Εκκλησία και μεταμόσχευση

Η μεταμόσχευση δεν είναι κάτι που η εκκλησία πρέπει ή δεν πρέπει να επιτρέψει, άλλα κάτι που θα μπορούσε να ευλογήσει.
Η εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τις μεταμοσχεύσεις να διακρίνει ένα θαυμάσιο πεδίο ποιμαντικής αγωγής των πιστών της, η οποία δεν θα είναι προσανατολισμένη στο ότι κάποιος βιολογικά θα ζήσει λίγο παραπάνω, γιατί ύστερα από λίγο ούτως ή άλλως και αυτός θα πεθάνει, αλλά στο ότι η αγάπη κάποιου συνανθρώπου του δεν θα του επιτρέψει να πεθάνει "τώρα".
Ο δότης προσφέρει μόσχευμα που σε λίγο θα πεθάνει -δεν γίνεται αλλιώς.
Δίνει όμως και αγάπη, ενδιαφέρον, έκφραση συναλληλίας, και αισθήματα αυτοπροσφοράς, που όχι μόνο ποτέ δεν πεθαίνουν, αλλά και αιώνια τον συνοδεύουν.
Γι' αυτό, ενώ προσφέρει, δεν στερείται, χαρίζει όργανα, άλλα δέχεται ζωή.
Αυτό το φρόνιμα και η διάθεση της αυτοπροσφοράς αποτελεί τον πνευματικό άξονα της ηθικής της εκκλησίας στο θέμα των μεταμοσχεύσεων.
Με βάση αυτό, θα μπορούσε να προσεγγίσει το θέμα των μεταμοσχεύσεων ως ευκαιρία μετάγγισης πνευματικού ήθους στην κοινωνία.
Η Εκκλησία, ούτε την αλήθεια θυσιάζει, ούτε το πρόσωπο υποδουλώνει.
Ενώ επικροτεί και προτιμά κάθε ιδέα αυτοπροσφοράς, αν σε κάποιον η δωρεά οργάνου δεν τον οικοδομεί, τον αποτρέπει -αν τον ωφελεί, τον προτρέπει.
Αυτή είναι η προστασία του προσώπου.
Το πνεύμα της δεν υποτάσσεται στην ανάγκη των μεταμοσχεύσεων, άλλα υπηρετεί το σεβασμό του προσώπου.
Κυρίως του προσώπου ως δότη! 

 Μητρ. Νικόλαος Χατζηνικολάου

Απο το βιβλίο του Μητροπολίτη: "Ελεύθεροι απο το γονιδίωμα" (σελ.343)