Πάνω σ' ενα ξένο στίχο:Ταξιδεύοντας στην Μεγάλη Δευτέρα με την ποίηση του Γ. Σεφέρη

 

 

Τ’ άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου, τη δική σου φωνή όχι εκείνη που σ’ αρέσει ^.  μουσική σου είναι η ζωή αυτή που σπατάλησες. Μπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις αν καρφωθείς σε τούτο τ’ αδιάφορο πράγμα που σε ρίχνει πίσω εκεί που ξεκίνησες («Θερινό ηλιοστάσι»)

Μας αρέσει τα πράγματα να είναι όπως φαίνονται. Να μπορούμε να μετράμε τους ανθρώπους με το χαμόγελο, την εικόνα τους και να νομίζουμε ότι έχουν καρπούς που να μπορούν να μας χορτάσουν. Μόνο όταν πεινάμε, μπορούμε να μετρήσουμε τι είναι και τι δεν είναι. Ακόμη κι αν δεν έχουμε κοπιάσει για την τροφή.

Στο άσπρο χαρτί είναι η πραγματική φωνή μας. Σ’  ό,τι πρέπει να γεμίσουμε με τον εαυτό μας και όχι αντιγράφοντας. Κι είναι πολλή η αντιγραφή σήμερα. Κλέβουμε από παντού. ‘Ο,τι φαίνεται είναι κλεμμένο. Χωρίς ζωή. Την ώρα  της κρίσης, του λόγου που καλούμαστε να αποδώσουμε  στον εαυτό μας, στον πλησίον, σ’  Εκείνον, αν δεν βρούμε ό,τι σπαταλήσαμε, για να το γράψουμε από την αρχή, η μάσκα θα πέσει. Οι άλλοι βέβαια δεν περιμένουν. Ούτε ο εαυτός μας. Εκείνος όμως είναι υπομονετικός. Γράφει κύκλους στην άμμο κι αφήνει το χρόνο να κυλά, αναμένοντας ένα δάκρυ, ένα « Μνήσθητι», τουλάχιστον ένα «μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» και όχι το «αθώος ειμί».

Όταν αναμετριόμαστε με την Αλήθεια, θα κερδίσουμε αν ξαναδούμε αυτούς , αυτό, Εκείνον που δεν επιτρέψαμε να μας αγγίξουν. Για να ξεκινήσουμε από την αρχή. Από την μετάνοια και την ελπίδα.

Πηγή/Αναδημοσίευση:http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2014/04/blog-post_14.html