Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Δημιουργία εικονικού βιβλίου με Tikatok


κάνε κλικ για να γράψεις το δικό σου βιβλίο
κάνε κλικ για να γράψεις το δικό σου βιβλίο
Ανάμεσα στα web 2.0 εργαλεία, πολύ δημοφιλή είναι εκείνα που επιτρέπουν στα παιδιά να δημιουργήσουν τις δικές τους ιστορίες, να τις εικονογραφήσουν, πολλές φορές ακόμη και να προσθέσουν κινούμενες εικόνες σ΄ αυτές. Οι ψηφιακές αφηγήσεις μπορούν να αναρτηθούν σε ιστοσελίδες, ιστολόγια, αποθετήρια,κοινότητες και να γίνουν αντικείμενο συζήτησης και σχολιασμού επεκτείνοντας την εμβέλεια και τον χρόνο ζωής τους. Το γεγονός αυτό αποτελεί επιπλέον κίνητρο για τους μαθητές, οι οποίοι δημοσιεύουν ήδη σε διάφορα μέσα (π.χ. youtube) ψηφιακές αφηγήσεις με ποικίλη θεματολογία.
Τα εικονικά βιβλία μπορούν να βρουν μεγάλο πεδίο εφαρμογή ως εργαλεία του δασκάλου  που προσπαθεί να προσεγγίσει τα παιδιά και να τα αφήσει να εκφραστούν. Επίσης, μαθαίνουν στα παιδιά να συνεργάζονται, να μοιράζονται και να σέβονται τα πνευματικά δικαιώματα καθώς γνωρίζουν πως τα βιβλία που δημιουργούν μπορούν να διαβαστούν από τρίτους, σε καμία περίπτωση όμως να αντιγραφούν ή να πωληθούν χωρίς την άδεια των ίδιων και των κηδεμόνων τους. Επιπλέον, προσφέρουν ένα νέο πεδίο για την ανάπτυξη σύγχρονων ικανοτήτων όπως η συνεργασία, η επικοινωνία, η δημιουργικότητα και η καινοτομία.
imagesΤο tikatok είναι μια βραβευμένη σελίδα δημιουργίας εικονικών βιβλίων. Βραβεύτηκε από την Mom’s Choice Awards με το χρυσό βραβείο το 2012.
Σε αυτήν την ιστοσελίδα τα παιδιά δωρεάν δημιουργούν, δημοσιεύουν και μοιράζονται τις ιστορίες τους,τις οποίες μπορούν παράλληλα να εμπλουτίσουν με τις προσωπικές τους ζωγραφιές και εικόνες.Εκτός από ebook δίνεται η ευκαιρία να κάνουν τα παραμύθια που πλάθουν απίθανα επαγγελματικά τυπωμένα βιβλία. Συμπεριλαμβανομένου και των ζωγραφιών τους οι οποίες συνοδεύουν την ιστορία.
Το Tikatok στηρίχτηκε στη φιλοσοφία ότι κάθε παιδί μπορεί να γίνει συγγραφέας με τα σωστά εργαλεία, το κίνητρο και την υποστήριξη.

Πηγή:  http://pappanna.wordpress.com

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Η ιστορία του Δημήτρη - ενδοσχολική βία

Οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος – Οι στύλοι της Εκκλησίας

Εν όψει της εορτής των Αγίων ενδόξων πανευφήμων και Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου & Παύλου η Ιερά Μητρόπολή μας για την πνευματική οικοδομή των πιστών εξέδωσε το παρόν έντυπο:
 
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καισαριανής, Βύρωνος & Υμηττού
κ.κ. Δανιήλ

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Τo θάρρος να αντικρίσει κανείς το φως


του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, 
Ομότ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Μοναδική στην Κ. Διαθήκη θεραπεία τυφλού εκ γενετής είναι αυτή που αφηγείται ο 
ευαγγελιστής Ιωάννης στην περικοπή 9, 1-38. Αρκετές άλλες περιπτώσεις θεραπείας τυφλών διασώζουν και οι λοιποί ευαγγελιστές όχι τόσο γιατί η τυφλότητα ήταν ασθένεια ευρύτατα διαδεδομένη στην Παλαιστίνη και στην αρχαία Ανατολή γενικότερα ή γιατί η συμπάθεια του Ιησού προς το είδος αυτό των ασθενών ήταν μεγάλη, αλλά γιατί τα θαύματα αυτά αποδεικνύουν τη μεσσιανικότητά του και συγχρόνως αποτελούν «σημεία» μιας νέας πραγματικότητας που φέρει στον κόσμο ο Χριστός. Οι προφήτες της Π. Διαθήκης, περιγράφοντας το έργο του αναμενόμενου Μεσσία, αναφέρουν ανάμεσα στις διάφορες πτυχές του και την «ανάβλεψιν τυφλών». Αυτός λοιπόν που έχει την εξουσία να ξαναδίνει το φως στους τυφλούς δεν είναι άλλος από τον Μεσσία.

Γι’αυτό και ο Ιησούς δεν μένει στο ερώτημα των μαθητών, αν ο ίδιος ο ασθενής αμάρτησε ή οι γονείς του για να γεννηθεί τυφλός, που απηχεί απόψεις της εποχής ή και παλαιοτέρων εποχών για την προέλευση των ασθενειών, αλλά απορρίπτοντας το περιεχόμενο των ερωτήσεων προβαίνει ως Μεσσίας στη φανέρωση της δυνάμεως του Θεού δια της θεραπείας του τυφλού.

Η απόδοση όμως του φωτός στον τυφλό, πέρα από την αποδεικτική σημασία της για τη μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού, έχει και ένα άλλο βαθύτερο νόημα: Είναι σημάδι μιας νέας καταστάσεως πραγμάτων που εισβάλλει μέσα στον κόσμο του σκότους και της τυφλότητας. Ο Χριστός ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων, για να μπορέσουν να διαπιστώσουν τη νέα ζωή που αυτός προσφέρει σαν δώρο στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι, μολονότι έχουν το σωματικό φως, δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Χριστού τον αποκαλυπτόμενο Θεό που εισέρχεται μέσα στην ανθρώπινη ιστορία για να την σώσει από την καταστροφή, ενώ από την άλλη μεριά οι ευαγγελιστές μας διασώζουν περιπτώσεις τυφλών που αναγνωρίζουν στον Ιησού τον Μεσσία και μετά τη σωματική θεραπεία τους διακηρύσσουν σ’ όλους την πίστη τους. Έτσι, δικαιώνεται η φράση του Ιησού που ακολουθεί στο ευαγγέλιο του Ιωάννου ευθύς μετά την περικοπή που διαβάζεται αυτή την Κυριακή: «Ήρθα για να φέρω σε κρίση τον κόσμο, έτσι ώστε αυτοί που δεν βλέπουν να βρουν το φως τους, κι εκείνοι που βλέπουν ν’ αποδειχθούν τυφλοί» (Ιω.9,39).

Η παρουσία του Χριστού ως Φωτός του κόσμου και εν συνεχεία του Ευαγγελίου του που διακηρύσσει η Εκκλησία δημιουργούν κρίση μέσα στον κόσμο - βέβαια όχι με την έννοια της κατακρίσεως των ανθρώπων αλλά με την έννοια της υποχρεώσεως που δημιουργείται μέσα στον κάθε άνθρωπο να λάβει θέση έναντι αυτού του φωτός. Από τη στάση που παίρνει ο καθένας απέναντι στο φως κρίνεται ήδη και προδικάζεται το μέλλον του. Χρειάζεται τόλμη για να δει κανείς κατάματα το φως, να αντικρίσει τη γύμνια του χωρίς να την επενδύει με ψεύτικα και συμβατικά ρούχα, χρειάζεται θάρρος για να συνειδητοποιήσει δυσάρεστες πλευρές του εαυτού του που η ύπαρξή τους τον πληγώνει, να πει το όχι σε πολλές κακές επιθυμίες του που τον συνδέουν με προσωπική ωφέλεια στη ζωή και παράλληλα να πει το ναι στην πρόσκληση του Θεού. Και την τόλμη αυτή την προσφέρει το φως το ερχόμενο στον κόσμο δια του Ιησού Χριστού.

Το φως αυτό έρχεται σαν μια νέα δημιουργία και ανάπλαση του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό στη διήγηση της θεραπείας του τυφλού ότι ο Ιησούς πλάθει πηλό και επιχρίει τα κλειστά μάτια του τυφλού στέλνοντάς τον μετά να πλυθεί στη δεξαμενή του Σιλωάμ, αφήνοντας έτσι κι ένα περιθώριο συμμετοχής του ανθρώπου στο έργο του Θεού. Όπως ο Θεός, κατά την αρχική δημιουργία του κόσμου (σύμφωνα με τη σχετική διήγηση της Π. Διαθήκης) πλάθει με χώμα τον άνθρωπο, έτσι και ο Ιησούς με τον ίδιο τρόπο αναδημιουργεί το κατεστραμμένο από τη φθορά της ασθένειας πλάσμα. Και όπως ο Θεός προστάζει το «γεννηθήτω φως», έτσι και ο Υιός του Θεού με την ίδια δημιουργική δύναμη δίνει το φως στον τυφλό και ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων να δουν την αλήθεια που αυτός αποκαλύπτει για να σώσει τον κόσμο.

Ωστόσο, διαφορετικά αντιδρούν οι άνθρωποι μπροστά στο αποκαλυπτόμενο φως του Χριστού. Ενώ ο θεραπευμένος τυφλός ομολογεί και διακηρύσσει χωρίς φόβο σε όλους την πίστη του στον Χριστό, οι Φαρισαίοι με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμη και με εκφοβισμό των γονέων του θεραπευθέντος, προσπαθούν να αρνηθούν την πραγματικότητα του θαύματος. Αρνούνται το φως και εξακολουθούν να παραμένουν στο σκότος. Δεν τολμούν να κοιτάξουν προς το φώς, γιατί προτιμούν το σκοτάδι που κρύβει και σκεπάζει τα έργα τους. Ο έλεγχος του φωτός δεν είναι αρεστός στούς ανθρώπους, των οποίων τα έργα είναι σκοτεινά.

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μας παρουσιάζει το κατ’ εξοχήν και αυθεντικό φως έναντι των πολλών αμυδρών φώτων που διεκδικοΰν σε κάθε εποχή τον φωτισμό και την καθοδήγηση των ανθρώπων. Προβάλλει τον Χριστό σαν φως και σωτήρα του κόσμου που φέγγει μέσα στο σκοτάδι και καλεί τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν. Η στάση έναντι αυτού του φωτός είναι αποφασιστική για την τύχη του κάθε ανθρώπου. Όποιος απορρίπτει το φως του Χριστού και παραμένει στο σκοτάδι, επειδή αυτό το σκοτάδι καλύπτει τα πονηρά του έργα, είναι κατ’ ουσίαν τυφλός έστω και αν έχει τα σωματικά του μάτια. 


Όσοι όμως αναγνωρίζουν την πνευματική τυφλότητά τους και προστρέχουν προς το φως του Χριστού, αποκτούν την απαιτούμενη όραση για να δουν την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό τους, με τον πλησίον τους, με τη δωρεά του Θεού γι’ αυτούς. Στη στάση του θεραπευμένου τυφλού και των Φαρισαίων της διηγήσεως απηχούνται οι δύο διαμετρικά αντίθετες στάσεις των ανθρώπων έναντι του θείου φωτός. 

Ο κάθε άνθρωπος κρίνεται από το αν θελήσει να αντικρίσει με θάρρος το φως ή από το αν προτιμήσει το εύκολο σκοτάδι, ιδίως όταν αυτό το τελευταίο τον «βολεύει»! Έχει δίκιο ο φιλόσοφος που είπε ότι η αξία ενός ανθρώπου εξαρτάται από το πόση δύναμη διαθέτει να δει την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό του, και – ας προσθέσουμε με βάση την περικοπή που αναλύσαμε – να αντικρίσει το φως του αποκαλυπτόμενου Θεού.

amen.gr (Ι.Δ.Καραβιδόπουλου, Καθηγ. Παν/μίου, «Οδός ελπίδας»)

Του Τυφλού ΣΤ΄Κυριακή του Πάσχα 

Εορτάζει 35 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

Οι πρώτες στιγμές στη τάξη (πρόταση – δραστηριότητες)

Κανένας μας δε διαθέτει το μαγικό ραβδάκι, ώστε να μπορέσει να κάνει όλα τα παιδιά ξαφνικά συνεργάσιμα, υπεύθυνα και ικανά να μπορούν να εργαστούν ομαδικά και ικανά να μπορούν να εργαστούν ομαδικά, αφήνοντας το «εγώ» στην άκρη.
Tο σχέδιο για τη διαμόρφωση ομάδας στην τάξη μου εφαρμόζεται πραγματοποιώντας μέρος των δραστηριοτήτων. Η μετάβαση από τη θεωρητική προσέγγιση στην πρακτική δεν είναι πάντοτε εφικτή και αυτό γιατί η τάξη, δάσκαλος και παιδιά είναι μια ζωντανή, μη μοντελοποιημένη ομάδα.
Τα παιδιά της τάξης μου δεν προέρχονται πάντα από μια τάξη που κατά την προηγούμενη χρονιά ήταν δημοκρατικά οργανωμένη. Αυτός είναι ο λόγος που από την αρχή είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπίσω ερωτήσεις από τα παιδιά μου που θα με αναγκάσουν και θα με οδηγήσουν να δώσω περιττές οδηγίες για την οργάνωσή τους σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Πολλές φορές η συχνότητα και η επιμονή των παιδιών είναι τόσο μεγάλη, ώστε στην αρχή να προκαλείται ανησυχία. Για αυτό οι οδηγίες μου στην αρχή είναι λεπτομερείς και ταυτόχρονα αναλυτικές.
Για να μετατραπούν οι παθητικοί δέκτες σε άτομα που οδηγούνται βαθμιαία σε αξιοποίηση των δυνάμεων τους, φρόντισα οι πρώτες εργασίες να έχουν κάποιο ενδιαφέρον, να είναι ευχάριστες και οι απαιτήσεις τους να είναι μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους. Θα πρέπει κάθε φορά να οδηγούνται σε κάτι καινούριο που κτίζεται πάνω στο παλιό, με στόχο να ‘γευτούν’ την επιτυχία και να κερδίσουν τη θέση τους στη δική τους τάξη και αργότερα στη ζωή τους.
Όπλο μου στις δυσκολίες είναι η ενθάρρυνση στο να πάρουν αποφάσεις από την πρώτη κιόλας δραστηριότητα, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, ελεύθερα και μέσα από συζήτηση. Με τις δραστηριότητες έχω ως στόχο να πάρουν τις πρώτες αποφάσεις, να προβληματιστούν, να σκεφθούν τι θέλουν και τι δε θέλουν. Εγώ είμαι έτοιμη να δεχθώ τις αποφάσεις τους, αλλά ως συντονίστρια- εμψυχώτρια θα φροντίσω ταυτόχρονα να τους δώσω ερεθίσματα για να ξεφύγουν από την εγκαταστημένη τους εμπειρία, αποτέλεσμα της προηγούμενης καθοδηγημένης και διδασκαλοκεντρικής αντίληψης διδασκαλίας που είχαν δεχθεί. Σε όλη τη διάρκεια θα ζητηθεί άλλωστε να αναφερθούν στα προβλήματα και τα συναισθήματα που τους προκάλεσαν οι δραστηριότητες κυρίως σε επίπεδο ομάδας- τάξης, αλλά και σε επίπεδο ομάδας.
Πιστεύω ότι όταν θα  κληθούν να παράγουν προφορικό  και γραπτό λόγο με σύνθεση σε επίπεδο ομάδας, θα υπάρξει  θόρυβος. Ο κτύπος του ταμπουρίνου θα βοηθήσει, αλλά εκείνο που θα βοηθήσει να μετατραπεί ο θόρυβος σε δημιουργικό θόρυβο είναι τα απόλυτα χρονικά όρια της δραστηριότητας. Πολύ γρήγορα θα αντιληφθούν ότι για να τελειώσουν την εργασία τους και να την παρουσιάσουν, θα πρέπει να οργανωθούν, να δουλέψουν συστηματικά όλοι αναλαμβάνοντας ο καθένας ένα μέρος τις εργασίας και κυρίως χωρίς να χάνουν χρόνο μιλώντας. Είμαι πάντα αυστηρή με τον κανόνα ‘όποια ομάδα δεν προλαβαίνει να τελειώσει στο χρόνο που συναποφασίσαμε δεν παρουσιάζει’.
Στην αρχή επίσης, κάποια παιδιά ίσως να αρνηθούν να καθίσουν στον κύκλο .  Δε θα τους πιέσω, ούτε θα τους εξαναγκάσω να καθίσουν μαζί μας. Από όποιο σημείο επιλέξουν να μας ακούσουν ή να μας παρατηρήσουν, τους δώσω την ευκαιρία να συμμετέχουν. Θα τους δώσω κάποιο ρόλο, όπως του βοηθού, του ειδικού βιντεοσκόπησης κλπ. Όλοι ανήκουν στην ίδια ομάδα. Θα είναι επιτυχία αν  στο τέλος της ημέρας  καθίσουν  όλα τα παιδιά στον κύκλο.
Και είναι σίγουρο ότι για να αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα και για να δημιουργηθεί κλίμα δημιουργίας στην τάξη, θα πρέπει να αφιερώσω όχι μία ημέρα, αλλά τουλάχιστον μία εβδομάδα σε δραστηριότητες που θα έχουν ως στόχο την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης των παιδιών μου. Η συναισθηματική νοημοσύνη μπορεί να διδαχθεί και η καλλιέργεια της είναι αυτή που θα αποτελέσει τον μοχλό για την εκτίναξη των δεξιοτήτων, μαθησιακών συμπεριφορών, όλων των παιδιών, μέσα από το δημιουργικό άνεμο της δημοκρατικής τάξης. Για αυτό και σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς μέσα από δραστηριότητες γίνεται συνεχής επανατροφοδότηση συναισθημάτων. Δεν αρκεί η πρώτη έκρηξη συναισθημάτων. Εκεί επάνω θα ‘κτίσω’ το συνεργατικό και δημιουργικό πνεύμα της τάξης μου.
Δραστηριότητα 1η

Καθόμαστε  σε κύκλο. O κύκλος έχει το χαρακτηριστικό να δίνει τη δυνατότητα στα μέλη της ομάδας να ανταλλάξουν απόψεις και να γνωριστούν. Όλοι είναι ισότιμα μέλη και οι δυνάμεις, που είναι οι ακτίνες του κύκλου, στο τέλος ενώνονται στο κέντρο του. Όλες οι ακτίνες του κύκλου είναι ίσες. Για να εξομαλυνθούν οι διαφορές καθόμαστε σε κύκλο. Στη μέση του κύκλου υπάρχουν δύο χρωματιστά κουτιά. Στο ένα κουτί είναι τοποθετημένος στη βάση του ένας καθρέφτης. Στο άλλο κουτί υπάρχουν χρωματιστά χαρτάκια. Στον κύκλο κάθομαι και εγώ. Με το κούνημα ενός χρωματιστού μαντηλιού δίνω το σύνθημα της αρχής. Δίνω σαφείς οδηγίες. Ανοίγω το πρώτο κουτί και αντικρίζω τον εαυτό μου, στη συνέχεια ανοίγω το επόμενο και παίρνω ένα χρωματιστό χαρτάκι. Κάθομαι στον κύκλο λέω το όνομά μου και δίνω μερικά στοιχεία για τον εαυτό μου, καθώς και για τα συναισθήματα που με κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή.  Το χρωματιστό μαντήλι είναι αυτό που γυρίζει στον κύκλο και δίνει το δικαίωμα συμμετοχής. Το παιχνίδι τελειώνει όταν μιλήσουν όλα τα παιδιά για τον εαυτό τους και τα συναισθήματά τους.
Δραστηριότητα 2η
Σε κύκλο πάλι. Στο κέντρο υπάρχει  σε χαρτί του μέτρου ένα λουλούδι. Στα χαρτάκια που πήραν τα παιδιά γράφουν θετικά συναισθήματα. Σε κάθε πέταλο θα μπουν τα ομοιόχρωμα χαρτάκια και με αυτό τον τρόπο θα κάνουμε την πρώτη ομαδική  εργασία. Θα αναρτηθεί στο τέλος ‘το λουλούδι των συναισθημάτων’, αφού πρώτα ζωγραφίσουμε με το χέρι μας ένας – ένας τον ‘ήλιο της αγάπης’ που θα μας δίνει ζωή. Εγώ θα φτιάξω ένα ποτιστήρι για να συμβολίσω την ‘τροφή’ που μπορώ να δώσω στα θετικά συναισθήματα των παιδιών της τάξης. Όλοι δουλεύουμε τα χρώματα με το χέρι, το χέρι αναπτύσσει τη σκέψη και η σκέψη με τη σειρά της τη δεξιότητα.
Δραστηριότητα 3η
Κολλώ χρωματιστές βούλες στην πλάτη των παιδιών, χωρίς να βλέπουν αυτά τι χρώμα έχει η βούλα. Τους εξηγώ ότι δεν πρέπει να μιλούν, μπορούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να βρει την ομάδα του κάνοντας νοήματα ή δείχνοντας με τα χέρια και το πρόσωπό τους. Η επιτυχία της άσκησης εξαρτάται από τη συνεργασία. Για λίγα λεπτά και χωρίς θόρυβο η κάθε ομάδα δίνει ένα όνομα και αποφασίζει για την ‘κραυγή’ της ομάδας. Αφού παρουσιάζουν το όνομα και την κραυγή, το κάθε μέλος της ομάδας λέει πώς ένιωσε. Στη συνέχεια ζητήθηκε από κάθε ομάδα να φτιάξει το ‘συμβόλαιο της ομάδας’, το οποίο ανακοινώνεται στην ολομέλεια.
Δραστηριότητα 4η
Σε κύκλο και πάλι και ζητώ να μιλήσουμε όλοι για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μας καθώς δουλέψαμε σε ομάδα- τάξης και ομάδα – παιχνιδιού και ομάδα – εργασίας.
Μοιράζω κάρτες – ζευγάρια στην τύχη και ζητώ από τα παιδιά να βρούνε τον συνεργάτη τους. Ζητώ από τα παιδιά να σταθούν ο ένας απέναντι στον άλλο – ο ένας είναι ο Α και ο άλλος είναι ο Β. Ο Α κάνει κάποιες κινήσεις και ο Β παριστάνει τον καθρέφτη του.
Δραστηριότητα 5η
Όπως είμαστε ζευγάρια παίζουμε το παιχνίδι εμπιστοσύνης ‘οδηγώ τον τυφλό φίλο μου’. Ο Α αναλαμβάνει να οδηγήσει τον φίλο του, που φορά μαντίλι στα μάτια του, χωρίς να συγκρουστεί με άλλον και χωρίς να σκοντάψει πάνω σε αντικείμενα της αίθουσας. Αυτό γίνεται για δυο λεπτά και αλλάζουν θέση. Στο τέλος μιλούν για το πώς ένιωσαν. Στη συνέχεια και όπως είναι ζευγάρια αγγίζονται σε δύο σημεία και με μουσική υπόκρουση στην αρχή αργή και όσο περνά η ώρα γίνεται πιο γρήγορη, καλούνται να κινηθούν μέσα στην αίθουσα χρίς να σκοντάψουν ή να πλησιάσουν άλλο ζευγάρι.
Δραστηριότητα 6η
Βρίσκουν ένα άλλο ζευγάρι και γίνονται τετράδα που φτιάχνει μια ρόδα ποδηλάτου, τα χέρια τους ενωμένα στο κέντρο γίνονται οι ακτίνες της. Όπως είναι ρόδα ‘κυλούν’ στην αίθουσα, πάλι με τους ίδιους περιορισμούς.
Σε κάθε γωνιά της αίθουσας τοποθετείται χαρτί του μέτρου, όπου καλούνται να φτιάξει η κάθε ομάδα τη δική της γιγαντοκούκλα (περίγραμμα παιδιού), ντύνουν, στολίζουν, δίνουν όνομα στην κούκλα και γράφουν ανά ομάδα την ιστορία της κούκλας. Παρουσιάζεται η εργασία ‘φορώντας’ την γιγαντοκούκλα και δημιουργώντας ένα μικρό θεατρικό δρώμενο με τη συμμετοχή όλων των μελών της ομάδας.
Δραστηριότητα 7η

Και πάλι σε κύκλο. Προβάλλεται η ταινία ‘το ραγισμένο δοχείο’ στο οποίο αναδεικνύεται ότι όλοι έχουν την αξία τους ακόμη και αν αυτή δεν είναι εμφανής. Ένα μεγάλο δέντρο είναι στο κέντρο του κύκλου, όπως επίσης και τα δυο χρωματιστά κουτιά. Το ένα κουτί περιέχει φύλλα και το άλλο άνθη. Δεν μιλούν σε όλη τη δραστηριότητα. Με το κτύπημα του ταμπουρίνου θα πρέπει να σηκωθεί ένας και όλοι θα πρέπει να συνεννοούνται μόνο με τα μάτια, χωρίς να γίνει θόρυβος.  Το κάθε παιδί παίρνει ένα φύλλο και ένα άνθος. Στο φύλλο γράφει ένα ‘μπορώ’ και στο άνθος ένα ‘θέλω’. Στο τέλος έχουμε το ‘δέντρο θέλω και μπορώ’. Στο συνέχεια και ακούγοντας κλασική μουσική, χαλαρώνουμε για λίγα λεπτά κλείνοντας τα μάτια μας και όπως είμαστε σε κύκλο ανακοινώνουμε τα συναισθήματα που αισθανθήκαμε στη διάρκεια των δραστηριοτήτων της πρώτης ημέρας.
Στην πράξη…
Ξεκινώ λοιπόν με τη δραστηριότητα 1.
«Καθόμαστε  σε κύκλο. Στη μέση του κύκλου υπάρχουν δύο χρωματιστά κουτιά. Στο ένα κουτί είναι τοποθετημένος στη βάση του ένας καθρέφτης. Στο άλλο κουτί υπάρχουν χρωματιστά χαρτάκια. Στον κύκλο κάθομαι και εγώ. Με το κούνημα ενός χρωματιστού μαντηλιού δίνω το σύνθημα της αρχής. Δίνω σαφείς οδηγίες. Ανοίγω το πρώτο κουτί και αντικρίζω τον εαυτό μου, στη συνέχεια ανοίγω το επόμενο και παίρνω ένα χρωματιστό χαρτάκι. Κάθομαι στον κύκλο λέω το όνομά μου και δίνω μερικά στοιχεία για τον εαυτό μου, καθώς και για τα συναισθήματα που με κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή.  Το χρωματιστό μαντήλι είναι αυτό που γυρίζει στον κύκλο και δίνει το δικαίωμα συμμετοχής. Το παιχνίδι τελειώνει όταν μιλήσουν όλα τα παιδιά για τον εαυτό τους και τα συναισθήματά τους.»
Μπήκα φορώντας το καπέλο του παραμυθά και χαμογελαστή, κρατώντας τα δυο κουτιά. Τα παιδιά με αντιμετώπισαν με χαρά, αλλά η όλη συμπεριφορά μου τους ξεσήκωσε και άρχισαν να μιλούν δυνατά. Έδειξαν έντονη περιέργεια  για το περιεχόμενο των κουτιών. Το πρόβλημα της “φασαρίας” το αντιμετώπισα με ηρεμία και μιλώντας χαμηλόφωνα και έτσι τους ανάγκασα να κάνουν ησυχία για να με ακούσουν. Πραγματικά στον κύκλο δε δέχθηκαν να καθίσουν δύο παιδιά. Στην αρχή έπαιξαν το ρόλο του βοηθού, αλλά στην πορεία της δραστηριότητας μόνα τους κάθισαν στον κύκλο και συμμετείχαν. Τη δραστηριότητα την ξεκίνησα εγώ, είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μίλησα για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Τους μίλησα με ειλικρίνεια, τους εξέφρασα τη χαρά μου, αλλά και τους φόβους και τις επιφυλάξεις μου. Αυτό τους άρεσε πολύ και αμέσως “άνοιξε” ένα παραθυράκι στο βλέμμα τους. Τα συναισθήματα ήταν πολυποίκιλα.
Προχώρησα στην 2η δραστηριότητα.
«Σε κύκλο πάλι. Στο κέντρο υπάρχει  σε χαρτί του μέτρου ένα λουλούδι. Στα χαρτάκια που πήραν τα παιδιά γράφουν θετικά συναισθήματα. Σε κάθε πέταλο θα μπουν τα ομοιόχρωμα χαρτάκια και με αυτό τον τρόπο θα κάνουμε την πρώτη ομαδική  εργασία. Θα αναρτηθεί στο τέλος ‘το λουλούδι των συναισθημάτων’, αφού πρώτα ζωγραφίσουμε με το χέρι μας ένας – ένας τον ‘ήλιο της αγάπης’ που θα μας δίνει ζωή. Εγώ θα φτιάξω ένα ποτιστήρι για να συμβολίσω την ‘τροφή’ που μπορώ να δώσω στα θετικά συναισθήματα των παιδιών της τάξης. Όλοι δουλεύουμε τα χρώματα με το χέρι, το χέρι αναπτύσσει τη σκέψη και η σκέψη με τη σειρά της τη δεξιότητα.»
Η δεύτερη δραστηριότητα τους άρεσε πολύ και ιδιαίτερα με τις δακτυλομπογιές. Δημιουργήθηκε μία αναστάτωση με τα λερωμένα χέρια, αλλά όταν τους έδειξα πόσο εύκολα καθαρίζονται, η δραστηριότητα συνεχίστηκε χωρίς θόρυβο.
Χωρίς να μειωθεί το ενδιαφέρον τους προχώρησα στην 3η δραστηριότητα, αλλά αλλάξαμε χώρo και μεταφερθήκαμε στο χώρο του γυμναστηρίου για να έχουμε περισσότερο χώρο. Μαζί μας πήραμε μόνο ένα μολύβι.
«Κολλώ χρωματιστές βούλες στην πλάτη των παιδιών, χωρίς να βλέπουν αυτά τι χρώμα έχει η βούλα. Τους εξηγώ ότι δεν πρέπει να μιλούν, μπορούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να βρει την ομάδα του κάνοντας νοήματα ή δείχνοντας με τα χέρια και το πρόσωπό τους. Η επιτυχία της άσκησης εξαρτάται από τη συνεργασία. Για λίγα λεπτά και χωρίς θόρυβο η κάθε ομάδα δίνει ένα όνομα και αποφασίζει για την ‘κραυγή’ της ομάδας. Αφού παρουσιάζουν το όνομα και την κραυγή, το κάθε μέλος της ομάδας λέει πώς ένιωσε. Στη συνέχεια ζητήθηκε από κάθε ομάδα να φτιάξει το ‘συμβόλαιο της ομάδας’, το οποίο ανακοινώνεται στην ολομέλεια. Σε κύκλο και πάλι αποφασίζουμε όλοι μαζί το ‘συμβόλαιο ομάδας’ το οποίο θα κληθούμε να το υπογράψουμε όλοι μας.»
Τους άρεσε πολύ το “αμίλητο παιχνίδι”, τα ίδια μου είπαν ότι τους θύμισε ένα δικό τους παιχνίδι “το σκοτεινό δωμάτιο”. Στον τυχαίο χωρισμό με τις χρωματιστές βούλες δεν υπήρξε πρόβλημα, εκτός από μία άρνηση. Δώσανε το όνομα και έκαναν το ομαδικό συμβόλαιο στην αρχή σε επίπεδο ομάδας και μετά σε επίπεδο ομάδας- τάξης.
Τα ονόματα: “Η λαμπερή ομάδα”, “Οι τσατισμένοι”,”Τα σούπερ παιδιά”, “Οι φανταστικοί”.
Το συμβόλαιο της ομάδας:
ñ  Να ακούμε τη γνώμη των άλλων
ñ  Να μην αντιγράφουμε η μία ομάδα την άλλη
ñ  Μιλάμε όμορφα στους άλλους και όχι άσχημα
ñ  Δε σχολιάζουμε τα λόγια του άλλου
ñ  Δεν κοροϊδεύουμε και δεν αντιμιλάμε
ñ  Δεν είμαστε εγωιστές και δεν κάνουμε τους έξυπνους
Μετά το Συμβόλαιο προχωρήσαμε στην 4η δραστηριότητα.
«Σε κύκλο και πάλι και ζητώ να μιλήσουμε όλοι για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μας καθώς δουλέψαμε σε ομάδα- τάξης και ομάδα – παιχνιδιού και ομάδα – εργασίας.
Μοιράζω κάρτες – ζευγάρια στην τύχη και ζητώ από τα παιδιά να βρούνε τον συνεργάτη τους. Ζητώ από τα παιδιά να σταθούν ο ένας απέναντι στον άλλο – ο ένας είναι ο Α και ο άλλος είναι ο Β. Ο Α κάνει κάποιες κινήσεις και ο Β παριστάνει τον καθρέφτη του. Ο Α μιλά για τον εαυτό του και ο Β ακούει προσεκτικά. Στη συνέχεια αλλάζουν οι ρόλοι.»
Δραστηριότητα που πραγματικά μας εξέπληξε όλους. Οι κάρτες που μοιράστηκαν τυχαία, δημιούργησαν ζευγάρια απίθανα. Για πολύ ώρα μίλησαν, ίσως για πρώτη φορά για τον εαυτό τους σε ένα συμμαθητή τους. Μου δόθηκε η εντύπωση ότι ίσως ήταν η πρώτη φορά που τους δόθηκε η ευκαιρία. Στο βλέμμα τους υπήρχε απορία, έκπληξη, χαρά, συγκίνηση. Ήταν η δραστηριότητα που ζήτησαν να επαναληφθεί και άλλη ημέρα. Ήταν η δραστηριότητα που ζήτησαν παράταση χρόνου.
Και στη δραστηριότητα αυτή υπήρξε πρόβλημα με έναν από τους δύο μαθητές που δεν είχαν δεχθεί να συμμετέχουν στον κύκλο, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήθελε να συμμετέχει γιατί ήδη είχε απορριφθεί από την ομάδα, λόγω της υπερκινητικότητας του. Η ομάδα δεν τον ήθελε γιατί ενοχλούσε.
Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έγινε η 5η δραστηριότητα, παρόλο που πίστευα ότι θα ήταν αυτή που θα τους ενδιέφερε περισσότερο. Έτσι προχώρησα άμεσα σε παραλλαγή της 6ης δραστηριότητας. Δε ζήτησα από τα παιδιά να γράψουν στα φύλλα και τα άνθη τα “θέλω” και “μπορώ”, αλλά “τα θέλω” στα άνθη και τα “δε θέλω” στα φύλλα.
Μερικά “Θέλω” και “Δε θέλω”.
ñ  Θέλω να με ακούν.
ñ  Δε θέλω να με βρίζουν.
ñ  Θέλω να με αγαπούν.
ñ  Δε θέλω να μου τραβούν τα μαλλιά και να με κλωτσούν.
ñ  Θέλω να με παίζουν.
ñ  Δε θέλω να με διατάζουν.
Το δέντρο των “Θέλω και δε θέλω” ήταν και η τελευταία δραστηριότητα. Ακολούθησαν και άλλες δραστηριότητες τις επόμενες ημέρες για ενίσχυση της ομάδας.

Πηγή: http://pappanna.wordpress.com

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Τεχνικές Θεάτρου, Θεατρικού Παιχνιδιού, Εκπαιδευτικού Δράματος


Ο σχεδιασμός μιας σειράς μαθημάτων
Κάθε μάθημα ή σειρά μαθημάτων σχεδιάζεται ανάλογα με την ηλικία, το διαθέσιμο χρόνο και το επίπεδο των μελών της ομάδας και καλό είναι να έχει τα στοιχεία: α) της δημιουργίας, (κάτι δημιουργείται, ατομικά ή σε ομάδες), β) της παρουσίασης (η δημιουργία παρουσιάζεται στην ομάδα), γ) της ανταπόκρισης (η παρουσίαση σχολιάζεται, ανατροφοδοτείται και ξαναδουλεύεται).
Τα παραπάνω δίνουν την ευκαιρία στην ομάδα να δουλέψει πάνω στο «επιμέρους» και να μην βιαστεί να οδηγηθεί «στο συνολικό», δηλαδή στη «παράσταση» αφού μια μορφή παράστασης υπάρχει στο δεύτερο στάδιο.
Ο εμψυχωτής μπορεί να συνδυάζει τις ασκήσεις, τα παιχνίδια και τις τεχνικές και να τις χρησιμοποιεί ανάλογα με το θέμα που μελετάει. Οποιοσδήποτε συνδυασμός στοιχείων υποκριτικής, σκηνοθεσίας, οργάνωσης ομάδας, συνενοχής, δημιουργικότητας, αντίληψης χώρου, φωτισμών κλπ. μπορεί να αποτελέσει τον κορμό μιας σειράς μαθημάτων. Βασικό εργαλείο είναι πάντα ο αυτοσχεδιασμός.
Ένα σχέδιο μαθήματος, στο θεατρικό εργαστήρι ή στο σχολείο, μπορεί επίσης να περιλαμβάνει προσεκτική παρατήρηση και σχολιασμό σκηνών από θέατρο, κινηματογράφο ή βίντεο, διατύπωση ερωτήσεων και καταγραφή των ιδεών («ιδεοθύελλα») πάνω στο θέμα, χρήση «καρτών» (συναισθημάτων, τύπων, χώρων κλπ.), σκηνικών αντικειμένων (κύβοι, κουτιά, μπάλες, ξύλα ή καλάμια κλπ.), μουσικής και απλών κοστουμιών (μαντήλια, καπέλα, μάσκες κλπ.), δοκιμή πάνω στα κείμενα που η ομάδα μελετάει εστιάζοντας στο θέμα της ημέρας, εργασία σε μικρές ομάδες, παρουσίαση στην ομάδα και ανατροφοδότηση, αποφόρτιση και παιχνίδια για το κλείσιμο. Ερεθίσματα για τη δουλειά μπορεί να είναι προσωπικές φωτογραφίες και μικροαντικείμενα, αποσπάσματα από άρθρα ή ρεπορτάζ, λογοτεχνικά κείμενα, ιστορικά γεγονότα κ.ά.


Οι δυναμικές εικόνες
Τα μέλη της ομάδας, ατομικά ή σαν σύνολο, καλούνται να φτιάξουν με τα σώματά τους μια «φωτογραφία». Λέγονται επίσης και «παγωμένες εικόνες», «ακίνητες εικόνες», «ταμπλό» κ.ά.. Είναι εικόνες γεμάτες δυναμική ενέργεια που για αφετηρία ή ερέθισμα μπορεί να έχουν μια φωτογραφία, ένα στίχο, μία ανάμνηση, ένα γεγονός, ένα συναίσθημα, μια άποψη κ.ά.
Η τεχνική των δυναμικών εικόνων είναι δημοφιλής, βρίσκει πολλές εφαρμογές και μερικοί τρόποι όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι: α) Σαν απλή άσκηση για ζέσταμα π.χ. «Ας φτιάξουμε μια εικόνα ενός τρακτέρ με τα σώματά μας» β) Σαν στρατηγική και εργαλείο έρευνας ενός θέματος π.χ. «Φτιάξτε μια δυναμική εικόνα που να εκφράζει το εκπαιδευτικό σύστημα» ή ενός χαρακτήρα π.χ. «Φτιάξτε μια εικόνα που να περιγράφει την αντίδραση των άλλων χαρακτήρων προς την Ισμήνη» ή για να δώσει ευκαιρία για κατάθεση και ανταλλαγή απόψεων π.χ. στο Θέατρο Εικόνων (Image Theatre) του Αουγκούστο Μποάλ  γ) Σαν εργαλείο για πρωτογενή δημιουργία ή θεατρική σύμβαση όπως να αυξήσει την δραματική ένταση σε παράσταση π.χ. Η δράση παγώνει και κάποιος αφηγείται κάτι, ή μπορεί να σταματήσει το γρήγορο ρυθμό μιας δραστηριότητας και να βοηθήσει τους συμμετέχοντες να εστιάσουν σε μια λεπτομέρεια, ή μπορεί να βοηθήσει την ομάδα να μπει στη καρδιά ενός θέματος, να αναπτύξει μια αφήγηση και να οδηγηθεί σε ένα πιο στυλιζαρισμένο είδος παρουσίασης μακριά από νατουραλισμούς ή μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια ομαδική πρωτότυπη δημιουργία-σενάριο ή χορογραφία- π.χ. αναπαράγοντας μια φωτογραφία και επικεντρώνοντας σ’ ένα σημαντικό σημείο ή σε μια συμβολική ιδέα της, φτιάχνουμε πολλές δυναμικές εικόνες στη σειρά, ή μπορεί να βοηθήσει να παιχτούν γρήγορα και συμπυκνωμένα ολόκληρα έργα όταν π.χ. χρειάζεται να γίνει ένα είδος γρήγορης επανάληψης σε μια πρόβα. Παράδειγμα: Κάποιος μπαίνει στον χώρο και παίρνει μια στάση. Μετά μπαίνει και κάποιος άλλος για να συμπληρώνει την εικόνα, παίρνοντας μια στάση κοντά ή μακριά, ακουμπώντας ή όχι τον πρώτο. Κατόπιν, ένας τρίτος συμπληρώνει την εικόνα. Τα παραπάνω γίνονται χωρίς κανείς να σχολιάζει, να υποδεικνύει ή να εξηγεί τις προθέσεις του. Η υπόλοιπη ομάδα συζητά τη σύνθεση που προέκυψε, π.χ. ποιοι είναι, πού είναι, τι σχέση έχουν, τι έχει συμβεί λίγο πριν, τι θα συμβεί μετά κλπ.
Με αυτή τη μέθοδο μπορεί επίσης να φτιαχτεί μια σειρά από διαδοχικές εικόνες – ταμπλό – που να διηγούνται μια ιστορία ή μια κατάσταση που θα εισηγηθεί ο εμψυχωτής, π.χ. «ανθρώπινα δικαιώματα». Το σημαντικό είναι ότι όλοι μπορούν να συνεισφέρουν στο χτίσιμο μιας μικρής ιστορίας χωρίς να ξέρουν τι είχε ο προηγούμενος στο μυαλό του.
Από μια πιο έμπειρη ομάδα θα ζητάγαμε τα αγάλματα να ζωντανέψουν και να «παίξουν» τη συνέχεια της ιστορίας που εισηγήθηκαν οι παρατηρητές.
Η άσκηση αυτή μπορεί να επεκταθεί ώστε όλα τα μέλη της ομάδας να πάρουν τελικά μέρος στη σύνθεση, φτιάχνοντας πιθανώς μια ιστορία. Η αρχική κατάσταση μπορεί να δοθεί από αυτόν που μπαίνει πρώτος και οι άλλοι πρέπει να καταλάβουν το Τι και το Πού και να αντιδράσουν γρήγορα και θετικά π.χ. ο Α λέει: «Εσύ, Νίκο, δέχεσαι τη Μαρία για…», οπότε οι άλλοι μπαίνουν αμέσως και φτιάχνουν π.χ. τη σκηνή ενός γάμου. Ο εμψυχωτής μπορεί να παγώσει την εικόνα και να ρωτήσει τους παρευρισκόμενους (με άγγιγμα στον ώμο) για το ποιος είναι, γιατί βρίσκεται εκεί κλπ. Μια πιο δύσκολη εξέλιξη της άσκησης θα ήταν από το σημείο που ολοκληρώθηκε η εικόνα, να αρχίσουν οι χαρακτήρες να μιλούν αυτοσχεδιά-ζοντας με μικρές προφανείς φράσεις, ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται αυτοί και οι διπλανοί χαρακτήρες.


Γλύπτης-Γλυπτό
Κάποιος καλείται να μείνει ακίνητος σαν «άγαλμα» σε μια «εξω-καθημερινή» στάση. Ένας άλλος,           ο «Γλύπτης», καλείται να «διορθώσει» τη στάση ή την έκφραση του αγάλματος κάνοντας μικρές μετατροπές. Ο Γλύπτης μπορεί να σηκώσει και κάποιον άλλον για να συμπληρώσει το έργο του. Η υπόλοιπη ομάδα προτείνει τίτλο για το γλυπτό. Τέλος, ο Γλύπτης ανακοινώνει τον δικό του τίτλο. Με αφορμή ένα συγκεκριμένο τύπο ή αντικείμενο: Ο Γλύπτης μπορεί να φτιάχνει το έργο του έχοντας στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο τύπο, π.χ. τον δάσκαλο, έναν γέρο, τον οδηγό ενός λεωφορείου ή ένα δέντρο κλπ.
Με αφορμή ένα συναίσθημα ή μια μνήμη: Ο Γλύπτης μπορεί να φτιάχνει το έργο του έχοντας στο μυαλό του ένα συναίσθημα π.χ. λύπη, χαρά, θυμός, πείνα, προσφυγιά κλπ. Οι υπόλοιποι καλούνται να αναγνωρίσουν το συναίσθημα. Ο εμψυχωτής και η ομάδα μπορεί να έχουν ένα κατάλογο με συναισθήματα από όπου θα διαλέγουν οι Γλύπτες. Επίσης μπορεί να συζητηθούν για λίγο παιδικές μνήμες, π.χ. η πρώτη ημέρα στο σχολείο, μια εκδρομή κ.ά., και σε μικρές ομάδες να αναπαρασταθούν επιλεγμένες στιγμές από τέτοιες αναμνήσεις.
Με αφορμή έναν ήχο ή μια μουσική: Με τον ίδιο τρόπο μπορεί ένας ήχος ή μια μουσική να είναι το κίνητρο για τον Γλύπτη. Πάλι οι υπόλοιποι θα κληθούν να μαντέψουν το είδος του ήχου ή της μουσικής.
Μια ιστορία ανάμεσα στον δημιουργό και στο έργο του: Μπορεί να αναπτυχθεί μια ιστορία ανάμεσα στον γλύπτη και στο γλυπτό, όπως η γνωστή περίπτωση όπου αυτός ερωτεύεται το έργο του και τελικά γίνεται και ο ίδιος άγαλμα ή η περίπτωση όπου όλα τα αγάλματα ζωντανεύουν στη φαντασία του γλύπτη και χορεύουν κλπ.
Τέτοιες ιστορίες μπορεί να φτιάξει πολλές ο εμψυχωτής ή να δανειστεί από ταινίες του Τσάπλιν και του βωβού κινηματογράφου.

Αντέγραψε και εξέλιξε
Είναι μια σειρά ασκήσεων όπου τα μέλη της ομάδας, καλούνται πρώτα να αντιγράψουν κάποιον ή κάτι και μετά να προσθέσουν τη δική τους ιδέα για την εξέλιξή του. Η «αντιγραφή» έχει σαν στόχο (και αποτέλεσμα) την άσκηση της προσοχής, αλλά και τον σεβασμό στη πρόταση του άλλου. Η «εξέλιξη» προωθεί την ομαδική δημιουργία. Η επανάληψη κινήσεων ή λέξεων έχει επίσης σαν αποτέλεσμα την εστίαση της προσοχής σε αυτές και βοηθάει να μεταφερθεί ένα μήνυμα. Εκτός λοιπόν από δημιουργική άσκηση μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί και σαν θεατρικό στοιχείο (σύμβαση) μέσα σε παράσταση.
Οι ασκήσεις «αντέγραψε-εξέλιξε» καλό είναι να δοκιμάζονται σε συνδυασμό με τη τεχνική «ένας-τη-φορά», όπου τα μέλη της ομάδας καταθέτουν ένας-ένας την άποψή τους για το πως π.χ. θα γίνει μια σειρά κινήσεων ή μια σκηνή ή ένας αυτοσχεδιασμός, με την προϋπόθεση βέβαια ότι ο επόμενος οφείλει να λάβει υπόψη του την πρόταση του προηγούμενου. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγονται ατελείωτες συζητήσεις και η ομάδα μπαίνει γρηγορότερα και πιο δημιουργικά (για όλους) στη δράση.

Η σκυταλοδρομία και η χιονοστιβάδα
Πρόκειται για εκείνες τις ασκήσεις λόγου ή σώματος, όπου πάνω σ’ ένα θέμα μπαίνουν διαδοχικά ένα ένα τα μέλη της ομάδας και προσθέτουν κάτι δικό τους, λέξη ή κίνηση, εκεί που είχε τελειώσει ο προηγούμενος ο οποίος και αποχωρεί από τη δράση. Καθένας δηλαδή δίνει τη «σκυτάλη» στον επόμενο. Η «σκυτάλη» δίνεται και με τη μέθοδο «αντέγραψε και ανάπτυξε», όπου ο δεύτερος καλείται να αντιγράψει πρώτα τον πρώτο και μετά να αναπτύξει προτείνοντας κάτι δικό του.
Όταν ο προηγούμενος δεν αποχωρεί, αλλά μένει και συμμετέχει στη δράση με τους επόμενους, προκύπτει η «χιονοστιβάδα» και ένας ομαδικός αυτοσχεδιασμός. Μια ενδιάμεση κατάσταση είναι να υπάρχει στη σκηνή μόνο ένας συγκεκριμένος αριθμός ατόμων κάθε φορά, π.χ. μόνο δύο, οπότε μόλις μπαίνει τρίτος,   ο πρώτος αποχωρεί. Αυτές οι τεχνικές μπορεί να γίνουν και να συνδυαστούν με ασκήσεις δυναμικής εικόνας, αργής κίνησης, δραματικής έντασης κ.ά.

Ο καταιγισμός ιδεών ή ιδεοθύελλα
Ο εμψυχωτής ζητάει από τη ομάδα να καταθέσει με τρόπο άμεσο ό,τι σκέφτονται πάνω σε ένα θέμα που απασχολεί το έργο, μια σκηνή του ή έναν ήρωα. Όλοι λένε αυτό που τους έρχεται στο μυαλό χωρίς σχόλια. Το ίδιο μπορεί να συσχετίζεται με συναισθήματα, τόπους, ανθρώπους, να είναι κατά αναλογία ή κατά αντίθεση κλπ. Στον καταιγισμό ιδεών καλό είναι κάποιος να κρατά σημειώσεις. Μετά οι σημειώσεις αυτές ταξινομούνται ως προς τα ρούχα, τα χρώματα, τα σχήματα, τους τόπους, τα αισθήματα κλπ. Σημαντικό εδώ είναι η άμεση αντίδραση καθενός και η απουσία οποιουδήποτε σχόλιου ή κριτικής σε ό,τι καθένας καταθέτει. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο στην αρχή της έρευνας -σαν σημείο εκκίνησης- όσο και για την ανάπτυξη ενός χαρακτήρα. Καταιγισμός ιδεών μπορεί να γίνει και με το σώμα (χωρίς λόγια).

Συνενοχή
Πρόκειται για ασκήσεις ομαδικότητας και επικοινωνίας υψηλού επιπέδου. Είναι οι ασκήσεις όπου η ομάδα γυμνάζεται στο να κάνει κάτι «σαν ένας άνθρωπος» ή «στα τυφλά» ή «χωρίς καθοδήγηση κανενός». Τα μέλη της ομάδας πρέπει να γνωριστούν πολύ καλά ώστε να μπορούν να προβλέπουν τις αντιδράσεις των άλλων. Κατά συνέπεια, οι «ασκήσεις συνενοχής» συνδυάζονται και με τα παιχνίδια γνωριμίας και εμπιστοσύνης. Απλά παιδικά παιχνίδια, όπως «τα στρατιωτάκια ακούνητα» ή το «όλοι μαζί σταματάμε, όλοι μαζί ξεκινάμε» κ.α. βοηθάνε σε αυτή την κατεύθυνση.

Με δεμένα μάτια
Πρόκειται για μια σειρά παιχνιδιών όπου όλοι ή κάποιοι από την ομάδα έχουν τα μάτια τους δεμένα για να μην βλέπουν. Τα παιχνίδια αυτά είναι γνωστά και σαν «παιχνίδια τυφλών» και τα συναντάει κανείς είτε σαν παιχνίδια εμπιστοσύνης είτε σαν ασκήσεις των αισθήσεων και της φαντασίας.
Ο διάδρομος των εσωτερικών φωνών (ή διάδρομος συνείδησης)
Η ομάδα σχηματίζει δύο παράλληλες σειρές αφήνοντας ένα μικρό διάδρομο ανάμεσά τους απ’ όπου θα περάσει ένας «χαρακτήρας». Καθώς ο χαρακτήρας αυτός περπατάει αργά μέσα στο «διάδρομο», οι άλλοι του λένε α) φράσεις που νομίζουν ότι ο χαρακτήρας αυτός έχει στο μυαλό του ή β) σκέψεις που ο χαρακτήρας αυτός έχει πιθανώς για το δικό τους χαρακτήρα. ή γ) σκέψεις που αυτοί (ως ρόλοι) έχουν για το χαρακτήρα που περνάει από μπροστά τους.Εναλλακτικά μπορεί από τη μία πλευρά του διαδρόμου στέκονται οι «άγγελοι» και από την άλλοι οι «δαίμονες» ώστε ο χαρακτήρας που περνάει ανάμεσα να ακούει και τις θετικές και τις αρνητικές σκέψεις.

Η ανίχνευση σκέψης
Ο εμψυχωτής μπορεί να παγώσει έναν αυτοσχεδιασμό και ν’ ακουμπήσει ένα μαθητή(γνωστό και ως «άγγιγμα στον ώμο»), ο οποίος θα αντιδράσει «σε ρόλο» απαντώντας σε ερωτήσεις όπως «πώς αισθάνεσαι;», «τι σκέφτεσαι;» κλπ. Η ανίχνευση σκέψης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε μια σειρά δυναμικών εικόνων και βοηθά στη ενίσχυση του χαρακτήρα αλλά και στην καλλίτερη κατανόηση της γενικότερης κατάστασης μιας σκηνής. Εναλλακτικά, μπορεί ο ίδιος ο χαρακτήρας, χωρίς άγγιγμα, να λέει το κείμενο του και αμέσως επαναλαμβάνει και τις σκέψεις  που κανονικά δεν θα έλεγε.

Η αναλογία
Ο εμψυχωτής προτείνει να γίνει μια άσκηση όχι ακριβώς πάνω στη σκηνή στην οποία δουλεύει η ομάδα αλλά σε μια άλλη «ανάλογη» κατάσταση. Κατά τη διαδικασία της δημιουργίας (πρόβες σε ρόλους κλπ.) η αναλογία προσφέρει ένα ασφαλές περιβάλλον για να δουλέψει ο μαθητής αποφεύγοντας προσωπικές αναφορές. Η αναλογία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και δημοφιλής τακτική στα παιχνίδια ρόλων όπου ανα-ζητούνται και κατατίθενται εμπειρίες και γνώμες πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα και συγκρούσεις.

Ρόλος – στον – τοίχο (Ρ-σ-Τ)
Η ομάδα κάνει το σκίτσο ενός χαρακτήρα σε ένα μεγάλο χαρτί και το κολλάει στον τοίχο. Κατόπιν γεμίζουν το σκίτσο με διάφορα γνωρίσματα του χαρακτήρα ξεκινώντας από το όνομά του, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του, τα ενδιαφέροντά του, άλλα προσωπικά στοιχεία, συνήθειες, μυστικά κλπ. Ο εμψυχωτής μπορεί να στρέψει τη προσοχή της ομάδας ώστε οι «καταθέσεις» στο σκίτσο να έχουν σχέση με κάποιο ειδικό ερώτημα π.χ. «ποιο δίλημμα αντιμετωπίζει ο χαρακτήρας στη σκηνή αυτή;» ή «προς τα που/ποιόν κινείται;». Στο εσωτερικό του σκίτσου γράφονται τα διλήμματα, ο χαρακτήρας και οι σκέψεις της και στο εξωτερικό έξω οι συνθήκες που τον πιέζουν, κατευθύνουν κλπ. Η ίδια τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλα «δίπολα» πχ. Μέσα γράφουμε τι σκέφτεται ο ήρωας για τον εαυτό του και έξω τι σκέφτονται οι άλλοι για αυτόν κ.ά.

Η ανακριτική καρέκλα
Ο εμψυχωτής βάζει στο κέντρο της σκηνής μια καρέκλα, όπου κάθεται ο «ανακρινόμενος» χαρακτήρας. Η ομάδα τον ανακρίνει με ερωτήσεις σε πρώτο πρόσωπο για γεγονότα, καταστάσεις ή συναισθήματα που υπάρχουν μέσα στο κείμενο το οποίο επεξεργάζεται, π.χ. πώς σε λένε, πόσων χρονών είσαι, είσαι παντρεμένος, αγαπάς τη μητέρα σου, γιατί πήγες λουλούδια στον αντίζηλό σου κλπ. Οι ερωτήσεις μπορεί να αναφέρονται και σε γεγονότα που δεν υπάρχουν στο κείμενο, αλλά βοηθούν ώστε ο ηθοποιός να αναπτύξει το χαρακτήρα που φτιάχνει. Μπορεί να γίνουν επίσης ερωτήσεις με τους «ανακριτές» να υιοθετούν τους ρόλους που έχουν στο έργο ή σε ρόλο δημοσιογράφου που παίρνει συνέντευξη κ.ά. Η ανακριτική καρέκλα βοηθά να συγκεντρωθούν νέα στοιχεία, να ξεκαθαρίσουν καταστάσεις και συναισθήματα, να αναπτυχθεί και εμπλουτιστεί ο περιβάλλων κόσμος του χαρακτήρα κ.ά. Προφανώς ο ερωτώμενος πρέπει να τις δέχεται και να απαντά «σε ρόλο». Όσο πιο επιδέξιες είναι οι ερωτήσεις της ομάδας τόσο περισσότερο εμπλουτίζεται ο χαρακτήρας και αναδεικνύονται οι συνθήκες του έργου-«δοσμένες ή μη» .

Το Flashback και η Παράλληλη δράση
Το Flashback και η Παράλληλη δράση σαν τεχνικές βοηθάνε στην αφήγηση και την εναλλαγή τόπου και χρόνου. Η ομάδα μπορεί να εξασκηθεί στο Flashback (με αργή κίνηση ή φράσεις όπως «Θυμάμαι τότε που…» κ.ά) και να προσπαθήσει να αυτοσχεδιάσει σκηνές όπου στη σκηνή εναλλάσσονται διαδοχικά διαφορετικοί τόποι ή χρόνοι. Μπορεί, για παράδειγμα, να δοκιμαστεί μια μικρή σκηνή όπου δυο χαρακτήρες είναι σε ένα δωμάτιο σε χρόνο παρόντα και αμέσως να περάσουν σε μια άλλη σκηνή που διαδραματίζεται στο δρόμο και στο μακρινό παρελθόν. Παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί και με την παράλληλη δράση, όπου στη σκηνή συνυπάρχουν διαφορετικοί τόποι ή χρόνοι.

Δάσκαλος – σε – ρόλο (Δ-σ-Ρ)
Είναι η τεχνική όπου ο εμψυχωτής-δάσκαλος συμμετέχει σε έναν αυτοσχεδιασμό ή παιχνίδι ρόλων υποδυόμενος κάποιο προσεκτικά επιλεγμένο πρόσωπο ώστε να έχει την δυνατότητα να προωθεί τη δράση, να θέτει τα ερωτήματα που πρέπει και να κατευθύνει την ομάδα.

Ο αυτοσχεδιασμός
Στους αυτοσχεδιασμούς ο ηθοποιός είναι ανοιχτός, διαθέσιμος, συγκεντρωμένος, αυθόρμητος, γρήγορος στη σκέψη και στην αντίδραση. Αποδέχεται (την ατάκα του συμπαίχτη μου) και την προωθεί. Εμπιστεύεται, δεν αδιαφορεί για τον συμπαίχτη του, δεν ρωτάει, πράττει! Ο αυτοσχεδιασμός είναι βασική και απαραίτητη τεχνική για το θέατρο και για να θεωρηθεί επιτυχημένος πρέπει να έχει συγκεκριμένο θέμα, στόχο, μεθόδους προσέγγισης. Απαιτεί εκπαίδευση, προετοιμασία, και πετυχαίνει όταν δίδονται συγκεκριμένες πληροφορίες και μπαίνουν όρια και περιορισμοί. Οι αυτοσχεδιασμοί απέχουν πολύ από το να είναι το περιβάλλον όπου απλά ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Τα διάφορα παιχνίδια δεν είναι κατά ανάγκην αυτοσχεδιασμοί. Είναι ένα καλό ζέσταμα, βοηθούν στην ομαδικότητα, ασκούν την φαντασία και αν επιλεγούν κατάλληλα, μπορούν να εξελιχθούν σε καλούς αυτοσχεδιασμούς.
Από τα πιο θετικά χαρακτηριστικά του αυτοσχεδιασμού είναι ότι:
1) Δημιουργεί αντί να ερμηνεύει κάτι δοσμένο.2)Ενδιαφέρεται για τη διαδικασία όσο και για το αποτέλεσμα. 3) Καθένας μπορεί να είναι ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης.4) Επιτρέπει τη δοκιμή και την αποτυχία.    5) Ενισχύει τον αυθορμητισμό. 6) Παράγει ιδέες, φτιάχνει σκηνές και χαρακτήρες.7) Μπορεί να περιλάβει σχεδόν κάθε θεματολογία και προσαρμόζεται στις ικανότητες των συμμετεχόντων. 8) Ξεκινάει από το άτομο και όχι από τον ρόλο. 9) Διαχειρίζεται συμπεριφορές.
Υπάρχουν θέματα, όπως η συνεργασία η εξέλιξη, το μέτρο, που, αν δεν ληφθούν σοβαρά υπόψη από τον εμψυχωτή, οι αυτοσχεδιασμοί κινδυνεύουν να εκφυλίζονται σε χάσιμο χρόνου για τους συμμετέχοντες και βαρετό θέαμα για όσους  Την παρατηρούν. Γενικά ο επιτυχημένος αυτοσχεδιασμός σχετίζεται με: 1) Την ομαδική δουλειά και την αλληλοβοήθεια: τίποτα δεν προχωράει αν κάποιος είναι αποφασισμένος να γίνει «το δικό του». 2) Την εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες σου: είσαι ανοιχτός, δέχεσαι και προσθέτεις στις προτάσεις άλλων. 3) Την ικανότητα να σκέφτεσαι γρήγορα, αλλά και να παρακολουθείς και να ακούς προσεχτικά. 4) Την ικανότητα να δέχεσαι τις προτάσεις της φαντασίας σου. 5) Την εμπιστοσύνη στα συναισθήματά σου, σε ό,τι έρχεται φυσιολογικά. 6) Την αποφυγή κάθε προσπάθειας να είσαι «έξυπνος», «πρωτότυπος», «αστείος», «άνετος» κλπ. Η αγωνία για πρωτοτυπία θα σε απομακρύνει από τον αληθινό σου εαυτό και θα κάνει τη δουλειά σου μέτρια.

Το Πακέτο Εξερεύνησης
Πρόκειται για ένα κουτί ή τσάντα όπου ο δάσκαλος έχει βάλει μερικά αντικείμενα π.χ. μια φωτογραφία, μια απόδειξη από τράπεζα, ένα φυλλάδιο μιας ΜΚΟ, ένα προσωπικό ημερολόγιο όπου κάποιος έχει γράψει κάποιες σκέψεις, κάποια ποιήματα, ένα απόκομμα εφημερίδας κ.ά. Ο δάσκαλος έχει σκεφτεί μια πιθανή ιστορία που μπορεί να συνδέει αυτά τα αντικείμενα και παρουσιάζει το «πακέτο» στους μαθητές (ίσως σε ρόλο π.χ. ως πατέρας μιας μαθήτριας). Τα παιδιά περιεργάζονται τα αντικείμενα και τα παρουσι-άζουν ένα-ένα στους υπόλοιπους. Προσπαθούν να καταλάβουν τι μπορεί να έχει συμβεί. Σε αυτή τους τη προσπάθεια μπορούν να «ανακρίνουν» τον δάσκαλο-σε ρόλο. Κατόπιν σε ομάδες αναλαμβάνουν να φτιά-ξουν 3 δυναμικές εικόνες και να δείξουν τι νομίζουν ότι μπορεί να συμβαίνει στον κάτοχο της τσάντας.

Θέατρο Εικόνων και Forum Theatre
Το «θέατρο εικόνων» είναι η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε από τον Αουγκούστο Μποάλ για έρευνα, κατάθεση απόψεων, προτάσεις για ξεπέρασμα εμποδίων κ.α. Πρόκειται για μια προσεκτική και ιδιαίτερη χρήση των δυναμικών εικόνων. Είναι μια τεχνική του Θεάτρου του Καταπιεσμένου (Θ.τ.Κ.) που χρησιμοποιεί τις εικόνες των σωμάτων, τις δυναμικές εικόνες ή tableaux vivant, για να οδηγήσει στην έκφραση συναισθημάτων, εννοιών, θεωρήσεων της πραγματικότητας και να επιτρέψει τη μη λεκτική αντιπαράθεση της ομάδας ως προς τις συγκρούσεις και τις καταπιέσεις που την αφορούν. Οι εικόνες μπορούν να συγκριθούν, να ερμηνευθούν, να ζωντανέψουν, να εμπλουτιστούν με χειρονομίες, αντικείμενα και ήχους. Ο ίδιος ο Μποάλ προέκτεινε το «θέατρο εικόνων» στο «θέατρο φόρουμ» (forum theatre) κατά το οποίο δίνεται η δυνατότητα στο θεατή/κοινό να παρεμβαίνει στα δρώμενα ή στη σκηνή (συχνά και σε κανονική παράσταση), να παίρνει τη θέση κάποιου χαρακτήρα (συνήθως του «πρωταγωνιστή») και να προτείνει λύσεις σε κάποιο κοινωνικό πρόβλημα. Το Θέατρο Φόρουμ βασίζεται σε μια σύντομη αυτοσχέδια θεατρική σκηνή, τη «σκηνή πρότυπο», η οποία συνδέεται με ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα και παριστάνει μια άλυτη σύγκρουση, μια καταπίεση ή ένα αδιέξοδο. Η σκηνή αυτή έχει συνεπώς άσχημο τέλος: ο «πρωταγωνιστής» υπόκειται σε καταπίεση, την οποία θα ήθελε να ανατρέψει, αλλά διαπράττει λάθη και στο τέλος επικρατεί η αδικία. Παρουσιάζεται η «σκηνή πρότυπο» στο κοινό και στη συνέχεια η σκηνή επαναλαμβάνεται. Το κοινό όμως αυτή τη φορά μπορεί να επέμβει για να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, ανατρέποντας την καταπιεστική πραγματικότητα που παρουσιάζεται. Ο θεατής μπορεί να φωνάξει «στοπ» στο σημείο το οποίο κρίνει ότι ο πρωταγωνιστής διαπράττει ένα σφάλμα, να παγώσει τη δράση και να τον αντικαταστήσει. Κατά τον Boal ο θεατής (spectator) μετατρέπεται έτσι σε έναν ενεργό θεατή–ηθοποιό, τον «θεα-ποιό»(απόδοση του νεολογισμού spect –actor του Boal) και ενεργεί έτσι όπως αυτός θα ήθελε να ενεργήσει στην αντίστοιχη περίπτωση, στις συνθήκες στις οποίες διαδραματίζεται η σκηνή, προτείνοντας έτσι έναν τρόπο αντίδρασης στην καταπίεση. Σκοπός είναι να δοκιμαστούν εμπράκτως όλες οι εναλλακτικές λύσεις μιας καταπιεστικής, άδικης, απαράδεκτης πραγματικότητας. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί της σκηνής, που έχουν ρόλους είτε «ανταγωνιστών» -καταπιεστών είτε εν δυνάμει συμμάχων του «πρωταγωνιστή»- καταπιεζόμενου αυτοσχεδιάζουν με συνέ-πεια προς το χαρακτήρα τον οποίον ενσαρκώνουν. Τονίζεται ότι αυτές οι τεχνικές δεν αποσκοπούν στο να οδηγήσουν τους μαθητές να πάρουν τελεσίδικη θέση σε αμφιλεγόμενα θέματα όσο στο να αναδείξουν τις πολλές πλευρές με τις οποίες μπορεί να προσεγγιστεί ένα τέτοιο ζήτημα, να μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν τις διαφορετικές απόψεις, πώς να συζητάνε και το κυριότερο όλων πώς να διεκδικούν.    Σε μια προσομοιωμένη πραγματικότητα διενεργείται μια συζήτηση για το τι είναι δυνατόν να γίνει, πώς μπορεί κανείς πέρα από τα ευχολόγια να επιτύχει την αλλαγή και αυτές οι δυνατότητες αλλαγής της πραγματικότητας παίζονται με τη συνδρομή των μαθητών. Το θέατρο λοιπόν γίνεται έτσι ένας προστα-τευμένος χώρος όπου στρατηγικές διαπολιτισμικότητας, ενδυνάμωσης, αποτίναξης της καταπίεσης και της αδικίας και κοινωνικής αλλαγής προβάρονται, για να χρησιμοποιηθούν ενδεχομένως και στην πραγματικότητα. Συνήθως οι τεχνικές του Θεάτρου Εικόνων προηγούνται των τεχνικών του Θεάτρου Φόρουμ και βοηθούν να δημιουργηθεί μια «θεατρική κοινότητα» με κοινή «γλώσσα». Όπως και στο Θέατρο Φόρουμ, οι «θεα-ποιοί» μπορούν να αντικαταστήσουν κάποιο πρόσωπο της εικόνας ή να αλλάξουν τη στάση του, αλλάζοντας έτσι και τις καταστάσεις που παριστάνονται.

Status
Από ένα κουτί τα μέλη της ομάδας τραβούν έναν αριθμό από το 1 έως το 10. Το 1 δηλώνει τη χαμηλότερη θέση ισχύος, το 10 την υψηλότερη. Καθένας ξέρει τώρα το Status του. Περπατούν στο χώρο προσπαθώντας να συναντήσουν τη ματιά των άλλων. Εκείνοι με ισχυρό, υψηλό Status κοιτάνε πιο θαρραλέα στα μάτια τους άλλους. Με σύνθημα του εμψυχωτή, όλοι υιοθετούν το αντίθετο Status και συνεχίζουν την άσκηση. Ακολουθεί συζήτηση για τη στάση του σώματος, τα αισθήματα που συνοδεύουν το Status και το φυσικό Status του καθενός (πού δηλαδή αισθάνεται πιο άνετα) Status έχουμε και ως προς αντικείμενα ή χώρους: Καθένας θα μπει στο δωμάτιο, διατηρώντας προς το χώρο ένα υψηλό ή χαμηλό Status. Πώς θα είναι το σώμα του, το βλέμμα του σε κάθε περίπτωση; Μπορεί να δοκιμαστεί η σχέση Status ενός παίχτη π.χ. με μια καρέκλα. Στο χώρο μπαίνει και δεύτερος με άλλο (ή το ίδιο) Status. Υπάρχει αλληλεπίδραση και σε λίγο αρχίζει η αλλαγή των Status. Η αλλαγή αυτή, π.χ. από το υψηλό στο χαμηλό Status αντίστροφα), πρέπει να γίνει και από τους δύο παίχτες σταδιακά. Αυτός δηλαδή που αρχικά είχε υιοθετήσει χαμηλό Status θα αρχίσει να αλλάζει αργά για να βρεθεί στο τέλος με υψηλό Status. Την αντίστροφη πορεία θα διανύσει ο συμπαίχτης του. Ο εμψυχωτής μπορεί να βοηθήσει στη σταδιακή αλλαγή των Status φωνάζοντας αριθμούς από το 1 μέχρι το 10 (ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας). Εναλλακτικά Από ένα κουτί τραβούν όλοι έναν αριθμό από το 1 έως το 10 (το 1 δηλώνει τη χαμηλότερη θέση ισχύος, το 10 την υψηλότερη). Χωρίς να τον δουν, κολλάνε τον αριθμό στο κούτελό τους, ώστε να το βλέπουν μόνο οι υπόλοιποι. Για λίγο προχωρούν όλοι στη σκηνή και αντιδρούν ανάλογα με το Status καθενός που συναντούν. Κατόπιν ο εμψυχωτής ζητάει να βρούνε όλοι τη θέση τους σε μια γραμμή από το 1 μέχρι το 10.
Λίγα λόγια – Πολύ δράση

Η ομάδα χωρίζεται σε ζεύγη. Ο εμψυχωτής μοιράζει έναν μικρό διάλογο 6-8 γραμμών με ελάχιστες λέξεις και με πολλές πιθανές ερμηνείες. Τα ζευγάρια έχουν 15 λεπτά να παρουσιάσουν δύο εκδοχές του κειμένου. Π.χ.
Α: Έλα!
Β: Εντάξει.
Α: Λοιπόν;
Β: Αυτό είναι
Α: Ναι.
Β: Καλά θα είναι.
Εδώ τα μέλη της ομάδας καλούνται με τη δράση να προσθέσουν αρκετή ιστορία και κείμενο ανάμεσα στα λόγια, ώστε να βγει νόημα. Μεγάλη σημασία να δοθεί ξανά στα Ποιος, Πού, Πότε, Πώς, Τι.

Αντικείμενα και μεταμορφώσεις
Σε ομάδες των τεσσάρων. Ο εμψυχωτής φέρνει μερικά αντικείμενα π.χ. μια ομπρέλα, ένα βάζο, ένα κώνο της τροχαίας κλπ. Σε πρώτη φάση ο εμψυχωτής ζητάει από τα μέλη της ομάδας να δείξουν διάφορες χρήσεις του αντικειμένου μεταμορφώνοντας το σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Μπορούν επίσης να προσθέτουν μια μικρή φράση για να κάνουν πιο φανερή τη νέα χρήση π.χ. μια προτεταμένη ομπρέλα δεν είναι απαραιτήτως ένα ξίφος, αλλά συνοδευόμενη από το «Κύριε, είστε έτοιμος να υπερασπιστείτε τη τιμή σας;» γίνεται. Με τον ίδιο τρόπο οι ομάδες θα πρέπει μετά να φτιάξουν ένα σύντομο αυτοσχεδιασμό χρησιμοποιώντας όλα τα αντικείμενα που έχει φέρει ο εμψυχωτής.
Ο εμψυχωτής ζητάει από όλους να συγκεντρωθούν σε ένα συνηθισμένο και οικείο αντικείμενο, π.χ. ένα παπούτσι, και να γράψουν 5-8 τρόπους με τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιηθεί πέραν του γνωστού π.χ. σφυρί, ποτήρι, ανθοδοχείο, θήκη για μολύβια, οικόσημο, κλπ. Η ομάδα χωρίζεται σε ζεύγη και ανταλλάσσονται ιδέες. Σε λίγο δύο ζεύγη ενώνονται και για 5 λεπτά κουβεντιάζουν για τις λίστες τους. Στην επόμενη φάση η κάθε ομάδα (δηλαδή τετράδα) παρουσιάζει στις υπόλοιπες τις καλύτερες ιδέες της. Ο εμψυχωτής ζητάει από τις ομάδες (τετράδες τώρα) να σκεφτούν ένα άλλο παρόμοιο αντικείμενο, π.χ. μια κάλτσα, μια χτένα κ.ά., και να ξαναφτιάξουν λίστες με πιθανές χρήσεις. Η ομάδα διαλέγει 3 ιδέες και με παντομίμα τις παρουσιάζει στους υπόλοιπους. Αυτοί προσπαθούν να μαντέψουν το αντικείμενο.

Αφήγηση και ταυτόχρονη αναπαράσταση
Είναι η περίπτωση του κατευθυνόμενου αυτοσχεδιασμού. Ο εμψυχωτής βάζει την ομάδα στην κατάσταση «πλήθους» καθώς αφηγείται μια ιστορία π.χ. περιγράφει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή περιγράφει μια αεροπορική πτήση που παρουσιάζει πρόβλημα, μια εκλογική συγκέντρωση, μια διαδήλωση, μια δημόσια εκτέλεση κ.ά.   Η ομάδα αρχίζει παράλληλα με την αφήγηση να δραματοποιεί την ιστορία. Ο εμψυχωτής κάνει παύσεις, αφήνει χώρο για αυτοσχεδιασμό, παίρνει ιδέες για την εξέλιξη της ιστορίας και παρεμβαίνει προσπαθώντας να περάσει το «πλήθος» από διάφορες δραματικές καταστάσεις, π.χ. το αερο-πλάνο πέφτει στη ζούγκλα κλπ. Η ομάδα δρα με κίνηση, ήχους, μιμική και ελάχιστο λόγο, ακολουθώντας την αφήγηση. Ένα παράδειγμα: Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το βουνό. Γίνεται κάποιος σεισμός. Το σκαρφαλώνουμε και γίνεται ο μεγάλος σεισμός. Πέφτουν πέτρες, κατολίσθηση. Σταματάει ο σεισμός. Συνεχίζουμε να σκαρφαλώνουμε και βρισκόμαστε στην κορυφή. Ξεκινάμε να κατρακυλάμε το βουνό, ξαναγίνεται σεισμός. Γύρω μας κατρακυλούν πέτρες μαζί με μας και φτάνουμε κάτω. Βλέπουμε το ποτάμι. Είναι πολύ ισχυρό. Αρχίζουμε να το περνάμε πέτρα – πέτρα. Το ρεύμα θέλει να μας παρασύρει, πιανόμαστε από τα κλαδιά και από κλαδί σε κλαδί το περνάμε. Έπειτα βλέπουμε την πεδιάδα και μετά από αυτήν την έρημο. Μπαίνουμε στην έρημο. Στην αρχή φυσάει λίγο αλλά μετά δυναμώνει. Έπειτα φυσάει υπερβολικά πολύ. Σταδιακά πιάνει ανεμοθύελλα προστατεύουμε τον εαυτό μας σκύβουμε στο έδαφος κουρνιάζουμε και περιμένουμε για το αύριο…. κοκ.

Νίκος Γκόβας
(Ο Νίκος Γκόβας είναι παιδαγωγός θεάτρου. Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός, μουσικός, σκηνοθέτης και εμψυχωτής με διάφορες ομάδες νέων και θέατρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει σχεδιάσει και διδάξει σε πολλά προγράμματα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών σε συνεργασία με Πανεπιστήμια, ΠΕΚ και άλλους φορείς εκπαίδευσης. Είναι υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού «εκπαίδευση & θέατρο», μέλος της διεθνούς Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού Research in Drama Education: The Journal of Applied Theatre and Performance (RiDE) και ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος από 1998-2008 της επιστημονικής ένωσης «Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση». Έχει επιμεληθεί πάρα πολλά βιβλία για το θέατρο στην εκπαίδευση. Το 2002 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Για ένα νεανικό δημιουργικό θέατρο: ασκήσεις, παιχνίδια, τεχνικές» (Μεταίχμιο). Έχει τιμηθεί με το διεθνές βραβείο «Grozdanin Kikot» (2002).)
Από το βιβλίο: Γκόβας, Ν. (2001) «Για ένα νεανικό δημιουργικό θέατρο: ασκήσεις – παιχνίδια – τεχνικές για εκπαιδευτικούς, εμψυχωτές νεανικών ομάδων». Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
πηγή: 3ο Δημοτικό σχολείο Μεγάρων

Αναδημοσίευση: http://pappanna.wordpress.com

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου για την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών


narkot
Σήμερα αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας και την προσευχή μας προς όλους αυτούς που δοκιμάζονται, προς όλους εκείνους που αναζήτησαν μια ζωή με συγκινήσεις αλλά σε λάθος δρόμο. Το αντίδοτο στη νόσο της εξάρτησης μπορεί να είναι μόνον η αγάπη για ζωή με νόημα και γνησιότητα. Κανείς άνθρωπος που έζησε την κάθε του ημέρα με ευγνωμοσύνη και απλότητα δεν χρειάσθηκε κάποια ουσία για να την χρησιμοποίηση ως εξοδο διαφυγής από την καθημερινότητα του. Αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι να δηλώσουμε το πόσο κατά των ναρκωτικών είμαστε, αλλά το πόσο υπέρ της ζωής είμαστε. Η Εκκλησία υπάρχει για να καλεί τους ανθρώπους στο μυστήριο της όντως Ζωής και αυτή είναι η δική μας πρόταση απέναντι στο Θάνατο των εξαρτήσεων. Ο Χριστός υποσχέθηκε στους ανθρώπους ζωή και περίσσευμα ζωής και όλοι οι νέοι που πέρασαν από την δοκιμασία των ναρκωτικών και είναι σήμερα καθαροί, μας αποδεικνύουν πως αυτό δεν είναι απλά μια υπόσχεση αλλά μία πραγματικότητα γιατί όπως ομολογούν οι ίδιοι όλα τα κατάφεραν με την βοήθεια του Θεού. Είμαστε δίπλα σε όλες τις οικογένειες που δοκιμάζονται από την μάστιγα των ναρκωτικών ουσιών που τις κτύπησε και δηλώνουμε την αγάπη μας και την υποστήριξη μας σε όλους εκείνους που αντί του εφησυχασμού και της αδιαφορίας επιλέγουν τον αγώνα κατά των εξαρτήσεων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αγωνίζεται δίπλα τους διακονώντας μέσα από τις ζωντανές ενορίες της, θυμίζοντας έτσι την θεραπευτική δύναμη της κοινότητας και της κοινωνίας των προσώπων.
Ο Αρχιεπίσκοπος

Γυναίκες στη Σαουδική Αραβία

Δύο γυναίκες στη Σαουδική Αραβία τρώνε μακαρονάδα και μάλιστα...σπαγγέτι!

Που είναι το παράξενο; Ξεχάσαμε να σας πούμε πως φοράνε μπούρκα που το μόνο που αφήνει ακάλυπτο, είναι το σημείο με τα μάτια.


Είναι απίστευτο πως βρίσκουν τον τρόπο να φάνε αυτή τη μακαρονάδα χωρίς να αποκαλύψουν τίποτα... Και μάλιστα η καθεμία έχει τον δικό της τρόπο...
  

Πηγή:http://samakos9.blogspot.gr/

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Άγιοι της Αλάσκας – Ορθόδοξο συναξάρι




Το post αυτό είναι το 1ο μέρος ενός αφιερώματος με τίτλο "Ορθόδοξοι άγιοι & δίκαιοι της Αμερικανικής Γης", το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Η εικόνα στην κορυφή του δικού μας post είναι η Σύναξη των Αγίων της Β. Αμερικής (αν και δεν τους έχει όλους), και προέρχεται από εδώ (όπου και βιογραφικά των αγίων, στα αγγλικά).

Εκτός από τα σχετικά με τον άγιο Πέτρο (τα εντός αγκύλης) και την αγία Όλγα τη Μαία, τα υπόλοιπα αποτελούν σύνοψη στοιχείων από το βιβλίο Άγιοι της Αλάσκας – Ορθόδοξο συναξάρι, του καθηγητή Μικροβιολογίας του Παν/μίου Αθηνών Γεωργίου Εμμ. Πιπεράκι, εκδ. Μυριόβιβλος, 2004.
 
1. Γενικά.
 
Το βορειοδυτικό τμήμα της Αμερικανικής Ηπείρου αποτελείται από μια τεράστια χερσόνησο, τη «Μεγάλη Χώρα», που στη γλώσσα των ιθαγενών λέγεται «Αλί-ακ-Σα» και έφθασε σε μας ως Αλάσκα.
Η Αλάσκα χωρίζεται από την Ασία με μια στενή λουρίδα θάλασσας, τον Βερίγγειο Πορθμό, ενώ ανατολικά συνορεύει με τον Καναδά. Το γεωγραφικό της πλάτος είναι ίδιο με της Νορβηγίας. Το νοτιοδυτικό της άκρο περιλαμβάνει ένα τόξο από 150 ηφαιστειογενή νησιά, τις γνωστές «Αλεούτιες Νήσους». Είναι μια χώρα 12 φορές πιο μεγάλη από την Ελλάδα, με κλίμα πολικό στο βορρά, ωκεάνιο στο νότο, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από -62ο C το χειμώνα έως +25ο C το καλοκαίρι.
Η νύχτα διαρκεί έξι μήνες, με μόνα φώτα τη σελήνη και το πολικό σέλας. Η μέρα διαρκεί κι αυτή έξι μήνες, είναι όμως θαμπή και ο ήλιος δύει πολύ λίγο όσο πλησιάζουμε προς τον Ιούνιο, οπότε ανατέλλει αμέσως μετά τη δύση του, γι’ αυτό η Αλάσκα ονομάζεται «χώρα του ηλίου του μεσονυκτίου». Ο μεγαλύτερος ποταμός, ο Γιούκων, είναι παγωμένος 8 μήνες το χρόνο.
Πολλά ηφαίστεια και απέραντοι παγετώνες, αραιότατη βλάστηση και πολικά ζώα και λίγους –ανάλογα με την έκτασή της– ανθρώπους βρίσκει κανείς στην Αλάσκα. Οι ιθαγενείς ανήκουν σε διάφορες φυλές. Στο εσωτερικό της χώρας, στις βόρειες και τις δυτικές ακτές κατοικούν Εσκιμώοι. Τα νησιά τα κατοικούν Αλεούτοι, τη Σίτκα Κολόσσοι, τις ατλαντικές ακτές Ερυθρόδερμοι που ανήκουν στις φυλές των Κενάγτζων και των Τσουγκάτσων. Αμερικανοί είναι επίσης και οι Κοντιάκοι.
Σήμερα η σύνθεση του πληθυσμού της Αλάσκας έχει αλλάξει πολλοί, λόγω της μεγάλης μετανάστευσης των λευκών, που έφεραν μαζί φυσικά και τον πολιτισμό, αλλά και τα προβλήματά τους…
Στην Αλάσκα υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα χρυσού, αργύρου και άλλων μετάλλων, πετρέλαιο και ζώα όπως τάρανδοι, φώκιες, σολωμοί, που, μαζί με τα πολύτιμα δάση της, έχουν συντελέσει πολύ στην οικονομική ανάπτυξή της.
Για την ύπαρξη της Αλάσκας μίλησε πρώτος ο Δανός Βίτους Μπέριγκ, που υπηρετούσε στο Ρωσικό Ναυτικό. Ανακαλύφθηκε από το Ρώσο θαλασσοπόρο Γκρόζντεφ, το 1730, και εξερευνήθηκε από τους Μπέριγκ και Κιρίκωφ το 1740-41, οπότε έγινε αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Το Μάρτιο του 1867 πωλήθηκε ολόκληρη στους Αμερικανούς αντί 7.200.000 δολαρίων!! Η αρχικά «κτήση» των ΗΠΑ έγινε «Τερριτόριον» το 1912, για να καταλήξει το 1958 να γίνει «49η» Πολιτεία των ΗΠΑ.
 
2. Το πρώτο ορθόδοξο φως στην Αλάσκα.
 
Το χριστιανικό μήνυμα έφτασε στην Αλάσκα πρώτα από τους Ρώσους εμπόρους, που δρούσαν όμως κυρίως με οικονομικά κίνητρα. Έδειξαν σοβαρό ζήλο να βαπτίζουν ιθαγενείς, επειδή οι βαπτιζόμενοι έδειχναν μεγάλη αφοσίωση στους αναδόχους τους και τους βοηθούσαν πολύ στις εργασίες τους. Ωστόσο, το 1774 ο ειλικρινά ευσεβής Γρηγόριος Σελέχωφ, ιδρυτής της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας, έχτισε ναό και σχολείο στο Κόντιακ, βάπτισε πολλούς ιθαγενείς και μαζί με το συνεργάτη του, Ιβάν Κγολίκωφ, ζήτησε από την τσαρίνα Αικατερίνα Β΄ και την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας να σταλούν κανονικοί ιεραπόστολοι, τη συντήρηση των οποίων θα αναλάμβανε ο ίδιος και οι συνεταίροι του.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1794 το πλοίο ανεφοδιασμού των ρωσικών εμπορικών αποστολών αποβίβασε στο νησί Κόντιακ την πρώτη ιεραποστολική ομάδα, ύστερα από ταξίδι που κράτησε περισσότερες από σαράντα ημέρες. Η ομάδα αποτελούνταν από 4 ιερομονάχους, 2 ιεροδιακόνους και 2 μοναχούς των φημισμένων μονών Βαλαάμ –πνευματικός πατέρας της οποίας ήταν ο μεγάλος Ρώσος στάρετς άγιος Ναζάριος– και Κόνιεφ (της λίμνης Λαντόγκα), με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη Ιωάσαφ Μπολότωφ. Τα ονόματά τους ήσαν Ιωάσαφ, Ιουβενάλιος, Αθανάσιος, Μακάριος, Νεκτάριος, Στέφανος, Γερμανός και Ιωάσαφ.
Παρά τις φοβερές δυσκολίες, αλλά και τα εμπόδια που έθετε στο δρόμο τους η αποικιοκρατική συμπεριφορά των περισσότερων Ρώσων εμπόρων, οι άξιοι αυτοί ιεραπόστολοι, με τη βοήθεια του Θεού, κατόρθωσαν να θεμελιώσουν την ορθόδοξη Εκκλησία στην παγωμένη Μεγάλη Χώρα.
Έτσι άρχισε μια πραγματική εποποιία. Οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, κακοπαθούντες, χλευαζόμενοι και εγκαταλειπόμενοι, αναδείχθηκαν οι μοναδικοί φίλοι και υπερασπιστές των ιθαγενών. Στα πρόσωπά τους, η ορθοδοξία εμφανίστηκε ως γνήσια Εκκλησία, σταυρωμένη αλλά δυνατή, απηλλαγμένη από τα πάθη των δυτικών ιεραποστόλων, που εμφάνισαν στην Αμερική έναν χριστιανισμό σύμμαχο και συνεταίρο κρατικών και οικονομικών συμφερόντων συνοψισμένο στα περίφημα «3Μ» (Missionary = ιεραπόστολος, Military = στρατιωτικός, Merchant = έμπορος).
Τον Ιούλιο του 1796 η Ρωσική Ιερά Σύνοδος ανακήρυξε την Αλάσκα σε υποεπισκοπή του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας με πρώτο επίσκοπο τον αρχιμανδρίτη Ιωάσαφ. Δυστυχώς, το πλοίο «Φοίνιξ», που μετέφερε τον επίσκοπο και τη συνοδεία του για την ανάληψη των καθηκόντων τους, ναυάγησε και ο επίσκοπος Ιωάσαφ πνίγηκε, μαζί με τους συνοδούς του Μακάριο και Στέφανο.
Από τους ιεραποστόλους του πρώτου κλιμακίου, ο π. Αθανάσιος και ο π. Νεκτάριος επέστρεψαν στη Ρωσία και στην παγωμένη γη απέμειναν οι ιερομόναχοι Ιουβενάλιος και Μακάριος και ο μοναχός Γερμανός.
Ο π. Μακάριος εγκαταστάθηκε στη μεγαλύτερη από τις Αλεούτιες Νήσιους, την Ουναλάσκα, όπου έχτισε ναό, βάπτισε 2.500 ιθαγενείς και τέλεσε 536 γάμους.


3. Οι άγιοι της Αλάσκας.

Οι άγιοι της Αλάσκας εορτάζονται όλοι μαζί στις 13 Δεκεμβρίου, ημέρα της σύναξής τους (=εορτής προς τιμήν τους).


Α. Ο άγιος ιερομάρτυς Ιουβενάλιος.
 

Ο άγιος Ιουβενάλιος, πρωτομάρτυς της Αμερικανικής Ηπείρου, προχώρησε ως μοναχικός οδοιπόρος στο εσωτερικό της Αλάσκας κηρύσσοντας το χριστιανισμό με ταπείνωση και επιτυχία. Πέρασε στον κόλπο Τσεγκάι, όπου ζουν οι Τσουγκάτσοι, και πιο βόρεια, στους Κολόσσους και σε άλλες απομακρυσμένες ινδιάνικες φυλές. Φθάνοντας στις όχθες της λίμνης Ιλιάμινας, το καλοκαίρι του 1796, είχε βαπτίσει μέσα σε δύο χρόνια περίπου 5000 ιθαγενείς.
Εκεί όμως δολοφονήθηκε από ντόπιους σαμάνους (μάγους-ιερείς), ποτίζοντας με το αίμα του την παγωμένη γη της Αλάσκας, αποδεικνύοντας ότι η Εκκλησία είναι αυθεντική όταν θυσιάζεται κι όχι όταν θυσιάζει άλλους στο βωμό της «ευσέβειας» ή οποιωνδήποτε συμφερόντων. Κατά την παράδοση, το σώμα του σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τους εκτελεστές του, οι οποίοι, έντρομοι, έπεσαν πάνω του και το κομμάτιασαν με τα τσεκούρια τους.


Β. Ο άγιος Γερμανός.
 

Ο ταπεινός άγιος μοναχός Γερμανός (1756-1836), μένοντας μόνος από την ιεραποστολική ομάδα και βρίσκοντας ενάντιά του τον Μπαρανώφ, το σκληρό νέο διευθυντή της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας (τη «μαύρη σελίδα» της ιστορίας της Εκκλησίας της Αλάσκας), αποσύρθηκε για να μονάσει στο μικρό μοναχικό νησάκι Ελόβυγ (=νησί των ελάτων), που το μετονόμασε σε Νέο Βαλαάμ. Εκεί άσκησε τη νοερά προσευχή κατά την ορθόδοξη παράδοση και, με την ίδια την ταπεινή και οσιακή παρουσία του, έγινε ο μεγάλος πνευματικός πατέρας των Αλεούτων.
Μεγάλος ασκητής, σκληρός με τον εαυτό του και επιεικής με τους άλλους, γεμάτος αγάπη για το Θεό και όλα τα πλάσματά Του, έζησε στο νησί του προστατεύοντας όπως μπορούσε τους φτωχούς ιθαγενείς, φροντίζοντας τα ορφανά (δημιούργησε ένα μικρό ορφανοτροφείο) και μεταδίδοντας όχι μόνο το ευαγγελικό μήνυμα αλλά και τη χάρη του Θεού, που ξεχείλιζε από μέσα του σαν καταρράκτης. Θαυματουργός και διορατικός, αξιώθηκε σε πλούσια οράματα και έζησε με τη συντροφιά των αγγέλων. Μεσολαβώντας υπέρ των ιθαγενών κατόρθωσε να κερδίσει την εκτίμηση του διαδόχου του Μπαρανώφ, του Ιανόφσκυ, που έγινε πνευματικός μαθητής του και τελικά μοναχός.
Μετά από μια συγκινητική και αγία ζωή, κοιμήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1836 και το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο για τουλάχιστον ένα μήνα, περιμένοντας να επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες τη μετάβαση ιερέα στο νησί για τη χριστιανική ταφή του. Η μνήμη του εορτάζεται την ημέρα της κοίμησής του, αλλά και στις 9 Αυγούστου (ημέρα της επίσημης αγιοκατάταξής του το 1970) και στις 13 Δεκεμβρίου.
Προς τιμήν του ιδρύθηκε πριν από λίγες δεκαετίες η Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας στην Πλάτινα της Καλιφόρνιας (από τους π. Σεραφείμ Ρόουζ & π. Γερμανό Ποντμοσένσκυ), που αποτελεί φωτεινό φάρο της ορθοδοξίας στην αμερικάνική ήπειρο. Από την Αδελφότητα ερευνήθηκε και τελικά εκδόθηκε ο συγκλονιστικός βίος του αγίου Γερμανού. Βλ. την ελληνική έκδοση Ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, σειρά «Φιλοκαλία των Ρώσων νηπτικών», Αθήνα 1995.
 

Γ. Ο άγιος νεομάρτυρας Πέτρος ο Αλεούτος.
 

Ήταν ένας από τους ορθόδοξους Αλεούτους που εργάζονταν στην αποικία της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας στο Fort Ross της Καλιφόρνιας, για τον ανεφοδιασμό των Ρώσων αποίκων και των μελών της Εταιρείας στην Αλάσκα. Η αποικία αυτή έγινε αιτία προστριβών ανάμεσα στους Ρώσους και τους Ισπανούς κυρίαρχους της Καλιφόρνιας, καθώς οι τελευταίοι θεωρούσαν ότι οι Ρώσοι εποφθαλμιούν το Σαν Φρανσίσκο.
Έτσι, το 1815 συνέλαβαν περίπου 20 Αλεούτους, από τους οποίους τελικά φυλάκισαν 14, μεταξύ των οποίων και ο άγιος Πέτρος.
[Συνεχίζουμε με ένα απόσπασμα από το Ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, ό.π., σελ. 38-39.
«…Μιαν άλλη φορά, συνεχίζει ο Γιανόφσκυ, τού ’λεγα (του αγίου Γερμανού) πως οι Ισπανοί αιχμαλώτισαν στην Καλιφόρνια 14 Αλεούτους. Οι Ιησουίτες τους πίεζαν ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών, εκείνοι όμως δε δέχονταν με τίποτα. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν. Οι Ιησουίτες αντέτειναν: «Όχι, είστε αιρετικοί και σχισματικοί. Αν δεν υποκύψετε, θα σας βασανίσουμε μέχρι θανάτου». Τελικά τους έβαλαν στη φυλακή ανά δύο. Το βράδυ ήρθαν στη φυλακή οι Ιησουίτες με λάμπες και αναμμένα κεριά και άρχισαν πάλι να τους πιέζουν για ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν οι Αλεούτοι, «δεν αλλάζουμε την πίστη μας». Οι Ιησουίτες άρχισαν να βασανίζουν τον έναν, μπροστά στα μάτια των άλλων. Έσπαζαν μια άρθρωση των ποδιών του, μετά μια άλλη και στη συνέχεια τις αρθρώσεις των δαχτύλων, τη μια μετά την άλλη. Μετά κομμάτιασαν τα πόδια και τα χέρια του. Το αίμα έτρεχε, ο μάρτυρας όμως υπόμενε κι επαναλάμβανε σταθερά την απάντηση: «Είμαι χριστιανός». Τελικά, από τα βασανιστήρια και την απώλεια του αίματος, πέθανε.
Την άλλη μέρα οι Ιησουίτες απείλησαν πως θα βασανίσουν το φίλο του με τον ίδιο τρόπο. Την ίδια νύχτα όμως έλαβαν εντολή από το Μόντερεϋ να μεταφέρουν όλους τους αιχμαλώτους Αλεούτους εκεί. Έτσι, την άλλη μέρα, όλοι εκτός από κείνον που θανατώθηκε, έφυγαν. Αυτό μου το διηγήθηκε ο φίλος εκείνου που μαρτύρησε. […].
Όταν τελείωσα την περιγραφή, ο π. Γερμανός με ρώτησε:
–Ποιο ήταν το όνομα του Αλεούτου;
–Πέτρος, απάντησα, αλλά δε θυμάμαι το επώνυμό του.
Ο Γέροντας σηκώθηκε όρθιος, στάθηκε μπροστά στην εικόνα, έκανε μ’ ευλάβεια το σταυρό του και είπε:
–Άγιε νεομάρτυρα Πέτρο, πρέσβευε υπέρ ημών».]
Η ελληνική εικόνα του αγίου Πέτρου, που δημοσιεύουμε εδώ, είναι φιλοτεχνημένη από το Ρεθυμνιώτη ζωγράφο και αγιογράφο Αλέξανδρο Ανδρουλάκη.


Δ. Ο άγιος Ιάκωβος Νετσέτωφ.
 

Ο άγιος Ιάκωβος Νετσέτωφ γεννήθηκε το 1802 στην Ουναλάσκα, από πατέρα Ρώσο και μητέρα Αλεούτια. Μεγαλώνοντας, αγαπώντας τη μόρφωση και φλεγόμενος από χριστιανική πίστη, σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας και επέστρεψε στο λευκό ιεραποστολικό αγρό της γενέτειράς του, για να εργαστεί κι αυτός για τους συμπατριώτες του.
Στην Αλάσκα διακόνησε τριάντα έξι χρόνια, αντιμέτωπος με τις σκληρές συνθήκες του περιβάλλοντος, αλλά και τους σαμάνους, που έκαναν τα πάντα για να τον εμποδίσουν. Ταξίδεψε στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, μέχρι τη φυλή των Γιουπίκ, που ζούσαν στην κάτω κοιλάδα του ποταμού Γιούκωνος. Είναι ο πρώτος ιεραπόστολος που διείσδυσε τόσο βαθιά, μετά τον άγιο Ιουβενάλιο. Δεν κήρυξε μόνον, αλλά φρόντισε για τη μόρφωση και την κοινωνική ζωή των ιθαγενών, προσφέροντάς τους παράλληλα και τα χριστιανικά μυστήρια, και μάλιστα της εξομολόγησης και της θείας ευχαριστίας. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση, στην τοπική γλώσσα, της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων.
Μετά από πολλές περιπέτειες, παρέδωσε την αγία ψυχή του στη Σίτκα στις 26 Ιουλίου του 1865 και κατατάχθηκε επίσημα στους αγίους της ορθοδοξίας το 1994.
Πηγή της εικόνας: http://ocafs.oca.org/FeastSaintsViewer.asp (εορτολόγιο 26ης Ιουλίου). Κλικ & εδώ!


Ε. Ο μέγας ιεραπόστολος της Αλάσκας άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ.
 

Ο άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ είναι ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας και μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ορθοδοξίας. Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Σιβηρίας το 1797, και το όνομά του ήταν Ιωάννης. Ορφάνεψε μικρός, αλλά τον προστάτευσε ο θείος του, ο ιερομόναχος Δαβίδ, που του εξασφάλισε και μια θέση στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ. Εκεί επιδόθηκε στη μάθηση, αλλά και στις πρακτικές τέχνες: έγινε μαραγκός, μηχανικός, σιδηρουργός και ωρολογοποιός. Το 1817 νυμφεύθηκε, χειροτονήθηκε διάκονος και το 1821 ιερέας και διορίστηκε στον ιερό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Ιρκούτσκ.
Το 1823 απεστάλη από τον επίσκοπο Ιρκούτσκ Μιχαήλ στην Αλάσκα, ως μέλος της ιεραποστολής. Τον συνόδευαν ο αδελφός του Στέφανος, ο γιος του Ιννοκέντιος, η πρεσβυτέρα του Αικατερίνα και η χήρα μητέρα του Θέκλα. Η δράση του στην Αλάσκα ήταν μνημειώδης. Ίδρυσε σχολεία, ιατρεία, ναούς και ταξίδεψε σε κάθε γωνιά για να γνωρίσει τους ιθαγενείς, να τους συμπαρασταθεί και να τους μεταδώσει το ευαγγελικό μήνυμα. Οι ιθαγενείς τον εκτίμησαν απεριόριστα κι εκείνος έζησε σαν ένας απ’ αυτούς και μοιράστηκε τις δύσκολες συνθήκες της ζωής τους, σεβόμενος τον πολιτισμό τους και συμμεριζόμενος τις κακουχίες τους.
Έγραψε, μεταξύ άλλων: Σημειώσεις επί των νήσων της περιοχής Ουναλάσκα, Κύρια χαρακτηριστικά των Αλεούτων που ζουν στα νησιά, Παρατηρήσεις επί των Αλεούτων και Κουσιανών της Άτκα, Παρατηρήσεις στη γλώσσα των Κολουσκανών και των Κοντιάκων, και (στη γλώσσα των Αλεούτων, της οποίας επινόησε και το αλφάβητο) Υπόδειξη του δρόμου προς τη βασιλεία των ουρανών (έχει εκδοθεί και στα ελληνικά από την ιερά μητρόπολη Νικοπόλεως με τον τίτλο Ο δρόμος προς τη βασιλεία των ουρανών). Συνέταξε επίσης γραμματική της γλώσσας των Αλεούτων και αλεουτο-ρωσικό λεξικό.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1838 η πρεσβυτέρα Αικατερίνα πέθανε. Είχαν πλέον επτά παιδία: τον Ιννοκέντιο, το Γαβριήλ, τον Αλέξανδρο, την Κατερίνα, την Όλγα, την Παρασκευή και τη Θέκλα. Το 1840 ο π. Ιωάννης έγινε μοναχός με το όνομα Ιννοκέντιος, προς τιμήν του αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ και στις 13 Δεκεμβρίου η Ιερά Σύνοδος τον εξέλεξε επίσκοπο Καμτσάτκας, Κουρίλλων και Αλεουτίων Νήσων με έδρα τη Σίτκα. Ως επίσκοπος επιδόθηκε ακόμη θερμότερα στην ιεραποστολή, με κύριο μέλημα την ίδρυση σχολείων. Το 1850 το ποίμνιό του αποτελείται από 15.000 ψυχές.
Στη συνέχεια μετατίθεται στη Σιβηρία και αναπτύσσει ιεραποστολική και κοινωνική δράση σε περιοχές υποδουλωμένες από τους Κινέζους. Το 1860 ευλόγησε το νεαρό ιερομόναχο Νικόλαο Καζάτκιν (σήμερα άγιο Νικόλαο της Ιαπωνίας), που πέρασε και τον συνάντησε πηγαίνοντας στην Ιαπωνία για ιεραποστολή.
Το 1867 ή 68 ο άγιος ζήτησε από το μητροπολίτη Μόσχας άγιο Φιλάρετο να του επιτρέψει να παραιτηθεί και να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Όμως ο άγιος Φιλάρετος κοιμήθηκε ξαφνικά και η Ιερά Σύνοδος εξέλεξε διάδοχό του τον άγιο Ιννοκέντιο! Στη σπουδαία νέα του θέση ο άγιος διέπρεψε για μια ακόμη φορά, δείχνοντας μεγάλη ποιμαντική αλλά και κοινωνική μέριμνα. Φρόντισε επίσης και για την Αλάσκα, ιδρύοντας μια Ανεξάρτητη Αλεουτιανή Επισκοπή με έδρα τον Άγιο Φραγκίσκο.
Ο άγιος Ιννοκέντιος κοιμήθηκε το 1879 και τάφηκε στη λαύρα της Αγίας Τριάδας του αγίου Σεργίου, δίπλα στο μητροπολίτη Φιλάρετο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 31 Μαρτίου, καθώς και στις 12 Δεκεμβρίου, μαζί με τους άλλους αγίους της Αλάσκας.
 

Στ. Αγία Όλγα της Αλάσκας, η Μαία



Η Matushka (Μητερούλα) Όλγα, γηγενής στην Αλάσκα από τη φυλή Yupik, γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1916. Ο σύζυγός της, ο Νικολάι Μιχαήλ, ήταν ο ταχυδρόμος στο χωριό και διευθυντής του γενικού καταστήματος, ο οποίος αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας και στη συνέχεια αρχιερέας. Έχει υπηρετήσει την κοινότητα της ως σύζυγος ιερέα, αλλά και ως μαία.
Η Matushka Όλγα γέννησε δικά της δεκατρία παιδιά, πολλές φορές χωρίς τη βοήθεια μαίας ή δικών της ανθρώπων, από τα οποία επέζησαν τα 8.
Ήταν γνωστή για τη συμπάθεια και τη φροντίδα της προς όσους είχαν υποστεί κακοποίηση παντός είδους, ιδίως σεξουαλική κακοποίηση. Ενώ η οικογένειά της ήταν φτωχή, έδωσε απλόχερα σε αυτούς που ζούσαν χειρότερα από αυτήν, συχνά έδινε και από τα ρούχα των παιδιών της στους απόρους. Ήταν επίσης γνωστή η ικανότητά της να πει πότε μια γυναίκα ήταν έγκυος, ακόμη και πριν από την ίδια τη γυναίκα που είχε χάσει την περίοδό της.
Η Matushka Όλγα αναπαύτηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1979. Πολλοί άνθρωποι από τις γύρω περιοχές ήθελαν να έρθουν στην κηδεία της, αλλά επειδή ήταν Νοέμβριος, λόγω κακοκαιρίας, φαινόταν αδύνατον. Αλλά από την ημέρα της κηδείας της, ένας άνεμος από το νότο έφερε ζεστό καιρό, απόψυξε τον πάγο και το χιόνι και έκανε το ταξίδι για το Kwethluk εφικτό. Όταν οι πενθούντες αποχώρησαν από την εκκλησία για να πάρουν το σώμα στο νεκροταφείο, ένα σμήνος πουλιών ακολούθησε. Εκείνοι που έσκαψαν τον τάφο της διαπίστωσαν ότι το έδαφος, επίσης, είχαν αποψυχθεί. Το βράδυ, μετά την κηδεία της, ο κανονικός σκληρός χειμώνας επέστρεψε.

Πηγή, Άπαντα Ορθοδοξίας (όπου πολλές φωτο και link στην αγγλόφωνη πηγή).

Οι πρεσβείες των αγίων πάντων και των αγίων της Αλάσκας ας προστατεύουν εμάς και τους δικούς μας (εχθρούς και φίλους), καθώς και όλους τους λαούς της Γης.
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...