Μια μέρα, ένας δερβίσης πήγε σε ένα μικρό χωριό. Καθώς στεκόταν στη πλατεία του χωριού φώναξε δυνατά: “Ω , κάτοικοι αυτού του χωριού! Θέλει κανείς να ακούσει τρία γνωμικά και να μου χαρίσει το σπίτι του για αντάλλαγμα;”
Ό κόσμος εμβρόντητος γύρισε να τον κοιτάξει. Άλλοι γελούσαν και άλλοι τον κορόιδευαν.
Μέσα από το πλήθος όμως εμφανίστηκε ένας κάτοικος του χωριού και είπε στον Δερβίση
“Έλα στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσω”
“Έλα στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσω”
Καθώς έμπαιναν στο σπίτι ο χωριάτης είπε “αυτό το σπίτι είναι όλη μου η περιουσία, αλλά
θα σου το δώσω αρκεί να μου πεις τα τρία γνωμικά”
Το βράδυ, αφού είχαν φάει, ο Δερβίσης είπε:
“Το πρώτο γνωμικό είναι: Ο μεγαλύτερος πλούτος και η μεγαλύτερη δύναμη είναι να αποκτήσει κανείς εγκράτεια”
“Το δεύτερο είναι: Καμία ευτυχία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η γαλήνη του πνεύματος”
“Και το τρίτο είναι: Η έννοια που ρυθμίζει τη ζωή μας είναι η… επιείκια”
“Το πρώτο γνωμικό είναι: Ο μεγαλύτερος πλούτος και η μεγαλύτερη δύναμη είναι να αποκτήσει κανείς εγκράτεια”
“Το δεύτερο είναι: Καμία ευτυχία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η γαλήνη του πνεύματος”
“Και το τρίτο είναι: Η έννοια που ρυθμίζει τη ζωή μας είναι η… επιείκια”
Τα λόγια αυτά καρφώθηκαν σαν βέλη στην καρδιά του χωριάτη…
Σιωπηρός, έτεινε το χέρι με τα κλειδιά του σπιτιού του.
“Δεν θέλω το σπίτι σου, ήθελα απλά να βρω κάποιον που ήταν έτοιμος να δώσει το σπίτι του για να ακούσει αυτά τα γνωμικά”, είπε ο δερβίσης.
Πριν προλάβει να απαντήσει ο χωριάτης, ο δερβίσης άνοιξε τη πόρτα και έφυγε…
Πριν προλάβει να απαντήσει ο χωριάτης, ο δερβίσης άνοιξε τη πόρτα και έφυγε…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.