Ινδουισμός

• Είναι το σύνολο των θρησκευτικών παραδόσεων της Ινδίας.
•  Δεν υπάρχει συγκεκριμένος ιδρυτής.Η «Αιώνια Θρησκεία» (Σανατάνα Ντάρμα) δεν έχει ιδρυτή, ούτε υπάρχει συγκεκριμένο πρόσωπο-σωτήρας
•  Δεν μπορεί να δοθεί ένας σύντομος και περιεκτικός ορισμός της πολυσύνθετης διδασκαλίας του Ινδουϊσμού.
• Δεν υπάρχει κοινό πιστεύω.
• Ο Ινδουϊσμός είναι κατ΄εξοχήν ελαστικός. Τα πάντα χωρούν και αφομιώνονται.  
• Χωρίς δυσκολία υιοθετεί νέες ή και παρωχημένες αντιλήψεις. Ένας Ινδουϊστής π.χ. μπορεί να λατρεύει ένα Θεό, πολλούς ή κανέναν, προσωπικό ή απρόσωπο.

ΙΣΤΟΡΙΑ  (κάνε κλικ να δεις την ιστορία του Ινδουϊσμού)
Αφετηρία του ο πολιτισμός που ακμάζει στην κοιλάδα  του Ινδού ποταμού.(3.000-1500 π.Χ.)
Λατρεύεται το θείο ως γενεσιουργός δύναμη που παράγει τη ζωή.
Με την εγκατάσταση των Αρίων (1500 π.Χ.), έχουμε σύνθεση των δύο πολιτισμών που μας οδηγούν στην Βεδική θρησκεία


ΠΗΓΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ

Αποτελούν τα αρχαιότερα κείμενα της οικογένειας των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, οι Βέδες (=γνώση)
Θεοί ήταν ο Ουρανός,ο Ήλιος, η Φωτιά, ο Θεός της γονιμότητας, της Βροχής κ.α. 
Βασικό χαρακτηριστικό της λατρείας αποτελούν οι θυσίες


ΚΟΙΝΩΝΙΑ


Χωρίζεται σε τέσσερις κάστες (τάξεις)
1. Βραχμάνοι (ιερείς)
2. Πολεμιστές - αριστοκράτες (Ξαντρίγιας)
3. Καλλιεργητές (Βαϊσιας)
4. Χειρώνακτες - δούλοι.(Σούντρας)
 Οι εκτός varna ομάδες, ονομάστηκαν από τον Γκάντι ως Χαριτζάνς( παιδιά του Θεού) για τους εαυτούς τους νταλίτ( στιγματισμένοι).


Παράλληλα με τον πολυθεϊσμό απαντά επίσης η ιδέα για μια παγκόσμια τάξη που συγκροτεί και διέπει το σύμπαν (σύνολο φυσικών νόμων), η οποία ονομάζεται Ντάρμα.
Ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε κάστες υπαγορεύεται από το Ντάρμα, γι΄αυτό η μεταπήδηση από κάποια κάστα σε κάποια άλλη ΔΕΝ επιτρέπεται.
Ντάρμα ονομάζεται επίσης το σύνολο των κανόνων που συνοδεύει κάθε κάστα.
Σήμερα οι βεδικοί θεοί δεν λατρεύονται - χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, τίποτα απόλυτο δεν υπάρχει στον Ινδουϊσμό- το Ντάρμα όμως και οι κάστες με χιλιάδες υποδιαιρέσεις μέχρι σήμερα διέπουν την κοινωνική ζωή των Ινδών.


Άλλα σπουδαία βιβλία οι Ουπανισάδες (800-500π.Χ.) Εδώ υπάρχει κατα κάποιον τρόπο μια πορεία και σκέψη πιο φιλοσοφική.


Μπράχμαν: Η απόλυτη απρόσωπη πραγματικότητα από την οποία απέρρευσε όλος ο κόσμος γύρω μας, τα πάντα, ακόμη και οι θεοί. Όλα όσα φαίνονται γύρω μας αποτελούν το εξωτερικό μέρος αυτής της θείας απόλυτης πραγματικότητας.


Άτμαν: Η αρχική σημασία της λέξης είναι αναπνοή, ζωή. Επειδή κάθε τι γύρω μας έχει απορρεύσει απο την απόλυτη απρόσωπη πραγματικότητα, μέσα του περιέχει ενα κομμάτι του Μπράχμαν. Το μέρος αυτό του Μπράχμαν λέγεται Άτμαν.


Σαμσάρα: Μετενσάρκωση. Κάθε έμβιο ον δεν ζει μια φορά. Όταν πεθαίνει, κάτι από αυτό, μεταπηδά σε κάποιο άλλο είδος ζωής (φυτό, ζώο, άνθρωπος)


Κάρμα: ο όρος σημαίνει πράξη. Στη συνέχεια στην ινδουϊστική ορολογία, σημαίνει ποσό ενέργειας (θετικής ή αρνητικής) που συσσωρεύει ένα ον καθώς ζει και δρα. Είναι ο νόμος που καθορίζει την επόμενη μετενσάρκωση. (Αν θα είναι σε ενα κατώτερο ή ανώτερο είδος ζωής, σε μια ανώτερη τάξη κλπ)


Για τους Ινδουϊστές:

Αξία έχει μόνο το Μπράχμαν. Όλα τα υπόλοιπα που αποτελούν τον εξωτερικό φαινόμενο κόσμο δεν είναι άξια λόγου. Ο κατακερματισμένος αυτός κόσμος αποτελεί μια ψευδαίσθηση. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται Μάγια και αυτό γιατί ο κόσμος γύρω μας αποτελείται από όντα που βρίσκονται σε κατάσταση περιορισμού αλλά και μεταβολής.
Ο άνθρωπος περιορίζεται για παράδειγμα στο να είναι μόνο άνθρωπος συγχρόνως όμως μεταβάλλεται π.χ. γερνάει , αρρωσταίνει, φθείρεται, πεθαίνει.

Το Μπράχμαν όμως είναι άμορφο , απόλυτο, απεριόριστο.

Έτσι λοιπόν η ύπαρξη σε αυτόν τον κόσμο που δεν είναι αληθινός, αυθεντικός (αυθεντικό είναι μόνο το Μπράχμαν) είναι οδύνη, πόνος. Ο άνθρωπος λοιπόν ΔΕΝ πρέπει να προσκολλάται σε αυτόν τον κόσμο. Όσο στρέφεται κα αποβλέπει σε αυτόν τόσο περισσότερο κάρμα συσσωρεύει. Έτσι το μόνο που πετυχαίνει είναι να μετενσαρκώνεται όλο και περισσότερες φορές, να υπάρχει δηλαδή για μεγαλύτερο διάστημα και άρα να πονάει.

Ο άνθρωπος λοιπόν, θα πρέπει να αποπροσκολλήσει το νου του από το γύρω κόσμο.

Η μόνη αξία είναι μέσα του. Στο κομμάτι του Μπράχμαν που λέγεται Άτμαν. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα παράγει κάρμα και άρα θα σταματήσει τον επώδυνο κύκλο της Σαμσάρα. Θα ενωθεί με την υπέρτατη αρχή, το Μπράχμαν. Θα χαθεί μέσα στον ωκεανό του Μπράχμαν όπως χάνεται μια σταγόνα νερό και θα πετύχει τη λύτρωση (Μούκτι ή Μόξα)
Η διαδικασία αυτή της απόσυρσης του νου από τον κόσμο και η στροφή προς το Άτμαν ονομάζεται γιόγκα.

Η γιόγκα αυτού του είδους, γιόγκα της γνώσης είναι ο τρόπος του πώς θα πεθάνει κανείς και όχι του πώς θα ζήσει καλύτερα (χωρίς άγχος, με γαλήνη κλπ.)
Βλέπουμε ότι ο Ινδός δεν ενδιαφέρεται για τα επιμέρους ή για τον μάταιο αυτό κόσμο, αλλά για το Όλον, το Ένα (ολιστική-ενιστική θρησκεία)
Βλέπουμε επίσης ότι δεν τον ενδιαφέρει η αλλαγή, η καλυτερευση, η ανακαίνιση του κόσμου αλλά η φυγή από αυτόν.
Φυσικά όμως δεν κάνουν όλοι οι Ινδοί γιόγκα και μάλιστα αυτής της κατηγορίας.
Πολλοί προσκολλώνται- αφοσιώνονται σε μια θεότητα του Βισνού, ή του Σίβα ή σε άλλες θεότητες και προσπαθούν με την αγάπη τους σε αυτούς τους θεούς να ενωθούν με αυτούς.
Άλλος τρόπος σωτηρίας με αργότερους όμως ρυθμούς  είναι η προσπάθεια τήρησης των νόμων της κάστας. Έτσι μετενσαρκώνεται κάθε φορά σε καλύτερες μορφές ζωής (αφού εκπληρώνει το κάρμα του) και κάποτε φτάνει και αυτός στη μόξα.

                                                                                                                  Επιμέλεια: Αθανασίου Ελένη