Ραντεβού...στα τυφλά!

π. Θεοδόσιος*

Για πάρα πολλούς ανθρώπους το άκουσμα της λέξεως προσευχή δημιουργεί μια ασάφεια και άγνοια μέσα τους, κυριολεκτικώς σαν να αισθάνονται, ότι έχουν να ανταποκριθούν σε ένα ραντεβού…στα τυφλά!
Τυραννούνται από ένα σωρό ερωτηματικά!
Ποιός είναι αυτός τον οποίον θα ‘’συναντήσουν’’;
Μήπως μας σπρώχνουν σ’ αυτή την συνάντηση οι δικές μας ανάγκες και η γνώση της αδυναμίας μας;

Μήπως απλώς επαναλαμβάνουμε μια ευσεβή συνήθεια;

Μήπως τέλος απλά γυρεύουμε ένα ρουσφέτι;

Στο σημερινό ευαγγέλιο ένας τυφλός κάθεται ζητιανεύοντας σε ένα πέρασμα του δρόμου της πόλης του. Ακούει οχλαγωγία και θόρυβο και όταν πληροφορείται ότι περνάει ο Χριστός τότε ο τυφλός αρχίζει να φωνάζει: Ιησού, Υιέ Δαβίδ ελέησόν με. Δηλαδή: Ιησού, απόγονε του Δαβίδ, θεράπευσέ με!

Λογικό είναι να φωνάζει ο καϋμένος· λέμε διαβάζοντας το κομμάτι του κατά Λουκάν Ευαγγελίου στο οποίο περιγράφεται η υπόθεση (κεφ.18 στιχ.35-45). Αφού ‘’Όποιος πονάει, γαϊδουρινά φωνάζει’’, λέει η παροιμία.

Είναι σωματικά ανάπηρος. Δεν βλέπει. Η πιεστική αμεσότητα της ανάγκης δεν τον αφίνει να
το ξεχάσει. Σ’ αυτό έγκειται και η διαφορά μας μαζί του. Εμείς σωματικά βλέπουμε και έτσι δεν συνειδητοποιούμε ούτε την ανάγκη ούτε την προτεραιότητα των πραγμάτων.

Δηλαδή;

Αυτός δεν βλέπει τα έξω. Εμείς πολλές φορές δεν βλέπουμε ‘’τα μέσα’’. Η αναπηρία του βεβαίως δεν είναι…προσόν! Δεν σημαίνει ότι απαραιτήτως βλέπει ‘’τα μέσα’’!! Μπορεί και να είσαι τυφλός ‘’απ’ έξω κι από μέσα’’! Απλά συνήθως η έλλειψη και η στέρηση προωθούν τον άνθρωπο σε αναζήτηση θεραπείας! Αντίθετα αυτός που δεν του λείπει κάτι πολλές φορές αυταπατάται με ψευδή αυτάρκεια…επάρκειας!

Ένα πλήθος ανθρώπων ακολουθούσε τον Χριστό αλλά όλοι αυτοί δεν είχαν την αίσθηση και την ‘’πίεση’’ να Του ζητήσουν κάτι. Ο τυφλός που σωματικά δεν τον ακολουθούσε, όχι απλώς Του φώναζε και Τον επεκαλείτο αλλά και στην προτροπή και πίεση των άλλων να σωπάσει…φώναζε περισσότερο.

Αυτός λοιπόν ο τυφλός, ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί, προσεύχεται στον Χριστό. Ίσως αγνοώντας το θέμα και τον τρόπο, όμως με την ειλικρίνεια του ανθρώπου που πονάει και ζητά εσπευσμένος λύση. Η προσευχή του εντάσσεται στην μεγάλη περιπέτεια της γνωριμίας με τον Χριστό. Όπως όλες οι αρετές και η προσευχή πορεύεται σε μια ανάβαση επί …κλίμακος, επί της οποίας κλίμακος κάθε σκαλοπάτι δίνει στον αναβαίνοντα δυνατότητα διαφορετικής θέας και μεγαλύτερης γνώσεως των πραγμάτων. Όπως παντού έτσι και εδώ υπάρχουν βαθμίδες προσευχής. Εν προκειμένω υπάρχουν τρεις βαθμίδες.
Προσευχή - θέλω και παρακαλώ.
Προσευχή - ευχαριστία.
Προσευχή – δοξολογία.
Και οι τρεις βαθμίδες είναι αποδεκτές από τον Χριστό. Η στάση Του απέναντι στον τυφλό το φανερώνει. Τον ρωτάει, εντελώς ανθρώπινα, τι θέλεις να σου κάνω;
Οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε στην πρώτη βαθμίδα. Πολλά χρόνια ζωής περνάμε σ’ αυτήν. Ίσως κοντά στο τέλος της ζωής να ‘’ανεβούμε’’ και στην δεύτερη. Η τρίτη αποτελεί ‘’προνόμιο’’ λίγων αφιερωμένων σωματοψυχικά στον Χριστό ψυχών. Όταν δηλαδή η προσευχή είναι γέννημα (τέκνο) της αγάπης για το πρόσωπο του Χριστού. Όταν η αγάπη δεν μου λέει τι πρέπει να κάνω, αλλά λέει τι μπορώ να κάνω…! 

Ας δούμε με λίγα λόγια αυτά τα τρία …σκαλοπάτια! 

Α. Προσευχή –θέλω και παρακαλώ
Το να προσεύχεται κανείς σημαίνει να ζητάει;
Σε μια συζήτηση με μια παρέα νέων έρχεται η ερώτηση για την προσευχή. Ο καθένας μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο προσεύχεται, για τις δυσκολίες του, τα ερωτήματά του αλλά επίσης και για τη σημασία που έχει η προσευχή και για το τι προσφέρει στην καθημερινή ζωή. Οι εμπειρίες διαφέρουν, οι τοποθετήσεις για το θέμα επίσης, ο τρόπος του καθενός εντελώς προσωπικός. Αλλά όλοι αναγνωρίζουν ότι στην έκφραση της επικοινωνίας μας με το Θεό είμαστε πάντα λίγο αδέξιοι, λίγο πρωτάρηδες, και ψελλίζουμε λίγο! (Ποιός θα έλεγε ότι ξέρει πως να προσεύχεται; Και τι λογική θα είχε να είναι κανείς ικανοποιημένος με την προσευχή του;). Τι λέμε λοιπόν στο Θεό; Τι εκφράζουμε σε αυτόν τον εσωτερικό διάλογο, τόσο προσω-πικό και τόσο συγκεκριμένο; Κι εκεί ακόμα βλέπουμε διαφορές τόνου και ευαισθησίας, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να εκφράσουμε τα πράγματα. Και είναι βέβαια απολύτως νόμιμο, καθώς όλοι ξέρουμε, ότι δεν υπάρχει ένας τρόπος για να προσευχόμαστε ούτε κάποια μοναδικά σωστή μέθοδος γι αυτό!
Ο διάλογος επικεντρώθηκε στην προσευχή της αίτησης. Κάποιος δηλώνει ότι ζητάει πολλά πράγματα από το Θεό: ζωή, υγεία, αγάπη για τον ίδιο και τους κοντινούς του. Δεν διστάζει να μπει σε λεπτομέρειες να εκφράσει στο Θεό υλικές ανάγκες, πολύ απτές. Κάποιος άλλος λέει ότι δεν θέλει να ζητάει για τον εαυτό του αλλά ότι λειτουργεί περισσότερο σαν ενδιάμεσος για τον κόσμο, για αυτούς που υποφέρουν, που έχουν δυσκολίες και βαριές ευθύνες.
Τελικά το να προσεύχεται κανείς σημαίνει και να ζητάει. 

Β) Προσευχή – Ευχαριστία
Είναι η κοινή μας Λατρεία στις Κυριακές (για τον Χριστό και την Ανάσταση) και στις Γιορτές της Παναγίας και των αγίων. Ευχαριστία ονομάζεται η Θεία Λειτουργία. Δηλαδή έκφραση της αγάπης και της ευχαριστίας μας προς Αυτόν πού έγινε για μας άνθρωπος και Σταυρώθηκε για μας, δείχνοντας δρόμο και τρόπο ζωής για μας. Γι’ Αυτόν που αναστήθηκε δίνοντάς μας προοπτική και ποιότητα στην βιολογική μας ζωή, απαλλάσοντάς μας από την ληξιπρόθεσμη οφειλή του προηγμένου θηλαστικού! Η ευχαριστιακή ανάμνηση του Χριστού αποτελεί στάση καθενός από μας απέναντι στον Χριστό. Στην Θεία λειτουργία συνειδητοποιούμε την υπαρξιακή μας σχέση με τον Χριστό αφού εκεί καταλαβαίνουμε ότι είναι προτιμότερη καρδιά δίχως λόγια, παρά λόγια δίχως καρδιά!! Ρώτησε κάποτε ένας άγιος παπάς ένα γέρο χωρικό ενορίτη του, τι κάνει όλες αυτές τις ώρες στην εκκλησία καθήμενος μπρος στον Χριστό, κι εκείνος αναφώνησε: ‘’με κοιτάζει και Τον κοιτάζω’’!
Να είναι άραγε τόσο απλό πράγμα η προσευχή; Μια συζήτηση με τον Θεό; Όλη μας η ζωή λοιπόν μπορεί να γίνει προσευχή και όχι μόνο μια στιγμούλα, την οποία ξεκλέβουμε από την δίνη του εικοσιτετραώρου μας! Η δυσκολία είναι να ‘’μπούμε’’ στην προσευχή. 

Γ. Προσευχή-Δοξολογία
Το δυσκολότερο στάδιο και το απαιτητικότερο! Συνήθως κατακτιέται από ανθρώπους πλήρους αφιερώσεως! Όχι εξωτερικής και συνθηκών, αλλά ψυχικής και καρδιακής. Από ανθρώπους που ‘’βλέπουν’’ και που τον δοξολογούν για το …’’άπειρον Αυτού Έλεος’’. Από ανθρώπους που έχουν διακαή πόθο να ζουν ακατάπαυστα την παρουσία του Θεού. Να προσφέρουν την καρδιά τους θυσία αγάπης. Από ανθρώπους που επιθυμούν μια ζωή τέλειας παράδοσης στην αγάπη του Χριστού! Που όσο προσηλώνουν το βλέμμα σ’ αυτόν τον σκοπό τόσο η Χάρη του Θεού γεμίζει την καρδιά θέρμη προσευχής που ανανεώνεται και κάνει την προσευχή θελκτική εμπειρία της άγιας πραγματικότητας του Θεϊκού σχεδίου. 

Εμείς λοιπόν τώρα
πού ‘’ατυχώς’’ βολοδέρνουμε στο πρώτο σκαλί της προσευχής, μαζί με τον τυφλό του Ευαγγελίου, ας ξεκινήσουμε να φωνάζουμε προς τον Χριστό ζητώντας το έλεός Του με μια προσευχή που δομείται πάνω σε τρεις στιγμές:
«Από Σένα προς εμένα: ΕΛΕΟΣ» ‘’Ξαναδιαβάζω’’ τις στιγμές χαράς, παρηγοριάς, τις δωρεές που έλαβα, όλες αυτές τις στιγμές κατά τις οποίες αισθάνθηκα ότι ο Θεός πέρασε απ’ τη ζωή μου με περισσή φροντίδα. Τον ευχαριστώ για όλα αυτά.
«Από μένα προς Εσένα: ΣΥΓΓΝΩΜΗ» Σ’ αυτή την φωτεινή προοπτική συγχώρησης ανακαλύπτω ότι υπήρξαν μέσα μου στιγμές πιο σκοτεινές, που δεν άφησα τον Θεό να φωτίσει τη ζωή μου! Για όλες αυτές τις παραλείψεις απέναντι στην αγάπη Του, τα κενά μου, τις απουσίες μου, τις αμαρτίες μου…ζητώ το έλεος του Θεού.
«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ» Στρέφομαι αποφασιστικά προς ό,τι ακολουθεί και αφήνω στον Θεό το μέλλον! Του λέω: Θέλω να ζήσω στο εξής μαζί Σου, εμπιστευόμενος τον εαυτό μου σε Σένα για το αύριο!
Και τελειώνω με ένα ‘’Πάτερ ημών…’’ 

* Eφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης

Πηγή