Είναι κάτι βράδια που μόνον ένας στεναγμός μας χωρίζει απ’ τον Παράδεισο...

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΛΛΙΓΕΡΗΣ

"Είναι κάτι βράδια που μόνον ένας στεναγμός μας χωρίζει απ’ τον Παράδεισο..."
Μια ανάσα, που κόβεται στο ασημένιο φως της φεγγαρόλουστης νύχτας
Ένας δρόμος που χάνεται στα μάτια του αδελφού που στάθηκε στη μέση της βροχής,
στην άκρη της μοναξιάς
για να απλώσει το χέρι του
για να μη χαθώ.
Ένας στεναγμός χαράς
για τη συνάντηση
για την διάφανη αστραπή των ενωμένων χεριών που θρυμματίζει τις αλυσίδες των φόβων μας
 Ένας στεναγμός ελπίδας
 σαν το άνθος της αμυγδαλιάς που αδιαφορεί για την κρύα ανάσα του χειμωνιάτικου αγέρα.
 Μουσική που χάνεται στο τέλος του δειλινού
 Εγγύτητα που καρπίζει στο έδαφος της καθαρότητας.
 Πατρότητα που σπέρνεται στο καρτέρεμα της επιστροφής
 στους πόνους των διαδοχικών γεννήσεων
 στην αγωνία της ανάπτυξης,
 στο άπλωμα προς το φως, των χεριών.
 καρδιές που κτυπούν με τους παλμούς της αιωνιότητας
 που αιματώνονται από μεγάλες λέξεις, όπως το "ναι", το "όχι", το "μαζί" καθώς λαμπυρίζουν στη ζεστασιά της  λιακάδας του μεσημεριού.
 Νύχτες ήσυχες
 στα σύνορα της οικειότητας,
 ζωή που αγκιστρώνεται στο χαμόγελο των αγοριών και των κοριτσιών.
 στα φώτα της πόλης που σβήνουν
 στην ημέρα που ανατέλλει....

 Πηγή/Αναδημοσίευση:https://plus.google.com/u/0/104826329532848608500/posts