Εαν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι ... σ' αγαπώ...

Συγκλονιστική ιστορία αυτοθυσίας μάνας στην Ιαπωνία. Είναι αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε λίγες ώρες μετα από σεισμό στην Ιαπωνία, πριν λίγους μήνες. Θα μπορούσε να είναι και αυτή ένα παραμύθι, όμως… δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα που μας θυμίζει πως τα παραμύθια δεν είναι πάντα μύθος. Έχοντας πλέον ο σεισμός υποχωρήσει, διασώστες φτάνουν στα ερείπια του σπιτιού μιας νεαρής γυναίκας κι αντικρύζουν το πτώμα της μέσα στα χαλάσματα. Η στάση του σώματός της όμως ήταν σχετικά περίεργη, θυμίζοντας κατά πολύ την στάση που παίρνει πιστός έχοντας λυγίσει στα γόνατά του για να λατρέψει και να προσευχηθεί τον Θεό του. Τα συντρίμια του σπιτιού, είχαν καταπλακώσει την πλάτη και το κεφάλι της. Αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις δυσκολίες, ο αρχηγός της ομάδας διάσωσης, αποφασίζει να βάλει το χέρι του μέσα από ένα στενό άνοιγμα στον τοίχο για να φτάσει το σώμα της άτυχης γυναίκας. Είχε ακόμη μέσα του την ελπίδα ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι ζωντανή. Ωστόσο, τόσο το κρύο δέρμα όσο και η ακαμψία του σώματος, μαρτυρούσαν πως η γυναίκα είχε σίγουρα πεθάνει. Ο ίδιος μαζί με την υπόλοιπη ομάδα άφησαν αυτό το σπίτι και κατευθύνθηκαν στα υπόλοιπα, αναζητώντας τα επόμενα υπό κατάρρευση κτίρια. Κάποιοι ανεξήγητοι όμως λόγοι, παρακινούσαν τον αρχηγό της ομάδας να επιστρέψει στο κατεστραμμένο σπίτι της νεκρής γυναίκας, καθώς μια εντυπωσιακή δύναμη τον καλούσε πίσω… Έτσι κι έγινε. Πλησίασε, γονάτισε και έβαλε ξανά το χέρι του ανάμεσα στο άνοιγμα που είχε εντοπίσει πριν, αναζητώντας ένα μικρό κενό κάτω από το νεκρό σώμα. Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει με ενθουσιασμό! «Είναι ένα παιδί! Υπάρχει ένα παιδί!». Όλη η ομάδα συγκεντρώθηκε γύρω του και προσεκτικά αφαίρεσε τις σωρούς των γκρεμισμένων τμημάτων του σπιτιού, γύρω από την άτυχη γυναίκα. Πράγματι, μπροστά τους πλέον, υπήρχε ένα τριών μηνών αγοράκι, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα με μοτίβα άνθεων, κάτω από το νεκρό σώμα της μητέρας του. Προφανώς, η γυναίκα είχε πραγματοποιήσει μια υπεράνθρωπη θυσία για την διάσωση του γιου της. Όταν όμως αντιλήφθηκε πως το σπίτι κατέρρεε, χρησιμοποίησε το σώμα της για να δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο κάλυμμα προστασίας για τον γιό της. Το μικρό αγοράκι, κοιμόταν ακόμα ήρεμο και γαλήνιο, ενώ ο επικεφαλής της ομάδας διάσωσης τον είχε πλέον στα χέρια του και τον απομάκρυνε από τα χαλάσματα. Ο γιατρός, κατέφθασε γρήγορα για να εξετάσει το μικρό αγόρι. Αφού άνοιξε την κουβέρτα, εντόπισε ένα κινητό τηλέφωνο.Υπήρχε ένα μήνυμα κειμένου στην οθόνη που έγραφε: «Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ ‘αγαπώ» 

 Πηγή: http://stavroulasblog.blogspot.gr

Μείνε μακριά από τη βλακεία......γιατί......θα γίνεις βλάκας....!!!!

«Ο κ. Κόινερ δεν το έκρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα.

Πάντοτε έλεγε: παντού μπορεί να πεινάσω.

Κάποτε όμως έτυχε να περνάει μέσα από μια πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε...

Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο.

Ο κος Κόινερ κατέβηκε και διαπίστωσε πως είχε αγανακτήσει ενάντια όχι μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, μα προπαντός ενάντια στη χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.

Γιατί, ρώτησε ο κος Κόινερ, έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή;

Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή...

Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία - γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν...».

*

Μπέρτολτ Μπρεχτ ...

 (Από τον "τοίχο" του facebook της Κ. Τσιλιλή)

Το αντιπαθητικό γεροντάκι

Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Όρος, πριν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος. Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα. Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθείαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία.

Δεν πήγαινε ποτέ στης Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πριν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει. Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνοτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους. Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για την συμπεριφορά του αυτή, αλλά κάθε φορά κάτι τον σταματούσε και τον δικαιολογούσε λέγοντας πως είναι ’’καμώματα της ηλικίας’’.

Κάποια μέρα λοιπόν κάλεσε ο Καλός Θεούλης τον Παππούλη μας και αυτός έφυγε για πάντα για ένα πολύ μακρινό ταξίδι.
Οι αδερφοί του δεν στεναχωρήθηκαν καθόλου για την απώλεια του. Ίσα, ίσα χάρηκαν κιόλας, γιατί δεν θα έβλεπαν άλλο το ξινισμένο γέρικο πρόσωπό του. Αναρωτιόντουσαν όμως:τι κατάληξη θα έχει η ψυχούλα αυτού του παράξενου γεράκου που δεν τελούσε κανένα από τα θρησκευτικά του καθήκοντα;’’ Το ρώτησαν στο Γέροντά τους και αυτός με την σειρά του είπε να κάνουν για 40 μέρες προσευχή και νηστεία και τότε θα τους φανερώσει ο Καλός Θεούλης τι έγινε με την ψυχούλα του γέρου αδελφού τους. Μετά από 40 μέρες Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στο Γέροντα και του αποκάλυψε ότι ο Γεράκος τους είναι στον Παράδεισο κοντά στον Καλό Θεούλη και προσεύχεται για αυτούς και για την σωτηρία της ψυχής τους.

Ο Γέροντας απόρησε. Ρώτησε τον Άγγελο: ’’Μα πως; Αφού…’’ Πριν προλάβει όμως να τελειώσει αυτό που ήθελε να πει του απάντησε ο Άγγελος: ’’Ο αδελφός σας είναι στον Παράδεισο γιατί ποτέ δεν είπε κακό λόγο για αδελφό του και ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν σας! Πάντα το βλέμμα του κοιτούσε στο έδαφος για να μην δει κανέναν σας και τον κακολογήσει, δεν ερχόταν στις ακολουθίες για μην δει κανέναν αδελφό να κοιμάται στο στασίδι του, ή να μην κάνει τις μετάνοιες του και τον κρίνει’’. Ο Γέροντα έμεινε άφωνος. Τα νέα γρήγορα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα όχι μόνο στο μικρό κοινόβιο αλλά και στις γύρω Μονές και Σκήτες. Αντί για χαρά όμως απλώθηκε μια απέραντη λύπη. Μέχρι και τα πουλιά σίγησαν εκείνη την μέρα. Ο αέρας δεν φύσηξε και τα λευκά προβατάκια της θάλασσας σταμάτησαν να γλύφουν τους τοίχους του μοναστηριού. Εκείνο το βράδυ ούτε τα άστρα βγήκαν στον ουρανό. Θρηνούσαν οι άνθρωποι, αλλά θρηνούσε και όλη η γη μαζί τους.

Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να έχουμε έστω λίγη από την ταπείνωση του Άγιου αυτού Παππούλη και ας μας λέγανε παράξενους…

Πηγή:http://ahdoni.blogspot.g

Ο βασιλιάς και οι τέσσερις γυναίκες

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πλούσιος Βασιλιάς που είχε τέσσερις γυναίκες.

Αγαπούσε την τέταρτη γυναίκα όσο ήταν δυνατόν περισσότερο και την καλλώπιζε με πλούσια επίσημα ενδύματα και της προσέφερε τα καλύτερα φαγητά. Της έδινε τα καλύτερα.

Επίσης αγαπούσε την τρίτη γυναίκα πάρα πολύ και πάντα την επεδείκνυε στα γειτονικά βασίλεια. Παρόλα αυτά φοβόταν ότι μια μέρα θα τον άφηνε για κάποιον άλλον.

