Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

«Δεν έχεις Πίστη , όταν τα στάχια σου προσμένεις να γενούν σιτάρι... »

Πίστη

Δεν έχεις Πίστη, όταν τα στάχια σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι,
κι από τ' άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες,
προσμένεις καρπερό βλαστάρι!
Πίστη έχεις, όταν από το χέρσωμα
κι από τα αστραποκαμένα ξύλα,
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.
Δεν έχεις Πίστη, όταν, πηγαίνοντας
το δρόμο του βουνού, προσμένεις
να φτάσεις ως το ανάερο ψήλωμα
κάποιας κορφής μαρμαρωμένης.
Πίστη έχεις, όταν, αλυσόδετος,
μέσα από τα βάθη της αβύσσου,
προσμένεις ως τα ουράνια ελεύτερο
να φτερουγίσει το κορμί σου.
Δεν έχεις Πίστη, όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ άστρα,
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξη η αυγή ροδογελάστρα!
Πίστη έχεις, όταν- όσο αλόγιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει-
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.
Δεν έχει Πίστη, όταν, πιστεύοντας,
ρωτάς την κρίση και τη γνώση!
Δεν έχεις Πίστη, όταν την πίστη σου
στο λογικό έχεις θεμελιώσει!
Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,
κι αν κάποιο σου τάμα είναι αδύνατο,
προσμένεις να γενεί το θάμα.

 
Γεώργιος Δροσίνης

«Η ιστορία ενός πρόσφυγα…»



Mε αφορμή ένα βιβλίο… 
Και τούτη η μέρα άρχισε με καλημέρες… καλημέρες σε διάφορες γλώσσες. Μια  καλημέρα δυνατή, σιγανή, χαμογελαστή, παιχνιδιάρικη, λυπημένη και ανοιξιάτικη!

Κι ύστερα είπαμε καλημέρα στη γλώσσα της Νικολέτας, της Υακίνθης, του Αλέξανδρου, στα ρώσικα, στα αγγλικά, στα αλβανικά, στα γαλλικά, τα γερμανικά, τα βουλγάρικα ,τα τούρκικα και τα αραβικά!
Κι είδαμε ένα μικρό animation video με εικόνες από χώρες διαφορετικές, φτωχότερες από την δική μας. Τα παιδιά εκεί  δεν είχαν τα δικά μας παιχνίδια,  τα δικά μας σχολεία, την δική μας αυλή.
Άραγε, αναρωτηθήκαμε, σε όλες τις χώρες του κόσμου τα παιδιά πάνε διακοπές;
Έχουν ζεστό φαγητό κάθε μέρα; Έχουν ρούχα καθαρά; Έχουν νερό; Έχουν φαγητό; Έχουν σχολεία;
Νηπ : Έχετε ακούσει ποτέ τη λέξη « πρόσφυγας»; Ποιο  είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας την;
Νήπια : Προσοχή, πρόσωπο, πρόσεχε, σου προσφέρω κάτι ….και ένα κοριτσάκι είπε…:
Όταν φεύγω από τη χώρα μου γιατί γίνεται πόλεμος … Κάτι ήξερε, κάτι είχε ακούσει, παραπάνω!
Κι ύστερα είδαμε το  βίντεο της Shahad  και η συζήτηση προχώρησε παραπέρα… Μια σειρά από φωτογραφίες δόθηκαν στα παιδιά και από χέρι σε χέρι τις είδαν όλες. Κι άνοιξαν τα μάτια τους διάπλατα, κι αναρωτήθηκαν, κι ένα σωρό απορίες και ερωτήματα δημιουργήθηκαν. Κι ένα άλλο κορίτσι έκανε τα χέρια του σαν να προσεύχονταν να μην υπάρχουν παιδάκια, μοναχά τους, στον κόσμο. Και περιγράψαμε τα συναισθήματα..
Φόβος, λύπη, στεναχώρια, πείνα, δίψα, ασχήμια!
Κι είδαμε στο χάρτη την Μεσόγειο θάλασσα  και την Συρία και ένα σωρό άλλες χώρεςκαι είπαμε πως ο πόλεμος είναι λίγο …μακριά!
Κι ύστερα ξεκίνησε η ιστορία του Χάρη και του Φάρι…ένα παραμύθι που ίσως και να είναι αληθινό, για δυο παιδιά που ενώνονται με τα δεσμά της φιλίας, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης . Το ένα ζει στην Ελλάδα… το άλλο είναι πρόσφυγας από τη Συρία …
«…Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… ή καλύτερα στις μέρες μας… ένα μικρό αγόρι που κάθε μέρα κάνει την ίδια διαδρομή για το σχολειό του, από την άκρη του χωριού, την κεντρική πλατεία και την γέφυρα. Εκεί κάτω από τη γέφυρα μέρες τώρα υπάρχει ένα μικρό γκρι κουβάρι από ρούχα, που το συναντά κάθε πρωί. Ώσπου μια μέρα αυτό το κουβάρι κουνήθηκε και ήταν …ένα παιδί. Ένα μικρό φοβισμένο, κουρασμένο, αδύνατο, εξασθενημένο, βρώμικο παιδί. Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά του κόσμου μόνο που τούτο ήταν  λίγο διαφορετικό και δεν έφταιγε  που δεν μιλούσε, ήταν  που είχε εκείνα τα τεράστια μαύρα μάτια και τα μικρά χέρια που έψαχναν  ψίχουλα στο χώμα …
Ο Χάρης, το περιποιήθηκε όσο  μπορούσε, του έφερε  φαγητό, κουβέρτα, μπισκότα κι εκείνο χαμογέλασε για πρώτη φορά…
Είναι ο Χάρης κι εκείνο το παιδί είναι ο Φάρις και μια φιλία έτσι όπως κτίζουν μόνο τα μικρά παιδιά ξεκινάει… χωρίς λόγια, μόνο με τα μάτια, την καρδιά  και το παιχνίδι. Ο Χάρης θέλει να το βοηθήσει, ο μπαμπάς του στην αρχή αρνείται, δεν θέλει μπλεξίματα, η μαμά συγκινείται… και τότε η τύχη του μικρού Φάρι αλλάζει ! Θα βοηθήσει πολύ  κι ο δάσκαλος του Χάρη, ο κυρ Αριστείδης που μιλάει αραβικά, αφού ο Φάρις είναι πρόσφυγας από την Συρία, που αναγκάστηκε να φύγει από την χώρα του γιατί είχε πόλεμο. Έχασε τους γονείς του και τα αδέλφια του έγιναν στρατιώτες με το ζόρι… Κι ο κυρ Αριστείδης θα τον βοηθήσει να πάρει …άσυλο!
Κι η τάξη γεμίζει παιδικές φωνές, και γέλια και καλημέρες  από γλώσσες που μιλιούνται σε διάφορα μέρη του κόσμου και παιχνίδια που παίζονται από όλους κι ας μην τα γνώριζαν πριν. Όπως εκείνο της γιορτής των Χρωμάτων που καλωσορίζει την Άνοιξη …»
Κι ύστερα αφού γελάσαμε κι εμείς πολύ δώσαμε ονόματα στις εικόνες που είδαμε και βγήκαμε έξω στην αυλή και ζωγραφίσαμε όλα εκείνα  τα παιδιά που είναι πρόσφυγες και τους γονείς τους και τα συναισθήματα μας  κι ευχηθήκαμε  να μπορούν όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι χαρούμενα, να έχουν φαγητό και νερό και σχολεία, και σπίτια και τον μπαμπά και την μαμά τους και …μια πατρίδα!
Κι επειδή οι εικόνες με τους τίτλους μιλάνε από μόνες τους δείτε τι είπαν τα παιδιά για κάθε μία από αυτές !












Κι όλα αυτά έγιναν με αφορμή ένα βιβλίο… της Γιώτας Αλεξάνδρου «Χάρις και Φάρις»εκδ. Βιβλιόφωνο και περιμένουμε το Σάββατο  25 Απριλίου 2015, που θα είναι εδώ στο Ηράκλειο στα « Παραμύθια του Σαββάτου », να μας παίξει την ιστορία της με τις κούκλες της, να τραγουδήσουμε και να μάθουμε για τους πρόσφυγες με  δραστηριότητες βασισμένες σε υλικό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, στα πλαίσια της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.

10o Νηπιαγωγείο Ηρακλείου, Τετάρτη 22 Απριλίου 2015!



Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων και άλλες ειρωνείες

Παγκόσμιες  ημέρες για τους Πρόσφυγες, παγκόσμιες ημέρες για τους Μετανάστες, Ημέρες Αλληλεγγύης, Ημέρες ανάδειξης των προβλημάτων εκατομμυρίων ανθρώπων. 


Ο ΟΗΕ ανακηρύσσει παγκόσμιες ημέρες, τιμά τους κατατρεγμένους και καθαρίζει. Κάνει το χρέος του και ησυχάζει. 
Οι ισχυροί της γης συνεδριάζουν και ορίζουν μέρες για το AIDS, την πείνα, την φτώχια, τον πόλεμο, την διάκριση, τις αρρώστιες και μετά νίπτουν τα χέρια τους και πέφτουν να κοιμηθούν ήσυχοι ότι έκαναν αυτό που μπορούσαν.
Το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας έστειλε μια επιστολή στον Χρυσοχοϊδη και ζητά να την υπογράψουμε όλοι για να υιοθετήσει το κράτος μας την διακήρυξη (;) του Δουβλίνου.
Ναι, να την υπογράψουμε, να πάει η επιστολή στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, μέρα που είναι και μετά να πέσουμε ήσυχοι να κοιμηθούμε ότι κάναμε το χρέος μας.
 
Τετρακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες (400.000) μέχρι στιγμής, από το Κιργιστάν στο Ουζμπεκιστάν. Τετρακόσιες Χιλιάδες. Τι θα γίνουν αυτοί;, 
Έ, καλά, εντάξει είναι μακρυά η Κιργισία, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, ας κοιμηθούμε, εξ άλλου δεν μας αφορά, τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς;
Στο Κιργιστάν, η διαφθορά έφθασε σε ανείπωτα μεγέθη, η οικονομία κατέρρευσε. Μήπως σας θυμίζουν τίποτε αυτά; Η Κιργισία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχουν βάσεις και οι δυο υπερδυνάμεις. Η Ρωσία έδωσε πολλά λεφτά στον Πρόεδρο να διώξει τις αμερικανικές βάσεις. Η Αμερική έδωσε περισσότερα και οι βάσεις έμειναν. 
Ο Πρόεδρος έπεσε, έφυγε κρυφά, την κοπάνησε στην Λευκορωσία.
Η Κιργισία είναι ο σταθμός ανεφοδιασμού των Αμερικάνων για το Αφγανιστάν.
Ο Εμφύλιος άρχισε.
Μήπως δεν είναι τόσο πρωτάκουστα σε μας όλα αυτά;
Μήπως δεν είναι υπόθεση μιας ημέρας τον χρόνο;
Μήπως δεν αρκεί μια επιστολή στον Χρυσοχοϊδη;
Η καλή κυρία πήγε ένα ποτήρι νερό στον Αμπντούλ. Ο Αμπντούλ έβαφε το σπίτι. Άσπρο. Λευκό για να έχει φως.
-- Αμπντούλ έχεις παιδιά;
-- Ντύο, κυρία, ίδια.
Κατάλαβε η κυρία, είχε δίδυμα ο Αμπντούλ, εκεί μακρυά στην πατρίδα του.
Το κοριτσάκι άκουσε την στιχομυθία, δεν είπε τίποτε. Μόνο έτρεξε και έφερε δυο μικρά κουκλάκια, ίδια και τα έτεινε στον Αμπντούλ.
 -- Για να παίζουν τα παιδάκια, είπε.
Ο Αμπντούλ τα πήρε με ευλάβεια και έστρεψε το κεφάλι του για να μη δουν τα δάκρυα του. Το κοριτσάκι, γύρισε το βλέμμα του ... πέρα, για να μη δείξει ότι είδε το δάκρυ του Αμπντούλ.
ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, 
Ματθ. Κεφ. 25, 35 
Διότι ἐπείνασα καί μοῦ ἐδώσατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ μὲ ἐποτίσατε, ἤμουν ξένος ποὺ δὲν εἴχα τόπον νὰ μείνω, καὶ μὲ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι σας. 
Ένα ποτήρι νερό και δυο κουκλάκια και η ευτυχία σου ανήκει.
Αυτό να κάνουμε και όχι μόνο στην Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων

Πηγή/Αναδημοσίευση:http://hamomilaki.blogspot.gr/2010/06/world-refugee-day-and-other-ironies.html

Τα προσόντα ενός προοδευτικού δασκάλου κατά Paulo Freire

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Paulo Freire* «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα, 2006
Φωτό: http://biblioo.info


"Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο. Επίσης, η σειρά με την οποία τα παρουσιάζω εδώ δεν αφορά την αξία τους. Είναι όλα εξίσου αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη.
Θα αρχίσω με την ταπεινοφροσύνη, χωρίς να υπονοείται με κανένα τρόπο η έλλειψη αυτοσεβασμού, η μοιρολατρία ή η δειλία. Αντίθετα, η ταπεινοφροσύνη προϋποθέτει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους.
Η ταπεινοφροσύνη μας βοηθά να καταλάβουμε μια προφανή αλήθεια: κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι. Κάποιος χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν μπορεί καν να ακούσει με σεβασμό εκείνους που θεωρεί πολύ κατώτερους του δικού του επιπέδου ικανοτήτων […]
Μια από τις ελλείψεις που μπορεί να έχει ο εκπαιδευτικός είναι η ανικανότητα να παίρνει αποφάσεις. Μια τέτοια αναποφαστικότητα εκλαμβάνεται από τους μαθητές είτε ως ηθική αδυναμία είτε ως επαγγελματική ανικανότητα. Οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να ακυρώνουν τον εαυτό τους στο όνομα της δημοκρατικότητάς τους. Αντίθετα, μολονότι δεν μπορούν να πάρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή των μαθητών τους, δεν πρέπει στο όνομα της δημοκρατίας να αποφύγουν την ευθύνη της λήψης αποφάσεων. Παράλληλα, δεν πρέπει να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους […]
Μολονότι αναγνωρίζω ότι αυτές οι σκέψεις περί προσόντων είναι ανολοκλήρωτες, θα ήθελα επίσης να αναφέρω με συντομία τη χαρά της ζωής, που τη θεωρώ θεμελιώδη αρετή για τη δημοκρατική εκπαιδευτική πρακτική.
Είτε είμαστε πρόθυμοι να ξεπεράσουμε παραλείψεις ή ασυνέπειες είτε όχι, με ταπεινοφροσύνη, με στοργική αγάπη, με θάρρος, ανοχή, ικανότητα, αποφαστικότητα, υπομονή – ανυπομονησία και λεκτική φειδώ, συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός ευτυχισμένου, χαρούμενου σχολείου. Εργαζόμαστε για ένα σχολείο – περιπέτεια, ένα σχολείο που πάει μπροστά, που δεν φοβάται να ριψοκινδυνεύει, που απορρίπτει τη στασιμότητα. Είναι ένα σχολείο που σκέφτεται, συμμετέχει, δημιουργεί, μιλά, αγαπά, φαντάζεται, αγκαλιάζει με πάθος και λέει ναι στη ζωή. Δεν είναι ένα σχολείο που σιωπά και παραιτείται.
Πράγματι, ο εύκολος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια που ορθώνονται από την κυβερνητική περιφρόνηση και την αυθαιρεσία των αντιδημοκρατικών αρχών είναι η μοιρολατρική παραίτηση, στην οποία πολλοί από εμάς καταφεύγουμε. «Και τι μπορώ να κάνω; Είτε με αποκαλούν δάσκαλο είτε στοργική μητέρα, εγώ πάλι είμαι κακοπληρωμένος, αγνοημένος και παραμελημένος. Ας είναι, λοιπόν». Στην πραγματικότητα αυτή είναι η πιο βολική θέση, αλλά είναι και η θέση αυτού που παραιτείται από τον αγώνα, που παραιτείται από την ιστορία. Είναι η θέση εκείνων που αποκηρύσσουν τη σύγκρουση, η έλλειψη της οποίας υπονομεύει την αξιοπρέπεια της ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή ή ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς αγώνα και σύγκρουση. Η σύγκρουση ενυπάρχει στη συνείδησή μας. Αν αρνηθούμε τη σύγκρουση παραβλέπουμε τις πιο θεμελιακές όψεις της φυσικής και της κοινωνικής μας εμπειρίας. Προσπαθώντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, συντηρούμε
το στάτους κβο. Δεν βλέπω, συνεπώς, άλλη εναλλακτική λύση για τους εκπαιδευτικούς από την ενότητα μέσα στην ποικιλομορφία των ενδιαφερόντων τους για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Αυτά τα δικαιώματα περιλαμβάνουν το δικαίωμα της ελευθερίας στη διδασκαλία, το δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους. Το δικαίωμα για καλύτερες συνθήκες στην άσκηση του παιδαγωγικού τους έργου, το δικαίωμα να παίρνουν πληρωμένες ετήσιες άδειες για επιμόρφωση, το δικαίωμα να είναι συγκροτημένοι. Το δικαίωμα να κρίνουν τις αρχές χωρίς το φόβο αντίποινων (που συνεπάγεται το καθήκον να κρίνουμε ειλικρινά). Το δικαίωμα στο καθήκον να είναι σοβαροί και σαφείς και να μην ψεύδονται για να επιβιώσουν.
Πρέπει να αγωνιζόμαστε ώστε αυτά τα δικαιώματα όχι μόνο να αναγνωριστούν, αλλά και να γίνουν σεβαστά και να εφαρμοστούν. Κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί να αγωνιστούμε στο πλευρό των συνδικαλιστικών οργανώσεων κι άλλες φορές εναντίον τους, αν η ηγεσία τους είναι σεχταριστική, είτε είναι αριστερή είτε δεξιά. Άλλες φορές πάλι μπορεί να πρέπει να αγωνιστούμε ως προοδευτική διοίκηση ενάντια στην οργισμένη αντίδραση της συντήρησης, των προσηλωμένων στις παραδόσεις και εναντίον των νεοφιλελεύθερων που βλέπουν τον εαυτό τους ως το απαύγασμα της ιστορίας […]

Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι – κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί – δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα, αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία."

*Ο Paulo Freire (1921 - 1997) είναι ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο σύγχρονους εκπαιδευτικούς, κοινωνιολόγους και φιλόσοφους. Το παιδαγωγικό σύστημα του Freire, οι ιδέες του και η πράξη που προτείνει μπορούν να βοηθήσουν παντού όπου οι οικονομικές και οι πολιτισμικές συνθήκες δημιουργούν τέτοιες παγιωμένες καταστάσεις που ο λαός χάνει τη φωνή του.

Πηγή: http://tvxs.gr

20 εργαλεία χρήσιμα για εκπαιδευτικούς



Βρείτε πιο κάτω 20 εργαλεία για εκπαιδευτικούς 
πολύ χρήσιμα...

   

Η δημιουργία (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)


gerontas-sophronios-essex-02
Ο Χριστός είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων, πρόσκαιρων και αιωνίων, Θείων και ανθρώπινων. Για τον λόγο αυτό όλα, όσα προτίθεμαι να γράψω εδώ, θα προέρχονται από τη θεώρηση του Χριστού ως Θεανθρώπου. Η χριστιανική ανθρωπολογία μας δεν πρέπει να έχει αφηρημένο χαρακτήρα, αλλά να προσφέρει απαραιτήτως θεμέλιο για όλη την εν τω Θεώ ζωή μας. Δεν θα δίσταζα να ονομάσω την ανθρωπολογία αυτή ασκητική. Η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο είναι πολυδιάστατη. Μία από τις διαστάσεις της είναι η δημιουργική δύναμη, που εκδηλώνεται σε ποικίλες περιοχές: σε κουλτούρες όλων των ειδών, δηλαδή πολιτισμούς, τέχνες, επιστήμες.
Στον πρωτόπλαστο δόθηκε η εντολή, με την είσοδό του στον φυσικό κόσμο, να εργάζεται σε αυτόν και να τον φυλάσσει (βλ. Γεν. 2,15). Ο φυσικός κόσμος είναι πλασμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε ο άνθρωπος βρίσκεται στην ανάγκη να λύνει δημιουργικά τα προβλήματα που αδιάκοπα αναφύονται μπροστά του. Ωστόσο αυτά που απαριθμώ δεν εξαντλούν τον όλο άνθρωπο. Παράλληλα με την παραγωγή εκείνων που χρειάζεται ο άνθρωπος για τη συντήρηση της ζωής του επάνω στη γη, ανέρχεται από τις ατελείς μορφές στις τελειότερες, τις πνευματικές, που υπερβαίνουν όλα τα ορατά και τα πρόσκαιρα. Στο επίπεδο των πρόσκαιρων, η δημιουργική ικανότητα κατευθύνεται προς τα κάτω, προς τη γη, για να οργανώσει τα ακατέργαστα δεδομένα της φύσεως, που αντιστοιχούν στις απαιτήσεις των αναγκών του ανθρώπου. Στην περίπτωση αυτή ο σκοπός κατορθώνεται στα όρια των φυσικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Στη δεύτερη περίπτωση η δημιουργία κατευθύνεται προς τον ανώτερο κόσμο, όπου τα φυσικά χαρίσματα του ανθρώπου από μόνα τους δεν επαρκούν. Ως Πρόσωπο ο άνθρωπος διαθέτει ελεύθερη βούληση που εκφράζεται, όχι με την εκ του μηδενός δημιουργία κάποιου εντελώς νέου πράγματος που δεν υπήρξε, αλλά ως συμφωνία με τη θέληση του Θεού, του αληθινά Δημιουργού, ή ως διαφωνία προς το θέλημά Του (που αποκλίνει από το θέλημά Του ή και το απορρίπτει). Μόνο εκείνη η δημιουργία που συμπίπτει με το θέλημα του Ουρανίου Πατρός παράγει καρπούς που μπορούν να περάσουν στην αιωνιότητα· οτιδήποτε άλλο καταλήγει στο μη ον: «Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο Πατήρ Μου ο ουράνιος εκριζωθήσεται» (Ματθ. 15,13). «Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα. Ο μένων εν Εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Εάν μη τις μείνη εν Εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις πυρ βάλλουσι, και καίεται» (Ιωάν. 15,5-6).

