Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

"Σε βλέπω, με ακούς;" Της Filma 3 films σε σκηνοθεσία/μοντάζ Θοδωρή Αδάμου



Ακολουθεί απόσπασμα από την ηλεκτρονική έκδοση της Ελευθεροτυπίας, σχετικά με την ταινία (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=135521)

"...Αρχής γενομένης από σήμερα η σελίδα δίνει τον λόγο σε έλληνες δημιουργούς που έχουν καταπιαστεί με θέματα αναπηρίας. Συστήνουν οι ίδιοι το έργο τους, αναλύουν οι ίδιοι την προσέγγισή τους, το σκεπτικό, την μεθοδολογία και τους προβληματισμούς τους. Ξεκινάμε από το ντοκιμαντέρ “Σε βλέπω, με ακούς;” της Filma 3 films σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αδάμου που γυρίστηκε στην Θεσσαλoνίκη το Νοέμβρη 2008, προεβλήθη στο φεστιβάλ της Νάουσας πέρσι και φέτος θα παρουσιαστεί στο φεστιβάλ της Πάτρας. Η σελίδα πλέον είναι ανοικτή σε δημιουργούς που έχουν ασχοληθεί με την θεματική της αναπηρίας για να αυτοσυστηθούν.

Οι γραμμές που ακολουθούν είναι γραμμένες από την Filma 3 films και συστήνουν το ντοκιμαντέρ “Σε βλέπω, με ακούς;”

Λίγα λόγια: Το "Σε βλέπω, με ακούς;" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κοινωνικό δράμα. Ένας καθρέφτης της πραγματικότητας, όχι της πλειοψηφίας, αλλά τουλάχιστον μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων που καθημερινά είναι αναγκασμένοι να την αντιμετωπίζουν. Δύο αδέρφια με αναπηρία, ένας κουφός και ένας τυφλός, βιώνουν στην καθημερινότητα τους την αποστροφή, την απόρριψη αλλά και την καλοσύνη των συνανθρώπων τους. Το δέσιμο των δυο αδερφών, η συμπαράσταση του ενός προς στον άλλον, οι καταστάσεις που βιώνουν και η εκάστοτε αντιμετώπισή τους από την υπόλοιπη κοινωνία, αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της μικρού μήκους ταινίας.

Η ιδέα: Στον κινηματογράφο, όπως και στην ίδια την ζωή, η αρχική ιδέα ανακαλύπτεται, επεξεργάζεται, βιώνεται, μεταμορφώνεται, συμβιβάζεται και τέλος πραγματώνεται σε έργο. Το σενάριο και η αρχική ιδέα του "Σε βλέπω, με ακούς;" δεν διαφέρει σε τίποτα. Ψάξαμε, βιώσαμε, έστω και αν πλαστογραφήσαμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, ρωτήσαμε, μάθαμε, κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας, για να νιώσουμε όσο πιο κοντά γινόταν μια τέτοια κατάσταση. Κι αυτό γιατί, το δυσκολότερο, μα ταυτόχρονα κατά την γνώμη μας και πιο αληθινό εγχείρημα, θα ήταν να γραφτεί κάτι που σαν κέντρο του θα είχε το ίδιο το άτομο που βιώνει την αναπηρία, παρά να περιστρέφεται γύρω από την έννοια αυτή αόριστα. Ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύουμε ότι όλοι εμείς, που δεν βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση, αρκούμαστε να μελετάμε, να αγγίζουμε, να καταλαβαίνουμε το πρόβλημα επιφανειακά. Προσπαθήσαμε λοιπόν να δώσουμε την ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο, που θα δει την ταινία αυτή, να βιώσει την ιστορία όσο γίνεται πιο άμεσα. Να βιώσει, έστω όσα μπορέσαμε να του παρουσιάσουμε, μερικά τυχαία παραδείγματα από την καθημερινότητα ανθρώπων με αναπηρία και να μην καταλάβει απλά την έννοια σαν έννοια, αλλά αν μπορέσει, να νιώσει όπως ίσως ένιωσαν και τα δυο αδέρφια - οι δύο χαρακτήρες.

Η εκτέλεση: Το σενάριο περιέχει χαρακτηριστικά που σμιλεύτηκαν έτσι ώστε να αποδοθεί όσο το δυνατόν πιο καθαρά η αρχική μας ιδέα που εξηγήσαμε παραπάνω. Τα δυο αδέρφια με αναπηρία συμβολίζουν μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα. Η ομοιότητα των δυο αδερφών, το ότι είναι δίδυμοι, συμβολίζει την πεποίθηση της κοινωνίας ότι τα άτομα με αναπηρία είναι μέλη της ίδιας κοινωνικής ομάδας ασχέτως με την αναπηρία τους. Τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά στην ιστορία μας, τέθηκαν όχι σαν μέτρο σύγκρισης καταστάσεων, αλλά σαν απεικόνιση της πραγματικότητας που άλλοτε δείχνει κατανόηση, άλλοτε αποστροφή. Υπάρχουν κι άλλες μικρές πτυχές στην ιστορία και μερικά άλλα πιο έμμεσα χαρακτηριστικά, όπως το κοινωνικό status των ανθρώπων, διαφορετικά σε κάθε περίσταση, που βοηθάνε να απεικονισθεί ένα πιο γενικευμένο κοινωνικό σύνολο. Τα πολλά υποκειμενικά πλάνα, αυτά που βλέπουν τα δυο αδέρφια μέσα από τα μάτια τους, αν και ρίσκα κινηματογραφικά, είναι προσπάθειες να ταυτιστεί ο θεατής με τους ρόλους αυτούς όσο γίνεται περισσότερο. Όπως προείπαμε, το εγχείρημα αυτό βασίστηκε στην προσπάθειά μας να απεικονίσουμε την κεντρικής μας ιδέα. Ακόμα και ο τίτλος της ταινίας, αν και "αντικινηματογραφικός", προσβλέπει στην αμεσότητα.

Επίλογος: Στο "Σε βλέπω, με ακούς;", αν και η πρώτη μας οργανωμένη κινηματογραφική απόπειρα, προσπαθήσαμε να μη θυσιάσουμε την ιδέα μας ή να μην υποτιμήσουμε τα ιδανικά μας, για χάρη της ακέραιης κινηματογραφικής καλαισθησίας. Για εμάς το "στοίχημα" ήταν να αναδείξουμε το θέμα κινηματογραφικά και όχι να αναδείξουμε τις κινηματογραφικές μας ικανότητες στηριζόμενοι στο θέμα. Τέλος, αυτό που κρατάμε, εκτός από τις εμπειρίες και τα πολλά θετικά ή αρνητικά σχόλια, είναι η φράση ενός πατέρα που επικοινώνησε μαζί μας συγκινημένος και μας είπε ότι βλέποντας αυτήν την ταινία ένιωσε, για πρώτη φορά, όπως ακριβώς ο γιος του, που αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο πρόβλημα."

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=135521

2 σχόλια:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...