Η φωνή των φυλακισμένων παιδιών

Ποτέ δεν υπήρξα καλός μαθητής. Δεν έβρισκα ποτέ κάτι ενδιαφέρον στο σχολείο. Ήταν όλα τόσο "ξένα". Ακόμα και οι γιορτές μου φαινόνταν βαρετές. Έχω αλλάξει πολλά σχολεία της Θεσσαλονίκης. Για την ακρίβεια...με διώχνανε. Θυμάμαι μόνο την ειρωνεία και την κορο'ι'δία των καθηγητών μου αλλα και την ταπείνωση που κάθε φορά ένιωθα μπροστά στους γονείς μου.
Τώρα είμαι στη φυλακή και απ' ότι φαίνεται θα μείνω για πολλά χρόνια ακόμη. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο της φυλακής απλώς για να φεύγω από μέσα. Ποιό είναι το περίεργο; Το αγάπησα!!! Στεναχωριέμαι όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο, και περιμένω να έρθει η Δευτέρα με αγωνία μικρού παιδιού.
Μου αρέσει που συναντώ και μιλάω με άτομα τού "έξω" κόσμου. Μου αρέσει που κάθε μέρα ντύνομαι καλά με καθαρά ρούχα.
Μου αρέσει που νιώθω ότι οι δάσκαλοι νοιάζονται για μένα.
Μου αρέσει που ρωτάνε τη γνώμη μου και μιλάω χωρίς να φοβάμαι.
Μου αρέσει που μπορώ πάλι να εμπιστευτώ κάποιον.
Από την εφημερίδα: "Προσπαθώντας για το Αύριο" που εκδίδει το σχολείο φυλακών ανηλίκων Αυλώνα.
Πηγή: "Φίλοι φυλακισμένων" ,τεύχος 12ο.