Επίσης αγαπούσε την δεύτερη γυναίκα. Ήταν η έμπιστη του και ήταν πάντα ευγενική, προσεκτική και υπομονετική με αυτόν. Κάθε φορά που ο Βασιλιάς αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, μπορούσε να την
εμπιστευτεί και αυτή θα τον βοηθούσε στις δύσκολες στιγμές.

Η πρώτη γυναίκα του Βασιλιά ήταν πολύ αφοσιωμένη σύντροφος και είχε μεγάλη συνεισφορά στην διατήρηση του πλούτου και του βασιλείου. Παρόλα αυτά δεν έδειχνε ότι αγαπούσε την πρώτη γυναίκα, αν
και την αγαπούσε βαθιά, σπάνια έδειχνε ενδιαφέρον για αυτήν!

Μια μέρα, ο Βασιλιάς έπεσε άρρωστος και ήξερε ότι ο χρόνος του ήταν λίγος. Σκέφτηκε την πλούσια ζωή που πέρασε και αναρωτήθηκε «Τώρα έχω τέσσερις γυναίκες μαζί μου, αλλά όταν πεθάνω θα είμαι
τελείως μόνος».

Έτσι, ρώτησε την τέταρτη γυναίκα: «Σε έχω αγαπήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, σου χάρισα τα καλύτερα ρούχα και έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον για εσένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου
κάνεις παρέα;».

«Σε καμία περίπτωση». Απάντησε η τέταρτη σύζυγος και απομακρύνθηκε χωρίς να πει τίποτα άλλο».

Η απάντησή της σαν ρομφαία διαπέρασε την καρδιά του. Ο λυπημένος Βασιλιάς ρώτησε την τρίτη γυναίκα. «Η ζωή είναι τόσο ωραία. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»

«Όχι!» απάντησε η τρίτη σύζυγος. «Η ζωή είναι τόσο ωραία! Όταν πεθάνεις, θα ξαναπαντρευτώ!» Η καρδιά του έσβησε και έγινε κρύα.

Έτσι μετά ρώτησε την δεύτερη σύζυγό του «Πάντα σε βοηθούσα και εσύ πάντα ήσουν εκεί για εμένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»

«Συγγνώμη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω αυτή την ώρα!», απάντησε η δεύτερη σύζυγος. «Το πολύ πολύ, μπορεί να σε στείλω στον τάφο». Η απάντησή της ήρθε σαν κεραυνός και ο Βασιλιάς ισοπεδώθηκε.


Τότε μια φωνή ακούγεται «Θα φύγω μαζί σου και θα σε ακολουθήσω όπου και αν πας».

Ο Βασιλιάς κοίταξε επάνω και ήταν η πρώτη του σύζυγος. Ήταν τόσο σκελετωμένη σαν να υπέφερε από υποσιτισμό και παραμέληση. Ο Βασιλιάς είπε «Θα ενδιαφερόμουν για σένα όταν είχα την ευκαιρία!».

Πραγματικά, όλοι έχουμε τέσσερις γυναίκες στη ζωή μας.

Η τέταρτη είναι το σώμα μας. Ανεξάρτητα από πόσο χρόνο και προσπάθεια καταβάλουμε στο να φαίνεται ωραίο, θα μας αφήσει όταν πεθάνουμε.

Η τρίτη μας γυναίκα είναι η περιουσία, η κοινωνική υπόσταση και ο πλούτος. Όταν πεθαίνουμε όλα θα πάνε σε άλλους.

Η δεύτερη γυναίκα είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας. Ανεξάρτητα πόσο χρόνο είμαστε μαζί τους, το πιο πολύ που μπορεί να κάνουν είναι να σταθούν πάνω από τον τάφο μας.

Και η πρώτη μας γυναίκα είναι η ψυχή μας. Συχνά παραμελημένη στο κυνήγι του πλούτου, της δύναμης και των χαρών του κόσμου.

Παρόλα αυτά, η ψυχή μας είναι το μόνο πράγμα που θα μας ακολουθήσει όπου και αν πάμε.

Έτσι, καλλιεργήστε την. Δυναμώστε την και φερθείτε της με τρυφερότητα, γιατί είναι το μόνο μέρος του σώματός μας που θα μας ακολουθήσει στον θρόνο του Θεού και θα συνεχίσει μαζί μας στην αιωνιότητα
και στην επόμενη ζωή μας.

Όταν ο κόσμος πιέζει τα γόνατά σου... είσαι στην κατάλληλη στάση για προσευχή…

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

Γιατί "χορεύει" ο Ησαϊας;

Ο «χορός του Ησαΐα» και η σημασία του

πηγή:http://orthodox-answers.blogspot.com

«Ησαΐα χόρευε...». Το πρώτο από τα τρία χαρμόσυνα Τροπάρια που ψάλλονται κατά τη διάρκεια της κυκλικής περιστροφής των νεονύμφων «περί το τραπεζίδιον» αναφέρεται στην Παρθένο Μαρία. Είναι ένας ύμνος προς την Παναγία που αξιώθηκε για την ταπεινοσύνη της και την αρετή της να συλλάβει με τρόπο θαυματουργικό και να γεννήσει τον Ιησού Χριστό, το Θεάνθρωπο και Σωτήρα μας. Η Θεοτόκος, κατά την ορθόδοξη διδασκαλία, είναι των «βροτών η σωτηρία» (δ τροπ. η ωδής Ακαθ. ύμνου), η «τον αχώρητον Θεόν εν γαστρί χωρήσασα» (θ ωδή Μ. Τρίτης), το «δοχείον του αστέκτου» και το «χωρίον του απείρου Πλαστουργού» (θ καταβ. Πεντηκοστής), «η μόνη άμωμος εν γυναιξί» (γ τροπ. θ ωδής Ακαθ. ύμνου), η «γέφυρα» η «μετάγουσα τους εκ γής προς ουρανόν» (γ οίκος Ακαθ. ύμνου), «του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις», «των δακρύων της Εύας η λύτρωσις» (α οίκος Ακαθ. ύμνου), είναι αυτή από την οποία σαρκώθηκε, «εξ ής Θεός εσαρκώθη» (κάθισμα Θεοτοκίο του Όρθρου πλαγ. δ ήχου), ο Λόγος του Θεού και πάμπολλα άλλα. Γι αυτό κάθε δοξολογία προς τον Υιό της Παρθένου είναι ταυτόχρονα μακαρισμός προς την Παναγία Μητέρα.

Η μνεία του Προφήτη Ησαΐα στο τροπάριο έχει φυσικά το λόγο της. Ο Ησαΐας προφήτευσε αρκετούς αιώνες πρό Χριστού τη σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού με τα εξής λόγια: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (7,14). Το όνομα Εμμανουήλ είναι εβραϊκό και σημαίνει «μεθ'ημών ο Θεός». Η λέξη Ανατολή στους Εβραίους είχε και θρησκευτικό χαρακτήρα: «Ιδού ανήρ, Ανατολή όνομα αυτώ», λέγει ο προφήτης Ζαχαρίας (6,12). Ανατολή, λοιπόν, είναι ο ίδιος ο Θεός, «η άναρχος Θεότης» κατά τον Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη. «Επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους» λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς (αύ 78) και εννοεί το Χριστό που κατέβηκε από τον ουρανό με τη θεία του ενανθρώπηση. Στην υμνογραφία των Χριστουγέννων ώο Χριστός αποκαλείται «Ήλιος της Δικαιοσύνης», «εξ ύψους ανατολή» και «ανατολή ανατολών» (βλ. απολυτ. και εξαποστειλ. της εορτής).

Τί μπορεί να σημαίνει όμως το τροπάριο αυτό για τους νεονύμφους;

Οπωσδήποτε πέρα από το χαρμόσυνο τόνο του που διαχέεται και αντανακλάται στα πρόσωπα των νεονύμφων που αξιώθηκαν κι αυτοί να «χορέψουν το χορό του Ησαΐα», κατά τη λαϊκή έκφραση, και πέρα από την ενδόμυχη προσμονή να χαρούν κι αυτοί τη χαρά της τεκνογονίας, το σπουδαιότερο μήνυμα του τροπαρίου προς τους νεονύμφους, κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι άλλο.

