14. Αιρέσεις: εσωτερική πληγή της Εκκλησίας

Η εισαγωγική παρουσίαση του μαθήματος

Δείτε σε διαδραστικό χάρτη την εξάπλωση των αιρέσεων

Ο εννοιολογικός χάρτης με τις βασικές έννοιες του μαθήματος

Ένα εύκολο σταυρόλεξο

Το κουίζ επανάληψης

Και το Σύμβολο της Πίστεως σε διάφορες γλώσσες

Πηγή υλικού:http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C117/510/3330,13428/

Όσο δεν αντιδράς, η βία θα φτάσει και σε εσένα

Ηχηρό μήνυμα ενάντια στη ρατσιστική βία στέλνει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, με ένα νέο διαφημιστικό σποτ που κόβει την ανάσα. Μάθετε περισσότερα στο http://www.1againstracism.gr

13. Χριστιανισμός – Ελληνισμός: μια ιδιότυπη συνάντηση

 Η εισαγωγική παρουσίαση του μαθήματος

Μια συλλογή εικόνων Χριστιανισμός-Ελληνισμός

 

Ένα βίντεο : Έλληνες φιλόσοφοι στη Μονή Φιλανθρωπινών

Ο εννοιολογικός χάρτης του μαθήματος

  

Ένα εύκολο σταυρόλεξο

Και το κουίζ επανάληψης

Πηγή υλικού:http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C117/510/3330,13427/

12. Διάταγμα των Μεδιολάνων: ένας νέος δρόμος ανοίγεται για τους χριστιανούς

Η εισαγωγική παρουσίαση του μαθήματος

 

Δυο συλλογές εικόνων από Ανατολή και Δύση

 

 

 

 

 

 

Ο εννοιολογικός χάρτης του μαθήματος

 

 Και φυσικά το κουίζ επανάληψης

Πηγή υλικού:http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C117/510/3329,13425/

Ενδοσχολική Επιμόρφωση εκπαιδευτικών στις "Χρήσεις του οπτιακουστικού πολιτισμού"

 Ενδοσχολική Επιμόρφωση εκπαιδευτικών στις "Χρήσεις του οπτιακουστικού πολιτισμού"

Χρήσεις του οπτιακουστικού πολιτισμού
Υπεύθυνος του μαθήματος: Αχιλλέας Ντελλής (ΠΕ02)
Περιγραφή
Είναι γενικά παραδεκτό ότι στις αρχές του 21ου αιώνα η οπτικοποίηση (visualitisation) του
πολιτισμού επαναφέρει αρχετυπικές συζητήσεις για το είδος δόμησης της ανθρώπινης διανόησης (η σκέψη δομείται με βάση την εικόνα ή τη λέξη;). Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η εικόνα γίνεται μέρος της καθημερινής ζωής (κινητό, ταμπλέτες, Διαδίκτυο), πράγμα που επαναπροσδιορίζει τη σχέση του ανθρώπου με αυτήν και ειδικά του εφήβου που καλείται να ζήσει σε ένα τέτοιο εικονιστικό περιβάλλον. Το ελληνικό σχολείο, συνεχίζοντας την καταστατική αρχή ίδρυσης
του νεοελληνικού κράτους, προτάσσει τον λόγο παρά την εικόνα. Αυτό διαπιστώνεται κυρίως, αλλά όχι μόνον, στις ανθρωπιστικές επιστήμες και τα μαθήματα (Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία). Η εικόνα, εξοβελισμένη από το ωρολόγιο πρόγραμμα ως τις αρχές του 21ουαιώνα, εισέβαλε ορμητικά με τα νέα προγράμματα σπουδών (κριτικός πολιτισμός, πολυτροπικότητα) που υιοθέτησαν λάθρα μια
μη αναστρέψιμη κατεύθυνση του πολιτισμού (οπτικοποίηση). 

Αυτή η αλλαγή παραδείγματος φέρνει αντιμέτωπους τους εκπαιδευτικούς με σημαντικές τροποποιητικές ανακατευθύνσεις τόσο σε προσωπικό όσο και επίπεδο Προγράμματος Σπουδών. Το
τελευταίο καθώς διακρίνεται από αποσπασματικότητα και αντιφατικότητα οδηγεί τον έλληνα δάσκαλο στη διατήρηση μιας συζήτησης που ο Σεφέρης αποκαλεί ως το αυτοδίδακτο του Έλληνα, να καλείται δηλαδή ο δάσκαλος να εφευρίσκει τρόπους εμπλουτισμού του μαθήματος κατά μόνας.
Στόχοι
Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) για το μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας σκοπό έχει
«την κριτική αγωγή στον σύγχρονο πολιτισμό» και, με βάση αυτή την κατεύθυνση, δομείται
αυτή η επιμόρφωση. Με αυτήν την οπτική, γενικός στόχος είναι η εμπέδωση στον μαθητή
ότι ο πολιτισμός είναι ενιαίος, κατά πώς μας έδειξε ο Northrop Frye στην Ανατομία της Κριτικής
από το 1957.

 Οι επιμέρους στόχοι/θέματα αυτής της σύντομης επιμόρφωσης είναι:
•Η αριστοτελική αφήγηση δομείται με συγκεκριμένες αρχές που μπορεί να εντοπιστούν σε ένα μυθιστόρημα, διήγημα ή κινηματογραφικό έργο
•Πώς μπορεί να προσεγγιστούν οι χαρακτήρες στα αφηγηματικά έργα (λογοτεχνία, θέατρο,κινηματογράφος)
•Τα είδη (πχ παρωδία, ρομάντζο) διατρέχουν οριζόντια την τέχνη
Προαπαιτούμενα
Δεν υπάρχει κάποια προϋπόθεση.
Αριθμός συμμετεχόντων
20
Περιεχόμενο επιμόρφωσης
Κάθε συνάντηση διαρκεί δύο διδακτικές ώρες 

Ημερομηνίες
Ώρα 18.00 και κάθε Πέμπτη τις εξής ημερομηνίες:
27/3, 3/4, 10/4, 8/5, 15/5, 22/5
Εκτιμώμενος χρόνος εργασίας
Έξι δίωρες συναντήσεις. Σύνολο: 12 ώρες.
Χώρος διεξαγωγής της επιμόρφωσης
Το 1ο Πρότυπο Πειραματικό ΓΕΛ Αθηνών -Γεννάδειο 

 

Περισσότερες πληροφορίες: https://dl.dropboxusercontent.com/u/25836520/3_9.pdf

 

Αίτηση συμμετοχής: https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dFU2YVlWZTNuZngwZFg3QndweDg4dHc6MA

Το θέμα είναι εσύ τι αποφασίζεις

Σε παρακαλώ, κάνε μια προσπάθεια να γνωρίσεις το Χριστό.
Δε ξέρεις τι χάνεις!
Και μου λες δε τα γουστάρω αυτά.
Οι παπάδες και το σινάφι τους με απωθούν.
Και σου λέω πιάσε το Χριστό.
Κάνε μια προσπάθεια να τον συναντήσεις εκείνον τον ίδιο.
Στην καρδιά σου να τον νιώσεις, να επικοινωνήσεις.
Όχι απλά ν’ανάψεις ένα κεράκι και να ξαναπάς το Πάσχα.
Είναι σα να μου λες: είμαι τρελά ερωτευμένος με μια γυναίκα, αλλά δε βαριέσαι, θα βγούμε μια φορά και ξανά θα τη δω του χρόνου!!
Όλοι χωράνε μέσα στην εκκλησία, φίλε!
Και οι καλοί παπάδες και οι αγιογδύτες.
Και οι καλοί απλοί άνθρωποι και τα λαμόγια.
Ο Χριστός, φίλε μου, δεν έκανε διακρίσεις.
Ποτέ του.
Και τον Ιούδα μέσα στους μαθητές του τον είχε.
Αλλά και με τον τελώνη έφαγε στο ίδιο σπίτι και με την πόρνη μίλησε.
Και είδες πόσο υπέροχες έγιναν οι ψυχές των τελευταίων μετά!
Μόνο που εδώ στην εκκλησία παίρνεις ό,τι ζητήσεις!
Ουρανό θα ζητήσεις;
Ουρανό θα νιώσεις.
Σκάνδαλα θα ψάξεις;
Σκάνδαλα θα βρεις.
Να σου πω και κάτι που έλεγε ο γέρ.Παΐσιος:
Εδώ στο άγιο Όρος, στον κήπο της Παναγιάς όλα θα τα βρεις!
Και υπέροχα λουλούδια και αγκάθια και τριβόλια.
Σκέψου πως ο Ιούδας έμεινε Ιούδας, ενώ άλλοι (Ζακχαίος, πόρνη, ληστής) έγιναν από σκιές του εαυτού τους σπουδαίοι!
Άρα, φίλε, το θέμα δεν είναι πόσοι εκμεταλλευτές ρασοφόροι υπάρχουν, αλλά το τι κάνεις υπεύθυνα εσύ και η καρδιά σου. Ελευθερία.
Αυτό δίδαξε ο Χριστός. Σε βαθμό άπειρο, ακατανόητο...
Και μη ξεχνάς ότι εσύ κι εγώ δεν είμαστε οι κριτές του καθενός.
Μονάχα του εαυτού μας.
Και ξέρουμε καλά το τι βόθρο έχουμε ακόμη μέσα μας.
Γονάτισες;
Προσευχήθηκες;
Όχι από συνήθεια!
Ούτε από περιέργεια για να δεις αν ο Χριστός θα πραγματοποιήσει σαν μαγικό τζίνι αυτό που θα του ζητήσεις! (τι φτηνή αγοραπωλησία!)
Γιατί να μένουμε τόσο μονοδιάστατοι ώρες-ώρες;
Τρελαίνομαι!
Απορώ.
Και με τον εαυτό μου.
Ένιωσες ποτέ σου το χάδι της Χάρης του μετά από μια ειλικρινή εξομολόγηση;
Κοινώνησες;
Πήρες το Χριστό τον ίδιο στο σώμα και στη ψυχή σου;
Όχι;
Ε, τι περιμένεις, λοιπόν;
Πώς περιμένεις να βρεις αλήθεια όταν το μόνο που επιδιώκεις στη ζωή σου είναι ένα γρήγορο, φτηνό υποκατάστατο σχέσεων;
Έρωτα ψεύτικου;
Χρήματος παράνομου, κλπ κλπ;
Κάνε την κίνηση την έξυπνη, τη σωστή και άσ’τα τ’άλλα.
Κάνε νέο ξεκίνημα, αληθινό βρε αδερφέ!
Το ξεκατίνιασμα υπήρχε, υπάρχει.
Σκάνδαλα υπήρχαν, υπάρχουν.
Και άγιοι επίσης υπήρχαν και υπάρχουν.
Το θέμα είναι απλό:
Εσύ τι αποφασίζεις;
Όχι με το μυαλό τη λογική.
Αλλά δυναμικά και ήρεμα με όλο σου το είναι!

Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως
Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr/

Αναδημοσίευση: http://lllazaros.blogspot.gr/2014/02/blog-post_22.html

Όταν ένα παιδί ξεπαγιάζει μες στο χιονιά, τι κάνουν οι περαστικοί;

Ένα εντεκάχρονο αγόρι στο Όσλο, κάθεται ολομόναχο  σε μία στάση λεωφορείου δίχως παλτό. Τουρτουρίζει, ενώ το χιονισμένο τοπίο τριγύρω του μαρτυρά χαμηλές θερμοκρασίες…

Οι κρυφές κάμερες καραδοκούν και καταγράφουν τις αντιδράσεις των περαστικών.

Αδιάφοροι; Περίεργοι; Σαστισμένοι; Ευαίσθητοι; Ανθρώπινοι; Προστατευτικοί;

Ναι, οι περισσότεροι Νορβηγοί διαβάτες σταματούν, ρωτούν, φροντίζουν το αγόρι και του δίνουν κασκόλ, γάντια ή ακόμα και το μπουφάν τους προκειμένου να το ζεστάνουν.

Δείτε το video με το ενδιαφέρον πείραμα που έγινε από τα Νορβηγικά Χωριά SOS. Εντάσσεται στην προσπάθεια να συγκεντρωθούν ζεστά ρούχα για τα παιδιά της Συρίας, σύμφωνα με την Nordic Page.

“Οι άνθρωποι θα έπρεπε να νοιάζονται εξίσου για τα παιδιά στη Συρία όσο και γι’αυτό το αγόρι“, δήλωσε ο Synne Rønning, υπεύθυνος τύπου των Νορβηγικών Χωριών SOS.

Σ’ έναν κόσμο που κρυσταλλιάζουν παιδιά και καρδιές ας επιστρατεύσουμε όλη τη θέρμη τις ψυχής μας για να ζεστάνουμε τον μόνο, τον παγωμένο, τον ανήλικο…

Πηγή: Huffington Post
το βρήκαμε εδώ http://symvstathmos.wordpress.com/2014/02/22/% 

Αναδημοσίευση: http://theologosgr.blogspot.gr/2014/02/blog-post_1763.html

Σε ευχαριστώ που σ΄ αγαπώ

Σήκωσε τις άγκυρες του "είμαι υπεράνω", της αγωνίας, της μικρότητας και πες το.
Πες το απλά, ταπεινά, χωρίς πολλά πολλά.
Μη ακροβατείς μέσα στον χωροχρόνο που σου έχει απομείνει.
Μην απορρίπτεις την χαρά των λόγων.
Μην καθηλώνεσαι μέσα στην ατολμία σου.
Πες το.
Ομολόγησέ το χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό, χωρίς αύριο.
Σ’ αγαπώ.
Σ’ αγαπώ και σε ευχαριστώ που είσαι στην ζωή μου.
Σε ευχαριστώ που γεμίζεις την καθημερινότητά μου με την παρουσία σου.
Σε ευχαριστώ που είσαι παρών στις λύπες και στις χαρές μου.
Σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να αγαπώ.
Σε ευχαριστώ που σ΄ αγαπώ.
Μάνα μου, πατέρα μου, αδελφέ μου, αδελφή μου, φίλε μου, σύζυγέ μου, παιδί μου, συνάνθρωπέ μου, Θεέ μου… σε ευχαριστώ.
Σε ευχαριστώ που μπορώ να ζήσω αγαπώντας.
Σε ευχαριστώ που μπορώ να δώσω και να δοθώ.
Σε ευχαριστώ που μ’ αγαπάς με τον δικό σου τρόπο.
Σε ευχαριστώ που μπορώ να πω σ’ αγαπώ… και να το εννοώ.

Αρχιμανδρίτης  Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://lllazaros.blogspot.gr/2014/02/blog-post_5201.html

Η αγάπη του Θεού φανερώνεται στην Δημιουργία

Στην δημιουργία του ανθρώπου φανερώνεται η άπειρη αγάπη του Θεού. Επίσης και στην δημιουργία όλης της κτίσεως φανερώνεται ότι ο Θεός είναι η Αυτοαγάπη. Ο Θεός δεν είχε ανάγκη, ούτε «υποχρέωση» να δημιουργήσει οτιδήποτε. Από αγάπη «βγήκε» από τον εαυτό Του και δημιούργησε όλο αυτό το σύμπαν. Τέλος με μια ξεχωριστή πράξη αγάπης δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του. Αφού δημιούργησε πρώτα το παλάτι μετά δημιουργεί και το πριγκιπόπουλο, το οποίο και εισάγει ως κάτοικο-κύριο μέσα στο παλάτι. Τον άνθρωπο τον δημιούργησε τελευταίο, την έκτη ημέρα της Δημιουργίας. Τον δημιούργησε όχι με τον λόγο Του, όπως δημιουργησε όλο το σύμπαν -«είπε και εγεννήθησαν»1- αλλά με μια ιδιαίτερη δημιουργική πράξη. Τον άνθρωπο τον έπλασε με τα χέρια Του, όπως λέγει η Αγία Γραφή. Βέβαια αυτό είναι μια ανθρωπομορφική έκφραση, αφού ο Θεός δεν έχει χέρια. Ο Θεός είναι Πνεύμα.
Η Αγία Γραφή θέλει μ’ αυτήν την έκφραση να μας διδάξει ότι

Υπάρχει πεπρωμένο και ποια η σχέση του με τον Θεό;

Πόσες φορές ακούμε από διάφορους ανθρώπους να λένε:
"Ήταν της μοίρας το γραμμένο" ή
"Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον".
Σαν χριστιανοί φυσικά και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει πεπρωμένο ή μοίρα.
Όμως ενώ καταδικάζουμε αυτές τις λέξεις και τις παραπάνω φράσεις δυστυχώς πολλές φορές το σκεπτικό και το νόημα του πεπρωμένου ή της μοίρας το βαπτίζουμε ως «θέλημα του Θεού» υιοθετώντας και καλλιεργώντας την έννοια τους.
Π.χ. κάποιος τραυματίζεται σοβαρά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και οι κάποιοι γνωστοί –άνθρωποι της Εκκλησίας- θέλοντας να «παρηγορήσουν» τη μητέρα του τραυματισθέντος ανθρώπου λέγουν «…ήταν θέλημα Θεού να το πάθει» με άλλα λόγια είναι σαν να λένε: «ήταν το γραμμένο του…(από τον Θεό)…να το πάθει»!
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός δεν είναι ο" προγραμματιστής" μιας προκαθορισμένης ζωής, μέσα στην οποία είμαστε άβουλες μαριονέτες. Αντιθέτως είμαστε δημιουργημένοι "κατ’εικόνα…" δηλαδή ελεύθεροι, έχοντας την δική μας θέληση και βούληση να κατευθύνουμε την ζωή μας σύμφωνα με τις επιλογές που διαλέγουμε, σύμφωνα με την λογική και τα "πιστεύω" μας.
Το θέλημα του Θεού είναι ένα: Ο Θεός "…πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν…" (Τιμ.Α’ 2:4).
Κάποιοι μπερδεύονται με το θέμα "Χρόνος-Θεός". Υποστηρίζουν λοιπόν ότι αφού ο Θεός γνωρίζει τα πάντα και επειδή για τον Θεό έχουν γίνει τα πάντα, άρα η ζωή μας είναι σκλαβωμένη κάτω από την "γνώση του Θεού" (επειδή τα ξέρει ο Θεός άρα έτσι πρέπει να γίνουν). Όμως αυτό είναι λανθασμένο.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να αναλογιστούμε το εξής: από την μία λέμε ότι ο Θεός ξέρει τα πάντα…άρα όλα έχουν γίνει… άρα υπάρχει πεπρωμένο. Το ζήτημα όμως είναι ότι…ΔΕΝ γνωρίζουμε το τι ξέρει ο Θεός, άρα η γνώση του Θεού για το μέλλον μας δεν μπορεί να μας επηρεάσει αλλά ούτε και το έχει προκαθορίσει ο Ιδιος!
Ο Θεός ως Άκτιστος δεν υπόκεινται στον χωροχρόνο. Η ιδιότητά του αυτή του δίνει την
δυνατότητα να γνωρίζει τα πάντα, όμως όχι διότι τα έχει «προγραμματίσει» πως θα γίνουν, αλλά διότι μπορεί και βρίσκεται και εκτός του χωροχρόνου. Για τον Θεό δηλαδή δεν υπάρχει "τώρα" ή "μετά", δεν υπάρχει μέλλον ή παρελθόν, για τον Θεό δεν υπάρχει χρόνος, γιατί δεν υπόκεινται στον χρόνο όπως κάθε άλλο κτιστό ον (άγγελοι, άνθρωποι, ζώα…) ή και άψυχα αντικείμενα τα οποία επειδή βρίσκονται μέσα στον χωροχρόνο υπόκεινται στην φθορά.
Ο Θεός λοιπόν μπορεί να γνωρίζει το μέλλον και την κατάληξη του καθενός μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχει προαποφασίσει το τέλος μας. Η έννοια την Παντογνωσίας του Θεού δεν πρέπει να συγχέεται με το «πεπρωμένο» του κάθε ανθρώπου.
Ο Θεός δεν προορίζει αλλά προγνωρίζει. Το θέλημα του Θεού είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και όχι να υποφέρουν. Μην κάνουμε λοιπόν τον Θεό συνένοχο με τα λάθη μας και ρίχνουμε την ευθύνη σ’Αυτόν.
Εάν κάποιος καπνίζει μανιωδώς και βγάλει καρκίνο στους πνεύμονες δεν ήταν «θέλημα Θεού» να το πάθει, αλλά δικό του «θέλημα». Διότι αυτός γνώριζε ότι με αυτό που κάνει κινδυνεύει να αρρωστήσει όμως συνέχιζε.
Πολλές φορές θέλοντας να απενεχοποιηθούμε για την κατάληξη κάποιων επιλογών μας λέγουμε ότι ήταν "Το θέλημα του Θεού" να γίνει αυτό. Όμως αυτό όχι μόνο δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη των πράξεών μας αλλά συγχρόνως γίνεται και αιτία μεγάλης αμαρτίας μιας και ρίχνουμε το "φταίξιμο" στον Θεό.
Ο Θεός είναι ο Κύριος της Ζωής και του Θανάτου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος για την διαχείριση της ελευθερίας μας. Διαχειριστές της ζωή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο του Θεού μας, ότι μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε και να διαμορφώσουμε την ύπαρξή μας και την ζωή μας γενικότερα.
Δεν υπάρχει λοιπόν πεπρωμένο για κανέναν, δεν υπάρχει τίποτα προδιαγεγραμμένο για την ζωή μας. Σαν όντα που έχουμε την ελευθερία και το νου να κάνουμε της επιλογές της ζωή μας είμαστε οι διαχειριστές και οι αρχιτέκτονες της πορείας μας στην ζωή αυτή αλλά και οι διαμορφωτές για την Ζωή μετά την ζωή.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: http://www.paterikiorthodoxia.com/

Αναδημοσίευση: http://lllazaros.blogspot.gr/2014/02/blog-post_21.html

Εσύ δεν καλείσαι να ρωτήσεις, αλλά να ζήσεις...

Όταν ζεις δεν ρωτάς....
Απλά ζεις και κινείσαι στην ροή της πρόνοιας του Θεού
Κι αυτή η εμπειρική σου επαφή με την ζωή και τον Χριστό μας, σου φέρνει τις απαντήσεις.
Εσύ δεν καλείσαι να ρωτήσεις, αλλά να ζήσεις.
Ας αφήσουμε και λίγο χώρο στο Θεό να ενεργήσει μέσα μας, μέσα από την εμπειρία της ζωής και όχι μονομερώς από την σκέψη.
Η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα να το λύσουμε, αλλά μια εμπειρία που πρέπει να ζήσουμε.

π.Λίβυος

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/

Αναδημοσίευση: http://lllazaros.blogspot.gr/2014/02/blog-post_2439.html

Τα Ψυχοσάββατα

Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται

Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ἡ ἁγία Ὀρθόδoξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι᾿ αὐτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.

Ὅπως ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν κεκοιμημένων, γιὰ νὰ τοὺς μνημονεύουμε καὶ νὰ ἔχουμε (ἐπι)κοινωνία μαζί τους. Σὲ κάθε προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὶς προσευχὲς τοῦ Σαββάτου ὁ πιστὸς μνημονεύει τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς καὶ προσφιλεῖς, ἀλλὰ ζητᾶ καὶ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας γι᾿ αὐτούς.

Στὸ δίπτυχο (χαρτάκι), ποὺ φέρνουμε μαζὶ μὲ τὸ προσφορο γιὰ τὴ θεία Λειτουργία, ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων, τὰ ὁποῖα

Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω...

• 
  
• 
  

Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου. Ο θάνατος είναι άλλωστε για τη νοοτροπία της εποχής μας το τέρμα. Οι κεκοιμημένοι μάς πονούν, αλλά πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Και το μνημόσυνο είναι μόνο ατομική υπόθεση. Όταν συμπληρώνονται οι μέρες, οι σαράντα, ο χρόνος, θυμόμαστε. Πάμε στο ναό. Έρχονται και όσοι μας αγαπούν και όσοι αγαπούσαν τον κεκοιμημένο. Και φτάνει. Γιατί άραγε όλοι μαζί, να έχουμε δύο ημέρες το χρόνο στις οποίες να θυμόμαστε πάντας τους κεκοιμημένους. Έτσι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ' αιώνος κεκοιμημένων ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, γονέων, προγονέων, πάππων, προπάππων, διδασκάλων, αναδόχων ημών εν τη πίστει...

Κι όμως. Στο ψυχοχάρτι του Σαββάτου των Απόκρεω, πριν την Κυριακή της ανάμνησης ότι θα έρθει η τελευταία Κρίση, όπως και το Σάββατο πριν την Πεντηκοστή, πριν την Κυριακή του ξεκινήματος της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, αποτυπώνεται όχι μόνο η μνήμη, αλλά και η ελπίδα. Μνήμη ότι οι αγαπημένοι μας ουκ απέθανον αλλά κοιμώνται. Μνήμη ότι η αγάπη δεν νικήθηκε από το θάνατο. Ότι μπορεί ένα κομμάτι μας να έφυγε μαζί του, να τάφηκε στο χώμα, κι όχι μόνο από όσους γνωρίσαμε, αλλά και από όλους όσους έζησαν πολύ πριν από εμάς, απ' αιώνος, όμως τίποτε δεν τελείωσε. Επειδή Χριστός Ανέστη ο θάνατος εσκυλεύθη. Επειδή Χριστός Ανέστη θα βρεθούμε ξανά με όλους όσους προηγήθηκαν. Κοντά στον Θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Εν τόπω φωτεινώ και χλοερώ και αναψύξεως. Και δεν θα είναι η συνάντησή μας μόνο εν πνεύματι. Δικό μας και δικό τους. Θα έρθει η ώρα που το σώμα τους και το δικό μας θα βγούνε από τις κρύπτες του θανάτου. Και θα ενωθεί η συμφυΐα, σε έναν τρόπο αιώνιο και χωρίς μετατροπή. Όπου ο έσχατος εχθρός θα καταργηθεί. Και θα είναι η ύπαρξη συνάντηση με το Φως και την γλυκύτητα της ωραιότητος του προσώπου του Χριστού και των Αγίων Του. Η Εκκλησία που δεν θα είναι μόνο μια πρόσκληση ένταξης στο σώμα του Χριστού, αλλά το ίδιο το Σώμα από το οποίο δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε.

Προγευόμαστε αυτή την χαρά να είμαστε μέλη του Σώματος κάθε φορά που τελούμε την Θεία Λειτουργία. Αυτήν στην οποία πιστεύουμε και ζούμε το διαρκές παρόν της Βασιλείας του Θεού. Της συνάντησης ζώντων και κεκοιμημένων, αγίων και αμαρτωλών, μελίσματος και μη διαίρεσης, βρώσεως και μη δαπανήσεως εν τω Χριστώ. Μόνο που τα δύο αυτά Σάββατα νιώθουμε τους κεκοιμημένους πιο κοντά μας. Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε να θυμόμαστε. Αλλά όλο το σώμα του Χριστού. Και η μνημόνευση των ονομάτων, μακρόσυρτη υπό τον ήχο του «Κύριε ελέησον», μάς υπενθυμίζει ότι η αγάπη δεν είναι μόνο για τους οικείους και συγγενείς, αλλά για όλους που εν Χριστώ γίνονται οι κατεξοχήν οικείοι μας. Οι αδελφοί μας.

Ας βρεθούμε το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωί του Σαββάτου στο ναό της γειτονιάς μας. Μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Πρέπει να ζήσουμε, αυτό είναι δεδομένο. Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος για μας δεν είναι τέρμα, αλλά μια στάση και ένα πέρασμα, ένα Πάσχα. Τη στάση την περνάμε μόνοι μας, ακόμη κι αν έχουμε την ώρα του θανάτου κοντά μας αυτούς που μας αγαπούνε. Ο θάνατος είναι η προσωπική μας έξοδος, στην οποία κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, να καταλάβει, να συντροφεύσει. Μία ροπή όμως είναι η στάση. Και μπαίνουμε στο πέρασμα της ανάστασης. Συντροφευμένοι από όσους έχουν προηγηθεί και πρωτίστως όσους αγάπησαν το Θεό και τον άνθρωπο. Κι αυτοί θα μας οδηγήσουν στο να αναγνωρίσουμε Εκείνον που θανάτω τον θάνατον επάτησε.

Ας Τον παρακαλέσουμε λοιπόν. Και των κεκοιμημένων μνημόνευσον Σωτήρ μου, εν δόξη όταν έλθης. Των δικών μας και όλων των ανθρώπων. Να συναντιόμαστε στην αγάπη Σου!

Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω...

...να δώσω τα ονόματα των νεκρών μου στην Εκκλησία,

για να μνημονευτούν

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

πηγή http://agiameteora.net/index.php/triodiou/4306-psyxosavvato-na-min-ksexaso.html

Αναδημοσίευση: http://theologosgr.blogspot.gr/2014/02/blog-post_2813.html