Για την κατάκριση...Λόγια που πληγώνουν

  

Λόγια σαν αγρίμια     

(Μουσική, Στίχοι Λευτέρης Πλιάτσικας, Ερμηνεία Όναρ  από τον δίσκο  Μην πετάς, θα σε δουν )

Καμιά φορά τα λόγια πληγώνουν σαν καρφιά και χύνονται στο δρόμο σαν αγρίμια
Συγγνώμη αν είπα, αν είπα πολλά, είναι οι αξίες που πίστευα και είχα
Δώσε μου δύναμη να μείνω στην αρχή η πρώτη αγάπη μου το χρώμα σου φοράει
έκρυψα μέσα μου τα χείλη που ‘χαν πει αν κλαις, αν γελάς το ίδιο σου πάει
Καμιά φορά τα λόγια με ρίχνουν στα βαθιά και μένουν μέχρι αργά να μου θυμίζουν
πως ό,τι αγαπούσα κρυφή συντροφιά περνάει και χάνεται μαζί σου
Δώσε μου δύναμη να μείνω στην αρχή η πρώτη αγάπη μου το χρώμα σου φοράει
έκρυψα μέσα μου τα χείλη που ‘χαν πει αν κλαις, αν γελάς το ίδιο σου πάει

Ερμηνευτικά σχόλια

Τα λόγια πληγώνουν σαν καρφιά: είναι ένα τραγούδι που μας μιλά για το πώς εύκολα μπορούμε να διαλύσουμε με την πικρότητα των λόγων μας, το θυμό και την οργή μας, αλλά και την απροσεξία που φέρνει η κατάκριση μία σχέση. Οι άνθρωποι βλέπουμε τα πράγματα από τη σκοπιά του εαυτού μας. Νομίζουμε ότι πάντοτε έχουμε δίκιο σε ό,τι λέμε ή ό,τι κάνουμε, με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να δούμε την αλήθεια. Από την άλλη έχουμε την τάση να δικαιώνουμε τον εαυτό μας και να σχολιάζουμε τη στάση των άλλων, με αποτέλεσμα να λειτουργούμε ως επικριτές τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η γλώσσα μας να μην ελέγχεται. Έτσι από το στόμα μας βγαίνουν λόγια που πληγώνουν σαν να σταυρώνουμε τους άλλους. Είτε αυτά είναι από άμεση επίθεση εναντίον των άλλων, είτε από έμμεση επίθεση, με την κατάκριση, βγαίνουν από το στόμα μας σαν αγρίμια, έτοιμα να κατασπαράξουν τους άλλους.

είπα πολλά: συνήθως λέμε πολλά εις βάρος των άλλων, γιατί νομίζουμε ότι οι αξίες μας είναι αυτές που μας κάνουν ξεχωριστούς από αυτούς, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε εύκολα να συμμαζέψουμε μετά τις σχέσεις μας. Το χειρότερο είναι όταν μας αρέσει να πληγώνουμε, να σχολιάζουμε, να βγάζουμε κακία εις βάρος των άλλων, για να δικαιωθούμε, να δείξουμε ανώτεροι απέναντί τους, να δείξουμε διαφορετικοί. 

να μείνω στην αρχή: όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, στην αρχή η πρώτη αγάπη είναι δυνατή. Το ίδιο και στη φιλία. Το δύσκολο είναι να μείνουμε στη χαρά και τον ενθουσιασμό της αρχής. Συνήθως διαλυόμαστε, από τη στιγμή που ξεκινούμε να μην είμαστε ευχαριστημένοι ή να βλέπουμε τη ζωή και τις σχέσεις μας μόνο με κριτήριο τι θέλουμε εμείς.

έκρυψα μέσα μου τα χείλη: τα χείλη που μιλούν με αγάπη για τους άλλους, που δεν βλέπουν την αδυναμία τους ως άλλοθι για την δική μας κακή συμπεριφορά, για τα δικά μας λόγια που πληγώνουν, τα κρύβουμε εύκολα. Γιατί η ψυχή μας άγεται και φέρεται από το πάθος της κατάκρισης. Σήμερα μάλιστα αυτό το πάθος είναι ό,τι θέλει ο κόσμος. Το αποθεώνει στην τηλεόραση, στο Διαδίκτυο, στην καθημερινότητα. Έτσι η αγάπη κρύβεται και δύσκολα την αποτυπώνουμε με  λόγια που την μαρτυρούν. 

