Τι είναι η αποστολή της Εκκλησίας;

...Τι είναι η αποστολή της Εκκλησίας;Δεν είναι μήπως η ίδια της  η ύπαρξη στην ιστορία και την ανθρώπινη ζωή;Καθαυτός ο εαυτός της και η δουλειά της δεν είναι σάμπως κάτι σαν οδομαχία, σύγκρουση με τη νεκρίλα (την κάθε νεκρίλα) όπου βρεθεί κι όπου σταθεί;
Μα δεν είναι αυτονόητα αυτά, για τον εκκλησιαζόμενο άνθρωπο; Και όμως, αυτονόητα ξεαυτονόητα, έχει γίνει πραγματικά εξουθενωτικό τό να χρειάζεται να διευκρινίζεται ασταμάτητα και κάθε φορά από την αρχή, αφενός ότι η Εκκλησία δεν είναι το λαγούμι της μεγάλης φευγάλας από τον κόσμο και αφετέρου ότι η ιεραποστολή μπορεί να σημαίνει ολότελα άλλο πράγμα από την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου, τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία.
  Η σχέση Ανάστασης και αποστολής έχει, νομίζω, μια ιδιαίτερη επικαιρότητα σήμερα. Σε μέρες όπου πολλοί πείθονται ότι η κοινωνία είναι σούπερ μάρκετ κι ότι το μόνο που αλλάζει είναι τα προϊόντα στα ράφια και οι άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν, η  Πασχαλινή εμπειρία της Εκκλησίας έρχεται να θέσει το πρωταρχικό ερώτημα: "Και γιατί σούπερ μάρκετ;"
 Και να θέσει υπόψη των πολιτών της οικουμένης την πεποίθησή της ότι ούτε τα πάντα είναι εμπόρευμα ούτε τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης.
 Να καταθέσει δηλαδή το όραμά της για τη μεταμόρφωση της ιστορίας και για έναν κόσμο αλλιώτικο, απελευθερωμένο από κάθε ανδραποδισμό. Όχι απλώς για ένα προϊόν στη θέση άλλου, στο ίδιο  ράφι , αλλά για κάτι άλλο στη θέση του σούπερ μάρκετ.
Θυμόσαστε πώς η φωνή του σπουδαίου μας Χατζηδάκι καληνυχτίζει τον Κεμάλ, στο τέλος του ομώνυμου και πονεμένου τραγουδιού;Σκέφτομαι λοιπόν ευλαβικά πως καθένας καλείται ή να βάλει εκεί τελεία ή να προχωρήσει σε ένα χαιρετισμό παρακάτω: " Καλημέρα, Κεμάλ! Ένας κόσμος που δεν μπορεί να αλλάξει είναι κόσμος που δεν αξίζει ούτε να τον θρηνείς!Χριστός Ανέστη!"
Μεγάλες κουβέντες; Φυσικά.Και μάλιστα, αν τυχόν η πράξη όσων τις ξεστομίζουμε δεν ξεπερνά το σπρώξιμο του καροτσιού ανάμεσα στα ράφια!....................................
 Θανάσης Ν. Παπαθανασίου:                           Με την ψυχή στα πόδια

                                                   Από το μνήμα το κενό στους δρόμους του κόσμου
  
"Τη στιγμή που ο Χριστός άφηνε άδεια τα σάβανά του, ξεκίνησε ένα εκρηκτικό στοίχημα που θα κρατήσει όσο κρατά η ιστορία: 
πόσο η Εκκλησία μπορεί να είναι μια Εκκλησία, αν τυχόν στην Ανάσταση του Χριστού δεν βλέπει το μέλλον του σύμπαντος, κι αν τη ματιά αυτή δεν την κάνει όπλο σε καθημερινές της οδομαχίες εναντίον κάθε θανάτου;...."
     Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου