Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Στην Μητέρα Του Χριστού μας !

Σε παρακαλώ,
Μητέρα του Χριστού μας:
δος μου
τη γνησιότητα του ήθους σου,
την ευρυχωρία του νου σου,
την άνεση της καρδιάς σου,
την ευελιξία του είναι σου,
την υγεία του ψυχισμού σου.

Για να δω κι εγώ To Θεό
  να γεννιέται μέσα μου,
στο εδώ και τώρα
της κάθε μου μέρας.
Και να χαίρομαι
μαζί σου,
Μαριάμ ευλογημένη.
Αμήν.
 
                                                               π. Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Ἐγὼ πάντα Σὲ πρόσβαλλα καὶ Σὲ ἔθλιβα. Ἐσὺ ὅμως....

Ἐγὼ πάντα Σὲ πρόσβαλλα καὶ Σὲ ἔθλιβα. Ἐσὺ ὅμως, Κύριε, γιὰ τὴ μικρή μου μετάνοια μοῦ ἔδωσες νὰ γνωρίσω τὴ μεγάλη Σου ἀγάπη καὶ τὴν ἄμετρη ἀγαθότητά Σου.

Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης 
 

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Μπορείς να ζήσεις χωρίς καθρέπτη άνθρωπε;

Μπορείς να ζήσεις χωρίς καθρέπτη άνθρωπε;

Μπορείς να ζήσεις χωρίς καθρέπτη άνθρωπε;
Μπορείς χωρίς να κοιτάζεσαι καθημερινά και συχνά;
Σίγουρα χρήσιμος και απαραίτητος.
Όμως...ο καθρέπτης είναι για να σε βοηθάει να διορθώνεις ατέλειες που αλλιώς θα ήταν δύσκολο. Να ξυριστείς, να χτενιστείς, να ισιώσεις τα ρούχα σου, να δεις σε σημεία που το μάτι χωρίς την βοήθεια του δεν θα μπορούσε ποτέ.
Ναι,ναι!
Είδες πόσα πολλά κι άλλα τόσα κάνει ένας καθρέπτης;
Δεν το ήξερες ε;
Εσύ αγνοείς όλη αυτή την ανεκτίμητη βοήθεια.
Εσύ τον έχεις μόνο για ένα λόγο.
Για να θαυμάζεις τον εαυτό σου, να σου δείχνει την τελειότητά σου, το μεγαλείο σου, την μοναδικότητά σου.
Να σε κοιτάει και να σου το λέει.
Να σου μιλάει με τα καλύτερα λόγια.
Κι αν δεν στα δείχνει ΟΛΑ αυτά;
Κινδυνεύει ο καθρέπτης.
Θέλεις να τον σπάσεις.
Τον μισείς.
Δεν φταις εσύ, αυτός φταίει.
Εσύ είσαι τέλειος.
Μα γιατί δεν σε δείχνει τέλειο;
"Αυτός ο καθρέπτης δεν είναι καλός.
Με χοντραίνει,με δείχνει κοντό"...
.....με δείχνει μικρό,ασήμαντο,τιποτένιο....
Άρα τι πρέπει να κάνεις τώρα; να διορθώσεις τις ατέλειες; κούραση...δύσκολο...πολύ δουλειά, χρόνος. Αποσύρεις καλύτερα αυτόν και παίρνεις άλλον. Κάποιον στα μέτρα σου. Εύκολα πράγματα,πρακτικά.Αυτό βέβαια στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν τον σπάσεις, δεν τον κάνεις κομματάκια, γιατί δεν ήταν σωστός μαζί σου,δεν σε σεβάστηκε! Ποιόν...ΕΣΕΝΑ!
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, που ο καθρέπτης θολώνει μόνος του, "φεύγει" μόνος του, να γλιτώσει το σπάσιμο και την καταστροφή του. Σε χαιρετά και σε αφήνει στα χέρια ενός άλλου, ψεύτη καθρέπτη. Ναι αυτό σου αξίζει άνθρωπε, να κοιτάς μια ζωή έναν ψεύτη καθρέπτη. Γιατί ποτέ δεν άντεχες να βλέπεις τα χάλια σου και να τα διορθώσεις. Γιατί ποτέ δεν μπόρεσες να ξεχωρίσεις τι αξίζει στη ζωή σου και να το κρατήσεις.
Άνθρωπε...

Angie Insomniac
Πηγή/Αναδημοσίευση: http://lllazaros.blogspot.gr/2015/03/blog-post_91.html

Οι εντυπωσιακοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!

perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι η τύφλωση για έναν εικαστικό καλλιτέχνη επιφέρει αυτόματα και τη λήξη της δημιουργίας. Όμως στην περίπτωση του John Bramblitt, η τύφλωσή του ήταν εκείνη που πυροδότησε την καριέρα στη ζωγραφική. Εκείνος έχασε την όρασή του το 2011 λόγω επιληψίας και από τότε θεωρείται «λειτουργικά τυφλός», πράγμα που σημαίνει ότι με τα μάτια του μπορεί να διακρίνει μόνο το ηλιακό φως από το σκοτάδι. Πριν από αυτό συνήθιζε να ζωγραφίζει και να δημιουργεί ελαιογραφίες με διάφορα θέματα.
Μετά την τύφλωσή του έχει αναπτύξει έναν νέο τρόπο για να ζωγραφίζει – χρησιμοποιεί την αφή αγγίζοντας με τα χέρια του τα χρώματα και στη συνέχεια η διαίσθησή τους τον οδηγεί στη δημιουργία σχημάτων στον καμβά. «Βασικά, αυτό που κάνω είναι να αντικαταστήσω ό,τι βλέπω με τα μάτια μου με την αίσθηση της αφής”, λέει ο ίδιος. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και οι πίνακές του έχουν λάβει πολλά θετικά σχόλια…
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
perierga.gr - Οι εκπληκτικοί πίνακες ενός τυφλού ζωγράφου!
πηγή

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Χάρις και υπακοή, το μυστήριο του Ευαγγελισμού

 

Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι είναι η αδυναμία μας να ξεπεράσουμε την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Εμπιστευόμαστε τα κατορθώματά μας, τα χαρίσματά μας, τις δυνατότητές μας, πιστεύουμε ότι έχουμε απαντήσεις για όλα τα θέματα. Ο πειρασμός γίνεται μεγαλύτερος όταν βλέπουμε ότι καταφέρνουμε, χάρις στον κόπο μας, να ανεβαίνουμε ψηλά. Την ίδια στιγμή αυτός ο πειρασμός λειτουργεί και αντίστροφα. Μας κάνει να απογοητευόμαστε εύκολα όταν δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε αυτό για το οποίο πιστεύουμε ότι είμαστε προορισμένοι. Ένα υπερβολικό άγχος χαρακτηρίζει τις προσπάθειές μας. Η απόγνωση για την αποτυχία μας. Η αδυναμία να συγχωρέσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί δεν καταφέρνει την τελειότητα.
 Η Εκκλησία μάς προβάλλει ως παράδειγμα υπέρβασης αυτής της δυσκολίας, αυτού του πειρασμού, την Υπεραγία Θεοτόκο. Μία κοπέλα η οποία μεγαλώνει στα Άγια των Αγίων και λαμβάνει ως τροφή δωρεές από τον ουρανό διά του Αγγέλου, όπως μας αναφέρει  η παράδοσή μας. Μία κοπέλα η οποία ζει εν προσευχή και την ίδια στιγμή λαμβάνει και την πνευματική τροφή του λόγου του Θεού, της θρησκευτικότητας και των τελετών της πίστης του Ιουδαϊσμού. Ζει την ομορφιά και τη χάρη της κοινωνίας με τον Θεό. Και ξαφνικά αυτή η μακαρία κατάσταση διακόπτεται. Έρχεται το πέρασμα από το κορίτσι στη γυναίκα και ο ναός δεν μπορεί να την φιλοξενήσει άλλο. Η κοπέλα που δεν ήξερε να κάνει κάτι αλλιώτικο από το να δοξάζει το Θεό και να χαίρεται την κοινωνία με την πίστη και την παράδοση του λαού και της θρησκείας στην οποία μεγαλώνει, καλείται να φύγει από τον τόπο και να αλλάξει τρόπο. Καλείται να μνηστευθεί. Να αναλάβει δηλαδή το βάρος μιας οικογένειας, όχι της θεϊκής, αλλά της ανθρώπινης. Να πάψει να έχει ως έγνοια της να αγαπά και να αρέσει στο Θεό και να μεριμνά για υποθέσεις πεζές, βιοτικές, ανθρώπινες. Να μην είναι η κοινωνία της με το Θεό στα Άγια των Αγίων η ζωή της, αλλά να προσεύχεται για να παραμείνει η σχέση με το Θεό ένα κομμάτι από τη ζωή της. Πριν συντροφιά της ο Αρχιερέας του ενιαυτού, οι ιερείς, οι κοπέλες που διακονούν το ναό, ο Άγγελος που την τρέφει, η βεβαιότητα της παρουσίας του Θεού, μία κοινωνία με τον ουρανό. Ξαφνικά, στερείται ό,τι αγαπά και προσγειώνεται στα της γης. Κοντά σε έναν ξένον ουσιαστικά άνθρωπο, που έχει τη δική του οικογένεια και τα παιδιά από προηγούμενο γάμο, αγόρια και κορίτσια, να πάψει να βιώνει την ελευθερία της κοινωνίας με τον Θεό και να γίνει ξαφνικά μάνα παιδιών που δεν είναι δικά της, μνηστή ενός άνδρα που δεν έχει γνωρίσει και αγαπήσει, χωρίς ίσως να ερωτηθεί αν ήθελε έναν τέτοιο δρόμο.
Φανταζόμαστε την δύναμη του πειρασμού για την   Υπεραγία  Θεοτόκο.  Δεν είναι μόνο ο τόπος που πρέπει να αλλάξει, αλλά και ο τρόπος. Ματαίωση της κλήσης και της ζωής που τη γέμισε χαρά και νόημα. Κι όμως, δεν νικιέται από τον πειρασμό. Μέσα της πρυτανεύει η υπακοή στο θέλημα του Θεού. Στο βάθος της καρδιάς της γνωρίζει καλώς ότι ο Θεός την διάλεξε για να ζήσει τα χρόνια του ναού, ο Θεός επιτρέπει να ζήσει και εκτός ναού. Ο Θεός τής έδωσε την τροφή της κοινωνίας μαζί Του, ο Θεός την εμπιστεύεται στην φύλαξη ενός σώφρονος και δικαίου ανθρώπου, που όμως έχει άλλες προτεραιότητες. Πριν ο νόμος του Ιουδαϊσμού τής δίδει χαρά και κοινωνία με το Θεό. Τώρα ο ίδιος ο νόμος φανερώνει το ανολοκλήρωτο  για το πρόσωπό της. Πρέπει να επιστρέψει στη γη και στην καθημερινότητα, στη μοίρα κάθε γυναίκας. Κι όμως, εκείνη θα παραμείνει πιστή στον τρόπο του Θεού. Ακόμη κι αν δεν περιμένει ό,τι της συμβεί, η καρδιά της δεν αλλάζει στάση ζωής. Πρώτα ο Θεός.
                Κι όταν έρχεται ο Αρχάγγελος να την επισκεφθεί και να ευαγγελιστεί την ενσάρκωση του Θεού στην ύπαρξή της, τότε φανερώνεται αυτή η υπακοή σε όλες της τις διαστάσεις. Νικά τον λογισμό της αμφιβολίας για το πώς της ενανθρώπησης. Νικά τον λογισμό του φόβου για την απόρριψη από τον μνήστορά της και την κοινωνία. Νικά τον λογισμό της σχετικότητας που είναι βέβαιο ότι πλημμύρισε την ύπαρξή της: πώς είναι δυνατόν μία κοπέλα που ξέρει μεν να αγαπά τον Θεό, που κοινωνεί με τον Θεό, να γίνει ένα με τον Θεό όχι πρόσκαιρα και εξωτερικά, αλλά εντός της. Το μέγεθος ασύλληπτο. Το μυστήριο αδιανόητο. Η κλήση ξεπερνά κάθε προσδοκία και κάθε ελπίδα. Από την κρυφή προσευχή να παραμείνει στον τρόπο που έμαθε προχωρά στη βεβαιότητα να ξεκινήσει γι’ αυτήν ένας τρόπος που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι είναι δυνατός: ο αχώρητος παντί χωρείται εν τη γαστρί της. Ο καθένας στη θέση της ή θα λύγιζε ή θα υπερηφανευόταν. Αυτή όμως ταπεινά αναφωνεί: «ιδού η δούλη Κυρίου. γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»  (Λουκ. 2, 38).
                Τι είναι αυτό που βοηθά την Υπεραγία Θεοτόκο να κρατήσει τον τρόπο που έμαθε στη ζωή της, αυτόν της υπακοής; Είναι το «εύρες χάριν παρά τω Θεώ» (Λουκ. 2, 30), του Αγγέλου. Ο Θεός σού έδωσε τη χάρη Του. Είναι αδύνατον, ακόμη και για εκείνον που αγαπά τον Θεό μέχρι τα μύχια της ύπαρξής του, να αντέξει τον πειρασμό, τον σταυρό, το μέγεθος του γεγονότος της κατοίκησης του Χριστού στα σπλάχνα του.  Εκεί έρχεται η χάρις του Θεού. Αυτή προσθέτει δύναμη και πόθο σε όποιον διαλέγει την υπακοή στην αγάπη και το θέλημα του Θεού. Και αυτό δεν έγινε μόνο στην Παναγία, αλλά γίνεται καθημερινά στον καθέναν από εμάς, ο οποίος καλείται να μιμηθεί την Υπεραγία Θεοτόκο και να δεχτεί στα σπλάχνα της ύπαρξής του τον Χριστό. Στο μυστήριο της Ευχαριστίας. Στο μυστήριο της αγάπης. Στο μυστήριο της συνάντησης στην Εκκλησία. Στο μυστήριο της ελπίδας ότι μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανό τον τρόπο της κοινωνίας και της θέωσης, ακόμη κι αν ο τόπος είναι ο κόσμος, η οικογένεια, οι μέριμνες, οι αγωνίες, οι σταυροί και οι πειρασμοί. Αρκεί να ζητούμε τη χάρη του Θεού και να κάνουμε τον δικό μας μικρό αγώνα, να κρατηθεί ο τρόπος εντός μας. Αρκεί να εκζητούμε την υπακοή στο θείο θέλημα ως κίνηση απόλυτης εμπιστοσύνης. Και να μην απελπιζόμαστε με τις όποιες αλλαγές της ζωής μας, ακόμη κι αν αυτές φαινομενικά κρύβουν το Θεό. Ο τρόπος υπάρχει στον αγώνα. Κι ο κόσμος μπορεί σήμερα να μας απελπίζει, να μας χωρίζει από τον Θεό, αλλά Εκείνος υπάρχει μυστικά σε κάθε διακονία μας, σε κάθε αποστολή μας, αρκεί να μην Τον λησμονούμε. Δεν είναι η τελειότητά μας ούτε η αδυναμία μας που Τον κρατά ή τον απομακρύνει. Είναι η δική Του αγάπη, είναι η δική Του   χάρις που άλλοτε φανερώνεται και άλλοτε φαίνεται να κρύβεται, στην ουσία όμως είναι πάντοτε παρούσα σ’ αυτούς που Τον ζητούν.
Χάρις και υπακοή, το μυστήριο του Ευαγγελισμού. Το μυστήριο της σωτηρίας.  Το μυστήριο της σχέσης Θεού και ανθρώπου. Αυτό που, κεκρυμμένον φαινομενικά, αποκαλύπτεται και αγιάζει. Θα το ζητήσουμε άραγε και θα το ζήσουμε στην Εκκλησία;

