Είχα
πάει ν'ακούσω μια ομιλία για την προσευχή. Ακούστηκαν πολλά σπουδαία
πράγματα. Ρητά, αποσπάσματα αγιογραφικά, παραδείγματα από βιβλία. Ο
ομιλητής στάθηκε ιδιαίτερα στο "αδιαλείπτως προσεύχεσθε".
Τι
σημαίνει αυτό; Πώς γίνεται να προσευχόμαστε συνεχώς; Και ξανά πάλι ρητά
και πάλι συμβουλές κλπ. Μου έκανε κακή εντύπωση το ότι ακούστηκαν πολλά
"πρέπει"! "Πρέπει" να κάνουμε αυτό, "πρέπει" να κάνουμε το άλλο...
Και συνεχώς αναρωτιόμουν: Γίνονται αυτά; Είναι δυνατόν να ζούμε με τα "πρέπει"; Είναι η ζωή μας ένα σύνολο αξιώσεων και θέσεων κανονιστικού περιεχομένου που άμα δεν τις τηρήσουμε θα πάμε στην κόλαση; Ή ανάποδα: αν τα τηρήσουμε θα πάμε στον Παράδεισο;
Η
ζωή μας θέλει έρωτα! Χωρίς αυτόν όλα γίνονται νωθρά, ψεύτικα, ανούσια,
άχρωμα. Ο άνθρωπος που ζει χωρίς έρωτα είναι ένας σχεδόν νεκρός
άνθρωπος. Είναι μισο-ζωντανός, μισο-πεθαμένος. Και θυμήθηκα και αυτό το
φοβερό που λέει ο Θεός στην Αποκάλυψη: ότι αυτούς που είναι μέτριοι στη
Δευτέρα Παρουσία θα τους κάνει εμετό ("εμμέσει αυτούς")! Καλύτερη μοίρα
θα'χουν οι γνήσιοι αμαρτωλοί παρά οι ψευτοχριστιανοί (όπως είμαστε οι
περισσότεροι δυστυχώς).
Θυμάμαι
(σχετικά με τα "πρέπει") αυτό που έλεγε και ο σπουδαίος συγγραφέας
Εξιπερύ. Έλεγε πως αν θέλεις να βάλεις τους ανθρώπους να κατασκευάσουν
ένα καράβι, μην τους πιέσεις, μην τους απειλήσεις, μην τους βιάσεις.
Δείξε τους και έμπνευσέ τους τη μαγεία, την απεραντοσύνη και το υπέροχο
της θάλασσας! Αυτό αρκεί και μόνο!
Με
ξένισε, λοιπόν, το "πρέπει". Με απωθεί αυτός ο Χριστιανισμός που
-δυστυχώς- καθιερώθηκε στη συνείδηση των περισσότερων σήμερα. Ο Χριστός
κάθε άλλο παρά αυτά μας δίδαξε!! Στην παραβολή του Ασώτου (αυτή τη
σπουδαία, ασύγκριτη παραβολή) ο Πατέρας (δλδ, ο Θεός) άφησε το γιο του
τον μικρό να φύγει! Να πάει σε χώρα μακρινή! Τον άφησε να αμαρτήσει. Δεν
τον πίεσε να μείνει κοντά του, αλλά του έδωσε και τη μισή του
περιουσία. Το διανοείσαι αυτό;; Το φαντάζεσαι;;
Στέκεται
στην πόρτα της ψυχής και κρούει! Δεν φωνάζει, δεν ωρύεται, δεν απαιτεί,
δεν πιέζει. Και, αν δεν του ανοίξεις, διακριτικά θα σ'αφήσει να κάνεις
αυτό που θες. Θα σεβαστεί την ελευθερία σου. Αυτό το χαοτικό δώρο
ασύλληπτου βάθους που μας έχει χαρίσει.
Αυτός είναι ο Χριστός! Ο τόσο -δυστυχώς- παρεξηγημένος στην εποχή μας...
Ας
επιστρέψουμε, όμως, λίγο και στο "αδιαλείπτως προσεύχεσθε"... Είναι
δυνατόν να προσευχόμαστε αδιαλείπτως; Γίνεται να'σαι στην προσευχή
συνεχώς; Ακόμη και όταν δουλεύεις; Ακόμα και όταν κοιμάσαι; Δεν είναι
αυτό πρακτικά αδύνατο και λογικά ανεφάρμοστο;
Όπως
ανέφερα και παραπάνω, τα πάντα εξαρτώνται απ'τον έρωτα! Κι εδώ: θείο
έρωτα. Όταν είσαι ερωτευμένος, σκέφτεσαι συνεχώς τον/την αγαπημένο/η
σου. Ο νους σου εκεί! Κολλημένος στην εικόνα του άλλου προσώπου. Δεν
πιέζεσαι, ο νους πηγαίνει αυτόματα! Σε κλάσμα του δευτερολέπτου. Μου
έλεγε μια φίλη ότι όταν είχε πρωτογνωρίσει το μεγάλο έρωτα της ζωής της,
προχωρούσε στο δρόμο και χανόταν. Μια φορά μάλιστα παραλίγο να την
χτυπήσουν τα αυτοκίνητα, αφού -χωρίς να το καταλάβει- ξεκίνησε να
περάσει μια διάβαση με κόκκινο και παραλίγο να την πατήσει ένα
λεωφορείο.
Και
μου θύμισε το παράδειγμα που λέει ο σεβαστός μας π.Ανδρέας Κονάνος με
το γέροντα Σωφρόνιο που, στη Γαλλία, στο αυτοκίνητό του προσευχόταν και
χανόταν στους δρόμους. Παρασυρόταν απ'τη γλύκα της προσευχής και μετά
δεν ήξερε που βρισκόταν!
Ο
Χριστός είναι μια αγάπη! Πάνω απ'όλες τις αγάπες αυτού του κόσμου, αφού
είναι όχι χοϊκής φύσης η αγάπη αυτή, αλλά θεϊκή. Δεν εξηγούνται αυτά τα
πράγματα με τη λογική, γιατί είναι υπέρλογα. Δεν έχουν θεωρητικές
τοποθετήσεις και θεμελιώσεις, αφού είναι θέμα βιώματος, εμπειρίας και
καρδιάς.
Όταν
αγαπήσουμε το Χριστό, τότε θα νιώσουμε την παρουσία του μέσα μας. Θα τη
νιώσουμε και δε θα θέλουμε μετά με τίποτα να τον αφήσουμε. [Αλλά και αν τη χάσουμε, μπορούμε να επανασυνδεθούμε διαμέσου της εξομολόγησης]. Πείνα
και δίψα πνευματική, ακόρεστη. Όσο θα νιώθουμε μέσα μας αυτή τη χαρά
(τη γλύκα της προσευχής) τόσο πιο πολύ θα θέλουμε να προσευχόμαστε. Θα
γεμίζουμε από μια χαρά τέτοια που η καρδιά μας θα πηγαίνει να σπάσει!!
Πώς να χωρέσει μια τέτοια θεϊκή χαρά σε μια τόσο μικρή και χοϊκή καρδιά;
Είναι ανεπανάληπτα πράγματα αυτά...
Αύριο η συνέχεια. Συγγνώμη αν σε κούρασα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.