Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Χίλιες φορές - Κυριάκος Κυτούδης


Γιατί νομίζεις, ότι θα πεθάνεις μόνο μια φορά….

Όταν δεν ζήτησες, όσες συγνώμες θα έπρεπε να ζητήσεις.
Όταν δεν είπες, όσες φορές θα έπρεπε να πεις σ’ αγαπώ.
Για όλα εκείνα, που δεν πρόλαβες ή δεν θέλησες να ζήσεις.
Για εκείνα τα όνειρα, που φοβήθηκες να πραγματώσεις.

Για τις αλάνες που δεν έπαιξες σαν μικρό παιδί.
για τα βουνά που δεν ανέβηκες,
για τις θάλασσες που δεν κολύμπησες,
για τους δρόμους που δεν περπάτησες,
για τα τραγούδια, που ποτέ δεν τραγούδησες.
Γιατί,…
με τον πόνο δεν έκλαψες,
με τη χαρά δεν χάρηκες,
με το δάκρυ δεν δροσίστηκες,
με την ευχή, δεν θυμήθηκες.
Γιατί νομίζεις λοιπόν, ότι θα πεθάνεις, μόνο μια φορά…
1ο Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης ( στην Ελληνική Ποίηση ) στον 5Ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό, στα Πλαίσια του 22ο Παγκοσμίου συνεδρίου της Διεθνούς Ένωσης Τιμημένων Ποιητών ( UPLI )
 

Το Φαρμακείο του Θεού





Πηγή:http://douridasliterature.com/farmakeio.html

Το μήνυμα του GEORGE CARLIN




Το παράδοξο των καιρών μας είναι, ότι:
  • Ενώ έχουμε οικοδομήσει ουρανοξύστες, η διάθεση μας είναι χαμηλή, όσο ένα μονόροφο σπίτι.
  • Ενώ έχουμε κατασκευάσει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, είμαστε στενόμυαλοι και οι αντιλήψεις μας πιο στενές κι' από ένα σοκάκι.
  • Ενώ καταναλώνουμε περισσότερα, διαθέτουμε λιγότερα.
  • Ενώ αγοράζουμε περισσότερα, τ' απολαμβάνουμε λιγότερο.
  • Ενώ έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, οι οικογένειές μας είναι μικρότερες.
  • Ενώ έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερες ευκολίες, ο ελεύθερος χρόνος μας είναι ανύπαρκτος.
  • Ενώ υπάρχουν περισσότερα διπλώματα και περισσότερες γνώσεις, η κοινή λογική είναι δυσεύρετη όπως λιγότερη είναι και η κρίση.
  • Ενώ υπάρχουν περισσότεροι ειδικοί, τα προβλήματα είναι περισσότερα.
  • Ενώ υπάρχουν περισσότεροι γιατροί, η υγεία τού σύγχρονου ανθρώπου (πνευματική και σωματική) είναι αρρωστημένη και εξαρτάται από κάθε είδους φάρμακα και ψυχοφάρμακα.
  • Πίνουμε πολύ, ξοδεύουμε σπάταλα, αλλά τσιγκουνευόμαστε το γέλιο.
  • Οδηγούμε γρήγορα, αλλά σκεφτόμαστε αργά, Η κάθε είδους πείνα μας εξοργίζει και μας κάνει να οδηγάμε απερίσκεπτα με τα ηχεία στο... διαπασών.
  • Ξενυχτάμε τάχα για να χαλαρώσουμε, αλλά το πρωί ξυπνάμε πιο κουρασμένοι και κακό- κέφι..
  • Δεν έχουμε χρόνο για διάβασμα, αλλά αρκετό για την τηλεόραση και πολύ λίγο για αυτοκριτικη.
  • Έχουμε πολλαπλασιάσει την περιουσία μας εις βάρος των αξιών.
  • Πολυλογούμε ακατάπαυστα, αγαπάμε σπάνια και μισούμε.... συχνότατα.
  • Έχουμε μάθει πως να επιβιώνουμε, αλλά όχι να ζούμε.
  • Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια.
  • Πήγαμε-ήρθαμε στο φεγγάρι, αλλά υπάρχει πρόβλημα προκειμένου να διασχίσουμε τον δρόμο για να συναντήσουμε τον νέο μας γείτονα.
  • Κατακτήσαμε το διάστημα, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε τον εαυτό μας.
  • Κάνουμε μεγαλύτερα πράγματα, αλλά όχι καλύτερα.
  • Προσπαθούμε να καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα, έχοντας δηλητηριασμένη την ψυχή μας.
  • Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι τις προκαταλήψεις μας.
  • Γράφουμε περισσότερο, αλλά μαθαίνουμε λιγότερα.
  • Σχεδιάζουμε περισσότερα, αλλά επιτυγχάνουμε λιγότερα.
  • Μάθαμε να βιαζόμαστε, αλλά όχι να υπομένουμε και να... επιμένουμε.
  • Κατασκευάσαμε περισσότερα computers για να αποθηκεύουμε πληροφορίες, να παράγουμε περισσότερα αντίγραφα, αλλά επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.
  • Βρισκόμαστε στην εποχή των γρήγορων τροφών, αλλά και τής αργής χώνευσής τους.
  • Είμαστε μεγαλόσωμοι, αλλά μικρόσωμοι στην προσωπικότητα. έχουμε μεγάλα έσοδα και επιφανειακές σχέσεις.
  • Ζούμε στην εποχή των δύο μισθών, αλλά περισσοτέρων διαζυγίων, πολυτελή σπίτια, αλλά διαλυμένα σπίτια.
  • Ταξιδεύουμε περισσότερο, αλλά τα ταξίδια είναι πολύ σύντομα.
  • Χρησιμοποιούμε σερβιέτες τής μιας χρήσης, αλλά έχουμε πετάξει στα σκουπίδια την ηθική ενώ οι γνωριμίες μας διαρκούν μια βραδιά.
  • Οι περισσότεροι πάσχουν από παχυσαρκία και προσπαθούν με χάπια να βρουν τη χαρά, την ησυχία, μα και τον θάνατο.
  • Είναι η εποχή τής επίδειξης, μα όχι τής σύνεσης.
  • Μην ξεχνάς, να διαθέτεις περισσότερο χρόνο για τους αγαπημένους σου επειδή δεν πρόκειται να είναι για πάντα κοντά σου.
  • Μην ξεχνάς, να λες μια καλή κουβέντα στο μικρό που σε θαυμάζει, διότι σύντομα αυτό το μικρό παιδί θα μεγαλώσει και θα είναι ο... διπλανός σου.
  • Μην ξεχνάς ν' ανοίγεις τη ζεστή σου αγκαλιά σε όποιον βρίσκεται δίπλα σου επειδή αυτή είναι ο μόνος θησαυρός που μπορείς να δώσεις από τα βάθη τής καρδιά σου χωρίς να σου κοστίσει μια... δεκάρα.
  • Να θυμάσαι να λες, πάντα στον σύντροφό σου «Σ' αγαπώ» και σ' όποιον αγαπάς, με ζέστη και αίσθηση. ΄Ενα φιλί κι' ένα αγκάλιασμα "μαντάρει" κάθε σχίσιμο που βγαίνει από μέσα από την πληγωμένη σου ψυχή.
  • Να θυμάσαι να κρατάς το χέρι τού αγαπημένου σου και να απολαμβάνεις τη στιγμή επειδή κάποια μέρα το πρόσωπο αυτό δεν θα βρίσκεται δίπλα σου.
  • Διέθετε χρόνο για την αγάπη και τον καλό λόγο, όπως επίσης και για κάθε καλή σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό. ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ, Ο,ΤΙ !
    Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που αυτές.... "κόβονται".

    George Carlin
    (όσοι δεν τον γνωρίζουν, ήταν κωμικός στις δεκαετίες τού '70 και τού ΄80) η πλούσια ψυχική του διάθεση τού επέτρεπε να γράφει δυναμικά αλλά και διαχρονικά μηνύματα όπως το παραπάτω επειδή ό,τι έλεγε και έγραφε έβγαινε σαν...χείμαρρος μέσα από την καρδιά του. (Η γυναίκα του "έφυγε"...και ο George την ακολούθησε την ίδια χρονιά,τον Ιούλιο τού 2008).
    Πηγή: http://douridasliterature.com/george_carlin.html
  • Το αντιδοτο στον φόβο


    Το αντίδοτο στο φόβο δεν είναι το θάρρος ή το θράσος αλλά η αγάπη. Ο φόβος καλλιεργείται από τις αρχές και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, προκειμένου το υποκείμενο να χειραγωγείται εύκολα, να καθίσταται υπήκοον και όχι πολιτικόν ζώον, να μην μπορεί να στοχαστεί αλλά να εφευρίσκει "αόρατους εχθρούς", να μην έχει πραγματική ελευθερία.

    φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ' ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχειὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ. Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς.  ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν• ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἑώρακε, τὸν Θεὸν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἀπ' αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ.

    Α' Ἰωάννου, 4, 18-21
     http://vardavas.blogspot.gr/2013/05/blog-post_31.html

    Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

    Βρέθηκε το αρχαιότερο χειρόγραφο της Τορά

    Βρέθηκε το αρχαιότερο χειρόγραφο της Τορά 

    Ένα μεσαιωνικό χειρόγραφο της Τορά, το οποίο πιστεύεται ότι είναι το παλαιότερο του είδους του που σώζεται μέχρι σήμερα, βρέθηκε κατά τύχη στα αρχεία βιβλιοθήκης ιταλικού Πανεπιστημίου.
    Σύμφωνα με την παραδοσιακή εβραϊκή πίστη, ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο, εγκαθίδρυσε μια διαθήκη με τον εβραϊκό λαό, και τού αποκάλυψε τους νόμους Του και τις εντολές Του με τη μορφή της Τορά.
    Ο μεσαιωνικός πάπυρος που ανακαλύφθηκε, μήκους 36 μέτρων και πλάτους 64 εκατοστών, περιέχει την Πεντάτευχο, δηλαδή τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Τον πάπυρο βρήκε τυχαία ο Καθηγητής Μάουρο Περάνι, του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, ο οποίος ομαδοποιούσε μια συλλογή εβραϊκών χειρογράφων.
    Το 1989, κάποιος βιβλιοθηκάριος είχε λανθασμένα θεωρήσει ότι το χειρόγραφο ήταν του 17ου αιώνα, η χρονολόγησή του όμως, με τη μέθοδο του άνθρακα, έδειξε ότι ανάγεται στην περίοδο 1155-1255. Πριν την νέα ανακάλυψη, αρχαιότερο πλήρες αντίτυπο της Τορά ήταν ένα χειρόγραφο του 13ου αιώνα.
    Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, το οποίο  σε ανακοίνωσή του αναφέρει ότι δεν γνωρίζει πώς περιήλθε στην κατοχή του το έργο, διεκδικεί τον τίτλο του παλαιότερου δυτικού Πανεπιστημίου, αφού πιστεύεται ότι ιδρύθηκε το 1088.
    ΠΗΓΗ:metrogreece.gr
    Αναδημοσίευση:http://www.enikos.gr/specials/148281,Bre8hke_to_arxaiotero_xeirografo_ths_Tor.html:

    Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

    Μην υποτιμάτε τον ρατσισμό μέσα σας. Από τον Νίκο Δήμου

    Είναι ουτοπική αφέλεια να θεωρούμε ότι ο άνθρωπος γεννιέται αγνός, αγαθός και αθώος.

