Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Συνομιλίες - π. Ανδρέας Κονάνος

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

Κύριε, μόνο με τη σιωπή σε νιώθουμε.
Κάθε ομιλία σε πληγώνει.
Κι οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου,
απ' όπου, μαζί με το αίμα σου,
στάζει και λίγη απεραντοσύνη.
Τάσος Λειβαδίτης

Λέμε τόσα για το Θεό, ενώ τον αγνοούμε.

Τα λόγια μας πληγώνουν τη θεία τελειότητα,
την απρόσιτη θεότητα,
την ανέγγιχτη αγιότητα.

Κι εμείς όλο μιλάμε.
¨Έτσι ο Θεός¨, ¨αλλιώς ο Θεός¨.
Λες και ξέρεις τι λες.

Αρχή πνευματικής προκοπής
να βάλεις στην άκρη
όσα νομίζεις πως γνωρίζεις,
και να γίνεις χαζός,
μωρός και μουγγός.

Εν επιγνώσει.

Κύριε, καλά το λέει ο ποιητής:
Μόνο με τη σιωπή σε νιώθουμε.

Λοιπόν, φίλε μου,
¨έλα να σιωπήσουμε..¨

Μην δολοφονείς τον χρόνο, απλά Ανάστησε τον...


 Φεύγει πάλι αυτός ο χρόνος εεε; Ναι θυμάμαι αυτό το τραγουδάκι « παει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά……» Αλλά σκέφτομαι πλέον και που πάει; Ταξιδεύει; Κινείται; Υπάρχει μάλλον καλύτερα ο χρόνος ή είναι μια δική μας επινόηση; Μήπως το φτιάξαμε εμείς για να μετράμε

Παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Απόψε μες στο χιόνι
σπίρτα στο δρόμο εσύ πουλάς,
και είσαι τόσο μόνη.
Χρόνια πολλά, χρόνια καλά,
χρόνια ευτυχισμένα,
κι, αν περισσεύει μια δραχμή,
σκεφτείτε με και μένα.

Μα ποιος να σταθεί να κοιτάξει, τα σπίρτα σου ποιος να σκεφτεί;
Νυχτώνει σε λίγο, νυχτώνει,διαβάτες περνούν βιαστικοί.

Ένα σπιρτάκι άναψε
μέσα στ' άσπρα δάχτυλα της,
πορτοκαλένιο άστραψε
το χιόνι ολόγυρα της.
Και ξάφνου, μπρος στα πόδια της,
μια σόμπα ασημένια
είδε να καίει μια φωτιά
ζεστή μαλαματένια,
και το ποτάμι το βαθύ
που ήταν παγωμένο,
έλαμψε σαν παράθυρο
τη νύχτα φωτισμένο.

Και μες στο βυθό εκεί κάτω, νεράϊδες αρχίσαν χορό.
Μα σβήνει το σπίρτο και πέφτει σιωπή και σκοτάδι λευκό.

Ανάβει ολόκληρο κουτί,
κι ακούστηκε κιθάρα,
κι έσταζε φως του γεφυριού
η πέτρινη καμάρα.
Και ήρθε μέσα από το φως,
όπως στα όνειρα της,
η μάνα της με τα φιλιά
και τη ζεστή αγκαλιά της.

Μανούλα κι εσύ, μη μ' αφήσεις μονάχη τη νύχτα αυτή.
Φοβάμαι κρυώνω εδώ πέρα. Αχ, πάρε με τώρα μαζί.

Παραμονή, Πρωτοχρονιά.
Τώρα ποιος τη θυμάται;
Αχ, δε τη σκέφτηκε κανείς,
μοιάζει σα να κοιμάται.

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Νέοι Θεολόγοι - π. Ανδρέας Κονάνος


Πάντως, στο facebook
παίζει
μεγάλη θεολογική παραγωγή!

Το διαπιστώνω
απλά περιδιαβαίνοντας
τα προφίλ διαφόρων φίλων
και συγκινούμαι
κι απογειώνομαι εκστατικά
καθήμενος στον καναπέ μου.

Η θεολογία ίσως του μέλλοντος
να μη γράφεται μόνο
σε συνέδρια, γραφεία
κι ομιλίες.
Μα κι από φράσεις
και ατάκες ταπεινές,
γραμμένες σε άπταιστα ελληνικά
ή greeklish
ή όπως θες.
Χωρίς ωραιολογίες.

Αλήθειες θεϊκές,
σα ¨θρόμβοι αίματος¨
από ψυχές γνήσιες.
Νεανικές.

Που νιώθουν να αγγίζουν το Θεό
όχι ως ασφάλεια
- τύπου ¨αραλίκι¨ -
μα ως αγώνισμα και πάλαισμα
με αβέβαιη τη νίκη.

Ρίσκο.
Γοητεία.

Αυτό θα πει Θεός:
Ζωή, δίψα,
κυνηγητό, ερώτημα,
πάλη, αμφιβολία.

Κι ιδρώτας
που μυρίζει ¨άνθος ερήμου¨.

Τ' άλλα,
θυμίζουν κάπως νεκροταφείο.
Τάξη πολλή
και ησυχία.
Νεκρολίβανο
και νεκρολούλουδα.

Μα απουσία
από Ουσία,
Μετουσία,
Συνουσία.

Και πώς θα γεννηθούν
οι νέοι καρποί
του αγίου Πνεύματος έτσι;

Με τόση στείρωση,
συντήρηση κι αποστείρωση,
κάνουμε
το Γονιμοποιούν Πνεύμα,
Εραστή
που δεν βρίσκει Νύμφη.

Μεγάλο κρίμα
κι άδικο.

Ευτυχώς υπάρχουν
οι νέοι,
και το άγιο Πνεύμα μέσα τους
κοχλάζει.

υ.γ. Οι του νεκροταφείου, βέβαια, βλέπουν αλλιώς τα πράγματα, έχοντας θέα τα.. ραδίκια.

(από τον "τοίχο" του π.Ανδρέα στο Facebook)

Πού είναι ο Χριστός;

ANAPESON1
 Γράφει ο  Πέτρος Παναγιωτόπουλος

Με την ευκαιρία της μεγάλης γιορτής της χριστιανοσύνης, των Χριστουγέννων, τα Μέσα και τα blogs θα «θυμηθούν» και πάλι την ιστορία του αστεριού, που οδήγησε τους Μάγους από την Ανατολή στη φάτνη του νεογέννητου Βασιλιά. Θα ακουστούν και πάλι γνώμες ειδικών (στην καλύτερη περίπτωση), εικασίες, εκτιμήσεις και υποθέσεις για την προέλευση και τη φύση αυτού του μυστηριώδους ουράνιου σημαδιού. Μύθος, θαύμα, σύνηθες αστρονομικό φαινόμενο; Και πάλι θα παρελάσουν μπροστά μας οι ποικίλες αντιλήψεις και απόψεις για το τι συνέβη δυο χιλιάδες χρόνια πριν.

Το σίγουρο είναι πάντως ότι κανείς δεν μπορεί να διατυπώσει μια ασφαλή εκτίμηση για το φαινόμενο. Οπότε επανερχόμαστε στον ίδιο παρονομαστή: οι πιστοί αποδέχονται την υπερφυσική εξήγηση του φαινομένου. Οι άλλοι κρατούν τις επιφυλάξεις τους. Εξάλλου, όπως έλεγε και ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης Νίκος Ματσούκας, «οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού γι’ αυτούς που πιστεύουν… για όσους δεν πιστεύουν, δεν διηγούνται τίποτα».
Έτσι εξηγείται, μάλλον, γιατί τα μυστήρια της Βασιλείας είναι «εσφραγισμένα σφραγίσιν επτά» και γιατί στα «μωρά του κόσμου» επιλέχθηκε να αποκαλυφθεί το μυστήριο της σωτηρίας. Και το νεογέννητο Βασιλέα δεν τον «πήραν είδηση» ούτε οι τρανοί ούτε οι ιστορικοί της εποχής. Αυτοί που τον προσκυνούν είναι οι απλοί βοσκοί και οι (ξένοι) σοφοί μάγοι. Σ’ αυτούς αποκαλύπτεται η ανατολή του Ήλιου της Δικαιοσύνης.  Η απλότητα και η βαθιά και ουσιαστική σοφία αξιώνονται να δουν τη σάρκωση της αλήθειας στη γη.
Πριν από μερικές δεκαετίες, ένα θρησκευτικό έντυπο αναδημοσίευε τέτοιες μέρες το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Τα Πτερόεντα Δώρα». Σ’ αυτό ένας άγγελος κατεβαίνει την Πρωτοχρονιά στη γη για ν’ αφήσει τρία δώρα σε όσους ανθρώπους θα τα δέχονταν: ένα αστέρι για να φωτίζει τις συνειδήσεις, τη ζωή για να πάλλονται οι καρδιές και μία αύρα που θα δροσίζει τις ψυχές και φέρνει τη γαλήνη. Όμως δεν βρήκε πουθενά ανθρώπους που θα τα ήθελαν: ούτε σε πλούσια αρχοντικά, ούτε σε φτωχικά χαμόσπιτα, ούτε σε τόπους διασκέδασης, ούτε έξω στους δρόμους. Αυτό που βρήκε ήταν υποκρισία, μιζέρια, πλεονεξία και αυθάδεια.
Ο Σκιαθίτης λογοτέχνης λέει ότι κατόπιν ο άγγελος πήγε σε μια εκκλησία. Και εκεί όμως συνάντησε φιλοχρηματία και επίδειξη αμφίων. Το τελευταίο, βέβαια, θεώρησε σκόπιμο να το παραλείψει το ευσεβές φύλλο, για να μη σκανδαλισθούν προφανώς οι αναγνώστες του. Το σημαντικό όμως είναι ότι στο διήγημα, ο άγγελος πήρε τα δώρα και έφυγε από τη γη απογοητευμένος, αφού δεν βρήκε κανέναν που να τα θέλει πραγματικά.
Εκτός από το άστρο της Βηθλεέμ, πολλά λόγια πρόκειται ν’ ακούσουμε αυτές τις μέρες και για το νόημα των γιορτών. Και πολλά κηρύγματα επίσης, εντός και εκτός ναών. Σε πολλά από αυτά κατακεραυνώνεται – και όχι άδικα – το καταναλωτικό πνεύμα, με το οποίο επενδύονται οι μέρες αυτές. Όμως τα πράγματα δεν σταματούν εκεί. Θέλει κι άλλες υπερβάσεις, για να μπορέσει κανείς να ζήσει τη γέννηση του Θεού. Αν η ζωή της Εκκλησίας θεωρηθεί μια τυπική υποχρέωση, ένας ακόμη ιδεολογικός χώρος ή πεδίο κατεξουσιασμού των ανθρώπων, τα λόγια δεν αρκούν για να εξοβελίσουν την επιφανειακότητα του καταναλωτισμού. Ο Παπαδιαμάντης ήταν αρκούντως αποκαλυπτικός επ’ αυτού.
Ποιες είναι οι υπερβάσεις αυτές; Ο λόγος της Εκκλησίας δεν ήταν ποτέ μονοδιάστατος σχετικά. Εξάλλου, η βάση του κηρύγματος του Ιησού ήταν η αγάπη. Από ‘κει και πέρα οι δρόμοι ποικίλλουν. Όπως λέει ο άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος, ο Κύριος γνώριζε πως αν χάραζε ένα δρόμο για τη Βασιλεία, πολλοί θα δίσταζαν να τον ακολουθήσουν. Γι’ αυτό και χάραξε πολλές οδούς, που όλες οδηγούν στον Παράδεισο. Αν λ.χ. δεν μπορεί κάποιος να ακολουθήσει την οδό της παρθενίας, μπορεί να ακολουθήσει την οδό του γάμου. Και αν δεν μπορεί με ένα γάμο, ας κάνει και δεύτερο. Και αν δεν μπορεί με τη σωφροσύνη να εισέλθει στη Βασιλεία, μπορεί να ασκήσει ελεημοσύνη. Και αν δεν είναι σε θέση να ασκήσει ελεημοσύνη, τότε μπορεί να ακολουθήσει την οδό της νηστείας, κ.ο.κ.
Αναλογικά θα λέγαμε, ότι τα Χριστούγεννα προσφέρονται για να δει κάποιος το πρόσωπο του Χριστού στον ξένο, τον άστεγο, τον ανήμπορο και τον καταφρονεμένο που ζει δίπλα μας. Και αν δεν μπορεί να φτάσει ως εκεί, ίσως να μπορεί να ανοίξει την καρδιά του και να διώξει τη μιζέρια που την καταπλακώνει, για να δει τους δικούς του ανθρώπους με άλλη ματιά, αυτή της αγάπης. Τότε θα καταλάβει το μυστήριο της σαρκώσεως, ότι ο Θεός δεν βρίσκεται κάπου ψηλά, κάπου μακριά, αδιάφορος για τα δικά μας προβλήματα και ένας απόμακρος τιμωρός. Ότι γεννήθηκε άνθρωπος, «ντύθηκε» τη φύση μας, για να μας νιώσει και να μας κάνει θεούς. Ότι στέλνει αδιάκοπα το αστέρι να φωτίζει τις συνειδήσεις μας, τη ζωή για να ζούμε αιώνια και τη λεπτή Του αύρα για να γαληνεύουμε.