με ρίχνουν στα βαθιά: τα λόγια μας ρίχνουν στα βαθιά της μοναξιάς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Συνήθως αυτός που κατακρίνει είναι κοινωνικός. Μιλά με τους άλλους, έχει παρέες, γιατί συναντά ανθρώπους που τους αρέσει αυτή η συνήθεια, ενώ υπάρχει μία ευχαρίστηση (κατάσταση πειρασμού) στους περισσότερους όταν ακούνε για τους άλλους, γιατί νιώθουν ότι κι εκείνοι έχουν αδυναμίες, ενώ εμείς είμαστε σωστοί ή τουλάχιστον δεν είμαστε μόνοι στην δυσκολία του χαρακτήρα μας ή στα λάθη των επιλογών μας. 

χάνεται μαζί σου: όταν καταλάβουμε ότι με τα λόγια που πληγώνουν χάνεται σταδιακά ό,τι αγαπούμε και ότι χρειάζεται αγώνας να κρατηθούμε κοντά σε αυτούς ή σε ό,τι αγαπούμε, τότε υπάρχει ελπίδα να μην νικηθούμε από την κατάκριση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα λέμε την αλήθεια στους άλλους, αλλά ότι χρειάζεται τρόπος γι’ αυτό. Να μην είμαστε σκληροί, ούτε να τους προσβάλλουμε χαρακτηρίζοντάς τους, αλλά με ευγένεια, σταθερότητα και με διάθεση να τους βοηθήσουμε να γίνουν καλύτεροι ας βλέπουμε τι συμβαίνει στις σχέσεις μας και ας μην προσπαθούμε να δικαιώσουμε τους εαυτούς μας, ακόμη κι εκεί που είναι βέβαιο ότι έχουμε άδικο.

Β. Να παλεύουμε εναντίον της κατάκρισης  

Η εποχή μας αποθεώνει την κατάκριση. Ζητά από τον άνθρωπο και τον προκαλεί να δικαιώνει τον εαυτό του και να «θάβει» τους άλλους. Ακόμη και στις σχέσεις αγάπης, στην οικογένεια, με τους γονείς, τα αδέρφια, τους φίλους, τους δασκάλους εύκολα λέμε λόγια που πληγώνουν, είτε για να φανούμε έξυπνοι, είτε γιατί η ψυχή μας έχει ρίζες κακίας, είτε για να δοξαστούμε από τους άλλους και να φανούμε ανώτεροι, είτε γιατί θεωρούμε ότι έχουμε δίκιο σε ό,τι λέμε και σε ό,τι κάνουμε.

Η κατάκριση είναι αμαρτία και ο Θεός δεν τη θέλει. την ίδια στιγμή η κατάκριση διαλύει την αγάπη και μας κάνει να οδηγούμαστε σε έναν τρόπο μοναξιάς. Είναι άλλο να λέμε την αλήθεια στους άλλους, βλέποντας τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή τους δύσκολη, με αγάπη όμως και καλό τρόπο και άλλο να κάνουμε επίδειξη της ικανότητάς μας να πληγώνουμε. Αν μάλιστα η κατάκριση γίνεται συκοφαντία, δηλαδή λέμε ψέματα ή αποδεχόμαστε ψεύτικες κατηγορίες εις βάρος των άλλων, τότε η αμαρτία μας μεγαλώνει. 

Ας προσπαθήσουμε με αγάπη να είμαστε κοντά στους άλλους. Και να κρατάμε ζωντανές τις σχέσεις που μας εκφράζουν με σεβασμό και υπομονή. Ας θυμόμαστε πώς εμείς αισθανόμαστε αν κάποιος μας πληγώσει με τα λόγια του, τη στάση του, την συμπεριφορά του και ας διαλέξουμε να μην είμαστε έτσι. Την ίδια στιγμή ας συγχωρούμε, κατά το παράδειγμα των Αγίων, όσους μας πληγώνουν. Και ο Θεός δεν θα μας αφήσει μόνους. Αυτός είναι ο δρόμος της Εκκλησίας, ο δρόμος του Χριστού, ο Οποίος μας βοηθά να αντέξουμε οποιαδήποτε κατάκριση.

Μεγάλη είναι η αξία της σιωπής, της υπομονής, της πραότητας έναντι της κατάκρισης. Ίσως εκεί που δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλουμε άκρη, αυτός τελικά να είναι και ο μοναδικός δρόμος.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ 

ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  6        

Πηγή/Αναδημοσίευση:http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_1916.html