Έτσι πεθαίνει ένας Θεός

Χριστέ μου, δεν απορώ που για μένα θυσιάστηκες, ίσως το έκανα κι εγώ για κείνη που αγαπώ. Απορώ μονάχα, Θεός Εσύ, γιατί με αγάπησες;

Έσβησε με τα χέρια ανοικτά

μια αγκαλιά που χώρεσε όλον τον κόσμο
ακόμα κι εκείνους που Τον είχαν σταυρώσει
πολύ περισσότερο εκείνους.
Περιττά τα καρφιά που τρύπησαν τους καρπούς
κι αν έλειπαν σίγουρα θα έμενε εκεί πάνω
πρώτη φορά κοιτάζοντας τους άλλους αφ’ υψηλού.
Έτσι κι αλλιώς τους πνευματικούς Του καρπούς
τίποτα πια δεν μπορούσε να τους καθηλώσει.

Μια λόγχη που τρυπώντας το πλευρό
άφησε ν' αναβλύσει κάτι που 'μοιαζε νερό
μα σίγουρα θα 'ταν μύρο ανόθευτο
για να πιστέψουν όλοι πως είχε πεθάνει.
Κι έπρεπε να πεθάνει για να πιστέψουν οι νεκροί.
Μα οι ζωντανοί πιο δύσπιστοι θέλαν να δουν
σημάδια από τους ήλους πάνω στο κορμί
για να πειστούν πως είχε αναστηθεί.
Έπρεπε να αναστηθεί για να πιστέψουν.

Κι όμως, στο δικό μου φτωχό μυαλό
μεγαλύτερο θαύμα απ’ την ανάσταση
φαντάζει να πεθαίνει ένας Θεός…


Υ.Γ.

"Τετέλεσται!" , κι ήταν σα να ‘λεγε όλα αρχίζουν. Ν. Καζαντζάκης, Ο τελευταίος πειρασμός

Πηγή