πηγη

Αναδημοσίευση : http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2013/12/blog-post_30.html#ixzz2oxEe1AVI

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Ένα μωρό γεννιέταιι μες στην κρίση μας - π. Ανδρέας Κονάνος

ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΑΣ

Την εποχή της κρίσης
της μεγάλης,
γεννιέται πάλι ο Χριστός μας.

Ο μόνος που έρχεται
όχι για να προσθέσει Κρίση
στην ήδη τρομαγμένη μας καρδιά.
Μα για να αλείψει λάδι και κρασί
την κάθε πονεμένη μας πληγή.

Και για να δώσει άφεση.
Σε όλους.
Για όλα.
Δωρεάν.

Έρχεται
κι είναι Παρών
ο Συγχωρών Θεός.
Ο Παρηγορών
και Στηρίζων.

Όλοι
μάς ζητούν διαρκώς λεφτά.

Χρέη, έξοδα,
οικονομία,
σβηστά φώτα
και μαραμένες ελπίδες.

Κι εν μέσω αυτού του χάους,
ο Χριστός.
Ως Μωρό αθώο κι άκακο.

Για να χαμογελάσουμε λιγάκι
στο αντίκρυσμα
των παιδικών ματιών Του.

Άλλωστε,
τα μωρά δεν μαλλώνουν,
δεν τιμωρούν,
δεν ζητούν ούτε απαιτούν.
Μόνο σκορπούν χαρά
διαρκώς.

Πόσο μάλλον
αυτό το Μωρό.
Της Παρθένου.

Που
όταν για πρώτη φορά
άνοιξε τα χειλάκια Του και μίλησε
δεν είπε ¨μαμά¨ ή ¨μπαμπά¨
αλλά, Σ ΑΓΑΠΩ.

Κι είπε η Παρθένος πάλι:
Μυστήριον ξένον τούτο το Παιδί... 



Για την φίλη μου την Μαρία που δεν έχει facebook.....έτσι θα μπορέσει να το διαβάσει! 

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Αυγουστίνος Γερμανίας:Δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ προτιμοῦσαν μία πομπώδη εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱστορία

Από το ιστολόγιο : Η Θεολογία Μεσοπέλαγα, του Ανδρέα Αργυρόπουλου (μαζί με την εικόνα)


Μήνυμα Χριστουγέννων 2013

«Λαθὼν ἐτέχθης ὑπὸ τὸ σπήλαιον...»
(Κρυφὰ γεννήθηκες [Χριστέ] μέσα στὸ σπήλαιο...)

(ὕμνος ἑσπερινοῦ Χριστουγέννων)


Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!

Ἐπικοινωνῶ μαζί σας σήμερα, τὴ μεγάλη μέρα τῶν Χριστουγέννων, μὲ μεγάλη χαρά! Μέσα ἀπ᾽ αὐτὸ τὸμήνυμα νιώθω νὰ εἶμαι παρὼν σὲ ὅλες τὶς ἐνορίες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας καὶ δοξάζω τὸν Κύριο τῆς δόξης!Ἔχω καὶ φέτος τὴ δυνατότητα νὰ συνεορτάσω μὲ ὅλους ἐσᾶς τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σᾶς μεταφέρω τὴν εὐλογία τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας μας.

Τὸ πιὸ συγκλονιστικὸ γεγονὸς τοῦ κόσμου, ἡ γέννηση Ἐκείνου ποὺ χώρισε τὴν Ἱστορία στὰ δύο, πραγματοποιεῖται, ὅπως ἀκοῦμε στὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα τῆς γιορτῆς, μὲ τρόπο λιτὸ καὶ ἀπέριττο. Σ᾽ ἕνα σπήλαιο γεννήθηκε ὁ Χριστὸς κ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Παναγία Μητέρα Του καὶ τὸν δίκαιο Ἰωσήφ, ἐλάχιστοι ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ ἀντιλήφθηκαν στὴ συνέχεια τί πραγματικὰ συνέβη. Ὁ Ἄρχοντας οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦθανάτου, εἰσέρχεται στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἀθόρυβα καὶ ταπεινά, ἔτσι ὅπως ταιριάζει σ᾽ ὅλα τὰ σπουδαῖα πράγματα τῆς ζωῆς. Καὶ πίσω ἀπὸ τὴν ἀφοπλιστικὴ ἁπλότητα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς γεννιέται ὡςἕνας ἀπὸ μᾶς, δὲν κρύβεται τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸν σεβασμό Του στὴν ἐλευθερία· τὴν ἐλευθερία ποὺ ὁ Ἴδιος δώρισε στὸν ἄνθρωπο, ὅταν τὸν ἔπλασε κατ᾽ εἰκόνα δική Του καὶ ὁμοίωση. Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐπιβάλλεται σὲκανένα. Ὡς κατ᾽ ἐξοχὴν ἐλεύθερη πράξη, ἀφήνει ἀπόλυτα ἐλεύθερους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν, νὰδεχτοῦν τὴν εὐεργεσία, νὰ τὴν ἀγνοήσουν ἢ ἀκόμα καὶ νὰ τὴν ἀπορρίψουν.

Ἴσως δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ προτιμοῦσαν μία πομπώδη εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱστορία, μὲ τρόπο δηλαδὴ ποὺ νὰ μὴ ἀφήνει περιθώρια ἀρνήσεώς της. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ὑποκύψαμε, δυστυχῶς κι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, στὸν πειρασμὸ νὰ ἐπιθυμοῦμε ἕνα Θεό, ποὺ νὰ ἐπιβάλλει διαρκῶς τὴν παρουσία Του. Ἕνα Θεό, ποὺ νὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὶς ἐπιλογές μας, κατὰ προτίμηση νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ἐπιθυμίες μας, νὰπαρεμβαίνει καὶ ν᾽ ἀναιρεῖ αὐτομάτως καὶ μὲ θεαματικὸ τρόπο τὸ κακό, ποὺ ἐξάπαντος ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προκαλοῦμε. Μαθημένοι στὴ δύναμη τῆς αὐτοπροβολῆς ἢ τῆς λεγόμενης κοινωνικῆς ἀναγνώρισης, νιώθουμε σχεδὸν ὡς σκάνδαλο τὴν ταπείνωση τοῦ Θεανθρώπου. Ὁ Κύριος ἐπιμένει νὰ παραμένει στὴν ἀφάνεια καί - μιλώντας μὲ τὰσημερινὰ δεδομένα - δὲν ἐπιτρέπει σὲ καμμία κάμερα νὰ καταγράψει ὅ,τι δὲν καταγράφεται, τὸ μυστήριο τῆς γέννησής Του, ὥστε νὰ προβληθεῖ στὴ συνέχεια ὡς δημοφιλὲς βίντεο στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, μὲ μερικὰἑκατομμύρια ὀπαδῶν νὰ δηλώνουν πόσο τοὺς ἀρέσει.

Ὁ Χριστὸς διασχίζει τὴν Ἱστορία μὲ βήματα ταπεινά, ἐπειδή, ὅταν γεννήθηκε, σαρκώθηκε στὸ πρόσωπό Του ἡ ἀγάπη. Ἔκτοτε, ὅπως τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν καταγραφὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ δὲν καυχιέται, οὔτε εἶναι ἐγωιστής. Ἀντιθέτως· πορεύεται στὴ ζωὴ ταπεινά, μὲ μακροθυμία καὶ καλοσύνη. Ἀγαπᾶἀθόρυβα καὶ μοιράζεται μὲ τὴν ἀλληλεγγύη τὰ ὑπάρχοντά του μ᾽ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ πεινᾶ καὶ διψᾶ γιὰ τὸν Θεό.

Ὁλόψυχη εἶναι ἡ εὐχή μου νὰ ἐπιδοθοῦμε μὲ ταπεινὸ ζῆλο στὸ ἄθλημα τῆς ἀγάπης. Δίχως νὰ ξέρει τὸἀριστερό μας χέρι τί πράττει τὸ δεξί, νὰ δώσουμε τὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς δύο χιτῶνες μας, νὰ μοιραστοῦμε τὸν ἐπιούσιοἄρτο καὶ τὸ ὕδωρ τῆς βιοτῆς μας, νὰ ἀφουγκραστοῦμε τὸν πόνο καὶ νὰ γιορτάσουμε τὴν χαρὰ τῶν συνοδοιπόρων μας στὸ ὑπέροχο ταξίδι τῆς ζωῆς πρὸς τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἤδη ἔφθασε καὶ ἀπομένει μόνο νὰ φανερωθεῖ σὲὅλη τὴ δόξα της στὸν μέλλοντα αἰώνα.

Βόννη, Χριστούγεννα 2013
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+ ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος

Ο Ήχος του Ανέμου: Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία μου: Η Νεογλώσσα και ο...

Ο Ήχος του Ανέμου: Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία μου: Η Νεογλώσσα και ο...: ΕΥΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ -ΠΙΣΙΝΑ, Κοσμολογία 2013 Ακρυλικό σε καμβά. Διαστάσεις 50 x 60 cm. Μια σύγχρονη νεογλώσσα κενολογεί αδιάκοπα για...


Η προσπάθεια του Χίτλερ να μεταλλάξει τα Χριστούγεννα, για να μη γιορτάζει την ειρήνη και τη γέννηση ενός Εβραίου!

Τα Χριστούγεννα ήταν ένας από τους πρώτους στόχους των Ναζί, όταν ανέλαβαν την εξουσία, το 1933 και από την προπαγάνδα τους δε γλίτωσε ούτε ο Άγιος Βασίλης!

Τον Δεκέμβριο του 1941, ο Αδόλφος Χίτλερ οργάνωσε ένα πλούσιο χριστουγεννιάτικο πάρτι, για τα κορυφαία στελέχη του ναζιστικού κόμματος.
Πολιτικοί και στρατηγοί συγκεντρώθηκαν μπροστά από ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, για να γιορτάσουν και να ανταλλάξουν δώρα, υπό την παρουσία εκατοντάδων δόκιμων των SS, με τις χαρακτηριστικές ψηλές τους μπότες.
Στις εικόνες που διασώθηκαν, από τον προσωπικό φωτογράφο του Φύρερ, ο Χίτλερ μοιάζει λίγο κατηφής, που παρίστατο σε τέτοια εκδήλωση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς, πόσο ακατάλληλη θα ήταν για τον ίδιο, που ήταν επικεφαλής μιας γενοκτονίας και μίας φιλοπόλεμης δικτατορίας, η γιορτή της γέννησης ενός Εβραίου!


Ωστόσο, παρά την έκφρασή του, ο Χίτλερ εμφανίζεται σε αυτές τις εικόνες ως κατακτητής, όχι μόνο της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά και των Χριστουγέννων –μιας γιορτής που κατάφερε μέσα σε μόλις έξι χρόνια, να μετατρέψει σε ένα ισχυρό εργαλείο προπαγάνδας.

Ειρήνη στον Κόσμο!

Τον καιρό του Β “Παγκοσμίου Πολέμου, ο πληθυσμός της Γερμανίας ήταν κυρίως χριστιανικός, συνεπώς, όπως και τώρα, τα Χριστούγεννα ήταν δημοφιλής γιορτή για τους κατοίκους της.

Μάλιστα, το σύγχρονο χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει τις ρίζες του στη Ρηνανία, τον 16ο αιώνα. Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, ήταν πολύ σημαντικά για τους Γερμανούς, ώστε να τα «ξεφορτωθούν» οι Ναζί, παρά το ότι αντιπροσώπευαν, όσα απεχθανόταν ο Χίτλερ: τη χριστιανική ηθική της ειρήνης στη Γη. Εφόσον δε μπορούσε να απαλλαγεί από αυτά, θα προσπαθούσε να τα κάνει δικά του.
Σε ένα κείμενο προπαγάνδας του 1937, με τίτλο «Νέες Έννοιες για τα Έθιμα που Κληρονομήσαμε», περιγράφονται οι ψυχικές ασκήσεις αεροβικής, που έπρεπε να περάσουν οι Ναζί, για να μετατρέψουν τα Χριστούγεννα σε μια γιορτή, που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν.
Τα Χριστούγεννα θεωρούνται παραδοσιακά ως «διακοπές, για να υπάρχει ειρήνη σε όλη την ανθρωπότητα» -μια ερμηνεία, που έπρεπε να απορριφθεί, με βάση το άρθρο. Άλλωστε, είναι παράδοξο να εύχεσαι ειρήνη σε όλο τον κόσμο και να στοιβάζεις εκατομμύρια ανθρώπους σε θαλάμους αερίων.
Έτσι, ο συγγραφέας επεσήμανε, πως οι Γερμανοί θα έπρεπε να εύχονται τα Χριστούγεννα για ειρήνη στη Γερμανία. «Μια ειρήνη, που θα μπορούσε πιθανώς να επιτευχθεί, μόνο με την απαλλαγή από τους εχθρούς του κράτους, όπως οι Εβραίοι, οι Τσιγγάνοι, οι κομμουνιστές, και οι ομοφυλόφιλοι.

Η άγρια νύχτα του «Σωτήρα Φύρερ»!

Η προπαγάνδα δεν τελειώνει εδώ. Ο Χίτλερ προσπάθησε, με κάθε τρόπο, να «βγάλει» τον Χριστό από τα Χριστούγεννα, που ονομάζονται «Weihnachten» (Άγια Νύχτα) στη Γερμανία, στοιχείο που βόλευε πολύ τον Φύρερ. Ωστόσο, οι Ναζί διάλεξαν ένα άλλο όνομα: «Rauhnacht» (Άγρια Νύχτα), ώστε να υπάρχει κι ένας υπαινιγμός βίας!

Ευτυχώς για τον Χίτλερ, οι Γερμανοί είχαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, το οποίο γιόρταζαν πολύ πριν ο Χριστιανισμός φθάσει στη χώρα κι έτσι, ήταν εύκολο για τους Ναζί, να ισχυριστούν ότι η «Weihnachten» ήταν μία παγανιστική γιορτή.

Οι εμπνευστές του Ολοκαυτώματος, Χάινριχ Χίμλερ και Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ, άλλαξαν ακόμη και τους στίχους στα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όπου αναφερόταν ο Ιησούς, όπως η «Άγια Νύχτα» και τα μετέτρεψαν σε ύμνους στον Εθνικοσοσιαλισμό. Κάθε αναφορά του Ιησού αντικαταστάθηκε από τον «Σωτήρα Φύρερ»!

Ο Χριστός «αφαιρέθηκε», αλλά τα πράγματα ήταν δυσκολότερα με τον Άγιο Βασίλη, τον Έλληνα χριστιανό επίσκοπο Νικόλαο του 4ου αιώνα στη Μικρά Ασία, ο οποίος μόνο Άριος δεν ήταν.
Ακόμη και οι Ναζί δε μπορούσαν να του κηρύξουν τον πόλεμο, ωστόσο του άλλαξαν το όνομα. Ισχυρίστηκαν ότι η φιγούρα με τη γενειάδα, που μοιράζει δώρα τα Χριστούγεννα στα σπίτια, ήταν ο παγανσιτικός Θεός Οντίν. Οι Χριστιανοί τον είχαν κλέψει, αλλά τώρα το όνομά του αποκαταστάθηκε.

Τα στολίδια των Χριστουγέννων

Έπρεπε, όμως, να αλλάξει και το χριστουγεννιάτικο δέντρο, παρά το γεγονός ότι ήταν απόλυτα γερμανική επινόηση. Το αστέρι στην κορυφή ενοχλούσε τους Ναζί, είτε είχε έξι αιχμές και παρέπεμπε στο άστρο του Δαβίδ, είτε είχε πέντε αιχμές και θύμιζε το κομμουνιστικό αστέρι. Οι Ναζί έβαζαν στη θέση του μία σβάστικα, έναν κεραυνό των SS, ή ένα γερμανικό τροχό.

Άλλαξε επίσης η διακόσμηση του δέντρου, με τα στολίδια να παραπέμπουν στον πόλεμο, όπως αντίγραφα χειροβομβίδων και αυτόματων όπλων, αλλά και στον σωβινισμό. Έχουν διασωθεί στολίδια όπως ασημί μπάλες με συνθήματα: «Sieg Heil», κόκκινοι λαμπτήρες που καλύπτονται από σβάστικες, και ομοιώματα σιδερένιων σταυρών και αετών. Δεν έλειπαν φυσικά οι μινιατούρες με τη μορφή του Χίτλερ, οι οποίες όμως δεν του άρεσαν και τις απαγόρευσε με νόμο.

Το 1939, τα Χριστούγεννα είχαν σχεδόν μετατραπεί σε ένα εργαλείο ναζιστικής προπαγάνδας, όπως μαρτυρά ένα άρθρο της εποχής: «Όταν γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, έχουμε συμπεριλάβει στον κύκλο της οικογένειας, όσους έχουν γερμανικό αίμα και δέχονται ως γιορτή τη «Germanethnicity», εκείνους που η τύχη δεν τους επέτρεπε να ζουν εντός των συνόρων του Ράιχ, ή κάνουν το καθήκον τους σε ξένους λαούς».

Το 1937, ο προπαγανδιστής Φρίντριχ Ρεμ έγραφε: «Δεν μπορούμε να δεχτούμε, ότι γερμανικό χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει να κάνει με μια φάτνη σε ένα παχνί στη Βηθλεέμ. Είναι αδιανόητο για μας ότι τα Χριστούγεννα και όλο τα βαθύ ψυχικό τους υπόβαθρο, είναι το προϊόν μιας ανατολικής θρησκείας».

Πάντως, η μετάλλαξη των Χριστουγέννων από τον Χίτλερ δεν κράτησε πολύ. Κατά την επέλαση των Συμμάχων το 1944, η χριστιανική επιρροή για τα Χριστούγεννα ήταν το μικρότερο πρόβλημα των Ναζί, που τα «ξαναβάφτισαν» ως ημέρα μνήμης, για όσους είχαν χάσει στον πόλεμο.

Ήταν η τελευταία χρονιά των ναζιστικών Χριστουγέννων. Μετά από τέσσερις μήνες, ο Φύρερ ήταν νεκρός και οι ύμνοι του Χίμλερ, που τραγουδήθηκαν λίγο στη μεταπολεμική Γερμανία, είχαν την ίδια τύχη με κάθε ναζιστική ιδέα. Αποκηρύχθηκαν και θάφτηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

Ίσως αυτό να εξηγεί και τη θλιβερή έκφραση του Χίτλερ στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ανάμεσα στους συνεργούς του το 1941. Πιθανόν να προέβλεπε το φάντασμα των Χριστουγέννων του μέλλοντος.
Πηγή

Γιατί ο Χριστός γεννήθηκε το 4 π.Χ. και δεν ήταν 25 Δεκεμβρίου

Αρχικά, οι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν τη γέννηση του Ιησού.

Από τις πηγές φαίνεται, ότι η γέννησή του, μάλλον έγινε το φθινόπωρο και όχι τον χειμώνα.

Περίπου τον δεύτερο αιώνα, έγινε μια προσπάθεια, να οριστεί η πιθανή ημερομηνία γέννησης.

Τα πρώτα χρόνια, τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνια, δηλαδή στις 6 Ιανουαρίου.

Από τον 4ο αιώνα, όμως, η γέννηση του Χριστού διαχωρίστηκε από τα Θεοφάνια και γιορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου.

Ο λόγος της αλλαγής ημερομηνίας ήταν να «χτυπηθεί» η μέρα λατρείας του Ανίκητου Ηλίου, που ήταν σημαντική για τους ειδωλολάτρες.

Ίδια εποχή εορτάζονταν και τα σατουρνάλια, αφιερωμένα στον Κρόνο και τα γενέθλια του Μίθρα, που τιμούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες.

Για πρώτη φορά, τα Χριστούγεννα εορτάστηκαν στις 25 Δεκεμβρίου, το 354 μ.Χ.

Ο εορτασμός εμφανίζεται στο εορτολόγιο της Ρώμης και αργότερα καθιερώθηκε στην Αντιόχεια και στην Κωνσταντινούπολη.

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν, ότι μάλλον υπολογίστηκε λάθος και η γέννηση του Χριστού, η οποία είναι τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

Αυτό το αποδέχονται και οι θεολόγοι, καθώς γνωρίζουν, ότι η ακριβής ημερομηνία γέννησης είναι ήσσονος σημασίας για τη θρησκεία.

Το 750 μ.Χ. ήταν ένα έτος ορόσημο.



Ο Άγιος Βονιφάτιος αντικατέστησε την παγανιστική λατρεία της βελανιδιάς, με το έλατο, το οποίο έγινε και το δέντρο των Χριστουγέννων.

Για τον στολισμό των δέντρων χρειάστηκαν, όμως, να περάσουν σχεδόν 5 αιώνες.

Το πρώτο στολισμένο εμφανίστηκε το 1539 και στα κλαδιά του είχε είδη ρουχισμού και άλλα χρήσιμα είδη για τους φτωχούς.

Σύμφωνα με αναφορές, ο πρώτος που στόλισε δέντρο, ήταν ο Μαρτίνος Λούθηρος.

Αργότερα, ο στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου θα επεκταθεί από τη Γερμανία, στην Πολωνία και στη Βρετανία.

Το 1816, καταγράφηκε το πρώτο στόλισμα δέντρου στη Βιέννη.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1833, μέσω του Όθωνα και των Βαυαρών, στολίστηκε δέντρο και στην Ελλάδα και στο Ναύπλιο.

Οι κάτοικοι σχημάτιζαν τεράστιες ουρές, για να θαυμάσουν το νέο έθιμο.

Το παράδειγμα του Όθωνα ακολούθησαν οι αυλικοί του και αργότερα τους μιμήθηκαν οι μεγαλοαστοί και οι υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις.

Έτσι, μπήκε σε όλα τα σαλόνια, φτωχά ή πλούσια.

Άλλωστε, από έλατα στην Ελλάδα άλλο τίποτα.

Κάτι που, κατά την άποψη των χριστιανών, έδινε την ιδέα της αναγέννησης του κόσμου μέσω του χριστιανισμού, που ήθελε να δώσει μια νέα διάσταση στα πράγματα, ξεπερνώντας τις αρχαίες θρησκείες.
Πηγή

Γιατί φοράμε βέρες;

Από το ιστολόγιο της Ξανθής
Όλα δείχνουν, πως το έθιμο της βέρας ξεκίνησε από την Αρχαία Αίγυπτο, πριν από 4.800 χρόνια. Τότε χρησιμοποιούσαν καλάμια και αγριόχορτα, που φύτρωναν στις όχθες του Νείλου.

Ο κύκλος, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, ήταν το σύμβολο της αιωνιότητας από την εποχή των Αρχαίων Αιγυπτίων.

Τα υλικά των πρώτων δαχτυλιδιών δεν ήταν πολύ ανθεκτικά. Σύντομα αντικαταστάθηκαν από δέρμα και οστά. Όσο πιο ακριβό ήταν το υλικό, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη που έδειχνε ο δωρητής στον παραλήπτη. Από τότε, το δαχτυλίδι έδειχνε πόσο «βαθιές τσέπες» είχε, αυτός που το πρόσφερε.

Το δαχτυλίδι της ιδιοκτησίας

Το έθιμο υιοθέτησαν και οι Ρωμαίοι, αλλά με τον δικό τους τρόπο. Στους γάμους των Ρωμαίων, το δαχτυλίδι δε συμβόλιζε την αγάπη του συζύγου προς τη γυναίκα του, αλλά ότι εκείνη ήταν πλέον ιδιοκτησία του. Οι ρωμαϊκές βέρες ήταν φτιαγμένες από σίδερο και τις αποκαλούσαν «Annulus Pronubus».

Στην Πομπηία έχουν βρεθεί τέτοια δαχτυλίδια, που έχουν και επιγραφές. Οι πιο συνηθισμένες ήταν οι: «Ama me», δηλάδή αγάπα με, «Amo te», σε αγαπώ ή «Bona vitam», δηλαδή καλή ζωή.

Στη χριστιανική παράδοση, οι βέρες εμφανίζονται γύρω στα 860 μ.Χ, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με το απλό, χρυσό δαχτυλίδι που ξέρουμε σήμερα. Ήταν διακοσμημένα με ανάγλυφα περιστέρια, πιασμένα χέρια, λύρες και διάφορα άλλα σύμβολα της αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης.

Η εκκλησία αποκάλεσε αυτά τα δαχτυλίδια «παγανιστικά» και ζήτησε να απλοποιηθούν. Μέχρι τον 13ο αιώνα, οι βέρες είχαν μορφή παρόμοια με τη σημερινή. Η εκκλησία θεωρούσε ότι η νέα λιτότητα της βέρας αναδείκνυε τον πνευματικό δεσμό του ανδρόγυνου, καλύτερα από τα φανταχτερά, παγανιστικά σύμβολα.

Βέρα στο δεξί

Οι Ρωμαίοι τις φορούσαν στο τέταρτο δάχτυλο του αριστερού χεριού, επειδή πίστευαν ότι από εκεί περνάει φλέβα, που πάει κατευθείαν στην καρδιά. Είχαν, μάλιστα, δώσει στη φλέβα αυτή το όνομα «Vena Amoris», δηλαδή φλέβα της αγάπης.

Με την έλευση του χριστιανισμού, επικράτησε το δεξί χέρι. Το τέταρτο δάχτυλο παρέμεινε. Τα τρία πρώτα δάχτυλα ήταν αφιερωμένα στην Αγία Τριάδα, και το τέταρτο στον σύζυγο.
Πηγή

Αν δεν ήσουν Εσύ !


"Εσύ! Η πιο μεγάλη μας χαρά, η πρώτη χαρά του κόσμου όλου. Η πρώτη! Από τότε που σκοτείνιασε ο ήλιος στο τραγικό εκείνο δειλινό του προδομένου Παραδείσου. Από τότε που σκέπασε τον ουρανό και τις καρδιές το βαρύτατο σύννεφο της αμαρτίας, του κακού, του τερατόμορφου θανάτου.
Κι έπειτα ήρθαν εκείνοι οι ατέλειωτοι χειμώνες στις καρδιές και οι θρηνητικοί των παιδιών της Εύας στεναγμοί σ’ όλης της γης τα πλάτη.
Κι έπειτα… ήρθε η δική σου η ώρα.
Το σχέδιο μυστηριώδες και ασύλληπτο είχε ετοιμασθεί πριν ακόμη δημιουργηθεί ο κόσμος. Τι σχέδιο; Σχέδιο, όταν έρθει ο κατάλληλος καιρός, ο ίδιος ο Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, να γίνει άνθρωπος, να έρθει ως άνθρωπος επάνω στη γη. Να έρθει γιατί; Όχι απλώς για να επισκεφθεί τη γη. Αλλά να έρθει ελευθερωτής του σκλαβωμένου πλάσματός του, να γίνει λυτρωτής του αποστατημένου κόσμου.
Κι αυτή ακριβώς ήταν η ώρα της νέας Εύας, αυτής της Κόρης της διαλεγμένης από την αγάπη του Θεού και προαιωνίως με σοφία προορισμένης να δώσει σάρκα και οστά στον άσαρκο, να γίνει η επίγεια Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού, Εκείνου ο Οποίος γεννήθηκε προ πάντων των αιώνων ως Θεός αληθινός εκ μόνου του Θεού Πατρός και ο Οποίος επ’ εσχάτων των αιώνων θέλησε να γεννηθεί και ως άνθρωπος εκ μόνης της Μητρός, διά της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος, «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιω. γ΄ 17).
Ήρθε λοιπόν η ώρα της αυγής μετά τη νύχτα την ατελείωτη τόσων αιώνων σκοτεινών, τόσων και τόσων γενεών. Και η ευλογημένη Κόρη, τέκνο προσευχής των δικαίων Ιωακείμ και Άννης, βλέπει το φως του ηλίου στη διεφθαρμένη Ναζαρέτ.
Κι αυτοί οι άγιοι ευγνώμονες γονείς προσφέρουν τώρα στο Θεό το δώρο που Εκείνος τους χάρισε. Την κόρη τη μονάκριβη, την πολυαγαπημένη την οδηγούν στο χώρο του Ναού. Χωρίς να ξέρουν και χωρίς ποτέ να μπορούν να φαντασθούν πως έτσι την βοηθούσαν να ετοιμασθεί γι’ αυτό που είχε εκλεγεί.
Και ετοιμάσθηκε. Χωρίς και η ίδια να γνωρίζει ή να μπορεί να φαντασθεί. Στράφηκε μόνο όλη με όλη της την ύπαρξη προς το Δημιουργό της. Σαν να ήταν φτιαγμένη, λένε οι άγιοι, ολόκληρη από ευγνωμοσύνη. Και σαν να γνώριζε ότι επρόκειτο να γίνει Μητέρα του Θεού. Ετοιμάστηκε τόσο τέλεια, ώστε κι αν ακόμη γνώριζε, λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, τίποτε παραπάνω δεν επρόκειτο να κάνει απ’ ό,τι έκανε. Τόσο τέλεια ήταν η ετοιμασία της. «Και νυμφών και ουρανός ήν αγνοούσα του ηλίου την εξ αυτής εσομένην ανατολήν». Ήταν στολισμένο νυφικό δωμάτιο χωρίς να περιμένει το Νυμφίο· ήταν ουρανός, παρόλο που δε γνώριζε ότι απ’ αυτήν επρόκειτο να ανατείλει ο ήλιος.
Αυτό το υπέρτατο θαύμα τής σε τέλειο βαθμό ετοιμασίας της Παναγίας μας εορτάζουμε κάθε χρόνο με την τόσο γλυκιά εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, γι’ αυτό και ψάλλουμε: «Σήμερον ο ναός ο έμψυχος του μεγάλου Βασιλέως εν Ναώ εισέρχεται αυτώ ετοιμασθήναι, εις θείαν κατοίκησιν. Λαοί, αγαλλιάσθε». Δηλαδή: Η Παναγία μας, που είναι ο ζωντανός ναός του μεγάλου Βασιλέως, του Θεού, σήμερα μπαίνει στο Ναό των Ιεροσολύμων, ώστε να ετοιμασθεί γι’ αυτόν το μεγάλο βασιλιά, να γίνει κατοικία του Θεού. Γι’ αυτόν λοιπόν το λόγο χαρείτε, λαοί, διότι αυτό θα φέρει τη σωτηρία σας.
Αυτή είναι η εορτή μας και αυτό είναι το θαύμα της ζωής της Παναγίας μας. Γι’ αυτό και είναι χρέος όλων μας όχι μόνο να την ευγνωμονούμε, αλλά και να αγωνιζόμαστε να ζήσουμε όπως Εκείνη έζησε. Διότι, αν δεν ήταν Εκείνη, εμείς θα ζούσαμε ακόμη στο σκοτάδι ορφανοί.
Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας, ποια θα είχαμε Μάνα τέτοιας αγάπης εμείς; Ποια χαρά θα μπορούσε να νιώσει η καρδιά μας; Ποια αγκαλιά θα μας έκλεινε στοργική στις μεγάλες και κρίσιμες ώρες των πόνων; Και ποιο χέρι απαλό με γλυκύτατο χάδι θα σκούπιζε ανάλαφρο των ματιών μας το δάκρυ;
Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία, αν δεν ήσουν Εσύ, η χαρά των αγγέλων, η γλυκιά χαρμονή, η στοργή και η ελπίδα και το φως στην ασέληνη νύχτα, στο πυκνότατο σκότος των πολλών πειρασμών της θλιμμένης ζωής μας…
Αν δεν ήσουν Εσύ, οδηγός των βημάτων μας, ασταθών και τρεμάμενων, οδηγός προς Εκείνον που είναι η ζωή και η μόνη ατελείωτη κι αιώνια χαρά μας, τον Υιό και Θεό σου…
Αν δεν ήσουν Εσύ…
Αλλά είσαι! Εσύ! Η γλυκιά μας Μητέρα.
Εσύ! Η χαρά μας.
Έλα πάλι, σκύψε με την τόση σου αγάπη και κάνε μας έτοιμους και πάρε μας τότε, στον καιρό της εξόδου μας, κράτησέ μας κοντά Σου, για να ‘μαστε πάντα μες στο φως και τη δόξα του δικού σου Υιού, του απείρου Θεού μας. "

