Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Ελευθερία έκφρασης



Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
           

Πηγή/Αναδημοσίευση: Αέναη επΑνάσταση

«Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου»...(2012)

«Θα σκίσω τον ουρανό
σε σελίδες
να σου
σκεπάσω τον πόνο
μ' ένα ποίημα»

(Νικηφόρος Βρεττάκος -- Το ατίθασο αίμα)

Μουσική: Σταύρος Λάντσιας
από το CD "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ"... (1999)

Ὅ,τι καλύτερο ἄκουσα στὸν κόσμο αὐτό δὲν ἤταν
παρὰ τὰ δάκρυα τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων κ' ἡ σιωπή.
Ἀκοῦστε τὸ παλλόμενο πρωινό χαμόγελό μου!
Εἶμαι μιὰ τόσο φλύαρη ψυχή! Ὦ, μὴ μοῦ λέτε
πὼς δὲ μιλῶ. Οὒτε στιγμὴ δὲ σταματᾶ ἡ φωνή μου
........................................­....................................

...Καλοκαίρι, μην πίστεψες πως δε συλλογιέμαι!
Η σκέψη μου είναι αγάπη κι η αγάπη μου σκέψη.
Μυστηριακή θεία δύναμη που αναθρώσκει
απ' τα βάθη μου, αντανακλά και στολίζει
με την εξαίσιά της λάμψη το μηδέν και τη νύχτα.
Μη ρωτήστε πού πέφτουν τα ποτάμια της γης
τι στηρίζουν οι κορφές των βουνών
τι κρύβει από πάνω μας η μεγάλη φωτιά.
Δε ρωτώ γι' άλλο τίποτα.
Τραγουδώ σαν πουλί στ' ακρινότερο δέντρο του κόσμου:
Αγαπώ, άρα υπάρχω.
........................................­........................................­...

Δε με κατάλαβες,
όλη τη νύχτα ήμουνα πλάϊ σου,
προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα,
πάλευα -- όλη τη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου
σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη
και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.
........................................­............................

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.
Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξερα
πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες
τοῦ ἥλιου τὸ φῶς.
Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας
μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,
μὲς ἀπὸ σένα - πλησιάζουν τὰ πράγματα,
γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορῶ
ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλω
σ᾿ εὐθεῖες τὸ φῶς.
........................................­.............................

Ἒχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανό κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα, ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἒλεγα
ποὺ φτάνει ὁ καθένας τους. 
Ἡ θάλασσα, ξέρω.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου, μὴ μὲ ρωτήσετε.

Τα αποσπάσματα από τα σχόλια που συνοδεύουν το βίντεο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...