Σχεδιάγραμμα σελ. 36-37 (Η βασιλεία του Μιχαήλ Γ΄ και η αυγή της νέας εποχής)

Ιστορία

Σχεδιάγραμμα σελ. 36-37 (Η βασιλεία του Μιχαήλ Γ΄ και η αυγή της νέας εποχής)

Από την εποχή της βασιλείας του Μιχαήλ Γ΄ (842-867) από το Αμόριο της Φρυγίας (στη Μικρά Ασία) αρχίζει μια σταδιακή ανάπτυξη της δύναμης του Βυζαντίου, η οποία κορυφώθηκε στα χρόνια της Μακεδονικής Δυναστείας (867-1025). Το τέλος της Εικονομαχίας το 843 επέτρεψε στο κράτος να ασχοληθεί περισσότερο με τον κίνδυνο των Αράβων και να περάσει από την άμυνα στην επίθεση. Επίσης έχουμε μια αναγέννηση των αρχαίων γραμμάτων και του πολιτισμού.

1.Η Σχολή της Μαγναύρας

Η ανώτερη σχολή της Μαγνάυρας αποτελεί σταθμό για τη βυζαντινή παιδεία. Ιδρύθηκε από το Βάρδα, θείο του Μιχαήλ Γ΄ και τη διεύθυνσή της ανέλαβε ο Λέων ο Φιλόσοφος ή Μαθηματικός, διάσημος επιστήμονας της εποχής. Στη σχολή διδάσκονταν τα μαθήματα της φιλοσοφίας, της γραμματικής, της γεωμετρίας και της αστρονομίας. Η έντονη πνευματική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε γύρω από τη σχολή οδήγησε στην αναβίωση των αρχαίων γραμμάτων από τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο (μέσα του 10^ου αιώνα) και μετά.

2.Οι αρχαίοι συγγραφείς και ο πατριάρχης Φώτιος

Οι λόγιοι (μορφωμένοι) της εποχής, αλλά και οι μοναχοί, άρχισαν να συλλέγουν, να μελετούν και να αντιγράφουν έργα των αρχαίων Ελλήνων. Ανάμεσα στους λόγιους ξεχωρίζει ο Φώτιος, ο οποίος έγινε και πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. Έγραψε τη Μυριόβιβλο (μια σειρά από 300 μελέτες και περιλήψεις αρχαίων κειμένων), ένα λεξικό, ομιλίες και θεολογικά έργα. Υπό την καθοδήγησή του έγινε ο εκχριστιανισμός των Σλάβων.

3.Αραβικοί πόλεμοι και επική ποίηση

Μέχρι τα μέσα του 9^ου αιώνα οι Άραβες έκαναν ανενόχλητοι επιδρομές στη Μικρά Ασία και έφτασαν να καταλάβουν το ισχυρότερο φρούριό της, το Αμόριο, πατρίδα του Μιχαήλ Γ΄ και της δυναστείας του. Μετά τα μέσα του 9^ου αιώνα οι Βυζαντινοί περνάν στην αντεπίθεση, διασχίζουν τον Ευφράτη και νικούν τον εμίρη (άρχοντα) της Μελιτηνής (863).

Οι πόλεμοι με τους Άραβες και ήρωες που αναδείχτηκαν μέσα από αυτούς τραγουδήθηκαν από περιπλανώμενους στη Μικρά Ασία επικούς ποιητές, οι οποίοι συνέθεταν άσματα (τραγούδια) που υμνούσαν τους Ακρίτες (ακριτικά τραγούδια), δηλαδή τους στρατιώτες που φύλαγαν τα άκρα (σύνορα) του Βυζαντίου. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα τραγούδια για το Βασίλειο Διγενή Ακρίτα και τον Αρμούρη (ίσως από το Αμόριο της Φρυγίας). Πληροφορίες γι’ αυτά τα τραγούδια μας δίνει ο Αρέθας, μαθητής του Φωτίου, επίσκοπος Καισαρείας και σπουδαίος λόγιος. Τα τραγούδια αυτά βασίζονται στη γλώσσα του λαού, γι’ αυτό και λέμε ότι ανήκουν στη δημώδη γραμματεία, σε αντίθεση με τα έργα των λογίων (λόγια γραμματεία), τα οποία είναι γραμμένα σε μια γλώσσα που μιμείται τα αρχαία Ελληνικά.  

Πηγή:http://diavatagirgenis.blogspot.gr/2012/11/36-37.html