Εικόνα : Αρχαία τοιχογραφία από την Παναγία Μακεδονίτισσα ,το καθημερινό μου καταφύγιο . Ας έχει όλους υπό την σκέπη και προστασία της

Πηγή/Αναδημοσίεσυη: http://odevontas.blogspot.gr/2011/11/blog-post_21.html

Θα έλθεις στη γιορτή μου;

Ένα υπέροχο κείμενο με ευαισθησία και αγάπη στο οποίο αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο το αληθινό μήνυμα των Χριστουγέννων. ...Θα έλθεις στη γιορτή μου; 
από τον Πατέρα Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο και το ιστολόγιο της Χριστίνας

  Θα έλθεις στη γιορτή μου;
Όπως θα ξέρεις, φτάσαμε ξανά στην ημερομηνία των γενεθλίων μου. Κάθε χρόνο γίνεται γιορτή προς τιμήν μου, έτσι κι εφέτος. 
Αυτές τις μέρες ο κόσμος κάνει πολλά ψώνια, γίνονται διαφημίσεις στο ράδιο, την τηλεόραση, το Διαδίκτυο και παντού κανείς δεν μιλά για κάτι άλλο εκτός από το τι λείπει μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα... 
Είναι ευχάριστο να ξέρω ότι τουλάχιστον μία μέρα τον χρόνο κάποιοι με σκέφτονται!
Όπως θα γνωρίζεις πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησαν να γιορτάζουν τα γενέθλιά μου. Στην αρχή φαίνονταν να καταλαβαίνουν και με ευχαριστούσαν γι' αυτό που έκανα για εκείνους. Όμως σήμερα κανείς δεν γνωρίζει πια τι ακριβώς γιορτάζουν.
Οι άνθρωποι συναντώνται και περνούν πολύ καλά, όμως κανείς δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται....
Θυμάμαι πέρυσι, την ημέρα των γενεθλίων που έκαναν μια μεγάλη γιορτή προς τιμή μου. Στο τραπέζι υπήρχαν τα πάντα, όλα ήταν διακοσμημένα όμορφα και υπήρχαν πολλά δώρα, αλλά.
Ξέρεις κάτι;...                                           
Ούτε που με κάλεσαν! Ενώ ήμουν ο επίτιμος καλεσμένος κανείς δεν θυμήθηκε να με καλέσει.  Και η γιορτή, τάχα, γινόταν για μένα...
Και όταν έφτασε η μεγάλη μέρα...  με άφησαν απ' έξω, μου έκλεισαν την πόρτα...
Παρ΄ όλο που εγώ ήθελα τόσο πολύ να βρεθώ στο τραπέζι μαζί τους...Η αλήθεια είναι ότι δεν εξεπλάγην, γιατί τα τελευταία χρόνια όλοι μου κλείνουν την πόρτα. Μιας και δεν με κάλεσαν λοιπόν, σκέφτηκα να παραβρεθώ χωρίς να κάνω θόρυβο κι έτσι μπήκα και στάθηκα σε μια γωνίτσα.
Διασκέδαζαν όλοι, κάποιοι έλεγαν ιστορίες, γελούσαν, πέρναγαν πολύ καλά, μέχρι που έφτασε ένας....
Γέρος χοντρός, ντυμένος στα κόκκινα με άσπρα γένια... Και φώναζε...  χο, χο, χο!,  λες και είχε πιει λίγο παραπάνω... κάθισε βαριά βαριά σε μια πολυθρόνα και... Όλοι έτρεξαν καταπάνω του λέγοντας... Άγιε Βασίλη! .λες και η γιορτή ήταν γι' αυτόν... Και ούτε που ήταν ο Άγιος Βασίλειος!
Ήρθαν τα μεσάνυχτα και όλοι άρχισαν να αγκαλιάζονται, άπλωσα κι εγώ τα χέρια μου ελπίζοντας πως κάποιος θα με αγκαλιάσει... Και ξέρεις; Κανείς δεν με αγκάλιασε!
Ξαφνικά άρχισαν όλοι να ανταλλάσσουν δώρα, ένας ένας τα άνοιγαν μέχρι που τελείωσαν όλα...                                                            
Πλησίασα να δω μήπως παρ' ελπίδα υπήρχε κάποιο δώρο για μένα, αλλά μάταια, δεν υπήρχε τίποτα... 
Πώς θα αισθανόσουν αν την ημέρα των γενεθλίων σου αντάλλασσαν δώρα όλοι μεταξύ τους κι εσένα δεν σου δώριζαν τίποτα;
Τότε κατάλαβα ότι εγώ περίσσευα σ΄ εκείνη τη γιορτή, βγήκα χωρίς να κάνω θόρυβο, έκλεισα την πόρτα κι αποσύρθηκα...
Κάθε χρόνος που περνάει είναι χειρότερα, ο κόσμος θυμάται μόνο το δείπνο, τα δώρα και τις γιορτές. Κανείς δεν θυμάται εμένα... 
Θα ήθελα αυτά τα Χριστούγεννα να μου επιτρέψεις να έρθω στη ζωή σου, να αναγνωρίσεις ότι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να δώσω τη ζωή μου για σένα, για να φέρω τη σωτηρία στους ανθρώπους, για να τους φανερώσω την αλήθεια, να τους κάνω πραγματικά ευτυχισμένους.
Το μόνο που θέλω σήμερα είναι να το πιστέψεις αυτό με όλη σου την καρδιά ...
Θα σου πω κάτι: σκέφτηκα, μιας και πολλοί δεν με προσκαλούν στη γιορτή που κάνουν, θα κάνω τη δική μου γιορτή και θα είναι σπουδαία, όπως κανένας δεν την έχει φανταστεί, μια γιορτή πολύ μεγάλη. Ακόμη κάνω τις τελευταίες προετοιμασίες, στέλνω πολλές προσκλήσεις και σήμερα υπάρχει μία ειδικά για εσένα. 
Θέλω μόνο να μου πεις αν θέλεις να βοηθήσεις, θα σου κρατήσω μια θέση και θα γράψω το όνομά σου, στη μεγάλη λίστα μου με τους καλεσμένους ... Ετοιμάσου γιατί όταν όλα θα είναι έτοιμα, μια μέρα που δεν θα το περιμένει κανείς, θα κάνω μια μεγάλη γιορτή...
Πάτερ Κωνσταντίνος 
 

Θα σου έδινα την ψυχή μου… να την κάνεις αγάπη τα Χριστούγεννα.

Από το ιστολόγιο του Νίκου
Astropeleki - Just another star in the webSky
ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, ερμηνευμένο από τον Γιάννη Ζουγανέλη και την Ελεονώρα Ζουγανέλη,
“Το παιδί με την σάλπιγγα”. Νικηφόρος Βρεττάκος
                 
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.


Νὰ τὴν κάνεις ἀστέρι ἢ ξύλα
ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα
στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου
ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ.
Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ
στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων.
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες
ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,
στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου...
Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη
τὰ Χριστούγεννα
.

