Η δύναμη της προσευχής - Β Κυριακή Νηστειών

Η Β΄ Κυριακή Νηστειών είναι αφιερωμένη στη μνήμη του αγ. Γρηγορίου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά και τη νίκη του ησυχασμού εναντίον εκείνων που έπαιρναν το δρόμο του ορθολογισμού για να γνωρίσουν το Χριστό. Η προσευχή και η άσκηση είναι τα μέσα με τα οποία θα μπορέσει ο άνθρωπος να καθαρίσει την καρδιά του για να συναντήσει εκεί τον αναστημένο Χριστό. Η προσευχή δεν είναι αίτηση για παροχές, δεν είναι τρόπος με τον οποίο μετατρέπουμε τον Θεό σε υπηρέτη και του ζητούμε να σπεύσει να ικανοποιήσει τα θελήματά μας. Πραγματική προσευχή είναι να μη ζητά ο άνθρωπος τίποτε άλλο παρά μόνο αυτόν τον ίδιο τον Θεό, «την βασιελίαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού», και όλα τα άλλα που έχουμε πραγματικά ανάγκη θα μας δοθούν χωρίς να τα ζητήσουμε (Ματθ. 6, 33). Όπου κι αν βρισκόμαστε, μπορούμε να στενάζουμε από τα βάθη της ψυχής μας και να λέμε «ελέησέ με Θεέ μου…». Όταν ζητούμε έτσι, με τη θερμή προσευχή – «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει» (Πράξ. 1, 14) -, τον αναστημένο Χριστό, Εκείνος θα παρουσιαστεί μπροστά μας, όπως παρουσιάστηκε στην Μαρία και στους έντεκα μαθητές «κεκλεισμένων των θυρών» και θα μας χαρίσει τα αγαθά του παραδείσου.
Εικόνα: π. Σταμάτης Σκλήρης

Αναδημοσίευση: http://stavrodromi.com

Ο καθορισμός της ημερομηνίας του Πάσχα

Η εορτή του Πάσχα είναι το κέντρο της λατρευτικής ζωής του Ορθοδόξου. Από αυτήν αρχίζουν τα Αναγνώσματα των Αποστολικών και Ευαγγελικών Περικοπών, που αναγιγνώσκονται στις καθημερινές και τις Κυριακές όλου του λειτουργικού χρόνου.
Είναι εορτή κινητή. Τελείται σε διαφορετική κατ’ έτος ημερομηνία, πάντοτε δε μετά την εαρινή ισημερία.
Τους δύο πρώτους χριστιανικούς αιώνες στην Ανατολή γιορταζόταν το Πάσχα πάντοτε την 14^η του εβραϊκού μηνός Νισάν (αντιστοιχεί προς τον δικό μας Μάρτιο/ Απρίλιο), ημέρα κατά την οποία παρέδωσε το πνεύμα Του ο Κύριος στον Σταυρό του Γολγοθά, οποιαδήποτε κι αν ήταν αυτή η ημέρα.
Αντιθέτως στη Δύση γιορταζόταν πάντοτε ημέρα Κυριακή, και συγκεκριμένα την Κυριακή μετά την εαρινή πανσέληνο.
Έγιναν πολλές συζητήσεις μεταξύ εκπροσώπων της Ανατολής και της Δύσης για την εξεύρεση κοινά αποδεκτής ημέρας εορτασμού του Πάσχα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Έφθασαν μάλιστα στα πρόθυρα του σχίσματος, το οποίο αποφεύχθηκε χάρις στη μεσολάβηση του αγίου Ειρηναίου, επισκόπου Λουγδούνου (σημαρινής Λυών).
Επειδή η διένεξη συνεχιζόταν, επελήφθη του θέματος η αγία Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος, που συνήλθε το έτος 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας, προς ειρήνευση των πιστών.
Η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος αποφάσισε, όπως γράφει ο ιστορικός της Εκκλησίας Ευσέβιος, «τήν ἁγιωτάτην τοῦ Πάσχα ἑορτήν μιᾷ καί τῇ αυτῇ ἡμέρᾳ συντελεῖσθαι. Οὐδέ γάρ πρέπει ἐν τοσαύτῃ ἁγιότητι εἶναι τινά διαφοράν» (PG 20, 1077). Αποφασίστηκε να αποκλεισθεί ο συνεορτασμός του Πάσχα «μετά τῶν κυριοκτόνων» Ιουδαίων και «πάντες οἱ ἐξ Ἑώας ἀδελφοί», οι πιστοί δηλαδή της Ανατολής, να εορτάζουν το Πάσχα «σύμφωνα Ρωμαίοις», όπως στη Δύση. Καθορίστηκε δε ως ημέρα να είναι πάντοτε Κυριακή, και μάλιστα η Κυριακή, η οποία ακολουθεί την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
Ανατέθηκε δε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, λόγω της καλλιέργειας των μαθηματικών και αστρονομικών επιστημών σ’ αυτή την πόλη, να γνωστοποιεί κάθε χρόνο με ειδικό γράμμα, το οποίο ονομαζόταν «πασχάλιον γράμμα», στις άλλες Εκκλησίες την ημέρα του εορτασμού του Πάσχα.
Η τάξη αυτή διακόπηκε μετά την αγία Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδο, διότι στα κλίματα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας είχαν εισβάλει και επικρατήσει πολλοί Μονοφυσίτες.
Η απόφαση όμως της Αγίας Α’ Οικουμενικής Συνόδου παρέμενε αιωνίως και το Πάσχα εορταζόταν πάντοτε πλέον την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθούσε την εαρινή ισημερία.
Όταν όμως άλλαξε το Ημερολόγιο και αντί του Ιουλιανού εισήχθη το Γρηγοριανό, το οποίο διαφέρει κατά 13 ημέρες από το προηγούμενο, το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, η Εκκλησία της Ελλάδος κλπ. εγκολπώθηκαν και ακολούθησαν το νέο Ημερολόγιο, χωρίς όμως να θίξουν το Πασχάλιο. Τον καθορισμό του Πάσχα τον συνεχίζουν βάσει του παλαιού Ημερολογίου, γι’ αυτό και δεν συμπίπτει πάντοτε το Πάσχα των Ορθοδόξων με το Πάσχα των Παπικών, οι οποίοι προσάρμοσαν το Πασχάλιο βάσει του νέου Ημερολογίου. Η παπική εξ άλλου «Εκκλησία» χρησιμοποιεί διαφορετική μέθοδο υπολογισμού των πανσελήνων από εκείνη που χρησιμοποιεί η Ανατολή. Εκτός αυτού, οι μεν Δυτικοί θεωρούν εαρινή ισημερία την 21^η Μαρτίου (με το νέο) ενώ οι Ορθόδοξοι την 3^η Απριλίου (με το νέο). Συνεορτασμό είχαμε το 1974 (14 Απριλίου), το 1977 (10 Απριλίου), το 1980 (6 Απριλίου) κλπ..
Σύμφωνα λοιπόν με το Πασχάλιο της Ορθοδοξίας, η ημερομηνία της εορτής του Πάσχα θα κυμαίνεται πάντοτε μεταξύ της 4^ης Απριλίου και 8^ης Μαΐου, με το νέο βεβαίως Ημερολόγιο οι αριθμοί αυτοί. Δεν μπορεί να έχουμε Πάσχα ούτε πριν από τις 22 Μαρτίου (με το παλαιό) ούτε μετά τις 25 Απριλίου (με το παλαιό). Διότι ρυθμιστής είναι ο ουρανός, η πρώτη δηλαδή πανσέληνος μετά την εαρινή ισημερία, όπως καθόρισε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος.

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.xfd.gr

Γιατί αλλάζει η ώρα;

Στην Ελλάδα, στόχος της αλλαγής της ώρας είναι η εξοικονόμηση ενέργειας, μιας και συνολικά κατά τους επτά μήνες της θερινής ώρας εξοικονομούμε 210 ώρες ηλεκτρικής ενέργειας εκμεταλλευόμενοι το φυσικό φως.

Γι αυτήν την αλλαγή μπορεί να "κατηγορηθεί" ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Η σημαντική αυτή φιγούρα του Διαφωτισμού, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διατύπωσε το 1784 την ιδέα της θερινής ώρας, καθώς διαπίστωσε ότι περισσότερος ήλιος σημαίνει εξοικονόμηση χρημάτων και ενέργειας.

Έτσι, εκατομμύρια κάτοικοι σε διάφορες περιοχές του πλανήτη «αναγκάζονται» να ρυθμίζουν δύο φορές το χρόνο τα ρολόγια τους, εάν θέλουν να είναι συνεπείς στις δουλειές τους.

Στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση φέρνουμε το δείκτη μια ώρα πίσω τον Οκτώβριο και μια ώρα μπροστά τον Μάρτιο, στην τελευταία Κυριακή των δύο αυτών μηνών.

Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε στη χώρα μας, όπως και παγκοσμίως, το 1973, μετά την ενεργειακή κρίση. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση το 1997 διατύπωσε τη σκέψη να σταματήσει η εφαρμογή του μέτρου της θερινής ώρας, έτσι ώστε να μην έχουμε μεγάλη διαφορά ώρας από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Κάτι τέτοιο, όμως, δεν εγκρίθηκε, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι η Ελλάδα να είναι 3 ώρες και το χειμώνα 2 ώρες μπροστά από το Γκρίνουιτς. Στην πραγματικότητα, οι τοπικές ώρες κάθε περιοχής, όπως την Αθήνας, της Κέρκυρας και της Ρόδου, είναι διαφορετικές μεταξύ τους.

Αυτό τo πρόβλημα όμως, δεν αφορά μόνο την περιοχή μας αλλά και όλες τις πόλεις-σημεία πάνω στο χάρτη, λόγω των διαφορετικών συντεταγμένων τους.

Έτσι, για να αντιμετωπιστούν και πρακτικά αυτές οι διαφοροποιήσεις των λεπτών, αποφασίστηκε να χωριστεί η Γη σε 24 συνολικά ίσες ατράκτους (άξονες περιστροφής) και όλες οι χώρες που ανήκουν στην ίδια άτρακτο να έχουν και την ίδια επίσημη ώρα που θα διαφέρει από τη διπλανή άτρακτο κατά μία ώρα.

Παράλληλα, για να λυθεί το πρόβλημα που θα προέκυπτε για τις περιοχές των χωρών που βρίσκονται στα όρια διαφορετικής ατράκτου, αποφασίστηκε η επίσημη ώρα κάθε κράτους να είναι αυτή της πρωτεύουσάς του. Εάν δεν ίσχυε το τελευταίο, τότε όταν στην Αθήνα θα ήταν 12:00, στην Κέρκυρα το ρολόι θα έπρεπε να δείχνει 12:16, ενώ στη Ρόδο 12:49.

Η εναλλαγή της ώρας από "χειμερινή" σε "θερινή" και αντίστροφα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Αυστραλία, στη Γερμανία, στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το μέτρο αυτό εφαρμόζουν σήμερα 70 χώρες παγκοσμίως.


newsbeast.gr 

 

Ένα ταξίδι στα θαύματα του κόσμου!!!!!!!

Δημιουργός της εκπαιδευτικής διαδραστικής εφαρμογής είναι η τεταρτοετής φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Μαρία Ανδρίτσου. 

  Καλεί τα παιδιά της Ε΄και Στ΄Δημοτικού να γίνουν εξερευνητές και να ανακαλύψουν μέσα από το παιχνίδι την αρχαία πόλη Μάτσου Πίτσου, τις Πυραμίδες της Γκίζας, τον Παρθενώνα, την Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου στην Κίνα, να θαυμάσουν το βόρειο Σέλας, να χαλαρώσουν στον Μεγάλο Κοραλιογενή Ύφαλο και να επισκεφθούν τους καταρράκτες της Βικτωρίας στην Αφρική! 

Read more: Περί ανέμων, υδάτων και σχολείου...: Θαύματα του κόσμου, εκπαιδευτική διαδραστική εφαρμογή

Ναζισμός και χριστιανοί - Θανάσης Παπαθανασίου

Ο ομιλητής, καθηγητής Θεολογίας κ.Θανάσης Παπαθανασίου,
επιχειρηματολογεί υπέρ του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ διαχωρισμού χριστιανικής πίστης και μισαλλοδοξίας.
Αναλύει χαρακτηριστικά ότι, ''..ολόκληρο το βάρος του Ευαγγελίου αντιτάσσεται στον φασισμό'' όπως επισήμανε.
Αναφέρεται επίσης στον Αβραάμ, πατέρα της Ορθόδοξης πίστης, αλλά και μετανάστη, στον Κύριλλο Αλεξανδρείας που οριοθετούσε την αγάπη προς τον πλησίον μέσα από το ομογενές (δηλαδή ολόκληρο το ανθρώπινο γένος) και όχι από το ομοεθνές,
τονίζει ότι είναι αντι-Ευαγγελικές οι έννοιες ρατσιστικού διαχωρισμού φυλής και DNA και μιλά για τον βασικό υπερασπιστή της αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, την εκκλησία.

Πηγή:http://www.youtube.com/watch?v=V1ylrEISZoM&feature=player_embedded

Το πιο σημαντικό πράγμα...!!!

Ξεριζωμένοι άνθρωποι, χωρίς πατρίδα, δίνουν καθημερινά αγώνα για την επιβίωση με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν. Ο φωτορεπόρτερ Brian Sokol εργάζεται για τον ΟΗΕ και πρόσφατα παρουσίασε μια εντυπωσιακή συλλογή πορτρέτων με πρωταγωνιστές πρόσφυγες του Σουδάν με τον τίτλο «The Most Important Thing» ή αλλιώς «Το πιο σημαντικό πράγμα», όπου άνθρωποι φωτογραφίζονται με το πιο σημαντικό από τα υπάρχοντά τους ανά χείρας. Δοχεία νερού, μαγειρικά σκεύη, ξύλινα καμάκια, προσωπικά ενθύμια αλλά και αντικείμενα για την καθημερινή επιβίωση αποτελούν την περιουσία τους στο νέο τόπο που βρέθηκαν για να ζήσουν. Και φέρνουν δάκρυα στα μάτια…
Μαρία, 10 ετών – πλαστικό δοχείο νερού για μεταφορά πόσιμου νερού


Ομάρ, 65 ετών – τσεκούρι για κόψιμο κλαδιών


Magboola, 20 ετών – κατσαρόλα για μαγείρεμα


Αλ Χατζ, 27 ετών – μαστίγιο για να κουμαντάρει το κοπάδι του


Shari, 75 ετών – ξύλινο ραβδί τυφλού


Dowla, 22 ετών – ξύλινο κοντάρι για να μεταφέρει τα παιδιά της


Ahmed, 10 ετών – μαϊμού, το κατοικίδιό του


Χασάν, 60 ετών – άδειο πορτοφόλι


Howard, 21 ετών – μακρύ μαχαίρι για προστασία οικογένειας και κοπαδιού


Haja, 55 ετών – πλεκτό σάλι για τη μεταφορά του εγγονιού της


Torjam, 60 ετών – 2 πλαστικά μπουκάλια, το ένα με πόσιμο νερό, το άλλο με μαγειρικό λάδι 



Αναδημοσίευση:http://perierga.gr/2013

Τα παιδιά μας.......η ελπίδα μας!!!!!

Μαθήματα ανθρωπιάς και στήριξης του πλησίον δίνουν τις τελευταίες ώρες οι μαθητές της Γ’ τάξης του λυκείου των Δεμενίκων στην Πάτρα, οι οποίοι προχώρησαν σε μια κίνηση η οποία θα συζητηθεί αλλά και  θα μείνει χαραγμένη για καιρό στις μνήμες των μελών του συνόλου της  εκπαιδευτικής κοινότητας της περιοχής.
Οι μαθητές του λυκείου πριν από  λίγες ημέρες πληροφορήθηκαν μέσω  mail, που έστειλε προς όλα τα σχολεία της περιοχής η διεύθυνση του 11ου Γυμνασίου της Πάτρας,  για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει μαθητής του συγκεκριμένου σχολείου, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας "Κόσμος"
Πρόκειται για μαθητή ο οποίος πάσχει από ινομύωμα εγκεφάλου και χρειάζεται οικονομική ενίσχυση για την ιατρική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Αμέσως μόλις  οι μαθητές της Γ’ Λυκείου των Δεμενίκων πληροφορήθηκαν για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει ο μαθητής του 11ου Γυμνασίου, έλαβαν την απόφαση, όλα τα χρήματα που έχουν συγκεντρώσει για την πραγματοποίηση της πενταήμερης εκδρομής τους, να τα διαθέσουν για τις ανάγκες της νοσηλείας και πραγματοποίησης της εγχείρησης.
Σήμερα Αντιπροσωπεία των μαθητών του Λυκείου Δεμενίκων θα επισκεφθεί στο Νοσοκομείου τον μικρό μαθητή και θα παραδώσει τα χρήματα που προορίζοντο για την εκδρομή.

http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/188259?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Μετάνοια, ο δρόμος προς τη σωτηρία

Άλλη μια πανέμορφη παρουσίαση για τη μετάνοια από τον Ιάσονα, μαθητή του συναδέλφου Γιάννη Μπάλτου!!!!

μετάνοια ιασονας α4 from ΠΕ 01

Το μυστήριο της μετάνοιας

Μια πολύ όμορφη παρουσίαση από την Ραφαηλία , μαθήτρια του συναδέλφου Γιάννη Μπάλτου!!!!!

μετανοια ραφαηλια α4 from ΠΕ 01

23. Το βαθύτερο νόημα της Θείας Λειτουργίας

Η Θεία Λειτουργία χωρίζεται σε δύο τμήματα:

Α΄ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΟΥΜΕΝΩΝ (επειδή κατά τη διάρκεια αυτού του πρώτου μέρους, παρέμεναν στον ναό και οι κατηχούμενοι= όσοι προετοιμάζονταν για το βάπτισμα)

• Η Δοξολογία του Τριαδικού Θεού 
• Τα αντίφωνα
• Το απολυτίκιο της ημέρας
• Η Μικρή Είσοδος (η μεταφορά του Ευαγγελίου από τον ιερέα από την Αγία Τράπεζα όπου βρίσκεται στο κέντρο του ναού)
  
• Ψαλμωδία επίκαιρων εορτολογικά τροπαρίων
• Τρισάγιος Ύμνος (Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός....)
• Αναγνώσματα (το σημαντικότερο γεγονός κατά το πρώτο μέρος της Θείας Λειτουργίας)

Αποστολικό (περικοπή από τις Πράξεις των Αποστόλων ή τις Επιστολές της Καινής Διαθήκης)

Ευαγγελικό ( από τα τέσσερα Ευαγγέλια : κήρυγμα Χριστού, θαύματα, γεγονότα της επίγειας δράσης του)

   Την ώρα των αναγνωσμάτων δεν γίνεται απλή ανάγνωση της Καινής Διαθήκης αλλά βίωση της θεϊκής παρουσίας

Την ώρα της Θείας Λειτουργίας οι χριστιανοί προσεύχονται στο Θεό για ολόκληρη τη δημιουργία. Με τις  προσευχές για τον άνθρωπο και τη φύση γίνεται σαφές ότι κατά τη Θεία Λειτουργία εκδηλώνεται βαθύτατο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και για τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Ο Χριστιανός καλείται να μιμηθεί τη θεϊκή αγάπη αφού προσεύχεται για τους συνανθρώπους του και οι αιτήσεις  θυμίζουν ότι από το Θεό εξαρτάται η ύπαρξη και η συντήρηση της
δημιουργίας.


Β΄ :  Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ( Σε αυτό το δεύτερο μέρος παρέμεναν στον ναό μόνο όσοι με το Βάπτισμά τους εντάχθηκαν στο "σώμα του Χριστού", δηλαδή οι πιστοί)

•   Μεγάλη Είσοδος: Η μεταφορά του άρτου και του οίνου από την Πρόθεση στην Αγία Τράπεζα 
• Αλληλοσυγχώρεση : Πριν το Σύμβολο της Πίστεωςο ιερέα καλεί τους πιστούς να αλληλοσυγχωρεθούν ως απαραίτητη προϋπόθεση για συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία
• Αγία Αναφορά: Το τμήμα όπου τα Τίμια Δώρα προσφέρονται ,"αναφέρονται" στον Θεό
• Ανάγνωση Διπτύχων: Ένας κατάλογος με δυο πτυχές, όπου αναγράφονται τα ονόματα ζωντανών και νεκρών
• Θεία Κοινωνία: " Μετα φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε...."

Στον ύμνο που ακολουθεί αποτυπώνεται η χαρά των πιστών
(« είδομεν το φως το αληθινόν…….») για τη συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία

Στο τέλος οι πιστοί εκφράζουν την  ευγνωμοσύνη προς το Θεό και εύχονται ώστε η ζωή τους να βρίσκεται στα χέρια Του

Επιμέλεια: Αθανασίου Ελένη

'Ελεύθεροι κατακτημένοι" του Αλκίνοου Ιωαννίδη

"Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ' έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ' αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ' αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ' ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει "plan B". Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς "Όχι". Έστω και για μια στιγμή. Ένα "Όχι" καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας "Ναι".
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει". 

Πηγή: http://www.alkinoos.gr/el/news.html

Η Α Κυριακή των Νηστειών -Η Κυριακή της Ορθοδοξίας

Η πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής, η Α΄ Κυριακή των Νηστειών, ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία όρισε αυτή την Κυριακή να θυμόμαστε το γεγονός της αναστήλωσης των ιερών εικόνων. Να πώς έχει με λίγο λόγια η ιστορία αυτού του γεγονότος.

Στα τέλη του 7^ου και τις αρχές του 8^ου αι. μ.Χ. στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία εμφανίσθηκαν κάποιες θεωρίες μεταξύ πνευματικών ανθρώπων, σύμφωνα με τις οποίες, η προσκύνηση των εικόνων που υπήρχαν στα σπίτια και τους ναούς ήταν ειδωλολατρική πράξη. Με τη βοήθεια του αυτοκράτορα, ο οποίος συμφώνησε με τη θεωρία αυτή, εκδόθηκαν διαταγές που απαγόρευαν την ύπαρξη και την προσκύνηση των εικόνων. Αυτοί που συμφώνησαν μ΄ αυτήν την πράξη ήταν οι Εικονομάχοι.

Όμως, υπήρχαν και φωνές άλλων πνευματικών ανθρώπων που έλεγαν ότι η ύπαρξη των εικόνων ήταν απόλυτα φυσική μέσα στην Εκκλησία, επειδή αυτές είναι το βοηθητικό μέσο της λατρείας του Θεού και της τιμής των Αγίων. Αυτοί ονομάστηκαν Εικονόφιλοι.

Η διαμάχη μεταξύ Εικονόφιλων και Εικονομάχων κράτησε με διακοπές περίπου 120 χρόνια. Στο μέσο αυτής της περιόδου, το 787, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος  διατύπωσε τη διδασκαλία που έχει και σήμερα η Εκκλησία και διακηρύσσει την τιμητική προσκύνηση των εικόνων. Παρά την απόφαση της Συνόδου όμως, η Εικονομαχία συνεχίσθηκε μέχρι το 842, οπότε και έληξε οριστικά με την αναστήλωση των εικόνων.

Όταν λοιπόν προσευχόμαστε μπροστά σε μία εικόνα, δεν προσευχόμαστε μπροστά σε ένα κομμάτι ζωγραφισμένο ξύλο αλλά ο νους μας και η καρδιά μας στρέφονται προς τον Χριστό, την Παναγία ή τους Αγίους που εικονίζονται. Η ίδια η εικόνα μας βοηθάει στην επικοινωνία μας αυτή κι όταν την ασπαζόμαστε δεν φιλάμε ένα κομμάτι ύλης αλλά προσφέρουμε την προσκύνησή μας στο πρόσωπο που εικονίζεται. Εϊναι καλή η συνήθεια που έχουν πολλές χριστιανικές οικογένειες να έχουν στο σπίτι τους ένα εικονοστάσι με πολλές εικόνες και κυρίως των αγίων που προστατεύουν την οικογένεια. Και καθένα παιδί ας φροντίσει να έχει στο δωμάτιό του την εικόνα του Αγίου του οποίου έχει το όνομα.

Την Κυριακή αυτή στους ορθόδοξους ναούς γίνεται περιφορά των εικόνων και ακούγεται το παρακάτω απολυτίκιο.

Αναδημοσίευση:http://www.pemptousia.gr

Άθως- ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος

Απολαύστε ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος με συνοδεία υπέροχης μουσικής.....
Και αυτό το βίντεο το χρωστάω στον συνάδελφο Γιάννη Μπάλτο!!!!
Γιάννη, σ΄ευχαριστώ!!!!

Οι πρώτοι Χαιρετισμοί

Αυτήν την εβδομάδα μετά και την Καθαρά Δευτέρα  σε όλους τους Ορθόδοξους Ιερούς Ναούς θα ψαλεί την Παρασκευή, η ακολουθία των Χαιρετισμών. Μια πανέμορφη, κατανυκτική ακολουθία μαζί με την Α' στάση του Ακαθίστου Ύμνου. Κεντρικό και τιμώμενο πρόσωπο, η Παναγία μας Θεοτόκος.


 

Α' στάση
 

Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη,
ειπείν τή Θεοτόκω το Χαίρε· (εκ γ')
καί συν τή ασωμάτω φωνή, σωματούμενόν σε
θεωρών Κύριε, εξίστατο καί ίστατο, κραυγάζων
πρός αυτήν τοιαύτα·
χαίρε δι ης η χαρά εκλάμψει
χαίρε δι' ης η αρά εκλείψει
χαίρε του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις
χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις
χαίρε ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς
χαίρε βάθος δυσθεώρητον καί Αγγέλων οφθαλμοίς
χαίρε ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα
χαίρε ότι βαστάζεις τόν βαστάζοντα πάντα
χαίρε αστήρ εμφαίνων τον ήλιον
χαίρε γαστήρ ενθέου σαρκώσεως
χαίρε δι' ης νεουργήται η κτίσις
χαίρε δι' ής βρεφουργείται ο Κτίστης
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Βλέπουσα η Αγία, εαυτήν εν αγνεία,
φησί τω Γραβριήλ θαρσαλέως·
το παράδοξόν σου της φωνής, δυσπαράδεκτόν μου τή ψυχή φαίνεται·
ασπόρου γαρ συλλήψεως, τήν κύησιν πώς λέγεις κράζειν·
Αλληλούϊα.

Γνώσιν άγνωστον γνώναι, η Παρθένος ζητούσα,
εβόησε πρός τόν λειτουργούντα·
εκ λαγόνων αγνών,
Υιόν πώς εστι τεχθήναι δυνατόν; λέξον μοι·
πρός ην εκείνος έφησεν εν φόβω, πλην κραυγάζων ούτω·
χαίρε βουλής απορρήτου μύστις
χαίρε σιγής δεομένων πίστις
χαίρε των θαυμάτων Χριστού το προοίμιον
χαίρε των δογμάτων αυτού το κεφάλαιον
χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι' ής κατέβη ο Θεός
χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης πρός ουρανόν
χαίρε το των Αγγέλων πολυθρύλητον θαύμα
χαίρε το των δαιμόνων πολυθρήνητων τραύμα
χαίρε το φώς αρρήτως γεννήσασα
χαίρε το πως μηδένα διδάξασα
χαίρε σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν
χαίρε πιστών καταυγάζουσα φρένας
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Δύναμις του Υψίστου, επεσκίασε τότε,
πρός σύλληψιν τή Απειρογάμω·
καί τήν εύκαρπον ταύτης νηδύν, ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι,
τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, εν τω ψάλλειν ούτως·
Αλληλούϊα.

Έχουσα θεοδόχον η Παρθένος τήν μήτραν,
ανέδραμε πρός τήν Ελισάβετ,
το δε βρέφος εκείνης ευθύς, επιγνόν τόν ταύτης ασπασμόν, έχαιρε!
Καί άλμασιν ως άσμασιν, εβόα πρός τήν Θεοτόκον·
χαίρε βλαστού αμαράντου κλήμα
χαίρε καρπού ακηράτου κτήμα
χαίρε γεωργόν γεωργούσα Φιλάνθρωπον
χαίρε φυτουργόν της ζωής ημών φύουσα
χαίρε άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν οιοκτιρμών
χαίρε τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμών
χαίρε ότι λειμώνα της τρυφής αναθάλλεις
χαίρε ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις
χαίρε δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα
χαίρε παντός του κόσμου εξίλασμα
χαίρε Θεού πρός θνητούς ευδοκία
χαίρε θνητών προς Θεόν παρρησία
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ζάλην ένδοθεν έχων, λογισμών αμφιβόλων,
ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη, πρός τήν άγαμόν σε θεωρών,
καί κλεψίγαμον υπονοών άμεμπτε·
μαθών σε σου τήν σύλληψιν εκ Πνεύματος Αγίου έφη·
Αλληλούϊα

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovoion.com/news/%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AE-%3A-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE-22-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-2013%3A-%CE%BF%CE%B9-%CF%80/

Γλωσσάριο Τριωδίου

ΤΡΙΩΔΙΟ: Εκκλησιαστική περίοδος που εκτείνεται από την Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου έως την Κυριακή του Πάσχα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, από το οποίο παίρνει και το όνομά της, είναι ότι κατά την περίοδο αυτή οι Κανόνες που απαρτίζουν τις καθημερινές ακολουθίες αποτελούνται από τρεις ωδές και όχι εννιά, όπως συμβαίνει με όλους τους υπόλοιπους Κανόνες. Είναι πλήρης ακολουθιών, προσφαίροντας στους πιστούς πολλές ευκαιρίες λειτουργικής εμπειρίας. Είναι περίοδος κατάνυξης και προετοιμασίας για το ’γιο Πάσχα και την Ανάσταση του Κυρίου. Δεν εκτείνεται πάντα στην ίδια περίοδο του έτους μια και εξαρτάται από το Πάσχα.
 ΚΥΡΙΑΚΕΣ: Όλες οι Κυριακές του Τριωδίου έχουν μία συγκεκριμένη ονομασία και αποτελούν μία αλληλουχία μεστή νοημάτων και μηνυμάτων. Με τη σειρά, οι Κυριακές του Τριωδίου είναι:

• Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου
• Κυριακή του Ασώτου
• Κυριακή της Απόκρεω
• Κυριακή της Τυροφάγου
• Α' Νηστειών: Κυριακή της Ορθοδοξίας
• Β' Νηστειών: Γρηγορίου του Παλαμά
• Γ' Νηστειών: Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως
• Δ' Νηστειών: Ιωάννου της Κλίμακος
• Ε' Νηστειών: Μαρίας της Αιγυπτίας
• Κυριακή των Βαϊων

 ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: Η "Σαρακοστή", όπως απλά λέγεται, είναι η 40νθήμερη περίοδος από την Α' Κυριακή των Νηστειών μέχρι και την Κυριακή των Βαϊων. Είναι περίοδος αυστηροτάτης νηστείας και πνευματικού αγώνα.
 ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ: Κάθε Κυριακή των Νηστειών απόγευμα τελείται εσπερινός. Λέγεται "κατανυκτικός" γιατί περιέχει τροπάρια και ύμνους μετανοίας, ενώ το ψαλτικό ύφος είναι λιτό χωρίς εξάρσεις. Ο πρώτος, μάλιστα (ο οποίος τελείται την Κυριακή της Τυροφάγου το Απόγευμα), λέγεται "εσπερινός της συγχώρησης" γιατί τότε οι πιστοί ζητούν συγχώρεση ο ένας από τον άλλο για πιθανά παραπτώματά τους, ώστε να εισέλθουν ελεύθεροι στην περίοδο της Σαρακοστής.
 ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ: Η ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου τελείται καθημερινά από τον καθένα μας, στο χώρο που επιθυμούμε, σαν προσωπική μας προσευχή. Για την περίοδο της Σαρακοστής, όμως, η Εκκλησία έχει θεσπίσει να τελείται στους Ορθόδοξους Ναούς κάθε απόγευμα το "Μέγα Απόδειπνο", το οποίο είναι επαύξηση του μικρού με όμορφους και κατανυκτικούς Κανόνες (ύμνους). Εκεί ψάλλεται ο υπέροχος ύμνος: "Κύριε των δυνάμεων μεθ'ημών γενού. ’λλον γαρ εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν. Κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς".
 Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ ΔΩΡΩΝ: Κάθε Θ.Λειτουργία είναι γεγονός χαρμόσυνο, αναστάσιμο. Την περίοδο της Σαρακοστής η Εκκλησία τελεί την Θ.Λειτουργία του Μ.Βασιλείου μόνο τις Κυριακές, για να επιτείνει την ατμόσφαιρα κατάνυξης και μετανοίας που υπάρχει αυτή την περίοδο. Επειδή, όμως, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι η τροφή του χριστιανού, η μητέρα Εκκλησία φρόντισε να του την παρέχει με μία "ειδική" Θ.Λειτουργία, τη Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, στην οποία δεν γίνεται καθαγιασμός άρτου και οίνου σε Σώμα και Αίμα Κυρίου, αλλά χρησιμοποιείται για τη Θ.Κοινωνία Σώμα και Αίμα καθαγιασμένο κατά την Θ.Λειτουργία της προηγούμενης Κυριακής.
 ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ: Είναι μία ακολουθία που τελείται κάθε Παρασκευή απόγευμα και είναι αφιερωμένη στη Θεοτόκο. Συνήθως τελείται μαζί με μικρό απόδειπνο ή εσπερινό. Στους χαιρετισμούς ψάλλεται ο εξαίσιος Κανόνας του Ιωσήφ "Ανοίξω το στόμα μου...", ενώ απαγγέλλονται οι 24 (6 κάθε φορά επί 4 εβδομάδες) κατ' αλφάβητο οίκοι της Θεοτόκου ("Αγγελος προτοστάτης..., Βλέπουσα η αγία..., Γνώσιν άγνωστον... κτλ), έργο του Ρωμανού του μελωδού.
 ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: Την Τετάρτη μετά την Δ' Κυριακή των Νηστειών τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Κανόνα. Ο Μ.Κανόνας είναι ένα αριστούργημα θεολογίας και ποίησης που αποτελείται από 300 περίπου τροπάρια.
 ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ: Την πέμπτη Παρασκευή των Νηστειών τελείται η ακολουθία του Ακαθίστου Υμνου (στις τέσσερις προηγούμενες έχει τελεστεί η ακολουθία των "Χαιρετισμών"). Στην ακολουθία αυτή απαγγέλονται και οι 24 οίκοι της Θεοτόκου (βλ. "Χαιρετισμοί"), ενώ η συχνή επανάληψη του "Τη υπερμάχω" μας υπενθυμίζει τη δια της Θεοτόκου θαυματουργική διάσωση της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους το 626μ.Χ. Τότε οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης είχαν συνθέσει και ψάλει όρθιοι τον υπέροχο αυτό ύμνο, για να ευχαριστήσουν την προστάτιδα του Έθνους μας, την Υπεραγία Θεοτόκο.

Αναδημοσίευση: http://users.otenet.gr/~abpriest/glostriodio.htm

Η ιστορία του Βουδισμού

           

Η ιστορία του Βουδισμού αρχίζει με την ιστορία της μεγάλης προσωπικότητας του ΣΙΝΤΑΡΤΑ ΓΚΑΟΥΤΑΜΑ ο οποίος ύστερα από πολλούς αγώνες, πόνους και δοκιμασίες έγινε Βούδας δηλαδή «φωτίστηκε».

Κήρυξε ότι έγινε «Βούδας» δηλ. αυτός ο οποίος ύστερα από πολλές υπάρξεις και αγώνες, πέτυχε να αποχτήσει τον φωτισμό και την απόλυτη γνώση και ήταν σε θέση να δείξει στους άλλους τον δρόμο της απολύτρωσης.

Κεντρικός σκοπός του κηρύγματός του ήταν η απολύτρωση του ανθρώπου από τις συνεχείς μετενσαρκώσεις.  

Ο ΣΙΝΤΑΡΤΑ ΓΚΑΟΥΤΑΜΑ ήταν ένα ιστορικό πρόσωπο που έζησε τον 6^ο αιωνα Π.Χ. στη βόρεια Ινδία, στο Καπιλαβάστρου, πρωτεύουσα μιας μικρής αριστοκρατικής δημοκρατίας στη περιοχή του σημερινού ΝΕΠΑΛ.

Οι γονείς του ήταν βασιλιάδες και ο πατέρας του , του έδωσε το όνομα ΣΙΝΤΑΡΤΑ («αυτός που πέτυχε τον σκοπό του».)    

Το Παιδί παρουσίασε πολύ νωρίς εξαιρετικά πνευματικά προσόντα και ιδιαίτερες ικανότητες, και ο πατέρας του που ήθελε να τον κάνει κοσμοκράτορα, φρόντισε να τον αναθρέψει με όλες τις ανέσεις.

Σε ηλικία 16 ετών τον πάντρεψε με την κόρη του γειτονικού ηγεμόνα την ΓΙΟΣΟΝΤΑΡΑ που του χάρισε έναν γιό τον ΡΑΧΟΥΛΑ.

Με την γέννησε του γιού του όμως ο ΣΙΝΤΑΡΤΑ έπεσε σε βαθειά ηθική κρίση και έχασε την διάθεση για την ζωή, όταν αντιμετώπισε την πραγματικότητα του γήρατος, της ασθένειας και του θανάτου.

Κατά την διάρκεια τριών διαδοχικών περιπάτων στους κήπους αναψυχής της πόλης, ο νεαρός πρίγκιπας συνάντησε κατά σειρά έναν γέροντα που περπατούσε με δυσκολία με την μαγκούρα του, ύστερα έναν ασθενή εξαθλιωμένο από την αρρώστια, και τελικά την περιφορά ενός νεκρού.

Η τριπλή αυτή συνάντηση συγκλόνισε κατάβαθα τον πρίγκιπα. Του δίδαξε την ματαιότητα της ζωής και τον έκανε να μάθει ότι την ζωή δεν την κυβερνά η ευθυμία και η χαρά , αλλά  ο πόνος και ο θάνατος.

            Μετά από τις συνταρακτικές αυτές εμπειρίες, Ο ΣΙΝΤΑΡΤΑ πήρε την μεγάλη απόφαση . Σε ηλικία 29 ετών εγκατέλειψε την γυναίκα του και το αρτιγέννητο παιδί του, και έφυγε για την έρημο αναζητώντας την αλήθεια της σωτηρίας.

Τα βουδιστικά κείμενα λένε ότι οι θεοί για να ενισχύσουν την απόφασή του να αρνηθεί τον κόσμο, τον ξύπνησαν τα μεσάνυκτα, για να δει τα γυμνά σώματα των χορευτριών παραδομένα στον ύπνο,  άχαρα και ατημέλητα, χωρίς ομορφιά. Το θέαμα τον γέμισε τρόμο και καβαλίκεψε το άλογό του και έφυγε από το παλάτι μέσα στην νύκτα.    

Για επτά ολόκληρα χρόνια ο ΣΙΝΤΑΡΤΑ αναζήτησε στα ασκητικά πρότυπα της εποχής του, την απολύτρωση και αφοσιώθηκε στην πιο αυστηρή άσκηση. Του αρκούσαν λίγα σπυριά κριθαριού για την επιβίωσή του, ενώ πολλές φορές αποφάσιζε να αφοσιωθεί σε τέλεια νηστεία.  Ακίνητος και σκελετωμένος θύμιζε μορφή φτιαγμένη από στάχτη.

Όταν έφτασε στα ανώτατα όρια της ασκήσεως και στα έσχατα όρια της αντοχής του, κατάλαβε ότι η υπερβολική άσκηση δεν είναι το κατάλληλο μέσο για να τον οδηγήσει στον αντικειμενικό του σκοπό, δηλαδή την απελευθέρωση και αποφάσισε να διακόψει την νηστεία.

  Περιπλανώμενος πια μόνος χωρίς να λύσει τα υπαρξιακά προβλήματα του πόνου και του θανάτου, έφτασε σε ένα πάρκο της περιοχής ΓΑΓΥΑ, κάθισε κάτω από μία συκιά και έπεσε σε βαθιά περισυλλογή, αποφασισμένος να μην σηκωθεί από εκεί, αν δεν φωτιστεί και δεν λύσει τα προβλήματα της ύπαρξης που τον βασάνιζαν.

Η κατάσταση στην οποία περιήλθε ο μελλοντικός Βούδας ήταν μία δραματική υπαρξιακή πάλη. Εκφράζει την αγωνία του ανθρώπου, μπροστά  στα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, που αποτελούν την οριακή κατάσταση της ύπαρξής μας.

Τα βουδιστικά κείμενα περιγράφουν τους πειρασμούς που του έστησε ο Mara, ο δαίμονας του κακού και του θανάτου.  Όλη την ημέρα, ως τη στιγμή που άρχισε να πέφτει το σκοτάδι της νύχτας πάλεψε ο Βούδας με τους πειρασμούς. Ο Μαρα, ο μεγάλος αυτός θεός του θανάτου, αισθάνθηκε να απειλείται από τον επικείμενο φωτισμό του ΣΙΝΤΑΡΤΑ και αποφάσισε να τον εμποδίσει.

Ο Mara μάντεψε ότι η επικείμενη αποκάλυψη της σωτηρίας θα καταργούσε το βασίλειό του, γιατί θα αποκάλυπτε την οδό της απολύτρωσης από τον αιώνιο κύκλο των γεννήσεων, των θανάτων και των επαναγεννήσεων.

Στην αρχή έστειλε ένα μεγάλο πλήθος δαιμόνων και κατόπιν το πλήθος των γοητευτικών του θυγατέρων, που ονομάζονταν «επιθυμία», «νοσταλγία» και «απόλαυση».

Ο ΣΙΝΤΑΡΤΑ μόλις απαλλάχτηκε από τους πειρασμούς, συγκεντρώθηκε με όλες του τις δυνάμεις στο κεντρικό πρόβλημα: Την απολύτρωση από τον πόνο.   

Βυθισμένος κατά το διάστημα της ιστορικής αυτής νύκτας στην απόλυτη περισυλλογή και την αταραξία, κάτω από το δέντρο της συκιάς, ξαφνικά «αφυπνίστηκε» από την απάτη του κόσμου και έγινε ΒΟΥΔΑΣ δηλαδή «Φωτισμένος, αφυπνισμένος»

Κατάφερε να κατανοήσει τον φοβερό κύκλο των γεννήσεων , των θανάτων  και των επαναγεννήσεων, που καθοδηγείται από τον αδυσώπητο νόμο της ανταπόδοσης των έργων (Karma) και συνιστά τον κύκλο των μετενσαρκώσεων (samsara).

Με τον φωτισμό του ο Βούδας, κατέκτησε την τριπλή γνώση : α) την ανάμνηση των προηγούμενων υπάρξεών του β) την γνώση του θανάτου και των μετενσαρκώσεων και γ) την πεποίθηση της προσωπικής του απελευθέρωσης από τον αιώνιο κύκλο των μεταγεννήσεων και την βεβαιότητα ότι με τη διδασκαλία του αποκαλύπτεται στον κόσμο ο δρόμος της άρσης των μετενσαρκώσεων και του πόνου.

Κατά την παράδοση, ο Βούδας έμεινε τέσσερις εβδομάδες στον τόπο του φωτισμού του.

Κατόπιν για 40 ολόκληρα χρόνια ο Βούδας διέσχιζε με τους μαθητές του ολόκληρη την περιοχή του Γαγγη ποταμού, κηρύττοντας ανεξαιρέτως σε φτωχούς και πλούσιους. Ο Βούδας δεν στράφηκε εναντίον των κοινωνικών τάξεων. Με την στάση του όμως ουσιαστικά τις κατάργησε.      

Ο Βούδας πέθανε σε ηλικία 80 ετών.

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://samakos9.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html

Κατερίνα Τσιλιλή: "Ο κόσμος έχει ξεχάσει να ζει..."

Γράφει ο  Γιώργος Γκρίλης

...και το χειρότερο είναι ότι έχει ξεχάσει τον τρόπο να διεκδικεί τη ζωή του».

Ο τίτλος της ποιητικής της συλλογής μοιάζει να περιγράφει ιδανικά την ποίησή της. Ποίηση διττή, γιατί αφ’ ενός είναι μια ποίηση χωρίς περιττά στολίδια, λιτή, γήινη κι απόλυτα βιωμένη μέχρι την τελευταία της λέξη – θα την χαρακτήριζα εξομολογητική. Από την άλλη, μία δίψα είναι αυτή που την κατατρύχει σχεδόν απ’ άκρη σ’ άκρη: «δίψα για καθαρό ουρανό»,  για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο από ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ. Ο χρόνος και η αιωνιότητα, ο άνθρωπος και ο Θεός, το βίωμα και το ζητούμενο, όχι ως δίπολα, αλλά σαν τα sine qua non στοιχεία που συναποτελούν και γονιμοποιούν τη ζωή στις πιο απλές, στις πιο καθημερινές της χειρονομίες.

Και βεβαίως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών ο σάρκινος Θεός: ο Έρωτας…

Η Κατερίνα Τσιλιλή μας αυτοσυστήνεται μέσα από την πρώτη της ποιητική συλλογή, τις Μέρες Διττές, που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγους μήνες από τις εκδόσεις Μανιφέστο και αποτέλεσε την αφορμή γι’ αυτή μας την κουβέντα…

Μέρες Διττές ο τίτλος της ποιητικής σας συλλογής, που κυκλοφόρησε πρόσφατα… Είναι ο χρόνος Ιανός λοιπόν; Πείτε μας δυο λόγια για τις αλήθειες που κρύβει ή φανερώνει η πρώτη σας έξοδος στα ελληνικά γράμματα

Η κάθε μέρα της ζωής μας είναι διττή, η χαρά και η λύπη εναλλάσσονται συνέχεια. Ο χρόνος γίνεται μέλλον και παρελθόν. Για μένα ο χρόνος είναι συλλογή στιγμών και αυτές οι στιγμές είναι που δίνουν αξία στη ζωή μας. Άλλοτε βλέπουμε τον χρόνο σαν ευκαιρία να αρχίσουμε κάτι και άλλοτε σαν αφορμή για να λήξουμε κάτι, άλλοτε σαν ίαση και άλλοτε σαν πληγή. Οι Μέρες Διττές είναι η δική μου ίαση.

Στα ποιήματα σας είναι πολύ έντονη η παρουσία του Θεού, αλλά κι η προσπάθεια αναζήτησής του. «Τι είναι Θεός, τι μη Θεός και τ’ ανάμεσό Του;» ρωτούσε ο Γιώργος Σεφέρης στην Ελένη. Υπάρχει άραγε απάντηση;

Κάθε άνθρωπος αναζητά και βρίσκει το θεό με διαφορετικούς τρόπους... Άλλος τον βρίσκει στο δρόμο, άλλος στην εκκλησία, άλλος μέσα στα βιβλία...Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας λέει κάπου: «Κανείς δε μπορεί να γνωρίσει το θεό με τη γνώση της νοήσεως». Πως μπορούμε λοιπόν να γνωρίσουμε το θεό; Ποιος ο τρόπος να τον πλησιάσουμε; Με την αγάπη. Ο θεός είναι αγάπη, αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος: η αγάπη!

Έχει πρόσωπο ο Θεός;

Το Θεό τον βρίσκουμε στο πρόσωπο του αλλού, του διπλανού μας... Αν δεν αγαπάμε το πρόσωπο του συνανθρώπου μας, απομακρυνόμαστε από το Θεό και στρέφουμε το βλέμμα μας μακριά του. Ο  καθένας από εμάς έχει κάτι θεϊκό μέσα του, οπότε η αγάπη προς τον άλλον φανερώνει και το πρόσωπο το Θεού.

Ποια είναι η άποψή σας για την επιχειρούμενη στις μέρες μας μετατόπιση της συζήτησης από το πρόσωπο του Θεού (και του συνανθρώπου) στο επίπεδο της θρησκείας, με σαφή μάλιστα εθνικά (ή και εθνικιστικά) χαρακτηριστικά; Η Θρησκεία ΜΑΣ, λένε κάποιοι - εννοώντας το Χριστιανισμό... Αναρωτιέμαι: ο Χριστός ήταν Έλληνας; Και θα συμφωνούσε άραγε με τα πογκρόμ που γίνονται εις βάρος των αλλόδοξων στο όνομά Του; Τελικά: συμβιβάζεται η χριστιανική Αγάπη με το εθνικιστικό μίσος;

Ο θεός δεν ανήκει σε κανέναν... Δεν έθεσε ο Χριστός όρια ποιοι θα τον ακολουθήσουν και ποιοι όχι. Όλοι οι άνθρωποι ήταν δεκτοί, από όλες τις φυλές και εθνικότητες. Η θρησκεία αυτών που αναφέρεστε είναι το μίσος και καμία σχέση δεν έχει με το θεό παρόλο που τον επικαλούνται συχνά για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Υπάρχουν δυστυχώς και στις μέρες μας δήθεν «φύλακες της ορθοδοξίας» και υπερασπιστές του Χριστού (η υποκρισία στο μεγαλείο της) που όμως έχουν οδηγό τους τη βία και το μίσος για κάθε τι διαφορετικό. Ο θεός όμως είναι αγάπη - αγάπη στη καθαρή της μορφή προς όλους απ’ όπου και αν προέρχονται...

Εκτός από ποιήτρια είστε και θεολόγος. Πώς βλέπετε τη θρησκευτική αγωγή σήμερα; Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα θρησκευτικά είναι ένα αναχρονιστικό μάθημα που καλό είναι να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από κάτι άλλο…

Πώς αντιμετωπίζει η Πολιτεία τη θρησκευτική αγωγή;

Τα θρησκευτικά κάθε άλλο παρά αναχρονιστικό μάθημα είναι! Όντως δεν είναι λίγοι εκείνοι που θωρούν ότι ο θεολόγος καθηγητής περισσεύει στο δημόσιο σχολείο, ταυτίζοντας τον με κάτι το παρωχημένο. Ως νέος θεολόγος θεωρώ ότι το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να υπάρχει στο ελληνικό σχολείο, έχει να προσφέρει πολλά στους μαθητές διότι εκτός από τη γνώση δίνει απαντήσεις σε θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα, τους βοηθά στις αναζητήσεις τους. Το μάθημα τον θρησκευτικών οφείλει να είναι ανοιχτό προς τον κόσμο και άλλωστε ο σημερινός θεολόγος δε φοβάται να συνδιαλεχθεί με κανέναν – είμαστε πάντα ανοιχτοί στις προκλήσεις των καιρών. Η πολιτεία δυστυχώς σήμερα έχει απαξιώσει εντελώς το μάθημά μας, γι’ αυτό και σε πολλά σχολεία το μάθημα δε διδάσκεται εξαιτίας μη πρόσληψης θεολόγων καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μάλλον επειδή θωρούν ότι το μάθημα μας δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο είναι για παράδειγμα τα μαθηματικά ή η φυσική. Το παιδί όμως έχει ανάγκη όλα τα μαθήματα για να ολοκληρωθεί σαν μαθητής και όχι μόνο αριθμούς. Έχει ανάγκη τη μουσική, τα αγγλικά, τη γυμναστική, τα θρησκευτικά. Το σχολείο όμως στην Ελλάδα θέλει μαθητές έτοιμους να δώσουν πανελλήνιες και όχι μαθητές έτοιμους να βγουν στην κοινωνία και να παλέψουν γι’ αυτή. Θέλει μαθητές ρομπότ και όχι σκεπτόμενους πολίτες.

Εγώ θα έλεγα πως το μάθημα των Θρησκευτικών είναι απαραίτητο ειδικά στις μέρες μας γιατί, αν μη τι άλλο, σε μία εποχή κοινωνικής πόλωσης είναι το μόνο ίσως που μιλάει στους μαθητές για την ξεχασμένη αλήθεια της... Αγάπης! Ένα παιδί που έχει «οπλιστεί» με την Παραβολή του Σπλαχνικού Σαμαρείτη για παράδειγμα δύσκολα μπορεί να τυφλωθεί και να πιστέψει στον ξενοφοβικό Θεό του μίσους που περιγράψατε πριν. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε...

Πολύ σωστά, έχετε δίκιο... Τα "όπλα" αυτά που αναφέρετε είναι τα μόνα που μπορούν να νικήσουν το μίσος, είναι αυτά που μπορούν να φέρουν την ελπίδα και να προστατεύσουν τον ψυχικό κόσμο του παιδιού και τους γύρω του  κρατώντας το μακριά από τη τύφλωση και το φόβο για τον Άλλο.

Ας επιστρέψουμε στην ποίησή σας. «Τα πάντα υποκλίνονται στο πέρασμα της νύχτας… Το φως του σκοταδιού σαν πέπλο σκεπάζει τον κόσμο κι εκείνος το απολαμβάνει’ λέτε σ’ ένα ποίημά σας. Είναι η ποίηση κόρη της νύχτας; Εσείς αγαπάτε να γράφετε τη νύχτα;

Καθετί φωτεινό έχει μια σκιά... Και καθετί σκοτεινό ενέχει φως αντίστοιχα... Αυτή είναι η μαγεία της ποίησης - ταξιδεύεις πότε στη μια όχθη και πότε στην άλλη. Προτιμώ να γράφω τη νύχτα γιατί  μπορώ να βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη χωρίς να με αποσπά ο θόρυβος της μέρας. Είναι η ώρα που ο κόσμος ηρεμεί, που λουφάζει, που ονειρεύεται, που κάνει σχέδια για το αύριο. Εκείνη λοιπόν η ώρα είναι για μένα η στιγμή που μεταφέρω τα όνειρά μου, τις ανησυχίες μου, τις ελπίδες μου στο χαρτί...

«Πόσες σπρωξιές θέλει ο κόσμος ακόμα για να αρχίσει να ζει;» Αναρωτιέστε σ’ ένα σας ποίημα και μαζί σας αναρωτιόμαστε όλο και περισσότεροι στις ημέρες μας – αλλά δεν ξεκουνιόμαστε από τον καναπέ μας, παρ’ όλες τις σπρωξιές… Υπάρχει ελπίδα;

Ο κόσμος έχει ξεχάσει να ζει και το χειρότερο είναι ότι έχει ξεχάσει τον τρόπο να διεκδικεί τη ζωή του. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της εξαθλίωσης, της φτώχειας, του ρατσισμού, της δυστυχίας, της απανθρωπιάς, της εκμετάλλευσης, όμως κανείς δεν αντιδρά και αναρωτιέμαι πότε θα αντιδράσουμε. Πότε θ’ αφήσουμε το τηλεκοντρόλ και το πληκτρολόγιο να σηκωθούμε από τον καναπέ, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας - έχουμε φτάσει σε τέλμα πια. Η ελπίδα υπάρχει στα μάτια των παιδιών που συναντώ στην τάξη και είναι εκείνα που θα μας δώσουν το σπρώξιμο που μας χρειάζεται δεν υπάρχουν αλλά περιθώρια αναμονής και αναβολής. Ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να ζει ξανά όπως του αξίζει, τα νέα παιδιά είναι το μέλλον και έχουν κάθε δικαίωμα να αγωνίζονται γι’ αυτό

Ποια είναι η θέση αλήθεια του νέου ποιητή στον καιρό της κρίσης;  Είναι στο δρόμο ή στο σπίτι του, στη βιβλιοθήκη του εμπρός;

Η θέση όλων μας είναι στο δρόμο και όχι στο σπίτι μας. Ο ποιητής, ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο αγρότης, όλοι κρινόμαστε από τη στάση μας στον καιρό της κρίσης. Η φωνή μας πρέπει ν’ ακουστεί πιο δυνατή και θα είναι πιο δυνατή αν βγούμε όλοι στο δρόμο να διεκδικήσουμε αυτά που μας στέρησαν, αυτά που μας πήραν την αξιοπρέπεια τη χαρά τις δουλειές μας. Μου έρχεται στο νου ένα ποίημα του Καβάφη κάθε φορά που σκέφτομαι τη κρίση: «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, τριγύρω μου έκτισαν τείχη» Δεν μπορούμε να ζούμε άλλο μέσα στα τείχη, όλοι μαζί πρέπει να αγωνιστούμε και να τα γκρεμίσουμε.

Η Ποίηση, όπως και η Θεολογία συνδέονται άμεσα με το μυστήριο της εξομολόγησης. Θα σας ενοχλούσε αν αυτή η πρώτη σας συνέντευξη αποκτούσε και λιγάκι  πιο εξομολογητικό χαρακτήρα;

Όχι βέβαια… Παρακαλώ ρωτήστε με ό,τι θέλετε.

Υπάρχουν στιγμές ή πρόσωπα στη ζωή μας που τα θεωρούμε ανεκτίμητα! Αντιστοίχως υπάρχουν καταστάσεις που ευχόμαστε να μην τις είχαμε βιώσει ποτέ… Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας από μία τέτοια εμπειρία;

Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τη πρώτη φορά που μπήκα στη τάξη το 2007 στο ΕΠΑΛ Νέων Μουδανιών. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα γιατί από τη μια ένιωθα άγχος και αγωνία και από την άλλη απέραντη χαρά και ευτυχία, όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε φορά που περνώ την πόρτα της αίθουσας. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που έχω δίπλα μου την οικογένειά μου, το σύζυγό μου, τους φίλους μου. Είναι τα πρόσωπα που με στηρίζουν πάντα και δίνουν νόημα στη ζωή μου. Από την άλλη μεριά απεχθάνομαι το ψέμα, την υποκρισία. Κάποιοι φοράνε μάσκες, είτε επειδή φοβούνται ν’ αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό, είτε για να γίνουν αρεστοί. Έτυχε να συναντήσω τέτοιους ανθρώπους (όχι πολλούς ευτυχώς) και αυτό με έμαθε να προφυλάσσω καλύτερα εμένα, να με περιφρουρώ.

Τι σας φοβίζει αλήθεια πιο πολύ σήμερα; Και τι είναι αυτό που σας  δίνει ελπίδα;

Όσο κι αν ακουστεί σαν κλισέ, περισσότερο με φοβίζει η έλλειψη της αγάπης και της εμπιστοσύνης στο συνάνθρωπο. Η αποξένωση από το  διπλανό μας, ο φόβος ν’ αγγίξουμε ένα χέρι, να πούμε μια γλυκιά κουβέντα, η καχυποψία που κυριαρχεί γενικότερα... Η πίστη μου στο θεό με γεμίζει δύναμη και τα παιδιά που φωνάζουν και γράφουν συνθήματα στους τοίχους μου δίνουν ελπίδα. Η ίδια η ζωή που περνά με όλες τις δυσκολίες της μας δίνει ελπίδα. Λίγη καλή θέληση και πίστη χρειάζεται μόνο, τίποτα άλλο.

Καθώς τελειώνει η συνέντευξη θα ήθελα να διαλέξετε εσείς ένα ποίημά σας να συνοδεύσουμε τη συνέντευξή μας. Πιθανόν κάποιο που αγαπάτε ιδιαίτερα και αν θέλετε μας εξηγείτε και το λόγο της συγκεκριμένης επιλογής…

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη κουβέντα μας και για την τιμή που μου κάνετε να μιλήσουμε για τις Μέρες Διττές. Ο άνθρωπος σήμερα ζει μέσα στο φόβο. Φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό, φοβάται τα πρόσωπα γύρω του και προσπαθεί συνέχεια να μην απογοητεύει τους γύρω του και κείνον. Η ζωή μας, οι μέρες μας, έχουν γίνει ένα θέατρο και εμείς έχουμε διπλό ρόλο του θεατή και του ηθοποιού. Τρέχουμε αγχωμένοι για  να τα βγάλουμε πέρα σε όλους τους τομείς, προσπαθώντας  να πείσουμε εαυτούς και αλλήλους  ότι είμαστε ευτυχισμένοι…

Φοβάμαι ενώ

Πόσο δύσκολο είναι να κρατάς ισορροπίες,
να είσαι και να νιώθεις συνέχεια σαν ακροβάτης σε τσίρκο
χωρίς μάλιστα προστατευτικό δίχτυ από κάτω
η παραμικρή λάθος κίνηση σε οδηγεί στο κενό…
οι άλλοι  γύρω σου  σε κοιτάνε συνέχεια με κομμένη την ανάσα
περιμένοντας ή να περάσεις απέναντι ή να γκρεμιστείς
περισσότερο ενδιαφέρονται βέβαια για την πτώση σου παρά
για την επιτυχία σου… είναι  πιο θεαματικό να αποτυγχάνεις…
κάνεις μεγαλύτερο θόρυβο…
όσο δύσκολο είναι να βαδίζεις  σε ένα τεντωμένο σκοινί…
είναι εξίσου κοπιαστικό
να πατάς στη γη και να είσαι σε ισορροπία με τον κόσμο, με σένα,
ακροβατείς … καθημερινά σε πρόσωπα και καταστάσεις…
αγωνίζεσαι να πετύχεις , προσπαθείς να μην πληγώνεις, εύχεσαι να μη σε
πληγώσουν
και στο τέλος της ημέρας έχεις δώσει ακόμα μια καταπληκτική παράσταση..

Η τιμή είναι όλη δική μας πραγματικά... Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τη συνομιλία μας και να ευχηθώ καλή πορεία στις Μέρες Διττές και ό,τι καλύτερο σε σας προσωπικά!

Αναδημοσίευση:http://www.pragmatikotita.gr/koultoura-category/katerina-tsilili-o-kosmos-exei-ksexasei-na-zei.html