Ανάλυση της θεολογίας της εικόνας του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου

Τού π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Να συνεχίσουμε τη θεολογία της εικόνας, αναλύοντας την εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το γεγονός του Ευαγγελισμού περιγράφεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, όπου ο ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει πολλά γεγονότα που έχουν σχέση με την Θεοτόκο και δη με τη γέννηση του Χριστού. Τη γέννηση του Χριστού την περιγράφει και ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αλλά λεπτομέρειες που αφορούν τα γεγονότα αυτά, περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος γνώρισε την Παναγία κι έμαθε τα γεγονότα, όπως για παράδειγμα του Ευαγγελισμού, κατευθείαν από την Παναγία.
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι η θεολογική προσέγγιση της εικόνας. Στην εικόνα του Ευαγγελισμού βλέπουμε τον αρχάγγελο Γαβριήλ και την Παναγία σε αυτή την μοναδική συνάντηση! Η εικόνα που προσωπικά θεωρώ ότι είναι μάλλον η καλύτερη που έχω δει του Ευαγγελισμού, είναι η εικόνα της Παναγίας του Ευαγγελισμού της Οχρίδας. Η περιοχή της Οχρίδας είναι πάνω από τις Πρέσπες, στα σημερινά Σκόπια. Είναι μια πανέμορφη εικόνα αγνώστου καλλιτέχνη.
Να δούμε λίγο την εικόνα. Μερικά στοιχεία που έχω δώσει σε προηγούμενες αναλύσεις για τον Άγγελο και για την Παναγία, θα τα προσεγγίσουμε σήμερα με καλύτερο τρόπο. Πρώτα – πρώτα, ο Άγγελος αναγγέλλει ένα γεγονός. Εφ' όσον αναγγέλλει γεγονός και κινείται, τα πόδια του όπως βλέπουμε στην εικόνα, είναι ανοιχτά. Υπάρχει μια κίνηση. Σε άλλες περιπτώσεις θα δούμε αγγέλους οι οποίοι δεν έχουν αυτή την κίνηση, που τα πόδια τους είναι στατικά. Ό,τι γνωρίζουμε για τους αγγέλους, το γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή. Κατά τα μέτρα της Αγίας Γραφής είναι «λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα». Δηλαδή έχουν δύο πράγματα. Πρώτον, είναι λειτουργικά πνεύματα, λειτουργούν τον Θεό και δεύτερον εις διακονίαν αποστελλόμενα. Έχουν αποστολή. Τους αποστέλλει ο Θεός για να κάνουν κάτι στον κόσμο. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Για τα άλλα ουράνια τάγματα δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Τα περισσότερα που γνωρίζουμε είναι για τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους. Ενώ γνωρίζουμε ότι υπάρχουν τα τάγματα που ονομάζονται αρχές, κυριότητες, θρόνοι, εξουσίες, δυνάμεις, πολυόμματα, παρόλα αυτά δεν γνωρίζουμε τον ρόλο τους τον λειτουργικό. Λίγα πράγματα ξέρουμε για τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, τα οποία έχουν εμφανιστεί στο χώρο της Παλαιάς Διαθήκης.

Αλλά περισσότερες και πιο συνεχείς εμφανίσεις έχουμε από τους αγγέλους και δη τους αρχαγγέλους. Να θυμάστε, ο εκ των αρχαγγέλων Μιχαήλ εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη και ο εκ των αρχαγγέλων Γαβριήλ εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη. Όταν λοιπόν βλέπετε αρχάγγελο στο χώρο της Καινής Διαθήκης - και το όνομα του να μην ξέρετε - είναι ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ συνήθως, αλλά όχι κατ' αποκλειστικότητα, εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη. Βέβαια σε γεγονότα τα οποία διατρέχουν την ιστορία της εκκλησίας μας, έχουμε επί μέρους διαφοροποιήσεις. Έχουμε το εν Χώναις θαύμα, που το γιορτάζουμε τον μήνα Σεπτέμβριο και το οποίο το κάνει ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ. Αλλά αυτή είναι μια βασική θεώρηση των πραγμάτων. Για αυτό να ξέρετε και εξ απόψεως λειτουργικής κατατάξεως των εικόνων στο ιερό, η ωραία Πύλη έχει δύο πόρτες. Η δεξιά - όπως βλέπουμε εμείς - και η αριστερή. Αν έχετε παρατηρήσει, η πόρτα η αριστερή, μόνο αυτή χρησιμοποιείται στη Θεία λειτουργία. Ενώ σε όλες τις ακολουθίες ο ιερέας ή ο διάκονος βγαίνει από την πόρτα την αριστερή και εισέρχεται από την δεξιά, όταν αρχίσει η Θεία λειτουργία η δεξιά πόρτα καταργείται τελείως. Χρησιμοποιείται μόνο η αριστερή πόρτα, όπου γίνονται οι είσοδοι των ιερέων με τα άγια. Αυτό σημαίνει πως η πόρτα αυτή που έχει λειτουργική χρήση την ώρα της Καινής Διαθήκης, είναι η θύρα της Καινής Διαθήκης. Ενώ η άλλη πόρτα που έχει λειτουργική χρήση συνεχώς και καταλυμπάνεται, δεν λειτουργεί την ώρα της Θείας λειτουργίας είναι - ας την πούμε συμβολικά - η πόρτα της Παλαιάς Διαθήκης. Γι' αυτό πάνω στην πόρτα της Παλαιάς Διαθήκης - που είναι η δεξιά όπως την βλέπουμε εμείς - αγιογραφούμε τον αρχάγγελο Μιχαήλ που είναι ο αρχάγγελος της Παλαιάς Διαθήκης και στην αριστερή πόρτα αγιογραφούμε τον αρχάγγελο Γαβριήλ.
Οι άγγελοι λοιπόν, είναι «λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα». Αν λοιπόν, οι άγγελοι είναι λειτουργοί, όπως στην εικόνα της

