«Αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι, ας ανάψει ο καθένας το κεράκι του»

Ο Πάτερ Αντώνιος, επικεφαλής της οργάνωσης «Κιβωτός του Κόσμου», εξηγεί πώς αντιμετωπίζει τον ρατσισμό στην καθημερινότητα.
«Η μητέρα μου φορά τη μαντήλα. Κι είχαν πάει να της επιτεθούν οι ακροδεξιοί, μια μέρα στη λαϊκή, με πολύ κόσμο. Της ζητούσαν τα χαρτιά της κι ευτυχώς τους έδιωξε η θεία μου, που δεν φορά μαντίλι και ξέρει καλά τα ελληνικά» διηγείται η 15χρονη Ντίμα που κατάγεται από τη Συρία. «Εγώ έχω γεννηθεί εδώ. Κάποια μέλη της Χρυσής Αυγής, όμως, είχαν έρθει και σε “μένα, επειδή με είδαν σκουρόχρωμη, να μου ζητήσουν το ίδιο πράγμα. Επειδή όμως δεν έχω προφορά κι ήμουν με άλλα κορίτσια από την Ελλάδα, παραξενεύτηκαν. Μας είπαν να τους το πούμε, αν δούμε κάποιον από ξένη χώρα, κι έφυγαν».
«Οι δικοί μου γονείς ήταν Χριστιανοί του Ιράκ. Περπάταγαν επί 15 μέρες για να φτάσουν στην Ελλάδα, λόγω του πολέμου, πριν από 22 χρόνια» αναφέρει η Σοφία. «Εγώ έχω γεννηθεί εδώ κι έχω βιώσει το ρατσισμό – τόσο προσωπικά, όσο και μέσω της οικογένειάς μου. Ό,τι μου έλεγαν με πείραζε πολύ. Τώρα, προσπαθώ να βοηθήσω παιδιά, που έρχονται κλαίγοντας και μου λένε: “o τάδε με είπε μαύρη” λόγου χάρη. Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι αυτό που συνέβη δεν ήταν χαρακτηριστικό και πως μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά οι άνθρωποι με διαφορετική θρησκεία, πολιτισμό ή καταγωγή», συμπληρώνει η 21χρονη φοιτήτρια νοσηλευτικής.
Μαζί με εκατοντάδες άλλα παιδιά, τα δύο κορίτσια συναντήθηκαν μέσα στην «Κιβωτό του Κόσμου» – μια οργάνωση που οφείλει το όνομά της στο ότι επιχειρεί να προσφέρει ασφάλεια σε ανθρώπους από ολόκληρη την υφήλιο. Σχεδόν το 50% των ανθρώπων που βοηθά είναι μετανάστες και πρόσφυγες. Γεγονός, που παλαιότερα την είχε στοχοποιήσει. «Στο παλιό κτήριο της οργάνωσης, μας είχαν σπάσει πολλές φορές τα τζάμια. Ερχόμασταν τα πρωινά και βλέπαμε όλοι τη τζαμαρία μας σπασμένη από πέτρες. Μας φώναζαν ότι βοηθάμε μόνο τους ξένους – αν και η πόρτα μας είναι ανοιχτή για όλους», αναφέρει ο Πάτερ Αντώνιος, που βρίσκεται στο τιμόνι της «Κιβωτού». «Γραμμή μας είναι ότι δεν ξεχωρίζουμε κανένα άνθρωπο. Αυτός που θα χτυπήσει την πόρτα είναι ο ίδιος ο Χριστός, όπως γράφει το Ευαγγέλιο, τον εξυπηρετούμε και του δίνουμε τις ίδιες υπηρεσίες που παρέχουμε σε όλους».
Ιστορίες παρενόχλησης παιδιών από ακροδεξιές και ρατσιστικές ομάδες φτάνουν συχνά στα αυτιά του, όπως λέει. «Για παράδειγμα, ένα παιδί από την Ουγκάντα που έμενε στην πλατεία Αμερικής κι ερχόταν εδώ, στον Κολωνό, με τα πόδια, γρονθοκοπήθηκε τρεις φορές». Όμως τα περιστατικά αυτά, η οργάνωση δεν τα αφήνει να πέσουν κάτω. «Πλέον, υπάρχει μεγαλύτερη θρασύτητα» σημειώνει ο Πάτερ Αντώνιος. «Αλλά εμείς με θάρρος αντιμετωπίζουμε το κάθε περιστατικό, πηγαίνοντας στην αστυνομία και απαιτώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη. Έχουμε συνεργασία με τον δικηγορικό σύλλογο, αλλά κι εθελοντές δικηγόρους».
Ως άνθρωπος της εκκλησίας, ο Πάτερ Αντώνιος χαρακτηρίζει τα ρατσιστικά φαινόμενα αντιεκκλησιαστικά και αντιχριστιανικά. «Δεν έχουν καμία σχέση με τη χριστιανική μας παράδοση, ούτε καν και με την παράδοσή μας ως Έλληνες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντιχριστιανική πράξη από το να διαχωρίσεις τις φυλές» υπογραμμίζει. Όπως θυμίζει συχνά στα παιδιά της «Κιβωτού», και οι δικοί του παππούδες ήταν πρόσφυγες, που τους έλεγαν «πρόσφηγκες» όταν ήρθαν στην Ελλάδα – «σφήγκες που ήρθαν να φάνε το βιός μας».
Για τον Πάτερ Αντώνιο, το μεγαλύτερο συστατικό του ρατσισμού είναι ο φόβος. «Γιατί φοβάμαι τον ξένο; Γιατί δεν τον γνωρίζω. Αν τον πλησιάσω, θα δω ότι έχει και αυτός τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους πόνους. Το ίδιο πονάει η μάνα εδώ, το ίδιο κι οπουδήποτε αλλού. Οπότε, εμείς μαθαίνουμε τα παιδιά να αγαπάνε και να μη φοβούνται. Ο φόβος είναι μεγάλος κατακτητής. Πριν δώσεις τον πόλεμο, τον έχεις χάσει με το φόβο».
Τι άλλο, όμως, μπορεί να κάνει ο καθένας μας, εκτός απ’ το να σταματήσει να φοβάται; «Αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι, να ανάψει ο καθένας το κεράκι του. Αυτό που λέω στα παιδιά είναι να φέρονται σωστά, να πηγαίνουν στο σχολείο και να μεταφέρουν την εμπειρία τους προς τα έξω. Κι αυτό που μπορεί να κάνει κάθε άλλος είναι να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του ως αδερφούς και όχι ως εχθρούς. Δεν μπορεί να λες ότι αγαπάς το Θεό από τη στιγμή που δεν σέβεσαι την εικόνα του Θεού. Η αγάπη μας για το Θεό, περνάει μέσα από τους συνανθρώπους μας».
Πηγή φωτογραφιών: lifo.gr, freeimages.co.uk

Αναδημοσίευση: http://www.unhcr.gr/1againstracism