Η Ανάσταση στη ζωή μας

Πηγή /Αναδημοσίευση:themistoklismourtzanos.blogspot.gr

 Η μέρα της Λαμπρής              

(Μουσική Χρίστος Τσιαμούλης,   Ποίηση Διονύσιος Σολωμός, ερμηνεία Μανώλης Μητσιάς  από τον δίσκο Δωδεκάορτο )

Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες
όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε
Μέσα στις εκκλησιές τις δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συνναζωχτήτε.
Ανοίξτε, αγκαλιές ειρηνοφόρες
μπροστά στους Άγιους και φιληθείτε
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη
πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών
Θανάτω θάνατον πατήσας
Και τοις εν τοις μνήμασι
Ζωήν χαρισαμένος.

Ερμηνευτικά σχόλια

Χριστός Ανέστη: Είναι ένα τραγούδι βασισμένο στην ποίηση του Διονύσιου Σολωμού και στον Λάμπρο. Το ποίημα αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι καλούνται να ζήσουν το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Στοιχεία αυτού του τρόπου είναι η ενότητα όλων των ηλικιών και η ένταξη στο σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Η Ανάσταση δεν είναι μόνο γεγονός προσωπικό, αλλά έχει να κάνει και με όλους τους ανθρώπους. Το δεύτερο έχει να κάνει με την συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας. Η Ανάσταση προϋποθέτει την παρουσία μας στο ναό του Θεού. Είναι κάτι που το λησμονούμε, ιδίως στην εποχή μας. Ανάσταση σημαίνει λειτουργία. Σημαίνει θεία κοινωνία. Σημαίνει ότι δεν μένουμε μόνο στο υλικό γεγονός, αλλά ότι την γευόμαστε πνευματικά. Και η Ανάσταση συνεχίζεται σε κάθε θεία λειτουργία, ιδίως σ’  αυτήν της Κυριακής.

Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες: το τρίτο στοιχείο του τρόπου της Ανάστασης είναι η αγάπη. Και μάλιστα με ειρηνικό τρόπο. Αυτός που αποδέχεται την Ανάσταση αφήνει κατά μέρος κάθε κακία. Συγχωρεί, ειρηνεύει στην καρδιά του και επιλέγει την οδό της αγάπης. Το τέταρτη είναι η παρουσία των Αγίων. Είναι η αίσθηση ότι ο κάθε χριστιανός είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα όλων όσων έχουν προηγηθεί και την ίδια στιγμή μετά από αυτόν θα έρθουν άλλοι. Η Ανάσταση συνοδεύεται από τον αγώνα για αγιότητα, για σχέση δηλαδή με το Χριστό και την ίδια στιγμή μεταφορά του μηνύματος που ο Αναστημένος Χριστός φέρει στον κόσμο:  ότι ο θάνατος πατήθηκε και τίποτε δεν μπορεί να φανεί πιο ισχυρό από την Ανάστασή του. Γι’  αυτό όποιος ζει την αγάπη, ανταλλάσσει το φιλί από την καρδιά του, αφήνει κατά μέρος κάθε εχθρότητα, γιατί νιώθει ότι δεν μπορεί μπροστά στο Χριστό να έχει εχθρούς και την ίδια στιγμή βλέπει ότι ο Χριστός μας συγχώρεσε όλους, τότε ζει την Ανάσταση αληθινά.   

Θανάτω θάνατον πατήσας: με το θάνατό Του επάνω στο Σταυρό ο Χριστός πάτησε τον θάνατο όλων των ανθρώπων. Τον μεν σωματικό θα τον συντρίψει οριστικά με την Ανάσταση των Σωμάτων μας στη Δευτέρα Παρουσία, οπότε και όλοι θα ξαναπάρουμε αυτήν την ενότητα σώματος και ψυχής που σπάει την στιγμή του θανάτου, ενώ τον πνευματικό θάνατο τον συντρίβει από αυτήν εδώ την ζωή, με την υπακοή στο θέλημα του Θεού Πατέρα και την Αγάπη, που εκφράζεται για όσους πιστεύουν με την συμμετοχή μας στη ζωή και στα μυστήρια της Εκκλησίας. Έτσι μας χαρίζεται η Ζωή.     