27 Δεκεμβρίου – Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος

Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας
Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη και τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι. Αν και κουραστική η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς παρ’ όλα αυτά ο Στέφανος έβρισκε καιρό και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ».(Πραξ. Αποστόλων, στ΄8-15, ζ΄1-60). Δηλαδή ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.
Ο Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου και στη φιλανθρωπική δράση. Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Με το χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις κακοδοξίες των Ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.
Οι Ιουδαίοι, όμως, καθώς ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες ανάμεσα στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό. Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν ενσπείρει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί. Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια – κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, ορθώθηκε θυελλώδης ελεγκτής και κατήγορος. Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό. Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του, «Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». Κύριε μη λογαριάσεις σ’ αυτούς την αμαρτία αυτή.
Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.optiko.net/

Νίκος Ράπτης: Η πιο καταδιωκόμενη θρησκεία στον κόσμο

Πολλοί από μας που λόγω των ημερών ξαναθυμηθήκαμε το επεισόδιο της σφαγής των νηπίων από το Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, πιθανότατα να το βρήκαμε λιγάκι υπερβολικό. Τίποτα στην καθημερινή μας εμπειρία δε δικαιολογεί τόση βία. Τουλάχιστο έτσι νομίζουμε: στις 21 Οκτωβρίου, Σύριοι ισλαμιστές αντάρτες εισέβαλαν στην κωμόπολη Σαντάντ, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα Συρίας-Λιβάνου. Ο οικισμός ανακαταλήφθηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις μετά από σκληρές μάχες, που διήρκεσαν μια εβδομάδα. Μετά την ανακατάληψή του, αποκαλύφθηκε ομαδικός τάφος με πάνω από 40 σορούς χριστιανών, ανάμεσα στις οποίες εκείνες πολλών γυναικών και παιδιών. Στους κατοίκους του Σαντάντ, το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο θα πρέπει να φαίνεται πολύ ρεαλιστικό. Θα φαινόταν και σε μας, αν τα εγχώρια ΜΜΕ είχαν την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώνουν καλύτερα για όσα συμβαίνουν στον κόσμο.

Ο διωγμός κατά των χριστιανών δεν αφορά μόνο τη Συρία. Στο Ιράκ, το Πακιστάν, τη Νιγηρία, την Αίγυπτο, την Ινδία, την Κίνα, το Βιετνάμ, τη Βόρειο Κορέα κ.λπ. ο αντιχριστιανισμός εγκαθίσταται ως ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της διεθνούς πραγματικότητας. Πρόσφατα ο πρίγκιπας Κάρολος προειδοποίησε πως ο χριστιανισμός κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τη γενέτειρά του, τη Μέση Ανατολή. Η βρετανική κεντροαριστερή εφημερίδα Γκάρντιαν χαρακτήρισε τους διωγμούς κατά των χριστιανών «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Σύμφωνα με την δεξαμενή σκέψης Civitas, το 10% των χριστιανών του κόσμου υφίσταται διώξεις για την πίστη του: από πιέσεις στον επαγγελματικό ή τον κοινωνικό του χώρο ως νομικές παρενοχλήσεις, διώξεις και φυσική βία –που καταλήγει στο θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. 10% των χριστιανών είναι 200 εκατομμύρια άνθρωποι. Σήμερα ο χριστιανισμός είναι η πιο καταδιωκόμενη θρησκεία στον κόσμο.

Γιατί αυτό; Αναφέρονται λόγοι κοινωνικοί, ιδεολογικοί, ιστορικοί, γεωπολιτικοί, οικονομικοί, πολιτισμικοί κ.ο.κ. Οι πάντες όμως συμφωνούν πως στους παράγοντες που διευκολύνουν το διωγμό των χριστιανών εξέχουσα θέση καταλαμβάνει η αδιαφορία των ομοθρήσκων τους στη δύση. Ναι, καλά το καταλάβατε: ανάμεσα στις αιτίες που 200 εκατομμύρια χριστιανοί καταδιώκονται (απολύονται, διώχνονται από τις γειτονιές τους, φυλακίζονται, κακοποιούνται, δολοφονούνται) για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, είναι που εμείς στη δύση, δεν δίνουμε δεκάρα. Δεν είμαστε αμέτοχοι, αλλά συμμέτοχοι.

Ειδικά στην Ελλάδα, το θέμα έχει στην κυριολεξία αποσιωπηθεί: οι πολιτειακοί, πολιτικοί ή θρησκευτικοί μας ηγέτες σπανίως αναφέρονται σε αυτό. Τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα απαξιώνουν να αναπαράγουν τα σχετικά ρεπορτάζ των ξένων ειδησεογραφικών δικτύων. Τα συνήθως λαλίστατα κόμματά μας προφανώς δεν έχουν ακούσει τίποτα για το έγκλημα. Πιθανότατα όλοι αυτοί να προεξοφλούν πως δεν μας νοιάζει, πως πρόκειται περί επουσιώδους ζητήματος, πως η εξαφάνιση των χριστιανών από το μισό πλανήτη είναι προδιαγεγραμμένη. Μερικοί μπορεί να δικαιολογούν κιόλας την αντιχριστιανική βία, κάνοντας ανιστόρητους -και διαστροφικούς εδώ που τα λέμε- συμψηφισμούς. Υπάρχουν κι εκείνοι που επιχαίρουν ανοικτά: σε ένα κοινωνικό δίκτυο, κάτω από μια φωτογραφία δεκάδων απανθρακωμένων πτωμάτων που (λανθασμένα) γραφόταν πως απεικόνιζε αντιχριστιανική επίθεση, ένα μέλος μιας ομάδας «άθεων και αγνωστικιστών» σχολίασε: «καλή φάση!»

Ό,τι κι αν συμβαίνει, μέρες που είναι, να συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστο πως η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε το διωγμό 200 εκατομμυρίων χριστιανών στον κόσμο δε μας χαρακτηρίζει μόνο προσωπικά ή συλλογικά: αποτελεί, με εντελώς υλικό, απτό τρόπο, ένα από τα σημαντικότερα όπλα που διαθέτουν οι διώκτες εκατομμυρίων συνανθρώπων μας, που, σαν κι εμάς, μόλις γιόρτασαν Χριστούγεννα. Μόνο που εκείνοι το έκαναν με το φόβο στην καρδιά -και με κίνδυνο της ζωής τους.

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=25527&sw=1301
Αναδημοσίευση: http://e-theologia.blogspot.gr/2013/12/blog-post_26.html

Με χρώματα και σχήματα... η θεολογία της Γεννήσεως του Χριστού

 Από το ιστολόγιο του Νίκου

    Ερμηνεία στην εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού κατά την ορθόδοξη  βυζαντινή παράδοση

Ένα καταπληκτικό βίντεο από το πανέμορφο ιστολόγιο optiko.net  μια ακόμη πολυδιάστατη ομιλία του π. Νικόδημου Καβαρνού 
για το γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως!!! 
Κάθε εικόνα είναι σαν ένα ολόκληρο βιβλίο, που μας διδάσκει. «Βιβλία των αγραμμάτων» ονομάζει τις εικόνες ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, γιατί αποτυπώνονται εκεί παραστατικά η διδασκαλία της Εκκλησίας μας.


Ο πατήρ Νικόδημος Καβαρνός στο optiko.net μας περιγράφει την θεολογία της Γεννήσεως του Χριστού μέσα από το πρίσμα της Ορθόδοξης Αγιογραφίας και υμνολογίας. Πώς μέσα σε μια συμφωνία χρωμάτων, διαστάσεων, θεμάτων και μορφών, όλος ο Θεός είναι παρών στην εικόνα και ταυτόχρονα όλος ο άνθρωπος, σε μια τέλεια ισορροπία.

Προσκυνώντας την εικόνα της Γεννήσεως ανταποκρίνεται στο κέλευσμα της ψαλμωδίας «δεύτε ίδωμεν πιστοί» και «βλέπει» με τα μάτια του την θεολογία της σαρκώσεως αισθανόμενος την ευφροσύνη της θείας συγκαταβάσεως.

Ποια είναι η χριστιανική παράδοση 15 αιώνων για την απεικόνιση της γεννήσεως;
-ένα Σπήλαιο ή μια φάτνη με όλα τα παρελκόμενα (άχυρα κτλ);
- ή μήπως η απεικόνιση των ποιμένων, των μάγων και του αστεριού;
- από πού πηγάζει το φως και ποιος είναι ο χρόνος της εικόνας;
Πώς όμως μια Βυζαντινή αγιογραφία μπορεί να εκφράσει τις τόσο βαθιές και ουσιαστικές αλήθειες των Χριστουγέννων;

Το βίντεο απαντά σε όλα αυτά τα ερωτήματα.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Γεννήθηκε η ευσπλαχνία...


Αυτές τις μέρες μέσα σε μια κάρτα ευχών μου ήρθε αυτό το όμορφο ποίημα το οποίο χωρίς καμία δόση υπερβολής με συγκλόνισε. Ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας. Και αυτό κάνω. Άλλωστε αυτό το νόημα έχει και το blogging να εκφράζουμε και να κοινωνούμε στο ποσοστό που ο χώρος αυτός μπορεί εισαγωγικά να διακονήσει. Γιατί οι αληθινές σχέσεις είναι σαφέστατα πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ευχαριστώ τον blogger
Γ.Καπετανάκης http://e-lithi.blogspot.com/
Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες, μου λέει –γεννήθηκε η ευσπλαχνία.»
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ,
γιατί θα περνούσαν αιώνες
και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.
Τ. Λειβαδίτης

Τα Τίμια Δώρα Λιβάνι, Σμύρνα και Χρυσό


Το Λιβάνι ήταν ένα άρωμα που χρησιμοποιούσαν οι Ιουδαίοι και σαν δώρο συμβόλιζε πως ο Χριστός θα γινόταν αγαπητός.
Το χρυσάφι ήταν το αγαθό των Βασιλιάδων, πράγμα που συμβόλιζε την ιδιότητα ως Βασιλιά που έχει ο Χριστός για τους Χριστιανούς.
Η Σμύρνα ήταν άρωμα που τοποθετούσαν στους νεκρούς για να μυρίζουν ωραία, πράγμα που συμβόλιζε πως ο Χριστός θα υπέφερε και θα πέθαινε.
Λιβάνι κοινώς λιβάνι η λιβανωτός: αρωματική ελαιώδης ρητίνη του δένδρου βοσουελλίας της καρτερεί-ου, πού φύεται στις αμμώδεις εκτάσεις της Αραβίας, της Σομαλίας, των Ινδιών και του Λιβάνου. Χρησιμοποιήθηκε σαν θυμίαμα για κοσμική και λατρευτική χρήση από τα πανάρχαια χρόνια (Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Εβραίοι).
Μύρα κοινώς μύρον ή μύρρα: αρωματική υδατοδιαλυτή ρητίνη του φυτού μύρρας της κομμιοφόρου και άλλων συγγενών πού φύονται στην Αραβία και την Αιθιοπία.
Στα δώρα των μάγων δόθηκαν οι εξής συμβολισμοί σε σχέση με τον Χριστό:

Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη - Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη - Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:
Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!
Ο προβλεπτικός ο κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί οικοκυράδες, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα, κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ' έβλεπέ τις, πρωί και βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες,

