Το ραγισμένο δοχείο (Κινέζικος μύθος)

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου

στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία

κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό

ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα

μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους

ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα

όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς

διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη

στάθμη του νερού εώς τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα

χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο

ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που

εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον

οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν

δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά

απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή

και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου

ζητήσω συγγνώμη!" 

"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"

"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω

της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: 

"Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι

υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη

μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την

εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και

εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα

τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα

τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Σε αυτή την ιστορία ξεχωρίζει κυρίως η στάση της γυναίκας απέναντι στην ατέλεια....Γιατί;Γιατί θα μπορούσε να πετάξει το δοχείο, αφού ως σπασμένο της ήταν πια ...άχρηστο!!!Όμως δεν το έκανε!!!Βρήκε τον τρόπο, γιατί είχε τη θέληση, να μετατρέψει την ατέλεια του δοχείου σε κάτι δημιουργικό.Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτην την "ατέλειά " του γία κάποιον σκοπό, και τα κατάφερε.

Αλήθεια, πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι μας θεωρούσαμε ως δεδομένο αυτο που έκανε η γυναίκα της ιστορίας μας; 

Εμείς???Θα πετάξουμε τα "ραγισμένα δοχεία" που υπάρχουν γύρω μας?Θα τα κλείσουμε κάπου επειδή μεταφέρουν μόνο το μισό νερό???

Ή μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας (και την καρδιά μας) και να αναγνωρίσουμε πως υπάρχουν χιλιάδες τρόποι τα "δοχεία" αυτά να προσφέρουν...???