    •  Ο ρατσισμός είναι επικίνδυνος επειδή είναι παγκόσμιος και πανανθρώπινος. 
    • Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται ρατσιστής – δηλαδή με τον φόβο του άλλου, του άγνωστου, του διαφορετικού. 
    • Είναι ουτοπική αφέλεια να θεωρούμε ότι ο άνθρωπος γεννιέται αγνός, αγαθός και αθώος. Αντίθετα, κουβαλάει όλα τα αρνητικά του πρωτόγονου: φόβο, μίσος, επιθετικότητα... Την αγάπη θα τη μάθει αργότερα, αν τη μάθει. (Μερικοί δεν τη μαθαίνουν ποτέ. Ή μαθαίνουν μόνο τον δεσμό με τη μάνα και τους δικούς τους.) 
    • Γεννιέται ρατσιστής και μεγαλώνει ρατσιστής, διατηρώντας μέσα του τους ίδιους φόβους, την ίδια δυσπιστία – που συχνά τους ενισχύει η οικογένεια και το περιβάλλον.
    •  Και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να απελευθερωθεί, να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, να ξεπεράσει τα εμπόδια, να ανοιχτεί στον άγνωστο και διαφορετικό συνάνθρωπο και να τον πλησιάσει. Μόνο η παιδεία μπορεί να τον βοηθήσει να αποκτήσει αυτογνωσία και αυτοκριτική. 
    • Η προσπάθεια αυτή πρέπει να είναι καθημερινή. Κάθε μέρα οφείλει κανείς να πολεμάει την έμφυτη δυσπιστία και φοβία.
    •  Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον ρατσισμό με διακηρύξεις κι ευχολόγια. Ούτε με νόμους και διατάξεις. Μερικές φορές, μάλιστα, οι νόμοι επιτείνουν αυτό που υποτίθεται ότι καταπολεμούν. 
    • Μόνο με παιδεία και εσωτερική άσκηση θα τον ξεπεράσουμε. Με σκέψη και ισχυρή βούληση. Πριν πολεμήσουμε τον ρατσισμό στην κοινωνία, πρέπει να τον νικήσουμε μέσα μας. 
    • Μην υποτιμάτε τον ρατσισμό μέσα σας. Είναι ύπουλος και φωλιάζει ακόμα και στον πιο καλλιεργημένο άνθρωπο. Φοράει πολλές μάσκες και παίζει περίεργους ρόλους. Κρύβεται πίσω από συνηθισμένα στερεότυπα, κοινότοπες προκαταλήψεις και αθώες γενικεύσεις. 
    • Οι Έλληνες δεν έγιναν τώρα ρατσιστές επειδή πλημμυρίσαμε με ξένους. Ήταν ανέκαθεν. Σε έρευνα που είχε γίνει τον Μάιο του 1986 σε 6 ευρωπαϊκές χώρες, ήμασταν πρώτοι στις διακρίσεις. Βέβαια, όχι εναντίον των Πακιστανών και Αφγανών, που δεν υπήρχαν. Αλλά εναντίον των Ρομά, Εβραίων και Μουσουλμάνων (όπου υπήρχαν). Και σε προχθεσινή έρευνα του Pew Institute, ανάμεσα στους Ευρωπαίους, εμείς ψηφίσαμε τους εαυτούς μας! Ως τους πιο αξιόπιστους (παρόλη τη διαφθορά), λιγότερο αλαζόνες και πιο φιλάνθρωπους. Αλλά το να θεωρείς εαυτόν ανώτερο – είναι η βάση του ρατσισμού. 
    • Γι' αυτό, μία παραίνεση υπάρχει: Παιδεία, αυτοκριτική και συνεχής και άγρυπνη ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ!
     (Σε πρώτη μορφή αυτό το κείμενο δόθηκε στην ιστοσελίδα www.1againstracism.gr, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες).
     Πηγή: www.lifo.gr

    Μα "φυσικά και ονειρεύομαι"... μέχρι τις 30 Μαΐου!


    Από την περασμένη εβδομάδα και μέχρι την Πέμπτη 30 Μαΐου στο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης λαμβάνει χώρα κάτι πολύ ενδιαφέρον.
    Η Πέμυ Ζούνη και η Φρόσω Κορρού έχουν επιμεληθεί το αποτέλεσμα της παράστασης "Φυσικά και ονειρεύομαι" που βασίζεται σε ποιήματα της Κικής Δημουλά. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είστε λάτρεις της ποίησής της, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό.
    Επτά νέοι ηθοποιοί, για την ακρίβεια έξι κυρίες και ένας κύριος, παρουσιάζουν το αποτέλεσμα των τρίμηνων σεμιναρίων πάνω στην ποίηση της Κ. Δημουλά. Η κίνηση τους είναι εξαιρετική, η συμβολή της Φρόσως Κορρού σ' αυτό είναι προφανής. Η παράσταση ξεκινά και κλείνει σαν κύκλος, με τον ίδιο τρόπο, αφήνοντας την αίσθηση πως άνοιξε για να πει μια -ποιητική- ιστορία και ξανακλείνει γυρίζοντας στον μαγικό κόσμο της.
    Πολλά ενδιαφέροντα σημεία, πολλές ωραίες ερμηνείες, ενδιαφέρουσες επιλογές ποιημάτων και ευφάνταστες οπτικοποιήσεις αυτών. Ίσως μία-δύο να ήταν αναμενόμενες, αλλά ως σύνολο δικαιώνει τους συντελεστές της. Ο κύριος της παρέας, Δημήτρης Αθανασίου, δεν είναι απλώς ο μοναδικός άνδρας, αλλά και πάρα πολύ αξιόλογος ηθοποιός.
    Η (από άλλη εποχή βγαλμένη) Τζωρτζίνα Κώνστα -πέρα από το ότι είναι καλλονή- γεμίζει την ατμόσφαιρα γοητεία, αισθαντικότητα, εκφραστικότητα και με την μουσική επιμέλεια, η οποία είναι ονειρεμένη και ατμοσφαιρική, δημιουργούν έναν υπέροχο συνδυασμό. Λες κι η μουσική παίζει αποκλειστικά για εκείνη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να συμβαίνει κι αυτό...
    Τα κομμάτια που μπαίνουν ενδιάμεσα στις σκηνές διακρίνονται από ευρηματικότητα και ακόμη κι εκεί ο συντονισμός των ηθοποιών είναι παραδειγματικός. Πρόκειται για μία δουλειά πρωτότυπη, ιδιαίτερη και φρέσκια μέσα από ένα ποιητικό έργο που έχει τη δική του σφραγίδα.
    Όσο για τον χώρο του Γκαράζ, η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τόσο όμορφο κι ενδιαφέρον σ' έναν τέτοιο χώρο. Να, λοιπόν, που μπορεί!

    Προλαβαίνετε, βιαστείτε! Μέχρι την Πέμπτη 30 Μαΐου θα ονειρευόμαστε παρέα με τους ηθοποιούς, την ποίηση και τη μουσική.

    "Φυσικά και ονειρεύομαι",
    Γκαράζ, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος)

    Ώρα: 21.00
    Εισιτήρια: €10 ενιαίο
    Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος) Δευ-Παρ 11:00 - 14:00 και τα απογεύματα μία ώρα πριν την παράσταση/προβολή.
    Εισιτήρια προπωλούνται και στα καταστήματα Public: Σύνταγμα, Πειραιά, Γλυφάδας, Αγ. Δημητρίου Metro Mall, Athens Mall Μαρούσι
    Συντελεστές: Σκηνοθεσία – σκηνογραφία – επιμέλεια μουσικής – ερμηνεία:

    Δημήτρης Αθανασίου / Μαρία Καμένου / Έφη Καπάνταη / Τζωρτζίνα Κώνστα / Πέλλα Μακροδημήτρη / Μάρα Μοτάκη / Ρένα Τσουρή
    Σκηνοθετική επιμέλεια – Κίνηση: Πέμη Ζούνη / Φρόσω Κορρού
     
    Πηγή/Αναδημοσίευση: http://panayota-k.blogspot.gr/2013/05/30.html

    Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

    Το παγκάκι που βρυχάται


    Το παγκάκι που βρυχάται

Λιγόστεψαν τα παγκάκια για τους ερωτευμένους και τους ονειροπόλους ποιητές σε αυτή την πόλη. Δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν οι στίχοι και οι όρκοι της αιώνιας αγάπης. Κάποιοι ανεμοδαρμένοι απαγκιάζουν πλέον στα παγκάκια μας. Απόκληροι και άστεγοι, πένητες και φυγάδες κατέλαβαν τις θέσεις στάθμευσης των μοσχαναθρεμμένων οπισθίων μας. Εκεί που κάποτε χαράζαμε καρδιές κι ονόματα, τώρα κάποιος ανέστιος κοιμάται. Εκεί που κάποτε ανταμώναμε τον έρωτα, τώρα κάποιος την πείνα και την φτώχεια βάζει τις νύχτες προσκεφάλι. Κάποιος θα ξαποσταίνει τις άδειες ώρες του μέσα στις μικρές αγγελίες και στα "ζητείται". Κάποιος θα δραπετεύει από τα είκοσι υπόγεια τετραγωνικά της Καλλιφρονά για λίγο ανοιξιάτικο φως. 

Κατειλημμένα τα παγκάκια μας από περιττές υπάρξεις, που κάθε φορά που σηκώνονται αφήνουν πίσω τους και μια ενοχλητική ιστορία για να καθίσει επάνω της ο επόμενος. Μια ιστορία γεμάτη αγκάθια που τσιμπάνε και ματώνουν σε ένα παγκάκι που βρυχάται.

Εκεί, κάτσε και μάτωσε. Όχι με τα οπίσθια όμως. Κάτσε με το μυαλό σου. Στριμώξου πάνω στους εφιάλτες του προηγούμενου και αφουγκράσου αυτά που άφησε φεύγοντας. Πάρε τον βρυχηθμό του και κάνε τον στίχο. Χάραξέ τον με τον σουγιά της γλώσσας σου πάνω στο παγκάκι για να τον βρει ο επόμενος. Κι εγώ σε αυτή την ποίηση θα υποκλιθώ και όχι στα βραβεία σου. Εκεί θέλω τους στίχους σου. Να λερωθείς και να ματώσεις σε ένα παγκάκι που βρυχάται.

«Καταριέμαι την ποίηση που περνά τον εαυτό της για πολυτέλεια, πολιτιστικό στολίδι των ουδέτερων εκείνων που νίπτουν τα χέρια τους και απέχουν για να ξεφύγουν. Καταριέμαι την ποίηση εκείνων που δε συμμετέχουν μέχρι να βρωμίσουν ολάκεροι».

Γκαμπριέλ Θελάγια


    Λιγόστεψαν τα παγκάκια για τους ερωτευμένους και τους ονειροπόλους ποιητές σε αυτή την πόλη. Δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν οι στίχοι και οι όρκοι της αιώνιας αγάπης. Κάποιοι ανεμοδαρμένοι απαγκιάζουν πλέον στα παγκάκια μας. Απόκληροι και άστεγοι, πένητες και φυγάδες κατέλαβαν τις θέσεις στάθμευσης των μοσχαναθρεμμένων οπισθίων μας. Εκεί που κάποτε χαράζαμε καρδιές κι ονόματα, τώρα κάποιος ανέστιος κοιμάται. Εκεί που κάποτε ανταμώναμε τον έρωτα, τώρα κάποιος την πείνα και την φτώχεια βάζει τις νύχτες προσκεφάλι. Κάποιος θα ξαποσταίνει τις άδειες ώρες του μέσα στις μικρές αγγελίες και στα "ζητείται". Κάποιος θα δραπετεύει από τα είκοσι υπόγεια τετραγωνικά της Καλλιφρονά για λίγο ανοιξιάτικο φως.

    Κατειλημμένα τα παγκάκια μας από περιττές υπάρξεις, που κάθε φορά που σηκώνονται αφήνουν πίσω τους και μια ενοχλητική ιστορία για να καθίσει επάνω της ο επόμενος. Μια ιστορία γεμάτη αγκάθια που τσιμπάνε και ματώνουν σε ένα παγκάκι που βρυχάται.

    Εκεί, κάτσε και μάτωσε. Όχι με τα οπίσθια όμως. Κάτσε με το μυαλό σου. Στριμώξου πάνω στους εφιάλτες του προηγούμενου και αφουγκράσου αυτά που άφησε φεύγοντας. Πάρε τον βρυχηθμό του και κάνε τον στίχο. Χάραξέ τον με τον σουγιά της γλώσσας σου πάνω στο παγκάκι για να τον βρει ο επόμενος. Κι εγώ σε αυτή την ποίηση θα υποκλιθώ και όχι στα βραβεία σου. Εκεί θέλω τους στίχους σου. Να λερωθείς και να ματώσεις σε ένα παγκάκι που βρυχάται.


    Πέτρος Κατσάκος

    «Καταριέμαι την ποίηση που περνά τον εαυτό της για πολυτέλεια, πολιτιστικό στολίδι των ουδέτερων εκείνων που νίπτουν τα χέρια τους και απέχουν για να ξεφύγουν.
    Καταριέμαι την ποίηση εκείνων που δε συμμετέχουν μέχρι να βρωμίσουν ολάκεροι».

    Γκαμπριέλ Θελάγια


    Πηγή:  avgi.gr



      

    Δανεισμένο από τον τοίχο της φίλης Σοφίας

    Η εφηβεία της λήθης 1994 - Κική Δημουλά

     ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ

    Φυσικά και ονειρεύομαι.
    Ζει κανείς μόνο μ' ένα ξερό μισθό;

    Πόσο συχνά;
    Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

    Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
    Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
    και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

    Είναι ελευθέρα η είσοδος;
    Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
    πριν ελπίσω. Μου την δίνει εν γένει
    μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
    Να πιστέψω δίχως ν' αγγίξω
    να μη μιλήσω διόλου στον καπνό
    γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
    μόνο δια του βλέμματος ν' αφήσω
    το αίτημά μου στην κρεμάστρα
    ό,τι μου δοθεί να το δεχτώ
    κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
    μ' αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου -
    θα την επανεύρει μόλις ξαναχαθεί.

    Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
    Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.
    Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
    Θα 'ταν γεράματα.

    Ξεκινάει το διαδικτυακό μάθημα που διοργανώνει το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος


    Ξεκινάει το διαδικτυακό μάθημα για τα κοινωνικά δίκτυα στην εκπαίδευση, που διοργανώνει το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θα πάρουν μέρος περισσότεροι από 100 εκπαιδευτικοί, που είχαν ήδη κάνει αίτηση από την προηγούμενη λειτουργία του μαθήματος. Περισσότερες πληροφορίες: http://dkee.att.sch.gr/brochure_sm_2.pdf

    Κυριακή 26 Μαΐου 2013

    «Δέν έχω άνθρωπον....» Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

    «Δέν έχω άνθρωπον....»

    Κυριακή του Παραλύτου 26-5-2013

    Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη (stmark@mweb.co.za)
    Στην  Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής η εκκλησία μας αναφέρεται σε ένα από τα σημαντικά θαύματα του Χριστού, στη θεραπεία του Παραλυτικού των Ιεροσολύμων. Τα σημαντικά στοιχεία που σχετίζονται με το θαύμα αυτό είναι τα ακόλουθα:
    Πρώτον, ο Παραλυτικός δεν είχε κάποιον άνθρωπο να τον σπρώξει μέσα στην κολυμβήθρα για να θεραπευθεί. Είναι πράγματι οδυνηρόν να μην έχει, κάποιος που υποφέρει, έναν άνθρωπο να τον φροντίζει. Γι’ αυτό ο Χριστός μας είπε ότι όταν φροντίζουμε και βοηθούμε κάποιον άνθρωπον που είναι αβοήθητος κι έχει την ανάγκη μας, είναι ως να διακονούμε Αυτόν κι έτσι γινόμαστε άξιοι της Βασιλείας των Ουρανών.
    Πρέπει, φαίνεται, καμιά φορά να στερηθούμε κάτι για να το εκτιμήσουμε. ΄Ετσι αντί να ευχαριστούμε τον Θεό για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας μέσα στην οικογένεια, στον χώρον της εργασίας και στις κοινωνικές μας συναναστροφές ή ακόμη στον χώρον της Εκκλησίας, τους δυσαρεστούμε, τους στενοχωρούμε, τους αρρωσταίνουμε, κι όταν ξαφνικά συμβεί να φύγει κανείς πρόωρα από κοντά μας, τότε αρχίζουμε μάλιστα να τον κλαίμε και να τον τιμάμε με ένα εντυπωσιακό μαρμάρινο Σταυρόν στον τάφο του. Αυτή είναι υποκρισία. Πρέπει να δείχνουμε το σεβασμό μας και την αγάπη μας στα πρόσωπα που αγαπάμε με την προσπάθεια μας να μη τα στενοχωρούμε, ούτε να τα δυσαρεστούμε.
    Πρέπει κάθε φορά που θέλουμε να κάνουμε κάτι ως άτομα, να σκεφτόμαστε τι είναι καλό για την οικογένεια μας. Κι η κάθε οικογένεια να προβληματίζεται για το τι είναι καλό για την ευρύτερη κοινωνία. Ο,τιδήποτε  είναι καλό για την οικογένεια είναι καλό και για τα άτομα που την αποτελούν. Κι ό,τιδήποτε είναι καλό για την κοινωνία μας είναι καλό και για τις οικογένειες που την αποτελούν.
    Δίνοντας προτεραιότητα στο κοινό καλόν προστατεύουμε τόσο τους εαυτούς μας, όσο και τις οικογένειες μας, και την ευρύτερη κοινωνία που ζούμε. ΄Οταν δεν συμβαίνει αυτό, τότε ενθαρρύνονται κοινωνικές αδικίες, τότε υπάρχει η φτώχεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα, οι επικίνδυνες ασθένειες και γενικά η έλλειψη ασφάλειας και απουσίας του σεβασμού της ίδιας της ζωής, ως δώρον Θεού, που κανείς δεν έχει δικαίωμα να τη βλάψει. Τελικά κυριαρχεί παντού το φαινόμενο της αδικίας,να υπάρχουν λίγοι άπληστοι αχόρταγοι πλεονέκτες που μας κλέβουν συνέχεια και οι πολλοί που στερούνται τα αυτονόητα, εκπαίδευση, ιατρική φροντίδα, φαγητό, νερό, ρεύμα και στέγη.
    ΄Ενα δεύτερο σημαντικό στοιχείο που σχετίζεται με το θαύμα του Παραλυτικού της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής είναι ότι, η διάπραξη της αμαρτίας, ως αποτέλεσμα της λανθασμένης επιλογής του ανθρώπου, επιφέρει στον εαυτό του προβλήματα, ασθένειες, πόνον και δυστυχία και τελικά τον θάνατον. Το χειρότερον όμως είναι ότι με τη διάπραξη της αμαρτίας κάποιος δεν βλάπτει μόνον τον εαυτό του, βλάπτει και την οικογένεια του και την ευρύτερη κοινωνία. ΄Ετσι οι πράξεις μας ως ατόμων έχουν χαρακτήρα κοινωνικόν. Αν οι πράξεις μας κι η ζωή μας είναι δίκαιες και σωστές προστατεύουμε και τον εαυτό μας και την οικογένεια μας και την ευρύτερη κοινωνία.  Αν οι πράξεις μας είναι άδικες τότε βλάπτουμε και τις οικογένειες μας και την ευρύτερη κοινωνία.
    Οι πράξεις μας επομένως κι η ποιότητα της ζωής μας επηρεάζουν τον κόσμο που ζούμε. Η αδιαφορία μας στα κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα και το aids είναι ως να συμμετάσχουμε εις την χειροτέρεψή τους.
    Η στάση μας πρέπει να είναι δυναμική. Πρώτα με τις προσευχές μας να μας φωτίσει ο Θεός πως να βοηθήσουμε, και στη συνέχεια, με τη βοήθεια του Θεού και την Πνευματική καθοδήγηση των κληρικών μας να προσπαθήσουμε να συμβάλουμε στη λύση τους. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα ας μη το αφήσουμε για αύριον.
    Πριν να γίνουμε κι οι ίδιοι θύματα των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ευρύτερη κοινωνία που ζούμε, πρέπει να αντιδράσουμε με εμπιστοσύνη στις ποιμαντικές οδηγίες της Εκκλησίας μας στηρίζοντας το ποιμαντικό, το κατηχητικό, το διδακτικό, το φιλανθρωπικό και το Ιεραποστολικό της έργον. Ταυτόχρονα μεγάλες είναι οι ευθύνες μας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της αντιμετώπισης των προβλημάτων της «Κλιματικής Κρίσης» (όχι όπως λένε κλιματικής αλλαγής γιατί μια αλλαγή μπορεί να σημαίνει και κάτι καλύτερο). Η προστασία της Δημιουργίας του Θεού είναι η κοινή προσπάθεια μας να προστατέψουμε τη ζωή μας και τις μελλούμενες γεννιές.
    Η προτροπή του Χριστού προς τον Παραλυτικόν του Ευαγγελίου «ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μή χείρον σοι τι γίνεται» (Ιωάννου Ε΄, 14), ισχύει για όλους μας.
    Είναι μια ανοιχτή πρόσκληση προς τον καθένα μας για να ζήσουμε σ’ ένα καλύτερο κόσμο με ασφάλεια και αγάπη και δικαιοσύνη που θα μας οδηγήσει στη Βασιλεία των Ουρανών.
    ΄Ενα τρίτον σημαντικό στοιχείον που σχετίζεται με το θαύμα του Παραλυτικού της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής είναι η ζωντανή μαρτυρία που δίνει ο θεραπευθείς πλέον παραλυτικός διά της Θεότητας του Ιησού Χριστού, έτσι ώστε να συμβάλει ο ίδιος αποφασιστικά και στην σωτηρία άλλων ανθρώπων. Σε ότι δηλαδή απέτυχαν οι συνάνθρωποι του να κάνουν γι’ αυτόν, για 38 ολόκληρα χρόνια, να τον σπρώξουν στην κολυμβήθρα της Ιερουσαλήμ για να θεραπευθεί, αυτός χωρίς να κρατά κακία για κανένα προσπαθεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του να σωθούν.
    ΄Ετσι η σκέψη ότι κανείς δεν έκανε για μένα τίποτε, γιατί εγώ να ενδιαφερθώ για τα προβλήματα των άλλων, είναι μια λανθασμένη σκέψη που μας παγώνει την αγάπη μας και την ευθύνη μας να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, που τελικά τα προβλήματα τους έρχονται ως πλημμυρίζων χείμαρρος ποταμός που μας πνίγει.
    ΄Ετσι τα κοινωνικά προβλήματα της φτώχειας της ανεργίας, της εγκληματικότητας και του aids απειλούν πλέον και τη δική μας ήσυχη ζωή.
    Τέλος, το θαύμα του Παραλυτικού σχετίζεται και με την σημερινή αποστολική περικοπή. Παρόμοια θαύματα που επιτελεί ο Χριστός μπορούν να επιτελούν κι όσοι τον ακολουθούν με συνέπεια στη ζωή τους, όπως συμβαίνει με τους αγίους μαθητές Του. Στη προκειμένη περίπτωση, όπως συμβαίνει μέσα από τη σημερινή Αποστολική Περικοπή με τον Απόστολον Πέτρον που θεραπεύει τον Αινέα και την Ταβιθά.
    Παρόμοια θαύματα έκαναν κι οι ΄Αγιοι της Εκκλησίας μας. Παρόμοια θαύματα μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς με τις προσευχές μας στον Χριστό όταν ζούμε σύμφωνα με τις θείες εντολές. ΄Οταν η ζωή μας είναι άγια, όπως η ζωή των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων της Εκκλησίας μας.

    Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.amen.gr/article13994

    "Δος μοι τούτον τον ξένον" του Σεβ.Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

    "Δος μοι τούτον τον ξένον"

    του Σεβ.Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος
    Η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία, κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, όχι μόνον δοξολογεί τον Σωτήρα μας Χριστό για τα όσα υπέστη για την δική μας σωτηρία, αλλά συνοδοιπορεί μαζί Του στα Άγια Πάθη. Ο πιστός συναναβαίνει στην Ιερουσαλήμ, συμπάσχει, συσταυρούται και συναποθνήσκει μαζί με τον Υιό του Θεού, για να συναναστηθεί μαζί Του εν δόξη.  Όλα τα γεγονότα, που έλαβαν χώρα, εκείνες τις ημέρες, τα βιώνει όχι σαν μία ιστορική αναδρομή, αλλά σαν μία πραγματικότητα, που συγκινεί κάθε ευσεβή ψυχή.
    Μέσα από τα ιερά αναγνώσματα των Προφητών, των Αποστόλων και των Ευαγγελιστών παρατίθενται τα όσα συνέβησαν.  Ιδιαιτέρως οι θεόπνευστοι υμνογράφοι, υπό του Αγίου Πνεύματος καθοδηγούμενοι, παρακινούν τους πιστούς να συμμετάσχουν και να συμπάσχουν ενεργά μετά του Σωτήρος στα Άγια Πάθη Του.  Σκοπός τους είναι να καθοδηγήσουν τους πιστούς σε μετάνοια.
    Ένα τέτοιο τροπάριο περιγράφει τα όσα έλαβαν χώρα μπροστά στο Γολγοθά.  Ο Εσταυρωμένος Χριστός μόλις παρέδωσε την αγία Του ψυχή.  Το «τετέλεσται» έκλεισε την επίγειο ζωή του Θεανθρώπου, αλλά τα γεγονότα δεν σταματούν εδώ.  Νέα γεγονότα λαμβάνουν χώρα και απ’ αυτά ο υμνογράφος παίρνει τα θέματά του.
    Με τον σωματικό θάνατο του Σωτήρος Χριστού, του Μεσσία του Ισραήλ και του κόσμου όλου, ο ήλιος από τον φόβο του έκρυψε τις ακτίνες του.  Σκοτάδι επικράτησε σ’ όλη την γη «από έκτης ώρας έως ώρας ενάτης» (Ματθ. 27:45) και το καταπέτασμα του Ναού σχίσθηκε σε δύο «από άνωθεν έως κάτω» (Ματθ. 27:51).  Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, «άνθρωπος πλούσιος» (Ματθ. 27:57) προσήλθε προς τον Πιλάτο και τον καθικετεύει λέγοντας:
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που από τη βρεφική του ηλικία έγινε Ξένος σ’ αυτό τον ξένο κόσμο προς χάρη των ανθρώπων, που υπήρξαν ξένοι για τον ουράνιο κόσμο.  Καταδιώχθηκε από τον βρεφοκτόνο Ηρώδη (Ματθ. 2:16) και σαν Ξένος κατέφυγε στη γη της Αιγύπτου (Ματθ. 2:13).  Σαν Ξένος ήλθε στον κόσμο μας και ο κόσμος «αυτόν ουκ έγνων» (Ιωάν. 1:10).  Διότι, υπήρξε Ξένος ως προς την αμαρτία, που μάστιζε τους ανθρώπους, που αποξενώθηκαν από τη Χάρη του Θεού.  Ο Αναμάρτητος Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός παρέμεινε Ξένος για τον κόσμο της αμαρτίας.  «Εις τα ίδια ήλθεν και οι ίδιοι Αυτόν ου παρέλαβον» (Ιωάν. 1:11).  Ο Θεός της Αγάπης έμεινε Ξένος προς την αγάπη του κόσμου τούτου, που αποξενώθηκε από την αγάπη του Θεού.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που οι ομόφυλοί Του Ιουδαίοι από μίσος και φθόνο θανατώνουν σαν κάποιο Ξένο.  Ο φθόνος των Γραμματέων και Φαρισαίων ήταν τόσος μεγάλος, που έγινε γνωστός στους ξένους προς το Έθνος των Ιουδαίων, τους Ρωμαίους, και ο Πόντιος Πιλάτος, κατά την δίκη του Ιησού, γνώριζε, ότι οι άρχοντες του Ισραήλ «διά φθόνον παρέδωκαν Αυτόν» (Ματθ. 27:18).
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που ήλθε στη ξένη προς το θείο Φως σκοτεινή γη με σκοπό να αναβιβάσει τον ξένο προς την αγιότητα άνθρωπο.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που είναι Ξένος προς την αμαρτία και τον θάνατο και τώρα δέχεται θάνατο σωματικό, που είναι ξένος στη θεότητα.  Παραξενεύομαι, γιατί, Αυτός είναι ο μόνος Ξένος προς την αμαρτία.  Είναι η Πηγή της Ζωής, το Φως του κόσμου.  «Εγώ ειμί η Οδός, η Ζωή και το Φως του κόσμου» (Ιωάν. 8:12).  Ως Ζωοδότης είναι Ξένος προς την ποινή του θανάτου, διότι, ο θάνατος δεν έχει καμία εξουσία πάνω Του.  Ο ίδιος ο Κύριος το διακήρυξε λέγοντας: «Έρχεται γαρ ο του κόσμου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάν. 14:30) και «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» (Ιωάν. 8:46).  Ο θάνατος είναι ξένο στοιχείο, που εισέβαλε βίαια μέσα στην ανθρώπινη φύση.  Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος λέγει: «Ώσπερ δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ’ ω πάντες ήμαρτον» (Ρωμ. 5:12).
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που γνωρίζει από αγάπη να ξενίζει (να φιλοξενεί) με στοργική αγάπη τους ανθρώπους, που η αμαρτία τους έκαμε ξένους στη Χάρη του Θεού.  Ο Κύριος ήλθε «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Ματθ. 18:11).  Η Παραβολή του Καλού Ποιμένα και του απολωλότος προβάτου δείχνει με σαφήνεια την αγάπη του Χριστού για τον αμαρτωλό άνθρωπο (Λουκ. 15:4-7).
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που κατέβηκε από τον ουρανό για να σώσει τον ξένο προς την Ουράνια Βασιλεία άνθρωπο.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που οι Εβραίοι από φθόνο κινούμενοι αποξένωσαν από τον κόσμο.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που είναι άγνωστος και ευκαταφρόνητος απ’ εκείνους που είναι ξένοι προς τον γνωστό Θεό, που η υπερβολική αγάπη Του αγκαλιάζει όλους τους ξένους.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που ο τρόπος της ζωής Του είναι η αρετή και ο αγιασμός.  Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που υπήρξε ξένος προς τη ζωή των άλλων ανθρώπων.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», για να κρύψω το Άγιο Του Σώμα μέσα τον Τάφο, που είναι ξένος χώρος γι’ Αυτόν.  Γιατί, ενώ είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος κόσμου, σαν Ξένος δεν έχει πουθενά να ξεκουράσει την κεφαλή Του (Ματθ. 8:20).
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που είναι Ξένος προς την γύμνωση του κόσμου. Αυτός, που με στοργή σκέπασε την γύμνωση των Πρωτοπλάστων, τώρα, γυμνός κρεμάται πάνω στον Σταυρό.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που οι παράνομοι Ιουδαίοι αδίκως καταδίκασαν σαν Ξένο προς το Μωσαϊκό Νόμο, που ο Ίδιος έδωσε σ’ αυτούς που ήσαν ξένοι προς τον Νόμο του Θεού.
    «Δος μοι τούτον τον ΞΕΝΟΝ», που η Υπεραγία και Αειπάρθενος Κόρη, Μαρία, η Θεοτόκος, βλέπει σαν Ξένο μπροστά στα μητρικά μάτια της, καταπληγωμένο, καταπρικαμένο, καταπονημένο, καταφρονημένο, νεκρό και άταφο, και έλεγε κραυγάζουσα γοερώς: Ω Γλυκύτατε μου Τέκνο, Εσένα, που Σε γέννησα εκ Πνεύματος Αγίου· Εσύ, που με τα παιδικά Σου χαμόγελα μου χάρισες τη χαρά του Ουρανού˙ Εσύ, που είσαι ο Κύριος και ο Θεός μου, τώρα βρίσκεσαι μπροστά μου, σαν Ξένος, «εκουσίως υπελθόντα θάνατον», Νεκρός και Άπνους!  Κατατίθεσαι σε Τάφο!  Αλλά, παρ’ όλα αυτά τα Φρικτά Πάθη Σου, αποβλέπω στην Ανάστασή Σου και παρηγορούμαι.
    Μ’ αυτά τα λόγια ο εξ Αριμαθαίας ευσχήμων Ιωσήφ παρακάλεσε θερμά τον Πιλάτο και, τότε, «ο Πιλάτος εκέλευσεν αποδοθήναι το σώμα» (Ματθ. 27:58) του Ιησού και το ενταφίασε σε καινούργιο τάφο, που «ελατόμησεν εν τη πέτρα» (Ματθ. 27:60).
    Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, υπέστη τα πάντα.  Δέχθηκε εμπτυσμούς, μάστιγας, κολαφισμούς, σταυρό και υπέμεινε αληθινά θάνατο σωματικό για την σωτηρία όλου του κόσμου.  Σαν πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ας γονατίσουμε μπροστά στο Τίμιό Του Σταυρό και με δάκρυα μετανοίας ας Τον παρακαλέσουμε να μας χαρίζει την συγχώρηση των αμαρτιών μας. 
    Οι Ιουδαίοι από μίσος και φθόνο σταύρωσαν τον Κύριο της δόξης, εμείς με τα αμαρτήματά μας Τον σταυρώνουμε καθημερινά.  Διότι, ενώ στη βάπτισή μας αρνηθήκαμε τα έργα του σκότους, τώρα, θεληματικά διαπράττουμε έργα που είναι ανάρμοστα στους Χριστιανούς.
    Οφείλομε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο δύσκολο και ανηφορικό μονοπάτι, που οδηγεί στη σταύρωση της σαρκός, ώστε όπως συναποθνήσκομε με το Χριστό, να συνδοξασθούμε μ’ Αυτόν (Ρωμ. 8:17) κατά την Ημέρα της κοινής Ανάστασης. Οφείλομε να βιώνουμε εκείνο που έλεγε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2:20).

    Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.amen.gr/article13673

    Του παραλύτου... του Μητροπολίτη Αντινόης Παντελεήμονος

    Του παραλύτου...

    του Μητροπολίτη Αντινόης Παντελεήμονος
    Δραματική ήταν η ζωή του σημερινού παραλύτου της προβατικής κολυμβήθρας, που κατά την εβραϊκή διάλεκτο ονομάζετο Βηθεσδά. Για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια ευρίσκετο σε κατάσταση παραλυσίας και εγκατάλειψης.  Μόνος, ανάμεσα σε τόσο πλήθος ασθενών και συμπατριωτών, περίμενε υπομονετικά την εξ ουρανού κίνηση των υδάτων της κολυμβήθρας, που θεράπευε θαυματουργικά μια φορά τον χρόνο τον πρώτο ασθενή που θα έπεφτε μέσα.  Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον πραγματοποιεί ο Κύριος την συνάντησή Του με τον παράλυτο.  Συναντάται ο Θεός με το πλάσμα Του• ο Θεάνθρωπος με τον άνθρωπο.
    Με φιλάνθρωπο πνεύμα ο Κύριος πλησιάζει τον παράλυτο και τον ερωτά:  “Θέλεις υγιής γενέσθαι”; Ο Κύριος με πολλή διακριτικότητα και λεπτότητα ερωτά, προκειμένου να θεραπεύσει•  με αγάπη αναζητά, για να σώσει.
    Ο παράλυτος περίμενε υπομονετικά τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια και οι ελπίδες του δεν κάμφθηκαν, δεν ολιγοπίστησε, δεν υποχώρησε.  Περίμενε, παρ’ όλο που όλοι οι δικοί του τον εγκατέλειψαν.  Όλοι γύρισαν στα σπίτια τους, στις δουλειές τους, στις οικογένειές τους, γιατί έβλεπαν, ότι τίποτε δεν γινόταν.  Μάταια προσπαθούσαν να ρίξουν τον συγγενή τους μέσα στην κολυμβήθρα.  Άλλοι πιo γρήγοροι προλάμβαναν, και εκείνος έμενε αθεράπευτος.  Η πίστη και οι ελπίδες τους απόκαμαν και εγκαταλείπουν τον άνθρωπό τους.  Ο ίδιος ο παραλυτικός εκφράζει αυτό το παράπονο στον Κύριο λέγοντας, “Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω”.
    Κύριε, άνθρωπο δεν έχω!  Δεν έχω κανένα συγγενή!  Δεν έχω κανένα φίλο!  Δεν έχω κάποιο συνάνθρωπο, που να θέλει να μένει μαζί μου!  Παρέμεινα μόνος, μέσα στη μοναξιά της αρρώστιας και του πόνου μου, και κανείς δεν βρίσκεται να μου δώσει ένα χέρι βοηθείας!
    Κάθε μέρα οι πέντε στοές της προβατικής κολυμβήθρας Βηθεσδά γέμιζαν από πολυάριθμο κόσμο και ασθενείς, και παρ’ όλο αυτά κανείς δεν βρισκόταν να συμμερισθεί τον πόνο του παραλυτικού.  Όπως και σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από φοβερές ασθένειες, είτε σωματικές, είτε νοητικές, είτε πνευματικές, και όλοι με μια φωνή φωνάζουν: “Κύριε, άνθρωπον ουκ έχωμεν!”   Ασθένειες, που θερίζουν κυριολεκτικά τον άνθρωπο και τον παραδίδουν στην αθυμία και την θλίψη, την απομόνωση και την μοναξιά, και οι άνθρωποι με παράπονο υψώνουν την φωνή τους λέγοντας: “Κύριε, άνθρωπον ουκ έχωμεν”!
    Η θλίψη και ο πόνος είναι συνυφασμένα με τον άνθρωπο.  Ο πλούτος και τα υλικά αγαθά δεν εμποδίζουν την είσοδο της θλίψης  και του πόνου στη ζωή μας.  Τις εισάγουν οι αδιαθεσίες και οι ασθένειες των συγγενών και προσφιλών μας προσώπων.  Τις εισάγουν οι αχαριστίες των φίλων και οι θάνατοι των συγγενών μας.  Τις εισάγουν οι διαβολές και τα συκοφαντικά λόγια.  Τις εισάγουν οι καχυποψίες και οι παρεξηγήσεις.  Τις εισάγουν οι υπηρεσίες που δεν εκτιμήθηκαν, οι ικανότητες που καταφρονήθηκαν, τα αισθήματα που αποκρούστηκαν και οι πόθοι που δεν ικανοποιήθηκαν.
    Η θλίψη και ο πόνος στέκονται έξω από την ανθρώπινη ζωή και κρούουν την θύρα όλων των ανθρώπων.  Δεν γνωρίζουν πρόσωπα ή κοινωνικές καταστάσεις και θέσεις.  Δεν κάμνουν διακρίσεις μεταξύ πτωχών και πλουσίων, μορφωμένων και αγραμμάτων.
    Ο παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είχε θέσει σαν πρόγραμμα της ζωής του την παραλυμένη ζωή της αμαρτίας.  Ο Κύριος, δεν αρκείται στο να του δώσει την υγεία του.  Οι αμαρτίες του παραλύτου τον είχαν καταστρέψει.  Θα άξιζε να γίνει καλά, αλλά με μία προϋπόθεση, να μην αμαρτάνει πλέον.
    Η αμαρτία και η άσωτη ζωή είναι πρόξενοι μυρίων κακών στον άνθρωπο.  Οι υλικές, ηθικές και οικογενειακές μας δυστυχίες προήλθαν εξ αιτίας της δικής μας θέλησης.  Τις προκαλέσαμε με τις δικές μας ανόητες και αμαρτωλές πράξεις.  Γι’ αυτό ο Κύριος συνιστά στον παραλυτικό, “ίδε υγιής γέγονας• μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται”, δηλαδή, τώρα έγινες καλά• πρόσεξε στο εξής να μη ακολουθείς μια αμαρτωλή ζωή, για να μη σου συμβούν χειρότερα.
    Δυστυχώς όμως, ενώ γνωρίζομε όλοι, ότι η σύσταση αυτή είναι τόσο λογική, τόσο ανθρώπινη, την αθετούμε. Αφήνομε τον εγωϊσμό μας να κυριαρχήσει επάνω στο λογικό.  Κινδυνεύομε από τις άτακτες διασκεδάσεις, από το παράλογο μεθύσι, από το παρανοϊκό κάπνισμα, από τις ανώφελες αγρυπνίες της χαρτοπαιξίας, από τις άνομες σαρκικές απολαύσεις, από τις ολέθριες συναναστροφές, από τις απάνθρωπες εκτρώσεις, από τα θανατηφόρα ναρκωτικά.
    Πόσες φορές, ενώ υποσχεθήκαμε, ότι δεν θα ξαναμαρτήσουμε, ξαναβρεθήκαμε μέσα στα θανατηφόρα πλοκάμια της αμαρτίας;  Πόσες φορές, ενώ θελήσαμε να αντισταθούμε στις αμαρτωλές μας ορέξεις, παραδοθήκαμε από της πρώτης κιόλας στιγμής στα πάθη της σάρκας;  Πόσες φορές αισθανθήκαμε ισχυροί, αλλά αποδειχθήκαμε αδύνατοι;
    Όπου η ψυχή δεν φρόντισε να  επισκιάζεται από τη Χάρη του Χριστού, νικάτε από την αμαρτία, η οποία σέρνει και εξευτελίζει τον άνθρωπο. Γι’ αυτό πολύ χαρακτηριστικά αναφωνεί ο Προφητάναξ Δαβίδ, “Εάν μη Κύριος οικοδομήσει πόλιν, μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες.  Εάν μη Κύριος φυλάξει πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησαν οι φυλάσοντες φυλακάς νυκτός”.
    Λειτουργεί μιά θέληση χωρίς ηθική δύναμη.  Έτσι ο άνθρωπος, που είναι αιχμάλωτος στην αμαρτία, παρομοιάζεται με ακυβέρνητο πλοίο, που δεν έχει ούτε πηδάλιο, ούτε πυξίδα και ούτε άγκυρα.  Μιά τέτοια κατάσταση καθιστά τον άνθρωπο παράλυτο πνευματικά και σωματικά.  Στο τέλος, τον οδηγεί σ’ αυτό τον θάνατο.  Και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, ο Μέγας των Εθνών Απόστολος Παύλος διακηρύσσει λέγοντας, “Τα γαρ οψώνεια της αμαρτίας θάνατος” (Ρωμ 6:23). “Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος’ τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;” και απαντά: “διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών” (Ρωμ. 7:24-25), διότι “το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος” (Ρωμ. 6:23).
    Και πράγματι, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, η αμαρτία νικάτε μόνο με την Χάρη του Θεού.  Ο ίδιος ο Κύριος μας το διαβεβαίωσε λέγοντας, “ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν” (Ιωάν. 15:5).
    Ο άγιος Απόστολος Παύλος διακήρυξε λέγοντας:  “Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ υμών έπαθε” (Ρωμ. 5:8), γιά να μας χαρίσει το χάρισμα της υιοθεσίας (Γαλ. 4:5) και να καταξιωθούμε να γίνουμε “κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Ιησού Χριστού” (Ρωμ 8:17).
    Ας αγωνισθούμε, λοιπόν, να αποτινάξουμε από πάνω μας την παραλυσία της αμαρτωλής ζωής, της θρησκευτικής αδιαφορίας και της πνευματικής νέκρωσης.  Με τη Χάρη του Αναστάντος Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, να αξιωθούμε της θεραπείας της ψυχής και του σώματος μας, της προσωπικότητάς μας, και γενικά της όλης ύπαρξής μας, διότι αυτό αποτελεί την δοξολογία του Αγίου Θεού.
    Χριστός Ανέστη!  Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

    Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.amen.gr/article14004

    Ο ζωοδότης Λόγος του Ιωάννη Καραβιδόπουλου

    Ο ζωοδότης Λόγος

    του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., για το AMEN.GR
    Το παράπονο του επί 38 χρόνια παραλύτου για τον οποίο κάνει λόγο η διήγηση του Ιωάν. 5, 1-15 είναι πράγματι συγκλονιστικό: «Δεν έχω άνθρωπο να με βάλει μέσα στην δεξαμενή, όταν αναταράζεται το νερό». Δεν παραπονιέται για τη μακροχρόνια ασθένειά του, αλλά γιατί είναι αβοήθητος και μόνος. Η φράση του αποτελεί καυγή πόνου και αγωνίας για τη μοναξιά του.  Έχει διαχρονική αξία, διότι και στην εποχή μας, παρά τα πολλά μέσα επικοινωνίας και δίκτυα τηλεπικοινωνίας πολλοί άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. Μοναξιά πολλές φορές δεν είναι η απουσία άλλων ανθρώπων αλλά και η παρουσία πολλών άλλων ανθρώπων κοντά μας που είναι όμως αδιάφοροι και επικεντρωμένοι στον εαυτό τους. Πολλοί άνθρωποι δεν βρίσκουν το συνάνθρωπο δίπλα τους την ώρα που έχουν την ανάγκη του. Το παράπονο του παράλυτου είναι η κραυγή αγωνίας πολλών ανθρώπων της εποχής μας. Εάν η πίστη μας είναι μόνο μια κάθετη σχέση με τον Θεόν και δεν έχει την οριζόντια διάσταση της συναντήσεως με τον συνάνθρωπο, όταν μάλιστα αυτός έχει την αγάγκη μας, τότε πρέπει να διερωτηθούμε σοβαρά εάν αυτή η πίστη είναι γνήσια και πραγματική. 
    Τη βοήθεια όμως που δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να προσφέρει στον παράλυτο της διηγήσεως έρχεται να του την δώσει με τον πιο δραστικό, οριστικό και αυθεντικό τρόπο Αυτός που έγινε άνθρωπος όχι μόνο για να μας αποκαλύψει ποιος είναι ο Θεός αλλά και ποιος είναι – ή ποιος πρέπει να είναι - ο πραγματικός άνθρωπος. Ένας ύμνος του εσπερινού της Κυριακής του παραλύτου βάζει στο στόμα του Ιησού τα εξής λόγια: «Δια σε άνθρωπος γέγονα, δια σε σάρκα περιβέβλημαι και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; Άρον σου τον κράββατον και περιπάτει». Ο Χριστός με ένα αυθεντικό λόγο του δίνει την υγεία στον ασθενή. «Κύριε, - λέγει το Δοξαστικό των Αίνων της ημέρας – τον παράλυτον ουχ η κολυμβήθρα εθεράπευσεν, αλλ’ο σος λόγος ανεκαίνισεν». Όπως ο δημιουργικός λόγος του Θεού εκ του μηδενός δημιούργησε τον κόσμο (κατά την διήγηση της Γενέσεως), το ίδιο και ο δυναμικός λόγος του Υιού του Θεού αναδημιουργεί και ανακαινίζει το κατεστραμμένο από την αμαρτία και την αρρώστια πλάσμα.
    Ο λόγος του Χριστού δίνει ζωή, είναι ζωοδότης λόγος. Αρκεί ο άνθρωπος να δεχτεί με πίστη και εμπιστοσύνη τον αυθεντικό αυτό λόγο που διαφέρει ριζικά από τα ανθρώπινα λόγια. Γιατί δεν προσβάλλει, αλλά βοηθεί. δέν καταστρέφει, αλλά δημιουργεί• δίνει τη ζωή και την ανάσταση. «Αυτός που δέχεται τα λόγια μου, λέγει ο Ιησούς, και πιστεύει σ’ Αυτόν που με έστειλε, έχει κιόλας την αιώνια ζωή• και δεν θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση, αλλά ήδη έχει περάσει από τον θάνατο στη ζωή» (Ιωάν. 5, 24). Ο θείος αυτός λόγος «μένει εις τον αιώνα», χωρίς να μεταβάλλεται ή να εξασθενεί με το πέρασμα του χρόνου και να χάνει την επικαιρότητά του. Γιατί η ελπίδα της ζωής και της κατανικήσεως του θανάτου παραμένει παντοτινός πόθος των ανθρώπων, μη επηρεαζόμενος από την τεχνική πρόοδο ή την πολιτιστική εξέλιξη, που κάνουν τον άνθρωπο ακόμη πιο δέσμιο των έργων του και τον αφήνουν αβοήθητο στα βαθύτερα αιτήματά τα δικά του και του διπλανού του. Μέσα στο πλήθος των ανέσεων και μηχανών που διευκολύνουν εξωτερικά τη ζωή, διαπιστώνει κανείς την απουσία του συνανθρώπου, του βοηθού, του συμπαραστάτη.
    Είναι πραγματικά παράξενος ο τρόπος με τον οποίο υποδέχονται πολλές φορές οι άνθρωποι την προσφορά του λόγου του Θεού. Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες στη διήγησή μας αγανακτούν, γιατί ο Ιησούς έκανε το θαύμα την ημερα του Σαββάτου και ζήτησε από τον ασθενή να σηκωθεί, να πάρει το κρεββάτι του και να πορευθεί θεραπευμένος στο σπίτι του μετά από 38 ετών αρρώστια! Με τη στενόκαρδη νοοτροπία τους οι εκπρόσωποι της θρησκείας τυλφώθηκαν από το γράμμα του Νόμου και δεν είδαν το Πνεύμα του Θεού που φανέρωσε στην ανθρωπότητα ο Χριστός. Νόμισαν ότι καταρρέει όλο το θρησκευτικό σύστημα των νομικών διατάξεων και απογορεύσεων, τη στιγμή ακριβώς που ο Ιησούς πρόσφερε την αγάπη και τη ζωή σε ένα πονεμένο άνθρωπο.
    Μέσα σ’ έναν κόσμο, που συνέθεταν από την μια μεριά οι παραμορφωμένοι από την αρρώστια και την αμαρτία άνθρωποι και από την άλλη οι χαρακτηριζόμενοι από στενόκαρδη τυποκρατία στη σφαίρα της θρησκευτικής ζωής και αρνούμενοι τη θεία προέλευση του Ιησού θρησκευτικοί ηγέτες της εποχής, αποκαλύπτεται ο Θεός όχι σαν τιμωρός και κριτής όλων αυτών αλλά σαν σωτήρας που λυτρώνει από την ασθένεια, ελευθερώνει από τους ξηρούς τύπους, δίνει ζωή στους ανθρώπους και θερμαίνει την ελπίδα της αναστάσεως, αφοϋ ο ίδιος ο Υιός του Θεού δια του θανάτου του κατανικά το θάνατο και θριαμβεύει κατά των δυνάμεων της φθοράς και της καταστροφής.
    Σε τρία σημεία κυρίως μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη διόρθωση πορείας της ανθρωπότητας που επιτελεί ο Χριστός κατά τη διήγηση της σημερινής ευαγγελικής περικοπής:
    1. Διορθώνει την παραμόρφωση της ανθρώπινης φύσεως που οδηγείται στον όλεθρο, την καταστροφή και τον θάνατο, επαναφέροντάς την στην πορεία της ζωής που οδηγεί στον κόσμο της αναστάσεως.
    2. Ελευθερώνει από τον συχνά απάνθρωπο τύπο του γράμματος του Νόμου, αποκαλύπτοντας την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και την εντολή της αγάπης του κάθε ανθρώπου για τον συνάθρωπό του .
    Και 3. δίνει το λόγο της αλήθειας που μέσα στα ψεύτικα πολλές φορές λόγια των ανθρώπων μαρτυρεί για την αυθεντία της θείας δυνάμεως. Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν τον λόγο ξεπερνά το θάνατο και μπαίνει ήδη από τώρα στο βασίλειο της πραγματικής ζωής, της θείας και ατέρμονης ζωής. Αυτός γίνεται ο άνθρωπος που έψαχνε ο παράλυτος. Αυτός γίνεται ο άνθρωπος για κάθε αναγκεμένο συνάνθρωπό του.

    Πηγή/Αναδημοσίευση:http://www.amen.gr/article13995#.UaEYqdOVGsw.facebook

    Τα δυο φύλα II

    Ο δεσμός ενός νέου και μιας νέας που δεν έχουν τελέσει το μυστήριο του γάμου μπορεί να είναι είτε κακής είτε καλής ποιότητας. 

    Κακής είναι όταν ο ένας αντιμετωπίζει τον άλλον ως ένα τυχαίο εργαλείο για την ατομική του ικανοποίηση, τη θέση του οποίου μπορεί να πάρει οποτεδήποτε οποιοδήποτε άλλο. 

    Καλής ποιότητας είναι όταν ο ένας είναι για τον άλλον μια μοναδική προσωπικότητα και μεταξύ τους υπάρχει αφοσίωση και πιστότητα.

     Αυτός ο δεσμός, δηλαδή, ούτε ανήθικος ούτε πορνικός μπορεί να χαρακτηριστεί.

     Το πρόβλημά του, για την Εκκλησία, είναι άλλης τάξεως. Ό,τι μένει έξω από το Σώμα της Εκκλησίας δεν είναι κατ' ανάγκη κακό, είναι όμως φθαρτό. 

    Πεθαίνει όταν πεθάνουν οι συντελεστές του.

    ...............................................................................................................
    "Τίποτα ας μην είναι για τη γυναίκα πολυτιμότερο από τον άντρα της, κι ο άντρας ας μην ποθεί τίποτα περισσότερο από τη γυναίκα του... Τίποτα δεν συγκροτεί τόσο αρμονικά τη ζωή μας, όσο ο έρωτας του άντρα και της γυναίκας"1.
    Θα μπορούσαν να είναι λόγια ενός σύγχρονου ποιητή ή τραγουδοποιού. Είναι όμως λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
    1PG51, 369 και 62, 136.
    Κομμάτια από το ψηφιακό σχολείο: Γ΄Λυκείου, Θέματα Χριστιανικής Ηθικής, ΔΕ 11 ΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ

    Adele - Someone Like You - Κάποιος Σαν Εσένα

     

     
    I heard that you're settled down                                                                  
    That you found a girl and you're married now  I heard that your dreams came true Guess she gave you things I didn't give to you
    Old friend, why are you so shy?
    Ain't like you to hold back or hide from the light

    I hate to turn up out of the blue, uninvited
    But I couldn't stay away, I couldn't fight it
    I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
    That for me, it isn't over

    Never mind, I'll find someone like you I wish nothing but the best for you, too Don't forget me, I begged, I remember you said
    Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead
    You know how the time flies
    Only yesterday was the time of our lives We were born and raised In a summer haze
    Bound by the surprise of our glory days
    I hate to turn up out of the blue, uninvited
    But I couldn't stay away, I couldn't fight it I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded That for me, it isn't over yet
    Never mind, I'll find someone like you
    I wish nothing but the best for you, too Don't forget me, I begged, I remember you said Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead
    Nothing compares, no worries or cares
    Regrets and mistakes, they're memories made Who would have known how bittersweet this would taste?
    Never mind, I'll find someone like you
    I wish nothing but the best for you, too Don't forget me, I begged, I remember you said Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead
    Never mind, I'll find someone like you
    I wish nothing but the best for you, too Don't forget me, I begged, I remember you said Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead         

