Πώς καταντήσαμε έτσι....;

Έβλεπα μια διαφήμιση για ασφάλεια στα παράθυρα και τις πόρτες των σπιτιών μας....
Κι αμέσως μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου: σπίτια φυλακές!!!
Εντελώς φυλακισμένοι , μέσα στο σπίτι μας για να κερδίσουμε την αίσθηση της ασφάλειας....
Και θυμήθηκα.....χρόνια πριν....παιδάκι ακόμη....στο σπίτι στο χωριό
Ανοιχτά παράθυρα το βράδυ -τα καλοκαίρια που είχε αφόρητη ζέστη- και η πόρτα πάντα ορθάνοιχτη!!!!
Και κανείς μας δεν αισθανόταν φόβο.
Και το κλειδί μας ήταν πάντα πάνω στην πόρτα...
Και κανείς μας δεν αισθανόταν φόβο.
Κι αυτό ....κάποια στιγμή...άλλαξε!!!
Αρχίσαμε να κλειδώνουμε το σπίτι. Η πόρτα πάντα κλείδωνε τα βράδια!!Και τα παράθυρα κλείνανε οπωσδήποτε τη νύχτα (ακόμη και τα καλοκαίρια κι ας σκάγαμε από τη ζέστη!!!)
Και κανείς μας δεν αισθανόταν ασφάλεια....
Και σιγά σιγά......αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για πόρτες και παράθυρα ασφαλείας!!!
Και βάλαμε πόρτες ασφαλείες που κλειδώνουν και πάνω και κάτω και μποστά και πίσω...
Και κανείς μας δεν αισθανόταν ασφάλεια...
Και τώρα?
Τώρα προχωρήσαμε ακόμη περισσότερο:
Πόρτες και παράθυρα ώστε το σπίτι να μοιάζει με οχυρό.......
Και σύρτες όπως αυτοί στα κάστρα που βλέπουμε στις ταινίες...
Και διπλά και τριπλά κλειδιά...
Και σίδερα.....και κάγκελα!!!!
Και αναρωτιέμαι:
Όσοι έχουν φτιάξει σπίτια οχυρά.......αισθάνονται τελικά.....ασφάλεια????
Γιατί? Τι χάσαμε και φοβόμαστε τα πάντα?
Πότε φτάσαμε να φτιάχνουμε σπίτια φυλακές...????
Τι δεν κάναμε σωστά....?
Μήπως χάσαμε την ανθρωπιά μας? Και φοβόμαστε πως έχει χαθεί η ανθρωπιά όλων....?
Και νομίζουμε πως όσο πιο κλειδωμένοι.....τόσο πιο ασφαλείς...???

Αθανασίου Ελένη