Πάνω σ' έναν ξένο στίχο: Ταξιδεύοντας στην Μεγάλη Τετάρτη με την ποίηση του Γ. Σεφέρη

 

Τη φλόγα τη γιατρεύει η φλόγα όχι με των στιγμών το στάλαγμα αλλά μια λάμψη, μονομιάς ^.  όπως ο πόθος που έσμιξε τον άλλο πόθο κι απόμειναν καθηλωμένοι ή  όπως ρυθμός της μουσικής που μένει εκεί στο κέντρο σαν άγαλμα αμετάθετος («Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα»)

Η ζωή είναι έρωτας. Οι πολλοί ξέρουμε τον έρωτα για το πρόσωπο. Για το σώμα. Για την ευχαρίστηση που δίνουμε και παίρνουμε. Ο άνθρωπος όμως πλάστηκε για τον έρωτα του ανέφικτου. Του απόλυτου. Αυτού που υπερβαίνει την δύναμή του. Και στον ανθρώπινο έρωτα υπάρχει η υπόσχεση του ανέφικτου. Της υπέρβασης της μοναξιάς και της πληρωτικής κοινωνίας. Της δημιουργίας που βγαίνει από τη συγχώρεση. Της ανοχής και του φορτώματος του σταυρού που είναι ο Άλλος. Όμως, όσο κι αν το ανέφικτο μοιάζει να το συλλαμβάνουμε με τη χούφτα μας, τόσο ο χρόνος μας δείχνει ότι λαθεύουμε. Υπάρχει η αγάπη στη συνήθεια. Δεν υπάρχει όμως το απόλυτο Ένα.

Κι ύστερα έρχεται η λύπη. Και η εκζήτηση και πάλι του ανέφικτου. Όμως την φλόγα τη γιατρεύει μόνο η φλόγα. Αυτή της συνάντησης. Της στιγμής που αλλάζει τα πάντα. Της συναίσθησης του όντως προσώπου μας. Και των δακρύων. Του μοιράσματος της καρδιάς και της ζωής. Ακόμη και των αμαρτιών. Στη διάρκεια μιας λάμψης γίνεται πράξη το ανέφικτο. Και κρατά όσο μια λάμψη. Γιατί το ανέφικτο σε συναρπάζει, αλλά δεν μπορεί να σε κρατήσει καθηλωμένο πάνω από μία στιγμή. Είναι η μοίρα του να κινείται.

Μόνο στην κοινωνία μαζί Του όμως το ανέφικτο αποκτά διάρκεια. Γιατί η Αγάπη Του δεν σταματά. Ξεκίνησε προ καταβολής κόσμου. Και ουδέποτε θα τελειώσει. Γιατί πηγάζει από τον Ένα,   Εκείνον που αγαπά τον καθέναν μας. Πιστό κι άπιστο, μορφωμένο και απλό, πρώτο και έσχατο. Αρκεί η αγάπη μας να έχει ένα ίχνος από την δική Του. Μεγαλόπρεπη, γενναιόδωρη, συγχωρητική. Και πάνω απ’  όλα, ταπεινή. 
Πηγή/Αναδημοσίευση: http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2014/04/4.html