Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Συγχώρεση: το κλειδί της αιωνιότητας

του Δημήτρη  Τριαντακωνσταντή

Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε την αιώνια ζωή, τη βασιλεία των ουρανών κι αδυνατώντας να ψηλαφίσουμε την αλήθεια της - μιας και η αιωνιότητα μας ξεγελάει προδίδοντας μόνο στιγμές της απεραντοσύνης της - ο Κύριος έρχεται να ξεδιαλύνει το νου μας. Η παραβολή των μυρίων ταλάντων, είναι μια απεικόνιση της μέλλουσας ζωής, βουτηγμένη στον παρόντα βίο. Ένας, ο οποίος δεν συγχωρεί, ενώ του έχουν συγχωρεθεί όλα τα παραπτώματα, δεν ανήκει στους πολίτες της Άνω Ιερουσαλήμ. Ο βασιλεύς της είναι κάθε στιγμή έτοιμος να μας απαλλάξει από κάθε χρέος αλλά αν δεν «αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα υπάρξει χρεωλύσιο.
 
Ο Χριστός ακόμη και πάνω στο σταυρό, μας δίδαξε την εντολή της συγχώρεσης. «Πάτερ άφες αυτοίς», συγχώρεσε τους σταυρωτές του, δεν άφησε κανέναν να μην έχει τη δυνατότητα να λύσει τα δεσμά του. Όμως εμείς οι ίδιοι, παγιδευόμαστε συχνά, διότι όχι μόνο δεν συγχωρούμε τους άλλους «εβδομηντακοντάκις επτά» φορές, αλλά είμαστε έτοιμοι να εντείνουμε τα δεσμά μας, εξαπολύοντας κατηγορίες απέναντι στους οφειλέτες μας.
 
Ο Κύριος όμως είναι ξεκάθαρος. Η συγχώρεση, αποτελεί το εισιτήριο της βασιλείας των ουρανών. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί κάποιος να δει το πρόσωπό Του. Αλλά πόσο εύκολο είναι στην σκληρή πραγματικότητά μας να συγχωρούμε αυτούς που μας έχουν δημιουργήσει προβλήματα; Έχουμε τη διάθεση να απαλλαγούμε από το φορτίο που υπάρχει μέσα μας για κάποιον συνάνθρωπό μας; Η πράξη σκληρή. Όχι, δεν μπορούμε να συγχωρούμε. Ακόμη κι αν ξεστομίσουμε λόγια συγχώρεσης, η καρδιά μας θα είναι βαριά. Κι αυτό που χρειάζεται, είναι όχι λόγια αλλά ελάφρυνση ψυχής, συγχώρεση εκ των έσω.
 
Είναι δύσκολος ο δρόμος που οδηγεί εκεί που το φως του ήλιου δεν αφήνει κανένα ίχνος χρέους. Κι αυτόν τον δρόμο θα πρέπει να τον διαβούμε με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας. Αν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε λόγω της πτωτικής μας κατάστασης, ας σταθούμε απέναντί Του με καθαρή καρδιά κι ας το ομολογήσουμε. Ας παρακαλέσουμε να μας ενδυναμώσει να λάβουμε πνεύμα Άγιο, πνεύμα συγχωρητικότητας και σωτηρίας. Θα πρέπει όμως να περιμένουμε. Θα πρέπει ο χρόνος να διαγράψει τα ίχνη πάνω στην τραχιά καρδιά μας και να τη λειάνει. Θα πρέπει να Τον εμπιστευτούμε ώστε να γίνουμε δυνατοί και να μπορέσουμε να λύσουμε κάθε οφειλή μας. Μόνο τότε θα υπάρξει και λύση εκ των άνω, διότι αν κάτι δεν λυθεί εδώ στη γη, θα παραμείνει δεσμευμένο και στους ουρανούς.
 
Ο λόγος που αδυνατούμε να συγχωρέσουμε, είναι ο καταλογισμός ευθυνών από την πλευρά του άλλου θεωρώντας απαράδεκτη τη συμπεριφορά του, απαράδεκτες τις «αμαρτίες του» απέναντί μας. Μα όπως εξηγεί ο Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ: «τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε κι εμείς». Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι βλέπουμε τα παραπτώματα των άλλων επειδή αποτελούν και δικά μας παραπτώματα. Αλλιώς δεν θα τα βλέπαμε. Καθρεφτιζόμαστε απλά στο πρόσωπο του άλλου και ουσιαστικά ο τρόπος συμπεριφοράς του άλλου που μας αδίκησε είναι ο ίδιος με τον τρόπο το δικό μας που αδικηθήκαμε.
 
Αν λάβουμε τα παραπάνω υπόψη γίνεται φανερό ότι, όχι μόνο αξίζει συγχώρεση ο άλλος, αλλά μας έχει δοθεί η ευκαιρία μέσω του άλλου να κοιτάξουμε βαθύτερα τον εαυτό μας και να δούμε τις αδυναμίες μας. Διότι αυτά για τα οποία κατηγορούσαμε τους άλλους αποτελούν και δικό μας κτήμα. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν σαν τα παιδιά, που δεν ξέρουν μίση και έχθρες να κρατάνε. Ξέρουν απλά να βιώνουν το χρόνο έτσι όπως δύσκολα εμείς οι μεγάλοι συνειδητοποιούμε. Τα παιδιά δεν χρειάζονται χρόνο για να συγχωρέσουν. Συγχωρούν αμέσως. Γι’ αυτά δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει αιωνιότητα, υπάρχει βασιλεία των ουρανών. Και μόνο αν τους μοιάσουμε θα μπορέσουμε να την γευτούμε κι εμείς.

Αναδημοσίευση: http://www.e-charity.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...