Οι συγκληρονόμοι της Επαγγελίας


                Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις της οι άνθρωποι δεν έχουμε καιρό να μελετήσουμε την πνευματική μας Ιστορία. Δεν έχουμε την δυνατότητα να κατανοήσουμε τι έχουμε κληρονομήσει από το πνευματικό μας παρελθόν. Γι’ αυτό και οι γιορτές της πίστης μας αποτελούν ευκαιρίες για να ξαναδούμε στοιχεία της ζωής μας, τα οποία κάποτε είχαμε ακούσει, χωρίς όμως να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε την σημασία τους για τον καθέναν μας. Η Εκκλησίας μας, την Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, έχει ορίσει να διαβάζεται ένα απόσπασμα από την προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, το οποίο αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη και την πίστη που επέδειξαν οι προπάτορες του Χριστού, την εμπιστοσύνη δηλαδή στο Θεό και την αμεσότητα της προσωπικής σχέσης την οποία είχαν μαζί Του όλες εκείνες οι σπουδαίες μορφές, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Γεδεών, ο Βαράκ, ο Σαμψών, ο Ιεφθάε, ο Δαβίδ, ο Σαμουήλ και όλοι εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες που προετοίμασαν τον κόσμο για τον ερχομό του Χριστού και τον τρόπο που ο άνθρωπος θα μπορούσε να συναντήσει τον αληθινό Θεό, όταν ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου να γίνει άνθρωπος.
 Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Απόστολος αναφέρει ότι όλοι αυτοί οι προπάτορες του Κυρίου μας υπήρξαν «συγκληρονόμοι της επαγγελίας της αυτής» (Εβρ. 11, 9). Ήταν δηλαδή κληρονόμοι της ίδιας υπόσχεσης που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο, ότι θα τον λυτρώσει από την φθορά και τον θάνατο, ότι θα του χαρίσει την γη της Επαγγελίας και ότι δεν θα εξαλειφθεί από τη γη το μνημόσυνό του. Και όλα αυτά στα πλαίσια της σχέσης, της διαθήκης, δηλαδή της συμφωνίας την οποία ο άνθρωπος είδε να δίδεται από τον Θεό με μόνη αιτία την υιοθεσία, την σχέση πατρότητας και υιότητας  που ο Θεός έχει με το ανθρώπινο γένος, η οποία πηγάζει από την αγάπη του Θεού και όχι από κάποια συναλλαγή ή συμφέρον. Αυτής της επαγγελίας συγκληρονόμοι είμαστε και εμείς, μόνο που είμαστε μέλη όχι μόνο της Παλαιάς αλλά και της Καινής, της νέας Διαθήκης, την οποία προσέφερε ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού όχι μόνο σε έναν λαό, αλλά σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Των τριών υποσχέσεων του Θεού είμαστε συγκληρονόμοι εν Χριστώ.
Λυτρωθήκαμε από την φθορά και τον θάνατο. Θάνατος είναι ο χωρισμός μας από τον Θεό, τόσο στην παρούσα όσο και στην αιώνια ζωή. Θάνατος είναι η υιοθέτηση του δικού μας θελήματος ως κινητήριας δύναμης της ζωής μας, η χρήση της ελευθερίας μας με σκοπό να υπερβούμε ή να αρνηθούμε την σχέση που ο Θεός έχει μαζί μας, δηλαδή η άρνησή μας στην πράξη με την αμαρτία να δεχθούμε τον Θεό ως Πατέρα μας και η μόνιμη ανταρσία εναντίον Του, με τελικό γνώμονα να απολαύσουμε την ζωή μας χωρίς την παρουσία Του. Θάνατος είναι η ίδια η αμαρτωλότητα στην οποία έχουμε καταδικάσει την ύπαρξή μας, διότι είναι αδύνατον να αγαπούμε με όλες μας τις δυνάμεις, όχι μόνο τον Θεό, αλλά και τον άνθρωπο και τον κόσμο. Και τα πάντα περιπίπτουν στην φθορά. Μαζί με τον πνευματικό θάνατο, επέρχεται ο σωματικός. Και την ίδια στιγμή κινδυνεύουμε με αιώνιο θάνατο, με έναν χωρισμό από τον Θεό που θα κρατήσει για πάντα. Διότι η ύπαρξη που δεν αναζητεί και δεν αγαπά τον Θεό, που δεν θέλει να είναι παιδί του Θεού, παγιώνει την εαυτό της σε μία ακοινωνησία, αγνωσία του Θεού, άρνηση να κοινωνήσει μαζί Του εν αγάπη και στην αιωνιότητα, πρώτα της ψυχής και κατόπιν και του σώματος, μετά την ανάσταση των νεκρών. Ο Χριστός μας λύτρωσε από τον πνευματικό θάνατο προσλαμβάνοντας την φύση μας και αγιάζοντάς την. Διότι έδειξε ότι με την βοήθειά Του και την παρουσία Του στις καρδιές μας, με τον τρόπο της αγάπης προς Εκείνον και τον πλησίον, πέφτουν τα τείχη της αμαρτίας στην σχέση μας με τον Θεό. Αρκεί να υπάρχει η εκζήτηση του Χριστού στην ζωή μας και ο αγώνας να κατοικεί Εκείνος στις καρδιές μας.
Μας χαρίστηκε η γη της Επαγγελίας. Είναι ο Παράδεισος της ζωής εν Εκκλησία. Είναι η νέα γη Χαναάν. Μόνο που δεν περιλαμβάνει μόνο την υλική ομορφιά η εκκλησιαστική ζωή, αλλά και την πνευματική. Και όπως οι Εβραίοι κλήθηκαν να πολεμήσουν στην γη της Επαγγελίας για να την κρατήσουν δική τους, κλήθηκαν να την καλλιεργήσουν, να εργαστούν δηλαδή σ’ αυτήν και να την διαφυλάξουν ως γη του λαού του Θεού, έτσι και ο καθένας από εμάς, όντας μέλος της Εκκλησίας, καλείται να συνειδητοποιήσει την χάρη και την ομορφιά της κλήσης του και του τρόπου ζωής που έλαβε ως δωρεά παρά Θεού, να εργαστεί με τον πνευματικό αγώνα να καλλιεργήσει τα χαρίσματα που του δόθηκαν, να πολεμήσει τους πνευματικούς εχθρούς του που είναι τα πάθη, αλλά και η αίσθηση ότι μπορεί χωρίς τον Θεό, μπορεί χωρίς τον συνάνθρωπο, με μόνο κριτήριο τον εαυτό του και το «εγώ» του, να πολεμήσει τον πειραστή διάβολο, ο οποίος συνεχώς ενσπείρει λογισμούς αμφιβολίας και απόγνωσης στις ψυχές μας. Κι αυτός ο αγώνας χρειάζεται ηγέτη, όπως οι Εβραίοι είχαν τους προπάτορες, αλλά και τους κριτές και τους βασιλείς τους, όπως και τους προφήτες. Έτσι κι εμείς έχουμε αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας τον Κύριό μας,  αλλά και τους πνευματικούς μας πατέρες. Μπορούμε να νικήσουμε και να ζήσουμε την γη της Επαγγελίας, τον Παράδεισο της Εκκλησίας από αυτήν την ζωή, για να είναι η ευλογία τέλεια στην αιωνιότητα.
Το μνημόσυνό μας δεν θα σβήσει ποτέ από την γη. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μία υπόσχεση αθανασίας δια της καταγραφής των γενεαλογικών δένδρων μας, μία διατήρηση της μνήμης μας στις καρδιές των ανθρώπων που μας αγαπούνε, ένα παρελθόν το οποίο αφήνει ονόματα και τίποτε άλλο. Είναι η α-λήθεια (μη λήθη) της αγιότητας. Οι άνθρωποι που αγαπούνε τον Θεό δεν διαγράφονται ούτε από την μνήμη του Ιδίου, ούτε από την μνήμη και την ζωή της Εκκλησίας και των μελών της, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τιμώνται όχι μόνο ως πρόσωπα, αλλά ως εκείνοι οι οποίο κράτησαν ακέραιη την επαγγελία του Θεού και την κληροδότησαν σε μας. Δημιουργείται έτσι μία ιστορική αλυσίδα, η οποία είναι αλυσίδα πίστης και ζωής αγάπης προς τον Θεό. Τη ίδια στιγμή αυτή η αλυσίδα είναι ανοιχτή, να συμμετέχει ο καθένας μας, αρκεί να έχει πίστη, μετάνοια, αλήθεια και νόημα στη ζωή του. Και εμείς μπορούμε να κληροδοτήσουμε στους μετέπειτα όχι μόνο το όνομά μας, αλλά, κυρίως, τον τρόπο της ζωής μας. Έτσι ουδέποτε θα σβήσει το μνημόσυνό μας από την γη, όπως βλέπουμε στις αγιολογικές δέλτους της Εκκλησίας μας. Και είναι ο Χριστός και πάλι που θα μας βοηθήσει να αντέξουμε. Αυτός που θα φανερώνει την ευλογία της ζωής μας, αρκεί να καταβάλουμε τον δέοντα κόπο και να ενεργοποιούμε την οδό της αγιότητας εντός μας, αποδεχόμενοι την κλήση Του.
 Ζούμε σε μία εποχή όπου δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι είδους επαγγελίας συγκληρονόμοι είμαστε. Η Γέννηση του Χριστού ας μας δώσει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε στην οδό της πίστης. Να σπουδάσουμε τα πρότυπά μας και να δοξάσουμε τον Θεό που μας αγάπησε και μας αγαπά. Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη. Και οι καρδιές μας ας ετοιμαστούν για την υποδοχή Του και την βίωση του τρόπου που μας δίδαξε, εν τη Εκκλησία.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Τρισδιάστατη εικονική περιήγηση στην Εκκλησία της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Ιερουσαλήμ

Δεύτε Λάβετε Φως – θέμα των Χριστουγένων


Ο Δημήτρης Καραβασίλης παρουσιάζει την ομιλία του καθηγητή του Πανεπιστημίου Σωτηρίου Δεσπότη με θέμα την έκ-ληξη των Χριστουγένων. Μέσα απο την πορεία της ομιλίας αντιλαμβανόμαστε οτι ο σύγχρονος τρόπος εορτασμού απέχει πολύ απο τα γεγονότα που συνέβησαν τότε και έδωσαν αφορμή για τον σημερινή εορτή. Επίσης τονίζεται οτι το κέντρο ττου Χριστιανισμού δεν είναι τα Χριστούγεννα αλλά ο θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού.
Πατήστε εδώ για να την  ακούσετε

Βγήκα κι εγώ για κάλαντα -Δημήτρης Καραβασίλης

Πρωί πρωί πήρα τους δρόμους από το ένα χέρι και από το άλλο το καμπανάκι μου. Γυρόφερα την πόλη δυο τρεις φορές. Μπήκα σε καταστήματα, χτύπησα πόρτες σπιτιών και ξανά στους δρόμους.
Δεν χόρταινε η ψυχή μου να μοιράζεται τούτα τα θαυμάσια νέα. Είναι από κείνα τα νέα που λες πως τα κάλαντα έγιναν μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν τέτοια νέα.
«Να τα πούμε;» ρωτούσαν οι μικροί καλαντιστές
Είδα πως δεν πήγαιναν πουθενά να τα επιβάλλουν. Ρωτούσαν. Σου λέει μπορεί κάποιος να μην ήθελε να ακούσει. Δικαίωμα στην μιζέρια και την κατάθλιψη έχουν όλοι.
Σαν έπαιρναν την άδεια τότε ξεκινούσε τραγουδιστά το μεγαλείο της είδησης.
Μα το μεγαλείο αυτό μονάχα σε υπέροχους ανθρώπους ταιριάζει.
«Καλην ημέραν άρχοντες» τραγουδούσαμε μικροί και μεγάλοι . Ακούς; «Άρχοντες!»
Την είδηση αυτή μονάχα άρχοντες την ακούν. Το πιο υπέροχο βέβαια είναι πως όλοι ήταν άρχοντες. Όσοι μας έδωσαν την άδεια να μοιραστούμε την χαρά μαζί τους, ήταν όλοι άρχοντες. Ούτε φτωχοί, ούτε πλούσιοι. Ήταν όλοι άρχοντες. Και ο ορισμός τους ήταν να μπούμε στον αρχοντικό τους και να τους κάνουμε την καρδιά περιβόλι.
«Ο Χριστός γεννιέται σήμερα» τους είπαμε. Δεν γεννήθηκε χθες, κάποτε, και εμείς έτσι το θυμόμαστε σαν παραμύθι που δεν νοιάζει κανέναν. Σήμερον γεννάται!
Οι καλαντιστές έτσι όπως ξεχύθηκαν στην πόλη μας είναι οι αντάρτες  της θλίψης και της απελπισίας. Αυτές οι φωνές όσο βαστά τούτη η επανάσταση, θα ποτίζουν το δένδρο της ελπίδας.
Οι πόρτες των σπιτιών μας τούτο το πρωί από ταφόπλακες μοναξιάς, γίνανε παράθυρα ολάνοιχτα στον ήλιο. Οι κλειδαριές έσπασαν μαζί με το κατσούφικο προσωπείο.
Το όραμα μας είναι μια μέρα να μην έχει μείνει καμιά πόρτα κλειστή, κανένας φόβος να θολώνει το μυαλό και την καρδιά. Όλη η πόλη μας να τραγουδά την είδηση πως ο Χριστός γεννιέται σήμερα. Να συναντηθούμε επιτέλους όλοι πρόσωπο με πρόσωπο, να αγκαλιαστούμε και να ξαναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον όπως είμαστε πραγματικά. Άνθρωποι.

Κάλαντα



Από την Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα

 Τα κάλαντα δεν είναι παρά το ευαγγέλιο σε τραγούδι. Τα καλά νέα τα λένε τραγουδιστά, και οι άγγελοι των καλών νέων δέχονται τα συγχαρίκια σε κεράσματα και νομίσματα.
Σήμερα οι μικροί μας άγγελοι έπιασαν δουλειά πρωί πρωί με το αγιάζι. Και ανάμεσα στις δουλειές της παραμονής, ανασαίνουμε για λίγο με τις χαρμόσυνες φωνές.

Χριστούγεννα πρωτούγεννα, πρώτη γιορτὴ τοῦ χρόνου,
γιὰ ἐβγᾶτε, δέστε, μάθετε, πὼς ὁ Χριστὸς γεννιέται,
γεννιέται κι ἀναθρέφεται στὸ μέλι καὶ στὸ γάλα,
τὸ μέλι τρῶν᾿ οἱ ἄρχοντες, τὸ γάλα οἱ ἀφεντάδες
καὶ τὸ μελισσοχόρταρο τὸ λούζουντ᾿ οἱ κυράδες.

Κυρὰ ψιλή, κυρὰ λιγνή, κυρὰ γαϊτανοφρύδα,
κυρὰ μ᾿ ὅταν στολίζεσαι νὰ πᾷς στὴν ἐκκλησιά σου,
βάζεις τὸν ἥλιο πρόσωπο καὶ τὸ φεγγάρι ἀγκάλι
καὶ τὸν καθάριο αὐγερινὸ τὸν βάζεις δαχτυλίδι.

Ἐμεῖς ἐδῶ δὲν ἤρθαμε νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε,
μόνο σᾶς ἀγαπούσαμε κι ἤρθαμε νὰ σᾶς δοῦμε·
ἐδῶ ποὺ τραγουδήσαμε πέτρα νὰ μὴ ραγίσει
κι ὁ νοικοκύρης τοῦ σπιτιοῦ πολλοὺς χρόνους νὰ ζήσῃ.

Δῶστε μας καὶ τὸν κόκορα, δῶστε μας καὶ τὴν κότα,
δῶστε μας καὶ πέντ᾿ ἕξ᾿ αὐγά, νὰ πᾶμε σ᾿ ἄλλη πόρτα.



Το έθιμο δεν είναι μόνο ελληνικό. Σε όλο τον κόσμο τέτοια μέρα τα παδιά τραγουδούν τον ερχομό του Χριστού. Aς μεταφερθούμε στη βικτoριανή Αγγλία για να ακούσουμε πώς μας παραδίδει τα κάλαντα η Ελίζαμπεθ Γκάσκελ, σε ένα πολύ χαριτωμένο χριστουγεννιάτικο αφήγημα.

Στὸν Ἰωσὴφ ἀκούστηκε ἀγγελικὴ λαλιὰ
«Ἡ νύχτα θα γεννήσει τὸν οὐράνιο βασιλιά
Μήτε σὲ σπίτι ἔρχεται μήτε σ’ ἀρχοντικὰ
Ὴ παραδείσια δώματα, μ’ ἀνάμεσα στὰ ζά
Δὲν θὰ τὸν ντύοσυν ἁπαλὰ μὲ ροῦχα πορφυρὰ
Παρὰ μ’ ἁπλὰ λινόρουχα σὰν ὅλα τὰ μωρὰ
Καὶ δὲν θὰ τὸν λικνίσουνε σ’ ἀσήμι ἢ σὲ χρυσὸ
Ἀλλὰ σὲ κούνια ξύλινη σὲ χῶμα λασπερό»
http://www.maistros.info/shop/index.php?productID=187  http://www.maistros.info/shop/index.php?productID=191

Αγία Ευγενία (†24 Δεκεμβρίου): Ένας … ταπεινός Επίσκοπος!

Από την Πεμπτουσία

Πηγή: http://pyrography-falideas.blogspot.gr/
Πηγή: http://pyrography-falideas.blogspot.gr
Σήμερα γιορτάζει μια μεγάλη αγία. Η αγία οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία. Ήταν στα χρόνια του Δεκίου, 3ος  αιώνας στα μισά. Στην παλιά Ρώμη. Στην κοσμοκράτειρα Ρώμη. Γιατί μετά είναι και η νέα Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη, γι’ αυτό το Συνα­ξάρι την αντιδιαστέλλει. Αν και τότε δεν είχε γίνει ακόμη. 
Λοιπόν. 
Οι γονείς της ειδωλολάτρες, αλλά καλόκαρδοι και φιλάνθρωποι. Κι η Ευγενία βλαστά­ρι καλό. Δεν ήτο χριστιανή. Αλλά είχε χριστιανική και καλοσυνάτη ψυχή. Έφυγαν οι γονείς της από τη Ρώμη, τους έστειλε ο αυτοκράτορας, τον πατέρα της Φίλιππο, δηλαδή, να γίνει διοικητής στην Αλεξάν­δρεια. Στην πόλη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Την ένδοξη. Εκεί που άνθισαν τα Γράμματα, οι τέχνες, ο πολιτισμός, και τόσα άλλα.
 Η Ευγενία, που της άρεσαν τα Γράμματα κι η Φιλοσοφία και οι τέχνες, σπούδασε και

Ὁ Δυσμᾶς καί ὁ Γεστᾶς! (Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους)

Από το Κάθε Μέρα 
 
Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους: όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη και πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να κατακλέψουν τους οδοιπόρους.
 Ο δίκαιος Ιωσήφ οδηγούσε το γαϊδουράκι, πάνω στο οποίο ήταν φορτωμένα τα λίγα υπάρχοντά τους και όπου επέβαινε η Υπεραγία Θεοτόκος, κρατώντας στο στήθος της τον Υιό της.
 Οι ληστές άρπαξαν το γαϊδουράκι με σκοπό να το οδηγήσουν μακριά, και ένας απ’ αυτούς πλησίασε τη Μητέρα του Θεού για να δει τι κρατούσε κατάστηθα. Μόλις αντίκρισε το Χριστό-νήπιο, εξεπλάγη από την ασυνήθιστη ομορφιά Του και τότε, μέσα στην έκπληξή του, αναφώνησε: 
«Και ο Θεός αν έπαιρνε σάρκα ανθρώπινη, δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφος απ’ αυτό το Παιδί!».
 Κατόπιν ο ληστής πρόσταξε τους συνεργούς του να μην αρπάξουν τίποτα απ’ αυτούς τους οδοιπόρους.

Γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον γενναιόδωρο αυτό ληστή, η Παναγία Θεοτόκος του είπε: «Γνώριζε ότι το Παιδί αυτό θα σε ανταμείψει με ανταμοιβή μεγάλη, επειδή εσύ σήμερα Τον προστάτευσες». Τριάντα τρία χρόνια αργότερα ο ίδιος άνθρωπος κρεμόταν στο Σταυρό, για τα παραπτώματά του, σταυρωμένος στα δεξιά του Σταυρού του Χριστού. Το όνομά του ήταν Δυσμάς και το όνομα του άλλου, εξ αριστερών, ληστή ήταν Γεστάς. Βλέποντας ο Δυσμάς τον Δεσπότη, τον αθώο και αναμάρτητο Ιησού Χριστό, σταυρωμένο, μετανόησε για κάθε κακό που είχε κάνει στη ζωή του. Όταν ο Γεστάς βλασφήμησε εναντίον του Κυρίου, ο Δυσμάς Τον υπερασπίστηκε λέγοντας: ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε (Λουκ. 23, 41).

Ο Δυσμάς επομένως ήταν ο σοφός ληστής στον οποίον είπε ο Χριστός μας: αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω (Λουκ. 23. 43). Ο Κύριος χάρισε τον Παράδεισο σ’ αυτόν που Του χάρισε τη ζωή, όταν ήταν Παιδί!
 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...