τοις εν τοις μνήμασι: οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση είναι σαν να βρίσκονται στα μνήματα. Όποιος δεν αγαπά είναι σαν νεκρός. Γι’  αυτό και χρειάζεται να θυμόμαστε αυτούς τους τρόπους της Ανάστασης και να τους ζούμε: την ενότητα, την συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας και την πίστη ότι όλοι καλούμαστε να είμαστε μαζί, την Θεία Κοινωνία, την αγάπη, την συμφιλίωση με τους εχθρούς μας, την πίστη ότι ο θάνατος δεν μπορεί πλέον να μας βλάψει. Όλα αυτά χτίζουν ένα άλλο τρόπο ζωής, ο οποίος μπορεί να μην φαίνεται ότι έχε δύναμη στον κόσμο, αλλά λειτουργεί μυστικά, όπως ο σπόρος που θάβεται, για να βγει στάχυ, καινούριος καρπός που θα θρέψει με το ψωμί τους ανθρώπους. Αυτό είναι και ο Χριστός. Θάφτηκε και Αναστήθηκε. Το ίδιο κι εμείς, αν πιστεύομε σε Εκείνον. 

Η Ανάσταση του Χριστού αρχή μιας νέας ζωής για τον άνθρωπο και τον κόσμο 

       

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί την αρχή μιας άλλης βιοτής, της αιωνίου. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Απόστολος Παύλος εάν δεν υπήρχε η Ανάσταση του Χριστού τότε και η πίστη μας θα ήταν μάταιη και δεν θα είχε κανένα νόημα η ζωή μας.  

Ο Παύλος λέει ξεκάθαρα ότι ο Χριστός αναστήθηκε (Α’ Κορινθίουςκεφάλαιο 15) : «Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας κατά τις Γραφές,τάφηκε και  έχει εγερθεί την ημέρα την τρίτη κατά τις Γραφές,  φανερώθηκε στον Κηφά, έπειτα στους δώδεκα.  Έπειτα φανερώθηκε σε πεντακόσιους αδελφούς μια μόνο φορά, από τους οποίους οι περισσότεροι παραμένουν ως τώρα, μερικοί όμως κοιμήθηκαν.  Έπειτα φανερώθηκε στον Ιάκωβο, έπειτα σε όλους τους αποστόλους.  Και τελευταίο απ’ όλους, σαν ακριβώς σε έκτρωμα, φανερώθηκε και σ’ εμένα.  Είτε λοιπόν εγώ είτε εκείνοι, έτσι κηρύττουμε και έτσι πιστέψατε.  Αν λοιπόν ο Χριστός κηρύττεται ότι από τους νεκρούς έχει εγερθεί, πώς λένε μεταξύ σας μερικοί ότι ανάσταση νεκρών δεν υπάρχει;  Αν λοιπόν ανάσταση νεκρών δεν υπάρχει, ούτε ο Χριστός έχει εγερθεί.  Και αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, άρα είναι κενό και το κήρυγμά μας, κενή και η πίστη σας.  Και αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, μάταιη είναι η πίστη σας, ακόμα είστε μέσα στις αμαρτίες σας.  Άρα και όσοι κοιμήθηκαν με το Χριστό, χάθηκαν.  Αν μόνο στη ζωή αυτήν έχουμε ελπίσει στο Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους.  Τώρα όμως ο Χριστός έχει εγερθεί από τους νεκρούς, απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί.  Γιατί, επειδή μέσω ανθρώπου ήρθε ο θάνατος, και μέσω ανθρώπου ήρθε η ανάσταση των νεκρών.  Γιατί όπως ακριβώς στον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και στο Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν. 

Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.  Αν οι νεκροί δεν εγείρονται, ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο πεθαίνουμε.  Αλλά θα πει κάποιος: «Πώς εγείρονται οι νεκροί; Και με ποιο σώμα έρχονται;»  Άφρονα, αυτό που εσύ σπέρνεις δε ζωοποιείται αν δεν πεθάνει.  Και αυτό που σπέρνεις, δεν είναι το σώμα που θα γίνει που σπέρνεις, αλλά ένα γυμνό κόκκο, αν τύχει σιταριού ή κάποιον από τους υπόλοιπους.  Και ο Θεός δίνει σ’ αυτόν ένα σώμα καθώς θέλησε, και σε καθέναν από τους σπόρους το δικό του σώμα.  Επίσης υπάρχουν σώματα επουράνια και σώματα επίγεια. Αλλά άλλη βέβαια είναι η δόξα των επουράνιων και άλλη η δόξα των επίγειων.  Άλλη η δόξα του ήλιου και άλλη η δόξα της σελήνης και άλλη η δόξα των αστέρων. Γιατί αστέρας από αστέρα διαφέρει στη δόξα.

  Έτσι είναι και η ανάσταση των νεκρών. Σπέρνεται με φθορά, εγείρεται με αφθαρσία.  Σπέρνεται με ατιμία, εγείρεται με δόξα. Σπέρνεται με ασθένεια, εγείρεται με δύναμη.  Σπέρνεται σώμα ψυχικό, εγείρεται σώμα πνευματικό. Αν υπάρχει σώμα ψυχικό, υπάρχει και πνευματικό.  Έτσι επίσης είναι γραμμένο: Έγινε ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ζωντανή ψυχή. ο έσχατος Αδάμ, ζωοποιό πνεύμα.  Αλλά πρώτα έρχεται όχι το πνευματικό, αλλά το ψυχικό, έπειτα το πνευματικό.  Ο πρώτος άνθρωπος ήταν από τη γη, χωματένιος, ο δεύτερος άνθρωπος είναι από τον ουρανό.  Όποιος ήταν ο χωματένιος, τέτοιοι είναι και οι χωματένιοι, και όποιος είναι ο επουράνιος, τέτοιοι θα είναι και οι επουράνιοι.  Και καθώς φορέσαμε την εικόνα του χωματένιου θα φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου.  Αυτό λοιπόν δηλώνω, αδελφοί, ότι σάρκα και αίμα τη βασιλεία του Θεού δε δύνανται να την κληρονομήσουν, ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσία. 

 Ιδού, ένα μυστήριο σας λέω: όλοι δε θα κοιμηθούμε, όλοι όμως θα αλλάξουμε,  σε μια στιγμή, σε ριπή οφθαλμού, κατά την έσχατη σάλπιγγα. Γιατί θα σαλπίσει και οι νεκροί θα εγερθούν άφθαρτοι και εμείς θα αλλάξουμε.  Γιατί πρέπει το φθαρτό τούτο να ντυθεί αφθαρσία και το θνητό τούτο να ντυθεί αθανασία.  Όταν λοιπόν το φθαρτό τούτο ντυθεί αφθαρσία και το θνητό τούτο ντυθεί αθανασία, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος ο γραμμένος: Τον κατάπιε η νίκη τον θάνατο. Πού είναι, θάνατε, η νίκη σου; Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Το κεντρί λοιπόν του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμη της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά ας δώσουμε ευχαριστία στο Θεό που μας δίνει τη νίκη μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι να γίνεστε, αμετακίνητοι, περισσεύοντας στο έργο του Κυρίου πάντοτε, αφού ξέρετε ότι ο κόπος σας στον Κύριο δεν είναι μάταιος». 

Αυτά τα συγκλονιστικά λόγια μας δείχνουν τι πιστεύουμε. Ας πάρουμε δύναμη και από τη νεότητά μας να ζούμε τη χαρά της Ανάστασης!

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ 

ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  26              

3.5.2014