Η σεμνή κόρη της Ναζαρέτ, αυτή «η δούλη Κυρίου», ήταν η ενσάρκωση της απόλυτης υπακοής στο Θεό, ήταν η ταπεινή και αθόρυβη εργάτρια των εντολών του Θεού, απέπνεε το άρωμα της ανεπιτήδευτης και πραγματικής ευλάβειας, ήταν ολοκληρωτικά αφοσιωμένη στο Θεό, ήταν κατά κυριολεξία «κεχαριτωμένη», την είχε δηλαδή επισκιάσει πέρα για πέρα η χάρη του Θεού. Γι' αυτό και κρίθηκε άξια της ύψιστης τιμής να κυοφορήσει το Σωτήρα του κόσμου, να γίνει βοηθός του Θεού στο έργο της αποκατάστασης και της δικαίωσης του ανθρώπου, να γίνει «η πύλη της σωτηρίας» (ιθύ οίκος Ακαθ. ύμνου) για το ανθρώπινο γένος. Γι' αυτό τη μακαρίζουν «πάσαι αι γενεαί».

Υπόδειγμα προς μίμηση, λοιπόν, άριστο η Παναγία για όλους μας. Υπογραμμός και οδοδείκτης για την πορεία των νεονύμφων. Αν γνήσια είναι η προσπάθειά τους προς την κατεύθυνση αυτή, προς το δρόμο που μάς υπέδειξε εκείνη, τότε πλούσια θα είναι η αμοιβή και η «ανταπόδοση» του Θεού, τότε ευλογημένη θα είναι η συμβίωσή τους και ολοκληρωμένη η οικογενειακή τους χαρά και ευτυχία.
Θα ήθελα επιπροσθέτως να σημειώσω και τα εξής σχετικά με το τροπάριο τούτο και τη σημασία του στην όλη Ακολουθία του στεφανώματος.

Με το «Ησαΐα χόρευε...» η Ακολουθία του στεφανώματος φτάνει στο αποκορύφωμά της. Η στιγμή αυτή είναι επισημότατη. Μετά το «χορό του Ησαΐα» είναι αδύνατο πιά να προσβληθεί νομικά το έγκυρο του γάμου και κατασφαλίζεται μια για πάντα και αμετάθετα η ένωση, ο δεσμός των νεονύμφων. Ο θρησκευτικός αυτός χορός -παρόμοιο χορό έχουμε και κατά την τέλεση των μυστηρίων του βαπτίσματος και της ιεροσύνης- ερμηνεύεται ως έκφραση πνευματικής και ουράνιας ευθυμίας για τη μυστική ένωση των νεονύμφων και πνευματικής αγαλλίασης για την έκχυση σ' αυτούς «άνωθεν» της θείας χάρης και δωρεάς.

Με το «χορό του Ησαΐα» διαλαλείται ακόμη, κατά τον παραστατικότερο τρόπο, ο σκοπός του γάμου, ο οποίος βέβαια αποβλέπει στη δημιουργία οικογένειας, στη γέννηση δηλαδή και στη μόρφωση νέων μελών της Εκκλησίας του Χριστού,εξασφαλίζεται έτσι, με την ενεργό συμμετοχή του ανδρόγυνου, η συνέχεια στο απολυτρωτικό έργο του Εμμανουήλ. Με τη μνεία εξάλλου του ονόματος της Παρθένου τονίζεται πώς και σ'αυτόν ακόμη το γάμο υπάρχει παρθενία και εγκράτεια, υπό ευρύτερη βέβαια έννοια και υπό το πνεύμα της χριστιανικής διδασκαλίας εννοούμενη, η οποία διδασκαλία δεν πάει κόντρα προς τη φύση και δεν απαγορεύει τις χαρές του έγγαμου βίου, αλλά δεν επιδοκιμάζει και την κάθε είδους διαστροφή και ηθική παρεκτροπή (βλ. Αύ Κορ. ζύ 4-5).

Τέλος θα ήθελα να προσθέσω πώς χορούς με θρησκευτικό χαρακτήρα, ζωηρότερους μάλιστα, συναντούμε και στην Π.Δ. (π.χ. Έξοδ. 15,20-21), αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα, όπως π.χ. φανερώνει ο ευριπίδειος στίχος:«στήσομεν άρ αμφί βωμόν, ώ πάτερ, χορούς;» (Ιφιγ. εν Αυλίδι, στίχ. 676). Για όλα αυτά τα επιπρόσθετα στοιχεία βλ. Κ. Καλλινίκου «Ο χριστιανικός ναός και τα τελούμενα εν αυτώ», Αθήναι 1958, σελ. 555-556.