Χαίρε Μαριάμ, Πανέμορφη

Παναγία μου, πού να ‘ξερες κείνο το πρωινό που ξύπνησες, ότι όλα θ’ άλλαζαν για πάντα πλέον στη ζωή Σου και στη ζωή του κόσμου όλου!
Ήσουν ανοιχτή ψυχή, καρδιά δεκτική, γη διψασμένη.
Γι’ αυτό κι άντεξες το διαφορετικό, το παράδοξο και παράξενο της θείας Βουλής.
Μπόρεσες να σπάσεις καλούπια παλαιοδιαθηκικά, και να μπεις στην ωκεάνια ρευστότητα του Πνεύματος, που ¨όπου θέλει πνει¨.
Σε παρακαλώ, - ο κολλημένος κι άρρωστος εγώ-, Μητέρα του Χριστού μας:
Δος μου τη γνησιότητα του ήθους σου, την ευρυχωρία του νου σου, την άνεση της καρδιάς σου, την ευελιξία του είναι σου, την υγεία του ψυχισμού σου.
Για να δω κι εγώ το Θεό να γεννιέται μέσα μου, στο εδώ και τώρα της κάθε μου μέρας.
Και να χαίρομαι μαζί σου, Μαριάμ ευλογημένη.
Αμήν.

Πηγή: https://www.facebook.com/AndreasKonanosPage?fref=nf

Η σύναξις του Αρχαγγέλου Γαβριήλ (26 Μαρτίου)

Του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Η αγία μας Εκκλησία, ευσεβείς χριστιανοί, εκτός από τον εορτασμό των μεγάλων γεγονότων της ζωής του Κυρίου και της Θεοτόκου έχει θεσπίσει εορτές, για την εύρεση αγίων λειψάνων, για τη μετακόμιση αγίων λειψάνων, για την ανάμνησι θαυμάτων, για την εύρεσι ιερών εικόνων και για την τιμή των ιερών εκείνων προσώπων τα οποία επρωτοστάτησαν κατά την εκτέλεση της βουλής του θεού και υπούργησαν στα υπερφυή μυστήρια της θείας οικονομίας.


Ύστερα σχεδόν από κάθε δεσποτική ή θεομητορική εορτή οι χριστιανοί συνάζονται στους Ναούς για να τιμήσουν τον άγγελο εκείνον ή τον άγιο, ο όποιος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο κατά την ιστορική και ιερή ημέρα αυτής της εορτής. Γι΄ αυτό και η τιμή του «Πρωταγωνιστού» ιερού προσώπου ονομάζεται Σύναξις.
Έτσι μετά τη γέννηση της Θεοτόκου έχομε τη Σύναξη των αγίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, μετά τη γέννησι του Κυρίου τη Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου, μετά τη Βάπτισι του Δεσπότου Χρίστου τη Σύναξη του Βαπτιστού Ιωάννου, μετά την Υπαπαντή τη Σύναξι του Συμεών του θεοδόχου και μετά τον Ευαγγελισμό της αγνής κόρης της Ναζαρέτ τη Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.

Και βέβαια δίκαια συνάζονται οι χριστιανοί — και πρέπει πάντοτε αθρόα να συγκεντρώνωνται — στους Ναούς για να τιμήσουν τον μέγαν αρχάγγελο Γαβριήλ, γιατί αυτός έγινε ο υπηρέτης του υπερφυούς μυστηρίου της συλλήψεως της αγίας Παρθένου εκ Πνεύματος αγίου του Υιού και Λόγου του Θεού.

Κατά τον ιερόν υμνογράφο «Απεστάλη Άγγελος Γαβριήλ, ουρανόθεν εκ Θεού προς παρθένον αμόλυντον, εις πόλιν της Γαλιλαίας Ναζαρέτ, ευαγγελίσασθαι αύτη του ξένου τρόπου την σύλληψιν…
Απεστάλη στρατιώτης ουράνιος, προς το έμψυχον της δόξης Παλάτιον, προετοιμάσαι τω κτίστη κατοικίαν άληκτον».
Και με την ενθύμηση αυτής της μεγάλης υπηρεσίας του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, η αγία μας Εκκλησία αναμιμνήσκεται και όλες τις πολύτιμες υπηρεσίες πού προσέφερε στο ανθρώπινο γένος σαν απεσταλμένος του Θεού και διάκονος των θείων βουλών του.

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ, — «και το πρόσωπον αυτού ωσεί όράσις αστραπής» — ερμήνευσε στον προφήτη Δανιήλ το όνειρο του Ναβουχοδονόσορος «καταφαιδρύνων αυτόν και εντιθείς την δήλωσιν, των αγνοουμένων εν πνεύματι», κατά τον Ιερόν Υμνογράφο.
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ ανήγγειλε στο Ζαχαρία τον Ιερέα ότι θα γέννηση υιό «τον Πρόδρομο της χάριτος».
Ο ίδιος αρχάγγελος καθησύχασε το σώφρονα Ιωσήφ, το Μνήστορα της Παρθένου, λέγοντας: «Ιωσήφ υιός Δαυίδ, μη φοβηθής παραλάβειν Μαριάμ την γυναικά σου το γαρ εν αύτη γεννηθέν εκ Πνεύματος έστιν αγίου».
Ο ίδιος αρχάγγελος μετά την κατάστρωσι του θεοκτόνου σχεδίου του Ηρώδη είπε στον Ιωσήφ «παράλαβε το παιδίον και την Μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον…μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό.
Ο ίδιος αρχάγγελος ενημέρωσε τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο περί του θανάτου του Ηρώδη και της εκλείψεως του κινδύνου της ζωής του Μεσσίου, «τεθνήκασι γαρ οι ζητούντες την ψυχήν του παιδιού».
Ο ίδιος αρχάγγελος Γαβριήλ «καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού, ην δε η ιδέα αυτού ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ως χιών».
Ο ίδιος τέλος ο αρχάγγελος παρουσιάσθηκε στην Παναγία μας τρεις ήμερες πριν από την Κοίμησί της και της προανήγγειλε την απόφασι του Υιού της να την παραλαβή πλησίον του.

Από όλες αυτές τις υπηρεσίες και τις ιερές αποστολές και διακονίες μαζί με τις πάμπολλες άλλες του αρχαγγέλου Γαβριήλ καταλαβαίνομε ότι ο Αρχάγγελος πού σήμερα τιμούμε είναι «των ασωμάτων λειτουργών πρωτεύων», «ο μέγας Γαβριήλ αρχηγός των αγγέλων», «φως δεύτερον», ο ιδιαίτερος θα ελέγαμε και άμεσος υπηρέτης του Κυρίου μας Ιησού και της Παναγίας Μητέρας Του.
Ευσεβείς χριστιανοί, όταν κάποιος άνθρωπος κατορθώση και γίνη υπασπιστής του Βασιληα, η ιδιαίτερος του Πρωθυπουργού, του Αρχιεπισκόπου και άλλων μεγάλων αξιωματούχων, εμείς οι άλλοι τον θαυμάζομε και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να εκμεταλλευθούμε τις αρμοδιότητες του και την χάρι πού έχει να συνομιλή με τους ανώτατους άρχοντες και να εισηγήται και να επιλύη θέματα και ζητήματα.
Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνη και απέναντι στον αρχάγγελο Γαβριήλ «ως φως χρηματίζοντα, ταις προς το φως το ακρότατον, άυλοις μεθέξεσι, θείον και άϋλον». Επειδή βρίσκεται κοντά στο φως της θεότητος είναι και αυτός δεύτερο φως θείο και άϋλο, είναι μεσίτης μεγάλος μεταξύ Θεού και ανθρώπων και θα πρέπει να εκμεταλλευθούμε τη θέσι του και να επιδιώξωμε να συνάψωμε φιλία πνευματική μαζί του.

Και εις όλες τις περιστάσεις του βίου μας πρέπει μαζί με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και όλων των αγίων να επικαλούμεθα και την άντίληψι και τη μεσιτεία του μεγάλου αρχιστρατήγου των ουρανίων δυνάμεων και να του λέμε μαζί με τον ιερόν Υμνογράφο «προστάτην σε μέγιστον, και προς Θεόν αντιλήπτορα, και τείχος και στήριγμα, Γαβριήλ έχοντες, οι ποθούντες σε ρυόμεθα κινδύνων και βλάβης του οφεος ανευφημούντες σε».

Του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου
Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου – Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
ΠΗΓΗ
Αναδημοσίευση: http://proskynitis.blogspot.gr/2015/03/26.html

"Το μωρό που περιμένω, έχει Σύνδρομο Down. Φοβάμαι." Η απάντηση σε μια μητέρα, που θα σας συγκινήσει...


DOWN SYNDROME


Είναι ίσως απ' αυτές τις αγωνίες που κάνουν τα πόδια σου να τρέμουν...Μια εξέταση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης κι ένα αποτέλεσμα που εύχεσαι να είναι αρνητικό. Αυτό όμως δεν συμβαίνει πάντα. Μια έγκυος γυναίκα μαθαίνει πως το έμβρυο που "κουβαλά" στο σώμα της, έχει αυτό το ένα επιπλέον χρωμόσωμα κι η διάγνωση είναι Σύνδρομο Down. Μαζί όμως, μαθαίνει και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Πως πολλές φορές αυτός ο φόβος είναι περιττός. Πώς;
Απευθύνεται σ' ένα γκρουπ γονέων που τα παιδιά τους έχουν Σύνδρομο Down μ' ένα γράμμα...
"Είμαι έγκυος. Ανακάλυψα πως το μωρό μου έχει Σύνδρομο Down. Φοβάμαι. Τί ζωή θα έχει το παιδί μου;"
Η απάντηση και ουσιαστικά η βοήθειά τους, έρχεται μέσα απ' αυτό το συγκινητικό βίντεο που θα παρακολουθήσετε. 15 άνθρωποι μοιράζονται τη σοφία που απέκτησαν απ' το σημαντικότερο μάθημα της ζωής...
Όχι όμως 15 τυχαίοι άνθρωποι. Όλοι τους κουβαλούν αυτό το επιπλέον χρωμόσωμα. Όλοι τους έχουν Σύνδρομο Down. Στα λόγια που απευθύνουν στη μητέρα, εστιάζουν την προσοχή τους στα καλά. Την προετοιμάζουν για το υπέροχο ταξίδι με το παιδί της που την περιμένει και της διδάσκουν πως τα άτομα με Σύνδρομο Down, μπορούν να κάνουν τα πάντα. Όπως όλοι οι άνθρωποι. Ν' αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν, ν' αγκαλιάσουν, να τρέξουν, να παίξουν, να πάνε σχολείο, να κάνουν φίλους, να ταξιδέψουν, να εκφράσουν όλα όσα αισθάνονται.
Είναι όμως και ειλικρινείς. Το ταξίδι, κάποιες στιγμές, μπορεί να είναι σκληρό, αλλά έτσι δεν είναι κι η γονεϊκότητα ενίοτε;
Η πιο συγκινητική στιγμή και το πιο δυνατό μήνυμα που απευθύνουν στη μητέρα; Είναι πως αυτοί οι 15 σημαντικοί άνθρωποι δεν είναι μόνοι. Οι γονείς τους που βρίσκονται...ένα βήμα πιο πίσω και τους παρακολουθούν, έτοιμοι ν' ανοίξουν την αγκαλιά τους για να δώσουν αλλά και να δεχτούν την αστείρευτη αγάπη απ' τα παιδιά τους. Στιγμές που θα σας φέρουν δάκρυα στα μάτια, αλλά και τη γνώση για το ποιά είναι η πραγματικότητα πίσω απ' την πρώτη εικόνα ενός προσώπου...

Λίγα λόγια για το Σύνδρομο Down
Η 21η Μαρτίου, καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down το 2006, με πρωτοβουλία του καθηγητή Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, Στυλιανού Αντωναράκη, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει τη διεθνή κοινότητα για το σύνδρομο Down.
Το σύνδρομο Down είναι μια γενετική κατάσταση, που οφείλεται στο επιπλέον χρωμόσωμα που εμφανίζεται στο 21ο ζευγάρι, εξ ου και η ταξινόμησή του ως Τρισωμία 21.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, προέρχεται κατά 90-95% από το ωάριο και 5-10% από το σπερματοζωάριο και επηρεάζει περίπου μία στις 600-700 γεννήσεις παιδιών.

Αναδημοσίευση απ' το ηλεκτρονικό περιοδικό της Αθανασίας Ανεζάκη,
Αναδημοσίευση: http://trelogiannis.blogspot.gr/2015/03/down.html

Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης: Μόνο στην Θεία Λειτουργία ο άνθρωπος σώζεται.

Είναι μεγάλο πρόβλημα ο άνθρωπος. Σου γίνεται βάσανο και σταυρός ανανεούμενος, αν θέλης να σεβαστής τη φύσι του, να μην τον ακρωτηριάσεις, αλλά να τον δεχθής όπως είναι.
Γι’αυτό όλα τα συστήματα, για ν’ αποφύγουν το βάσανο αυτό που δημιουργεί ο άνθρωπος, με προκρούστεια μέθοδο τον φέρνουν στα μέτρα τους, κάνοντάς τον άτομο, μονάδα παραγωγής. Και οι ιδεαλισμοί τον εμπαίζουν με ανυπόστατους ρομαντισμούς, αφήνοντάς πεινασμένο, αμεταμόρφωτο και νεκρούμενο το σώμα της υπάρξεώς του.

Έτσι ο άνθρωπος έλκεται αγνοούμενος, περιφρονούμενος, χρησιμοποιούμενος και ατιμαζόμενος. Και το δράμα του μένει ανοιχτό. Γιατί δεν χωρά ο άνθρωπος σ’ ένα νόμο ή σ’ ένα σχήμα. Δεν τον σώζει η στατική, νομική λογική. Αν σ’ αυτή θελήσωμε να τον κλείσωμε, θα τον βασανίσωμε, έστω κι αν θέλωμε από καλή διάθεσι, να τον κάνωμε σοφό, φρόνιμο, ή να του βελτιώσωμε τον χαρακτήρα. Τί να την κάμη τη βελτίωσι του χαρακτήρα αυτός που ζητά την αιωνιότητα;
Το ερώτημα είναι: υπάρχει κανείς που μπορεί να ελευθερώση τον άνθρωπο, να συντρίψη τα δεσμά της αιχμαλωσίας που τον κρατούν κάθειρκτο;
Υπάρχει κανείς που μπορεί να διαλύση τα είδωλα που τον αποπνίγουν, και να του δώση της ελευθερία του άλλου κόσμου, που ζητά σ’ αυτόν τον κόσμο από σήμερα;
Μόνο το σήμερα ζη ο άνθρωπος. Το σήμερα θέλει αιωνιότητα, όχι το αύριο, για να δεχθή την Αλήθεια.
Θέλομε να ζήσωμε όλοι για όλα. Που θα το βρούμε αυτό;
Ποιος ανέχεται την ανυπόφορη απαίτησί μας, χωρίς να τα χάση και να συνθλιβή αυτός και το καθεστώς του, χωρίς να μας κλείση το στόμα με φίμωτρο δικτατορίας ή με το ψεύτικο ψωμί της εν φυλακή ελευθερίας και του λιμού της ευμάρειας;
Ποιος θα μας πάρη στα σοβαρά, αφήνοντάς μας να του μιλήσουμε ελεύθερα, όπως μιλά η φύσι μας;
Ποιος θα ανεχθή τον άνθρωπο;
Μόνο Αυτός που μας έπλασε μας ξέρει πριν γεννηθούμε και αφού πεθάνωμε. Ζητούμε Αυτόν που έχομε. Και θέλομε να πραγματοποιήσωμε αυτό που είμαστε.
Μόνο μέσα στη Θεία Λειτουργία η απαίτησι κορέννυται. Τα υπέρ φύσιν και αίσθησιν δίδονται από σήμερα.
«Νυν τα ανήκουστα ηκούσθη» και τα άρρητα αρρήτως ελέχθη. Τα πάντα γέμισαν από φως, ανθρωπιά και ουράνια παράκλησι.»
«Ήλθεν η της ζωής βασιλεία και κατελύθη του θανάτου το κράτος και γέγονεν άλλη γέννησις, βίος έτερος, άλλο ζωής είδος, αυτής της φύσεως ημών μεταστοιχείωσις». Τα πάντα υπάρχουν θεανθρώπινα. Τίποτα δεν υπάρχει ψεύτικο. Τίποτε δεν υπάρχει αναπόδεικτο. Καμμία απορία δεν μένει άλυτη. Και καμία απάντηση δεν κλείνει το δρόμο για νέες ερωτήσεις.
Τα παν καθολικά κοινωνείται. Είναι αισθητό, τωρινή γεύσι της ζωής. Τα πάντα έγιναν ένα θαυμαστό παρόν στο πρόσωπο του Θεανθρώπου, που είναι το Α και το Ω της δημιουργίας και «τας αρχάς των όντων τοις πέρασιν ουκ εά συναφίστασθαι».
Όλη η ιστορία είναι μία μονο Θεία Λειτουργία, και όλος ο κόσμος έγινε ένας ναός, οίκος Θεού, μία μόνη οικογένεια.
Όλα είναι φωτισμένα και καταγλαϊσμένα με το άκτιστο και άδυτο φάος.
Είναι σπασμένα τα κλείθρα του Άδη. Σχισμένα τα σάβανα των συστημάτων. Αναποδογυρισμένα τα τραπέζια των κολλυβιστών κάθε είδους. Και συντριμμένα όλα τα είδωλα, από τον Συντρίψαντα το κράτος του θανάτου.
Υπάρχει χώρος, για να ζήση ο άνθρωπος.
Είναι καλεσμένα τα μωρά, τα ασθενή, τα εξουθενημένα και τα μη όντα.
Είναι καλεσμένοι οι χωλοί, οι τυφλοί, οι ανάπηροι στο Δείπνο, στη Ζωή, στη θεολογία.
Είναι καλεσμένος ο άνθρωπος.
Δεν αφορά τους ειδικούς η Ορθόδοξη λειτουργική θεολογία. Αλλά χορταίνει τους πεινασμένους, ποτίζει τους διψασμένους, παρηγορεί τους πονεμένους και τους κλαμένους. Αφορά τον άνθρωπο, όχι την ειδίκευσι.
Δεύτε, «ίνα γεμισθή ο οίκος μου». Είναι η φωνή του Οικοδεσπότη.
Έρχονται και το πλήθος αυξάνει τον χώρο και τη χαρά. Γιατί δεν έχομε συνωστισμό όχλου, κορεσμό θέσεων, αλλά περιχώρησι αγαπωμένων προσώπων. «Γέγονεν ως επέταξας, και έτι τόπος εστί».
Όλοι προσδέχονται όλους. Συγχωρούν. Συγχωρούνται. Και περιχωρούνται.
Εδώ προσωποποιείται και παίρνει όνομα ο άνθρωπος, που με τη φιλαυτία και ανταρσία του είχε εκπέσει στην κατάστασι της απομονωμένης μονάδος.
Με το να γίνει Υιός του Θεού «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» έλαβε «όνομα, το υπέρ παν όνομα».
Με το να πεθάνη Εκείνος από αγάπη, για να ζήσωμε εμείς, ήλθε στον κόσμο ο νέος τρόπος ζωής, που ανιστά το πρόσωπο.
Με το να σταυρωθή εδοξάσθη. Το «ούπω γαρ ην Πνεύμα άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη» σημαίνει ότι ο Ιησούς ουδέπω εσταυρώθη.
Και μεις παίρνομε όνομα βαπτιζόμενοι εν τω θανάτω του Ιησού.
Γινόμεθα πρόσωπα, «μηκέτι εαυτοίς ζώντες».
Δοξαζόμεθα και λαμβάνουμε τη χάρι του Πνεύματος, ταπεινούμενοι, υπομένοντες την ατιμίαν του καθ’ημέραν σταυρού.
Πλουτούμεν κενούμενοι δια τον Πτωχεύσαντα υπέρ ημών.
Είμεθα οι «μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες».
Όλοι ανακεφαλαιώνουν τα πάντα. Και καθένας μπορεί ελεύθερα να ακολουθήση τον δρόμο του «εν παντί καιρώ και τόπω».
Ο Κύριος διαλύει τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως με το να καλή κατ’ όνομα τα ίδια πρόβατα και να εκβάλη αυτά στην ευρυχωρία που ορίζει η Θεία Λειτουργία.
Δεν παρεμποδίζει η ελευθερία των προσώπων από την οποιαδήποτε αιχμαλωσία. Και δεν θίγεται η ενότης των από την οποιαδήποτε διασπορά.
Οι διεσπαρμένοι δεν πλανώνται, αλλά είναι «συνηγμένοι δια Κύριον».
Η ενότης έχει τη χάρι και την ευρυχωρία της διασποράς. Και τη διασπορά τη θέρμη και την ασφάλεια της συναγωγής.
Από όλη τη λειτουργική κοινότητα και τη διάρθρωσί της λατρεύεται και δοξάζεται η Παναγία Τριάς, «η διαίρεσει την ένωσιν και έμπαλιν έχουσα».
Το αληθινό –και διεσπαρμένο- είναι ενωμένο. Το ψεύτικο –και ενωμένο- είναι χωρισμένο και ανύπαρκτο.
Στη Θεία Λειτουργία ζητούμε την ενότητα της πίστως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, άρα, την αιώνιο ζωή και θεία περιχώρησι, και όχι την ανθρώπινη συνάρτησι ή συμμαχία.
π. Βασίλειος Γοντικάκης
Προηγούμενος της Ιεράς Μονή Ιβήρων
από το βιβλίο: Λειτουργικός Τρόπος 
 

Μέγας Κανόνας: "παρέλαση αμαρτωλών" στην Εκκλησία...

Image result for πορνες
Η πόρνη, ο ληστής, ο τελώνης και άλλοι πολλοί αμαρτωλοί και κατά κόσμο αποτυχημένοι παρέλασαν σήμερα από την υμνογραφία του Μ. Κανόνος. 
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι τόσο οικεία όταν τους βλέπω να αναφέρονται στα εκκλησιαστικά κείμενα. Προφανώς γιατί και εγώ αισθάνομαι αποτυχημένος, λαβωμένος, αδύναμος και σακατεμένος από την ζωή. 
Είναι κάτι κολασμένες ψυχές που μυρίζουν παράδεισο. Και σήμερα για ακόμη μια χρονιά αισθάνθηκα το άρωμά τους, την ευωδία εκείνου που ξέρει να χάνει, να μετανοεί και να ταπεινώνεται, να αλλάζει και να ζει δίχως φόβο. Εκείνου που μέσα από την ζωή του, φανερώνει ότι πολλές φορές η αποτυχία δεν είναι κατάρα μα ευκαιρία…

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Το ιστολόγιό του: π. Λίβυος)
(από εδώ)

Αναδημοσίευση:http://o-nekros.blogspot.gr/2015/03/blog-post_26.html

Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει....


Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό τη νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
 

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Σιατίστης Παύλος: ''ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ''



siatistis1
Του Σεβ. Μητροπολίτου Σιατίστης κ. Παύλου | Romfea.gr

Πρίν ἀπό σαράντα περίπου χρόνια παρουσιάστηκε τό πρῶτο κροῦσμα ναρκωτικῶν μέσα σέ σχολεῖο. Καί τότε ἄρχισαν οἱ γεμᾶτες ὑποκρισία συσκέψεις καί οἱ τηλεοπτικές καί ραδιοφωνικές συζητήσεις, οἱ στρογγυλές καί οἱ τετράγωνες τράπεζες, γιά νά συζητήσουν καί νά μελετήσουν τό γεγονός.
Δημοσιογράφοι, εἰδικοί καί ἀνειδίκευτοι νά συζητοῦν καί νά προσπαθοῦν τάχα νά διερευνήσουν τό «φρικτό» γεγονός.
Ἔνιωσα τότε μιά ἀηδία καί μιά ἀγανάκτηση μαζί γιά ὅλους πού, ἐνῶ ἦταν οἱ κύριοι ὑπαίτιοι τοῦ γεγονότος παρίσταναν τούς ἀθώους καί ἐνῶ ἦταν οἱ περισσότεροι «προαγωγοί», τώρα ἐπιχειροῦσαν νά κάνουν τούς θεραπευτές.
Ἔγραψα λοιπόν καί ἐγώ τότε σέ τοπική ἐφημερίδα ἕνα κείμενο μέ μιά σκληρή εἰρωνία. «Ὥστε ἀνησυχήσατε! Μιλᾶτε σοβαρά! Μά τί ἄλλο κάνετε ὅλοι ἐσεῖς, ὁ καθένας ἀπό τήν πλευρά του, ἐδῶ καί μιά δεκαετία ἀπό τό νά γκρεμίζετε ὅλα τά ἀναχώματα πού θά μποροῦσαν νά ἐμποδίσουν τήν εἰσβολή τῶν ναρκωτικῶν στά σχολεῖα; Εἰρωνευθήκατε ὅλες τίς ἀξίες! Χλευάσατε τήν πίστη καί τήν ἀρετή! Τώρα μπορεῖτε νά εἶσθε ὑπερήφανοι. Πετύχατε τόν στόχο σας. Τά ναρκωτικά μπῆκαν ἐπί τέλους στά σχολεῖα καί ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά γίνουν κυρίαρχο στοιχεῖο στήν ζωή τους»!
Αὐτά ἔγραφα τότε καί λυπᾶμαι πού ὁ χρόνος μέ δικαίωσε.
Τήν ἴδια ὀργή ἀναμεμιγμένη μέ ἀηδία δοκίμασα αὐτές τίς ἡμέρες μέ ἀφορμή τήν αὐτοκτονία-ἔγκλημα τοῦ νεαροῦ παιδιοῦ ἀπό τήν Κρήτη, ἐκεῖ στά Γιάννενα.
Δημοσιογράφοι μέ ψεύτικο ὕφος λύπης, λοιποί σχολιαστές πού τάχα ἀποροῦσαν καί προσπαθοῦσαν νά καταλάβουν τό γεγονός.
Σέ μερικές μάλιστα ραδιοφωνικές ἐκπομπές πού ἔτυχε νά ἀκούσω ταξιδεύοντας, ἐκπομπές ἐλαφροῦ χαρακτήρα, ἕνα τάχα σοβαρό σχόλιο γιά τό θλιβερό γεγονός, γιά νά κάνουμε τάχα τό καθῆκον μας καί ἀμέσως μετά ἐπιστροφή στά χαζά καί εὐτράπελα καί στά ἐλαφρά, ἀλλάζοντας θέμα.
Μάλιστα κάποιος πρωϊνός δημοσιογράφος σκέπτεται καί διερωτάται «μήπως πρέπει νά ξαναγυρίσουμε σέ παλαιότερες ἐποχές» πού οἱ ἄνθρωποι ἦταν πιο κοντά ὁ ἕνας στόν ἄλλο;
Δέν μιλάει ὅμως γιά τό ποιές ἦταν αὐτές οἱ ἐποχές καί τί τίς διαφοροποιοῦσε ἀπό τίς σημερινές. Δέν ἐξηγεῖ ὅτι τότε λειτουργοῦσαν ὅλα αὐτά πού πολλοί ἀπό τούς συναδέλφους τους τά ἐνέπαιξαν καί τά εἰρωνεύτηκαν.
Ξέχασε μήπως ὅτι ὅταν κάποιες ἔρευνες ἔδειχναν ὑψηλά ποσοστά ἐμπιστοσύνης πρός τήν οἰκογένεια, τήν Ἐκκλησία ἤ τόν Στρατό τά δημοσιογραφικά σχόλια σημείωναν: «συντηρητική στροφή τῆς Νεολαίας», χωρίς βέβαια νά μᾶς ἐξηγοῦν ποιά θά ἦταν ἡ προδευτική στροφή τῆς Νεολαίας.
Ἀλλά αὐτή τήν ζοῦμε σήμερα. Ὅλοι αὐτοί πού τάχα προβληματίζονται εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τό παράδειγμα τους, τό λόγο τους καί τήν γραφίδα τους μετέτρεψαν τίς παλιές ὄμορφες παρέες καί φιλίες τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων μας σέ «συμμορίες» πού σκοτώνουν.
Εὐχήθηκε μάλιστα τό συγκεκριμένο περιστατικό νά γίνει σταθμός πού θά μᾶς κάνει νά ἀλλάξουμε στάση καί νά μήν τό ξεχάσουμε μέχρι τήν ἑπόμενη φορά πού θα ξαναγίνει κάτι παρόμοιο.
Πόσες φορές δέν ἔχουμε ἀκούσει τέτοιες εὐχές; Πόσες φορές δέν ἀκούσαμε τά ἁρμόδια ὑπουργεῖα νά λαμβάνουν μέτρα γιά νά ξεχασθοῦν ὅλα αὐτά ἔπειτα ἀπό λίγο; Πόσες φορές δέν ἀκούσαμε βαρύγδουπες δηλώσεις εἰδικῶν χωρίς συνέχεια καί χωρίς ἀποτέλεσμα;
Πόσες φορές ἀκούσαμε ὅτι «τό μαχαίρι θά φθάσει μέχρι τό κόκκαλο», ἀλλά σχεδόν πάντα δέν ἀγγίξαμε κἄν τό μαχαίρι; Φτάνουν πιά τά λόγια τό παχειά καί τά μεγάλα!
Τά παιδιά μας χρειάζονται ἀλήθεια καί ἀγάπη! Ἀλλά ποιός νά τούς τήν δώσει. Ἡ Παιδεία πού δέν ἀσχολεῖται πλέον μέ τό πρόσωπο τοῦ μαθητή ἤ τῆς μαθήτριας, ἀλλά μόνο μέ τό μυαλό τους ἔχοντάς τους μεταβάλλει ἀπό πρόσωπα σέ ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές πού τούς φορτώνουν μόνο «δεδομένα»;
Τί εἶναι σήμερα τό Λύκειο παρά ἐκεῖνο πού φορτώνει τό μυαλό τοῦ μαθητή μόνο μέ ὕλη; Βλέπετε καί ὁ νέος ἀναπληρωτής Ὑπουργός Παιδείας θεώρησε ὅτι τό μοναδικό πρόβλημα τῆς Παιδείας εἶναι ὁ τρόπος εἰσαγωγῆς στήν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση καί γιά νά μήν ὑστερήσει σὲ σχέση μὲ τούς προκατόχους του ἔσπευσε νά κάνει καί τήν δική του ψιλοαλλαγή.
Τό ὅτι προῒσταται μιᾶς Παιδείας πού ἀγνοεῖ τήν προσωπικότητα τοῦ Παιδιοῦ, μιᾶς Παιδείας πού ἔχει μετατραπεῖ ἀπό ὅπλον δικαιοσύνης σέ ὅπλον θανάτου, μιᾶς παιδείας πού ἔχει πάρει ὁριστικό διαζύγιο ἀπό τήν ἀγωγή, αὐτό δέν τό πῆρε εἴδηση;
Νά δώσει ἀλήθεια καί ἀγάπη ἡ Οἰκογένεια! Ποιά οἰκογένεια; αὐτή πού βαθμοθηρεῖ; Αὐτή πού καλλιεργεῖ τόν ἀνταγωνισμό τῶν παιδιῶν;
Αὐτή ἡ μάνα πού ἀπαγορεύει στήν 18χρονη κόρη νά πεῖ στή συμμαθήτρια της, πού ἀρρώστησε γιά δυό μέρες, τήν ὕλη πού ἔχασε, μήπως καί ἐξαιτίας αὐτοῦ ἡ ἄλλη ἀποτύχει στίς ἐξετάσεις καί ἐπιτύχει ἡ δική της;
Ἡ οἰκογένεια πού διαμαρτύρεται στόν καθηγητή γιατί τό παιδί ἔχει 18 καί ὄχι 19 στό μάθημα, ἀλλά δέν ἐνδιαφέρεται γιά τόν χαρακτήρα καί τήν χαλασμένη προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ της;
Ἡ οἰκογένεια πού βλέπει τό παιδί της σάν ἕνα ὡραῖο ζωάκι καί δέν διερωτήθηκε ἄν αὐτό τό παιδί ἔχει καί ψυχή τήν ὁποία πρέπει νά φροντίσει;
Ἡ οἰκογένεια πού πολλές φορές ἔχει στερήσει τό χαμόγελο ἀπό τό παιδί μέσα στό ἴδιο της τό σπίτι; Μήπως πολλές φορές καί οἱ θῦτες δέν εἶναι θύματα πού γεννοῦν καινούρια θύματα μέ τή σειρά τους;
Νά δώσει ἀλήθεια καί ἀγάπη ἡ κοινωνία! Ποιά κοινωνία; Αὐτή πού ἐξαρτώμενη ἀπό μιά διεφθαρμένη ἐξουσία σαρκάζει τήν ἀρετή, πού ἐμπαίζει τή δικαιοσύνη, πού εἰρωνεύεται τό ἦθος, πού πολεμᾶ τήν ἀξιοκρατία, πού διδάσκει τήν κομπίνα, πού διδάσκει καί προβάλλει τήν βία;
Τά παιδιά μας εἰκόνες μας εἶναι, σέ μᾶς τούς μεγάλους μαθήτευσαν, ἐμεῖς τὰ σαρκάζουμε ἄν δέν ἔχουν γίνει τόσο «προδευτικὰ» ὥστε ἀκόμη καί νά ἐκδίδονται.
Ἐμεῖς τούς ἀφαιρέσαμε τό μέτρο τῆς ἀξίας τους γιά νά τά ἐμπορευόμαστε πιο φτηνά στίς περίεργες «ἀγορές μας».
Φτάνει λοιπόν ὅλη αὐτή ἡ ὑποκρισία! Ἄν σέ κάτι ταρακουνηθήκαμε ἄς φροντίσουμε τά ἄλλα ὑποψήφια θύματα. Ἄς ξαναβάλουμε στό κέντρο τῆς Οἰκογένειας, τῆς Παιδείας, τῆς Κοινωνίας, ὅλα αὐτά πού πετάξαμε σάν ἄχρηστα, ὅλα αὐτά πού στερήσαμε ἀπό τά παιδιά μας καί ἄς σταματήσουμε νά ψευτοκλαῖμε πάνω ἀπό τούς νωπούς τάφους τους.
Μιά ἄλλη Παιδεία, μιά ἄλλη Οἰκογένεια, μιά ἄλλη Κοινωνία χρειάζονται τά παιδιά μας ἄν δέν θέλουμε νά ἔχουμε καί ἄλλα θύματα καί ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι χρειάζεται νά καταλάβουμε πρωτίστως τήν ὀντολογία καί ὄχι μόνο τήν ψυχολογία τῶν παιδιῶν μας.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...