Για να γίνει ο άνθρωπος συνεργός του Θεού στη δημιουργία του κόσμου, πρέπει αδιάκοπα να αγωνίζεται για την κατά το δυνατόν καλύτερη γνώση του ιδίου του Θεού. Η πορεία αυτή της αναβάσεως στη γνώση του Θεού είναι επίσης δημιουργική πράξη, ιδιαίτερης όμως τάξεως· σκοπός της είναι η συμμετοχή στην αιώνια δημιουργική πράξη του Πατέρα, η απόκτηση της έσχατης τελειότητας με την παραμονή στο ρεύμα της Θείας Αιωνιότητας, όπου πρώτος εισήλθε ο Χριστός-Άνθρωπος. Ο χριστιανός στη δημιουργική αναζήτησή του εγκαταλείπει όλα όσα φέρουν σχετικό και παροδικό χαρακτήρα, για να παραμείνει στα μη παρερχόμενα. Στα όρια της γης η τελειότητα δεν είναι εντελώς πλήρης. Και όμως την αποκαλούμε τελειότητα. Μιμούμενοι τον Χριστό που είπε «Εγώ απ’ εμαυτού ποιώ ουδέν, αλλά καθώς εδίδαξέ με ο Πατήρ Μου, ταύτα λαλώ» (Ιωάν. 8,28), και εμείς πρέπει να αγωνιζόμαστε για το ίδιο, σύμφωνα με την παρατήρηση του Γέροντα Σιλουανού: «Οι τέλειοι δεν λένε τίποτε αφ’ εαυτού τους… Λένε μόνο ό,τι τους δίνει το Πνεύμα».
Αυτή λοιπόν είναι η αληθινή δημιουργία, η ανώτερη από όλα εκείνα που είναι εφικτά για τον άνθρωπο. Όχι παθητικά, αλλά με δημιουργικό αγώνα βαδίζει ο άνθρωπος προς αυτό τον άγιο σκοπό, χωρίς ποτέ να λησμονεί ότι δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να δημιουργήσει για τον εαυτό του θεό «κατ’ εικόνα του», κάτι που πολλοί φιλόσοφοι ή ακόμη και θεολόγοι κάνουν.
Όλο το παρελθόν μου με ωθούσε κατά φυσικό τρόπο στη σκέψη για τη δημιουργία στις διάφορες εκφάνσεις της, όπως επίσης και για το νόημά της. Τώρα θα ήθελα να διηγηθώ με συντομία πως η ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική με οδήγησε στην προσευχή. Μιλώ για πραγματικά συγκεκριμένη περίπτωση.
Κατά τις ημέρες της νεότητάς μου, κάποιος Ρώσος ζωγράφος, που έγινε στη συνέχεια διάσημος, με προσείλκυσε προς την ιδέα της καθαρής δημιουργίας, έχοντας στραφεί προς την αφηρημένη τέχνη. Δύο ή τρία χρόνια υπήρξα θύμα της έλξεως αυτής, που με οδήγησε στην πρώτη θεολογική σκέψη που γεννήθηκε μέσα μου. Χαρακτηριστικό κάθε «καλλιτέχνη» (δηλαδή κάθε εργάτη της τέχνης) είναι να προσλαμβάνει το είναι στις μορφές της τέχνης του. Έτσι και εγώ αντλούσα ιδέες για τις δικές μου αφηρημένες μελέτες από εκείνο που μου παρείχε η πραγματικότητα του περιβάλλοντός μου: οι άνθρωποι, η βλάστηση, τα κτίσματα, οι απροσδόκητα αλλόκοτοι συνδυασμοί σκιών από τον ήλιο ή τις ηλεκτρικές λάμπες επάνω στο πάτωμα, τους τοίχους, τις οροφές και πολλά άλλα. Με τη φαντασία μου δημιουργούσα εικόνες, αλλά με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην είναι όμοιες με τίποτε που υπάρχει πραγματικά στη φύση. Με τον τρόπο αυτό, νόμιζα ότι δεν είμαι αντιγραφέας φυσικών φαινομένων, αλλά δημιουργός νέων καλλιτεχνικών (εικαστικών) γεγονότων. Ευτυχώς αντιλήφθηκα ότι σε μένα, τον άνθρωπο, δεν δόθηκε να δημιουργώ «εκ του μηδενός», όπως ο Θεός δημιουργεί με μοναδικό τρόπο. Από την εμπειρία αυτή μου έγινε σαφές ότι κάθε ανθρώπινη δημιουργία προϋποθέτει μία ήδη προϋπάρχουσα. Δεν μπορούσα να χαράξω ούτε μία γραμμή, ούτε να δημιουργήσω κάποιο χρώμα, που πουθενά αλλού δεν υπήρχε. Ο αφηρημένος πίνακας μοιάζει με εγγραφή λέξεων που ηχούν πρωτότυπα, αλλά ποτέ δεν εκφράζουν πλήρες νόημα. Η δημιουργία παρουσιαζόταν σε μένα ως αποσύνθεση του είναι, πτώση στο κενό, στο παράλογο, επιστροφή στο «μηδέν», από το οποίο μας κάλεσε η δημιουργική πράξη του Θεού. Τότε εγκατέλειψε ο νους μου τη μάταιη απόπειρα να δημιουργήσει κάτι εντελώς νέο, και το πρόβλημα της δημιουργίας στη συνείδησή μου συνδέθηκε με το πρόβλημα της Γνώσεως του Είναι. Και μου συνέβη κάτι θαυμαστό· σχεδόν όλος ο κόσμος, κάθε ορατό φαινόμενο, έγινε μυστήριο, ωραίο και βαθύ. Και το φως έγινε άλλο· χάιδευε τα αντικείμενα, τα περιέβαλλε κατά κάποιον τρόπο με στεφάνι δόξας, μεταδίδοντας σε αυτά παλμούς ζωής που δεν απεικονίζεται με τα μέσα που διαθέτει ο καλλιτέχνης. Γεννιόταν μέσα μου η επιθυμία να υποκλιθώ με ευλάβεια μπροστά στον πρώτο καλλιτέχνη, τον Δημιουργό του παντός, με τον πόθο να Τον συναντήσω, να διδαχθώ από αυτόν, να γνωρίσω πώς Αυτός δημιουργεί.
Οι συνομιλίες μου με τον Γέροντα Σιλουανό για την προσευχή και για οποιοδήποτε άλλο θέμα συγκεντρώνονταν πάντοτε στο Πρόσωπο του Χριστού, του μοναδικού Διδασκάλου με απόλυτη αυθεντία. Αυτός μας έδωσε «υπόδειγμα» για όλα (βλ. Ματθ. 23,8-10· Ιωάν. 13,13-15). Και ο Γέροντας δίδασκε να κοιτάζουμε προσεκτικά πως Εκείνος, ο Υιός του ανθρώπου, ενεργούσε. «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ου δύναται ο Υιός ποιείν αφ’ Εαυτού ουδέν, εάν μη τι βλέπη τον Πατέρα ποιούντα· α γαρ αν Εκείνος ποιή, ταύτα και ο Υιός ομοίως ποιεί. Ο γαρ Πατήρ φιλεί τον Υιόν και πάντα δείκνυσιν Αυτώ α Αυτός ποιεί, και μείζονα τούτων δείξει Αυτώ έργα, ίνα υμείς θαυμάζητε» (Ιωάν. 5,19-20). Αλλά ο μονογενής Υιός, γενόμενος Υιός Ανθρώπου, ομοιώθηκε σε όλα με μας (βλ. Εβρ. 2,17· Φιλιπ. 2,7). Συνεπώς όλα, όσα Εκείνος λέει για τον Εαυτό Του ως Υιό Ανθρώπου, εφαρμόζονται στον καθένα από μας. Αν εμείς παραμένουμε στον Υιό, τον οποίο αγαπά ο Πατέρας, τότε και εμείς είμαστε υιοί Του, επίσης αγαπημένοι (βλ. Ιωάν. 16,27), και Αυτός θα μας τα δείξει όλα: τι δημιουργεί και πώς δημιουργεί. Αλήθεια, εν Χριστώ έχουμε κληθεί να γίνουμε μέτοχοι όλης της δημιουργικής Πράξεως του Θεού και Πατρός μας.
Η οδός προς την τελειότητα αυτή έχει ως εξής: Το πνεύμα του ανθρώπου αποχωρεί από την αναρίθμητη ποικιλομορφία των φαινομένων του φυσικού κόσμου, και με όλη τη δύναμή του στρέφεται προς τον Θεό. Και αυτό είναι το όριο του ανθρώπου επάνω στη γη. Όταν όμως, μετά την έξοδό της η ψυχή ανεβαίνει προς τον Θεό για αιώνια σε Αυτόν και με Αυτόν διαμονή, τότε μέσα στο «Είναι» αυτό έρχεται η γνώση και η είσοδός μας στην Πράξη δημιουργίας από τον Θεό όλων των υπαρκτών. Αρραβώνα της καταστάσεως αυτής αποτελεί το χάρισμα της θαυματουργίας. Κατά τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «Ο Θεός σκέφτεται τον κόσμο και ο κόσμος υπάρχει». Και οι άγιοι τελούν τα θαύματα όχι με φυσική επενέργεια επάνω στη φύση, αλλά στην προσευχή τους προς τον Θεό «σκέφτονται το ποθούμενο και αυτό πραγματοποιείται».
[Αρχιμ. Σωφρονίου(Σαχάρωφ), «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», σ. 174-179. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου-Έσσεξ]
ΠΗΓΗ.  alopsis

Γιατί; γιατί; γιατί;


"Με ρωτούν:
Γιατί πέθανε το παιδί μου;
Γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι με πόνους;
Γιατί έχω αποτυχημένο γάμο;
Γιατί έμεινα χωρίς εργασία;
Γιατί τόσες συνεχείς δοκιμασίες σε μένα;
Γιατί.Γιατί.Γιατί..
Και βέβαια η σιωπή είναι η απάντησή μου!
Τι να πω; Πώς να ερμηνεύσω τα γεγονότα με τα μέσα που διαθέτω; «Τις έγνω νουν Κυρίου;» Ποιος γνωρίζει το νου του Θεού; Ή μήπως να τολμήσω να γίνω δικηγόρος του;
Το 1982, ως διάκονος, παραυρέθηκα στην κηδεία του Αρχιμ. Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, με το πλούσιο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Μετά την ταφή καθίσαμε για ένα καφέ στην αίθουσα του Ιδρύματος Άγιος Νεκτάριος, που ίδρυσε ο ίδιος. Η αδελφή του π. Κωνσταντίνου ρώτησε με πόνο και έννοια το Μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεο:
Γιατί, Σεβασμιότατε, ο Θεός επέτρεψε να φύγει τόσο γρήγορα και να αφήσει το τεράστιο αυτό έργο, που γινόταν "προς δόξαν Θεού;" Ο άγιος Ύδρας, με την άνωθεν σοφία που τον χαρακτήριζε, απάντησε: «Η μεγαλύτερη ταπείνωση είναι να υποτάσσεται ο νους μπροστά στα μυστήρια του Θεού και να μην ρωτά πώς και γιατί;» 
Η απάντηση αυτή μού έμεινε στην καρδιά και νομίζω είναι η βάση για «κατανόηση» των μυστηρίων του Θεού. Αφού η λογική του Θεού διαφέρει από αυτήν του ανθρώπου, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα ανερμήνευτα και να κατανοήσουμε τον Ακατάληπτο;
Διάβασα κάπου, από τα πολλά που γράφονται, ότι ο π. Παΐσιος ο Αγιορείτης είπε πως μετά το θάνατό μας, όταν θ' αντικρίσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο το Χριστό, θα καταλάβουμε το γιατί και το πώς της ζωής μας και θα μας εξηγηθούν όλα όσα περάσαμε στον κόσμο αυτό. Τότε, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, θα Του πούμε: «Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου, που επέτρεψες αυτά για μένα!».
Νομίζω ότι μπορεί πιο εύκολα ο άνθρωπος να σηκώσει τον όποιο σταυρό του, αν γνωρίζει γιατί συμβαίνει και ποιο θετικό αποτέλεσμα θα έχει. Όμως, η πίστη - εμπιστοσύνη στο Θεό δεν προϋποθέτει την αποδοχή με υπομονή της δοκιμασίας; Η πίστη ως σχέση δίνει την ασφάλεια της αγάπης του Θεού, που, ως εμπειρική, δεν αμφισβητείται. Γι' αυτό, όταν γευτούμε την αγάπη Του, πιο εύκολα Τον εμπιστευόμαστε και υπομένουμε.
Στα μυστήρια της ζωής, όπου κρίσιμες υπαρξιακές καταστάσεις μάς συγκλονίζουν συθέμελα και διαλύουν κάθε τι το ψεύτικο και επιφανειακό, χρειάζεται να στεκόμαστε με σιωπή και σεβασμό και πίστη. Είναι η ώρα που ο Θεός μας φωνάζει προσωπικά: «Σ' αγαπώ και σε θέλω! Ακολούθει μοι! »
Η κλήση είναι κρίση. Ή αρνούμαστε να πορευτούμε την οδόν του Κυρίου με τα συνεχή «γιατί» που εκφράζουν αντίδραση και απιστία ή ακολουθούμε αυτόν «όπου αν υπάγει», με συνοδοιπόρους τους μάρτυρες και οσίους, με εμπιστοσύνη, υπομονή και προσευχή, που μας αποκαλύπτουν τα μυστήρια του Θεού «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι»."

 
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Πηγή/Αναδημοσίευση:http://stavkoum.blogspot.gr/2015/04/blog-post_22.html

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Επιλογή ταινιών με εκπαιδευτικό περιεχόμενο

Σττη συνέχεια της ενασχόλησης μου με τον κινηματογράφο στη διδασκαλία παρατίθεται μία ενδεικτική λίστα με ταινίες με θέμα την εκπαίδευση γενικότερα.
  1. Ο κύκλος των αυτοκρατόρων, μια ταινία για έναν καθηγητή Ιστορίας που προσπαθεί να διδάξει όσο καλύτερα μπορεί τους μαθητές του διδάσκοντάς τους παράλληλα και αξίες και στάσεις. Ώσπου η άφιξη ενός νέου μαθητή θα του ανατρέψει τον γνωστό του κόσμο έως τώρα.
  2. Freedom Writers, μια αληθινή ιστορία για μια καθηγήτρια στην Αμερική η οποία προσλαμβάνεται σε ένα σχολείο και έχει να αντιμετωπίσει ένα χωρισμένο-μειονοτικό-επιθετικό μαθητικό πληθυσμό από διαφορετικές φυλές και εθνικότητες με πολλά προβλήματα βίας, ανεργίας κλπ. Προσπαθεί πολύ να τα καταφέρει ώσπου της έρχεται η ιδέα να βάλει τους μαθητές της να γράψουν ένα ημερολόγιο.
  3. Τα παιδιά της χορωδίας, γαλλική ταινία που μας ξετυλίγει την ιστορία σε ένα οικοτροφείο αρρένων με πρωταγωνιστές τον νέο επιστάτη του σχολείου, τους μαθητές (ο καθένας με τα ταλέντα του) και τον Διευθυντή. Η φράση “action-reaction” τα λέει όλα για την παιδαγωγική του Διευθυντή.
  4. Ανάμεσα σε τοίχους, (2008) γαλλική ταινία με κεντρικό θέμα ένα δημόσιο σχολείο στο Παρίσι και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί. Βρισκόμαστε σε μια τάξη μαθητών γύρω στα 13 με 15, στη Γαλλία, και καθηγητής είναι ο Φρανσουά, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει διάφορες νοοτροπίες, κουλτούρες, χούγια από παιδιά που προέρχονται από διαφορετικές χώρες, θρησκείες, ηλικίες και έχουν διαφορετικές συνήθειες. Αυτό που διαχωρίζει το Φρανσουά από τους υπόλοιπους καθηγητές είναι η ειλικρίνειά του. Τους τη λέει, αλλά ταυτόχρονα τους σέβεται, τους κάνει πλάκα και ταυτόχρονα προσπαθεί να τους καταλάβει.
  5. Ο κύκλος των χαμένων ποιητών, κλασσική ταινία με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς σαν καθηγητή να διδάσκει ποίηση σε ένα κολλέγιο αρρένων. “Captain, oh my captain”. “Oh captain, my captain!”. Μια ομάδα εφήβων, με οδηγό την ποίηση τολμούν να αναζητήσουν τον προσωπικό τους βηματισμό, με τον οποίο θα διασχίσουν τη ζωή και θα παραμείνουν όρθιοι. Προστάτης τους μέχρι την ελευθερία, ένας καθηγητής () που εκτός από τις γνώσεις των σχολικών εγχειριδίων, αναλαμβάνει αυτοβούλως να τους εκπαιδεύσει πως να στέκονται στο ύψος όλων εκείνων, που δεν μετριούνται με μηδενικά και προεξαργυρωμένες βραβεύσεις, αλλά με όνειρα και πίστη.
  6. Ο ξεχωριστός κύριος Χάντινγκ, ένας ξεχωριστός μαθητής, οι κολλητοί του και δύο καθηγητές, ένας μαθηματικός και ένας ψυχολόγος να τον διεκδικούν ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
  7. Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα Με την Τζούλια Ρόμπερτς. Η Κάθριν Γουάτσον είναι μία καθηγήτρια που αφήνει το αγόρι της και τη ζωή της στο Λος Άντζελες για να διδάξει στο Γουέλσλι, ένα συντηρητικό, ιδιωτικό κολέγιο θηλέων στη Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών το 1953. Η Γουάτσον ενθαρρύνει τις σπουδάστριες να γίνουν καριερίστες. Θέλει οι μαθήτριές της να γίνουν ηγέτες του κόσμου και όχι απλές νοικοκυρές. Χρησιμοποιεί μοντέρνα τέχνη για να δείξει ότι δε χρειάζεται να ακολουθήσουν το γυναικείο στερεότυπο. Πιστεύει ότι οι γυναίκες μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα από το να είναι μόνο σύζυγος και μητέρα. Η δουλειά της όμως έρχεται σε αντίθεση με τις μεθόδους του κολεγίου και οι συντηρητικές γυναίκες που διευθύνουν το σχολείο της προτείνουν να μείνει μόνο στις διδακτικές της αρμοδιότητες και να μην προσπαθεί να εκφράσει τις φιλελεύθερες απόψεις της στις μαθήτριες. Την απειλούν ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά της.
  8. Επικίνδυνα μυαλά, με την Μισέλ Πφάιφερ, μια πρώην πεζοναύτης που πραγματοποιεί το όνειρό της να διδάξει σε γυμνάσιο. Διορίζεται σε σχολείο του Λος Άντζελες και ξεπερνά τους τύπους του εκπαιδευτικού συστήματος, για να πλησιάσει τους μαθητές της, την πλειοψηφία των οποίων αποτελούν παιδιά με προβλήματα, από τις κατώτερες κοινωνικά τάξεις. Η ταινία αυτή παρουσιάζει ένα σχολείο με προβληματικούς μαθητές.. Σας προτείνουμε να δείτε την ταινία, γιατί μας δείχνει πως αλλάζουν τα παιδιά στην εφηβεία όταν βρεθούν καθηγητές που τολμούν να τους μιλήσουν σε γλώσσα που καταλαβαίνουν. Είναι μια ταινία με πολύ αγωνία και χιούμορ.
  9. Νιώσε το ρυθμό, με τον Αντόνιο Μπαντέρας. Ο Pierre Dulaine είναι χορευτής και ιδιοκτήτης μια σχολής χορών πίστας στη Νέα Υόρκη, όπου φοιτούν πλουσιόπαιδα. Ένα βράδυ, γίνεται τυχαία μάρτυρας ενός περιστατικού βανδαλισμού από κάποιους μαθητές κι αποφασίζει να γίνει εθελοντής δάσκαλος χορού στο λύκειό τους με σκοπό να τους βοηθήσει με τον τρόπο του. Η δύσπιστη διευθύντρια του σχολείου του αναθέτει μια ομάδα τιμωρημένων μαθητών με προβλήματα συμπεριφοράς. Αυτοί αρχικά τον αντιμετωπίζουν με χλευασμό, αλλά τελικά καταφέρνει να τους κινήσει το ενδιαφέρον, προτρέποντάς τους να λάβουν μέρος σ’ έναν διαγωνισμό χορού.
  10. Η ζούγκλα του μαυροπίνακα (1955), του Ρίτσαρντ Μπρουκς το φαινόμενο του «στιγματισμού» και κοροϊδίας μαθητών από συμμαθητές τους είναι συχνό στα σχολεία, σύμφωνα με έρευνες. Στην ταινία είναι ο μοναδικός που φοράει γυαλιά μέσα στην τάξη. Οι συμμαθητές του τον έχουν «στιγματίσει» γι΄ αυτήν την απλή εξωτερική διαφορά του σε σύγκριση με τους υπολοίπους. Τον κοροϊδεύουν και τον εξευτελίζουν φωνάζοντάς τον «γυαλάκια». Άλλοι τον αποκαλούν «τζαμαρία». Κάποιοι μάλιστα τον έχουν αποκλείσει από την παρέα.
  11. Το κύμα (2008), του Dennis Gansel. Οταν συνειδητοποιεί, ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι διδασκαλίας της Ιστορίας, προκαλούν αφόρητη ανία στους μαθητές του, ένας νεαρός καθηγητής, προτείνει την εφαρμογή ενός ιδιότυπου πειράματος, που προβλέπει συγκρότηση μιας ελίτ με μυστικούς κώδικες, σκληρή πειθαρχία και υψηλούς στόχους. Οι μαθητές θα οδηγήσουν το πείραμα σε απόλυτη επιτυχία και, χωρίς να το καταλάβουν, θα αρχίσουν να υποκύπτουν στη διακριτική γοητεία του φασισμού. Η ταινία αποδεικνύει την καταστροφική δύναμη της επιβαλλόμενης πειθαρχίας.
  12. Τα 400 χτυπήματα (1959), του Φρανσουά Τρυφώ. Μια ταινία ύμνος στη εφηβεία, τα πάθη και την αθωότητα της που την συνοδεύουν, που στρέφεται ενάντια σε κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό, χωρίς να καταλήγει στον εύκολο διδακτισμό και δίχως να κλείνεται σε κάποιο ιδεολογικό σχήμα.
  13. Στον κύριο μας με αγάπη (1967), με τον Σίντνευ Πουατιέ. Μη μπορώντας να βρει δουλειά ως μηχανικός, ο Mark Thackeray αποφασίζει να εργαστεί προσωρινά ως καθηγητής σε μια τάξη στο East End του Λονδίνου.Έχοντας να αντιμετωπίσει τη δύστροπη συμπεριφορά των μαθητών του, θα προσπαθήσει να τους μάθει να σέβονται τους συνανθρώπους τους αλλά κυρίως τον εαυτό τους. Γρήγορα θα καταλάβει ότι οι μαθητές του χρειάζονται ένα διαφορετικό είδος εκπαίδευσης από αυτό ενός εγχειριδίου. Ότι χρειάζονται να επικοινωνήσουν μαζί του και μεταξύ τους σαν ενήλικοι. Να μιλούν για θέματα που έχουν απορίες. Να μην χρησιμοποιούνται από τον καθηγητή στα πλαίσια μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας που αναπαράγει σχέσεις εξουσίας, για να μπορέσουν τα άγρια νιάτα, τα αλητάκια και τα “παλιοθήλυκα” να εξελιχθούν σε ώριμους ενηλίκους που μπορούν και σκέφτονται.
  14. Μαντανάγιο (1967), του Ακίρα Κοροσάβα. Ένας υπέργηρος δάσκαλος ζει πανευτυχής με τη γυναίκα του σε μια «καλύβα» ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων. Η καλύβα είναι περιτριγυρισμένη από μικρό κήπο και το νεράκι ενός ποταμού ρέει ήσυχα στο τοπίο. Οι μαθητές του δεν τον έχουν ξεχάσει, αλλά τον επισκέπτονται συχνά γεμάτοι δώρα, όμως εκείνος είναι ευχαριστημένος με τα ελάχιστα! Κάθε χρόνο, οι μαθητές διοργανώνουν μια μικρή γιορτή για τα γενέθλια του σοφού δάσκαλου.
  15. Τα παιδιά της χορωδίας (2004), του Κριστό Μπαρατιέ. Βρισκόμαστε στη Γαλλική επαρχία, και συγκεκριμένα, στο Fond de l’ Etang, σχολείο για τα ατίθασα και ορφανά αγόρια. Στα μέσα του 20ου αιώνα, διευθυντής είναι ο αυστηρός κύριος Ρασίν, μότο του οποίου είναι το “Δράση – Αντίδραση”, ότι, δηλαδή, κάθε αταξία θα ακολουθεί μια σκληρή τιμωρία. Φυσικά, η απειλή δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα στους μικρούς μαθητές. Γι’ αυτό, θα καταφθάσουν ενισχύσεις. Η άφιξη του δασκάλου και μουσικού Ματιέ, το 1949, θα ανατρέψει τα πάντα στο σχολείο. Ο ευγενικός δάσκαλος βλέπει σε κάθε παιδί ένα σύνολο άπειρων δυνατοτήτων, σε αντίθεση με το διευθυντή του σχολείου.
  16. Εάν (1968), του Λίντσευ Άντερσον. Σε ένα δημόσιο σχολείο στη Βρετανία, που ζουν εσωτερικοί οι μαθητές του, ο τρόπος εκπαίδευσης και επικοινωνίας με τα παιδιά είναι καθ’ όλα βάρβαρος και ακατανόητος: οι ιεραρχίες του, ο τρόπος διδασκαλίας του, και η εν γένει στάση του, έχουν να κάνουν περισσότερο με στρατό παρά με σχολείο. Βλέπουμε το λεπτομερές μωσαϊκό του παραλογισμού ενός συστήματος εκπαίδευσης, την αλόγιστη βία που χρησιμοποιεί, την αντίδραση των πιο ανήσυχων πνευμάτων του και την, εντέλει, αιματηρή εξέγερση τους. Η τελευταία σκηνή, από τις πλέον χαρακτηριστικές του κινηματογράφου,
  17. Ούτε ένας λιγότερος (1999), του Ζανγκ Γιμού. Σ’ ένα χωριό ξεχασμένο από τον θεό, ο δάσκαλος θα πρέπει να φύγει για ένα μήνα και στο πόδι του αφήνει μια 13χρονη απόφοιτο… δημοτικού. Μα της εξηγεί καλά: “Θα πληρωθείς μόνο όταν γυρίσω κι έχεις καταφέρει να κρατήσεις όλους μου τους μαθητές. Δε θέλω ούτε έναν λιγότερο». Η μικρή μπαίνει στην τάξη και γράφει το μάθημα στον πίνακα. Λέει στους μαθητές να το αντιγράψουν, αλλά βλέποντας ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει βγαίνει από την αίθουσα και κάθεται μπροστά στην πόρτα για να μη φύγει κανείς. Όμως, όπως ακούγεται και μέσα στο φιλμ “τη σήμερον ημέρα είναι πιο δύσκολο να κρατάς τα παιδιά στο σχολείο από το να τα διδάσκεις”. Και αρχίζουν οι διαρροές.
  18. Μάθε παιδί μου γράμματα (1981), του Θόδωρου Μαραγκού. Θέμα της ταινίας, η μόρφωση των νέων στην Ελλάδα μέσα από την ιστορία μιας μικρής ορεινής πόλης που μαραζώνει τις τελευταίες δεκαετίες μετά τον πόλεμο λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων κατά την Κατοχή αναστατώνουν την τοπική κοινωνία, καθώς παραλείπεται το όνομα του Χρίστου Καναβού, ενός κομμουνιστή αντιστασιακού που σκοτώθηκε στην περιοχή. Ο Μαραγκός δημιουργεί μια ταινία που επιφανειακά φαίνεται να διακωμωδεί τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Ωστόσο, στο βαθύτερο πυρήνα της και ειδικά προς το τέλος της βλέπουμε πως η ταινία αξιοποιεί την κακή κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα για να μας μιλήσει για ένα θέμα ταμπού στην εποχή της: τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Αναδημοσίευση από:http://blogs.sch.gr/isiglavas/archives/697 

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Ποια θρησκεία θα είναι η πιο δημοφιλής το 2050


Το 2050 ο Χριστιανός και ο Ισλαμισμός θα έχουν πολύ κοντινούς αριθμούς πιστών ανά τον κόσμο, προσεγγίζοντας ταυτόχρονα τα 3 δισεκατομμύρια.
 Ο αριθμός των άθεων υπολογίζεται πως θα μειωθεί μέχρι το 2050. Από 16% που υπολογίζεται πως είναι σήμερα, θα πέσει στο 13%.
Σύμφωνα με μελέτες του Pew για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία θα υπάρξει μια τόσο έντονη “κόντρα” μεταξύ δύο θρησκειών, για την κατάληψη της πρώτης θέσης. Αντιστοιχίζοντας τα ποσοστά σε πραγματικούς αριθμούς, βλέπουμε πως σύμφωνα με το Pew, το 2050 οι χριστιανοί θα είναι 2.9 δισεκατομμύρια, ενώ οι μουσουλμάνοι μόλις 150 εκατομμύρια λιγότεροι.
Οι ινδουιστές σε όλο τον κόσμο θα βρίσκονται κοντά στα 1.4 δισεκατομμύρια ενώ οι άθεοι θα είναι κατά 150 εκατομμύρια λιγότεροι.
Ένας από τους λόγους που ο αριθμός των μουσουλμάνων αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά, είναι ο τεράστιος αριθμός των νέων σε ηλικία πιστών. Από το σύνολο των ισλαμιστών, το 34% είναι κάτω των 15 ετών, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των χριστιανών είναι μόλις 27%.
Αντιθέτως, οι χριστιανοί παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά πιστών στις μεγαλύτερες ηλικίες. Στο παρακάτω διάγραμμα φαίνεται η διακύμανση των πιστών κάθε θρησκείας. Τα ποσοστά σε μερικές περιπτώσεις δεν αθροίζουν στο 100% λόγω στρογγυλοποίησης των δεδομένων.

Πηγή: http://neotera.gr

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Η Μεγάλη Εβδομάδα του Οδυσσέα Ελύτη

Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ
Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.
Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.

Μ. ΤΡΙΤΗ
Μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν φέρετρο.
Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο.
Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να:
η μητέρα μου, μ’ ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της κρεμασμένο στο στήθος.
Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα.
Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω γιατί λιποθύμησα.

Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ
Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει
Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός
Και τώρα μαύρος αιώνας.
_1_~3 
Μ. ΠΕΜΠΤΗ
Μέρα τρεμάμενη, όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού
Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη
Τα χωμάτινα πόδια μου άλλοτε
(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει
να ήμουν)
Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε
Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.
Μ. ΠΕΜΠΤΗ, β
Σωστός Θεός. Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του
γουλιά γουλιά καθώς του είχε ταχθεί
έως ότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.
Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε
πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας
Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.
Ίσως και να ’μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ’ αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, β

Αντίς για Όνειρο
Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να ’μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».
Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ
Περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μου κυκλοφοράει τα μυστικά
Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν’ αδειάσει τον κουβά με τ’ απορρίματά μου
- της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια -
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.
Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, β

Πάλι μες στην κοιλιά της θάλασσας το μαύρο
εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο
Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ Άπιαστα
Όπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα
που πήα να παραβγώ μ’ αλόγατα όρθια
και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ’ τη γης, η ερωτοπαθής
ψυχή μου.
(Από την ποιητική συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου»).
Πηγή: http://antikleidi.com/

Ἐπεθύμησε πόρνη

Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός; Ναί πόρνη. Ἐννοῶ τή δική μας φύση. Ἦταν τρανός καί αὐτή ταπεινή. Τρανός ὄχι στή θέση ἀλλά στή φύση.
Πεντακάθαρος ἦταν, ἀκατάστρευτη ἡ οὐσία του, ἄφθαρτη ἡ φύση του. Ἀχώρητος στό νοῦ, ἀόρατος, ἄπιαστος ἀπό τή σκέψη, ὑπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας ἀπαράλλακτος. Πάνω ἀπό τούς ἀγγέλους, ἀνώτερος ἀπό τίς δυνάμεις τῶν οὐρανῶν. Νικώντας τή λογική σκέψη, ξεπερνώντας τή δύναμη τοῦ μυαλοῦ, ἀδύνατο νά τόν δεῖς, μόνο νά τόν πιστέψεις...

Ἔριχνε τό βλέμμα του στή Γῆ καί τήν ἔκανε νά τρέμει ... Ποτάμια ἔβγαζε στήν ἔρημο ...

Κι αὐτός ὁ τόσο μέγας καί τρανός πεθύμησε πόρνη.

Γιατί; Γιά νά τήν ἀναπλάσει ἀπό πόρνη σέ παρθένα.

Γιά νά γίνει ὁ νυμφίος της. Τί κάνει; Δέν τῆς στέλνει κάποιον ἀπό τούς δούλους του, δέν στέλνει ἄγγελο στήν πόρνη, δέν στέλνει ἀρχάγγελο, δέν στέλνει τά χερουβείμ, δέν στέλνει τά σεραφείμ.

Ἀλλά καταφθάνει αὐτός ὁ ἴδιος ὁ ἐρωτευμένος.

Ἐπεθύμησε πόρνη. Καί τί κάνει; Ἐπειδή δέν μποροῦσε νά ἀνέβει ἐκείνη στά ψηλά, κατέβηκε στά χαμηλά. Ἔρχεται στήν καλύβα της. Τή βλέπει μεθυσμένη. Καί μέ ποιό τρόπο ἔρχεται; Ὄχι μέ ὁλοφάνερη τή θεότητά του, ἀλλά γίνεται ἐντελῶς ἴδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεῖ, μήπως λαχταρήσει καί τοῦ φύγει.

Τή βρίσκει καταπληγωμένη, ἐξαγριωμένη, ἀπό δαίμονες κυριευμένη. Καί τί κάνει; Τήν παίρνει καί τήν κάνει γυναίκα του. Καί τί δῶρα τῆς χαρίζει; Δαχτυλίδι.

Ποιό δαχτυλίδι; Τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἔπειτα λέγει. Δέν σέ φύτεψα στόν Παράδεισο;
- Τοῦ λέγει, ναί.
- Καί πῶς ξέπεσες ἀπό ἐκεῖ;
- Ἦλθε καί μέ πῆρε ὁ Διάβολος ἀπό τόν Παράδεισο.
- Φυτεύτηκες στόν Παράδεισο καί σέ ἔβγαλε ἔξω.
Νά, σέ φυτεύω μέσα μου. Δέν τολμᾶ νά μέ πλησιάσει ἐμένα. Ὁ ποιμένας σέ κρατάει καί ὁ λύκος δέν ἔρχεται πιά.
- Ἀλλά εἶμαι, λέγει, ἁμαρτωλή καί βρώμικη.
- Μή μοῦ σκοτίζεσαι, εἶμαι γιατρός.

Δῶσε μεγάλη προσοχή. Κοίταξε τί κάνει. Ἦλθε νά
πάρει τήν πόρνη, ὅπως αὐτή - τό τονίζω - ἦταν βουτηγμένη στή βρῶμα.

Γιά νά μάθεις τόν ἔρωτα τοῦ Νυμφίου. Αὐτό χαρακτηρίζει τόν ἐρωτευμένο: τό νά μή ζητάει εὐθύνες γιά ἁμαρτήματα, ἀλλά νά συγχωρεῖ λάθη καί παραπατήματα.

Πιό πρίν ἦταν κόρη τῶν δαιμόνων, κόρη τῆς Γῆς, ἀνάξια γιά τή Γῆ. Καί τώρα ἔγινε κόρη τοῦ βασιλιᾶ. Καί αὐτό γιατί ἔτσι θέλησε ὁ ἐρωτευμένος μαζί της. Γιατί ὁ ἐρωτευμένος δέν πολυνοιάζεται γιά τή συμπεριφορά του.

Ὁ ἔρωτας δέν βλέπει ἀσχήμια. Γι' αὐτό καί ὀνομάζεται ἔρωτας, ἐπειδή πολλές φορές ἀγαπᾶ καί τήν ἄσχημη. Ἔτσι ἔκανε καί ὁ Χριστός. Ἄσχημη εἶδε καί τήν ἐρωτεύτηκε καί τήν ἀνακαινίζει.

Τήν πῆρε ὡς γυναίκα, καί ὡς κόρη του τήν ἀγαπᾶ, καί ὡς δούλα του τήν φροντίζει, καί ὡς παρθένα τήν προστατεύει, καί ὡς παράδεισο τήν τειχίζει, καί ὡς μέλος τοῦ σώματός του τήν περιποιεῖται.

Τή φροντίζει ὡς κεφαλή της πού εἶναι, τή φυτεύει ὡς ρίζα, τήν ποιμαίνει ὡς ποιμένας.

Ὡς νυμφίος τήν παίρνει γυναίκα του, καί ὡς ἐξιλαστήριο θῦμα τήν συγχωρεῖ, ὡς πρόβατο θυσιάζεται, ὡς νυμφίος τή διατηρεῖ μέσα στήν ὀμορφιά, ὡς σύζυγος φροντίζει νά μήν τῆς λείψει τίποτα.

Ὦ, Σύ Νυμφίε, πού ὀμορφαίνεις τήν ἀσχήμια τῆς νύφης!

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Αναδημοσίευση: http://trelogiannis.blogspot.gr/2015/04/blog-post_93.html

Η αγιότητα της πόρνης και η δική μας πορνεία

«Τη αγία και Μεγάλη Τετάρτη, της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν,  ότι προ του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονε».
Απλά και κατατοπιστικά το Συναξάρι της ημέρας μας παρουσιάζει την αγιότητα μιας πόρνης και την προφητική της πράξη. Ως πόρνη  απέτυχε, αφού τώρα, μπροστά στο Χριστό, δεν πουλά το σώμα της αλλά προσφέρει τα λεφτά της για ν’ αγοράσει, όχι για τον εαυτό της, το πολύτιμο μύρο. Η κίνηση αυτή τη φέρνει κοντά στον Άγιο των αγίων, Τον αγγίζει και παίρνει από την αγιότητά Του. Και ακόμα, μ’ αυτή την κίνηση προαναγγέλλει το Πάθος και την Ταφή του Σωτήρα – αφού ο Χριστός κηδεύεται ως Ιουδαίος με μύρα. Γίνεται έτσι το σημείο που θα δείχνει τη δυναμική τής μετάνοιας και τη δύναμη του Χριστού, ώστε να μεταποιεί τις πόρνες σε αγίες με μεγάλα χαρίσματα.
Η περίπτωση «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός», όπως περιγράφεται στο Ευαγγέλιο, κρίνει συγχρόνως και όλους  εμάς που αυτοαπατόμαστε ότι η πορνεία δεν μας αγγίζει κι ότι πλησιάζουμε το Χριστό, κυρίως στη Θεία Κοινωνία, με καθαρότητα και αγνότητα.
Το Κοντάκιο της ημέρας, με ειλικρίνεια και εξομολογητικά, λέει στο Χριστό πως «ανομήσας υπέρ την πόρνην, δακρύων όμβρους ουδαμώς σοι  προσήξα». Δηλαδή «ενώ αμάρτησα παραπάνω από την πόρνη, ποταμούς δακρύων καθόλου δεν σου πρόσφερα». Γιατί ο ψαλμωδός ξέρει ότι υπάρχει σωματική, ψυχική και πνευματική πορνεία.
Η σωματική πορνεία είναι η ένωση των σωμάτων χωρίς τη ψυχή, όπου ο άλλος γίνεται αντικείμενο, χρησιμοποιείται εγωκεντρικά χωρίς αγάπη και άρα χωρίς σχέση και πληρότητα. Σε τέτοια ένωση, ασφαλώς, ο Θεός είναι απών.
Η ψυχική πορνεία διενεργείται στο βάθος της καρδιάς κι ας μην ενεργοποιείται το σώμα. Ο λόγος του Χριστού «πας  ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμείσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού», αποκαλύπτει την πραγματικότητα  της εσωτερικής αμαρτίας, που φυγαδεύει την ειρήνη και μολύνει το νου και την καρδία.
Η πνευματική πορνεία κατανοείται στο σημείο που βιώνουμε την ύπαρξή μας σε σχέση με το Χριστό ως νυμφίο και εραστή της ψυχής μας. Άρα, «κάθε παρέκκλιση του νου  και της καρδίας  από την  αγάπη Του εκλαμβάνεται ως πορνεία», κατά τον όσιο Γέροντα Σωφρόνιο του Essex. Αυτή την «εκλεπτυσμένη πορνεία» κατανοούν οι άγιοι ως εραστές του Χριστού, γι’ αυτό και οδύρονται μετά δακρύων και πόνων όταν, ακόμα και με τον λογισμό, παρεκκλίνουν ενσυνείδητα.
Η Μεγάλη Τετάρτη, με τα μηνύματα που εκπέμπει, γίνεται, μαζί με τις άλλες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας ένα δυνατό σπρώξιμο για να αποφασίσουμε, ό,τι και να ’χουμε κάμει στη ζωή μας, όπως και να έχουμε ζήσει, όποια μορφή πορνείας και να έχουμε διαπράξει, να αρπάξουμε το χέρι του Αναστημένου Χριστού και να γευτούμε, με την ειλικρινή μετάνοια ως αλλαγή ζωής, την ανεκλάλητη χαρά της ανάστασής μας.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πηγή: http://www.diakonima.gr
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...