αργά, βαριά, μακρόσυρτα βήματακεφάλι σκυφτό τα χέρια στις τσέπες.
έχει ώρα που σέρνει το κορμί του στα στενά της πόλης
κουράστηκε …να καθίσει κάπου..
ανάβει τσιγάρο και παρατηρεί τους περαστικούς που τον κοιτάνε περίεργα
όταν συναντιούνται τα βλέμματα τους εκείνοι δειλιάζουν πρώτοι και κοιτούν μακριά…
είναι μόνος ούτε θυμάται από πότε…. από πότε έχει να πει σε κάποιον μια καλημέρα,
να πιει έναν καφέ και να σαχλαμαρίσει ,να διαβάσει εφημερίδα και να σχολιάσει τα γεγονότα..
να κρατήσει στα χέρια του άλλα χέρια…
πέρασε πριν από μια εκκλησία.. δείλιασε δεν μπήκε μέσα …οι σκέψεις του τον απέτρεψαν
να διαβεί το κατώφλι της…
σηκώθηκε.. τέλειωσε το τσιγάρο γρήγορα σβήνει και αυτό..
ίδιος ρυθμός βημάτων δεν αλλάζει κάτι… παραιτήθηκε εδώ και καιρό από το να προσπαθεί
να αλλάξει κάτι…
είναι δειλός τώρα το ξέρει για αυτό δε διάβηκε ποτέ το κατώφλι της εκκλησίας
για αυτό δεν κράτησε σφιχτά τα χέρια που τον κρατούσαν να μη φύγουν…
δε βαριέσαι, -σκέφτηκε- τελευταία νύχτα εγώ και ο εαυτός μου
αύριο θα με κοιτούν όλοι με απορία μα εγώ δεν θα τους βλέπω θα έχω στρέψει το βλέμμα μου μακριά..
( από τη συλλογή ΜΕΡΕΣ ΔΙΤΤΕΣ, εκδόσεις μανιφέστο) κατερίνα τσιλιλή
Αναδημοσίευση: http://katerinalou.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.