Ενσυναίσθηση: Ο καλύτερος τρόπος να κάνεις έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα είναι...

Ο Άγνωστος μου εαυτός !

Κύριε γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο.

Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω.

Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος. Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις.

Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού».

Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου, σε όλες τις λεπτομέρειες.

Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου!

Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου.

Να δω επί τέλους ποιός είμαι.

Μια μυστική φωνή μου λέει πως δεν θα άντεχα να δω τη φωτογραφία μου αυτή.

Και αν την έβλεπα, πως δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.

Γι’ αυτό Κύριε είμαι ευχαριστημένος που Εσύ, γεμάτος αγάπη για μένα, κρατάς αποκλειστικά δική σου την φωτογραφία του πραγματικού εαυτού μου.

Γιατί ξέρω πως Εσύ θα δουλέψεις μέσα μου για να αποκαταστήσεις την πραγματική εικόνα του εαυτού μου και να την παρουσιάσεις μη έχουσα σπίλο ή ρυτίδα αλλά ίνα αγία και άμωμος.

Κύριε θέλω να σου δώσω την δυνατότητα να επεξεργασθείς μέσα μου τον εαυτό μου...

Εαυτέ μου ,

Σκάβε βαθειά το πηγάδι της αυτογνωσίας, της αυτομελέτης. Ερεύνα το θέλημα του Θεού για τη ζωή σου. Γίνου αναζητητής για βρεις μαργαριτάρια και ψηγμάτων χρυσού από το χρυσορυχείο του λόγου του Θεού . (Ματθαίος ικ΄ 44-46)

Σκάβε και άνοιξε το χώρο της υπάρξεώς σου, για να αυξάνονται ποιο πολύ μέσα σου τα αποθέματα της χάριτος του θεού.

Βάλε όλο και ποιο βαθειά μέσα σου «τον θεμέλιον…ως έστιν Ιησούς Χριστός»

(Α. Κορινθίους 3:2) Αν θέλεις να ανέβεις «ψηλά», χαμήλωνε, σκάβε. Σκάβε όλο και ποιο βαθειά.

Άνοιγε Κύριέ μου βαθειά το πηγάδι της αυτογνωσίας και της ταπείνωσης.

Γιατί προσεύχομαι ; 

Όχι βέβαια για να απαριθμήσω στον Θεό τις αμαρτίες μου.

Όχι για να καυχηθώ για τα έργα μου.

Όχι για να ικανοποιήσω την συνείδησή μου, ότι δεν παρέλειψα το «καθήκον» της προσευχής.

Όχι για να κατακρίνω τους άλλους «αμαρτωλούς» που συνάντησα στο δρόμο μου.

Ούτε για να αρχίσω ή να τελειώσω «θρησκευτικά» τη μέρα μου.

Αλλά για να ζητήσω από τον πολυεύσπλαχνο Κύριο να καλύψει με το πολύ έλεός του, τα πολλά σφάλματά μου, τα ατελή και ελλιπή έργα μου, την έλλειψη αγάπης και κατανοήσεως των αδελφών μου, τις πολλές αμαρτίες μου.

Για αυτό προσεύχομαι ! 

Για να ανανεώσω τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου, αλλά και την εμπιστοσύνη μου στο έλεός του Θεού.

Και όταν προσεύχομαι αισθάνομαι πως είμαι μπροστά στον Άγιο Θεό ! "

( Μοναχού Ιωσήφ Γρηγοριάτη , 1915 - 2008 )

Πηγή

Παιδί μου...

Ξέρω τις δυσκολίες σου
Τους αγώνες σου
Την πάλη της ψυχής...
Τα λάθη σου, τις πτώσεις σου...
Κι όμως σου λέω:
"Δος μου την καρδιά σου όπως είναι".
Αν περιμένεις να γίνεις άγγελος
Δε θα μ’ αγαπήσεις ποτέ...
Ακόμα κι αν πέφτεις συχνά στα ίδια λάθη
Αν είσαι αδέξιος στην άσκηση της αρετής
Έλα κοντά μου...
Θέλω την καρδιά σου.
Σ’ αγαπώ όπως είσαι...
Όταν θα πρέπει να υποφέρεις
Θα σου δώσω δύναμη.
Όταν θα πρέπει να αγωνιστείς
Θα σου δώσω θάρρος.
Μη δειλιάσεις!
Σήμερα στέκομαι στην πόρτα της καρδιάς σου.
Χτυπάω και περιμένω.
Αγάπησέ με όπως είσαι.
Αν περιμένεις να γίνεις ΆΓΙΟΣ
Δεν θα μ’ αγαπήσεις ΠΟΤΕ!!!

Πηγή:http://lllazaros.blogspot.gr/2014/07/blog-post_47.html

«Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας - Βίος και διδαχές του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα».

Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας. Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.

Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του — ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.

Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι —με έναν κατακλυσμό— εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα — οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να
αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.

Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.

Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου, συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα.

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.

Mπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.

Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη. Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.

Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.

ΠΗΓΗ

Αναδημοσίευση:http://www.paterikiorthodoxia.com/2014/07/oi-logismoi-kathorizoun-tin-zoi-mas.html

Η απάντηση μιας μητέρας παιδιού με σύνδρομο down σε κάποιον που αποκάλεσε το παιδί της άσχημο

Σχολίασε μια φωτογραφία στο instagram γράφοντας τη λέξη "ugly" και πήρε την παρακάτω απάντηση από την οργισμένη μητέρα.


Αγαπητέ @JusesCrustHD,

Από τότε που ξεκίνησα το blog για τον γιο μου Quinn και την αναπηρία του, ήξερα πως αυτή η μέρα θα έρθει.

Είναι αρκετοί οι άνθρωποι που ενοχλούν στο διαδίκτυο γράφοντας κακόβουλα σχόλια με σκοπό τη διασκέδαση μέσα από την προσβολή (trolling). Κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία μιας οθόνης και την επιλογή ενός ψευδώνυμου η πρόθεσή τους είναι ξεκάθαρη, να γίνουν σκληροί και απάνθρωποι.
Έχω γίνει μάρτυρας της επιθετικότητάς τους πολλές φορές στο παρελθόν. Για να είμαι ακριβής μετά από την πρόσφατη ληστεία που έγινε στον Οργανισμό του Συνδρόμου Down στο Houston όπου εκλάπη τεχνολογία αξίας $10,000 δεν υπήρχε έλλειψη κακόβουλων και αδαών σχολίων εκεί που αναφερόταν το περιστατικό.
Ένας χρήστης αφήνοντας ένα κακόβουλο σχόλιο στο οποίο ουσιαστικά αναφέρθηκε στις ανεπαρκείς ικανότητες των ατόμων με σύνδρομο Down.
Ένας άλλος ισχυρίστηκε πως το να σκορπάμε λεφτά για υπολογιστές σε ‘καθυστερημένους’ ανθρώπους ήταν χαζό ούτως ή άλλως και πως ο Οργανισμός άξιζε να τον ληστέψουν.
Αυτά τα σχόλια, μολονότι είναι προσβλητικά, εξυπηρετούν απλά στο να προβάλλουν την άγνοια των ανθρώπων που είναι γεμάτοι από μίσος και που προφανώς δεν αξίζουν καθόλου από το χρόνο μου. Όταν τα διαβάζω παίρνω διάφορες γκριμάτσες, μετά όμως συνειδητοποιώ πως είναι λίγα αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να πολεμήσουμε τη βλακεία τους.

Όμως το προηγούμενο Σάββατο ο ίδιος μου ο γιος έγινε στόχος και αντί να είμαι εξαγριωμένη, θα δώσω μια συμβουλή στον άνθρωπο που μίλησε για το παιδί μου: Μην γίνεσαι αχρείος, θα γυρίσω για να σε κυνηγήσω.
Δεν θέλω να κάνω υποθέσεις για σένα, αλλά θεωρώ πως δεν έχεις ιδέα το πόσο ανήμποροι αισθάνονται οι γονείς όταν φροντίζουν ένα άρρωστο βρέφος με αναπνευστικά προβλήματα.
Ο Quinn ήταν άρρωστος όλη την προηγούμενη εβδομάδα αλλά την Παρασκευή αισθάνθηκε πολύ καλύτερα. Αποφασίσαμε να κάτσουμε στην αυλή και να ‘ρουφήξουμε’ λίγο ήλιο μετά το σχολείο. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο που να συγκρίνονται με το να βλέπεις τον πρόσφατα άρρωστο γιο σου να λάμπει με ένα χαμόγελο! Και έτσι τον απαθανάτισα σε μερικές φωτογραφίες για να γιορτάσουμε την ανάρρωση. Έπειτα τις ανάρτησα στο Instagram με την ετικέτα #downsyndrome.Μ΄αρέσει να τις ξανακοιτάζω στον ελεύθερό μου χρόνο, γιατί αυτά τα παιδιά είναι αξιαγάπητα. Εσύ λοιπόν, JusesCrustHD σκέφτεσαι διαφορετικά, καθώς βλέποντας τη φωτογραφία του μωρού μου θεώρησες καλό να αφήσεις σαν σχόλιο μια απλή λέξη:
«Άσχημος.»
Το ότι βρίσκεις το παιδί μου άσχημο ίσως είναι ένα θέμα. Έχεις όμως το δικαίωμα να έχεις την άποψή σου. Το γεγονός όμως οτι σκόπιμα έψαξες την ετικέτα #downsyndrome για να βρεις φωτογραφίες και να προσβάλλεις (δυστυχώς ο γιος μου δεν είναι το μόνο θύμα της συμπεριφοράς σου, βρήκα κι άλλα δηλητηριώδη σχόλια σου) είναι παιδαριώδες και συνάμα στενάχωρο. Το προφίλ σου είναι γεμάτο από προσβλητικές αναρτήσεις και χοντροκομμένες δηλώσεις.
Σε μια τέτοια φωτογραφία δε, που απεικονίζονται δυο παιδιά με σύνδρομοDown εσύ κρίνεις πως πρέπει να βάλεις το σχόλιο «νευρόσπαστα», νευριάζεις γιατί πολλοί, μα ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι επικαλούνται την προκατάληψή σου. Ισχυρίζεσαι πως ήταν ένα αστείο και πως οι άνθρωποι θα έπρεπε να χαλαρώσουν περισσότερο. Αλλά για ποιον λόγο να ψάχνεις σκόπιμα φωτογραφίες των παιδιών μας; Τί έχεις να πεις στο ότι μια όμορφη φωτογραφία του παιδιού μου αμαυρώθηκε από το μίσος σου; Αυτό δεν είναι αστείο. Είναι ηλεκτρονικός εκφοβισμός. Περιττό να πω πως ανέφερα το προφίλ σου.

Το γεγονός πως κάποιος μειώνει τον γιο μου, γιατί είναι διαφορετικός δε θα είναι και το τελευταίο. Δε θα είναι είναι η τελευταία φορά που κάποιος κάνει πλάκα εις βάρος του, αλλά να ψάχνεις ενεργά ανθρώπους για να τους κοροϊδέψεις είναι κάτι παραπάνω από άσπλαχνο. Είναι απάνθρωπο.
Κατανοώ πως η πρόθεσή σου είναι να με δεις νευριασμένη με το ‘αστείο’ σου. Θα είμαι ειλικρινής. Είναι δύσκολο να μην νευριάσει κανείς με αυτό, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να κουβαλήσει τέτοιο βάρος στους ώμους μου. Δεν μπορώ να επιτρέψω γενικά στον εαυτό μου να νιώθει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από λύπη για ένα άτομο που δεν έχει ίχνος ευγένειας. Γιατί στο τέλος, εσύ θα βρεθείς προ των ευθυνών σου για τις επιλογές σου μια μέρα. Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που ανέχονται τέτοιου είδους βλακώδη νοοτροπία, και τελικά θα αντιμιλάς σε λάθος άνθρωπο. Υποθέτω πως ήδη ξέρεις πως δεν υπάρχει ανοχή σε αυτά που λες, γι’ αυτό και κρύβεσαι πίσω από ένα ψευδώνυμο.
Ένας Θεός ξέρει πόσοι σκληροί έφηβοι υπήρχαν στη δική μου εποχή: αγόρια που έβρισκαν ευχαρίστηση σε φάρσες και αστεία σε βάρος άλλων. Υπήρχαν μάλιστα μερικοί που στόχευσαν και εμένα, όμως εγώ έγινα πιο δυνατή και ώριμη μέσα από μια τέτοια κακομεταχείριση. Ίσως γι’ αυτό το προσπερνώ και είμαι πρόθυμη να το ξεχάσω.
Ξέρω πού κατέληξαν όλα αυτά τα παιδιά και πιστέψέ με δε θα ήθελα να είμαι εκεί. Σαν δασκάλα, έχω δει πολλά παιδιά σαν και εσένα να συγκρούονται και να καίγονται. Βγες έξω. Διάβασε ένα βιβλίο. Πες έναν καλό λόγο σε κάποιον. Και πιο σημαντικό: φώτισε τον εαυτό σου. Υπάρχει αρκετή σκληρότητα σε αυτόν τον κόσμο, και όποιος αξίζει τον σεβασμό μας πρέπει να μοχθεί για να κάνει αυτό το μέρος καλύτερο και όχι χειρότερο.
Εγώ απλά ελπίζω τα παιδιά μου να μάθουν να αφήνουν πίσω αδαή και κακόβουλα σχόλια και πράξεις και να συμπεριφέρονται στους άλλους με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Σε όλους μας αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά, ακόμα και σε σένα.
Μια περήφανη μαμά!

Μετάφραση: Έφη Λαγωνίκα

Πηγή μετάφρασης: www.diekdikw.gr/
http://hamomilaki.blogspot.gr

http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2014/07/down.html

Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου (+28 Ιουλίου)

Στις 28 Ιουλίου η αγία Εκκλησία μας τιμά τη «μνήμη της οσίας Μητρός ημών Ειρήνης της εκ Καππαδοκίας, ασκησάσης εν τη Μονή Χρυσοβαλάντου». 

Η οσία Ειρήνη έζησε κατά τον 9ο και 10ο αιώνα και η νεότητά της συνδέεται με τη βασιλική αυλή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου, την περίοδο πού είχε λήξει η εικονομαχία και αναστηλωθεί οι ιερές εικόνες μετά το θρίαμβο της Ορθοδοξίας (843).
Ο Φιλάρετος, που ήταν ευνοούμενος και αφοσιωμένος στρατηγός στο Θεόφιλο και τη Θεοδώρα (η οποία ανέλαβε το βασιλικό θρόνο μέχρι την ενηλικίωση του γιού της), είχε στην Καππαδοκία δύο κόρες, την Καλλίνικη και την Ειρήνη. Μετά τον πρόωρο θάνατο
της γυναίκας του Ζωής, την επιμέλεια της ανατροφής τους είχε αναλάβει η αδελφή του και θεία τους Σοφία, πού αφοσιώθηκε στο έργο αυτό με όλη την ψυχή της.

Στο μοναστήρι Χρυσοβαλάντου
Καθώς πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη για να είναι μία από τις υποψήφιες νύφες του αυτοκράτορα, επισκέφτηκε έναν άγιο άνθρωπο τον Ιωαννίκιο. Οποίος την αποκάλεσε με το όνομα της και την προέτρεψε να μην πάει στην Κωνσταντινούπολη αλλά να πάει στη Μονή Χρυσοβαλάντου που την χρειάζεται. Ακολουθώντας την πρόρρηση του Γέροντος Ιωαννικίου δεν άργησε να πορευθεί προς τη Μονή. Η ηγουμένη τη δέχθηκε με καλοσύνη και αγάπη• και την έθεσε κάτω από τη δική της πνευματική επίβλεψη. Η Ειρήνη, παρά την ευγενική καταγωγή της, έχοντας τη χάρη του Θεού, με προθυμία επιδόθηκε και στα πιο ταπεινά και δύσκολα διακονήματα και σύντομα ο αγώνας της καρποφόρησε.

Αναδεικνύεται ηγουμένη με τρόπο θαυμαστό
Ύστερα από μερικά χρόνια αρρώστησε η ηγουμένη. Επιθυμία της Γερόντισσας ήταν να γίνει ηγουμένη η Ειρήνη. Όταν είπε στις μοναχές την επιθυμία της, η Ειρήνη δεν ήταν παρούσα. Εκείνες μάλιστα δεν της ανέφεραν τίποτε σχετικό, επειδή φοβήθηκαν μήπως από τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη της φύγει από το μοναστήρι, για να μη γίνει ηγουμένη. Οι ηλικιωμένες μοναχές πρότειναν να πάνε όλες μαζί στον Πατριάρχη, στην Κωνσταντινούπολη, για να επιλέξει αυτός οποία τον φωτίσει ο Θεός. Φτάνοντας στον Πατριάρχη τους είπε: «Εγώ γνωρίζω ότι όλες σας θέλετε την τιμία και σεμνοτάτη Ειρήνη• και η απόφασή σας είναι καλή και θεάρεστη. Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος πού μου φανέρωσε την αρετή αυτής της δούλης του». Έτσι όρισε την Ειρήνη ηγουμένη της Μονής.

Καθοδηγεί τις μοναχές με σύνεση και σοφία
Ως ηγουμένη η Ειρήνη συνέχισε και επέτεινε τους πνευματικούς της αγώνες, συναισθανόμενη την ευθύνη του διακονήματος πού έθεσε στους ώμους της ο Ιησούς Χριστός. Προσευχόταν και νήστευε ακόμα περισσότερο. Ήταν τόση η επιθυμία της να σωθούν όλες οι μοναχές, πού τόλμησε από αγάπη υπέρμετρη και όχι εγωισμό να ζητήσει από τον Κύριο να της χορηγήσει το προορατικό χάρισμα, για να γνωρίζει «τα απόκρυφα πταίσματα πασών των αδελφών... διά να τάς διορθώνη, να μη κολάζωνται». Και ο δωρεοδότης Ιησούς Χριστός, βλέποντας ότι ο σκοπός της ήταν καλός, της έστειλε άγγελο πού της αποκάλυψε ότι προστάχθηκε από τον Κύριο να στέκεται πάντοτε πλησίον της και να της φανερώνει κάθε μέρα τα απόκρυφα παραπτώματα όχι μόνο των μοναχών αλλά και των προσκυνητών της Μονής.

Η φήμη του προορατικού της χαρίσματος δεν άργησε να διαδοθεί και να φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα πολλοί χριστιανοί να σπεύδουν στο μοναστήρι για να ιδούν το σεβάσμιο πρόσωπο της και να ακούσουν «λόγον ἀγαθόν». Παρά ταύτα εκείνη δεν μείωσε καθόλου τον πνευματικό της αγώνα για την προσωπική τελείωσή της, γεγονός πού ενοχλούσε τον μισόκαλο δαίμονα, πού δοκίμασε άλλη μια φορά να την εμποδίσει από την ολονύχτια προσευχή της. Έτσι λοιπόν ένα βράδυ, καθώς εκείνη προσευχόταν με κατάνυξη, ένας δαίμονας άναψε κερί από το καντήλι και έβαλε φωτιά στο κουκούλι της Ειρήνης. Η φλόγα άρχισε να καίει κατόπιν τα μαλλιά, το φόρεμα και τις σάρκες της αγίας Ειρήνης, η οποία ακίνητη, ενώ καιγόταν, συνέχιζε την προσευχή της. Και θα είχε καεί ζωντανή, αν μία αδελφή από διπλανό κελί δεν οσμιζόταν καμένη σάρκα και δεν έτρεχε να σβήσει με νερό τη φωτιά! Η ηγουμένη την επέπληξε λέγοντάς της, όπως αναφέρει ο Συναξαριστής: «Γιατί μού προξένησες, παιδί μου, τόσο κακό και μού στέρησες τέτοια αγαθά; Δεν πρέπει να φρονούμε τα των ανθρώπων αλλά τα του Θεού. Λίγο πριν μπροστά μου έβλεπα έναν άγγελο πού έπλεκε για μένα στεφάνι• κι όταν άπλωνε το χέρι του για να με στεφανώσει, ήρθες εσύ και από ευγνωμοσύνη προκάλεσες χειρότερα της αγνωμοσύνης. Βλέποντάς σε ο άγγελος έφυγε και μού έδωσες λύπη και απερίγραπτη ζημία». Από το μισοκαμμένο σώμα της έβγαινε ευωδία πού νικούσε όλα τα μύρα και τα πολύτιμα αρώματα, ενώ ο Ιησούς, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, γιάτρεψε τα μέλη της πού είχαν εγκαύματα, αυξάνοντας της και το προορατικό χάρισμα.

Τα κυπαρίσσια λυγίζουν τις κορυφές τους

Πολλές φορές προσευχόταν ολόκληρο ημερονύκτιο. Άλλοτε επί δύο ή τρεις ημέρες και καμιά φορά ολόκληρη εβδομάδα, πάντοτε με υψωμένα τα χέρια της. Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή έως το Πάσχα δεν έτρωγε ψωμί, παρά μόνο λίγα φρούτα και λαχανικά και έπινε ελάχιστο νερό. Από την αυστηρή αυτή νηστεία είχε γίνει λιπόσαρκη. Όταν ο καιρός το επέτρεπε έβγαινε τα μεσάνυχτα στον αύλειο χώρο της Μονής και προσευχόταν με κατάνυξη, υψώνοντας το βλέμμα της στο κάλλος του ουρανού. Γράφει ο Συναξαριστής της: «Κατά θεία οικονομία, για να μη μείνει άγνωστη μια μεγάλη θαυματουργία, πού έγινε αρκετές φορές στο προαύλιο, έτυχε και βγήκε ήσυχα ένα βράδυ κάποια αδελφή από το κελί της. Και βλέπει την αγία πού προσευχόταν, χωρίς να εγγίζουν τη γη τα πόδια της. Αλλά στεκόταν στον αέρα, δύο πήχεις επάνω. Και κοντά της ήταν δύο κυπαρίσσια πολύ υψηλά. Τα οποία έγερναν τις κορυφές τους μέχρι το χώμα και παρέμεναν έτσι (ώ του εξαισίου θαύματος!) όση ώρα η αγία προσευχόταν. Και όταν τελείωσε, πήγε και στα δύο και αγγίζοντας τις κορυφές τους τα ευλόγησε στο σχήμα του σταυρού και τότε υψώθηκαν κι αυτά και επανήλθαν στην κανονική τους θέση». Η αδελφή νομίζοντας ότι όσα έβλεπε ήταν καρπός της φαντασίας της δεν είπε σε καμία μοναχή τίποτε. Μετά όμως από κάποιες ημέρες είδαν όλες τους στις κορυφές εκείνων των κυπαρισσιών δύο μαντήλια, πού είχε κρεμάσει η αγία Ειρήνη «εις δόξαν Θεού». Στην απορία των αδελφών πώς βρέθηκαν εκεί, η μοναχή πού είχε προσωπική γνώση του πράγματος διηγήθηκε σε όλες τι συνέβαινε• κι εκείνες της παραπονέθηκαν γιατί δεν τις ξύπνησε να ιδούν «τοιούτον εξαίσιον θέαμα». Όταν η αγία Ειρήνη πληροφορήθηκε την πράξη της μοναχής αυτής την επέπληξε με αγάπη λέγοντάς της: Αν με έβλεπες να αμαρτάνω ως άνθρωπος, θα φανέρωνες και την αμαρτία μου; Ζήτησε δε από όλες τις αδελφές να μη φανερώνουν σε κανέναν, ενόσω εκείνη ζει, τα τυχόν θαυμάσια πού βλέπουν.

Τα μήλα του Παραδείσου

Η αγία Ειρήνη συνδέθηκε και με το περιστατικό των τριών μήλων, όπως το εξιστορεί ο Συναξαριστής: Ένα βράδυ, καθώς προσευχόταν, ήρθε φωνή προς την οσία πού της είπε• υποδέξου το ναύτη πού σου φέρνει σήμερα τα οπωρικά και να τα φας με χαρά, ώστε η ψυχή σου να νιώσει αγαλλίαση. Στη διάρκεια του Όρθρου έστειλε δύο μοναχές στην πύλη της Μονής για να υποδεχτούν έναν ναύτη πού ήταν απέξω. Όταν μετά την Ακολουθία συναντήθηκαν, εκείνος της είπε ότι είναι ναύτης από την Πάτμο. Καθώς ξεκίνησε το καράβι τους για να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη, ένας σεβάσμιος Γέροντας από την ακτή τους φώναξε, παρακαλώντας να γυρίσουν πίσω για να τους δώσει κάτι. Όμως το καράβι έπλεε με ανοιγμένα πανιά. Τότε ο Γέροντας πρόσταξε το πλοίο να σταματήσει, πράγμα πού έγινε, κι εκείνος περπατώντας στην επιφάνεια της θάλασσας ήρθε κοντά μας. Και βγάζοντας από το στήθος του τρία μήλα μου τα έδωσε λέγοντας: Όταν φτάσεις στην Πόλη να τα δώσεις στον Πατριάρχη και να του πεις πώς του τα έστειλε ο Θεός και ο δούλος του Ιωάννης από τον Παράδεισο. Στη συνέχεια έβγαλε άλλα τρία μήλα και μου είπε: Αυτά να τα δωρήσεις στην ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου, την Ειρήνη, και να της πεις• φάγε από εκείνα πού η καλή σου ψυχή επεθύμης• διότι τώρα έρχομαι από τον Παράδεισο και τα έφερα. Λέγοντάς μου αυτά, ο μεν Γέροντας έγινε άφαντος, το δε πλοίο ξεκίνησε.

Κατόπιν ο ναύτης έβγαλε τα τρία μήλα από ένα μεταξωτό μαντήλι και τα έδωσε στην αγία Ειρήνη. Τα μήλα ήταν εξαιρετικά όμορφα, ευωδιαστά και μεγάλα. «Καί τοῦτο δέν εἶναι πράγμα ἀπίστευτον, ἐπειδή ἤσαν ἀπό τόν Παράδεισον». Η ηγουμένη νήστεψε επί μία εβδομάδα, ευχαριστώντας τον Κύριο. Έπειτα άρχισε κάθε μέρα και από λίγο να τρώει το ένα μήλο χωρίς επί 40 ημέρες να βάζει στο στόμα της καμιά άλλη τροφή. Τη δε Μεγάλη Πέμπτη, αφού κοινώνησαν όλες οι αδελφές έκοψε το δεύτερο μήλο και έδωσε σε όλες από ένα κομματάκι. Κι αυτές αισθάνονταν την ευωδία και τη γλυκύτητά του και θαύμαζαν. Το τρίτο μήλο το κράτησε η αγία ως πολύτιμο φυλακτήριο «καί καθ’ ἑκάστην τό ὠσφραίνετο εἰς ἀπόλαυσιν τῆς ψυχῆς της καί ἀγαλλίασιν».

Η ωφέλεια της ψυχής από την ασθένεια
Κάποτε μία από τις μοναχές πού ήταν άρρωστη, παρακαλούσε την ηγουμένη με απλότητα, να την κάνει καλά. Η αγία Ειρήνη αφού κάλεσε κοντά της όλη την αδελφότητα είπε: Πιστέψτε με πώς αν είχα κάποια παρρησία ενώπιον του Θεού, θα τον παρακαλούσα να ήμασταν συνέχεια άρρωστες, διότι ξέρω πόσο ωφελείται η ψυχή από την ασθένεια του σώματος. Και μάλιστα όταν ο άρρωστος ευχαριστεί και δοξάζει τον Θεό και όταν παραδέχεται και ομολογεί ότι δίκαια παιδεύεται.

Το μακάριο τέλος της
Επειδή όμως και η ιδία ήταν άνθρωπος, έφτασε κάποτε ο καιρός να ακολουθήσει και η ίδια το κοινό χρέος, το οποίο της φανερώθηκε από άγγελο Κυρίου με τούτα τα λόγια: «Μάθε ότι στις 28 του τρέχοντος μηνός, αφού τιμήσεις την εορτή του μάρτυρος Παντελεήμονος, θα κληθείς να παρασταθείς στο θρόνο του Θεού».
Ήταν 26 Ιουλίου όταν τα άκουσε αυτά και στο Μοναστήρι της γιόρταζαν τα εγκαίνια του αρχαγγέλου, διότι σαν τέτοια μέρα είχαν οικοδομήσει και εγκαινιάσει τον ιερό ναό πού ήταν αφιερωμένος στους ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ. Αφού κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια μετά από αυστηρή εβδομαδιαία νηστεία, χωρίς να γευθεί τροφής ή και νερού, παρά μόνον από εκείνο το τρίτο μήλο του Παραδείσου, η οσία Ειρήνη ατενίζοντας τον ουρανό έχυνε δάκρυα. Οι μοναχές την ρώτησαν τι είχε και έδειχνε πικραμένη. Εκείνη απάντησε: «Σήμερα, τέκνα μου, φεύγω από τον παρόντα κόσμο και δεν θα με βλέπετε πλέον, διότι ήρθε η ώρα να πάω στην αιώνια ζωή. Να εκλέξετε ως προεστώσα την Μαρία, επειδή αυτήν προέκρινε ο Θεός και αυτή θα σας κυβερνήσει θεάρεστα. Προσπαθείστε να βαδίζετε τη στενή και τεθλιμμένη οδό, για να βρήτε ευρυχωρία στον Παράδεισο. Περιφρονείστε τον κόσμο και τα εγκόσμια, διότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και μάταια. Μισείστε τις ψυχές σας για να τις κερδίσετε, σύμφωνα με το θειο πρόσταγμα (πρβλ. Ιω. 12,25). Και γενικά να μη κάνετε το θέλημα της σάρκας αλλά του Θεού. Διότι μόνον εκείνος μπορεί να σας βοηθήσει την ώρα της κρίσεως». Αφού έτσι συμβούλεψε τις αδελφές της Μονής, σήκωσε ψηλά τα χέρια και το βλέμμα της και προσευχήθηκε λέγοντας: «Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του ζώντος, ο ποιμήν ο καλός, πού μας λύτρωσες με το πανάγιο και πολύτιμο Αίμα σου, στα αγία χέρια σου παραδίδω αυτό το μικρό ποίμνιο σου. Σκέπασέ το στη σκέπη των πτερύγων σου και φύλαξέ το από κάθε πειρασμό του διαβόλου. Διότι εσύ είσαι ο αγιασμός και η λύτρωσή μας και σε σένα αναπέμπουμε την ευχαριστία και σε δοξολογούμε πάντοτε».

Αφού τελείωσε την προσευχή, κάθισε και άρχισε να χαμογελά βλέποντας τους άγιους Αγγέλους πού τη χαιρετούσαν. Το πρόσωπο της έλαμψε και τότε έκλεισε τα μάτια της σα να κοιμάται. Έτσι παρέδωσε την αγία ψυχή της στον Κύριο.
Παρόλο πού ήταν 103 χρονών το κάλλος της δεν είχε μαραθεί, αλλά έδειχνε νέα.
Οι μοναχές πνευματικές της θυγατέρες, θρήνησαν για τον αποχωρισμό και τη στέρησή της. Και μαζί μ’ αυτές αμέτρητο πλήθος αξιωματούχων και απλών ανθρώπων από τη Βασιλεύουσα, πού έσπευσαν να ενταφιάσουν την αγία Ειρήνη σε τάφο καινούργιο στο ναό του άγιου Θεοδώρου, πλησίον του Αρχαγγέλου, στη Μονή Χρυσοβαλάντου. Από τον τάφο εξερχόταν «ευωδία θαυμάσιος, μαρτυρούσα την παρρησίαν της οσίας προς Κύριον», ενώ επιτελούνταν με την επίκληση του ονόματος της και πολλά θαύματα.

Ἀπολυτίκιον
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ’ ἀφθάρτων στεφάνων νῦν σέ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστός ὁ ὡραιότατος ὤ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλη καρδία καί ψυχή, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἠμῶν δέ προσφυγή καί βοήθεια.
http://xristianos.gr

Αρμενιστής

Προσευχή για την σκληροκαρδία

Κύριε, Ιησού,
φύλαγέ μας από αγενείς,
θρασείς και υπερήφανους,
που αγνοούν τελείως
την κατάστασή τους.
Διότι,
όλοι αμαρτωλοί είμαστε.
Μα κάποιοι
δεν το καταλαβαίνουμε
καθόλου
και χτυπάμε αλύπητα
και ανοίγουμε μεγάλες πληγές
στων άλλων τις καρδιές.
Προσβάλλουμε, επεμβαίνουμε,
συμπεραίνουμε, γενικεύουμε,
μοιάζουμε σα να κάνουμε
πόλεμο κι επίθεση.
Κι έρχεται ζημιά μεγάλη.


Κάποια στιγμή,
Κύριε,
όταν βρεις κι Εσύ μια ευκαιρία,
ένα πρόσφορο έδαφος,
χάρισε σ’ αυτές τις ψυχές
– μα και στις δικές μας αν πάσχουν τόσο πολύ –
λίγη συναίσθηση,
λίγη κατανόηση
και λίγη φώτιση.
Διότι οι ψυχές αυτές
δεν αλλάζουν με λόγια
και επιχειρήματα,
μα μόνο με τη δική Σου Χάρη
και το θαύμα Σου.
Αμήν.

π. Ανδρέας Κονάνος

Από το:http://samakos9.blogspot.gr/2014/07/blog-post_28.html

Συλλέκτης... βλαστοκυττάρων

Συλλέκτης... βλαστοκυττάρων έγινε 54χρονος ιερέας στην Ηγουμενίτσα. Εδώ και έναν χρόνο επιδίδεται σε μια ενημερωτική εκστρατεία στις έγκυες γυναίκες, για τη δωρεά βλαστοκυττάρων, ενώ έχει συγκεντρώσει και πάνω από 3.000 φιάλες αίματος

Ο π. Θεόδωρος Ζώης έστειλε χθες το 30ό πακέτο στη Δημόσια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων που λειτουργεί στο κτίριο «Στοργή» του νοσοκομείου Παπανικολάου Θεσσαλονίκης και παρέλαβε άλλα 7 άδεια κουτιά για ισάριθμες γυναίκες που θα γεννήσουν μέσα στον μήνα. Ο 54χρονος ιερέας, γέννημα-θρέμμα της Θεσπρωτίας, είναι εφημέριος στον ιερό ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ηγουμενίτσας, αλλά τον ξέρει και τον υπολήπτεται όλη η ευρύτερη περιοχή. Εδώ και 20 χρόνια έχει συγκεντρώσει πάνω από 3.000 φιάλες αίματος για την τράπεζα αίματος των ενοριών Αγίου Παντελεήμονα και Αγίου Σπυρίδωνος.

Τον τελευταίο χρόνο το ανήσυχο πνεύμα του και η αγάπη του για τον συνάνθρωπο τον οδήγησαν στο να μελετήσει το θέμα των βλαστοκυττάρων και όπως λέει γυρίζει στην πόλη και... ψαρεύει γυναίκες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Τους μιλά για τη δωρεά βλαστοκυττάρων και τις καλεί να περάσουν από το γραφείο του και να πάρουν το κουτί με όλα τα στοιχεία που παραλαμβάνει από τη Δημόσια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων του Παπανικολάου, τη μοναδική σε ολόκληρη τη βόρεια Ελλάδα. «Ο άνθρωπος πρέπει να δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για τον συνάνθρωπό του. Να προνοεί και όχι να τίθεται σε εγρήγορση όταν εμφανιστεί το πρόβλημα, γιατί τότε θα είναι αργά», είναι το μήνυμα που στέλνει καθημερινά στο εκκλησίασμα.

Ο π. Θεόδωρος δεν σταματά λεπτό. Βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους, φροντίζει αστέγους, μαγειρεύει ο ίδιος για τα συσσίτια της αγάπης, στέλνει φαγητό στους κρατουμένους της Αστυνομικής Διεύθυνσης, βοηθά αναξιοπαθούντες, στο γραφείο του κάνουν ουρά πιστοί και... χορηγοί. Αυτό είναι το καμάρι του, ότι ακόμη και μέσα σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, υπάρχουν πολλοί που θέλουν να προσφέρουν και απευθύνονται στον ιερέα του Αγίου Σπυρίδωνος, γιατί εκείνος δέχεται μόνο ανώνυμες προσφορές. «Η βοήθεια δεν θέλει μεγάφωνα. Οποιος θέλει να προσφέρει για να φανεί, ας πάει αλλού», συνηθίζει να λέει. Παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1960 στα Πηγαδούλια Φιλιατών. Αποφοίτησε από το Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Αθηνών, έχει 11 (!) παιδιά, ηλικίας 10 ως 26 χρόνων -«σκέφτομαι ίσως να σταματήσω εδώ», δηλώνει, χωρίς ωστόσο να είναι απόλυτα σίγουρος- και είναι ο αγαπημένος ιερέας όλης της Ηγουμενίτσας. Με χιούμορ, ευστροφία που ξαφνιάζει, μοντέρνες ιδέες ακόμη και για την Εκκλησία, ο π. Θεόδωρος Ζώης αποτελεί ένα ξεχωριστό παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς. «Ο ρόλος της Εκκλησίας είναι πολυδιάστατος. Ας βγούμε κι εμείς οι ιερείς στον κόσμο και ας βοηθήσουμε. Ο καθένας όπως και όπου μπορεί», αναφέρει συχνά σε συζητήσεις του στα στέκια νεολαίας.
ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ

Αναδημοσίευση:http://trelogiannis.blogspot.gr/2014/07/blog-post_73.html

Ο Άγιος Μεγαλομάρυς και Ιαματικός Παντελεήμων (+27 Ιουλίου)

«Ο άγιος Παντελεήμων έζησε επί της βασιλείας του Μαξιμιανού και καταγόταν από την πόλη Νικομήδεια. Ο πατέρας του Ευστόργιος ήταν ειδωλολάτρης κι ύστερα έγινε Χριστιανός με τις νουθεσίες του υιού του, ενώ η μητέρα του Ευβούλη προερχόταν από χριστιανική οικογένεια. Σπούδασε την ιατρική επιστήμη κοντά σ’ ένα σπουδαίο και δοξασμένο ιατρό, τον Ευφρόσυνο, αλλά την κατά Χριστόν ιατρική τέχνη και πίστη την έμαθε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο, με την οποία (πίστη), αφού επικαλέστηκε τον Χριστό, ανάστησε ένα παιδί, που πέθανε στο δρόμο από δάγκωμα μίας έχιδνας. Βαπτίζεται λοιπόν από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο και χειραγωγείται από αυτόν προς τη χριστιανική πίστη. Το μαρτύριό του έγινε ως εξής: Κάποιος τυφλός, που προσήλθε σ’ αυτόν, ιατρεύτηκε από τον άγιο. Όταν ρωτήθηκε λοιπόν ο πρώην τυφλός από τον βασιλιά «Ποιος σε γιάτρεψε;»,

«ο Παντολέων», είπε (γιατί αυτό ήταν το προηγούμενο όνομά του), «καθώς επικαλέστηκε τον Χριστό, στον Οποίο και εγώ πιστεύω». Αμέσως ο βασιλιάς τού έκοψε το κεφάλι, ενώ ο Παντολέων προσήχθη σ’ αυτόν. Ο Μαξιμιανός, επειδή ο άγιος δεν κάμφθηκε καθόλου ούτε με τις υποσχέσεις ούτε με τις απειλές, για ν’ αρνηθεί την πίστη του Χριστού, διέταξε να κτυπηθεί φοβερά και να φλεχθεί με λαμπάδες. Του εμφανίστηκε όμως ο Χριστός, με το σχήμα του πρεσβυτέρου Ερμολάου, που του έδωσε θάρρος, και φάνηκε ότι ήταν μαζί του και στον βρασμένο μόλυβδο και στη θάλασσα που τον έριξαν. Αφού έμεινε αβλαβής από όλα, ρίχνεται στα θηρία, αλλά κι από αυτά, σαν άλλος Δανιήλ, παραμένει αλώβητος, οπότε τον δένουν σε τροχό γεμάτο μαχαίρια, που τον άφησαν να πέσει στο έδαφος από ψηλά. Τέλος, στην τελευταία απόφαση να τον θανατώσουν διά ξίφους, προσευχήθηκε κι ακούστηκε φωνή από τον ουρανό να τον καλεί Παντελεήμονα. Μόλις τελείωσε την προσευχή κι ενώ επρόκειτο να του κόψουν το κεφάλι, την ώρα που ο δήμιος άπλωσε το χέρι, γύρισε πίσω το σίδερο κι έλιωσε σαν κερί, θαύμα που έκανε τους στρατιώτες να πιστέψουν στον Χριστό. Τότε ο άγιος μάρτυρας πρότεινε μόνος του τον αυχένα και έτσι κόπηκε το κεφάλι του. Λέγεται δε ότι χύθηκε γάλα αντί αίμα, και η ελιά στην οποία είχε προσδεθεί, αμέσως διαμιάς καρποφόρησε».

