Ενός λεπτου στιγμή..

Απόσπασμα από το  βιβλίο «Ο Κινέζος, ο Θεός, κι η Μοναξιά». Σελ.118, Εκδόσεις Αρμός. 

Ψιθυριστά σχεδόν για να μην χαλάσω την ιερότητα της στιγμής μουρμούρισα με δέος,

– Όσοι δεν ξύπνησαν ένα πρωί, την ώρα της αυγής, την στιγμή που γλυκοχαράζει, όχι απλά για να πάνε σε κάποια δουλειά αλλά για βιώσουν την αλήθεια, την ομορφιά, την δύναμη της ζωής, έχουν χάσει ίσως μια από τις σημαντικότερες πνευματικές εμπειρίες της ζωής τους. Την στιγμή εκείνη, τα δεύτερα του δευτερολέπτου που εναλλάσσεται το σκοτάδι της νύκτας με το πρώτο φως του ήλιου, την ώρα που αλλάζει η σκυτάλη του σύμπαντος και της ζωής, γίνεται μια μικρή, ιδιαίτερη, αδιόρατη στους μη έμπειρους σιγαλιά. Τα πάντα, ο άνεμος, το φεγγάρι, ο ήλιος, το φως, το σκοτάδι, τα άστρα, οι πλανήτες, τα ζώα, για μια στιγμούλα, τόση δα στιγμούλα, ησυχάζουν. Αργούν. Λες και κρατούν ενός λεπτού σιγή μπροστά στο Θαύμα, στο μυστήριο που ονομάζεται ζωή.

Έκανε φοβερό κρύο. Αλλά δεν μας ένοιαζε. Τίποτε δεν μπορούσε τουλάχιστον εκείνη την στιγμή να υπάρξει ως αντάλλαγμα. Άλλωστε για την στιγμή ζούμε. Η μόνη περιουσία του ανθρώπου. Γύρισα και κοίταξα τον Μπάμπη. Είχε δακρύσει. Είχε χαθεί στην σιωπή του μυστηρίου.

– Φίλε, κάθε μέρα στη σχολή μάς μιλάνε για τον Θεό. Αλλά αυτήν την κατάνυξη ποτέ δεν την έζησα. Κάθε μέρα μάς βάζουν να διαβάζουμε δεκάδες σελίδες από βιβλία που γράφουν για τον Θεό. Μας εξαναγκάζουν να κάνουμε προσευχές, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η προσευχή είναι δίψα κοινωνίας και όχι υποβολή. Όμως πίστεψέ με ποτέ, μα ποτέ, δεν βίωσα τέτοια εμπειρία. Κουράστηκα, αδελφέ μου, μέσα στα μη και τα πρέπει. Μας έκρυψαν από την αλήθεια και τις ομορφιές της ζωής. Μας έκλεισαν τις πόρτες, τα παράθυρα, μα κυρίως χειμώνιασαν τις καρδιές μας γεμίζοντάς τις με ψύχος δριμύ. Ενοχές, τύψεις, νόμους, κανόνες, απουσία χαράς. Η ζωή όμως δεν φυλακίζεται. Οταν το επιχειρήσεις τότε αυτή γυρνά πίσω χρόνια μετά να πάρει τα δανεικά της. Στο κλουβί, στην γυάλα, Θεό δεν συναντάς. Ο Θεός είναι ζωή και τον συναντάς μονάχα όταν ζεις.

Πηγή