Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Κι όμως.....Τον βλέπεις!!!!

Συγκεντρώσου και παρατήρησε για 30-45 δεύτερα τις 4 μικρές τελείες στο κέντρο.
Μετά κοίταξε σ’ έναν τοίχο κοντά σου
 .Ανοιγόκλεισε τα μάτια σου, εστίασε στο κέντρο και μια φιγούρα θα εμφανιστεί.
Θα δεις σε λίγο να εμφανίζεται μια εικόνα 
 Ποιόν βλέπεις;

Ας μην αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει...

Τα τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά αργά...
Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους….
Το πρώτο έλεγε:
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ»
Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν: πιστεύω ότι δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!”…κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά… 
Το δεύτερο είπε: 
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ»
Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.”…μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε….
Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε:
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ»
Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο…..και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει… 
Ξαφνικά...ένα μωρό μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά.  
Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:
«Μα τι κάνετε;Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα!Φοβάμαι το σκοτάδι!!» …και ξέσπασε σε δάκρυα… 
Τότε το τέταρτο κερί είπε με  συμπόνια :
“Μη φοβάσαι μικρό μου και μην κλαίς: όσο είμαι εγω αναμμένο,
θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε
τα άλλα τρια κεριά
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ   Η ΕΛΠΙΔΑ»  
...με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το μωρό πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα…  …



Το γυάλινο βάζο και η ζωή



Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.
Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον… κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;…
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;…
Και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο!
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;…
Και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπίρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;…
Και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο!
- Μάλιστα, Τώρα είναι γεμάτο λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο αυτό ότι αντιπροσωπεύει την ζωή σας:
1. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στην ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
2. Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στην ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητο σας, να πληρώσετε τον δήμο και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα.
Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες σας.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
- Η μπίρα τι αντιπροσωπεύει;… Ο καθηγητής γέλασε και απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις:
ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΙΡΙΤΣΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ!

Το ραγισμένο δοχείο (Κινέζικος μύθος)

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου
στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία
κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό
ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα
μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους
ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα
όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς
διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη
στάθμη του νερού εώς τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα
χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο
ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που
εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον
οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν
δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά
απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή
και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου
ζητήσω συγγνώμη!" 
"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"

"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω
της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: 
"Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι
υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη
μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την
εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και
εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα
τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα
τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"


Σε αυτή την ιστορία ξεχωρίζει κυρίως η στάση της γυναίκας απέναντι στην ατέλεια....Γιατί;Γιατί θα μπορούσε να πετάξει το δοχείο, αφού ως σπασμένο της ήταν πια ...άχρηστο!!!Όμως δεν το έκανε!!!Βρήκε τον τρόπο, γιατί είχε τη θέληση, να μετατρέψει την ατέλεια του δοχείου σε κάτι δημιουργικό.Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτην την "ατέλειά " του γία κάποιον σκοπό, και τα κατάφερε.
Αλήθεια, πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι μας θεωρούσαμε ως δεδομένο αυτο που έκανε η γυναίκα της ιστορίας μας; 
Εμείς???Θα πετάξουμε τα "ραγισμένα δοχεία" που υπάρχουν γύρω μας?Θα τα κλείσουμε κάπου επειδή μεταφέρουν μόνο το μισό νερό???
Ή μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας (και την καρδιά μας) και να αναγνωρίσουμε πως υπάρχουν χιλιάδες τρόποι τα "δοχεία" αυτά να προσφέρουν...???
 

Η πιο όμορφη καρδιά....είναι αυτή που μπορεί να δώσει αγάπη!!!!!

Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σʼ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους.
Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά.
 Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, "Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς."
Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.
Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;
Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
-"Πλάκα μας κάνεις ;" είπε. "Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα."
-"Μάλιστα" είπε ο γέροντας, "η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θʼ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου - κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε."
"Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα - ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρʼ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γι αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πεί πραγματική ομορφιά ;"
Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.
Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πια τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Che fece ... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ΄όχι - το σωστό- εις όλην την ζωή του

Κ.Π. Καβάφης

Η θανατική ποινή


Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία
  • 58 χώρες διατηρούν στη νομοθεσία τους και εφαρμόζουν τη θανατική ποινή. (περιλαμβάνει και την Παλαιστινιακή Αρχή)
  • 92 χώρες κατήργησαν εντελώς τη θανατική ποινή. (συμπεριλαμβανομένων των Νήσων Κουκ και του Νιούε)
  • 9 κράτη τη διατηρούν, όμως μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις (π.χ. για εγκλήματα σε εμπόλεμες περιόδους)
  • 35 χώρες διατηρούν νομοθεσία που επιτρέπει τη χρήση της θανατικής ποινής για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, ωστόσο στα κράτη αυτά δεν έχει εφαρμοστεί η θανατική ποινή τουλάχιστον για τα τελευταία 10 χρόνια.(απο τη wikipedia)
Όσες χώρες πραγματοποίησαν εκτελέσεις το 2011 το έπραξαν σε ανησυχητικό βαθμό, ωστόσο, εκείνες που χρησιμοποιούν τη θανατική ποινή μειώθηκαν περισσότερο από το ένα τρίτο, σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, διαπίστωσε η Διεθνής Αμνηστία στην ετήσια επισκόπησή της σχετικά με τις θανατικές ποινές και τις εκτελέσεις.

Μόνο το 10% των χωρών παγκοσμίως, δηλαδή 20 από τις 198, πραγματοποίησαν εκτελέσεις το προηγούμενο έτος.

Άνθρωποι εκτελέστηκαν για αδικήματα όπως μοιχεία και σοδομισμός (Ιράν), βλασφημία (Πακιστάν), μαγεία (Σαουδική Αραβία), εμπόριο ανθρωπίνων οστών (Δημοκρατία του Κονγκό), και εμπόριο ναρκωτικών σε περισσότερες από 10 χώρες.

Οι μέθοδοι εκτέλεσης το 2011 περιελάμβαναν αποκεφαλισμό, απαγχονισμό, θανατηφόρο ένεση και πυροβολισμό.

Περίπου 18.750 άνθρωποι σε όλον τον κόσμο παρέμειναν καταδικασμένοι σε θάνατο μέχρι το τέλος του 2011, και τουλάχιστον 676 εκτελέστηκαν.

Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία δεν συμπεριλαμβάνουν τις χιλιάδες εκτελέσεις, οι οποίες πιστεύει η Διεθνής Αμνηστία ότι πραγματοποιήθηκαν στην Κίνα, όπου οι αριθμοί είναι μυστικοί.

Ούτε για το Ιράν υπάρχει εκτίμηση της έκτασης της χρήσης της θανατικής ποινής - η Διεθνής Αμνηστία έχει λάβει αξιόπιστες αναφορές για σημαντικούς αριθμούς εκτελέσεων που δεν είναι επισήμως αναγνωρισμένες.



Στη Μέση Ανατολή
σημειώθηκε απότομη αύξηση των καταγεγραμμένων εκτελέσεων - σχεδόν έως 50% περισσότερες από το προηγούμενο έτος.

Αυτό οφείλεται σε τέσσερις χώρες -Ιράκ (τουλάχιστον 82 εκτελέσεις), Ιράν (τουλάχιστον 360), Σαουδική Αραβία (τουλάχιστον 82) και Υεμένη (τουλάχιστον 41) - οι οποίες αντιπροσώπευσαν το 99% όλων των καταγεγραμμένων εκτελέσεων στην περιοχή.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, χιλιάδες άνθρωποι εκτελέστηκαν στην Κίνα το 2011. Τα αριθμητικά στοιχεία σχετικά με τη θανατική ποινή αποτελούν κρατικό μυστικό και για το λόγο αυτό η Διεθνής Αμνηστία έχει σταματήσει να δημοσιεύει αριθμητικά στοιχεία που συγκεντρώνει από δημόσιες πηγές στην Κίνα.

Η οργάνωση κάλεσε εκ νέου τις κινεζικές Aρχές να δημοσιεύσουν τα στοιχεία εκείνων που εκτελέστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο, με σκοπό να επιβεβαιωθούν οι ισχυρισμοί τους ότι οι διάφορες αλλαγές στη νομοθεσία και την πρακτική έχουν οδηγήσει σε ουσιαστική μείωση της χρήσης της θανατικής ποινής στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Στο Ιράν, η Διεθνής Αμνηστία έλαβε αξιόπιστες αναφορές για μεγάλο αριθμό μη επιβεβαιωμένων ή ακόμα και μυστικών εκτελέσεων που θα μπορούσε ακόμα και να διπλασιάσει τα επίσημα αναγνωρισμένα στοιχεία.

Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι εκτελέστηκαν στο Ιράν για εγκλήματα που διαπράχθηκαν ενώ ήταν κάτω των 18 ετών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Τέσσερις ακόμα ανεπιβεβαίωτες εκτελέσεις ανηλίκων παραβατών καταγράφηκαν εκεί, και μία στη Σαουδική Αραβία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν και πάλι η μοναδική χώρα στην αμερικανική ήπειρο και το μοναδικό μέλος της ομάδας G8 των κορυφαίων οικονομιών που εκτέλεσε κρατούμενους- 43 το 2011. Οι χώρες της Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν χρησιμοποίησαν τη θανατική ποινή, εκτός από τη Λευκορωσία, όπου δύο άνθρωποι εκτελέστηκαν.

Ο Ειρηνικός αποτέλεσε ζώνη ελεύθερη από τη θανατική ποινή, εκτός από πέντε καταδίκες σε θάνατο στην Παπούα Νέα Γουινέα.

Το 2011, ωστόσο, πρόοδος σημειώθηκε ακόμα και σε όσες χώρες συνέχισαν να διεξάγουν εκτελέσεις σε υψηλό βαθμό.



Στην Κίνα, η κυβέρνηση περιόρισε τη θανατική ποινή κυρίως για 13 εγκλήματα «λευκού κολάρου», και στο Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο προτάθηκαν μέτρα με σκοπό τη μείωση του αριθμού των υποθέσεων βασανισμού κατά την κράτηση, την ενίσχυση του ρόλου των συνηγόρων υπεράσπισης και τη διασφάλιση ότι οι ύποπτοι σε σοβαρές υποθέσεις θα εκπροσωπούνται από δικηγόρο.

Στις ΗΠΑ, ο αριθμός των εκτελέσεων και νέες θανατικές καταδίκες μειώθηκαν κατά πολύ σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Το Ιλλινόι έγινε η 16η πολιτεία που κατήργησε τη θανατική ποινή. Στην πολιτεία του Όρεγκον ανακοινώθηκε μορατόριουμ. Και θύματα βίαιων εγκλημάτων τάχθηκαν εναντίον της θανατικής ποινής.

Σε ανακοίνωσή της, η Διεθνής Αμνηστία τονίζει ότι αντιτίθεται στη θανατική ποινή σε κάθε περίπτωση, χωρίς εξαίρεση, ανεξάρτητα από τη φύση του εγκλήματος, τα χαρακτηριστικά του παραβάτη ή της μεθόδου που χρησιμοποιεί η χώρα για την εκτέλεση του κρατούμενου.

Επισημαίνει δε, ότι η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή και είναι η υπέρτατη βάναυση, απάνθρωπη και εξευτελιστική τιμωρία.
Αναδημοσίευση:http://www.nooz.gr/world/i-aktinografia-tis-8anatikis-poinis-ston-kosmo (27/03/2012)

Κι ενα "παιχνίδι"(η λέξη λειτουργει ως σύνδεσμος) για τη θανατική ποινή

Το "Amnesty- The Game" είναι ένα σοβαρό βιντεοπαιχνίδι που υποστηρίζει τις προσπάθειες της Διεθνής Αμνηστίας για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Το εν λόγω παιχνίδι έχει ελληνικό "άρωμα" καθώς το δημιούργησαν αφιλοκερδώς για τη Διεθνή Αμνηστία 18 Έλληνες προγραμματιστές, μουσικοί, γραφίστες, σχεδιαστές και κειμενογράφοι, μέλη του Πανελλήνιου Συλλόγου Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας, με στόχο την στήριξη της συγκεκριμένης εκστρατείας.

Σκοπός του παιχνιδιού
Ο 56χρονος Ιμπραήμ Μουχάμαντ αλ Ομάρι καταδικάστηκε σε δημόσιο αποκεφαλισμό στη Σαουδική Αραβία, επειδή διαμαρτυρήθηκε κατά μίας τοπικής αρχής για την τιμή του ψωμιού, ο 37χρονος Σουκμπατάαρ Κένμπις συνελήφθη και θα εκτελεστεί από την κυβέρνηση της Μογγολίας, για συνενοχή σε τρομοκρατική ομάδα κατά της Δημοκρατίας της Κίνας και η 27χρονη Σάλμα Ζαμσίντι έχει καταδικαστεί σε θάνατο δια απαγχονισμού ή λιθοβολισμού για μοιχεία.
Οι παραπάνω δεν αποτελούν συνήθεις περιπτώσεις θανατοποινιτών, τις καταδίκες των οποίων καλείται να διαχειριστεί και να ανατρέψει η Διεθνής Αμνηστία. Πρόκειται για τους ήρωες του παιχνιδιού.

Οι παίκτες του "Amnesty- The Game" παίρνουν τη σκυτάλη από τη Διεθνή Αμνηστία, προκειμένου να σώσουν έξι θανατοποινίτες και να επηρεάσουν τις χώρες τους για κατάργηση της θανατικής ποινής. Οι έξι θανατοποινίτες προέρχονται από χώρες, όπου όντως ισχύει η θανατική ποινή: Σαουδική Αραβία, Κίνα, ΗΠΑ, Μογγολία, Λευκορωσία και Ιράν.
Για κάθε χώρα που αναφέρεται στο παιχνίδι καταγράφεται και όλη η ιστορία της σχετικά με την κατάργηση ή μη της θανατικής ποινής.
Μέσω της ίδρυσης γραφείων, της διοργάνωσης διαφημιστικών εκστρατειών και της ενημέρωσης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οι παίκτες στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης κατά της θανατικής ποινής, προκειμένου να διασωθούν οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι και να διαδοθεί το μήνυμα της δικαιοσύνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
   


"Πρόκειται για ένα παιχνίδι στρατηγικής, που εντάσσεται στην κατηγορία των serious games και έχει ως στόχο να ενημερώσει το κοινό για τη θανατική ποινή, τις καμπάνιες της Διεθνούς Αμνηστίας και την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες όλου του κόσμου για το θέμα αυτό", επισημαίνει ο επικεφαλής της προσπάθειας, σχεδιαστής και παραγωγός, Θανάσης Τριανταφύλλου, μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας.Το παιχνίδι  έχει βγει ήδη στην ελληνική, αγγλική και γαλλική γλώσσα, ενώ ενδιαφέρον για τη μετάφρασή του έχει εκδηλώσει και το δανέζικο τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν, με το παιχνίδι ασχολούνται καθημερινά 300 χρήστες του διαδικτύου.
Σημειώνεται ότι ο Πανελλήνιος Σύλλογος Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας συγκροτήθηκε στα τέλη του 2009 με στόχο να συγκεντρώσει όλους τους δημιουργούς ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Σήμερα περιλαμβάνει περίπου 100 ενημερωμένα μέλη.
"Στόχος μας είναι να ασχοληθούμε και με άλλους κοινωφελείς οργανισμούς και να δημιουργήσουμε παιχνίδια για κοινωνικούς σκοπούς", εξηγεί ο κ. Τριανταφύλλου.
(Πηγή:  http://news247.gr/health/texnologia/ellhniko_paixnidi_kata_ths_thanatikhs_poinhs.1583282.html)

Κλείνω με ενα σχετικό βίντεο του συναδέλφου Παναγιώτη Ασημακόπουλου

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Ήταν φαινομενικός ο θάνατος του Ιησού και η Ανάστασή του απάτη;

Του LEE STROBEL (Από το υπό έκδοση βιβλίο του: "Η υπόθεση Ιησούς")

Κοντοστάθηκα να διαβάσω μια πινακίδα στο σαλόνι ενός γιατρού: «Ας σταματήσει κάθε συζήτηση. Το γέλιο ας δραπετεύσει. Εδώ ο θάνατος χαίρεται να δίνει βοήθεια στους ζωντανούς».
Προφανώς αυτό δεν ήταν το σαλόνι ενός συνηθισμένου γιατρού. Είχα πάει να επισκεφτώ για μια ακόμη φορά τον Δρα Robert J. Stein, έναν από τους διασημότερους ιατροδικαστές του κόσμου ?έναν εντυπωσιακό ιατρικό ντετέκτιβ με μπάσα φωνή, ο οποίος συνήθιζε να μου διηγείται ιστορίες για απροσδόκητα στοιχεία που είχε ανακαλύψει εξετάζοντας πτώματα.

 Για κείνον οι νεκροί είχαν να πουν κάποιες ιστορίες και μάλιστα τέτοιες οι οποίες συχνά βοηθούσαν στην απονομή δικαιοσύνης στους ζωντανούς. Κατά τη μακρά θητεία του ως ιατροδικαστής στην Κομητεία του Cook στο Illinois, ο Stein έκανε πάνω από είκοσι χιλιάδες νεκροψίες, προσπαθώντας επιμελώς κάθε φορά να σχηματίσει μια καθαρή εικόνα για τις συνθήκες κάτω απ' τις οποίες πέθανε το θύμα. Επανειλημμένα, η οξυδέρκειά του στην εντόπιση λεπτομερειών, η εγκυκλοπαιδική του γνώση γύρω από την ανθρώπινη ανατομία και η εξαιρετική ερευνητική του διαίσθηση βοηθούσαν αυτό τον ιατρικό ντετέκτιβ να αναπαραστήσει το βίαιο θάνατο του θύματος.
 Μερικές φορές η δουλειά του είχε σαν αποτέλεσμα τη δικαίωση αθώων. Τις περισσότερες φορές όμως τα πορίσματά του βοηθούσαν να μπει το τελικό καρφί στο φέρετρο ενός κατηγορούμενου. Αυτή ήταν και η περίπτωση του John Wayne Gacy, ο οποίος οδηγήθηκε σε εκτέλεση μετά που, με τη βοήθεια του Stein, καταδικάστηκε για 33 αποτρόπαια εγκλήματα.
 Τόσο πολύ αποφασιστική μπορεί να είναι η ιατρική απόδειξη. Μπορεί να προσδιορίσει αν ένα παιδί πέθανε από τη χρήση βίας ή από ένα τυχαίο πέσιμο, αν κάποιος πέθανε από φυσικά αίτια ή δολοφονήθηκε από κάποιον που έβαλε αρσενικό στον καφέ του. Μπορεί να ενισχύσει ή να καταρρίψει το άλλοθι ενός μάρτυρα με τον ακριβή προσδιορισμό του χρόνου θανάτου του θύματος, χρησιμοποιώντας μια ευφυέστατη διαδικασία, η οποία μετρά το ποτάσιο στα μάτια του νεκρού.

 Και, ναι, ακόμη και στην περίπτωση κάποιου, ο οποίος εκτελέστηκε βάναυσα πάνω σ' ένα ρωμαϊκό σταυρό πριν δύο χιλιάδες χρόνια, η ιατρική απόδειξη μπορεί και πάλι να βοηθήσει σημαντικά: μπορεί να καταρρίψει ένα απ' τα πιο επίμονα επιχειρήματα που επικαλούνται όσοι ισχυρίζονται ότι η Ανάσταση του Ιησού -η κατεξοχήν απόδειξη της θεότητάς Του- δεν ήταν παρά απάτη.
 ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΑΝΑΝΗΨΗ;
Την ιδέα ότι ο Ιησούς ίσως δεν πέθανε ποτέ πάνω στο Σταυρό μπορεί να τη βρει κανείς στο Κοράνι 1, το οποίο γράφτηκε τον 7o αιώνα -μάλιστα οι Ahmadiya Μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς διέφυγε στην Ινδία. Μέχρι σήμερα υπάρχει ένα μνημείο, το οποίο υποτίθεται ότι είναι ο τόπος όπου βρίσκεται ο πραγματικός τάφος του Ιησού στο Srinagar του Kashmir.
Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Karl Bahrdt, ο Karl Venturini και άλλοι προσπάθησαν να καταρρίψουν την Ανάσταση υποστηρίζοντας ότι ο Ιησούς απλά λιποθύμησε από εξάντληση επάνω στο Σταυρό ή ότι Του είχαν δώσει κάποιο φάρμακο που Τον έκανε να δείχνει ότι πέθανε και ότι αργότερα ανένηψε στο δροσερό, υγρό αέρα του τάφου
. Οι υποστηρικτές των συνωμοτικών θεωριών ενισχύουν αυτές τις υποθέσεις, επικαλούμενοι ότι ο Ιησούς πήρε κάποιο υγρό με ένα σφουγγάρι όταν ήταν επάνω στο Σταυρό (Μάρκ. ιε' 36) και ότι ο Πιλάτος απόρησε που είδε ότι πέθανε τόσο γρήγορα (Μάρκ. ιε' 44). Συνεπώς, είπαν, η επανεμφάνιση του Ιησού δεν οφειλόταν σε θαυματουργή Ανάσταση, αλλά απλά και μόνο σε μια ευτυχή ανάνηψη, πράγμα που εξηγούσε και τον άδειο τάφο, αφού ο Ιησούς δεν είχε πεθάνει αλλά εξακολουθούσε να ζει.
 Παρόλο που διάσημοι επιστήμονες έχουν καταρρίψει αυτή θεωρία της λιποθυμίας, όπως είναι γνωστή, εξακολουθεί να επανέρχεται στη λαϊκή φιλολογία. Το 1929 ο D. H. Lawrence πήρε αυτό το θέμα κι έπλασε γύρω του μια μικρή ιστορία στην οποία πρότεινε τη θεωρία ότι ο Ιησούς είχε φύγει για την Αίγυπτο, όπου ερωτεύτηκε την ιέρεια Ίσιδα 4. Το 1965 το μπεστ σέλλερ βιβλίο του Hugh Schonfield, The Passover Plot (Η συνωμοσία του Πάσχα), υποστήριξε ότι το μόνο που χάλασε το περίπλοκο σχέδιο του Ιησού να δραπετεύσει ζωντανός από το Σταυρό ήταν το μη αναμενόμενο λόγχισμά Του από το Ρωμαίο στρατιώτη, παρόλο που ο συγγραφέας παραδέχτηκε και είπε: «επ' ουδενί λόγω, βέβαια, ισχυριζόμαστε ότι... [το βιβλίο] αντιπροσωπεύει αυτό που πραγματικά συνέβη» Η  υπόθεση της λιποθυμίας ξαναεμφανίστηκε το 1972 στο βιβλίο του Dοnovan Joyce, The Jesus Scroll (Ο πάπυρος του Ιησού), το οποίο, σύμφωνα με τον ειδικό της Ανάστασης Gary Habermas, «περιέχει μία ακόμη πιο απίστευτη αλυσίδα απιθανοτήτων απ' ό,τι το βιβλίο του Schonfield» 6. Το 1982 το βιβλίο Holy Blood, Holy Grail (Άγιο Αίμα, Άγιο Ποτήριο) πρόσθεσε το νεωτερισμό ότι ο Πόντιος Πιλάτος είχε δωροδοκηθεί, για ν' αφήσει να κατεβάσουν τον Ιησού από το Σταυρό πριν πεθάνει. Παρόλα αυτά, οι συγγραφείς παραδέχτηκαν τα εξής: «Δεν ήμασταν τότε σε θέση -και ακόμη δεν είμαστε- να αποδείξουμε την ακρίβεια του συμπεράσματός μας» . Τελευταία, το 1992, μια σχετικά άσημη πανεπιστημιακός από την Αυστραλία, η Barbara Thiering, δημιούργησε μεγάλη συζήτηση αναβιώνοντας τη θεωρία της λιποθυμίας στο βιβλίο της Jesus and the Riddle of the Dead Sea Scrolls (Ο Ιησούς και ο γρίφος των Παπύρων της Νεκράς Θάλασσας). Το βιβλίο αυτό αρχικά παρουσιάστηκε πολύ εντυπωσιακά από έναν αξιοσέβαστο αμερικανικό εκδοτικό οίκο και στη συνέχεια απορρίφθηκε παταγωδώς από έναν επιστήμονα του Emory University, τον Luke Timothy Johnson, ως «η μεγαλύτερη ανοησία και το προϊόν μιας μάλλον αρρωστημένης φαντασίας παρά μιας προσεκτικής ανάλυσης» 8. Σαν αστικός μύθος, η θεωρία της λιποθυμίας εξακολουθεί να ευδοκιμεί. Την ακούω κάθε φορά που συζητώ την Ανάσταση με πνευματικούς αναζητητές.
      Τι όμως θεμελιώνουν τα αποδεικτικά στοιχεία; Τι ακριβώς συνέβη κατά τη Σταύρωση;
 Ποια ήταν η αιτία του θανάτου του Ιησού; Είναι δυνατόν να είχε κατά κάποιον τρόπο επιζήσει μετά τη σταυρική δοκιμασία; Αυτά είναι τα ερωτήματα που έλπιζα ότι η ιατρική απόδειξη θα βοηθούσε να απαντηθούν. Πήρα λοιπόν το αεροπλάνο και πήγα στη Νότια Καλιφόρνια, όπου χτύπησα την πόρτα ενός κορυφαίου γιατρού, ο οποίος έχει εκτενώς μελετήσει τα ιστορικά, αρχαιολογικά και ιατρικά δεδομένα αναφορικά με το θάνατο του Ιησού της Ναζαρέτ -παρόλο που φαίνεται ότι, εξαιτίας του μυστηριωδώς εξαφανισθέντος σώματος, νεκροψία δεν έγινε ποτέ.
 Η ΔΕΚΑΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ο ΓΙΑΤΡΟΣ Δρ ALEXANDER METHERELL
Το πολυτελές περιβάλλον ερχόταν σε χτυπητή αντίθεση με το θέμα που θα συζητούσαμε. Καθόμασταν στο σαλόνι του άνετου Καλιφορνέζικου σπιτιού του Metherell εκείνο το μυρωδάτο ανοιξιάτικο απόγευμα, με τη ζεστή αύρα του ωκεανού να μάς ψιθυρίζει μέσ' απ' τα παράθυρα, και συζητούσαμε ένα θέμα ανείπωτης βιαιότητας: έναν ξυλοδαρμό τόσο βάρβαρο που να συγκλονίζει τα θεμέλια της συνείδησής σου κι ένα είδος θανατικής ποινής τόσο ποταπό που να στέκει ως μαρτυρία απανθρωπιάς ανθρώπου προς άνθρωπο.
 Είχα πάει να βρω το Metherell, γιατί είχα ακούσει ότι έχει τα επιστημονικά και ιατρικά προσόντα να εξηγήσει τη Σταύρωση. Είχα επίσης κι ένα άλλο κίνητρο: είχα ακούσει ότι μπορεί να συζητεί το θέμα χωρίς πάθος και με ακρίβεια. Αυτό ήταν πολύ σπουδαίο για μένα, γιατί ήθελα τα γεγονότα να μιλούν από μόνα τους, χωρίς δηλαδή την υπερβολή ή την υπερσυγκινησιακή εκφορά του λόγου που θα χειραγωγούσε το συναίσθημα. Όπως θα περίμενε κανείς από κάποιον με πτυχίο ιατρικής (από το Πανεπιστήμιο του Miami της Florida) και διδακτορικό μηχανολόγου ηλεκτρολόγου (από το Πανεπιστήμιο του Bristol της Αγγλίας), ο Metherell μιλά με επιστημονική ακρίβεια. Έχει την άδεια εξάσκησης διαγνωστικής ιατρικής από τον Αμερικανικό Ιατρικό Σύλλογο Ακτινολόγων και είναι σύμβουλος στο Εθνικό Καρδιολογικό, Πνευμονολογικό και Αιματολογικό Ινστιτούτο των National Institutes of Health (Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας) στη Bethesda της Πολιτείας Maryland. Tέως ερευνητικός συνεργάτης, ο οποίος έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο της California, ο Metherell έχει επιμεληθεί της έκδοσης πέντε επιστημονικών βιβλίων και έχει γράψει άρθρα σε περιοδικά όπως το Aerospace Medicine και το Scientific American. Η ευρηματική του ανάλυση για τη σύσπαση των μυών έχει δημοσιευτεί στα περιοδικά The Psychologist και Biophysics Journal. Ακόμη και το όλο παρουσιαστικό του -επιβλητικό ανάστημα, ασημένια μαλλιά και ευγενική, αλλά τυπική συμπεριφορά- δίνει την εντύπωση μιας διαπρεπούς ιατρικής αυθεντίας. Για να είμαι ειλικρινής, πολλές φορές αναρωτήθηκα τι να κρύβει μέσα του ο Metherell. Με επιστημονική επιφυλακτικότητα και μιλώντας αργά και μεθοδικά επ' ουδενί λόγω έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να ένιωθε εσωτερική ταραχή, ενώ περιέγραφε ήρεμα τις φρικιαστικές λεπτομέρειες του θανάτου του Ιησού. Ό,τι και να συνέβαινε μέσα του, όποια δυστυχία και να του προκαλούσε του ίδιου, ως χριστιανού, η συζήτηση για τη σκληρή μοίρα του Ιησού, είχε την ικανότητα να το κρύβει κάτω από τη μάσκα του επιστήμονα, την οποία είχε αποκτήσει μετά από χρόνια εργαστηριακής έρευνας. Μου έδωσε απλά και μόνο τα γεγονότα, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, μήπως γι' αυτό δεν είχα είχα έρθει τόσο μακριά, ως την άλλη άκρη της Αμερικής;
ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ Αρχικά ήθελα απλά να πάρω από τον Μetherell μία βασική περιγραφή των γεγονότων, τα οποία κατέληξαν στη σταύρωση του Ιησού. Έτσι, αφού πρώτα ανταλλάξαμε λίγες κοινωνικές αβρότητες, ακούμπησα στο τραπέζι το παγωμένο τσάι μου και γύρισα την καρέκλα μου προς το μέρος του, ώστε να τον έχω απέναντί μου.
 «Μπορείτε να μου ζωγραφίσετε μια εικόνα για το τι συνέβη στον Ιησού;» τον ρώτησα. Καθάρισε το λαιμό του και απάντησε: «Το μαρτύριο άρχισε μετά το Τελευταίο Δείπνο, που ο Ιησούς πήγε μαζί με τους μαθητές Του στο Όρος των Ελαιών και συγκεκριμένα στον κήπο της Γεθσημανή», είπε. «Εκεί, αν θυμάστε, προσευχήθηκε όλη τη νύχτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της νύχτας, Εκείνος πρόβλεπε τι θα Του συνέβαινε την επομένη και, δεδομένου ότι ήξερε πόσα μαρτύρια θα υπέφερε, είναι φυσικό να ένιωθε έντονο ψυχολογικό στρες»
. Σήκωσα το χέρι μου να τον σταματήσω. «Μα εδώ είναι που οι σκεπτικιστές πανηγυρίζουν», είπα έντονα. «Τα ευαγγέλια μάς λένε πως άρχισε να χύνει ιδρώτα σαν αίμα εκείνη τη στιγμή. Τώρα, ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Αυτό και μόνο δεν αμφισβητεί την ακρίβεια των συγγραφέων των ευαγγελίων;» Ατάραχος ο Metherell κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Καθόλου», απάντησε. «Αυτό είναι ένα ιατρικό φαινόμενο που λέγεται αιματίδρωση. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο, αλλά σχετίζεται με τον υψηλό βαθμό ψυχολογικού στρες». «Εκείνο που συμβαίνει είναι το εξής: το έντονο στρες προκαλεί τη ρήξη τριχοειδών αγγείων στους ιδρωτοποιούς αδένες και ο ιδρώτας βγαίνει χρωματισμένος ελαφρά με αίμα. Δεν εννοούμε πολύ αίμα. Πρόκειται για μια πολύ μικρή ποσότητα». Παρόλο που ένιωσα ότι με είχε λίγο "μαλώσει", συνέχισα τις ερωτήσεις μου. «Αυτό έχει καμιά άλλη επίπτωση στο σώμα;» «Εκείνο που συμβαίνει συνεπεία αυτού», είπε, «είναι ότι το δέρμα γίνεται υπερευαίσθητο, έτσι ώστε, όταν την επομένη το σώμα του Ιησού μαστιγωνόταν από τους Ρωμαίους στρατιώτες, το δέρμα Του ήταν εξαιρετικά ευαίσθητο».
 Είπα με το νου μου, "Τώρα αρχίζουμε" και κουμπώθηκα μπρος στις φοβερές σκηνές που ήξερα ότι θ? αρχίσουν να παρελαύνουν απ' το μυαλό μου. Ως δημοσιογράφος είχα δει πάρα πολλά πτώματα -θανάτους από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, φωτιές και εγκλήματα βεντέτας-, αλλά υπήρχε κάτι το ιδιαίτερα αποκρουστικό στο άκουσμα κακοποίησης κάποιου από εκτελεστές, οι οποίοι ήταν αποφασισμένοι να επιφέρουν το μεγαλύτερο δυνατό πόνο. «Πείτε μου», του είπα, «πώς ήταν το μαστίγωμα;» Η ματιά του Metherell έμεινε καρφωμένη επάνω μου. «Το ρωμαϊκό μαστίγωμα ήταν γνωστό ως το πιο βάναυσο μαρτύριο. Συνήθως, αποτελούνταν από 39 χτυπήματα, αλλά συχνά έδιναν πολύ περισσότερα, ανάλογα με τη διάθεση του στρατιώτη που επέβαλλε την ποινή του μαστιγώματος». «Ο στρατιώτης χρησιμοποιούσε ένα μαστίγιο φτιαγμένο από πλεγμένα δερμάτινα λουριά με μεταλλικά μπαλάκια να παρεμβάλλονται κατά διαστήματα. Όταν το μαστίγιο χτυπούσε τη σάρκα, αυτά τα μεταλλικά μπαλάκια προξενούσαν βαθιές μελανιές ή μώλωπες, οι οποίοι θα άνοιγαν με τα επόμενα χτυπήματα. Επίσης, το μαστίγιο είχε και κομμάτια από αιχμηρά κόκαλα τα οποία έκοβαν βαθιά τη σάρκα». «Η πλάτη ήταν τόσο γδαρμένη που μερικές φορές οι βαθιές κοψιές αποκάλυπταν μέχρι και τη σπονδυλική στήλη. Το μαστίγωμα άρχιζε από τους ώμους και έφτανε ως την πλάτη, τους γλουτούς και το πίσω μέρος των ποδιών. Ήταν τρομερό».
 Ο Metherell σταμάτησε για μια στιγμή. «Συνεχίστε», του είπα. «Ένας γιατρός ο οποίος έχει μελετήσει το ρωμαϊκό μαστίγωμα είπε, "Καθώς το μαστίγωμα συνεχιζόταν, οι πληγές έσκιζαν τη σάρκα που ήταν από κάτω και δημιουργούνταν λουρίδες από παλλόμενη αιμόφυρτη σάρκα". Ένας ιστορικός του 3ου αιώνα, ο Ευσέβιος, περιέγραψε ένα τέτοιο μαστίγωμα ως εξής, "Οι φλέβες του θύματος άνοιγαν και οι μύες, τα νεύρα και τα έντερα του θύματος έβγαιναν έξω"». «Ξέρουμε πως πολλοί άνθρωποι πέθαιναν απ? αυτό το είδος του μαστιγώματος πριν τους σταυρώσουν. Ή τουλάχιστον τα θύματα πάθαιναν ολιγαιμικό σοκ». Ο Metherell είχε τώρα χρησιμοποιήσει έναν ιατρικό όρο που δεν τον ήξερα. «Τι σημαίνει "ολιγαιμικό σοκ";» ρώτησα. Άρχισε να μου δίνει την εξήγηση του όρου στην αγγλική του ονομασία, που είναι hypovolemic, και προέρχεται από ένα συγκερασμό λατινικών και ελληνικών συνθετικών. «'Hypo'», είπε, «σημαίνει χαμηλού βαθμού, "vol" είναι η ρίζα του "volumen", που σημαίνει όγκος, και "emic" είναι από την ελληνική λέξη αίμα. Ολιγαιμικό σοκ, λοιπόν, (ή hypovolemic shock) σημαίνει ότι ένα πρόσωπο υποφέρει από τις συνέπειες απώλειας μεγάλης ποσότητας αίματος», εξήγησε ο γιατρός. «Αυτό οδηγεί σε τέσσερα φαινόμενα: πρώτον, η πίεση πέφτει, πράγμα που προκαλεί αδυναμία και λιποθυμία. δεύτερον, η καρδιά υπερλειτουργεί στην προσπάθεια να προωθήσει το αίμα, το οποίο όμως δεν υπάρχει. τρίτον, τα νεφρά σταματούν να παράγουν ούρα, προσπαθώντας να διατηρήσουν όσα υγρά υπάρχουν και, τέταρτον, το άτομο καταλαμβάνεται από μεγάλη δίψα, καθώς το σώμα επιθυμεί να έχει υγρά, για να αντικαταστήσει το αίμα που χάθηκε». «Βλέπετε να υπάρχει απόδειξη αυτών στις αφηγήσεις των ευαγγελίων;» «Ναι, σίγουρα», απάντησε. «Ο Ιησούς υπέστη ολιγαιμικό σοκ, καθώς βάδιζε παραπαίοντας στο δρόμο προς το Γολγοθά όπου θα εκτελείτο, κρατώντας την οριζόντια σανίδα του Σταυρού στον ώμο Του. Τέλος, κατέρρευσε. Τότε, ο Ρωμαίος στρατιώτης διέταξε τον Σίμωνα τον Κυρηναίο να μεταφέρει το Σταυρό αντί για Κείνον. Αργότερα, διαβάζουμε ότι ο Ιησούς είπε, "Διψώ", οπότε Του προσφέρθηκε μια γουλιά ξίδι». «Λόγω των φοβερών συνεπειών του μαστιγώματος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιησούς ήταν ήδη σε κρίσιμη κατάσταση πριν Του περάσουν τα καρφιά μέσ' απ' τα χέρια και τα πόδια».
 Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Όσο αποκρουστικό και να ήταν το μαστίγωμα, ήξερα ότι θα ακολουθούσε μια ακόμη πιο απεχθής μαρτυρία. Αυτό επειδή οι ιστορικοί συμφωνούν παμψηφεί ότι ο Ιησούς επέζησε του μαστιγώματος εκείνη την ημέρα και προχώρησε στο Σταυρό, όπου το όλο θέμα του θανάτου Του τίθεται επί της πραγματικής του βάσης. Τη σημερινή εποχή, όταν στυγεροί δολοφόνοι καταδικάζονται σε θάνατο και τους δένουν στην καρέκλα για να τους ενέσουν δηλητήρια ή τους δένουν σε ξύλινη καρέκλα για να τους διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα, οι συνθήκες είναι αυστηρά ελεγχόμενες. Ο θάνατος επέρχεται γρήγορα και προβλέψιμα. Εκπρόσωποι του ιατρικού επαγγέλματος τους εξετάζουν προσεκτικά και πιστοποιούν το θάνατό τους. Μάρτυρες παρακολουθούν τα πάντα από κοντά από την αρχή ως το τέλος. Πόσο βέβαιος, όμως, ήταν ο θάνατος με αυτή την πρωτόγονη, μάλλον ανακριβή μέθοδο που λέγεται σταύρωση; Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς ακριβώς ο σταυρός σκοτώνει το θύμα. Και χωρίς έναν ειδικευμένο γιατρό να πιστοποιήσει επισήμως ότι ο Ιησούς πέθανε, θα μπορούσε άραγε να είχε ξεφύγει, αιμόφυρτος και καταπληγωμένος αλλά πάντως ζωντανός; Άρχισα να αραδιάζω αυτά τα ερωτηματικά. «Τι συνέβη όταν έφτασε στον τόπο της Σταύρωσης;» ρώτησα. «Θα Τον ξάπλωσαν κάτω και θα κάρφωναν τα χέρια Του τεντωμένα στην οριζόντια σανίδα του σταυρού. Αυτή η οριζόντια σανίδα δεν ήταν ακόμη προσαρτημένη στην κάθετη, η οποία ήταν στερεά μπηγμένη στο έδαφος». Είχα πρόβλημα να ?δω? με το μάτι του νου μου όλα αυτά και χρειαζόμουν περισσότερες πληροφορίες. «Θα Τον κάρφωναν με τι;» ρώτησα. «Και θα Τον κάρφωναν πού;» «Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν καρφιά μήκους 12-18 εκατοστών, τα οποία κατέληγαν σε μια λεπτή μύτη. Τα πέρναγαν μέσ' απ' τον καρπό», είπε ο Metherell δείχνοντας με το δάχτυλό του ένα σημείο στο αριστερό του χέρι περίπου δυόμιση εκατοστά από την παλάμη του.
 «Μια στιγμή», διέκοψα. «Εγώ νόμιζα ότι τα καρφιά τρύπησαν τις παλάμες Του. Αυτό δείχνουν όλες οι απεικονίσεις. Μάλιστα, οι τρυπημένες παλάμες είναι το στάνταρ σύμβολο στη Σταύρωση». «Όχι. Μέσ' απ' τον καρπό τα πέρναγαν τα καρφιά», επανέλαβε ο Metherell. Αυτή ήταν η σταθερή θέση που θα ακινητοποιούσε το χέρι. Αν τα πέρναγαν μέσ' απ' τις παλάμες, τα βάρος του σώματος θα έκανε το δέρμα να σκιστεί και θα γλίστραγε από το Σταυρό. Τα καρφιά, λοιπόν, πέρασαν μέσ' απ'τους καρπούς, οι οποίοι θεωρούνταν μέρος του χεριού στη γλώσσα της εποχής εκείνης». «Και είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι το καρφί θα πέρναγε από το σημείο που περνάει το μέσο νεύρο του χεριού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο νεύρο που διακλαδώνεται σ' ολόκληρο το χέρι και θα κομματιαζόταν από το καρφί που θα το διαπερνούσε». Δεδομένου ότι έχω μόνο μια πολύ στοιχειώδη γνώση της ανατομίας του ανθρώπινου σώματος, δεν ήμουν σίγουρος τι σήμαινε αυτό. «Τι είδους πόνο θα προξενούσε αυτό;» ρώτησα. «Ας τον περιγράψουμε ως εξής», είπε. «Ξέρετε το είδος του πόνου που νιώθει κανείς, όταν χτυπήσει ένα κοκαλάκι στον αγκώνα του; Αυτό βέβαια είναι ένα άλλο νεύρο, το ωλένιο, Αλλά, πονάει πάντως πολύ όταν τύχει και χτυπήσει κανείς σ' αυτό το σημείο». «Για να καταλάβετε, φανταστείτε ότι παίρνετε μια τανάλια και σφίγγετε το νεύρο μέχρι να σπάσει», είπε, βάζοντας έμφαση στη λέξη "σφίγγω", καθώς πίεζε τη φανταστική τανάλια. «Αυτό το αίσθημα θα έμοιαζε μ' εκείνο που δοκίμασε ο Ιησούς». Το πρόσωπο μου συσπάστηκε στην εικόνα και στριφογύρισα νευρικά στην καρέκλα μου. «Ο πόνος ήταν πέρα για πέρα ανυπόφορος», συνέχισε ο Metherell. «Μάλιστα, είναι αδύνατο να τον περιγράψει κανείς με λόγια. Θα έπρεπε να βρουν μια καινούργια λέξη γι' αυτό τον πόνο, όπως έκαναν και στ' αγγλικά με τη λέξη excruciating -από το 'ex' που σημαίνει έξω ή εκτός και το 'crux' που σημαίνει σταυρός. Καμία άλλη αγγλική λέξη δεν θα μπορούσε να αποδώσει την αγωνία του πόνου που το θύμα δοκιμάζει με το σταυρικό θάνατο». «Μετά, ο Ιησούς υψώθηκε, καθώς η οριζόντια σανίδα προσαρτιόταν στην κάθετη. Στη συνέχεια πέρασαν καρφιά και στα πόδια Του. Και πάλι τα νεύρα των ποδιών θα συνθλίβονταν και αυτό θα προξενούσε το ίδιο είδος πόνου που περιγράψαμε παραπάνω». Νεύρα που είχαν συνθλιβεί και σπάσει ήταν κάτι το αρκετά τρομερό, αλλά εγώ έπρεπε να ρωτήσω και για τις συνέπειες που θα είχε για τον Ιησού το να κρέμεται επάνω στο Σταυρό. «Τι στρες θα έβαζε αυτό στο σώμα Του;» ρώτησα. Ο Metherell απάντησε και είπε: «Πρώτα πρώτα, τα χέρια Του αμέσως θα τεντώνονταν κατά περίπου 15 εκατοστά και οι δύο Του ώμοι θα εξαρθρώνονταν -αυτό είναι κάτι που μπορεί να το προσδιορίσει κανείς με απλές μαθηματικές εξισώσεις». «Αυτό εκπλήρωνε την προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης στον Ψαλμό κβ΄, ο οποίος πρόβλεψε τη σταύρωση εκατοντάδες χρόνια πριν γίνει και ο οποίος λέει, "και εξηρθρώθησαν πάντα τα οστά μου" (εδ. 14)».
 Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ Ο Metherell είχε απαντήσει, και πολύ γραφικά μάλιστα, στο ερώτημά μου για το είδος του πόνου που ένιωσε ο Ιησούς, όταν άρχισε η διαδικασία της σταύρωσης. Αλλά, έπρεπε να συνεχίσω, για να μάθω τι είναι τελικά εκείνο που επιφέρει το θάνατο στο θύμα που εκτελείται με σταυρικό θάνατο, γιατί αυτό είναι το κεντρικό θέμα στο ερώτημα αν ο Ιησούς θα μπορούσε να είχε αποφύγει το θάνατο ή να τον υποκριθεί. Έτσι, ρώτησα το Metherell ευθέως για την αιτία του θανάτου. «Άπαξ και το θύμα κρεμαστεί κάθετα», απάντησε, «η σταύρωση βασικά επιφέρει έναν αργό, αγωνιώδη θάνατο από ασφυξία». «Η αιτία γι' αυτό είναι ότι η πίεση που ασκείται στους μυς και το διάφραγμα φέρνει το στήθος σε θέση εισπνοής. Στη συνέχεια, προκειμένου το θύμα να εκπνεύσει, πρέπει να δώσει ώθηση προς τα πάνω με τα πόδια, έτσι ώστε η πίεση στους μυς να σταματήσει για μια στιγμή. Με αυτή την κίνηση, όμως, τα καρφιά των ποδιών θα ξέσκιζαν τα πόδια, τα οποία θα κατέληγαν να συναντήσουν τα οστά του ταρσού». «Αφού θα κατόρθωνε να εκπνεύσει, το θύμα θα μπορούσε να χαλαρώσει και να πάρει μια άλλη αναπνοή, οπότε όμως θα έπρεπε και πάλι να ωθήσει το σώμα του προς τα πάνω για να εκπνεύσει, γδέρνοντας την αιμόφυρτη πλάτη του στο άγριο ξύλο του σταυρού. Αυτό θα συνεχιζόταν μέχρι πλήρους εξάντλησης, οπότε το άτομο δεν θα είχε πια τη δύναμη να ωθήσει το σώμα του προς τα πάνω, ώστε να αναπνεύσει». «Καθώς η αναπνοή του θύματος επιβραδύνεται, το άτομο πέφτει σε κατάσταση αναπνευστικής οξέωσης -δηλαδή το διοξείδιο του άνθρακα στο αίμα γίνεται ανθρακικό οξύ, προκαλώντας την αύξηση της οξέωσης του αίματος. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε καρδιακή αρρυθμία. Με την καρδιά Του να χτυπάει τόσο ακανόνιστα, ο Ιησούς θα γνώριζε ότι πλησίαζε η στιγμή του θανάτου Του, οπότε είπε το "Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου" και μετά πέθανε από ανακοπή». Ήταν η πιο ξεκάθαρη περιγραφή που έχω ακούσει ποτέ μου για το πώς επέρχεται ο θάνατος από σταύρωση, αλλά ο Metherell δεν είχε τελειώσει. «Ακόμη και πριν πεθάνει -και αυτό είναι επίσης σημαντικό- το ολιγαιμικό σοκ θα Του είχε προξενήσει παρατεινόμενη ταχυκαρδία, η οποία θα οδηγούσε σε καρδιακή ανεπάρκεια συνεπαγόμενη περικαρδιακή συλλογή, δηλαδή τη συλλογή υγρού στην καρδιακή κοιλότητα, αλλά και πλευριτική συλλογή, δηλαδή τη συλλογή υγρού γύρω από τους πνεύμονες». «Γιατί είναι σημαντικό αυτό;» ρώτησα. «Εξαιτίας αυτού που συνέβη, όταν ο Ρωμαίος στρατιώτης ήρθε επί τόπου και είχε τη βεβαιότητα ότι ο Ιησούς είχε πεθάνει, το επαλήθευσε με το να Τον τρυπήσει με τη λόγχη του στη δεξιά Του πλευρά*. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν η δεξιά Του πλευρά. Αυτό όμως δεν είναι βέβαιο, αλλά από την περιγραφή μάλλον ήταν η δεξιά μεριά, ανάμεσα στα πλευρά». «Η λόγχη φαίνεται πως πέρασε διαμέσου του δεξιού πνεύμονα και δια μέσου της καρδιάς, έτσι που, όταν τραβήχτηκε για να βγει, συμπαρέσυρε και μερικό υγρό ?από την περικαρδιακή συλλογή και τη συλλογή υγρού στον πλευρικό χώρο. Το υγρό αυτό θα έμοιαζε με καθαρό νερό και θα το ακολουθούσε μια μεγάλη ποσότητα αίματος, όπως ο αυτόπτης μάρτυρας Ιωάννης περιγράφει στο ευαγγέλιό του». Προφανώς, ο Ιωάννης δεν είχε ιδέα για ποιο λόγο είδε και αίμα και ένα καθαρό υγρό να βγαίνει -μάλλον αυτό δεν θα ήταν εκείνο που ένας, ο οποίος δεν ξέρει από ιατρική, θα περίμενε να δει. Παρόλα αυτά, η περιγραφή του Ιωάννη συμπίπτει με αυτό που κατά την ιατρική επιστήμη θα περίμενε να δει κανείς. Εκ πρώτης όψεως αυτό φάνηκε να ισχυροποιεί τη μαρτυρία του Ιωάννη ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Ωστόσο, φαινόταν να υπήρχε ένα πρόβλημα με όλο αυτό το θέμα. Έβγαλα τη Γραφή μου και την άνοιξα στο ιθ' κεφάλαιο του κατά Ιωάννην ευαγγελίου, εδάφιο 34. «Μια στιγμή, γιατρέ», διαμαρτυρήθηκα. «Όταν διαβάσετε προσεκτικά τι είπε ο Ιωάννης ότι είδε να βγαίνει από την πλευρά του Ιησού, θα δείτε ότι λέει "αίμα και ύδωρ" Εκ προθέσεως βάζει τις λέξεις στη σειρά που τις βάζει: πρώτα το αίμα και μετά το υγρό που μοιάζει με νερό. Aπ' ό,τι είπατε εσείς, όμως, το καθαρό υγρό θα είχε βγει πρώτα. Υπάρχει λοιπόν εδώ μια σημαντική ασυμφωνία». Ο Metherell χαμογέλασε ελαφρά. «Δεν είμαι ειδικός στην ελληνική γλώσσα», είπε, «αλλά, σύμφωνα μ' εκείνους που είναι, τη σειρά των λέξεων στα αρχαία ελληνικά δεν την καθορίζει απαραίτητα η αλυσιδωτή διαδοχή, αλλά η σπουδαιότητα του όρου. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι, αφού υπήρχε πολύ περισσότερο αίμα από υγρό, δεν είναι περίεργο που ο Ιωάννης αναφέρει το αίμα πρώτο». Δέχτηκα την εξήγησή του, αλλά σημείωσα να το επαληθεύσω αργότερα. Και συνέχισα με την ερώτηση: «Σ' αυτή τη φάση ποια θα λέγατε ότι ήταν η κατάσταση του Ιησού;» Για μια στιγμή η ματιά του Μetherell συναντήθηκε με τη δική μου. Απάντησε ως αυθεντία και είπε: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός».
ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ Ο ισχυρισμός του Δρα Metherell φαινόταν να συμφωνεί με τις αποδείξεις για τον Ιησού. Αλλά υπήρχαν ακόμη μερικές λεπτομέρειες που ήθελα να ερευνήσω και τουλάχιστον ένα ευαίσθητο σημείο στην περιγραφή του που θα μπορούσε κάλλιστα να υπονομεύσει την πειστικότητα των Βιβλικών αφηγήσεων. «Τα ευαγγέλια λένε ότι οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια των δύο εγκληματιών, που ήταν σταυρωμένοι μαζί με τον Ιησού», είπα. «Γιατί θα το έκαναν αυτό;» «Αν ήθελαν να επισπεύσουν το θάνατο -και με το Σάββατο του Πάσχα να πλησιάζει η ιουδαϊκή θρησκευτική ηγεσία σίγουρα θα ήθελε να τελειώσει αυτό πριν τη δύση του ήλιου-, οι Ρωμαίοι θα χρησιμοποιούσαν την ατσάλινη λαβή μιας κοντής ρομφαίας, για να θρυμματίσουν τα κόκαλα των κάτω ποδιών των θυμάτων. Αυτό θα τους εμπόδιζε να ωθούν προς τα πάνω τα πόδια τους, προκειμένου ν' αναπνεύσουν, και ο θάνατος από ασφυξία θα επερχόταν μέσα σε ελάχιστα λεπτά». «Φυσικά, στην Αγία Γραφή λέει ότι δεν έσπασαν τα κόκαλα των ποδιών του Ιησού, διότι οι στρατιώτες ήξεραν ήδη ότι είχε πεθάνει και απλά Τον τρύπησαν στο πλευρό, για να το επιβεβαιώσουν. Αυτό επαλήθευσε και μία άλλη προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης για τον Μεσσία που λέει ότι δεν θα Του έσπαζαν τα κόκαλα»*. Διέκοψα και πάλι. «Μερικοί έχουν προσπαθήσει να αμφισβητήσουν τις αφηγήσεις των ευαγγελίων, επιτιθέμενοι εναντίον της ιστορίας της Σταύρωσης», είπα. «Για παράδειγμα, πριν από πολλά χρόνια, ένα άρθρο στην επιθεώρηση Harvard Theological Review κατέληξε ότι υπάρχουν "ελάχιστα αποδεικτικά στοιχεία για το ότι τα πόδια ενός σταυρωμένου τα τρύπαγαν με καρφιά". Αντίθετα, λέει αυτό το άρθρο, τους έδεναν τα πόδια και τα χέρια στο σταυρό με σκοινιά 9. Δεν παραδέχεστε ότι αυτό δημιουργεί προβλήματα κύρους για την αφήγηση των ευαγγελίων;» Ο Δρ Metherell μετακίνησε το σώμα του προς τα μπρος μέχρι που κάθισε στην άκρη της καρέκλας. «Όχι», είπε, «διότι η αρχαιολογία έχει σήμερα αποδείξει ότι η χρήση των καρφιών είναι ιστορικά εξακριβωμένη -παρόλο που, ναι, θα δεχτώ ότι καμιά φορά χρησιμοποιούσαν σκοινιά αντί για καρφιά». «Τι απόδειξη υπάρχει γι' αυτό;» ρώτησα. «Το 1968 μερικοί αρχαιολόγοι στην Ιερουσαλήμ βρήκαν τα λείψανα καμιά τριανταριά εβραίων, οι οποίοι είχαν βρει το θάνατο κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης εναντίον της Ρώμης γύρω στο 70 μ.Χ. Ένα από τα θύματα, που το όνομά του φαίνεται πως ήταν Γιοχανάν, είχε πεθάνει με σταυρικό θάνατο. Βρήκαν, λοιπόν, ένα καρφί μήκους 18 εκατοστών περασμένο στα πόδια του με μικρά κομματάκια ξύλου ελιάς από το σταυρό ακόμη κολλημένα επάνω του. Αυτό αποτελεί εξαιρετική αρχαιολογική επιβεβαίωση μιας σημαντικής λεπτομέρειας στην περιγραφή της Σταύρωσης που κάνουν τα ευαγγέλια». Εντυπωσιακό, σκέφτηκα. «Αλλά», βιάστηκα να προσθέσω, «ένα άλλο επίμαχο σημείο αφορά την πείρα που είχαν οι Ρωμαίοι να προσδιορίσουν ότι ο θάνατος του Ιησού είχε ήδη επέλθει. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πρωτόγονοι όσον αφορά την κατανόηση της ιατρικής, της ανατομίας του σώματος, κτλ. Πώς ξέρουμε, λοιπόν, ότι δεν είχαν κάνει λάθος, όταν διακήρυξαν ότι ο Ιησούς ήταν ήδη νεκρός;» «Σίγουρα, αυτοί οι στρατιώτες δεν είχαν πάει στην Ιατρική Σχολή», συμφώνησε ο Metherell. «Αλλά μην ξεχνάτε ότι ήταν ειδικοί στο να σκοτώνουν ανθρώπους -αυτή ήταν η δουλειά τους και την έκαναν πάρα πολύ καλά. Ήξεραν λοιπόν χωρίς καμιά αμφιβολία πότε ένας άνθρωπος είναι νεκρός και πότε όχι. Και, στο κάτω κάτω, αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο να το διαπιστώσει κανείς». «Εξάλλου, αν κανένας κρατούμενος κατόρθωνε με κάποιον τρόπο να δραπετεύσει, οι στρατιώτες που ήταν υπεύθυνοι γι' αυτόν θα θανατώνονταν οι ίδιοι. Οπότε, είχαν ένα ισχυρό κίνητρο να σιγουρευτούν απόλυτα ότι το κάθε θύμα ήταν πράγματι νεκρό, όταν το κατέβαζαν από το σταυρό».
 ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ Με αναφορές στην ιστορία, την ιατρική, την αρχαιολογία και τους ρωμαϊκούς στρατιωτικούς κανόνες, ο Μetherell είχε κλείσει κάθε τρύπα: ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να είχε κατέβει από το Σταυρό ζωντανός.
 Και πάλι, όμως, τον πίεσα λίγο περισσότερο. «Υπάρχει κανένας τρόπος -οποιοσδήποτε δυνατός τρόπος- που ο Ιησούς θα μπορούσε να είχε επιβιώσει;» ρώτησα. Ο Metherell κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και κουνώντας και το δάχτυλο προς το μέρος μου για έμφαση είπε: «Αποκλείεται. Και μην ξεχνάτε ότι είχε ήδη υποστεί ολιγαιμικό σοκ από τη μεγάλη ποσότητα αίματος που είχε χάσει πριν αρχίσει η σταύρωση. Επ' ουδενί λόγω θα είχε μπορέσει να κάνει τον πεθαμένο, γιατί δεν μπορεί να υποκριθεί κανείς την ανικανότητα να αναπνεύσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εξάλλου, το τρύπημα της καρδιάς Του από τη λόγχη θα είχε κλείσει το θέμα άπαξ και διά παντός. Ούτε οι Ρωμαίοι στρατιώτες θα ρισκάριζαν να τιμωρηθούν εκείνοι με θάνατο με το να Τον αφήσουν να διαφύγει ζωντανός». «Οπότε», είπα, «όταν κάποιος σάς λέει ότι ο Ιησούς απλά λιποθύμησε πάνω στο Σταυρό...» «Του λέω ότι αυτό είναι αδύνατον. Είναι απλά μια παράδοξη θεωρία, χωρίς καμία βάση στην πραγματικότητα».
 Ωστόσο, εγώ δεν ήμουν ακριβώς έτοιμος να εγκαταλείψω το θέμα. Με κίνδυνο να εξοργίσω το γιατρό, είπα: «Ας υποθέσουμε ότι συνέβη το αδύνατο κι ότι ο Ιησούς κατά κάποιον τρόπο κατάφερε να επιζήσει της Σταύρωσης. Ας υποθέσουμε ότι κατόρθωσε να πετάξει από πάνω Του τα σάβανα, να κυλήσει την τεράστια πέτρα που έφραζε την είσοδο του τάφου και να διαφύγει της προσοχής των Ρωμαίων στρατιωτών που τον φρουρούσαν. Από ιατρικής πλευράς, σε ποια κατάσταση θα ήταν μετά που βρήκε τους μαθητές Του;»
 Ο Metherell δίσταζε να εμπλακεί σ' αυτό το παιχνίδι. «Και πάλι», τόνισε με λίγο περισσότερη ζωντάνια, «δεν υπάρχει περίπτωση να είχε επιζήσει του Σταυρού». Και συνέχισε: «Εάν όμως είχε, πώς θα περπατούσε αφού τα καρφιά θα Του είχαν τρυπήσει τα πόδια; Πώς θα μπορούσε να είχε εμφανιστεί στο δρόμο προς την κωμόπολη Εμμαούς, βαδίζοντας μια μεγάλη απόσταση, λίγο μόλις μετά τη Σταύρωση; Πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τα χέρια Του, τα οποία λίγο πριν είχαν τραβηχτεί και εξαρθρωθεί; Μην ξεχνάτε επίσης ότι είχε και τεράστιες πληγές στην πλάτη, καθώς και μια πληγή από το τρύπημα της λόγχης στο στήθος Του».
Έπειτα σταμάτησε. Κάτι του ήρθε στο μυαλό και ήταν τώρα έτοιμος να βγάλει το τελικό του συμπέρασμα που θα "κάρφωνε" οριστικά τη θεωρία περί λιποθυμίας στον πυρήνα της μια για πάντα. Ήταν το επιχείρημα που κανείς δεν είχε ποτέ μπορέσει να αντικρούσει απ' τo 1835 που το πρότεινε για πρώτη φορά ο Γερμανός θεολόγος David Strauss. «Κοιτάξτε», είπε ο Metherell, «ένα άτομο σε τέτοια αξιοθρήνητη κατάσταση δεν θα μπορούσε ποτέ να εμπνεύσει τους μαθητές να βγουν στον κόσμο και να κηρύξουν ότι Εκείνος είναι ο Κύριος της Ζωής που θριάμβευσε κατά του θανάτου». «Καταλαβαίνετε τι λέω; Μετά που υπέφερε τέτοια κακοποίηση, υπέστη τέτοια τραύματα και έχασε τόσο πολύ αίμα, θα φαινόταν τόσο αξιολύπητος που οι μαθητές δεν θα Τον χαιρετούσαν ποτέ ως το νικηφόρο κατακτητή του θανάτου. Θα Τον λυπούνταν και θα προσπαθούσαν να Τον περιποιηθούν, για να γίνει καλά». «Είναι λοιπόν τερατωδώς παράλογο να νομίζουμε ότι, αν είχε εμφανιστεί στους μαθητές Του σε τέτοια άθλια κατάσταση, εκείνοι θα εμπνέονταν ν' αρχίσουν ένα παγκόσμιο κίνημα βασισμένο στην ελπίδα ότι μια μέρα θα είχαν και οι ίδιοι ένα αναστημένο σώμα σαν αυτό του Ιησού. Αυτό είναι τελείως αδύνατον».
 ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ Πειστικά και επιβλητικά ο Metherell είχε αναμφίβολα κερδίσει την υπόθεση. Το είχε επιτύχει με το να εστιάσει την προσοχή του αποκλειστικά στο ερώτημα "πώς". Πώς εκτελέστηκε ο Ιησούς, μ' έναν τρόπο που εγγυόταν το θάνατό Του; Καθώς όμως κλείναμε τη συνέντευξη, εγώ ένιωσα ότι κάτι έλειπε. Είχα αντλήσει από τη γνώση του, αλλά δεν είχα αγγίξει την καρδιά του. Καθώς λοιπόν στέκαμε όρθιοι, για ν? ανταλλάξουμε χειραψίες, ένιωσα την ανάγκη να τον ρωτήσω και την ερώτηση του "γιατί", η οποία ανυπομονούσε να τεθεί. «Αλεξ», είπα ανεπίσημα, «πριν φύγω, θα ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σου για κάτι -όχι την ιατρική σου γνώμη ή την επιστημονική σου αξιολόγηση. Απλά, κάτι απ' την καρδιά σου». Ένιωσα ότι άφηνε λίγο αφύλακτες τις επάλξεις του, καθώς μου απαντούσε: «Σύμφωνοι, θα προσπαθήσω». «Ο Ιησούς έπεσε ο Ίδιος στην αγκαλιά του προδότη Του, δεν έφερε αντίσταση στη σύλληψή Του, δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό Του στη δίκη -ήταν ξεκάθαρο ότι θεληματικά υπέβαλε τον εαυτό Του σ' αυτό που εσύ περιέγραψες ως ταπεινωτικό και φρικτό μαρτύριο. Θα ήθελα να ξέρω το γιατί. Τι θα μπορούσε να παρακινήσει κάποιον να δώσει τη συγκατάθεσή του να υποστεί αυτού του είδους την τιμωρία;» Ο Alexander Metherell, ο άνθρωπος αυτή τη φορά και όχι ο γιατρός, έψαχνε να βρει τις κατάλληλες λέξεις για την απάντησή του. «Ειλικρινά δεν νομίζω ότι ένας συνηθισμένος άνθρωπος θα μπορούσε να το κάνει ποτέ αυτό», είπε τελικά. «Αλλά, ο Ιησούς ήξερε τι Τον περίμενε και είχε οικειοθελώς δεχτεί να το υποστεί, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να μας λυτρώσει -παίρνοντας τη θέση μας και πληρώνοντας Εκείνος με την ποινή του θανάτου την τιμωρία που άξιζε σ' εμάς για την επανάστασή μας κατά του Θεού. Αυτή ήταν η αποστολή Του στη γη. Γι' αυτό ήρθε». Μετά που είπε αυτά, ένιωσα ότι το μυαλό του Metherell -ακούραστα ορθολογιστικό, λογικό και οργανωμένο- βασάνιζε ακόμη την ερώτησή μου για να καταλήξει στον πιο βασικό, το στοιχειώδη πυρήνα της απάντησης. «Έτσι, όταν με ρωτάς, Lee, τι κίνητρο είχε», είπε, «τότε... η απάντηση υποθέτω θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία λέξη: την αγάπη». Καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας εκείνο το βράδυ, ήταν αυτή του η απάντηση που μου ερχόταν και ξαναρχόταν στο νου.
 Γενικά, το ταξίδι μου στην Καλιφόρνια είχε επιτύχει το σκοπό του. Ο Metherell είχε πειστικά θεμελιώσει ότι ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να είχε επιβιώσει του μαρτυρίου του Σταυρού, ενός μαρτυρίου τόσο αποτρόπαιου που οι Ρωμαίοι δεν το επέβαλαν στους δικούς τους πολίτες, εκτός περιπτώσεων προδοσίας εθνικού συμφέροντος.
Τα συμπεράσματα του Metherell συμφωνούσαν μ' εκείνα άλλων γιατρών, οι οποίοι είχαν προσεκτικά μελετήσει το θέμα. Μεταξύ αυτών είναι και ο Δρ William D. Edwards ο οποίος, σ' ένα άρθρο του το 1986, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of the American Medical Association, κατέληξε ως εξής: «Αναμφισβήτητα τα ιατρικά και ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν πως ο Ιησούς ήταν νεκρός πριν τον τρυπήσουν στο πλευρό με τη λόγχη...
Συνεπώς, ερμηνείες βασισμένες στην υπόθεση ότι ο Ιησούς δεν πέθανε πάνω στο Σταυρό, συγκρούονται με τη σύγχρονη ιατρική επιστήμη» 10. Αυτοί που προσπαθούν να αμφισβητήσουν την Ανάσταση του Ιησού, ισχυριζόμενοι ότι κατά κάποιον τρόπο γλίτωσε απ' το θάνατο στο Γολγοθά, θα πρέπει να βασιστούν σε μια πιο πειστική θεωρία, η οποία να μη συγκρούεται με τα αντικειμενικά δεδομένα.
 Εκτός αυτού, ακόμη και αυτοί οφείλουν στο τέλος να σκεφτούν το τρομερό ερώτημα που πρέπει όλοι να θέσουμε στον εαυτό μας: ποιο θα μπορούσε να ήταν το κίνητρο του Ιησού ν' αφήσει να Τον ταπεινώσουν και κακοποιήσουν με τέτοιον τρόπο
 Πηγή :http://www.myidea.gr/post/2011/03/01/ce97cf84ceb1cebd-cf86ceb1ceb9cebdcebfcebcceb5cebdceb9cebacebfcf82-cebf-ce98ceb1cebdceb1cf84cebfcf82-cf84cebfcf85-ce99ceb7cf83cebfcf85-cebaceb1ceb9-ceb7-ce91cebdceb1cf83cf84ceb1cf83ceb7-cea4cebfcf85-ceb1cf80ceb1cf84ceb73b.aspx

Εισαγωγή στις θρησκείες του κόσμου!

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα το παρακάτω βίντεο. Μια σύντομη εισαγωγική παρουσίαση στις θρησκείες του κόσμου.
Κι επειδή δεν έχει καμία αξία αν το κρατήσω για μένα....το μοιράζομαι μαζί σας!
Καλό ταξίδι!!!!

Η Θεολογία Μεσοπέλαγα: Οι άνθρωποι...προσπαθούν με μισαλλοδοξία και θρησκευτικές φαντασιώσεις και αλλαλαγμούς να ξεγελαστούν

"Φοβάμαι όμως ότι οι περισσότεροι “ εκκλησιαστικοί” ταγοί περνούν τον καιρό τους παριστάνοντας πότε τους εθνάρχες, πότε τους αντιοικουμενιστές, πότε τους ηθικολόγους. Τον υπόλοιπο καιρό επισκέπτονται στην φυλακή τον οσιομάρτυρα Εφραίμ και συζητούν περί των διαδοχών.

Ὁσο για το χριστεπώνυμο πλήρωμα, ψάχνει σημάδια για την νέα κατάκτηση της Πόλης και το ξανθό γένος, ακολουθεί ιπτάμενους γέροντες και προσκυνά το χαμογελαστό διαδυκτιακό σκήνωμα του γερο Ιωσήφ. Οι άνθρωποι βιώνουν ακόμα κατάθλιψη από τις ξαφνικές αλλαγές που συνέβηκαν στην χώρα μας και προσπαθούν με μισαλλοδοξία και θρησκευτικές φαντασιώσεις κι αλλαλαγμούς να ξεγελαστούν. Πλανώντες και πλανώμενοι οι σύγχρονοι παπα-γκουρού προσφέρουν τροφή για κάθε πικραμένο."


Αναδημοσίευση:http://e-theologia.blogspot.com/2012/03/blog-post_2559.html

Ένα ταξίδι....στη δημιουργία του κόσμου...

α) Στη Βίβλο





 β) Η Κινέζικη άποψη             
        
 γ)Η Αιγυπτιακή
   

δ)Η Ινδουϊστική
     

        
  ε)Η δημιουργία στους Ίνκας    


  στ)Στους Μαορί  



    ζ)Στους Κέλτες
  

 η) Στους αρχαίους Έλληνες
 

Η Βασιλεία του Θεού είναι κοντά

Οταν οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο,
Όταν κάνουν ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο,
Όταν πηγαίνουν ο ένας στον άλλο και δίνουν τα χέρια,
Όταν δημιουργούν προϋποθέσεις για ειρήνη,
Όταν κάνουν διάλογο μεταξύ τους,
Όταν είναι χαρούμενοι και κατανοούν ο ένας τον άλλο,
Όταν χαρίζουν ο ένας στον άλλο χαρά
με ένα λόγο καλό, με ένα γεμάτο αγάπη
και κατανόηση βλέμμα...
Τότε η Βασιλεία του Θεού πάντοτε είναι κοντά.

(Μάνφρεντ Λάνγκερ, Σύγχρονος γερμανός θεολόγος· από την ποιητική
του συλλογή: «Wider die Resignation» (= ενάντια στην παραίτηση),
Regensburg, 1977· μτφρ. Γ. Τσανανά)
.( Από το σχολικό βιβλίο της Β Λυκείου Χριστιανισμός και Θρησκεύματα)

Πόσο ζωή είναι η ζωή μας;

"...Πόσο ζωή είναι, άραγε, μια μίζερη ύπαρξη βυθισμένη στον ατομισμό;
Πόσο ζωή είναι μια φαρμακωμένη επιβίωση μέσα στις απρόσωπες πόλεις;
Πόσο ζωή είναι να σε πιάνει ταχυκαρδία από την παρουσία του άλλου επειδή τον βλέπεις σαν ανταγωνιστή;
 Πόσο ζωή είναι οι ανθρωποθυσίες στο βωμό της ατομικής καριέρας;
Πόσο ζωή είναι όσα κάνεις αν ο άνθρωπος είναι ένα ον με ημερομηνία λήξης;
Αυτό, κοντολογίς που ονομάζουμε ζωή, πολύ συχνά δεν είναι παρά  δεσποτεία της θανατίλας.Αντι ο θάνατος να βρίσκεται στο τέρμα, διαποτίζει, δηλητηριάζει και μεταλάσσει τη ζωή. Δεν καταργεί μεν τον άνθρωπο, τον κάνει όμως ζόμπι.Όλα αυτά σημαίνουν επιβίωση χωρίς νόημα, α- νόητη........."

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΛΛΟΔΑΠΟΣ (ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ)

 Ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου είναι δρ. Θεολογίας, αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη

Πολιτικός - Θρησκευτικός γάμος : 1-0

Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στον δήμο για γάμο


Λιγότεροι θρησκευτικοί


Στροφή στους πολιτικούς γάμους πραγματοποιούν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες. Στον Δήμο Αθηναίων μέσα σε μια επταετία υπερδιπλασιάστηκαν, στους Δήμους Πειραιά και Ηλιούπολης σημειώνουν εντυπωσιακή άνοδο, στους Δήμους Περιστερίου, Ν. Ιωνίας, Σερρών και αλλού έχουν ξεπεράσει τους θρησκευτικούς. Το κόστος κυμαίνεται από 30 έως 150 ευρώ, αφού πέραν της άδειας μερικοί δήμοι επιβάλλουν τέλος πολιτικού γάμου.

Είδηση- σοκ για όσους ζουν στη "γυάλα" της "Ορθόδοξης Ελλάδας".


Για όσους αρέσκονται να πιπιλίζουν με στόμφο την ατάκα: "το 97% των Ελλήνων είναι Ορθόδοξοι".


Για όσους συνηθίζουν να περνούν τις ώρες τους αρθρογραφόντας σε ιστολόγια "ορθοδόξου πνευματικότητος" κατακεραυνώνοντας όποιον τολμάει να ψελλίσει κάτι για το" άνοιγμα της Εκκλησίας στην κοινωνία",για την ανάγκη να βρούμε νέους τρόπους επικοινωνίας με τον κόσμο,χωρίς κατ'ανάγη να εκκοσμικευθούμε.


Είδηση- σοκ για όσες και όσους χλευάζουν καθημερινά από τον άμβωνα ή το διαδίκτυο τους σύγχρονους θεολόγους που με κάθε τρόπο παλεύουν καθημερινά να αναδείξουν μέσα στα σχολεία την ομορφιά και την αναγκαιότητα του μαθήματος των Θρησκευτικών .


Είδηση- σοκ για όσους αρκούνται στην ανακάλυψη νέων αιρετικών κάθε είδους εντός των τειχών της Εκκλησίας, οργανώνοντας συνέδρια "καθαρών" Ορθοδόξων διαμορφώνοντας ένα κλίμα τρομοκρατίας για κάθε διαφωνούντα που θα το ζήλευαν και οι πλέον ακραίες σέκτες .

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΥΣ , ΑΓΕΛΑΣΤΟΥΣ , ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΕΡΑΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ .

ΑΓΑΠΗ ΘΕΛΕΙ,ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΖΗΤΑΕΙ .

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΔΩΣΟΥΜΕ;;;



Αναδημοσίευση απο : http://e-theologia.blogspot.com/2012/02/blog-post_6711.html

Πάνος Κατσιμίχας :" ...ο πλανήτης μας θα ήταν ο Παράδεισος"

Όσο για τον Θεό του τραγουδιού μας, αυτό ο θεός είναι ο Χριστός. Αν το ανθρώπινο είδος είχε βαδίσει στο δρόμο που έδειξε αυτός, σήμερα η ανθρωπότητα θα ζούσε στο έβδομο επίπεδο συνείδησης και ο πλανήτης μας θα ήταν ο Παράδεισος. Δεν θα χρειάζονταν ούτε οι επαναστάσεις, ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Λένιν. Όμως υπερίσχυσαν, ουσιαστικά, «του δαίμονα τα κτήνη», όπως λέει και το τραγούδι και ειδικά ο Μαμωνάς, ο δαίμονας-χρήμα…



Από την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Πάνου Κατσιμίχα στον Χρήστο Μιχαηλίδη, που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» (2.7.2011).
Πηγή:  http://e-theologia.blogspot.com/2011/07/o-o.html

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Εσύ.....θα το έκανες?????

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.


Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Αλλά ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε:

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay, που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."

Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της:

"Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά και το ρώτησα, χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει".
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ...τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι, τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ πως ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και τη χαρά που έδωσε στη μητέρα του, που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι."


( Μου το στείλανε στο mail, δεν έχω πηγη)

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

συν - οδοιπορία: Ο Χριστός στο Club της Πολιτείας

συν - οδοιπορία: Ο Χριστός στο Club της Πολιτείας:

Αλέξανδρου Σ. Καριώτογλου

Είχε προηγηθεί ένα τρελό πάρτι της Β’ Λυ κείου εκείνης της χρονιάς στο Club της Πολιτείας. Συμμαθητές και συμμαθήτριες από την ίδια τάξη, πολλοί
φίλοι τους από άλλα σχολεία και μερικά «φιλαράκια» από την Α’ και Γ’ Λυκείου. Πα ρούσα και η κόρη μου.
Γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα έπρεπε να με ταβώ στο χώρο αυτό, ξένο για μένα, της διασκέ δασης των σύγχρονων νέων μας για να παραλάβω την κόρη μου.

- Κύριε, ελάτε να μας δείτε λίγο, με παρακά λεσαν οι μαθητές μου κι εγώ δεν τους αρνήθηκα. Θόρυβος πολύς, καπνός από τσιγάρα. Όλοι ντυ μένοι στα γιορτινά τους. Δεν τους αναγνώριζα. Χα ρούμενα πρόσωπα έως φαιδρά. Να ο Κωστής, πού στο σχολείο είναι προβληματισμένος και ιδιαίτερα προσεκτικός. Τώρα χορεύει με περισσή ικανότη τα. Άλλος άνθρωπος, πιο ελεύθερος, πιο αλέγρος. Κοίταξα τη Χριστίνα, σεμνή στο σχολείο κι εδώ αγκαλιασμένη με το Μάριο, τα λένε σε ένα άλλο στυλ. Κάποια στιγμή σκέφτηκα τη διαφορά ανάμεσα στη σχολική ζωή και σ’ αυτόν τον τρόπο διασκέδασης. Άλλο η σχολική ζωή, άλλο η οικογενειακή ζωή, άλ λο η διασκέδαση, άλλο η θρησκευτική ζωή και άλ λο η έπαγγελματική ζωή. Κι ανάλογα οι αντιδράσεις σε κάθε περιβάλλον. Μάθαμε όμως και μα θαίνουμε και τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται σε κάθε τόπο ανάλογα!

- Δεν θα χορέψετε μαζί μας λίγο, κύριε; με ρώ τησαν. Και βέβαια. Δεν ήρθα από άλλον πλανήτη. Στη χαρά σας, χαίρομαι κι εγώ με τη σειρά μου, γίνομαι κι εγώ δεκαεξάρης, γιατί όχι; Κι ένα ποτό; Κι αυτό ευπρόσδεκτο, για την αγάπη σας. Ύστε ρα από λίγο έφυγα με την κόρη μου αρκετά προ βληματισμένος. Ετοίμαζα και το μάθημα πού θα έκανα την επομένη στην τάξη αυτή. Το μάθημα πού έπρεπε να διδάξω είχε στο βιβλίο τους τον τίτλο «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;». Το γνω στό ερώτημα πού έθεσε ο Χριστός στους μαθητές του και στους ανθρώπους κάθε εποχής, περιμένο ντας από αυτούς μιάν απάντηση. Είχα γράψει εγώ το σχολικό τους βιβλίο και γνώριζα καλά τί ή θελα να τους μεταφέρω.

Ποιά απάντηση θα έπαιρνα άραγε από αυτά τα ξενυχτισμένα παιδιά στο τέλος της διδακτικής ώρας, την οποία ήρθαν μάλιστα να παρακολουθή σουν εξήντα φοιτητές της Θεολογίας; Η άγωνία μου μεγάλωνε ακόμα περισσότερο, όταν σκεφτό μουν ότι η διδακτική αυτή ώρα ήταν υπόδειγμα για εξήντα μελλοντικούς συναδέλφους μου. Έπρεπε να είναι μια κλασική ώρα μαθήματος ή θα χρειαζόταν να πρωτοτυπήσω επικίνδυνα, ρίχνοντας όλους στα «βαθιά νερά»; Σκέφτηκα πώς ο απόστολος Παύλος είχε πρωτοτυπήσει για να μεταφέρει το κήρυγμα του Αναστημένου Χριστού στους συμπολίτες μας Αθηναίους. Ναι, αλλά ήταν ένας Παύλος. Όμως ταυ τόχρονα θυμήθηκα και το λόγο του ότι η δύναμή του «εν ασθενεία τελειούται». Μήπως έχουμε κι εμείς να κάνουμε την ίδια δουλειά; Εμπρός λοιπόν, κύ ριε καθηγητά, εμπρός στο έργο του ευαγγελισμού, ίσως του επανευαγγελισμού, κάνε το σταυρό σου και προχώρα.

Το μάθημα αρχίζει. Αυτό είναι το θέμα μας. Όμως εγώ θα ήθελα να σας προκαλέσω, γιατί από χτες το βράδυ με προβληματίσατε. Θέτω την ερώ τηση προς συζήτηση: «Τί λέτε, ήταν χτές το βράδυ στο Club πού διασκεδάζατε, έστω πού διασκεδάζαμε, ο ίδιος ο Χριστός;» Η βόμβα έπεσε και δη μιούργησε ξαφνικά ένα κύμα σιωπής. Κάποιοι χα μογέλασαν. Μετά από ένα λεπτό σιγής σηκώθηκε το πρώτο χέρι: «Αδύνατον, κύριε. Τί δουλειά είχε ο Χριστός στο Club της Πολιτείας; Θα μπορούσε να ασχοληθεί ο Χριστός με τέτοια πεζά πράγματα;» «Όμως ο Χριστός είναι, ως Θεός, πανταχού παρών», τον διέκοψα και βυθίστηκε στις σκέψεις του. «Τώρα πού το λέτε, αναρωτιέμαι», συνέχισε ένας δεύτερος, «μήπως πραγματικά ήταν παρών ο Χριστός. Γιατί να μην ήταν; Ήταν τέλειος Θεός, αλλά και τέλειος άνθρωπος και συμμετείχε και θα συμμετέχει, πιστεύω, σε κάθε χαρά και λύπη μας. Ναι, έχω την εντύπωση πώς ήταν παρών, ήταν ανάμεσά μας». «Θα μπορούσες να έχεις δίκιο, Δημήτρη, όμως εσύ τον ένιωσες δίπλα σου;» Ο Δημή τρης έκανε νέα βουτιά στους στοχασμούς του. Η διαλογική συζήτηση είχε ανάψει. Ο ένας μετά τον άλλο οι δεκαεξάρηδες νεαροί επαναστάτες είχαν όλο και κάτι να πούν πάνω στο θέμα μας. Κατευ θύνοντας κατάλληλα το διάλογο αποσπούσα μαι ευτικά όλες τις διατυπωμένες θεωρίες γι’ αυτό πού πίστεψαν κατά καιρούς οι άνθρωποι για το πρό σωπο του Χριστού. Ο Ιησούς ήταν επαναστάτης κι επομένως ήταν παρών κοντά στα επαναστατημένα νιάτα. Όχι, ο Χριστός ήταν απών και φιλο σοφούσε κάπου μακριά μας. Ο Ιησούς ήταν ένας απλός άνθρωπος και επομένως ήταν απών τη στιγ μή εκείνη. Όχι, ο Χριστός ήταν Θεός και γι’ αύτό ως τηρητής μιας ηθικής μας κατέκρινε, αφού η στάση μας δεν ήταν τόσο ηθική καθώς μας λένε οι μεγαλύτεροι. Ή μάλλον παραμένει αδιάφορος προς αυτά πού λέμε τώρα. Ας αδιαφορήσουμε, αφού δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει καν. Έγινε πραγματικά έ να πανηγύρι το μάθημα και σιγά σιγά προέκυπτε η λήψη του ζητουμένου. Η κατάληξη ήταν ένα μπέρ δεμα από την πλευρά των παιδιών. «Ποιά είναι τελικά η αλήθεια, κύριε; Ποιά είναι η δική σας γνώ μη; Ποιά είναι η άποψη της Εκκλησίας;» Η ώρα είχε προχωρήσει κι έπρεπε να δώσω τη λύση. Έ πρεπε να λύσω το «μίτο της Αριάδνης». Αυτός ή ταν άλλωστε ο ρόλος μου. Να δώσω την πρόταση της Εκκλησίας, πού ήταν και δική μου πίστη, και να αφήσω τα παιδιά να επιλέξουν ελεύθερα. Τα εί χα αρκετά απελευθερώσει να διατυπώσουν τις προ σωπικές τους θέσεις και να κρίνουν χωρίς φόβο και πάθος την άποψη κάθε συμμαθητή τους.

«Παιδιά, και βέβαια ήταν παρών ο Χριστός στο Club της Πολιτείας. Είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς και δεν λείπει από καμιά δραστηριότητά μας. Έ χει όμως μεγάλη σημασία αν εσείς μπορούσατε να τον νιώσετε δίπλα σας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε η διασκέδασή σας είχε ένα ιδιαίτερο ήθος. Θα μπορούσατε να διασκεδάζετε, να χαίρεστε την πα ρουσία του διπλανού σας χωρίς να περνάει από το νου σας η σκέψη να ξεφύγετε από την αίσθηση του μέτρου. Θα κουβεντιάζατε, θα φλερτάρατε, θα χο ρεύατε με συναίσθηση ότι δίπλα σας βρίσκονταν πολλές εικόνες του Θεού. Θα είχατε χαρά, ομορ φιά και ζωή σαν νέοι. Αν όμως δεν είχατε την αίσθη ση της παρουσίας του Θεανθρώπου τότε ο διπλα νός σας θα ήταν σταθερά ένα «σκεύος ηδονής», κά θε κίνηση και συμπεριφορά σας θα ανέδιδε τη μυ ρωδιά του χώματος, της σάρκας, τοϋ θανάτου».

Στο σημείο αυτό άναψε καινούρια συζήτηση. Ήταν η συζήτηση της τελευταίας φάσης ενός μα θήματος, όπου τίθεται επί τάπητος η τελική θέση, πού αποτελεί και το αντικείμενο αύτού πού θέλει ο καθηγητής να συγκρατήσουν οι μαθητές του, ο τε λικός στόχος του δηλαδή. Εκείνη τη στιγμή ένιω θα ότι κάποιοι μαθητές θα ήθελαν να μου πούν αυ τό πού άκουσε κι ο Παύλος στον Άρειο Πάγο στο τέλος της ομιλίας του: «ακουσόμεθά σου και πά λιν». Όμως κάθε σύναξη-μάθημα έχει και το Διο νύσιο τον Αρεοπαγίτη της. Φαίνεται ότι ο παρών εκείνη τη στιγμή Ιησούς ο από Ναζαρέτ θέλησε να δώσει σημάδι της παρουσίας του.

Χτύπαγε ξαφνικά το κουδούνι για διάλειμμα και τη στιγμή εκείνη ένα χέρι σηκώθηκε στην τάξη πού αλαφιασμένη από το κουδούνι ένιωθε σαν ένα σώμα λυτρωμένο από μια τόσο κοπιαστική διδακτική ώρα. «Με συγχωρείτε, κύριε, ένα τελευταίο λόγο θα ήθελα να εκφράσω. Μόλις πέρασε από το νου μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τον πω». «Σ’ ακούμε Μανόλη, τί συμβαίνει;» «Κύριε, αν έτσι εί ναι τα πράγματα, θέλω να πω, αν αυτός είναι πραγ ματικά ο Χριστός, δηλαδή ένας φίλος μας, πάντα και παντού κοντά μας, τότε θα ήθελα από σήμερα να με υπολογίζει ως φίλο του». Η ανήσυχη από το χτύπημα του κουδουνιού τάξη για κλάσματα τοϋ δευτερολέπτου σιώπησε. Ήταν σαν κάποιοι να έ νιωσαν μ’ αυτό το λόγο του Μανόλη να είχε γκρεμιστεί όλο το οικοδόμημα των θεωριών γύρω από το πρόσωπο του Χριστού πού τον ήθελαν απόμακρο από τη βιωτή μας. Ένιωθαν κάπου να βρίσκε ται παρών και να τείνει χείρα φιλική προς καθένα από αυτούς τους προβληματισμένους, τους επαναστατημένους, τους προδομένους από όλους και όλα νεανίες. Ένιωθα κι εγώ με αύτό το λόγο-ομολογία να καταξιώνεται ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Φώναξα δυνατά μέσα μου το γνωστό «Ζει Κύριος» και σκέφτηκα την ομορφιά πού μας χαρίζει σε ανύποπτο χρόνο. Βγήκα από την τάξη μου πετώντας, ευχαριστώντας και αναλογιζόμενος πόσο μικρός είναι ο δρόμος από ένα Club μέχρι μια ομολογία μέσα στην τάξη ενός σχολείου.

Τόσο μικρή απόσταση όση χωρίζει ένα Γολ γοθά από ένα κενό μνημείο!

πηγή: Αλέξανδρου Σ. Καριώτογλου, Μαθητικό Συναξάρι – Ιστορίες παιδείας οδυνηρές και ωφέλιμες, Εκδόσεις Ακρίτας.



www.imis.gr

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Η προσευχή του δασκάλου

Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος.

Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα.

Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας

κάθε μέρα στην τάξη μου.

Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες, τις κωμικές λύπες μου. Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι.

Ας επιπλήττω απρόθυμα για να 'μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη.

Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα.

Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο,

τη γυμνή αίθουσα του.

Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και

η θέληση μου χρυσάφι καθαρότερο απ' τις κολώνες των πλούσιων σχολείων.

(Γαβριέλα Μιστράλ, Χιλιανή δασκάλα, βραβείο Νόμπελ 1946)

Διψάμε για ουρανό....!!!

ΤΟ ΨΩΜΙ

Ένα τεράστιο καρβέλι, μιά πελώρια φρατζόλα
ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μα-
χαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγε-
λος κι αυτή
μ΄ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ΄αυτή, λίγοι πηγαίναν
στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε
ο υ ρ α ν ό

Ας μη το κρύβουμε
διψάμε για ουρανό!



Από τη συλλογή
"Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο" 1958
Μ. Σταχτούρη, Ποιήματα (1945-1971)
Κέδρος 1984 

Μη θυμώνεις καρδιά μου

Στην αρχή του δρόμου για να νικήσεις το θυμό σωπαίνουν τα χείλη σου ενώ η καρδιά σου είναι ταραγμένη.
Στα μισά του δρόμου σωπαίνουν οι σκέψεις σου ενώ η ψυχή σου έχει ελαφριά ταραχή. Και στο τέρμα έχεις ακύμαντη γαλήνη ενώ φυσούν ακάθαρτοι άνεμοι.
Οργή είναι να μένεις προσκολλημένος σε κάποιο κρυμμένο μίσος, δηλαδή να επιμένεις να θυμάσαι το κακό που σου έκαναν.
Οργή είναι να θέλεις να κάνεις κακό σ’ αυτόν που σε πλήγωσε.
Θυμός είναι ευμετάβολη συμπεριφορά και ασχημοσύνη της ψυχής.
Ακρότατο όριο πραότητας: και μπροστά σου ακόμα όταν βρίσκεται αυτός που σε ερεθίζει, εσύ να έχεις διάθεση γαλήνια και αγαπητική γι’ αυτόν στην καρδιά σου. Αντίστοιχα, ακρότατο όριο θυμού: και μόνος σου όταν είσαι, να τα βάζεις με λόγια και κινήσεις με αυτόν που σε στενοχώρησε και να γίνεσαι θηρίο.

Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, Κλίμαξ, Λόγος Η΄, δ΄, ε΄, ζ΄, ιε΄.

Η τέταρτη στάση των Χαιρετισμών (Η τελευταία)

Τείχος ει των Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε,
και πάντων των εις σε προστρεχόντων·
ο γαρ του ουρανού και της γης, κατεσκεύασέ σε Ποιητής,
Άχραντε, οκήσας εν τη μήτρα σου
και πάντας σοι προσφωνείν διδάξας·
χαίρε η στήλη της παρθενίας
χαίρε η πύλη της σωτηρίας
χαίρε αρχηγέ νοητής αναπλάσεως
χαίρε χορηγέ θεϊκής αγαθότητος
χαίρε συ γάρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς
χαίρε συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νούν
χαίρε η τον φθορέα των φρενών καταργούσα
χαίρε η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα
χαίρε παστάς ασπόρου νυμφεύσεως
χαίρε πιστούς Κυρίω αρμόζουσα
χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων
χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων,
τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου·
ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς,
αν προσφέρωμέν σοι Βασιλεύ άγιε,
ουδέν τελούμεν άξιον, ών δέδωκας ημίν,
τοις σοι βοώσιν·

Αλληλούϊα.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν,
ορώμεν την αγίαν Παρθένον·
το γαρ άϋλον άπτουσα φως,
οδηγεί πρός γνώσιν θεϊκήν άπαντας,
αυγή τον νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα·
χαίρε ακτίς νοητού ηλίου
χαίρε βολίς του αδύτου φέγγους
χαίρε αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα
χαίρε ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα
χαίρε ότι τον πολύφωτον ανατέλλεις φωτισμόν
χαίρε ότι το πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν
χαίρε της κολυμβύθρας ζωγραφούσα τον ρύπον
χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν
χαίρε κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν
χαίρε οσμή της Χριστού ευωδίας
χαίρε ζωή μυστικής ευωχίας

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων,
ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού,
προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος·
και σχίσας το χειρόγραφον,
ακούει παρά πάντων ούτως·

Αλληλούϊα.

Ψάλλοντές σου τον τόκον, ανυμνούμεν σε πάντες,
ως έμψυχον ναόν Θεοτόκε·
εν τη ση γαρ οικήσας γαστρί,
ο συνέχων πάντα τη χειρί Κύριος ηγίασεν,
εδόξασεν, εδίδαξεν βοάν σοι πάντας·
χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου
χαίρε Αγία Αγίων μείζων
χαίρε κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι
χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε
χαίρε τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών
χαίρε καύχημα σεβάσμιον ιερέων ευλαβών
χαίρε της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος
χαίρε της βασιλείας το απόρθητον τείχος
χαίρε δι’ ης εγείρονται τρόπαια
χαίρε δι’ ης εχθροί καταπίπτουσι
χαίρε χρωτός του εμού θεραπεία
χαίρε ψυχής της εμής σωτηρία

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ώ πανύμνητε Μήτερ,
η τεκούσα τόν πάντων Αγίων αγιώτατον Λόγον
δεξαμένη την νυν προσφοράν,
από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας,
και της μελλούσης κολάσεως, τους συμβοώντας·

Αλληλούϊα.


Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Άλλη μια παγκόσμια μέρα.....

Ημέρα νερού η 22η Μαρτίου 2012 και κάθε μέρα που έχει χαρακτηριστεί παγκόσμια ημέρα για κάτι...σκέφτομαι...γιατι????Όλες τις άλλες μέρες δεν υπάρχει το πρόβλημα;
Θα βγούν οι "ειδικοί" θα κάνουν τις εκτιμήσεις τους, θα σχολιάσουν , θα προβληματιστούν και μετά από μια ημέρα άντε δύο το πολύ ...το πρόβλημα...θα εξαφανιστεί!!!!
Αυτό το νόημα έχουν οι "παγκόσμιες ημέρες" ....αφιερώνουμε μια ημέρα σε ένα πρόβλημα και όλες τις υπόλοιπες...το εξαφανίζουμε απο τη ζωή μας!!!!Πείτε μου πότε θα δείτε video σαν τα παρακάτω στις τηλεοράσεις σας;Ποτέ...παρα μόνο την παγκόσμια ημέρα του νερού!!!!
Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα υπόλοιπα ...ας πουμε παγκόσμια ημέρα για το aids: 1η Δεκεμβρίου, και να οι συζητήσεις και να τα video και να οι διαφημίσεις. Σήμερα έιδατε καμία σχετική διαφήμιση;Όχι!!!!Σταμάτησε να υπάρχει το aids; Όχι!!!!Τότε τι έγινε; Μα...δεν είναι η παγκόσμια ημέρα για το aids.....
Κι εγω λοιπόν , ακολουθώντας την παραπάνω λογική, μιας και πλησιάζει η μέρα του νερού θα αναρτήσω ένα σχετικό video...και θα υποσχεθώ στον εαυτό μου...κάθε μέρα να είναι μέρα του νερού ...και όχι μόνο....
Επιμέλεια: Αθανασίου Ελένη

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Η Εικονομαχία: μια τραγωδία που συγκλόνισε την Εκκλησία



Ας δούμε τι λέει για τις εικόνες ο πρώτος υπερασπιστής τους, ο Ιωάννης Δαμασκηνός

"Στα παλιά τα χρόνια ο Θεός, ο ασώματος και απερίγραπτος, δεν αναπαριστανόταν καθόλου. Τώρα όμως που εμφανίστηκε με σάρκα ο Θεός και έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους, ζωγραφίζω την εικόνα του Θεού που μπορεί να γίνει ορατή (τον Ιησού). Δε λατρεύω την ύλη (από μόνη της), αλλά το Δημιουργό της ύλης. Αυτόν που για χάρη μου έγινε ύλη και καταδέχτηκε να κατοικήσει στην ύλη, που μέσω της ύλης κατεργάστηκε τη σωτηρία μου. Δε θα πάψω να σέβομαι την ύλη (την αγιασμένη με τη σάρκωση του Κυρίου) που έγινε αιτία της σωτηρίας μου"
(Ι. Δαμασκηνού, Προς τους διαβάλλοντας τας αγίας εικόνας 1, 16 PG 94, 1245A).

Για ποιον λόγο οι άνθρωποι της εποχής της Παλαιάς Διαθήκης ΔΕΝ εικόνιζαν τον Θεό; Μα γιατί ο Θεός δεν είχε γίνει άνθρωπος!Δεν είχε πάρει ανθρώπινη μορφή, οπότε δεν μπορούσαν να εικονίσουν τον αόρατο και ασώματο Θεό.
Γιατί τώρα μπορούμε να εικονίζουμε το Θεό;Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος, σαρκώθηκε, πήρε σάρκα και οστά κι ετσι μπορούμε να τον "περιγράψουμε". Η σάρκωση του Χριστού μας επιτρέπει να τον απεικονίζουμε.
Όπως αναφέρει και το σχολικό βιβλίο στη σελίδα 74
 "Η σάρκωση του Κυρίου μας επιτρέπει να Τον απεικονίσουμε, χωρίς όμως να λατρεύουμε ή να τιμούμε το υλικό της απεικόνισης αυτής ή ακόμη και τη συγκεκριμένη απεικόνιση. Ο νους του πιστού οδηγείται στο πρωτότυπο (τον Θεό) και Αυτόν μόνο λατρεύει. Η ενανθρώπηση του Θεού μας επιτρέπει την απεικόνισή Του. Εξάλλου, η άρνηση της απεικόνισης του Χριστού αποτελεί και άρνηση της ενανθρώπησης του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού και, κατά συνέπεια, υποτίμηση του ανθρώπου και της ύλης. Αντίθετα, η ενανθρώπηση του Θεού οδηγεί την ανθρώπινη φύση στη θέωση και καθαγιάζει την ύλη. Γι' αυτό και η τιμή στα πρόσωπα των αγίων είναι και τιμή στη ανθρώπινη φύση."
Οι εικόνες λοιπόν του Χριστού που υπάρχουν στις Εκκλησίες μαρτυρούν πως ο Χριστός, ο Θεός, έγινε άνθρωπος για να σώσει τους ανθρώπους
Και η ύλη;Ποια η θέση της Εκκλησιάς απέναντι στην ύλη;Ας δούμε τι λέει και γι αυτο ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός:
" Σέβομαι, λοιπόν, την ύλη και τη θεωρώ σαν κάτι ιερό˙ και την προσκυνώ, επειδή μέσω αυτής συντελέστηκε η σωτηρία μου˙ και τη σέβομαι όχι ως Θεό, αλλά ως κτίσμα γεμάτο θεία ενέργεια και χάρη. Πράγματι, δεν είναι ύλη το ξύλο του σταυρού το τόσο χαριτωμένο και μακαριστό; Πράγματι, δεν είναι ύλη το σεπτό και άγιο όρος, ο τόπος του Γολγοθά; Πράγματι, δεν είναι ύλη η πέτρα που δώρισε τη ζωή, ο άγιος τάφος, η πηγή της ανάστασης μας; Πράγματι, δεν είναι ύλη η μελάνη και τα δέρματα των Ευαγγελίων; Πράγματι, δεν είναι ύλη η ζωογόνα τράπεζα που μας χορηγεί τον άρτο της ζωής; Πράγματι, δεν είναι ύλη το χρυσάφι και το ασήμι, από τα οποία κατασκευάζονται σταυροί και άγιες εικόνες και ποτήρια; Πράγματι, δεν είναι ύλη πάνω από όλα το σώμα του Κυρίου μου και το αίμα Του; Λοιπόν, ή πρέπει να παύσεις να σέβεσαι και να προσκυνάς όλα αυτά ή να παραδεχτείς την εκκλησιαστική παράδοση και την προσκύνηση των εικόνων του Θεού και των φίλων του που… δέχονται ως δώρο πάνω τους το θείο πνεύμα."
"Οι εικόνες στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός από τη θεολογική, έχουν και παιδαγωγική σημασία. Είναι τα παραστατικά και ζωντανά μέσα με τα οποία ο πιστός θυμάται και ενατενίζει τη ζωή και την προσωπικότητα των αγίων της Εκκλησίας και, προπάντων, του ίδιου του Χριστού. Είτε βρίσκονται στους ναούς είτε στα σπίτια των χριστιανών αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λατρευτικής παράδοσης και βοηθούν τους πιστούς να ανάγονται ευκολότερα προς το Θεό και τα πρόσωπα που τιμά η Εκκλησία" (Απο το σχολικό βιβλίο)

Αυτός που πιστεύει στον Θεό , τον αγαπάει και θέλει να τον έχει κοντά του, να του μιλάει, να τον φιλάει ακόμα για να δείξει την αγάπη του.Πώς; Με τον ίδιο τρόπο που όντας ερωτευμένος έχεις στο πορτοφόλι σου την εικόνα της καλής σου. Με τον ίδιο τρόπο που ζώντας μακριά από τον αγαπημένο σου, το βράδυ πριν πέσεις για ύπνο φιλάς την φωτογραφία του για να τον νιώσεις κοντά σου...

Επιμέλεια: Αθανασίου Ελένη
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...