Αν, κατά τον άγιο Ιάκωβο, «η κρίσις ανίλεώς εστιν τοις μη ποιήσασιν έλεος», δηλαδή η κρίση του Θεού θα είναι χωρίς έλεος γι’ αυτούς που δεν έδειξαν στη ζωή τους έλεος για τους άλλους, τι πρέπει αντιστρόφως να πούμε για τον άγιο Παντελεήμονα, ο οποίος όχι απλώς είχε και έδειξε έλεος και αγάπη στους συνανθρώπους του, αλλά είχε και έδειξε το μεγαλύτερο έλεος που μπορεί να βρεθεί σε άνθρωπο, και ενόσω ζούσε και μετά το μαρτυρικό του τέλος; Μία πραγματικότητα, που δεν την διαπιστώσαμε μόνοι μας οι άνθρωποι, αλλά την απεκάλυψε και ο ίδιος ο Θεός, ο Οποίος ακριβώς του έδωσε κι αυτήν την προσωνυμία. Κι αυτό σημαίνει ότι ο άγιος έφτασε πράγματι σε επίπεδα θεϊκά, αφού μόνον ο Θεός μπορεί κατ’ ουσίαν να χαρακτηριστεί ως καθ’ υπερβολήν και υπερθετικάΠαντελεήμων, γεγονός που μας δίνει το δικαίωμα να λέμε ότι ο άγιος έγινε δίοδος των χαρίτων του Θεού στον κόσμο, φανέρωση της βασιλείας της αγάπης Του σε αυτόν. Και βεβαίως εννοούμε ότι το έλεος του αγίου – προέκταση κατ’ αλήθεια του ελέους του Θεού – εκτεινόταν και συνεχίζεται βεβαίως να εκτείνεται μέχρι σήμερα και στα σώματα, αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. 

Δεν είναι τυχαίο που ο Κύριος τον χαρίτωσε μ’ αυτόν τον τρόπο. Ο Θεός, γνωρίζουμε, δίνει πλούσια το έλεός Του σ’ εκείνους που η καρδιά τους έχει και κάποια «φυσική» κλίση συμπαθείας προς τους συνανθρώπους τους. Ο άγιος από μικρός έδειξε την με αγάπη στροφή του προς τους άλλους, όταν θέλησε να σπουδάσει μία επιστήμη, που είναι ακριβώς κοντά στον άνθρωπο, μάλλον η πιο κοντινή σ’ αυτόν, διότι στέκεται δίπλα στον πόνο του: την ιατρική. Κανείς δεν σπουδάζει ιατρική – και μιλάμε με αληθινή έφεση ψυχής κι όχι επαγγελματικά – αν η καρδιά του δεν «κτυπάει», έστω και λίγο, συντονισμένα με τους κτύπους της καρδιάς των ανθρώπων. Πολλαπλασίως ο Θεός προσφέρει το έλεός Του σ’ εκείνους που επέλεξαν και αγωνίστηκαν στη ζωή τους να σταθούν στην κύρια εντολή Του, την αγάπη. Ο άγιος Παντελεήμων, λοιπόν, και από φυσικού του και με τη θέλησή του είδε να πολλαπλασιάζεται το έλεος του Θεού σ’ αυτόν, έλεος που τελικός αποδέκτης του είμαστε εμείς οι άνθρωποι σ’ όλες τις εποχές. 

Αυτήν τη φυσική, αλλά και χαρισματική ταυτόχρονα ανέλιξη του πνεύματός του μάς την προβάλλει με ωραιότατες εικόνες και χαρακτηρισμούς ο ποιητής της Εκκλησίας μας. Ο άγιος, εν πρώτοις, πέραν από πρώτο των αναργύρων αγίων της Εκκλησίας, συνιστά, κατ’ αυτόν, έναν «παιδαριογέροντα», ένα γέροντα δηλαδή στη σύνεση, αλλά από την παιδική του ήδη ηλικία. «Ἀνατείλας οἷα περ ἀστήρ, φέρων ἐν νεότητι, πρεσβυτικὴν καὶ θεόφρονα σύνεσιν». Διότι από παιδάκι φανέρωσε τη στροφή του προς τον Θεό, όταν του δόθηκαν πολλές αφορμές ν’ ακολουθήσει άλλη πορεία από τη χριστιανική, με τις προτροπές του ειδωλολάτρη πατέρα του. Εκείνος όμως, σαν νέος Ηρακλής, στο κρίσιμο σταυροδρόμι της νεότητας, επιλέγει τον δρόμο που ακολουθεί η ευσεβέστατη μητέρα του και γίνεται χριστιανός. «Μεγαλέμπορον» τον χαρακτηρίζει εν προκειμένω ο υμνογράφος, διότι αντάλλαξε προσφυώς τα εύκολα πάθη της νεότητας και τον ολισθηρό δρόμο, στον οποίο αυτά οδηγούν, με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από την άλλη, ο υμνογράφος επισημαίνει κι ένα βασικότατο στοιχείο της πνευματικής ζωής: τη χειραγωγία του από πνευματικό πατέρα. Ο άγιος Παντελεήμων ναι μεν «πειράστηκε» με ό,τι πρόβαλλε σ’ αυτόν ως πρότυπο ζωής ο πατέρας του, αλλά ευλογήθηκε από τον Θεό με τη χαρισματική μορφή πρώτα της μητέρας του, κυρίως όμως με την διακριτική καθοδήγηση του ιερέα Ερμολάου. Ο Ερμόλαος ήταν ο πνευματικός του, ο γέροντάς του, που διαρκώς τον ενίσχυε και τον προσανατόλιζε στον ουρανό. Και η επιβεβαίωση της χάρης αυτής του Θεού στον άγιο έρχεται με τον παραδοξότερο τρόπο, άνωθεν: ο ίδιος ο Χριστός τον ενισχύει στα μαρτύριά του, αλλά με τη μορφή του αγίου Ερμολάου. Αγαθή διάθεση ψυχής, γνωμικό θέλημα στραμμένο προς τον Θεό, πνευματική χειραγωγία από πνευματικό: τα στοιχεία που κινητοποιούν τη χάρη του Θεού, για να γίνει κανείς άγιος, έστω και σ’ ένα βαθμό, σαν τον άγιο Παντελεήμονα. 

http://pgdorbas.blogspot.gr

Αρμενιστής

Η Αγία Οσιομάρτυς Παρασκευή (+26 Ιουλίου)

«Η αγία Παρασκευή (2ος μ.Χ. αι.) έζησε επί της βασιλείας Αντωνίνου του Πίου, καταγόταν από τη Ρώμη και είχε χριστιανούς γονείς, τον Αγάθωνα και την Πολιτεία, οι οποίοι μετά από πολλή προσευχή γέννησαν την αγία, στην οποία έδωσαν το όνομα Παρασκευή, γιατί γεννήθηκε την ομώνυμη ημέρα της εβδομάδας. Από πολλή μικρή αφιερώθηκε στον Θεό, με τη βοήθεια ιδιαιτέρως της μητέρας της, έμαθε τα ιερά γράμματα, μελετούσε διαρκώς τις άγιες Γραφές και πάντοτε περνούσε τον καιρό της στην προσευχή και στην Εκκλησία. Μετά τον θάνατο των γονιών της, μοίρασε τα υπάρχοντά της στους πτωχούς, ντύθηκε το μοναχικό σχήμα κι άρχισε να κηρύσσει το όνομα του αληθινού Θεού και Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ελκύοντας στη θεογνωσία πολλούς από τους

ειδωλολάτρες, γι’ αυτό και κάποιοι Ιουδαίοι την διέβαλαν στον βασιλιά, λέγοντας ότι κάποια γυναίκα, ονόματιΠαρασκευή, κηρύσσει τον Ιησού τον υιό της Μαρίας, τον οποίο οι πατέρες μας σταύρωσαν. Ο βασιλιάς διέταξε να την φέρουν ενώπιόν του για να την ανακρίνει, κι αφού της έταξε πολλά αγαθά αν θυσιάσει στους θεούς του, γεγονός το οποίο αμέσως αρνήθηκε η αγία, ομολογώντας την πίστη της στον αληθινό Θεό, εκείνος την έριξε σε διάφορα μαρτύρια, από τα οποία διαφυλάχθηκε απολύτως σώα με τη χάρη του Θεού, μεταστρέφοντας έτσι πολλούς από τους παρευρισκομένους. Διατάσσει έπειτα να την βάλουν σε χαλκό λέβητα, γεμάτο λάδι και πίσσα, πυρακτωμένο σφοδρά, στον οποίο η αγία φαινόταν σε όλους ότι δροσίζεται, κάτι που προκάλεσε την έκπληξη του βασιλιά, ο οποίος της ζήτησε να του ρίξει επάνω του λίγο από το μείγμα, για να δει αν όντως είναι καυτό ή όχι. Μόλις η αγία έριξε με τις παλάμες της πάνω στο πρόσωπό του, αμέσως αυτός κάηκε και τυφλώθηκε. Άρχισε να ζητά δυνατά τη βοήθεια της αγίας, υποσχόμενος ότι θα πιστεύσει στον Θεό που εκείνη κήρυσσε. Η αγία προσευχήθηκε και ο βασιλιάς ανέβλεψε, οπότε και ο βασιλιάς και όλοι οι υπ’ αυτόν βαπτίστηκαν στο όνομα της αγίας Τριάδος. Η αγία συνέχισε να περιοδεύει σε διάφορα μέρη, να κηρύσσει και να κάνει διάφορα θαύματα με τη βοήθεια του Θεού, μεταστρέφοντας έτσι ακόμη περισσότερους στην πίστη, οπότε μετά από πολλά μαρτύρια που υπέστη για την πίστη της, της κόψανε το κεφάλι και το πνεύμα της μετέβη στις αιώνιες μονές».

Η αγία Παρασκευή αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση αγίας, διότι εκτός των πνευματικών και ασκητικών αγώνων της για τον διαρκή αγιασμό της, και μάλιστα εκ νεότητος - τον οποίο αγιασμό επιβεβαίωσε και με το μαρτυρικό τέλος της - διακρίθηκε και για το χάρισμα της ιεραποστολής: να περιοδεύει διδάσκοντας και καθοδηγώντας τους πιστούς. Δηλαδή, θα λέγαμε ότι εκτός από αγία και παρθένος και μάρτυς, ήταν και ισαπόστολος και γερόντισσα, αμμάς που λέμε, κάτι ανάλογο με την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, την αγία Θέκλα, την αγία Φιλοθέη στα νεώτερα χρόνια. Γι’ αυτό και είμαστε βέβαιοι ότι πραγματοποιείται και στην αγία Παρασκευή ο λόγος του Κυρίου που είπε ότι «ο ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των Ουρανών». Η σήμερον εορταζομένη αγία είναι πράγματι μεγάλη, που απολαμβάνει στους αιώνες των αιώνων πλούσια τη χάρη του Θεού, ευφραινομένη με τον νυμφίο της Χριστό. 

Ο άγιος υμνογράφος της ακολουθίας της, μέσα ιδίως από το απολυτίκιό της, μας διευκρινίζει το περιεχόμενο του αγώνα της για αγιασμό: με ζήλο προσπαθούσε καθημερινά να ζει ό,τι το όνομά της φανέρωνε: το σταυρό του Χριστού που προβάλλει η ημέρα της Παρασκευής, δηλαδή την αγάπη της προς Εκείνον και προς τους συνανθρώπους της. «Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον εργασαμένη, φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή, αθληφόρε». Κι όχι μόνον η σπουδή της, ο ζήλος της ήταν σύμφωνος με το όνομά της, δηλαδή ζήλος για αγάπη, κατά το πρότυπο του Χριστού που σταυρώθηκε για τους ανθρώπους, αλλά αδιάκοπα ζούσε αυτήν την εσταυρωμένη αγάπη, όπως ζει κανείς κατά φυσικό τρόπο μέσα στο σπίτι του: έκανε κατοικία της τον σταυρό του Χριστού. Νομίζουμε ότι δεν υπάρχει πιο όμορφη εικόνα από αυτήν που χρησιμοποιεί ο υμνογράφος, για να δηλώσει το περιεχόμενο του πνευματικού αγώνα της αγίας, αποδίδοντας στην πραγματικότητα με άλλες λέξεις αυτό που έλεγε ο απόστολος Παύλος για τον δικό του αγώνα: «Χριστώ συνεσταύρωμαι. Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Η αγία λοιπόν ζούσε την εσταυρωμένη αγάπη, τον ίδιο τον Χριστό δηλαδή, κι όλη η ζωή της, με τη θαυμαστή ιεροποστολική της διάσταση, ερμηνεύεται από τη δυναμική αυτή του σταυρού. 

Η αγία Παρασκευή αποτελεί την απάντηση και για όλα τα είδη σπουδής και ζήλου που υφίστανται. Από ζήλο Θεού διακατεχόταν και η αγία. Όχι όμως από αυτόν που τον χαρακτηρίζει ο απόστολος ως «ου κατ’ επίγνωσιν». Διότι δεν σώζει το γεγονός ότι κάποιος έχει θερμότητα στην καρδιά για να επιτελέσει ένα έργο, έστω μεγάλο και σπουδαίο και για χάρη ακόμη του Θεού. Μπορεί να υφίσταται ο ζήλος και να λειτουργεί προς καταστροφή των ανθρώπων. Διότι απουσιάζει η αγάπη, άρα η παρουσία του Θεού. Κι όταν απουσιάζει ο Θεός, τότε τι απομένει; Ο εγωισμός του ανθρώπου και οι πονηρές δυνάμεις που τον διακατέχουν και τον καθοδηγούν. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη, δυστυχώς, από τέτοιες περιπτώσεις «ζηλωτών», οι οποίοι δεν κατανόησαν το αυτονόητο: ότι αν κάτι σώζει τον άνθρωπο, αν μία προσφορά είναι πράγματι προσφορά, είναι όταν λειτουργεί μέσα στο θέλημα του Θεού, την αγάπη. Η αγία Παρασκευή μάς ανοίγει τά «μάτια» - ως η αγία της θεραπείας των ματιών, άλλωστε - και σ’ αυτό. Της είμαστε ευγνώμονες και την παρακαλούμε να πρεσβεύει πάντοτε για όλους. Και μάλιστα για εμάς, που την έχουμε «Γερόντισσά» μας.

http://pgdorbas.blogspot.gr

http://armenisths.blogspot.gr/2014/07/26.html

Χριστιανισμὸς καὶ Ἄπω Ἀνατολή (Στυλιανός Παπαλεξανδρόπουλος)

Χριστιανισμὸς καὶ Ἄπω Ἀνατολή. Τὸ ρομάντζο ποὺ δὲν ἄνθισε, περ. Σύναξη, τεῦχ. 78 (Ἀπρ.-Ἰούν. 2001), σ. 64-75.

Χριστιανισμὸς καὶ Ἄπω Ἀνατολή by Stylianos Papalexandropoulos

 Πηγή

Η Κοίμηση της Αγίας Άννας (+25 Ιουλίου)

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου). Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον

Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «πάσα η κτίσις». «Μετ’ εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου…Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά». «Ω, μακαρία δυάς, υμείς πάντων γεννητόρων υπερήρθητε…» Μακάρια δυάδα, που ξεπεράσατε όλους τους γονείς. Αιτία βεβαίως για τον πλούτο των εγκωμίων είναι αυτό που ο καθένας κατανοεί: από τον Ιωακείμ και την Άννα, γεννήθηκε η Παναγία, η οποία έφερε στον κόσμο, μέσα στο βάθος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία αυτού, τον ίδιο τον Θεό εν σαρκί, τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Δια της Παναγίας, της Θεότητος αυγή επέλαμψε». Με την Παναγία έλαμψε στον κόσμο το φως της Θεότητος. Και βεβαίως έτσι τιμώνται ο παππούς και η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας. «Μνήμην τελούντες Δικαίων, των Προπατόρων Χριστού…». 

Η αιτιολόγηση αυτή της φωτοφόρου εορτής της Κοιμήσεως της αγίας Άννης δεν συνιστά μία απλή αναφορά της όλης εορτής. Αποτελεί το κέντρο, την αδιάκοπα ανακυκλούμενη έννοια, τόσο που θα έλεγε κανείς ότι όλη η ακολουθία δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να προβάλλει τον ερχομό του Χριστού διά της Παναγίας Μητέρας Του, και αυτό να το παρουσιάζει με διαφορετικές λέξεις και πολλαπλά λογοτεχνικά σχήματα, με εικόνες και με προτυπώσεις ακόμη από την Παλαιά Διαθήκη. Σαν να έχουμε το πολυτιμότερο διαμάντι στον κόσμο, και να το προβάλλουμε με όλων των ειδών τα φώτα και τους χρωματισμούς. «Οι εξ ακάρπων λαγόνων, ράβδον αγίαν την Θεοτόκον βλαστήσαντες, εξ ης η σωτηρία τω κόσμω ανέτειλε, Χριστός ο Θεός». «Της μητρός του Δεσπότου και Ποιητού, μήτηρ γέγονας Άννα πανευκλεής…» Έτσι η κοίμηση της αγίας Άννης, και μαζί με αυτήν του αγίου Ιωακείμ, λειτουργεί παραπεμπτικά και αναγωγικά: δι’ αυτών τιμάται και εγκωμιάζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός. «Μνήμην Δικαίων τελούντες, σε ανυμνούμεν, Χριστέ». Κι είναι φυσικό: αν ένας άνθρωπος έχει κάποια αξία είναι γιατί ο ίδιος ο Θεός τον έχει χαριτώσει και τον έχει υπερυψώσει. Κι αν αυτό ισχύει για όλους τους αγίους, πόσο μάλλον για τους κατά σάρκα προπάτορές Του, τον παππού Του και τη γιαγιά Του; 

Η τιμή ασφαλώς για την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ δεν είναι μία εύνοια του Θεού χωρίς λόγο. Για να χαριτωθούν με αυτόν τον τρόπο – να γεννήσουν το καλύτερο άνθος της ανθρωπότητας, την Παναγία Θεοτόκο – συνήργησαν και οι ίδιοι, με την αγιασμένη ζωή τους, γεγονός που προβάλλει εξίσου πολλαπλώς η ακολουθία της ημέρας. «…Η νοητή χελιδών (η Αννα)…αμέμπτως εν σωφροσύνη βιωσαμένη καλώς». Με σωφροσύνη και με άμεμπτο τρόπο έζησε η αγία Άννα. «Τας νόμου εντολάς, θεαρέστως τηρούσα, μητέρας Ισραήλ, υπερήρας απάσας…αγιόλεκτε Άννα, προμήτορ Κυρίου». Τήρησες τις εντολές του νόμου του Θεού, με θεάρεστο τρόπο, αγιόλεκτε Άννα, και ξεπέρασες όλες τις μητέρες του Ισραήλ. Με την προϋπόθεση αυτή, να τηρεί δηλαδή πάντοτε το θέλημα του Θεού, αναδείχτηκε η Άννα σ’ αυτό το υψηλό σημείο, να γίνει Μητέρα της Μητέρας του Θεού, γι’ αυτό και οι ύμνοι στη συνέχεια δεν παύουν να μιλούν για το τελικό αποτέλεσμα: να μετατεθεί στους κόλπους του Θεού και να είναι συνόμιλος των αγγέλων. Ο Χριστός «σε μεταθέμενος προς τα επουράνια, μετά δόξης, Άννα ένδοξε». «Σήμερον εκ της προσκαίρου μεταστάσα ζωής, εν τοις επουρανίοις μετά χαράς την πορείαν ποιουμένη αγάλλεται». Το ένδοξο τέλος της αγίας Άννης, τηρουμένων των αναλογιών, περιμένει βεβαίως και εμάς, εφόσον αγωνιζόμαστε στη ζωή αυτή να τηρούμε τις άγιες εντολές του Χριστού. Ο Θεός μας, μη ξεχνάμε, δεν είναι προσωπολήπτης. 

http://pgdorbas.blogspot.gr

Αναδημοσίευση:http://armenisths.blogspot.gr/2014/07/25.html

Ανυπαρξία του Θεού ή ανυπαρξία του ανθρώπου;

Του Νίκου Κοσμίδη, στο amen.gr

«Τα δυσθεώρητα γεγονότα δεν είναι πρόκληση για τον άπιστο, είναι πρόκληση για τον πιστό». Με αυτά τα λόγια κάλεσε ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης, μέσα από χθεσινό του άρθρο στην εφημερίδα «Αυγή», σε προβληματισμό περί της ύπαρξης ή μη του Θεού. Αφορμή για τα όσα αναφέρει στο άρθρο «Ο Θεός και το Μπόινγκ», τα δυο αεροπορικά δυστυχήματα των Μαλαισιανών αερογραμμών και οι περιπτώσεις οικογενειακών τραγωδιών ή απίστευτης καλοτυχίας, που σχετίζονται και με τις δυο πτήσεις.

Πράγματι, η περίπτωση, για παράδειγμα, του Μάαρτεν Ντε Γιόνγκε, που ακύρωσε και τις δυο φορές την επιβίβασή του στις δυο πτήσεις, γλιτώνοντας έτσι τον θάνατο, τον καθιστά όχι μόνο έναν από τους πιο τυχερούς ανθρώπους του κόσμου, τίτλος που ήδη του αποδόθηκε από τα διεθνή ΜΜΕ, αλλά και αντικείμενο μεταφυσικού σχολιασμού. Το ερώτημα είναι ασφαλώς υπαρκτό. Πού οφείλει ο Ντε Γιόνγκε τη διπλή σωτηρία του; Στην τύχη, στο κάρμα, σε κάποια ανεξήγητη εσωτερική πρόγνωση του μέλλοντος, όπως γράφτηκε, ή στο χέρι του Μέγα Γεωμέτρη, όπως αναρωτιέται με μια γερή δόση ειρωνείας ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης;

Μπορεί ο αρθρογράφος να περιπαίζει εύκολα την θρησκευτική πίστη και να τη συσχετίζει με προνεωτερικές αφηγήσεις περί των μεγάλων και αναπάντητων ερωτηματικών της ζωής. Το γεγονός όμως παραμένει, πως τόσο ο άνθρωπος που ασπάζεται την ιδέα την ύπαρξης του Θεού, όσο και εκείνος που οριοθετεί τη σκέψη του σε ορθολογιστικά και μόνο πλαίσια, αδυνατούν εξίσου να απαντήσουν το «γιατί;».

Δε μας ενδιαφέρει να μπούμε στη σκέψη των συγχρόνων επιγόνων του υλιστικού αθεϊσμού. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε και την πρόκληση που μας καλεί να απαντήσουμε στο «πού είναι ο Θεός όταν υποφέρει ο άνθρωπος;».

Γιατί ο Θεός δεν προστάτεψε τους επιβάτες των δυο πτήσεων; Γιατί δεν έσωσε τουλάχιστον τα παιδιά; Γιατί δε μεριμνά καν για τον δεύτερο θάνατο που οι νεκροί υφίστανται, στοιβαγμένοι σε βαγόνια-ψυγεία; Γιατί αγνοεί και το δράμα των Χριστιανικών πληθυσμών στο Ιράκ; Γιατί δε βλέπει το συνεχιζόμενο έγκλημα στη Λωρίδα της Γάζας, που σκορπά τον θάνατο αδιακρίτως; Πόσο σκληρός είναι, ώστε να αντέχει τις εικόνες από τα αιμόφυρτα σώματα εγκύων γυναικών και νηπίων; Πώς μπορεί και ανέχεται τα αισχρά πολιτικά παιχνίδια και τις ανίερες συμμαχίες των κατεχόντων την εξουσία ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, όταν αυτές γεννούν μόνο δυστυχία;

Που είναι η δύναμη και η αγάπη Του για τον άνθρωπο, τον δημιουργημένο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση; Γιατί δεν ενεργεί και σήμερα όπως ενεργούσε την εποχή της πρώτης Εκκλησίας; Είναι, τελικά, οι ιστορίες για τις θαυμαστές και σωτήριες επεμβάσεις Του, που καταγράφουν η Βίβλος, οι Συναξαριστές και ιστοριογράφοι του Μεσαίωνα, απλά αποκυήματα της φαντασίας; Είναι η ανθρώπινη ιστορία μια «απλή συνάρθρωση γεγονότων», όπως αναφέρει το άρθρο;

Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου, λένε. Ίσως η πιο ψευδής απάντηση που μπορεί να δώσει ο θρησκευόμενος άνθρωπος στον εαυτό σήμερα, στην προσπάθεια να εξηγήσει τον πόνο και τη δυστυχία που συναντά γύρω του και στη ζωή του. Και είναι ψευδής γιατί γεννά την πλάνη που κάθε τόσο μας φορτώνουν συλλογικά οι αρνητές της ύπαρξης του Θεού. Αν ο Θεός, όπως τουλάχιστον τον ομολογούμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν επιθύμησε τη πτώση των πρωτοπλάστων, πώς Του φορτώνουμε τώρα τη βούληση για την πραγματοποίηση αυτών των γεγονότων; Δυστυχώς, ένθεοι και άθεοι, συνεχίζουμε να καταφεύγουμε στην πιο φρικτή δικαιολογία της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν φταίω εγώ, φταίει ο «άλλος», ο κάθε «άλλος», κάποτε και ο Θεός!

Είναι απολύτως αναγκαία η εκ νέου κατανόηση της ελευθερίας και του αυτεξούσιου που έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο. Όσο και αν κρύβουμε μέσα μας, λίγο ή πολύ, έναν Μέγα Ιεροεξεταστή, σαν αυτόν του Ντοστογιέφσκι, εντούτοις, καλούμαστε να εμβαθύνουμε στο μυστήριο της ελευθερίας του ανθρώπου. Αναλογιζόμενοι τις επιπτώσεις που αυτή έχει όχι μόνο ως προς τη σχέση μας με τον Θεό ή τη χάραξη της προσωπικής μας πορείας, αλλά και ως προς τον αντίκτυπό της στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Και αν η ελευθερία αυτή δε μπορεί να εξηγήσει καθολικά τα δεινά της ανθρωπότητας (αρρώστιες, φυσικές καταστροφές κτλ), μπορεί όμως να ξεκαθαρίσει σημαντικές πτυχές της θλιβερής πραγματικότητας που προσποιούμαστε ότι αποτελούν συμπαντικό μυστήριο για μας.

Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο καθίσταται λύκος όχι νομοτελειακά, αλλά εξαιτίας της ελευθερίας του να ενεργεί ως έτσι. Και αυτή η επιλογή του ή η αδιαφορία του μπροστά στις γενεσιουργές αιτίες της δυστυχίας, τον καθιστά ένοχο και συνένοχο αντίστοιχα, ακυρώνοντας στην ουσία την ίδια του την ύπαρξη. Γίνεται ένας μη-άνθρωπος.

Ασφαλώς τα ερωτήματα δε σταματούν εδώ. Ήδη ακούμε τον αντίλογο. Εντάξει, μπορεί ο Θεός να μην επιχαίρει με τη δυστυχία. Μπορεί να μην είναι υπεύθυνος για τον πόνο που προκαλείται από τον άνθρωπο στον άνθρωπο. Τον επιτρέπει όμως. Άρα είναι και Αυτός συνένοχος, μένοντας απαθής. Ομολογώ πως δεν μπορώ να απαντήσω αλλιώς σε αυτόν το ισχυρισμό, πέρα από το να πω πως ο Θεός σέβεται την ανθρώπινη ελευθερία που Αυτός χάρισε. Δεν είναι όμως περίεργο, οι θεωρούμενοι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκφραστές της ελευθερίας και της χειραφέτησης του ανθρώπου, να «αποζητούν» τώρα έναν Θεό που να ενεργεί φασιστικά, δικτατορικά και απολυταρχικά, και που να καταργεί το ανθρώπινο αυτεξούσιο; Γιατί, αν πράγματι κατανοούμε την ελευθερία ως υπέρτατο και πανανθρώπινο αγαθό, πρέπει να αναλογιστούμε και την ευθύνη που τη συνοδεύει. Εκτός και αν η ελευθερία μας, είναι ελευθερία κατά το δοκούν

- See more at: http://www.amen.gr/article18740#sthash.dIz9HCq4.dpuf

Learning to Live Together

Learning to Live Together - interfaith and intercultural ethics education programme for children.

'Understanding self and others' , Transforming the world together' powerful words that describe powerful actions that to us represent life changing experience for our children. We promote safe learning environments that support children to nurture ethical values such as Respect, Empathy, Responsibility and Reconciliation.

For more information about Learning to Live Together, please contact us at mail@arigatouinternational.org or to +41 22 734 94 10. 

Website: http://www.arigatouinternational.org/en/ 
http://www.ethicseducationforchildren... 

Η ανηθικότητα των ηθικιστών.

Ο ηθικισμός είναι το καρκίνωμα της ηθικής γενικότερα. Το «γράμμα» της ηθικολογίας νεκρώνει το «πνεύμα» της ζωής των ανθρώπων. Έτσι ο ηθικισμός σκοτώνει το ήθος, επειδή απολιθώνει τη ζωή. Γι' αυτό τελικά η ηθικολογία αναιρεί την ηθική. Άλλο είναι το ηθικό γενικότερα και εντελώς άλλο είναι το ηθικιστικό ή ηθικολογικό.
Δυστυχώς τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται κυρίως μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι άνθρωποι μπερδεύουν την χριστιανικη ζωή με την "ηθική" ζωή όπως την εννοούν οι ίδιοι. Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς κινούνται μέσα στον χριστιανισμό ως θιασώτες του ήθους του Χριστού, χωρίς όμως να πλησιάζουν ούτε λίγο σ’ Αυτόν. Χωρίς να Τον γνωρίσουν ποτέ τους.

Ηθικιστές με βλέμματα έτοιμα να ελέγξουν τους υπόλοιπους, άνθρωποι με πλήρη την απουσία της ταπείνωσης και της αυτομεμψίας, ψάχνουν τα επόμενά τους «θύματα» ώστε να επιβεβαιώσουν πάνω στην καταδίκη των άλλων την δική τους αμόλυντη ηθική.
Η ηθική θεοποιείται. Το πώς θα ντυθείς παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το αν μιλάς και λες «καλημέρα» στον συνάνθρωπό σου. Το πώς θα έχεις το μαλλί σου είναι σημαντικότερο από την συναίσθηση των αμαρτιών σου. Το πώς θα είναι η εξωτερική σου εμφάνιση καταντά σημαντικότερο από την εσωτερική σου κατάσταση. Γίνεται λόγος για «σεμνά» ρούχα και ελάχιστα για την προσευχή, την μετάνοια, την νήψη. Δίνεται προσοχή στους τρόπους, στην βιτρίνα των διαπροσωπικών σχέσεων χωρίς καθόλου βάθος και ουσία.
Η ηθικότητα των ηθικιστών είναι πολύ πιο ανήθικη από την ανηθικότητα των θεωρούμενων ανήθικων.
Τα «πρέπει» τα «μη» δίνουν και παίρνουν στις οικογένειες των ανθρώπων αυτών που έχουν θεοποιήσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία», όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά διότι «τι θα πει ο κόσμος»;
Οι λόγοι περί αμαρτιών είναι έντονοι. Αμαρτίες παντού. Πράξεις που οδηγούν στην κόλαση. Ζωές καταδικάστηκαν από τον Θεό λόγο της αθέτησης κάποιων δικών τους απαραβίαστων ηθικών κανόνων όπως υποστηρίζουν και καλλιεργούν στους νεότερους.
Λόγος περί αρετών; Σχεδόν ανύπαρκτος. Οι αρετές γι’ αυτούς τους ανθρώπους φτάνουν μέχρι το μάκρος της φούστας τους (για τις γυναίκες) και το σιδερωμένο τους σακάκι (για τους άνδρες).
Η πίστη των ηθικιστών στον Θεό στηρίζεται κυρίως στον φόβο του θανάτου και όχι στην αγάπη για τον Θεό…και το να λες ότι πιστεύεις κάπου ή σε κάποιον επειδή φοβάσαι τα χειρότερα, είναι ανήθικο.
Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι η ποιότητα των ανθρώπων- των χριστιανών- δεν φαίνεται από το αν είναι παρθένοι στο σώμα διότι στην ψυχή τους μπορεί να είναι πόρνοι. Δεν φαίνεται εάν στους τρόπους τους είναι ευγενικοί, διότι η καρδιά τους μπορεί να όζει εμπάθεια. Δεν φαίνεται από το αμακιγιάριστο πρόσωπο αλλά από τα δακρυσμένα μάτια που ζητούν έλεος και συγχώρεση.
Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι το σίγουρο ότι ο Θεός δεν έχει ηθική. Έχει αγάπη…μάλλον είναι η Αγάπη.
Χριστιανός δεν είναι κάποιος ο οποίος απλά διαβάζει την Αγία Γραφή και την ξέρει απ’ έξω κάνοντας με την πρώτη ευκαιρία επίδειξη γνώσεων στους άλλους, διότι και ο διάβολος την ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά. Χριστιανός δεν είναι ο κομπλεξικός άνθρωπος με το έτερο φύλο. Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος κάνει ιεραποστολές σε μακρινές χώρες και δεν συγχωρεί τον αδελφό του για κάποιο λάθος του.
Χριστιανός είναι ο ερωτευμένος με τον Έναν και όχι ο ξενέρωτος που κόλλησε σε τύπους και σχήματα. Είναι το ανθισμένο τριαντάφυλλο που ποτίζεται και θρέφεται από την αγάπη και την ελευθερία που του προσφέρει ο Θεός του.
Χριστιανή είναι η «ανήθικη πόρνη» που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και τα δάκρυα της μετανοίας της.
Χριστιανός είναι ο «ανήθικος ληστής» που λήστεψε τον παράδεισο πάνω στον σταυρό λέγοντας το «Μνήσθητί μου Κύριε…»
Χριστιανός είναι ο αμαρτωλός που ζει εν μετάνοια και ταπείνωση, κινούμενος μέσα στην ασφάλεια της υπακοής στον πνευματικό του πατέρα.Ο χριστιανός ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, ως μέλος του Σώματος του Χριστού. Ως μέλος που θέλει θεραπεία. Και βρίσκει θεραπεία όχι έξω απ' αυτό αλλά μέσα σ' αυτό. Με την συνεργία όλου του Σώματος, με την βοήθεια της Χάρης του Παρακλήτου η οποία «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Η ηθική του χριστιανού είναι η ελευθερία της αγάπης και της συγχώρεσης και όχι η νόθα ηθική του ανήθικου ηθικισμού.


αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Η ελευθερία στο μάθημα των Θρησκευτικών επί πίνακι

Από το : Θρησκευτικά και Μουσική

(Η παρέμβασή μου στη θεολογική διημερίδα του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων που πραγματοποιήθηκε στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης στο Κολυμπάρι Χανίων - 22 και 23 Νοεμβρίου 2013)

Νομίζω ότι το πιο δύσκολο σημείο του μαθήματός μας είναι όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν και κατέβουμε από το σανίδι. Εκεί όταν πλέον δεν είμαστε ο κύριος καθηγητής και η κυρία καθηγήτρια, αλλά ο Γιάννης, η Μαρία, ο Παναγιώτης. Τότε είναι η ώρα της κρίσης μας. Με αυτό το σκεπτικό θέλω να αντιμετωπίσετε όσα θα ακούσετε από εδώ και στο εξής: Μιλάμε στον ενικό και με τα μικρά μας ονόματα. Προς Θεού, δεν θέλω να διδάξω ή να υποδείξω. Μια μορφή ατομικής ψυχοθεραπείας και αυτοκριτικής θέλω να κάνω και βρήκα την ευκαιρία. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να μην είμαι ευχάριστος, αλλά χρήσιμος.
Μοιάζει οξύμωρο να μιλάμε για το ζητούμενο της ελευθερίας σε μια θεολογική διημερίδα. Ζητούμενο; Για ποιους; Για εμάς; Για εμάς που τη διδάσκουμε; Που πάνω σε αυτή στηρίζουμε τα πάντα; Που είμαστε διάπυροι κήρυκες της ελευθερίας του Χριστού στους μαθητές μας; Που εκεί στη διδασκαλία των άλλων θρησκειών στη Β΄ Λυκείου το έχουμε κρυφό καμάρι που ο Χριστιανισμός είναι τόσο ανεκτική και ελεύθερη θρησκεία σε σχέση με τις άλλες; Που κάποιες φορές το κρυφό καμάρι γίνεται φανερό και λέμε στους μαθητές μας «είδατε τι καλοί και ελεύθεροι που είμαστε»; Και εννοούμε «μην τολμήσει κανείς και αμφισβητήσει αυτά που λέω γιατί αλίμονό του»….
Θεωρώ ότι οι δυο μεγαλύτεροι μπελάδες της ελευθερίας στο μάθημά μας είναι από τη μια η απεμπόληση του θεολογικού του χαρακτήρα και από την άλλη η αντίληψη του ρόλου μας ως εκπροσώπων του Χριστού επί της γης. Από τη μια το «αίτημα» για μετατροπή του μαθήματος σε άνευρη κοινωνιολογία και χλιαρή θρησκειολογία και από την άλλη το αρμάτωμα για να πάμε να κονταροχτυπηθούμε λυσσαλέα με τα οργανωμένα σχέδια του εξαποδώ που πολεμούν την πίστη μας.
Για τον πρώτο μπελά έχω να πω ένα σχόλιο για ένα σημείο που θεωρώ το πιο σημαντικό. Ως θεολόγος έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω περί του «κατηχητικού» χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μια καραμέλα που αναδεύεται στα χείλη και χοροπηδά στα γραπτά όχι μόνο άσχετων με το μάθημα (…και με την εκπαίδευση συχνά) αλλά και συναδέλφων θεολόγων.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η κατήχηση είναι μια διαδικασία της εκκλησιαστικής ζωής που περιλαμβάνει τη συστηματική ενημέρωση του ανθρώπου σχετικά με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας και τη μύησή του στις αλήθειες της πίστης. Για να θεωρείται Χριστιανός οφείλει να αποδεχτεί ελεύθερα και με ειλικρίνεια το σύνολο (και όχι μέρος) της διδασκαλίας της Εκκλησίας, ως προσωπική του πίστη και ως το νόημα της ζωής του. Αυτή η κατήχηση μάλιστα και η ελεύθερη και πλήρης αποδοχή της είναι προαπαιτούμενα για το Βάπτισμα του ανθρώπου αυτού (σε παλαιότερες εποχές) και για τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο κατατοπισμός και η ενημέρωση των μαθητών σχετικά με το Χριστό και την Εκκλησία, οι προβληματισμοί, τα ερωτήματα και οι προεκτάσεις που προκύπτουν στο σχολείο προφανώς και δεν έχουν κατηχητικό χαρακτήρα. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να τα εντάξει στη θρησκειολογική διάσταση, στην πολιτισμική διάσταση, στη βιβλική διάσταση και στο γνωστικό περιεχόμενο του μαθήματος. Κατηχητικό χαρακτήρα θα είχαν, εάν υπήρχε η ανάγκη, το προαπαιτούμενο και η - έμμεση ή άμεση - απαίτηση να αποδεχθούν οι μαθητές ως αδιατάρακτη πίστη ό,τι προκύπτει. Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντιρρήσεις. Και ρωτάω: Αυτή είναι η κατάσταση στα σχολεία; Έτσι κάνουμε το μάθημά μας οι θεολόγοι; Έχει ρωτήσει κανείς από εσάς κάποιον από τους μαθητές του εάν πιστεύει στο Χριστό ή εάν συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας και ανάλογα με την απάντησή του να τον βαθμολογήσει;
Οι μαθητές – και ειδικά του Λυκείου – δεν έρχονται στο σχολείο για να κατηχηθούν. Ούτε και είναι αυτός ο σκοπός του σχολείου. Στις σχολικές τάξεις συναντάς - κατά πλειοψηφία – μαθητές που είναι είτε μπερδεμένοι πάνω στο ζήτημα της θρησκείας, είτε αρνητικοί προς τη θρησκεία από πράγματα που ακούνε, βλέπουν και ζούν. Λίγα είναι τα παιδιά που έχουν ξεκάθαρη, νηφάλια και πραγματικά ορθόδοξη προσέγγιση του γεγονότος της Εκκλησίας. Τα περισσότερα ταυτίζουν την Εκκλησία με το ιερατείο και θεωρούν το Θεό είτε ως απόμακρη ανωτέρα δύναμη είτε ως φόβητρο είτε ως αναμένοντα την εξαγορά Του. Ανακατεύουν την πίστη με δεισιδαιμονίες, προλήψεις, θρησκευτικές προκαταλήψεις και θεολογικώς απαράδεκτα στερεότυπα. Όλος αυτός ο ορυμαγδός σε συνδυασμό με την εφηβική αμφισβήτηση, αγανάκτηση και αναζήτηση, καθώς και με τους γενικότερους νεανικούς και ευαίσθητους υπαρξιακούς προβληματισμούς δημιουργούν μία δύσκολη κατάσταση. Όποιος έχει καταφέρει να κάνει κατήχηση να έρθει να μάς το πει κι εμάς να δούμε πώς γίνεται.
Οι μαθητές θέλουν – και συχνά οι αλλόθρησκοι πολύ περισσότερο, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι – να τους πεις πέντε σταράτες κουβέντες για το Χριστό, την Εκκλησία και τη σύγχρονη ζωή. Θέλουν να προβληματιστούν, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να το ψάξουν. Και θέλουν το θεολόγο τους εκεί. Μαζί τους και ζωντανό. Γνήσιο και αληθινό. Με θέσεις και απόψεις. Πολλές φορές και ως σάκο του μποξ. Κάποιοι θα τον απορρίψουν, κάποιοι θα τον γουστάρουν. Κάποιους θα εμπνεύσει, κάποιους όχι.
Προσωπικά, δεν δέχομαι ο κάθε αγκυλωμένος στη σιδηρά ιδεολογία του να μου κραδαίνει το δάχτυλο για ηθικισμό, συντηρητισμό και ανελευθερία. Ακριβώς και επειδή και όταν το μάθημα των Θρησκευτικών έχει θεολογικό χαρακτήρα είναι ελεύθερο. Και αγαπητό και ενδιαφέρον για τους μαθητές.
Για όσους έχουν ιδέα από τάξη και ακόμη θυμούνται τη μυρωδιά της κιμωλίας δεν λέω τίποτε σοφό ή αξιοπερίεργο. Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, όπως τραγουδούν και οι αδελφοί Κατσιμίχα.
Ο άλλος μπελάς είναι πιο πολύ εντός των τειχών. Και είναι ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες στο θεολογικό μας κόσμο. Και για τις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και για τη μαρτυρία μας στα σχολεία. Ξεκινώντας από το δεύτερο, νομίζω ότι το "υμείς επ' ελευθερία εκλήθητε" ορισμένοι από εμάς το έχουμε αλλάξει σε "υμείς επ' ελευθερία εκλείσθητε". Και φυλακίζουμε τους μαθητές μας, αφού πρώτα κλείσαμε το δικό μας είναι. Δεν συγ-χωρούμε πλέον γιατί δεν ταιριάζουμε. Κι αυτοί δραπετεύουν και «αποδημούν εις χώραν μακράν» κι εμείς αυτοδικαιωνόμαστε. Θεωρούμε ιερό χρέος μας να ταμπουρωθούμε και να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια το ύψωμα, έστω κι αν θυσιαστεί κάτι. Ας είναι και η ελευθερία της γνώμης, ας είναι και το μαθητικό δικαίωμα της αμφισβήτησης. Το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε πως επιτελέσαμε το θεολογικό μας καθήκον, ότι μας «απόκειται ο της ορθοδοξαμυντορίας στέφανος». Θα σοκαριστούμε εάν κάποια φορά αντιληφθούμε ότι ματώσαμε για θρησκόληπτα φληναφήματα, για αμφίβολες διηγήσεις και για δήθεν θαύματα, για θεωρίες συνωμοσίας, για αστήρικτα ιδεολογήματα. Άνθρακες ο θησαυρός. Για μια Ελένη; Για ένα αδειανό πουκάμισο; Συχνά για μια παρεξήγηση: άλλο πράγμα είναι η σταθερότητα της πίστης και της ζωής και η μαρτυρία μας σε έναν κόσμο με politically correct ουδετερότητα από το σκληρό και άκαμπτο πρόσωπο του κριτή της οικουμένης.
Για τις μεταξύ μας σχέσεις ζητώ συγγνώμη, αλλά θα το πω ακριβώς όπως το αισθάνομαι. Ο θεολόγος καθηγητής δεν μπορεί να ταυτίζεται με τον ανώνυμο θρησκόληπτο blogger, ο οποίος διεκδικεί το κατ’ αυτόν ιερό δικαίωμα να τσαλαπατά όποιον θέλει με το πληκτρολόγιό του. Δεν μπορεί να συναγωνίζεται στα ίσια τον ζηλωτισμό μερίδας του Χριστιανισμού που ασθενεί, θεωρώντας ότι είναι η μόνη γνήσια. Η ικανοποίηση που βγαίνει μετά την κατατρόπωση των εχθρών της πίστης στο πρόσωπο των αντιφρονούντων μαθητών μας και των συναδέλφων μας δεν μπορεί να είναι θέλημα Θεού.
Στη διδακτική ενότητα με αριθμό 6 της Β΄ Λυκείου διδάσκουμε τους μαθητές μας για το Χριστό ως «σημείον αντιλεγόμενον». Τα ‘θελε και τα ‘παθε. Καλά του το είπε ο Μέγας Ιεροεξεταστής στο απόσπασμα από τον Ντοστογιέφσκι στο τέλος της διδακτικής ενότητας. Είχε στη διάθεσή του τους πειρασμούς του κύρους, του θαύματος και της εξουσίας και τους πέταξε πέρα μακριά. Για να μην υποτάξει.
Και η ελευθερία στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι «σημείον αντιλεγόμενον». Με τρεις αντίστοιχους πειρασμούς να τη συνοδεύουν: Επί πίνακι, αντί πινακίου, στον πίνακα. Εύκολο πράγμα είναι η αποτομή της κεφαλής της επί πίνακι, ώστε να προσφερθεί ως αντίδωρο για το χορό μας γύρω από τη φωτιά, όταν χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου εναντίον των εχθρών μας. Εύκολο πράγμα είναι η πώλησή της αντί πινακίου φακής, όπου φακή είναι η στέψη μας ως «προοδευτικών» και αρεστών. Το δύσκολο είναι εκεί στον πίνακα, με τους μαθητές μας, με την ψυχή τους και με την ψυχή μας. Να παλεύουμε με τις αντιξοότητες για να σωθούν τα αγαθά: η ελευθερία και η αγάπη. Να θυσιαζόμαστε για να μην τις θυσιάσουμε. Να τις διδάσκουμε, να τις ζούμε, να τις εμπνέουμε. Με την από κοινού με τους μαθητές μας ανάβαση για την κατάκτηση της πίσω πλευράς του λόφου. Ώστε εάν μετά από 10 χρόνια μας δουν τυχαία στο δρόμο ή στην καφετέρια να μας πουν: «Μπράβο ρε συ. Σε θυμάμαι. Με έμαθες να σκέφτομαι ελεύθερα, να πιστεύω ελεύθερα, να ζω…».

Ευχαριστώ πολύ.
Εξαιρετικές θέσεις και απόψεις του συναδέλφου Παναγιώτη Ασημακόπουλου:

Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Η αλλοίωση του Χριστιανικού ήθους - π. Φιλόθεος Φάρος

Σήμερα το μάθημα των θρησκευτικών υπονομεύει την ορθή εκκλησιαστική ζωή για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, γιατί δίνει στο παιδί και στον έφηβο την εντύπωση ότι ο λόγος και η προσφορά του Χριστού και της Εκκλησίας στον άνθρωπο είναι λόγια.
Ότι ο Χριστός και η Εκκλησία δεν προσφέρουν αγάπη, αλλά ορισμούς της αγάπης.
Είναι δε μάλλον βέβαιο ότι η εντύπωση αυτή θα παραμείνει αμετάβλητη στα επόμενα στάδια της ζωής του παιδιού και του έφηβου.
Δεύτερον, το μάθημα των θρησκευτικών υπονομεύει την ορθή εκκλησιαστική ζωή διότι λόγω της εκπαιδευτικής του φύσεως, δεν ανταμείβει τον μαθητή, επειδή βιώνει την εκκλησιαστική ζωή, αλλά επειδή αποστήθισε και απομνημόνευσε τον διανοητικό ορισμό της εκκλησιαστικής ζωής.
Δεν τον επιβραβεύει όταν αγαπά, αλλά όταν επαναλαμβάνει με λόγια τον ακριβή ορισμό της αγάπης.
Σήμερα που η εποχή της διακίνησης των ιδεών έχει περάσει προ πολλού και που τα σπίτια μας καίγονται, τα ωραία λόγια και οι ωραίες ιδέες δεν είναι μόνον άκαιρες αλλά μπορεί ακόμη να είναι και ένας εξωφρενικός εμπαιγμός.
Ίσως είναι απολαυστικό να ακούς τα περί θεώσεως τα περί καταφατικής και αποφατικής θεολογίας , καθισμένος στην άνετη πολυθρόνα του καθιστικού σου και περιτριγυρισμένος από την σφιχτοδεμένη οικογένειά σου και τους καλούς σου φίλους, αλλά τι μπορεί να κάνουν αυτές οι ωραίες συζητήσεις περί πνευματικών και επουράνιων στον νέο με το βασανιστικό κενό, που του δημιουργεί η έλλειψη ουσιαστικής ανθρώπινης παρουσίας από την ζωή του;
Σε αυτόν που μεγάλωσε σε συναισθηματικό κενό, γιατί οι γονείς του ήταν απόντες ακόμη και σωματικά, ή τουλάχιστον πνευματικά και συναισθηματικά, και που αποζητά απεγνωσμένα μία οποιαδήποτε, όσο κι αν είναι καταστρεπτική, απόδραση από την αβάστακτη εσωτερική οδύνη που του δημιουργεί αυτή η αποστέρηση;
Τι μπορεί να κάνουν όλα αυτά τα βαθυστόχαστα λόγια στους αποξενωμένους συζύγους , στις διαλυμένες οικογένειες, στους εγκαταλελειμμένους γέροντες, στις στρατιές των μοναχικών ανθρώπων, που με όλη τους την άθλια ζωή κραυγάζουν « άνθρωπον ουκ έχω»;
Και που είναι φυσικό, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν από τον άνθρωπο που τον βλέπουν, δεν μπορούν να αγαπήσουν τον Θεό που δεν τον βλέπουν.
Σήμερα, δεν είναι απάνθρωπος εμπαιγμός, να περιγράφεις σε οποιοδήποτε άνθρωπο την αγάπη και μάλιστα με τρόπο συναρπαστικό, αντί να του την προσφέρεις;
Εκείνοι που έχουν όρεξη να μιλούν, αφθονούν, και οι πιο πολλοί από αυτούς μιλούν ανόητα, πληκτικά και σχεδόν πάντοτε χωρίς γνησιότητα. Δεν είναι τα λόγια που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος, αλλά την πράξη. Την πράξη την φιλάνθρωπη, την ανιδιοτελή, την αγαπητική.
Όλοι την πράξη αποζητούμε, αλλά σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται η τραγωδία μας. Την πράξη την ζητάμε από τους άλλους, ενώ εμείς περιοριζόμαστε στα λόγια.

Πηγή:http://samakos9.blogspot.gr/2014/07/h.html

Περί των τελουμένων στους κεκοιμημένους.

«Αφού καθορίστηκαν τούτα, νομίζω ότι είναι αναγκαίο να ειπούμε και για όσα τελούμε ιερώς στους κεκοιμημένους. Διότι ούτε αυτό δεν είναι κοινό ανάμεσα στους ιερούς και στους ανίερους, αλλά όπως το είδος της ζωής του καθενός από τους δύο είναι διαφορετικό, έτσι είναικαι όταν πηγαίνουν στο θάνατο· εκείνοι που απέκτησαν ιερή ζωή, οι Χριστιανοί, προσέχοντας στις αληθινές επαγγελίες της θεαρχίας, εφόσον είδαν την επαλήθευσή τους στην ανάστασή της, βαδίζουν με βεβαία και αληθινή ελπίδα μέσα σε θεία ευφροσύνη προς το τέλος του θανάτου, σαν το τέρμα ιερών αγώνων , διότι γνωρίζουν ότι με την μελλοντική ολική ανάστασή τους ο βίος τους θα ευρίσκεται οπωσδήποτε μέσα σε τέλεια και ατελείωτη ζωή και σωτηρία. Διότι οι μεν ιερές ψυχές, που κατά τον παρόντα βίο μπορούν να καταπέσουν στην πορεία προς το κακό, κατά την παλιγγενεσία θα αποκτήσουν τη θεοειδέστατη μετάταξη προς τον άτρεπτο βίο. Τα δε καθαρά σώματα, τα ομόζυγα και ομοπόρευτα με τις ιερές ψυχές, αφού συνεστρατολογήθηκαν και συνάθλησαν, θα λάβουν, για τους θείους ιδρώτες των και κατά την ώρα της άτρεπτης εδραιώσεως της ψυχής επάνω στη θεία ζωή, μαζί με αυτήν τη δική τους ανάσταση. Διότι, αφού ενωθούν με τις ιερές ψυχές, τις συνημμένες μαζί τους σ’ αυτόν τον βίο, ως μέλη του Χριστού που έγιναν, θα λάβουν το θεοειδές και άφθαρτο, το αθάνατο και μακάριο τέλος. Τέτοια λοιπόν είναι η κοίμησις των ιερών ανθρώπων, όταν φθάνουν στο τέλος των θείων αγώνων με ευφροσύνη και ασάλευτες ελπίδες.

Από τους ανίερους ανθρώπους, άλλοι νομίζουν ότι οι νεκροί μεταβαίνουν στην ανυπαρξία, άλλοι νομίζουν ότι διασπάται οριστικά η συζυγία των ψυχών με τα σώματά τους, ως ανάρμοστα σε αυτές κατά τη θεοειδή τους ζωή και τη μακαρία ανάπαυσή τους, επειδή δεν κατάλαβαν ούτε διδάχτηκαν επαρκώς δια της θείας επιστήμης ότι άρχισε ήδη η θεοειδέστατη εν Χριστώ ζωή μας. Άλλοι αποδίδουν στις ψυχές συζυγίες άλλων σωμάτων, αδικώντας, νομίζω, εκείνα που συνεκοπίασαν μαζί με τις θείες ψυχές και αποστερώντας κακώς από τις ιερές ανταμοιβές εκείνα που έφθασαν έως το τέλος των θείων δρόμων. Άλλοι αποκλίνοντας σε υλιστικές αντιλήψεις, δεν ξέρω πως, χαρακτήρισαν ως ομοειδή με τον εδώ βίο την επαγγελμένη στους οσίους αγία και μακαριστή κληρονομία και ανέγραψαν ανεπιτρέπτως για τους ισαγγέλους τροφές που ταιριάζουν στο φθαρτό βίο [1].

Αλλά κανείς από τους ιερώτατους άνδρες δεν θα περιπέσει ποτέ σε τέτοιες πλάνες. Γνωρίζοντας όλοι τους ότι θα λάβουν τη χριστοειδή ανάπαυση, όταν φθάσουν στο τέρμα του βίου τούτου, βλέπουν καθαρότερα το δρόμο τους προς την αφθαρσία, αφού ήδη ο δρόμος ήρθε πλησιέστερα, και υμνούν τις δωρεές της θεαρχίας και χορταίνουν με θεία ηδονή· δεν φοβούνται πλέον την προς το κακό στροφή, αλλά γνωρίζουν καλά ότι θα κατέχουν ασφαλώς και αιωνίως τα αποκτηθέντα αγαθά. Οι γεμάτοι μολυσμούς και ανόσιες κηλίδες όμως, αν βέβαια έτυχε να λάβουν ιερή μύηση και την απέρριψαν οι ίδιοι ολεθρίως από το νου τους και αυτομόλησαν προς τις φθοροποιές επιθυμίες, όταν φθάνουν στο τέλος της εδώ ζωής, δεν θα τους φανεί πλέον όσο πριν ευκαταφρόνητη η θεία θεσμοθεσία των Λογίων [2]· αλλά, αφού επισκοπήσουν με διαφορετικά μάτια τις καταστρεπτικές ηδονές των παθών τους και μακαρίσουν την ιερή ζωή από την οποία ανοήτως εξέπεσαν, απέρχονται από τον εδώ βίο ελεεινώς και αθελήτως, χωρίς εξ αιτίας της κακής ζωής των να οδηγούνται σε καμία ιερή ελπίδα.

Επειδή όμως τίποτε τέτοιο δεν συμβαίνει κατά την κοίμηση των ιερών ανδρών, αυτός που φθάνει στο τέλος των αγώνων του χορταίνει ιερή ευφροσύνη και με πολύ ηδονή εισέρχεται στο δρόμο της ιερής παλιγγενεσίας. Οι οικείοι του κοιμηθέντος, κατά τη θεία οικειότητα και ομοτροπία, και αυτόν τον μακαρίζουν όποιος κι αν είναι, αφού έφθασε κατ’ ευχήν στο νικηφόρο τέλος, και προς τον αίτιο της νίκης αναπέμπουν ευχαριστήριες ωδές, ευχόμενοι επί πλέον να φθάσουν κι αυτοί σε παρόμοιο τέρμα. Κι αφού τον παραλάβουν, τον μεταφέρουν προς τον ιεράρχη, σαν για να του δώσει ιερούς στεφάνους· εκείνος δε τον υποδέχεται με χαρά και τελεί τα κατά τον ιερό νόμο καθιερωμένα για τους οσίως κεκοιμημένους».

Σημειώσεις:
[1] Εννοεί τους χιλιαστές που περιγράφει ο Παπίας.
[2] Τα «Λόγια» είναι η Αγία Γραφή.

(Αρεοπαγιτικά συγγράμματα, «Περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας», Φ. ΕΠΕ 3, σελ. 449-453).

Πηγή: Γνωριμία με την ορθόδοξη πίστη: Περί των τελουμένων στους κεκοιμημένους. http://exprotestant.blogspot.com/2014/07/blog-post_24.html#ixzz38MjXZhS3

Οδηγός χρήσης Dropbox για εκπαιδευτικούς

Οδηγός Χρήσης Dropbox για εκπαιδευτικούς from Nikos Kaklamanos
Πηγή: Nikos Kaklamanos

Αναδημοσίευση:http://psamouxos.blogspot.gr/2014/07/dropbox.html

Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

Η πίστη μας είναι σαν το μάτι. Δέχεται το μάτι μας μία τρίχα μέσα του; Όχι! Όσο μικρή κι αν είναι το ενοχλεί, το μολύνει. Έτσι λοιπόν είναι και η πίστη μας. Δεν μπορεί να δεχτεί έστω και μία μικρή αλλοίωση, διότι αργά ή γρήγορα θα μολυνθεί και από τη μικρή αυτή αλλαγή, από τη μικρή αυτή "τριχούλα" μπορεί να χάσουμε ολόκληρο το μάτι, να αλλοιωθεί δηλαδή σιγά σιγά τόσο πολύ η Ορθόδοξη πίστη, η οποία πλέον να γίνει αιρετική.

Η Εκκλησία βεβαίως «προσαρμόζεται» στους καιρούς όμως δεν αλλοιώνεται ουσιαστικά. Μπορεί π.χ. να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, τα τηλέφωνα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο όμως αυτό δεν την επηρεάζει. Δεν χάνει την ορθότητα του δόγματος, την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων.
Λένε κάποιοι: «Η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονιστεί». Το θέμα όμως είναι τι εννοούν οι άνθρωποι όταν μιλούν για εκσυγχρονισμό. Μήπως εννοούν να καταργηθούν οι νηστείες; Να καταργηθεί η λατρευτική ζωή; Οι ιερείς να βγάλουν τα ράσα; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ακολασία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ανωμαλία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την εγωπάθεια; Διότι εάν εννοούν σαν εκσυγχρονισμό όλα τα παραπάνω ή παρόμοια, μάλλον έχουν χάσει την αίσθηση της ορθότητας της πίστεως, έχουν εδώ και καιρό αποκοιμίσει τα πνευματικά τους αισθητήρια.
Η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία απλά για ποιμαντικούς λόγους χρησιμοποιεί κάποια μέσα του κόσμου προς ωφέλεια του κόσμου, χωρίς όμως να δεσμεύεται από αυτά. Η Εκκλησία δεν χρειάζεται να αλλάξει. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα πρέπει να ταπεινωθούν ώστε να αποδεχτούν τον δρόμο προς την τελείωση που προτείνει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός.
«Η γλώσσα μέσα στην λατρεία είναι ακατανόητη» υποστηρίζουν κάποιοι. «Η ώρα που τελείται ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία δεν μας βολεύει» λένε κάποιοι άλλοι. «Είναι δυνατόν να θεωρείται αμαρτία το τάδε ή το τάδε; Που ζούμε;» λένε με αγανάκτηση μερικοί.
Η Εκκλησία αγαπητοί μου, δηλαδή ο Χριστός είπε: «Όστις θέλει…». Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει, ας εφαρμόσει αυτά που λέγω ώστε να γίνει και αυτός κατά χάριν θεάνθρωπος.
Είναι όμως παράλογο οι άνθρωποι επειδή δεν θέλουν να μετανοήσουν, δεν θέλουν να βγουν από το βόλεμά τους, να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να βγάλουν -τρόπον τινα- άχρηστο ή και ατελή τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός μας προτείνει να ζήσουμε.
Ο άνθρωπος που δεν θέλει να αλλάξει, δεν θέλει να ταπεινωθεί, να κάνει δηλαδή υπακοή στον Χριστό, θα βρίσκει πάντοτε δικαιολογίες ώστε να αυτοδικαιώνει τις λάθος επιλογές του και να βγάζει τον Χριστό λάθος.
Η Ορθόδοξη πίστη μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με το στόμα και την γραφίδα των Θεοφόρων Πατέρων της ,μας δείχνει τον τρόπο και τα κριτήρια της ζωής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε εάν και εφόσον θέλουμε να προκόψουμε πνευματικά. Ας μην προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε λοιπόν την αμαρτία μας, πέφτοντας στην βλασφημία. Διότι είναι μεγαλύτερη αμαρτία να κατηγορούμε τον ίδιο τον Χριστό ότι δεν τα είπε "καλά", από το ίδιο μας το πάθος που ίσως θέλουμε να δικαιολογήσουμε δι' αυτού του τρόπου.
Μπορεί βεβαίως κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτά τα οποία λέγει η Εκκλησία δεν τα είπε ο Χριστός, όμως δι' αυτου του τρόπου πέφτει στο μεγάλο αμάρτημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, μιας και με το συγκεκριμένο σκεπτικού υποστηριζεί ότι δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία.
Κοντολογίς. Η Εκκλησία όχι απλά είναι εκσυγχρονισμένη, αλλά για σωτηριολογικούς λόγους μένει (αν μου επιτρέπεται να πω ) και πίσω από την «εποχή» της. Ο κόσμος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και όχι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία ήδη κινείται στους χώρους της Ζωής μετά την ζωή, μέσα στην Καινή Δημιουργία, στην «εποχή» κατά την οποία τα πάντα υπάρχουν εν Χριστώ… ενώ ο κόσμος σέρνεται ακόμα μέσα στην φθαρτότητα ενός πεπτωκότος παρόντος, τυφλωμένος να δει όχι μόνο το επίγειο μέλλον του αλλά ακόμα και να υποψιαστεί την αποτυχία των επιλογών του και να μετανοήσει.
Ο Χριστός έκανε "καινά τα πάντα" , γιατί επιμένουμε λοιπόν στα "παλαιά" τα οποία παρήλθαν;
Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος