων, στην οποίαν φθάσαμε έπειτα από πολλά λάθη και δισταγμούς. Εικάζουμε ότι οι παρορμήσεις του ανθρώπου είναι δύο ειδών: αυτές που τείνουν να διαιωνίσουν και να ενώσουν και τις οποίες αποκαλούμε ερωτικές και σεξουαλικές, και εκείνες που τείνουν να καταστρέψουν και να σκοτώσουν. Την τελευταία αυτή την αποκαλούμε «επιθετικά ή καταστρεπτικά ένστικτα».


Και οι δύο αυτές παρορμήσεις είναι εξ ίσου απαραίτητες, γιατί το φαινόμενο της ζωής εξαρτάται από την συμφωνία και την αντίθεσή τους. Φαίνεται όμως ότι ουδέποτε μια παρόρμηση του ενός τύπου μπορεί να δράση μεμονωμένος. Συνδέεται πάντοτε, ή, όπως λέμε, συμμειγνύετε, με ένα ποσοστό της άλλης, το οποίο ποσοστό τής μεταβάλλει τους σκοπούς, ή, αναλόγως των περιπτώσεων, επιτρέπει έτσι την επίτευξή τους. Έτσι, π.χ., το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως είναι ασφαλώς ερωτικό, χωρίς αυτό να εμποδίζει να προσφεύγει στην επιθετικότητα για να εκπληρώσει τον σκοπό της. Οι ανθρώπινες πράξεις αποκαλύπτουν και μια επιπλοκή διαφορετικού είδους. Σπανίως η πράξη είναι έργο ενός μόνο παρορμητικού κινήτρου, το οποίο, εξ άλλου, πρέπει να είναι συνδυασμός έρωτα και επιθετικότητας. Κανονικά, πρέπει να συντρέξουν πολλά παρόμοια κίνητρα για να καταστήσουν δυνατή την δράση. Γι’ αυτό, όταν οι άνθρωποι παρακινούνται στον πόλεμο, μεσολαβεί μέσα τους μια ολόκληρη σειρά από συναίτια κίνητρα, ευγενή και χυδαία. Τα κίνητρα αυτά δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε. Σε αυτά περιλαμβάνεται πάντα η ικανοποίηση της επιθέσεως και της καταστροφής. Αναρίθμητες ωμότητες της ιστορίας και της καθημερινής ζωής επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και τη την δύναμή τους. Η ανάμιξη αυτών των καταστρεπτικών παρορμήσεων με άλλες παρορμήσεις, ερωτικές και ιδεολογικές , διευκόλυνε φυσικά την εκπλήρωσή τους. Ξεκινώντας από το δόγμα των παρορμήσεων, φθάνουμε σε ένα τύπο για να προσδιορίσουμε τους έμμεσους δρόμους της καταπολεμήσεως του πολέμου. Εάν η ροπή προς τον πόλεμο είναι προϊόν της καταστρεπτικής παρορμήσεως, τότε θα πρέπει να ανατρέξουμε για να την καταπολεμήσουμε στην ανταγωνιστική της παρόρμηση: στον έρωτα. Ό,τι προκαλεί συναισθηματικούς δεσμούς στους ανθρώπους, θα πρέπει να ενεργή έναντι του πολέμου.


Και τώρα θα ήθελα να συζητήσω ένα πρόβλημα, το οποίο δεν θίγετε στην επιστολή σας, και το οποίον με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Γιατί αγανακτούμε τόσο εναντίον του πολέμου; Γιατί δεν τον βλέπουμε σαν ένα από τους τόσους και αλγεινούς ολέθρους της ζωής; Ο πόλεμος φαίνεται να ταυτίζεται με την φύση, απόλυτα δικαιολογημένα και στην πραγματικότητα να θεωρείται αναπόφευκτος. Μη σας προξενεί φρίκη η ερώτηση. Η απάντηση υπάρχει: γιατί κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ζωή του, γιατί ο πόλεμος καταστρέφει ανθρώπινες ζωές, θέτει τα άτομα υπό ατιμωτικές συνθήκες, τα υποχρεώνει, παρά την θέλησή τους, να σκοτώνουν άλλα άτομα, καταστρέφει πολύτιμες υλικές αξίες, προϊόντα της ανθρώπινης εργασίας και πολλά άλλα. Επί πλέον ο πόλεμος υπό την σημερινή του μορφή, δεν δίνει καμιά ευκαιρία εκπληρώσεως του παλαιού ηρωικού ιδεώδους, ενώ ο αυριανός πόλεμος λόγω της τελειοποιήσεως των μέσων καταστροφής, θα σημαίνει την εξόντωση του ενός, ή και των δύο, αντιπάλων. Όλα είναι τόσο αληθινά και αδιαφιλονίκητα, που μας εκπλήττει το γεγονός ότι η προσφυγή στον πόλεμο δεν έχει ακόμη καταργηθεί, βάσει μιας γενικής συμφωνίας της ανθρωπότητας. Από αμνημονεύτων χρόνων, η ανθρωπότητα υποβάλλεται στην διαδικασία του εκπολιτισμού. Σε αυτό οφείλονται όλα τα δεινά μας. Τα αίτια είναι σκοτεινά, η έκβαση αβέβαιη. Ίσως οδηγεί στην εξαφάνιση του ανθρωπίνου είδους, αφ’ ενός γιατί τρέφει τόσες προκαταλήψεις απέναντι στην σεξουαλική λειτουργία, και αφ’ ετέρου γιατί σήμερα πολλαπλασιάζονται δυσανάλογα οι αμόρφωτες μάζες και τα καθυστερημένα στρώματα του πληθυσμού, εν σχέση με τους μορφωμένους και προοδευμένους.


Ίσως αυτή η διαδικασία να μπορεί να συγκριθεί με την εξημέρωση ορισμένων ζώων. Η οποία αναμφίβολα, επιφέρει φυσικές αλλοιώσεις. Δεν έχουμε ακόμη συνηθίσει στην ιδέα ότι η εξέλιξη του πολιτισμού είναι μια παρόμοια οργανική διαδικασία. Πότε θα γίνουμε όλοι ειρηνόφιλοι; Από τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του πολιτισμού, δύο φαίνονται τα πιο ασήμαντα: η ενίσχυση της νοήσεως, η οποία αρχίζει να κυριαρχεί των παρορμήσεων και η ενδοστρέφεια της επιθετικότητας, με όλα τα πλεονεκτήματα και τους κινδύνους που επακολουθούν. Όμως ο πόλεμος έρχεται σε πλήρη αντίφαση προς τον ψυχικό μας κόσμο, όπως τον διαμόρφωσε ο πολιτισμός. Δεν τον ανεχόμαστε πια. Δεν πρόκειται μόνο για μια πνευματική. Για μας τους ειρηνόφιλους ο πόλεμος είναι αφόρητος εξ ιδιοσυγκρασίας.


Πόσο πρέπει να περιμένουμε ώστε και οι άλλοι να γίνουν ειρηνόφιλοι; Δεν μπορούμε, ή δεν ξέρουμε. Ίσως όμως να μη αποτελεί μια ουτοπιστική ελπίδα ότι η επιρροή δύο παραγόντων, ή όλο και πιό πολιτισμένη μας στάση και ο δικαιολογημένος φόβος των συνεπειών ενός ολοκληρωτικού πολέμου, θα τερματίσει τον πόλεμο στο προσεχές μέλλον. Με ποιο τρόπο, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Στο μεταξύ, όμως, μπορούμε να πούμε: Όλα όσα συντελούν στην εκπολιτιστική ανάπτυξη, εργάζονται εναντίον του πολέμου.


Σάς χαιρετώ εγκάρδια. Και σας ζητώ συγνώμη που οι παρατηρήσεις μου σας απογοήτευσαν.


Δικός σας


ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΥΝΤ


Πηγη:http://www.scribd.com/doc/102698494/%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%A3-%CE%A4%CE%A9%CE%9D-%CE%91%CE%AA%CE%9D%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%AA%CE%9D-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%A6%CE%A1%CE%9F%CE%AB%CE%9D%CE%A4

Ηθικά διλήμματα για τη Γ Λυκείου

Κι αφού ο καθένας αποφασίσει μόνος του πρέπει σε ομάδα των δυο να καταλήξουν από κοινού στους πέντε και μετά σε ομάδες των τεσσάρων .
Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να είναι σε θέση να "υπερασπιστούν" με επιχειρήματα τις προτάσεις τους.


Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Αν παραμερίσουμε για λίγο την θρησκευτική πλευρά και επικεντρωθούμε μόνο σε αυτό που μπορούμε πραγματικά να δούμε, την αρχιτεκτονική και το σχεδιασμό, τότε θα ανακαλύψουμε υπέροχες εκκλησίες σε όλο τον κόσμο. Θαυμάστε στην συνέχεια 14 από τις ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου..

1. Σαγράδα Φαμίλια

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Η εντυπωσιακή ρωμαιοκαθολική εκκλησία Σαγράδα Φαμίλια (Sagrada Família), βρίσκεται στη Βαρκελώνη της Καταλονίας στην Ισπανία και έχει σχεδιαστεί από τον Καταλανό αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί. Αν και ημιτελής, η εκκλησία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Δείτε περισσότερα εδώ.


2. Καθεδρικός Ναός του Αγίου Βασιλείου.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Το επίσημο όνομα της εκκλησίας είναι «Cathedral of the Protection of Most Holy Theotokos on the Moat » αλλά και ο «Καθεδρικός Ναός του Αγίου Βασιλείου«. Βρίσκεται στο κέντρο της Μόσχας και χτίστηκε έπειτα από εντολή του Ιβάν του Τρομερού μεταξύ 1555 και 1561.


3. Καθεδρικός ναός Las Lajas

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Ο καθεδρικός ναός Las Lajas ή το ιερό Las Lajas είναι μια μικρή εκκλησία που βρίσκεται στο εσωτερικό του φαραγγιού του ποταμού Guáitara. Χτίστηκε αρχικά το 1949 και χαρακτηρίζεται από ένα γοτθικό Αναγεννησιακό στυλ.


4. Εκκλησία του Σωτήρα στο αίμα.

14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Γνωστή ως Church of the Savior on Spilled Blood αλλά και ως καθεδρικός ναός της Αναστάσεως του Χριστού. Αυτή η πολύ όμορφη εκκλησία βρίσκεται στην Πετρούπολη, στη Ρωσία, και χτίστηκε στο σημείο που δολοφονήθηκε ο τσάρος Αλέξανδρος Β.


5. Frauenkirche.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Βρίσκεται στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας και χτίστηκε έπειτα από πρωτοβουλία του Καρόλου IV, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1352 και 1362.


6. Ξύλινη Εκκλησία Borgund.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Η πανέμορφη ξύλινη εκκλησία βρίσκεται στο Borgund, στη Νορβηγία και είναι ίσως η πιο καλοδιατηρημένη ξύλινη εκκλησία της χώρας. Χτίστηκε μεταξύ του 1180 και του 1250 μ.Χ. και έχει υποστεί αρκετές επεκτάσεις αλλά και επιδιορθώσεις από τότε.


7. Hallgrímskirkja.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Ο ναός Hallgrímskirkja είναι μια Λουθηρανική εκκλησία και βρίσκεται στο Ρέικιαβικ, στην Ισλανδία. Είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Ισλανδίας (74,5 μέτρα και το έκτο ψηλότερο κτίριο της χώρας. Το όνομα της το οφείλει στον Ισλανδό ποιητή Hallgrimur Petursson.


8. St Michael d’Aiguilhe.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Το παρεκκλήσι του Αγίου Μιχαήλ ή St Michael d’Aiguilhe, βρίσκεται στο Le Puy-en-Velay, στην Ωβέρνη της Γαλλίας. Είναι χτισμένο πάνω σε ένα ιερό βράχο από την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Το εκκλησάκι χτίστηκε από τον επίσκοπο Godescalc και το διάκονο Trianus το 962. Στην αρχή δεν ήταν παρά ένα απλό τέμενος. Στη συνέχεια κατασκευάστηκε και ένα ιερό και ένα παρεκκλήσι. Τον 12ο αιώνα επεκτάθηκε περισσότερο και δύο πλαϊνά παρεκκλήσια προστέθηκαν μαζί με ένα υπερώο, μια σκαλιστή πύλη και ένα καμπαναριό.


9. Εκκλησία της Arbore.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Η Εκκλησία της Arbore βρίσκεται στο Σουτσεάβα, στη Ρουμανία. Είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή και είναι η πρώτη εκκλησία με εικόνες που συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Χτίστηκε αλλά πήρε και το όνομα της από τον Luca Arbore το 1541.


10. Ο Καθεδρικός Ναός του Μιλάνου.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Ο Καθεδρικός ναός του Μιλάνου βρίσκεται στο Μιλάνο, στην Ιταλία και είναι αφιερωμένος στην Σάντα Μαρία Nascente. Είναι επίσης η έδρα του Αρχιεπισκόπου του Μιλάνου, του Καρδινάλιου Angelo Scola. Χτίστηκε σε γοτθικό ύφος και χρειάστηκαν περίπου 6 αιώνες για να ολοκληρωθεί. Είναι η 5η μεγαλύτερη μητρόπολη του κόσμου και η μεγαλύτερη στην Ιταλία.


11. Ο Καθεδρικός Ναός της Maringá.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Είναι γνωστός ως Catedral Basílica Menor Nossa Senhora da Glória αλλά και ως Καθεδρικός της Maringá. Αυτό το εντυπωσιακό κτίριο είναι ένας Ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός, και βρίσκεται στο Maringá, στη Βραζιλία. Έχει ύψος 124 μέτρα και είναι η ψηλότερη εκκλησία στη Νότια Αμερική αλλά και η 16ο ψηλότερη στον κόσμο. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 1972.


12. Salt Cathedral of Zipaquirá.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Ο καθεδρικός ναός του Salt Zipaquirá βρίσκεται στο Cundinamarca, στη Κολομβία. Πρόκειται για μια υπόγεια Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και χτίστηκε μέσα στις σήραγγες ενός παλιού αλατωρυχείου. Βρίσκεται 250 μέτρα υπόγεια κάτω από το βουνό Halite.


13. Εκκλησάκι πάνω στο βράχο.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Επισήμως γνωστό ως «Saint Catherine of Siena’s Chapel» αλλά και ως το εκκλησάκι πάνω στο βράχο. Βρίσκεται στο Allenspark, στο Κολοράντο των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι ένας πολύ δημοφιλής προορισμός τουριστών από όλη την Αμερική.


14. Η Εκκλησία του Ιωβηλαίου.

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου

Οι 14 ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου
Το επίσημο όνομα της εκκλησίας του Ιωβηλαίου είναι Chiesa di Dio Padre Misericordioso (Εκκλησία του Θεού του Ελεήμονος Πατέρα). Βρίσκεται στη Ρώμη και θεωρείται το καμάρι της Vicariato di Roma. 

Πηγή: http://www.dinfo.gr

Η τιμή της ζωής (Δίλημμα)

Το παρακάτω δίλλημα μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε στο μάθημα των θρησκευτικών της Γ Λυκείου.

Η τιμή της ζωής

Μια γυναίκα στην Ευρώπη υποφέρει από καρκίνο και πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή. Ένα βαρύ φάρμακο, ίσως, να μπορεί να τη σώσει. Πρόκειται για μια πρόσφατη ανακάλυψη ενός φαρμάκου που περιέχει ράδιο, ενός φαρμακοποιού της ίδιας πόλης. Ο φαρμακοποιός χρεώνει το φάρμακο 2.000€, δέκα φορές ακριβότερα απ’ ότι κοστολογούνται τα ανάλογα φάρμακα.
Ο σύζυγος της άρρωστης γυναίκας αναζήτησε από συγγενείς και φίλους να δανειστεί χρήματα και συγκέντρωσε 1.000€. Εξήγησε στο φαρμακοποιό ότι η γυναίκα του πεθαίνει και του ζήτησε να του κάνει έκπτωση ή έστω μια προσωρινή πίστωση…Ο φαρμακοποιός του αρνήθηκε.
Ο άντρας απεγνωσμένος πια, διέρρηξε το φαρμακείο για να κλέψει το φάρμακο για χάρη της γυναίκας του.
·       Ήταν σωστό που αρνήθηκε ο φαρμακοποιός τις προτάσεις του άντρα; Γιατί;
·       Ήταν σωστό που ο άντρας διέρρηξε το φαρμακείο; Γιατί;
·       Μπορούσε ο άντρας να κάνει κάτι άλλο, πριν να φτάσει στη διάρρηξη;
·       Τι θα κάνατε αν ήσασταν στη θέση του άντρα;
·       Η απόφασή σας αυτή θα επηρέαζε άλλους ανθρώπους; Ποιους;
·       Η απόφασή σας σέβεται τις αξίες, τα πιστεύω, την ελευθερία, τα δικαιώματα των άλλων;

Πηγή: "Εκπαιδευτικοί εν δράσει", Μάριος Κουκουνάρας Λιάγκης, Εκδόσεις Γρηγόρη, σελ: 125-126

Βοηθητικό Υλικό για τα Θρησκευτικά της Γ Λυκείου

Ισαάκ και Ρεβέκκα

Ισαάκ και Ρεβέκκα

PD9
Όταν ο Ισαάκ έφτασε σε ηλικία γάμου, ο πατέρας του θέλησε να πάρει γυναίκα από την πατρίδα τους, τη Μεσοποταμία. Έστειλε λοιπόν τον πιστό του υπηρέτη Ελιέζερ στη χώρα τους, για να βρει, με τη βοήθεια του Θεού, μια καλή κοπέλα, ταιριαστή για τον Ισαάκ. Ο Ελιέζερ πήρε μαζί του πλούσια δώρα για τη νύφη και την οικογένειά της. Μετά από κουραστικό ταξίδι πολλών ημερών έφτασε έξω από την πόλη όπου ζούσε ο αδελφός του Αβραάμ. Σταμάτησε δίπλα σ’ ένα πηγάδι ν’ αναπαυθεί. Επειδή είχε πολλή αγωνία για την επιτυχία του ταξιδιού του, προσευχήθηκε στον Θεό: «Φανέρωσε, Κύριε, εσύ τη γυναίκα που θα είναι ταιριαστή για τον Ισαάκ. Κάνε η κοπέλα που θα έρθει να αντλήσει νερό και θα μου δώσει κι εμένα να πιω και θα ποτίσει τις καμήλες μου να είναι η γυναίκα που προορίζεις για τον Ισαάκ». Πριν τελειώσει την προσευχή του, ήρθε στο πηγάδι μια όμορφη νεαρή κοπέλα. Πρόθυμα πρόσφερε νερό και στον Ελιέζερ και πότισε τις καμήλες του. Ο Ελιέζερ είχε τη βεβαιότητα ότι την έστειλε ο Θεός. Έμαθε ποια είναι η οικογένειά της και το όνομά της, Ρεβέκκα. Η Ρεβέκκα τον προσκάλεσε στο σπίτι τους για να φιλοξενηθεί.
Ο αδελφός της, Λάβαν, δέχθηκε με χαρά τον Ελιέζερ, ο οποίος του φανέρωσε τον σκοπό του ταξιδιού του και πρόσφερε τα πλούσια δώρα του στη Ρεβέκκα και την οικογένειά της. Ο Λάβαν συμφώνησε με την πρόταση του Ελιέζερ και του κυρίου του Αβραάμ κι έτσι η Ρεβέκκα άφησε την πατρική της οικογένεια και ακολούθησε τον Ελιέζερ στη Γη Χαναάν, στην οικογένεια του Αβραάμ. Με χαρές και πανηγύρια έγινε ο γάμος του Ισαάκ με τη Ρεβέκκα. Ο Αβραάμ μετά το γάμο του Ισαάκ έζησε άλλα τριάντα πέντε χρόνια. Συμβούλεψε τα παιδιά του να ζήσουν με αγάπη και ευλάβεια και πίστη στον Θεό και πέθανε ευτυχισμένος και ειρηνικός, γιατί είδε να εκπληρώνονται οι υποσχέσεις του Θεού.
Κάντε κλικ εδώ για να ακούσετε την αφήγηση του κειμένου.



Pemptousia-gia-paidia-Footer-600x122 
Πηγή/Αναδημοσίευση:http://www.pemptousia.gr

Βοηθητικά κείμενα


Παράρτημα κειμένων

Παράρτημα κειμένων

Παράρτημα κειμένων

Παράρτημα κειμένων

Παράρτημα κειμένων

Ιεροσόλυμα: Πρότυπο Χριστιανικών Κοινοτήτων (Φύλλο Εργασίας - Σαββίδης Γιάννης)

Βασιλική Μητροπούλου: Το μάθημα των Θρησκευτικών στα Βαλκάνια

Η εισήγηση της κ. Βασιλικής Μητροπούλου, Επίκ. Καθηγήτριας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., στην Επιστημονική Ημερίδα για το Μάθημα των Θρησκευτικών που συνδιοργάνωσαν το Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ και η Διαβαλκανική Ομοσπονδία Ορθοδόξων Νεολαιών, στην αίθουσα του Εργαστηρίου Παιδαγωγικής του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, στις 16 Μαΐου 2013 με θέμα: Η Θρησκευτική Εκπαίδευση στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Βαθμίδα των σχολείων στις Βαλκανικές χώρες.
Στην τρίτη Συνεδρία της Ημερίδας, ως Εκπρόσωπος της Ελλάδας η κ. Βασιλική Μητροπούλου, αναφέρεται στο περιεχόμενο των σχολικών εγχειριδίων του μαθήματος των Θρησκευτικών στη χώρα μας.
Copyright: www.zoiforos.gr

                           

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Θεματική Ενότητα: Επίκαιρα Θέματα (Βιβλίο: Θρησκευτικά Α' Δημοτικού Κύπρου)

Θεματική Ενότητα: Αγάπη σημαίνει μοίρασμα (Βιβλίο: Θρησκευτικά Α' Δημοτικού (Κύπρου)

Θεματική Ενότητα: Γιορτάζουμε - Πάσχα(Βιβλίο: Θρησκευτικά Α' Δημοτικού Κύπρου)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...