(Η ιερολογία του θρησκευτικού ορθοδόξου Γάμου Θωμά Ν. Ζήση, Φιλολόγου-Γυμνασιάρχου)

Το αλφαβητάρι των αξιών

...........Για να γίνουμε άνθρωποι με Α κεφαλαίο...........

Μεγαλώνετε. Σιγά σιγά κάνετε όνειρα, θέτετε στόχους και προσπαθείτε να τους πραγματοποιήσετε. Οι γνώσεις όμως δεν είναι ποτέ αρκετές, αν δε στηρίζονται σε στέρεες βάσεις, σε αξίες.
Το παρακάτω μικρό αλφαβητάρι αναφέρεται στα θεμέλια που μπορούμε να βασιστούμε για να γίνουμε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Ας το δούμε...
     Ακρόαση
● Ακούω τους άλλους, προσεχτικά. Δεν τους διακόπτω ούτε σκέφτομαι τι θα πω μετά. Ενδιαφέρομαι ειλικρινά να μάθω την πραγματικότητά τους.
● Δε χρειάζεται να λέω πολλά, αλλά αυτά που λέω να έχουν ουσία.
● Εκτιμώ την αξία της σιωπής και της ακρόασης...
● Ακούω και τα μηνύματα του εαυτού μου, τα συναισθήματά μου, το σώμα μου.
     Αποδοχή
● Αποδέχομαι τους άλλους. Δεν τους κατακρίνω, γιατί ποτέ δεν έχω όλα τα δεδομένα.
● Επιλέγω να βλέπω σε αυτούς το καλό. Δεν υιοθετώ κατακρίσεις ή κουτσομπολιά για κάποιο πρόσωπο· περιμένω να το γνωρίσω ο ίδιος.
● Όταν υπάρχει κάτι αρνητικό, δεν κριτικάρω το άτομο αλλά την πράξη του. Θυμάμαι πάντοτε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν.
● Μια αρνητική πράξη στο παρελθόν δε χαρακτηρίζει κάποιον ούτε στο σύνολό του ούτε για πάντα.
● Προσέχω τις λέξεις που χρησιμοποιώ. Αν δεν έχω να πω κάτι καλό για κάποιον, καλύτερα να μην πω τίποτα!
● Προσπαθώ να βλέπω τα κοινά με τους άλλους, παρά τις διαφορές μας.
● Δεν κρίνω, για να μην κριθώ...
      Αυτοεκτίμηση
● Επαινώ τον εαυτό μου. Εκτιμώ καθημερινά αυτά που κάνω και αυτό που είμαι. Αναγνωρίζω όλα τα καλά σημεία του χαρακτήρα μου, όλα τα ταλέντα μου και όλες τις δυνάμεις μου.
● Αποδέχομαι τις αδυναμίες μου, χωρίς να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους. Ο καθένας άλλωστε είναι μοναδικός. Επαινώ τον εαυτό μου σε κάθε μου προσπάθεια να γίνω καλύτερος, να εκπληρώσω το δυναμικό μου, που είναι απεριόριστο. 

  ● Θυμάμαι ποιος είμαι και τι αξίζω. Αρνούμαι τις αρνητικές σκέψεις που με κρίνουν αρνητικά (π.χ. «είμαι κουτός») και τις αντικαθιστώ με θετικές σκέψεις αποδοχής («είμαι έξυπνος, μπορώ να τα καταφέρω»).
● Όταν πιστεύω στον εαυτό μου, ανοίγω το δρόμο για να προχωρήσω μπροστά! 
     Γενναιοδωρία
● Ο πλούτος δεν είναι συγκέντρωση αγαθών αλλά στάση ζωής. Δεν προσφέρω στους άλλους μόνο υλικά αγαθά αλλά και το χρόνο μου, τη διάθεσή μου, τον καλό μου λόγο, το χαμόγελο και τη βοήθειά μου.
● Σκέφτομαι τους άλλους σε κάθε ευκαιρία. Όσο περισσότερα δίνω τόσο πλουσιότερος νιώθω, τόσο περισσότερα μου φέρνει η ζωή! 
     Διαίσθηση
● Πιστεύω στη διαίσθηση και στην προσωπική μου αλήθεια. Δεν παρασύρομαι από τις γνώμες των άλλων ούτε τους αφήνω να με κάνουν ό,τι θέλουν.
● Ακούω τη γνώμη των ατόμων που εμπιστεύομαι, ωστόσο δε θεωρώ τους άλλους πιο ικανούς ή πιο έξυπνους από εμένα. Κανείς δεν κατέχει το αλάνθαστο και κανείς δεν μπορεί να καθορίσει το μέλλον μου.
● Πιστεύω στην προσωπική μου αλήθεια, ακούω τη διαίσθησή μου και αναλαμβάνω την ευθύνη για τη ζωή μου...
     Ειλικρίνεια
● Είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Παραδέχομαι τις αληθινές
μου σκέψεις, τα πραγματικά μου συναισθήματα. Μόνο μέσα από την ειλικρινή παραδοχή μπορώ να αλλάξω κάτι άσχημο πάνω μου.
● Όταν είμαι ειλικρινής, οι άλλοι με εμπιστεύονται κι εγώ εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.
● Δε φοβάμαι να παραδεχτώ τα λάθη μου. Τα λάθη δε σημαίνουν ότι δεν έχω αξία! Θυμάμαι ότι αυτός που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα!
● Όταν νιώθω ασφαλής με τον εαυτό μου, δε φοβάμαι να πω την αλήθεια και στους άλλους.
     Επιμονή
● Επιμένω σε ένα στόχο που αξίζει. Δεσμεύομαι σε ανθρώπους
που αξίζουν. Έχω στο μυαλό μου ότι για να αποδώσει μια προσπάθεια καρπούς χρειάζεται χρόνο, αφοσίωση και επιμονή.
● Όταν αναλαμβάνω μια ευθύνη, δεσμεύομαι να την ολοκληρώσω. Δεν αφήνω τις περιστασιακές απογοητεύσεις να με καταβάλλουν!
● Επιμένω να κάνω το καλύτερο που μπορώ κι έχω πίστη ότι κάτι καλό θα προκύψει στο τέλος!
     Ευγένεια
● Οι κανόνες της ευγένειας είναι σημαντικοί για τη ζωή μου, την κάνουν αξιοπρεπή και πολιτισμένη. Εκφράσεις όπως «καλημέρα», «με συγχωρείτε», «ευχαριστώ», «παρακαλώ» δεν είναι παλιομοδίτικες αλλά απαραίτητες για την ποιότητα της καθημερινότητάς μου.
● Δε χρειάζεται να περιμένω να είναι ο άλλος ευγενικός. Δίνω πρώτος το παράδειγμα ενός πολιτισμένου ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του!
● Όταν διαμαρτύρομαι, το κάνω με ευγένεια και χρησιμοποιώ τον πληθυντικό –είναι και πιο αποτελεσματικό! 
     Ευγνωμοσύνη
● Μαθαίνω να εκτιμώ τα καλά που έχω τώρα και δεν γκρινιάζω για κάποιο άπιαστο μελλοντικό όνειρο!
● Αρνούμαι την γκρίνια. Τα καλά που έχω στη ζωή μου δεν είναι δεδομένα και είμαι καθημερινά ευγνώμων γι’ αυτά: είμαι υγιής και αρτιμελής, η χώρα μου δε βρίσκεται σε πόλεμο, έχω να φάω, υπάρχει η όμορφη φύση γύρω μου, υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπούν,
μπορώ να βελτιωθώ, έχω τη δυνατότητα να μάθω, μπορώ να επικοινωνήσω και να μιλήσω ελεύθερα.
● Όσα καλά δεν εκτιμώ, ελαττώνονται. Όσα εκτιμώ, αυξάνονται. Εκτιμώ ακόμη και τις δυσκολίες, γιατί φέρνουν οφέλη που δε φαίνονται αμέσως (π.χ. δύναμη και υπομονή).
     Σεβασμός
● Χρησιμοποιώ λέξεις που δείχνουν σεβασμό προς τους άλλους. Δεν κάνω ό,τι μου έρθει αλλά σκέφτομαι τις συνέπειες στους άλλους.
● Σέβομαι τα συναισθήματα των γύρω μου. Δεν ενοχλώ με θόρυβο. Μαζεύω τα πράγματά μου από τη διπλανή θέση του λεωφορείου πριν μου το ζητήσουν. Σέβομαι τα δημόσια αγαθά.
● Δεν κάνω αυτό που δε θα ήθελα να μου κάνουν. 
     Συγχώρεση
● Γνωρίζω πότε μου έχουν φερθεί άδικα, αλλά αυτό έχει να κάνει με εκείνους. Λέω αυτό που με πείραξε όταν είμαι ψύχραιμος, όμως δεν έχω ανάγκη για εκδίκηση.
● Μιλώ σε άτομο της εμπιστοσύνης μου για ό,τι με πλήγωσε και προχωρώ τη ζωή μου. Δεν αναλώνομαι να σκέφτομαι ξανά και ξανά κάποιο λυπηρό γεγονός, ούτε φτιάχνω σενάρια του τύπου «αν δεν είχε γίνει αυτό...» 

  ● Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, θρηνώ για τις απώλειες, μαθαίνω ό,τι μπορώ από την εμπειρία και προχωρώ μπροστά! 
     Συμπόνια
● Τα πιο προσωπικά συναισθήματα είναι και τα πιο κοινά. Όλοι μας έχουμε κοινή ανάγκη να αποφεύγουμε τον πόνο και να επιδιώκουμε την ευτυχία.
● Προσπαθώ να μπω στη θέση των άλλων και να αντιληφθώ πώς μπορεί να νιώθουν.● Η συμπόνια που νιώθω για όλα τα ζωντανά πλάσματα έχει πίστη και αισιοδοξία, όχι οίκτο.
● Προτιμώ τη συμπόνια στην πράξη μέσα από την εθελοντική προσφορά!
     Συνεργασία
● Μαθαίνω να μοιράζομαι, να διεκδικώ και να υποχωρώ, όπου χρειάζεται.
● Η αξία της ομαδικής εργασίας είναι μεγαλύτερη από την αξία της πρωτιάς! Αντί να είμαι πρώτος και καλύτερος προτιμώ να είμαι μαζί με τους άλλους.

     Υπομονή

● Κάνω υπομονή στις δυσκολίες της ζωής. Δε χρειάζεται να έχω πάντα την «αμοιβή» τώρα. Η ζωή δεν είναι fast food!
● Έχω υπομονή στις ουρές, στην κίνηση κτλ. Ποτέ δεν ξεσπώ τον εκνευρισμό μου στους άλλους. Έχω υπομονή, όταν οι άλλοι ανταποκρίνονται πιο αργά από όσο θα ήθελα.
● Η προσπάθεια έχει τη δική της αξία, ακόμη κι αν δεν έρθει το αποτέλεσμα που επιθυμώ. Μαθαίνω μέσα από τις εμπειρίες μου.
● Ζω το τώρα, όχι την προσδοκία!

ΚΕΙΜΕΝΟ: Βικτωρία Πρεκατέ

Αναδημοσίευση:  http://hamomilaki.blogspot.gr

Ο θάνατος της Κοινής Λογικής

Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης,της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:

-Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι,

-Γιατί το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι,

-Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και

-Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.

Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές (μη ξοδεύετε περισσότερα απ' αυτά που κερδίζετε) και αξιόπιστες στρατηγικές (υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες κι όχι τα παιδιά).

Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν την κατάστασή της.

Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων παιδιών τους.

Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ' ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.

Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.

Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.

Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι ανταμείφθηκε άμεσα μ' έναν τεράστιο διακανονισμό.

Πριν από το θάνατο της Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και της Εμπιστοσύνης, της συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.

Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:

-Ξέρω τα Δικαιώματά μου

-Το Θέλω τώρα

-Κάποιος άλλος φταίει

-Είμαι θύμα

Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε. Αν τη θυμάστε ακόμα, προωθήστε το. Αν όχι, συνταχθείτε με την πλειοψηφία και μην κάνετε τίποτα.

 

(Το παραπάνω κείμενο είναι από αυτά που μου έχουν στείλει φίλοι με e-mail)

Το μυστικό σημείωμα του Θεού....

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... 

Αλκυόνη Παπαδάκη: Σα χειμωνιάτικη λιακάδα 

(Ευχαριστώ την Γεωργία Τ. από την διαδικτυακή μας παρέα.Το βίντεο που μοιράστηκε μαζί μας αποτέλεσε την αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση)