Ζούσε κάποτε σε μια σπηλιά ,πολύ ψηλά σε ένα βουνό, ένας γέρος ερημίτης που άλλοι λέγανε πως είναι σοφός, άλλοι άγιος και άλλοι... τρελός!!! Έχουν περάσει τόσα χρόνια που τώρα πια κανείς δεν ξέρει...
Πάντως, λένε πως πολλοί ερχόντουσαν από μακριά να τον γνωρίσουνε, να τον ακούσουνε και να τον συμβουλευτούνε.
Και λένε πως μια μέρα, ένα νεαρό ζευγάρι που ετοιμαζότανε να παντρευτεί σκαρφάλωσε σε κείνο το βουνό, βρήκε το γέρο ερημίτη και του ζήτησε μια συμβουλή για το πώς να ζήσουνε μαζί, για πάντα ευτυχισμένοι κι αγαπημένοι. Κι ο γέροντας τους αποκρίθηκε:
- Το για πάντα είναι πολύς καιρός. Όμως θα σας δώσω δυο συμβουλές, μια για τον καθένα σας.
Και πρώτα είπε στο αγόρι που θα γινότανε γαμπρός:
-Παιδί μου, να είσαι ελεύθερος σαν αετός. Όμως κάθε πρωί που θα ξυπνάς, η πρώτη σου σκέψη θα είναι η γυναίκα σου. Να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να κάνεις για να την ευχαριστήσεις. Και το μεσημέρι ό,τι κι αν κάνεις δεν θα σταματήσεις να σκέφτεσαι πώς θα την ευχαριστήσεις, πώς θα τη βοηθήσεις, πώς θα την ξαφνιάσεις, πώς θα της προσφέρεις, πώς θα τη στηρίξεις στα δύσκολα, πως θα μοιραστείς μαζί της όλες τις χαρές. Και το βράδυ που θα νυχτώνει, πριν σβήσεις το φως να κοιμηθείς, η τελευταία σου σκέψη πάλι θα είναι για εκείνη.
Αυτά είπε ο γέρος.
Και το κορίτσι έπεσε στα γόνατα και του φιλούσε τα χέρια.
Τότε ο ερημίτης την κοίταξε στα μάτια και είπε στο κορίτσι που θα γινόταν η νύφη:
-Κορίτσι μου, να είσαι ελεύθερη σαν γερακίνα. Όμως κάθε πρωί που θα ξυπνάς, η πρώτη σου σκέψη θα είναι ο άντρας σου. Να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να κάνεις για να τον ευχαριστήσεις. Και το μεσημέρι ό,τι κι αν κάνεις δεν θα σταματήσεις να σκέφτεσαι πώς θα τον ευχαριστήσεις, πώς θα τον βοηθήσεις, πώς θα τον ξαφνιάσεις, πώς θα του προσφέρεις, πώς θα τον στηρίξεις στα δύσκολα, πως θα μοιραστείς μαζί του όλες τις χαρές. Και το βράδυ που θα νυχτώνει, πριν σβήσεις το φως να κοιμηθείς, η τελευταία σου σκέψη πάλι θα είναι για εκείνον.
Και λένε πως οι δυό τους ζήσανε ευτυχισμένοι μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί το για πάντα είναι πολύς καιρός..... Και ζήσανε μαζί όλες τις πίκρες και τις χαρές της ζωής....γιατί αγαπούσαν ο ένας τον άλλο με όλη τους την καρδιά αλλά δεν έπαυε ο καθένας τους να είναι....ελεύθερος!!!
(Μια διδακτική ιστορία....δανεισμένη απο mail. Ευχαριστώ.....)
Πολύ όμορφο και ενημερωτικό το ιστολόγιο σας κ.Αθανασίου. Αν επιτρέπεται μόνο θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι: Πότε(ποιο σχ. έτος) υπηρετήσατε στο 1ο Γυμνάσιο Αγ.Αναργύρων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα!!!!Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια κ. Παναγιώτη.Ήμουν στο 1ο Γυμνάσιο Αγίων Αναργύρων τη σχολική χρονιά 2010-11 (για 4 μόνο ώρες, συμπλήρωση ωραρίου)
ΑπάντησηΔιαγραφή