    Άκουσα ότι τακτοποιήθηκες
    Ότι βρήκες μια κοπέλα και τώρα είσαι παντρεμένος
    Άκουσα ότι τα όνειρά σου πραγματοποιήθηκαν
    Μάλλον σου έδωσε πράγματα που δεν σου έδωσα εγώ

    Παλιέ φίλε, γιατί είσαι τόσο δειλός;
    Δεν είσαι κάποιος που διστάζει ή κρύβεται από το φως

    Μισώ να εμφανίζομαι απροσδόκητα, απροσκάλεστη
    Αλλά δεν μπορούσα να μείνω μακριά, Δεν μπορούσα να αντισταθώ
    Ήλπιζα ότι θα έβλεπες το πρόσωπό μου Και ότι αυτό θα σου θύμιζε
    Ότι για εμένα, δεν έχει τελειώσει

    Δεν πειράζει, θα βρω κάποιον σαν εσένα
    Εύχομαι τα καλύτερα και σε εσένα
    Μη με ξεχνάς, σε ικέτευσα, σε θυμάμαι να λες
    Μερικές φορές διαρκεί στην αγάπη, Αλλά αντίθετα μερικές φορές πονάει
    Μερικές φορές διαρκεί στην αγάπη, Αλλά αντίθετα μερικές φορές πονάει

    Ξέρεις πως περνάει ο καιρός
    Μόλις χθες ήταν ο χρόνος της ζωής μας
    Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε Μέσα σε καλοκαιρινή καταχνιά
    Δεσμευμένοι στην έκπληξη των λαμπρών ημερών μας

    Μισώ να εμφανίζομαι απροσδόκητα, απροσκάλεστη
    Αλλά δεν μπορούσα να μείνω μακριά, Δεν μπορούσα να αντισταθώ
    Ήλπιζα ότι θα έβλεπες το πρόσωπό μου Και ότι αυτό θα σου θύμιζε
    Ότι για εμένα, δεν έχει τελειώσει

    Δεν πειράζει, θα βρω κάποιον σαν εσένα
    Εύχομαι τα καλύτερα και σε εσένα
    Μη με ξεχνάς, σε ικέτευσα, σε θυμάμαι να λες
    Μερικές φορές διαρκεί στην αγάπη, Αλλά αντίθετα μερικές φορές πονάει

    Τίποτε δεν συγκρίνεται, ούτε ανησυχίες ή φροντίδες
    Θλίψεις και λάθη, έγιναν αναμνήσεις
    Ποιος ήξερε πόσο γλυκόπικρη γεύση θα είχε αυτό;

    Δεν πειράζει, θα βρω κάποιον σαν εσένα
    Εύχομαι τα καλύτερα και σε εσένα
    Μη με ξεχνάς, σε ικέτευσα, σε θυμάμαι να λες
    Μερικές φορές διαρκεί στην αγάπη, Αλλά αντίθετα μερικές φορές πονάει

    Δεν πειράζει, θα βρω κάποιον σαν εσένα
    Εύχομαι τα καλύτερα και σε εσένα
    Μη με ξεχνάς, σε ικέτευσα, σε θυμάμαι να λες
    Μερικές φορές διαρκεί στην αγάπη, Αλλά αντίθετα μερικές φορές πονάει
    Μερικές φορές διαρκεί στην αγάπη, Αλλά αντίθετα μερικές φορές πονάει
    Αναδημοσίευση

    Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

    Η αθεΐα:Το "καύχημα" της εποχής μας.

    «Ω, άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εύπιστοι! 
    Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα, τα πιο αντιφατικά, 
    για να αρνηθήτε το θαύμα, την Αλήθεια».
    Άγιος Αυγουστίνος
    Του Αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
    Νυξ αφεγγής τοις απίστοις, Χριστέ, τοις δε πιστοίς φωτισμός.
    Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει (και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος),γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι' ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι' ας είναι γελοίος, επίσημος κι' ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι' ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι' ας είναι κουφιοκέφαλος.
    Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει. Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζουνται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας. Γι' αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρεκάλεσε τον Χριστό να το γιατρέψει. Και Κείνος του είπε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει». Και τότε ο πατέρας του παιδιού έκραξε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία», δηλαδή «έχω πόθο να πιστέψω, κι' εσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον». Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι.
    Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας που γράφει το Ευαγγέλιο, αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νοιώσανε πως έχουνε γι' αυτό καμμιά ευθύνη, κανένα φταίξιμο. Όλο το φταίξιμο είναι του Θεού, που δεν φανερώνεται μπροστά τους να τους πει: «Ελάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλείστε μαζί μου όπως μιλάτε μεταξύ σας, αναλύσετέ με μέ τη χημεία σας, κομματιάστε με μέ το μαχαίρι της ανατομίας σας, ζυγίστε με, μετρείστε με, ικανοποιήσετε τις άπιστες αισθήσεις σας, χορτάσετε τ' αχόρταγο λογικό σας!».
    Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιον αγέρα της περηφάνειας κι' από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι, να νοιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνουνται σε κείνους που πιστεύουνε. Γιατί, για να πιστέψουνε, ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα. Ο πιστός ξέρει πολύ καλά ως που μπορούνε να φτάξουνε οι διαλογισμοί του άπιστου, γιατί, κι' αυτός, σαν άνθρωπος, τους έχει εκείνους τους λογισμούς, τους λογισμούς της σάρκας, τους λογισμούς τούτου του κόσμου. Ενώ ο άπιστος είναι ανύποπτος για όσα έχει μέσα του ο πιστός, και για ό,τι βρίσκεται παραπέρα από την πρακτική γνώση του, δηλαδή για τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τα μάτια του, και που γι' αυτό θαρρεί πως δεν υπάρχουνε. Κι' από την ανοησία του κορδώνεται, και μιλά με καταφρόνεση για κείνους που είναι σε θέση να νοιώσουνε τη βαθύτερη σύσταση του κόσμου, ενώ αυτός ο δυστυχής είναι τυφλός και κουφός, και θαρρεί πως τα' ακούει όλα και πως τα βλέπει όλα. Ο πιστός έχει πνευματικά μάτια και πνευματικά αυτιά, καθώς και κάποια «υπέρ αίσθησιν». Ο άπιστος πώς να πάρει είδηση από κείνον τον μυστικόν κόσμο μόνο με τα χονδροειδή μέσα που έχει, δηλαδή με τις σωματικές αισθήσεις; Πώς να πιάσει τα λεπτά κι' αλλόκοτα μηνύματα εκείνου του κόσμου, αφού ο δυστυχής δεν έχει τις κεραίες που χρειάζουνται για να τα πιάσει; 
    Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του, με τον τρόπο που γνωρίζει μονάχα αυτός, για το τι είναι σε θέση να νοιώσει ο πιστός, και τι μπορεί να νοιώσει ο άπιστος: Λαλούμε, λέγει, τη σοφία του Θεού που είναι μέσα σε μυστήριο, και που είναι κρυμμένη, τη σοφία που την προόρισε ο Θεός, πριν από τους αιώνες, για δόξα δική μας, και που δεν τη γνώρισε κανένας από τους άρχοντες τούτου του κόσμου (δηλ. τους σοφούς της κοσμικής σοφίας), και που ξεσκεπάζει αυτά που, κατά τη Γραφή, δεν τα είδε μάτι, και που δεν τ' άκουσε αυτί, και που δεν ανεβήκανε στην καρδιά κανενός ανθρώπου, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούνε. Αλλά σε μας τα φανέρωσε ο Θεός με το Πνεύμα του το άγιο. Επειδή, το άγιο Πνεύμα όλα τα ερευνά, και τα βάθη του Θεού.
    Γιατί, ποιος άνθρωπος γνωρίζει το μέσα του ανθρώπου, παρά μονάχα το πνεύμα του ανθρώπου που είναι μέσα στον άνθρωπο; Έτσι και τα μυστήρια του Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας παρά μονάχα το Πνεύμα του Θεού. Κι' εμείς δεν επήραμε το πνεύμα του κόσμου (δηλ. τη φιλοσοφία και την κοσμική γνώση), αλλά το Πνεύμα του Θεού, για να γνωρίσουμε όσα χάρισε σε μας ο Θεός. Κι' αυτά (τα χαρίσματα) δεν τα εκφράζουμε με τα λόγια που διδάσκεται η ανθρώπινη σοφία, αλλά με λόγια που διδάσκει το άγιο Πνεύμα, μιλώντας σε πνευματικούς ανθρώπους με πνευματικόν τρόπο. Πλην, ο άνθρωπος που έχει την σαρκική γνώση (τον ορθολογισμό), δεν παραδέχεται όσα διδάσκει το Πνεύμα του Θεού, γιατί τα νομίζει για ανοησίες, και δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως ανακρίνεται πνευματικά. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος, ανακρίνει κάθε άνθρωπο, ενώ αυτός από κανέναν δεν ανακρίνεται».
    Η απιστία υπήρχε πάντα. Μα σήμερα, με την αποτρόπαια ματαιοδοξία που μας τρώγει, την επιδείχνουμε σαν να μας δίνει τη μεγαλύτερη αξία. Όποιος έχει πίστη στον Θεό και στην αλήθεια που φανέρωσε, είναι καταφρονεμένος, σαν στενόμυαλος κι' ανόητος, και τραβά πάνω του όλα τα περιγελάσματα. Λογαριάζεται για "βλαμμένος" από τον πολύν κόσμο, μάλιστα από τον κόσμο που ξέρει να τα καταφέρνει στη ζωή, να «πετυχαίνει», να βγάζει λεφτά, να καλοπερνά, να μη δίνει πεντάρα για τίποτα, κατά το ρητό που λέγει: «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Για τούτο, χρειάζεται να έχει θάρρος και να περιφρονά την εκτίμηση του κόσμου και το υλικό συμφέρον του, όποιος λέγει πως έχει πίστη στον Θεό.
    Ενώ εκείνον που καυχιέται πως δεν πιστεύει σε τίποτα, α') Τον έχει ο κόσμος σε μεγάλη υπόληψη και σεβασμό, μάλιστα όσο περισσότερο άπιστος λέγει πως είναι, τόσο περισσότερη είναι η εκτίμηση και ο σεβασμός που φανερώνει ο έξυπνος και σοβαρός κόσμος στο πρόσωπό του. Ο τέτοιος άνθρωπος είναι συνοφρυωμένος, με λίγα και βαρειά λόγια, αράθυμος κι' απότομος, «θετικός άνθρωπος», « γερό μυαλό». β') Όλα του έρχουνται βολικά, και δεν σκοτίζεται, δεν στενοχωριέται για τίποτα. Δεν έχει ευθύνες και ζαλούρες: Εδώ κάτω, λέγει, είναι η Κόλαση κι' ο Παράδεισος. Η ζωή είναι για να την απολαβαίνουνε οι έξυπνοι. Οι κοιμισμένοι κι' οι αφιονισμένοι ας πεθάνουνε».
    Εξ άλλου, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κάνεις τον άπιστο! Πατάς ένα μονάχα κουμπί, κι' όλα σου έρχονται βολικά. Ο διάβολος είπε στον Χριστό: Πέσε, προσκύνησέ με, και θα γίνουνε οι πέτρες ψωμιά, «οι λίθοι άρτοι».
    Λέγει λοιπόν ο έξυπνος : «Να κάθεσαι, άνθρωπος με τετρακόσα μυαλά, να χάνεις τον καιρό σου με χαζομάρες, σαν τις γρηές, με θεούς, με κόλαση και με παράδεισο, με καντήλια, με θυμιατά, με δισκοπότηρα, με παπάδες και με καλόγρηες! Και σε ποια εποχή; Στην εποχή μας, που η επιστήμη στέλνει ανθρώπους στους πλανήτες! Ακούς, φίλε μου, βλακεία που έχει αυτός ο κόσμος;».
    Αυτά λένε για τους πιστούς οι έξυπνοι και οι τιμημένοι τούτου του κόσμου, και τους χειροκροτούνε οι πολλοί, που τους έχουνε για φρόνιμους σε όλα, επειδή δεν κυνηγάνε ίσκιους, αλλά έχουνε μυαλό γερό, και επιτυχαίνουνε σε ότι καταπιαστούνε.
    Ναι! Επιτυχαίνουνε, γιατί, μ' έναν λόγο, η απιστία είναι «η πλατεία πύλη και ευρύχωρος οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την απώλειαν», όπως είπε ο Χριστός, αλλά «εις την επί γης ευδαιμονίαν». Ενώ η πίστη είναι «η στενή πύλη και τεθλιμμένη οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την ζωήν», αλλά «εις την επί γης δυστυχίαν και περιφρόνησιν». «Πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι διά της πλατείας πύλης» κατά τον λόγο του Κυρίου, « και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες την στενήν πύλην».
    Όλοι οι άπιστοι λένε πως αν βλέπανε ένα θαύμα, θα πιστεύανε. Μα η πίστη δεν έρχεται με τη βία, αλλά με τη συγκατάθεση της ψυχής. Γι' αυτό σε όσους ζητάνε θαύμα για να πιστέψουνε, δεν δίνεται, κατά τον λόγο που είπε ο Χριστός στους Φαρισαίους: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή».
    Αλλά και θαύμα να δει ένας άπιστος, η υπερηφάνεια δεν τον αφήνει να πιστέψει, για να μη φανεί ευκολόπιστος και καταφρονεθεί.
    Πριν καιρό έγραψα με συντομία πέντε- έξη άρθρα για τα θαύματα που γίνουνται σ' ένα χωριό της Μυτιλήνης, με τον τίτλο «Φρικτά μυστήρια». Πολλοί αναγνώστες συγκινηθήκανε στο έπακρο, ιδίως οι ταπεινοί κι' αγράμματοι άνθρωποι, «τα μωρά του κόσμου και τα εξουθενημένα». Οι έξυπνοι όμως κι' οι τετραπέρατοι δεν δώσανε σημασία, και κάποιοι απ' αυτούς με περιγελάσανε και μου γράψανε πως λέγω ανοησίες.
    Αλλά, «Θεός ου μυκτηρίζεται». Από τότε ως τα σήμερα τα θαύματα δεν πάψανε, κι ολοένα γίνουνται πυκνότερα και τρομαχτικώτερα. Οι άνθρωποι που τα βλέπουνε μου τα γράφουνε με όλα τα καθέκαστα, κι απ' αυτά κάνω ένα βιβλίο που θα είναι σαν πυρωμένο σίδερο για τις άπιστες γλώσσες (Πρόκειται για το βιβλίο «Σημείον μέγα» που εξέδωσε ο « Αστήρ»). Αυτόν τον καιρόν γίνουνται ανασκαφές, για να βρεθεί η αρχαία εκκλησία με τα λείψανα εκείνων που φανερώνονται ολοζώντανοι μπροστά στους απλούς ανθρώπους, στον ύπνο και στον ξύπνο τους, καθώς κι εικόνες και τα' άλλα κειμήλια. Θα είχανε βρεθεί όλα, και θα ξεσκεπαζότανε γρήγορα ολότελα αυτός ο φοβερός κρατήρας, που θα σάρωνε τους άπιστους με την αγιασμένη λάβα του, αν υπήρχανε περισσότερα μέσα στα χέρια των φτωχών ανθρώπων που σκάβουνε με μια πίστη που είναι σαν φωτιά.
    Μα, όπως και να είναι, με τη χάρη του Θεού «την τ' ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν», θα βγάλουνε σε καλό τέλος το βλογημένο αυτό έργο, και θα θριαμβέψει η ακατάλυτη πίστη μας, και θα ακουστεί ως τα πέρατα του άπιστου κόσμου η βροντερή φωνή: «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!».
    Εκ του περιοδικού "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία"
    Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

    Όλα ήταν στη θέση τους....

    Όλα ήταν στη θέση τους.
    Οι πεινασμένοι στην Αφρική.
    Οι ειδικοί στην τηλεόραση.
    Οι κακοί στη φυλακή.
    Οι αναρχικοί στα Εξάρχεια.
    Αυτοί που αποφασίζουν στη Βουλή.
    Τα λεφτά μας στα δάνεια.
    Η αστυνομία στην επόμενη γωνία.
    Τα σπίτια μας στις τράπεζες.
    Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία.
    Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα.
    Η ψυχαγωγία μας στα μπαρ.
    Τα παιδιά μας στο σχολείο.
    Οι φίλοι μας στο Facebook.
    Η τέχνη στα μουσεία.
    Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις.
    Τα δέντρα μας Χριστούγεννα στο Σύνταγμα.
    Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος.
    O έρωτας στις 14 Φλεβάρη.
    Εμείς στους τέσσερις τοίχους.

    Αγνώστου (πολίτη)


    Αναδημοσιευμένο από το facebook

    Φυσικά και ονειρεύομαι - Θέατρο ( από την Σοφία Στρέζου)

    Θέατρο - Φυσικά και ονειρεύομαι

                                                              
    Φυσικά και ονειρεύομαι - Θέατρο ( από την Σοφία Στρέζου)
      
    Σε μια δύσκολη εποχή, εποχή κρίσης όλων των αξιών, οι νέοι προσπαθούν να ανακαλύψουν την ποιητική διάσταση της ζωής, μέσα από λέξεις της ποιήτριας Κικής Δημουλά σε σκηνοθετική επιμέλεια και κίνηση της Πέμη Ζούνη και της Φρόσως Κορρού.


    «Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;»
    Αλλοίμονο αν δεν υπήρχαν τα όνειρα να θρέφουν και να διαμορφώνουν ψυχές. Εφτά νέοι ηθοποιοί, επιθυμούν να αντιδράσουν στην παρακμιακή ταυτότητα που θέλουν να προσάψουν, σε εκείνους που εμπνέονται ένα διαφορετικό και καλλίτερο μέλλον, καταργώντας αδιέξοδα. Γιατί μια συνομιλία με την ποίηση, ανοίγει τους ορίζοντες, διεκδικώντας απαντήσεις σε απορίες. Η μυσταγωγική ανάγνωση λέξεων γίνεται το κλειδί που θα φιλτράρει την ανάγκη για  ανάταση, μετουσιώνοντας προσωπικά βιώματα, στους παράλληλους βιωματικούς τόπους της ποίησης.

    «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» Το σκηνικό απλό, λιτό, στοιβαγμένο μνήμες στα χαρτόκουτα της απόγνωσης και της λύπης. Με τις λέξεις της ποίησης να δεσπόζουν στους τοίχους, στα χαρτιά, στις εφημερίδες της παραπληροφόρησης. Οι νέοι δεν σιωπούν. Από τις αντιξοότητες, θα ξεπηδήσουν οι εξευγενισμένοι πόθοι της αυτογνωσίας, για να πραγματώνονται και να μετουσιώνονται τα υλικά της σιωπής και του χρόνου σε ποιητικά δρώμενα, στη σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννη.
    Σώματα και μουσικές αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν λύπες και απώλειες, μοναξιά και μνήμες, μέσα από τον σαρκασμό και το χιούμορ, για να φέρουν την ελπίδα εκεί που της ανήκει. Στο φώς και την αυγή μιας  καινούργιας μέρας, που σηματοδοτεί την κατάργηση των δυσκολιών.


    ΠΕΡΑΣΑ

    Περπατ κα νυχτώνει.
    ποφασίζω κα νυχτώνει.
    χι, δν εμαι λυπημένη.

    χι, δν εμαι λυπημένη.
    Σ
    σωστ ρα νυχτώνει.

    Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

    Μίλα.
    Π
    ς κάτι, τιδήποτε.
    Μόνο μ
    στέκεις σν τσάλινη πουσία.
    Διάλεξε
    στω κάποια λέξη,
    πο
    ν σ δένει πι σφιχτ
    μ
    τν οριστία.
    Πές:
    «
    δικα»,
    «δέντρο»,
    «γυμνό».
    Πές:
    «θ
    δομε»,
    «
    στάθμητο»,
    «βάρος».
    πάρχουν τόσες λέξεις πο νειρεύονται
    μι
    σύντομη, δετη, ζω μ τ φωνή σου.


    Η ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ

    Σ
    νυχτωμένο δάσος σ φησε ποις
    κα
    σ δ ρώτησες ποτ κανένα παραμύθι
    π
    ς ν διαφύγεις κα π πο.
    Κα
    μόνο φόβοι
    δίνανε στο
    ς φόβους σου κουράγιο
    κε μετακίνητη ν μένεις
    στο
    νέμου τ μουγκρίσματα
    τ
    νύχτα σο ξέσκιζε τν δέντρων τ κλαδιά
    τ
    τα κα τ χρόνια.

    Τα ποιήματα δονούν την παράσταση, δημιουργώντας μια συγκινησιακή φόρτιση στους θεατές. Οι συνειρμοί επιτρέπουν την διάνυση στα δικά τους συναισθηματικά πεδία. Οι λέξεις και τα ποιήματα της Κικής Δημουλά, θα απαλύνουν τους φόβους. Λυτρωμένοι πια, θα παραχωρήσουν ένα παραπεταμένο χειροκρότημα σε όλους του συντελεστές, με την χαρά της αισιοδοξίας να αγγίζει τη σκέψη τους.





    «Φυσικά και ονειρεύομαι»

    συνομιλία με την Ποίηση της Κικής Δημουλά.


    Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης- Θεατρική παράσταση

     Δευτέρα 20, Τρίτη 21, Τετάρτη 22 & Πέμπτη 23 Μαΐου 2013, στις 21:00


    Συντελεστές:

    Σκηνοθεσία – σκηνογραφία – επιμέλεια μουσικής – ερμηνεία: 


    Δημήτρης Αθανασίου

    Μαρία Καμένου,

    Έφη Καπάνταη

    Τζωρτζίνα Κώνστα

    Πέλλα Μακροδημήτρη

    Μάρα Μοτάκη

    Ρένα Τσουρή


     Στον ήχο και στα φώτα:Βασίλης Μαρτσέκης

    (φιλική, έκτακτη και πολύτιμη συμμετοχή)


    Σκηνοθετική επιμέλεια – Κίνηση: 
    Πέμη Ζούνη,  Φρόσω Κορρού

    Αναδημοσίευση: http://anagnoseispoiiton.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html
    Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...